vrijdag 24 december 2010

Waar blijven de voorstanders van een basisinkomen?

De afgelopen weken stond de Bijstandsbond in de discussie over het sneeuwruimen in de ideologische vuurlinie waar het gaat om de koppeling van arbeid en inkomen en de verdediging van het traditionele arbeidsethos. Onze kritiek op die koppeling en op het arbeidsethos hebben wij nooit onder stoelen of banken gestoken. Wij zijn vanwege onze standpunten in de sijk genomen door rechts-radikale media, hebben bij andere media wel ons standpunt naar voren kunnen brengen, en worden op internet bestookt met reacties van vooral anonieme zogenaamde reaguurders die ons proberen neer te zetten als waardeloze losers, die egoisitisch en a-sociaal zijn en een gebrek aan solidariteit vertonen. Aan de andere kant hebben we ook veel positieve reacties gehad en proberen sommige individuen en websites het voor ons op te nemen. Wij proberen ons zo goed mogelijk te verdedigen en worden daarbij geconfronteerd met de wetten van de moderne media: het gaat om slogans, ze zeggen tegen ons: gaat u het nu in drie minuten vertellen, of: het item op televisie is precies twee minuten. In die twee minuten moeten zowel voor als tegenstanders aan het woord komen. Wat er aan beeld, geluid en tekst wordt geproduceerd heb je maar beperkt invloed op. Je praat een kwartier als Brugman en er wordt 1 minuut uitgezonden. (Of minder). Het gaat over beeldvorming, snelle indrukken, vaak oppervlakkig, waar onze tegenstanders heel getraind in zijn. En veel kijkers zijn zich er niet of nauwelijks van bewust dat de weergave in de media een systematische vertekening is van andere werkelijkheden.

Bovendien heeft een gedeelte van hen (het bestuur) de macht. Bij de discussie over het sneeuwruimen, die twee weken geleden al begon en die afgelopen dinsdag uitgebreid in de media kwam waarbij het ging om een discussie tussen burgers die wel of niet werklozen gedwongen wilden inzetten intervenieerden de bestuurders en het DWI in Amsterdam woensdag in de discussie door een persbericht uit te brengen waarin stond dat 30 jongeren met een uitkering bij bejaardentehuizen aan het werk werden gezet, en dat dit in januari 300 worden. Onder het motto: het is oud nieuws hoor, dat deden we vorig jaar ook al. Dit leidde tot goedkeurend gemompel van rechtsradikale sites als De Standaard en Elsevier. Zeker om de polarisatie in de samenleving te bestrijden, door toe te geven aan de rechts-radikale standpunten, zullen we maar zeggen. Tenslotte zit de VVD ook in de coalitie in Amsterdam. Tot hoever gaan ze daarmee door? Nu kun je zeggen, wij wenden ons van dit toneelspel af, gaan alleen inhoudelijke zelf gepubliceerde stukjes schrijven, bemoeien ons verder niet met die media-hypes, maar dat schiet ook niet op als het gaat om de verdediging van de belangen van uitkeringsgerechtigden. Bovendien, niet alle media zijn zo oppervlakkig of vijandig, je wordt juist door het feit, dat je in de publiciteit komt benaderd door meer serieuze massamedia, die wel een inhoudelijke discussie voeren. Dus het kan wel degelijk deel uitmaken van het opbouwen van invloed.

Maar ik heb de indruk, dat de rechtstreekse voorstanders van een basisinkomen maar mondjesmaat deelnemen aan de actuele discussies en niet met ons in de vuurlinie gaan staan. Op de website van de Vereniging Basisinkomen bijvoorbeeld worden veel behartenswaardige dingen gezegd waar ik het wel mee eens kan zijn (hoewel ik wel mijn bedenkingen heb bij de basisinkomen-modellen die naar voren worden gebracht) maar de denkrichting is goed. Maar ja, hoe zal ik het zeggen, het zijn tamelijk abstracte verhalen, vaak wel waar, maar niet voor iedereen begrijpelijk denk ik. Een beetje intellectualistisch wereldvreemd, zal ik maar zeggen. Neem bijvoorbeeld het volgende artikel van de website van de vereniging Basisinkomen. Het draagt als titel: Zinloos werk: ook een argument voor een basisinkomen. Je zou zeggen: een mooie probleemstelling, je hebt kritiek op zinloos werk en je hebt een oplossing. Dus een mooie gelegenheid om die meneer Aznani van de VVD eens flink de oren te wassen.

