woensdag 28 september 2005

Overgenomen van MUGWEB

Bijstandsbond doet niet mee in nieuwe Cliëntenraad

De Amsterdamse Bijstandsbond neemt geen deel in de nieuw te vormen cliëntenraad van de Dienst Werk en Inkomen. De bond vindt dat de nieuwe vertegenwoordiging te dicht bij de directie komt te staan.
Dit jaar gaan de Sociale Dienst Amsterdam, NV Werk en de Stichting Maatwerk op in de Dienst Werk en Inkomen (DWI). De huidige cliëntenraad van de sociale dienst verdwijnt. Deze bestaat nu voornamelijk uit vertegenwoordigers van stichtingen en verenigingen met een duidelijke achterban. In de nieuwe cliëntenraad zal er meer plaats zijn voor individuele leden. Dit zal er volgens de Bijstandsbond-leden toe leiden dat de nieuwe cliëntenraad een verlengstuk wordt van het ambtelijk apparaat, waarbij de leden vooral hun individuele mening zullen geven.

22 September jongstleden schreef de Bijstandsbond een brief aan de directeur van het DWI Wim Schreuders en wethouder Aboutaleb. In deze brief hekelt de bond de procedure tot het formeren van de nieuwe cliëntenraad. Deze zou zich kenmerken door een gebrek aan openheid. 'Er is een rapport gemaakt in een min of meer besloten commissie, die heeft geleid tot een sollicitatiecommissie, die in al haar wijsheid intern gaat bepalen of iemand wel of geen lid kan worden.'

Nieuw besluit gemeenteraad
Het besluit van de Bijstandsbond werd genomen na een ledenvergadering. Het besluit is een meerderheidsstandpunt. Bijstandsbond-voorman Piet van der Lende reageerde vandaag als volgt: 'We hebben van de DWI een uitnodiging gekregen om te solliciteren voor een van de zeven plekken die voor organisaties zijn gereserveerd. We kregen niet een plek toegewezen. Nee, we komen niet op ons standpunt terug. Pas als de gemeenteraad besluit om de cliëntenraad DWI anders op te zetten, zullen we er over nadenken.'

De afgevaardigde van de bijstandsvoorvechters in de voormalige drukkerij Tetterode aan de Da Costakade geldt binnen de klantenvertegenwoordiging als een van de meest kritische leden. Ankie van Vliet is al dertig jaar werkzaam in de Bijstandsbeweging en werd hiervoor zelfs koninklijk onderscheiden.

Met de sollicitaties voor de nieuwe cliëntenraad loopt het overigens storm. Voor de vijf plaatsen bestemd voor individuele leden zijn inmiddels meer dan tachtig gegadigden.

Martin Brandwagt

Ziehier voor volledige brief

dinsdag 27 september 2005

Huisbezoek mag, mits, mits, mits, mits

Dus eigenlijk ook weer niet

Er is weer nieuws over de huisbezoeken. Deze keer heeft een rechter zich gebogen over dit controversieel controlemiddel van de Sociale Dienst Amsterdam. Aangezien de rechtszitting voor de Meervoudige Kamer van de Amsterdamse Rechtbank plaatsvond, is deze uitspraak te beschouwen als een principiële. Dat wil zeggen dat in de toekomst naar deze zaak verwezen kan worden. (de zogenaamde jurisprudentie)

De rechtszaak werd aangespannen door iemand wiens uitkering werd stopgezet na een anonieme tip van twee jaar geleden. Na het huisbezoek dat hierop volgde, werd de uitkering stopgezet. Het huisbezoek zou namelijk aan het licht gebracht hebben dat de persoon zou samenwonen.

Laten we maar gelijk met de deur in huis vallen (????). De persoon in kwestie heeft verloren. De Sociale Dienst bracht uiteraard dit nieuws juichend naar buiten. Dat deze hoerastemming iets te voorbarig is, zal ik in onderstaand stuk duidelijk maken.

De rechtbank oordeelt dat bijzondere omstandigheden van dit geval het huisbezoek legitiem maken. De opgegeven woonsituatie kon alleen via deze ingrijpende manier gecontroleerd worden. Dit betekent mijn inziens dat willekeurige huisbezoeken nog steeds uit den boze zijn. En als ze dan al plaatsvinden, deze naar behoren beargumenteerd moeten worden.

De rechtbank constateert verder dat in het onderhavige geval de Sociale Dienst wil overgaan tot een huisbezoek men een weigeraar op de consequenties moet wijzen. Worden deze verwijzingen niet gemaakt dan kan een huisbezoek als onrechtmatig beschouwd worden.

Voorts heeft de rechter benadrukt dat voor het nader bekijken van wasgoed, het inkijken van tassen, het openen van kasten etc.etc, uitdrukkelijk toestemming verkregen moet worden van de bewoner. Omdat over uitdrukkelijke toestemming in de rapportage niets terug te lezen valt, constateert de rechter maar eventjes dat die toestemming er wel geweest kan zijn. Kortom u geeft uitdrukkelijk geen toestemming, maar dat staat om wat voor reden dan ook, niet vermeld in de rapportage, dan heeft u misschien toch toestemming verleend. Me dunkt dat ook hierover het laatste woord nog niet gezegd is.

Verderop in het betoog constateert de rechtbank het volgende: “Gelet voorts op de verantwoordelijkheid die bij de gemeentes is gelegd voor het te besteden bijstandsbudget, gelet op het streven om mensen zo kort mogelijk op de bijstand aangewezen te laten zijn en gelet op de vangnetfunctie die de bijstand heeft, is de rechtbank van oordeel dat een huisbezoek een aanvaardbaar controlemiddel kan zijn”. Of als ik het in mijn eigen bewoordingen mag zeggen. Om het aantal uitkeringsgerechtigden omlaag te krijgen is zo’n streng controlemiddel toegestaan, ook als hierdoor de rechten van uitkeringsgerechtigden worden geschonden. Oftewel wat bij de een niet mag, mag wel bij de ander, domweg omdat die persoon een uitkering heeft. Dat noem ik meten met twee maten. Ben benieuwd of dat lang standhoudt in hoger beroep.