Maar nee hoor, het begint zo: 'Het grootste gevaar voor de toplaag van een hiërarchisch ingerichte maatschappij is overvloed. Overvloed brengt, in tegenstelling tot schaarste, vrijheid. In een situatie van overvloed, kunnen mensen namelijk doen wat ze zelf willen, zonder dat hun bestaan in gevaar komt. Mensen worden onafhankelijk. En onafhankelijkheid is vrijheid. En dat is precies tegenovergesteld aan de belangen van de machthebbers, omdat hun macht nou juist bestaat uit onze onvrijheid. '

Dit is wel een erg simpele verklaring voor het streven van 'machthebbers' om de lonen te verlagen en de werklozen onder druk te zetten. Er is toch overvloed? Het gaat erom, hoe het verdeeld is. Er worden ook argumenten van stal gehaald, die aanvechtbaar zijn. Bijvoorbeeld:

'In deze tijd wordt de productie van steeds meer zinvolle zaken geautomatiseerd. Dat wil dus zeggen dat daarvoor steeds minder arbeid nodig is. Er zijn daarmee steeds minder mensen nodig om de benodigde hoeveelheid aan zinvolle dingen te produceren. Het gevolg daarvan zou dus ook overvloed zijn, namelijk een overvloed aan tijd. Het wordt overbodig om steeds te blijven werken als er voldoende zinvolle zaken beschikbaar zijn. En die overgebleven tijd kan dan aan andere dingen besteed worden. Aan andere zinvolle dingen bijvoorbeeld. '

Het is gewoon niet waar dat er steeds minder zinvol werk komt. Er is weliswaar geen toename die voldoende is -zeker in deze tijd van crisis- om iedereen aan het werk te helpen, maar het is gewoon statistisch gezien niet waar dat er steeds minder arbeid nodig is. Dat hangt van veel factoren af. Het is kortom in mijn ogen een warrig verhaal, waar ik geen touw aan vast kan knopen.

Met zulke artikelen haal je de publiciteit niet. Ik blijf dus zitten met een paar vragen. Ik wil geen vooroordeel ventileren tegen de voorstanders van een basisinkomen (misschien is mijn indruk te impressionistisch) maar ik vraag me af: heeft het te maken met een coalitiepolitiek? Proberen zowel van links en rechts voorstanders van een (gedeeltelijk) basisinkomen te vinden, dus de VVD en D'66 niet teveel voor het hoofd stoten, proberen medestanders te vinden in kringen van voorstanders van bestaansonzekerheid, loonsverlagingen, afschaffing ontslagbescherming e.d. Of zijn er andere redenen? Een beetje een ivoren toren politiek, zo van: ach ik kijk neer op wat er in de massamedia gebeurt, daar doe ik niet aan mee, ik discussieer alleen met goede inhoudelijke argumenten over en weer. En probeer intern in overleggen te lobbyen voor het basisinkomen. Of is mijn waarneming gewoon onjuist? Ik weet het niet.

Zeker is, dat de huidige discussie over het verplichte sneeuwschuiven van werklozen slechts het topje van de ijsberg is. Het gaat om de rigoreuze herinrichting van de sociale zekerheid die eraan zit te komen naar aanleiding van de voorstellen van het nieuwe kabinet en de basisprincipes die daarbij gelden. (De voorwaarden waaronder een uitkering verstrekt wordt) Maar het gaat over veel meer dan dat. Het gaat ook over de positie van mensen die betaald werk hebben, bijvoorbeeld in de gezondheidszorg. Kunnen in de toekomst werklozen worden ingezet om werk te doen in bejaardentehuizen waar de huishoudelijke dienst is wegbezuinigd en de mensen met betaald werk volgens zeer strakke productie en tijdschema's alleen het hoogst noodzakelijke doen in een moordend tempo? En dan ook nog slecht betaald? Als het om deze discussies gaat verwacht ik niets van de liberale partijen, van D'66 tot VVD en PVV. Hoe denken de voorstanders van een basisinkomen hierover?