U ziet het dus, beste mensen, de hoerastemming van de Sociale Dienst Amsterdam, pardon de Dienst Werk en Inkomen (DWI) is iets te voorbarig. Bovenstaande uitspraak van de rechtbank biedt genoeg aanknopingspunten om in hoger beroep een ander oordeel te krijgen.

En ook op een ander terrein mogen wij een succes vermelden. De gemeente Nijmegen wou op initiatief van de plaatselijke PvdA aldaar, ook de omstreden huisbezoeken introduceren. Maar dit idee kreeg geen meerderheid in de Nijmeegse gemeenteraad, omdat Groenlinks in Nijmegen tegen stemde. Het bij ons telefonisch ingewonnen advies heeft misschien de doorslag gegeven. Nou, ik weet het eigenlijk wel zeker.

Jacques Peeters

Namens de Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam

(WBVA)

maandag 26 september 2005

Fraude (of legale praktijken?) bij de bemiddeling en begeleiding van werkzoekenden.

Op 5 september werden oa met betrokkenheid van de clientenraad in Leiden de malversaties in de reintegratie-industrie voor werklozen aan de orde gesteld. (Zie http://www2.trosradar.nl/)

In Amsterdam komen wij zo af en toe ook het nodige tegen, oa van een middelgroot reintegratiebedrijf, dat behoort tot een grotere groep van bedrijven en tot de groep behoren ook een uitzendbureau en een beveiligingsbedrijf. Ik heb eens bij de Kamer van Koophandel gekeken, maar het is werkelijk een woud van BV's. Zij zijn dus gespecialiseerd in chauffeurs uitzenden en beveiliging. Van de week was er een man op ons spreekuur die met een contract kwam waarvan hij zich afvroeg of hij dat moest tekenen. Hij wordt eerst voor twee maanden met behoud van uitkering tewerk gesteld, (dus de sociale dienst betaalt de uitkering door), dat kan tegenwoordig. En dan moet hij chauffeurswerkzaamheden via het uitzendbureau gaan doen. Het bedrijf adverteert graag met 'flexwerk' voor chauffeurs. Wilt u als werkgever niet de rompslomp van de loonadministratie? Wilt u alleen betalen voor de daadwerkelijk gewerkte uren? Hebt u losse klussen? Neem dan contact op met ons uitzendbureau. Dus dat is de eerste winst, twee maanden een gratis arbeidskracht terwijl de opdrachtgever van het uitzendbureau wel betaalt, naar wij aannemen. Dan hebben ze tegen hem gezegd dat het reintegratie bedrijf een contract heeft afgesloten met de sociale dienst 'no cure no pay'. Dus als iemand geen werkgever vindt, betaalt de sociale dienst de premie, de kosten van de 'bemiddeling' niet. De betrokkenen stromen niet echt uit. Maar nu dus wel, want betrokkene heeft een baas gevonden in de vorm van het uitzendbureau van dezelfde groep als het reintegratiebureau. De sociale dienst betaalt de premie voor uitstroom.. Dat is twee keer verdienen. Nu krijgen die mensen die van de sociale dienst komen eerst een stagecontract voor die twee maanden. Dus de mensen die niet echt voor de volle honderd procent kunnen produceren gooien ze er dan al uit, en daar krijgen ze dan natuurlijk ook geen geld voor in de vorm van een premie. Maar dat geeft niet, want de sociale dienst betaalde immers de loonkosten. Vaak zal er, veronderstel ik, een negatieve rapportage over deze mensen naar de sociale dienst gaan dat ze zich onvoldoende cooperatief opgesteld hebben, en dat het reintegratiebedrijf helaas niet verder met hen kan werken, met alle consequenties van dien. Wee de individuele werkloze, die iets zegt over de gang van zaken! De mensen die overblijven krijgen dan een contract voor een half jaar (of vier maanden?) , en daar zullen ook wel weer uitvallers tussen zitten, en die moeten ze dan een half jaar loon betalen, maar dan krijgen ze dus die premie en......En dan na twee maanden zullen er nog wel allerlei subsidies en loonkostenkortingen zijn voor langdurig werklozen die ze dan op de loonlijst hebben staan. Ondertussen betalen de opdrachtgevers die chauffeursdiensten laten verrichten gewoon door. Een deel zal goed produceren, dat is drie keer verdienen. En dan heeft het bedrijf ook contracten met een vervoerbedrijf voor de opleiding van buschauffeurs. Dus dat contract, dat gold voor een half jaar. En ze kunnen dus de krenten uit de pap vissen en die een opleiding geven tot buschauffeur. Dat betaalt het vervoerbedrijf dus dat is vier keer verdienen. En de mensen die na een half jaar niet uitgeselecteerd zijn voor buschauffeur of een andere vaste baan? Wij weten het nog even niet maar ik denk dat ze ontslagen worden. Zo zit het volgens mij in elkaar. Een half jaar vindt Gerda Verburg van het CDA wat kort, zei ze in de uitzending, maar ze zei verder dat onder 'duurzaam aan het werk helpen' van werklozen moet worden verstaan dat ze een jaarcontract krijgen, dus voor een jaar aan werk geholpen. In de praktijk is een half jaar duurzaam aan het werk helpen.

Piet van der Lende

Dit is de weblog van de Vereniging Bijstandsbond Amsterdam