Piet van der Lende

VVD voorstel in strijd met de mensenrechten

Onder juristen is op internet een discussie ontstaan over wat in juridische zin dwangarbeid is. Hoe je daar verder ook over denkt, wij hebben immers onze argumenten in de discussie- is wel interessant dat de meest centrale rol in die discussie de criteria zijn die door Mark van Hoof en de Bijstandsbond zijn aangedragen in de rechtszaak over dwangarbeid in januari bij de Centrale Raad van Beroep. De Centrale Raad heeft toen (voor het eerst!!!!!) criteria geformuleerd waaraan moet worden voldaan wil er geen sprake zijn van dwangarbeid of verplichte arbeid die in strijd is met artikel 4 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. (EVRM).
De Raad formuleerde in die rechtszaak de volgende criteria:

1) de aard, de plaats, de duur en de werktijden van de in het kader van de aangeboden voorziening te verrichten werkzaamheden in relatie tot de mogelijkheden, de werkervaring, de opleiding en de gezinssituatie van de betrokkene,
2) de duur van de werkloosheid van de betrokkene,
3) of en zo ja, hoe de aangeboden voorziening kan bijdragen aan de arbeidsinschakeling van de betrokkene, en
4) de zwaarte van de sanctie bij niet meewerken aan de aangeboden voorziening.

Bij de categoriale werkverplichting die VVD en CDA in de Tweede Kamer bepleiten, (dat is om misverstanden te voorkomen, een voorstel wat een beetje losstaat van de publiciteit over het sneeuwruimen. Dit voorstel in de Tweede Kamer is gedaan bij de begrotingsbehandeling van het ministerie van Sociale Zaken) loopt het in ieder geval fout bij het eerst een derde criterium. ‘Iets terug doen voor de samenleving’ heeft immers niets te maken met het verkleinen van het gat tot de arbeidsmarkt.

Het grote verschil tussen wat nu gebeurt en wat VVD en CDA voorstellen is het doel van de arbeid. De hoogste rechter heeft bepaald dat wat tot nu toe gebeurde in het specifieke geval dat door Van Hoof werd aangedragen wel kon, het was volgens de Raad toegestane verplichte arbeid, maar tegelijkertijd zie de Raad erbij, dat het in andere individuele gevallen anders kan zijn. Bij de rechtszaak die wij in januari aandroegen, zei de Raad dat betrokkene wel had kunnen meewerken aan een onderzoek naar het wel of niet geschikt zijn van het Hoya traject in zijn individuele geval en dat pas daarna kon worden beoordeeld of er sprake was van dwangarbeid in dit individuele geval. Kunnen de huidige ‘work first’ trajecten door de Raad nog worden gezien- in individuele gevallen- als gericht op het weer naar de arbeidsmarkt toe leiden van de bijstandsgerechtigden, het leidende principe in het voorstel van VVD en CDA is niet het arbeidsmarktperspectief, maar het principe van reciprociteit: omdat je van de samenleving (lees: de hardwerkende Nederlander) bijstand ontvangt, mag die samenleving van jou verwachten dat jij werkzaamheden verricht ten gunste van die samenleving. In een principe van reciprociteit ontbreekt elke individuele toets: het maakt feitelijk niet uit of die werkzaamheden bijdragen aan het arbeidsmarktperspectief van de bijstandsgerechtigde.

Het voorstel van de VVD en meneer Aznani van die partij is dus in strijd met de mensenrechten. Het is daarbij voor mij zeer de vraag, of- wat de gemeente Amsterdam nu doet- jongeren uit hun toeleidingstraject naar de arbeidsmarkt halen en laten sneeuwruimen- in dit kader niet evenzeer in strijd is met artikel 4 EVRM.

Wie de discussie wil volgen

Piet

woensdag 22 december 2010

Wat heeft die dode Duitse man met de discussie over sneeuwruimen van bijstandsgerechtigden in Amsterdam te maken?

Dat komt zo. Gisteren werden we bij de Bijstandsbond overvallen door de grote publiciteit rond het idee van een VVD duo raadslid in Amsterdam die heeft voorgesteld bijstandsgerechtigden te laten sneeuwruimen. We werden bijna platgebeld door de pers, die onmiddelijk reacties van de Bijstandsbond en bijstandsgerechtigden wilden. Item daarbij was, een steeds terugkerende vraag, maar de bijstandsgerechtigden hebben toch niets te doen, die kunnen best gaan sneeuwruimen, en als ze niet willen dan strenge sancties. Dat is goed voor henzelf, en de samenleving wordt er beter van (begaanbare wegen) dus dat is een win-win situatie. En wij maar weer onze argumenten naar voren brengen. De discussie is volkomen voorspelbaar en keert steeds opnieuw terug, met steeds dezelfde argumenten wat je ook voor argumenten ertegen aanvoert. Ook is voorspelbaar wanneer dit soort discussies opduiken. Dat is bv in het najaar het vraagstuk van het aspergesteken, als het daar het seizoen voor is. Of bollenpellen en champions plukken. Als er grote rampen gebeuren, bijvoorbeeld de tsunami in Zuid-Oost Azie, dan worden we gebeld door de pers of er geen Nederlandse werklozen naar Thailand kunnen om te helpen. Ik geloof dat dit ook een voorstel was van de VVD. En dus bv sneeuwruimen als er sneeuw ligt. Ik werd op een gegeven moment door een radioverslaggever gebeld. U wilt over sneeuwruimen praten zei ik. Het was stil aan de andere kant van de lijn. Zijn wij zo voorspelbaar? Ja dus. Het bovenstaande betekende enerzijds dat wij om de moed erin te houden grappen begonnen te maken over dit item, we konden dit nauwelijks nog serieus nemen, hoewel die discussies in de zin van gestaag toenemende verslechteringen wel degelijk invloed hebben. En ik ging enigzins wanhopig op zoek naar nieuwe argumenten, in een poging de zich repeterende argumenten over en weer te doorbreken. Je kunt bij wijze van spreken een artikeltje over sneeuwruimen van twee jaar geleden in een krant gewoon kopieren en weer publiceren, dan is het weer actueel, met precies dezelfde argumenten. De journalisten die de actualiteit doen hebben geen verstand van het item, googlen wat, vragen links en rechts wat, en moeten in een uurtje zich verdiepen in de problematiek en vragen bedenken. En het vele dat (zogenaamde) deskundigen en ervaringsdeskundigen zeggen een samenvatting maken of een artikel in eigen bewoordingen. En dat is dus steeds hetzelfde. Voor het schrijven van het verhaaltje is niet veel tijd. De volgende actualiteit die met te weinig personeel moet worden verslagen wacht alweer. Hoezo communicatie?

Duitser

Daarbij ben ik op het bericht in de pers van gisteren over die Duitser gekomen die zijn buurman doodsloeg omdat die buurman geen sneeuw wilde ruimen. Ik dacht: dit is een mooie illustratie van de misschien wat filosofische vraag: als een ander iets niet wil doen, wat jij graag wilt dat hij doet, hoever ga je dan, om hem of haar daartoe te brengen? Hard tegen iemand schreeuwen, kwaad worden, mag dat? Iemand een gebalde vuist voor het gezicht houden, mag dat? Of.... stalken, mag dat? We hebben allemaal voor onszelf grenzen geformuleerd. Die liggen in beperkte mate voor iedereen misschien anders, maar voor de meeste mensen betekent het: je moet iemand wel in zijn of haar waarde laten, zijn of haar autonomie respecteren. Wij hebben tot nu toe argumenten aangevoerd dat het niet rechtvaardig is, bijstandsgerechtigden als enigen te laten sneeuwruimen, zeker niet bij mensen die dat best zelf kunnen, en dat banen zijn wegbezuinigd waarbij het werk dat blijft liggen door misschien dezelfde mensen die ontslagen zijn nu met een uitkering gedaan moet worden. En we hebben aangevoerd dat een substantieel deel van de bijstandsgerechtigden helemaal niet kan werken. Maar dacht ik, laten we er nu eens van uitgaan dat een bijstandsgerechtigde gezond van lijf en leden is, geen problemen heeft en weigert sneeuw te ruimen, afgezien van die argumenten. Hij heeft er gewoon geen zin in. Hoever mag de staat dan gaan, om die persoon tot een ander gedrag te brengen? Voor die Duitser die zijn buurman doodsloeg was er geen grens. Maar waar ligt de grens van de Nederlandse staat? Bijstandsgerechtigden zijn toch geen criminelen? Er zijn geen politieke partijen in Nederland die pleiten voor het doodslaan van werklozen, gelukkig niet. Maar waar ligt dan voor hen de grens? Want ik heb de indruk dat die grens voor bijstandsgerechtigden langzaam maar zeker steeds verder opschuift. Er is daarbij, hoewel ze (nog) geen criminelen worden genoemd wel degelijk een tendens tot criminalisering van bijstandsgerechtigden en werklozen. En, zegt de PVV, de meeste bijstandsgerechtigden zijn trouwens Turken en Marokkanen. Argumenten om werklozen in discrediet te brengen worden zowel door rechtse als linkse partijen gehanteerd. Rechts zegt: het zijn klaplopers, sommige zogenaamd progressief links-liberale mensen zeggen: o, het is zo conservatief zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw wat als tegenargumenten naar voren wordt gebracht.

schandelijk gedrag

O kijk eens, wat een walgelijk schandelijk gedrag vertonen die werklozen, hoe a-sociaal zijn ze, wat een gebrek aan solidariteit, we kregen via email het verwijt dat we bij de Bijstandsbond lui en elitair zijn in onze reactie, en er worden op internet allerlei ferme maatregelen voorgesteld. Nee, de dwangopvoedingskampen waarbij mensen op straat worden gearresteerd en naar zo'n kamp worden gebracht, nee, dat hebben we nog niet. Maar nogmaals, waar ligt voor die liberaal, die het sneeuwruimen heeft voorgesteld, de grens? Liberalen hebben een zeker wantrouwen tegen de staat, zeker als het gaat om het ingrijpen in het leven van de burger. Maar waar ligt voor die liberalen de grens (en trouwens ook voor bv sociaal-democraten). Of is er voor liberalen een principieel verschil tussen een burger met een uitkering, en mensen die werk hebben? Of mensen die geld hebben en rijk zijn en mensen met een minimuminkomen? Dwangkampen voor werklozen en wat asocialen werden genoemd hadden we in de 19e eeuw. In de grote steden in het westen werden armen op straat gearresteerd, zwerven of dakloos zijn of bedelen was een criminele daad, en ze werden vervoerd naar Drenthe en in de zogenaamde kolonien van de Maatschappij van Weldadigheid tewerk gesteld. In de vijftiger jaren vand e 20ste eeuw gebeurde dit in Amsterdam in oa Asterdorp, waar de a-socialen genoemden bij elkaar werden gezet. Ze moesten het 'fatsoenlijk wonen' leren. Waar ligt de grens? Stopzetten van de uitkering, en dan zoek je het maar uit? Dat is op dit moment wel een grens. Worden veel mensen daardoor niet in ellende gestort? Dat is blijkbaar geen argument om het niet te doen. Hoewel, ik zeg nou wel dat dit een grens is die de staat hanteert, maar hoe zit het met jongeren en andere doelgroepen die zonder vorm van proces in leer-opvoedingsinstellingen worden gestopt? Hoe kan het, dat Nederland van alle Westerse landen het grootste aantal gedetineerden per duizend inwoners heeft na de Verenigde Staten, waarbij een substantieel deel wordt opgesloten zonder vorm van proces?

overwegingen

Deze overwegingen hebben mij ertoe gebracht het bericht het bericht over de Duitser die zijn buurman doodsloeg omdat hij niet wilde sneeuwruimen op de mailinglijst van de Bijstandsbond te zetten. Het was daarbij verre van mij om een sensationeel bericht over een individueel geval naar voren te halen. Ik dacht, ik geef geen commentaar, de mensen snappen de vraagstelling wel. Maar dat moet je dus niet zo doen. Deze discussie heeft niet alleen betrekking op werklozen of bijstandsgerechtigden, maar ook op andere mensen, drop-outs op school, mensen met schulden, etc. Tot nu toe hebben wij voornamelijk via juridische procedures aan de orde gesteld: waar ligt de grens? En dus door in de publiciteit antwoorden te geven op vragen van journalisten. En soms door allerlei kleinere acties, die ook publiciteit trokken. Maar de rechters formuleren maar in zeer beperkte mate grenzen, moeten ook de wet uitvoeren. Een echte discussie wordt niet gevoerd. Zichzelf herhalende -mediagenieke- argumenten van (rechtse) bestuurders dienen om de druk steeds verder op te voeren en daarbij schuiven de grenzen steeds verder op. De rechtsstaat is de dupe. En een discussie over de relatie tussen de draconische bezuinigingen die nu worden voorgsteld en de rechtsstaat komt al helemaal niet aan de orde. Neem het 'volumebeleid' dat vooral door sociaal-democraten is voorgedragen als oplossing voor het dilemma dat je een sociaal minimum op een bepaald niveau moet handhaven voor mensen die het 'echt' nodig hebben en anderzijds beperking van de toestroom tot de bijstand of andere regelingen die noodzakelijk zou zijn omdat je wilt- denkt te moeten- bezuinigen. Hoe hangen de nu voorgestelde bezuinigingen en een steeds verder eroderende rechtsstaat samen? Het zijn vragen die in de huidige mediahype over sneeuwruimen door werklozen niet aan bod komen.

Piet

dinsdag 21 december 2010

Sneeuwruimen

Werken in ruil voor je uitkering En mijn salaris dan!

Je kan er vergif op innemen. Om de zoveel tijd komt verplicht vrijwilligerswerk om de hoek kijken. Maar was het tot voor kort een nogal een vrijblijvende discussie, nu wordt het toch wel menens. Gedoogpartij PVV heeft een verzoek bij de regering ingediend om te onderzoeken of werklozen verplicht aan het werk gezet kunnen worden. VVD en CDA hebben toegezegd er serieus werk van te maken. Dit schreeuwt om een reactie. Het klinkt natuurlijk heel sympathiek Werklozen in ruil voor hun uitkering iets terug te laten doen voor de samenleving. Maar dat is het toch niet.

Per slotte van rekening heb je niet voor niks een uitkering. Die krijg je omdat er niet voldoende werk is voor je. Hier zijn verschillende redenen voor te verzinnen. Maar de meest belangrijke wordt in deze discussie meestal niet genoemd. We leven in een systeem waarbij bedrijven met een minimum aan arbeidskrachten een maximaal resultaat te bereiken. Dit geldt ondertussen niet meer voor klassieke fabrieken maar ook voor de gezondheidszorg. Want bejaardenhuizen, verpleeghuizen en zelfs ziekenhuizen komen steeds meer in handen van investeringspartijen, die geheel volgens bovenstaand principe met een minimum aan arbeidskrachten maximale winst proberen te bereiken En wat blijkt juist hier moeten de uitkeringsgerechtigden ingezet worden om hun uitkering zogenaamd terug te verdienen: bijvoorbeeld door koffie rond te brengen.

Dit zijn juist de banen die in een eerder stadium zijn wegbezuinigd om een overname voor een investeringspartij aantrekkelijk te maken. Ja, ja eerst banen wegbezuinigen waarvan je op je klompen aanvoelt dat dit tot een soort kilte leidt die we absoluut niet willen hebben in onze samenleving. Vervolgens roep je dat de vroegere werknemers maar weer de koffie moeten rondbrengen. Maar nu niet met een salaris maar met een karige uitkering. Tsja,

Jacques Peeters Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam WBVA@dds.nl

Ps. Dit verhaal is natuurlijk op op toepassing bij het voorstel om uitkeringsgerechtigden in ruil voor hun uitkering sneeuw te laten ruilen. Ook hier hebben ze eerst bij de gemeentereiniging mensen ontslagen.

maandag 13 december 2010

AmsterdamLeaks ?

Hum. Net het artikel gelezen in NRC Handelsblad van vandaag 'WikiLeaks inspireert tot regionale initiatieven'. WikiLeaks inspireert steeds meer anderen om online geheime documenten te openbaren. Er is al een initiatief tot een BrusselsLeaks, dat mensen oproept geheimen over Europese instituties op te sturen, en er is een BalkanLeaks in oprichting, die dat in die streek wil gaan doen. Probleem is oa dat WikiLeaks sinds een paar maanden geen nieuwe documenten aanneemt, omdat het geen gelegenheid heeft het materiaal te controleren. BalkanLeaks.eu is al in de lucht. Er schijnen overigens wel problemen bij Wikileaks te zijn, betreffende de transparantie van de organisatie zelf oa op financieel vlak, die hebben geleid tot lancering van het initiatief OpenLeaks. En dan staat er in het NRC artikel nog IndoLeaks, dat een gesprek tussen de voomalige president van Amerika Ford en Soeharto publiceerde. En misschien zijn er nog veel meer initiatieven. Het lijkt me tijd worden dat we op zijn minst in Amsterdam ook zoiets gaan oprichten, AmsterdamLeaks genaamd. Je zou ook aan een landelijk initiatief, HollandLeaks of zo kunnen denken, maar persoonlijk ben ik meer voorstander van decentrale initiatieven van vele kanten, op verschillende servers, etc. Bv iedere gemeente en de landelijkse politiek ieder hun eigen Leaks. Je zou ook Leaks kunnen maken van bedrijven, bv FourstarLeaks. Of PantarLeaks. Maar misschien zijn die initiatieven er al, ik ken ze niet. Zelf heb ik ook te weinig verstand van computers en internet om zoiets op te zetten. Voorwaarde voor zo'n infrastructuur lijkt mij, dat de eventuele klokkenluider zijn of haar materiaal geheel anoniem moet kunnen publiceren, en niet te traceren valt. Er komt heel wat bij kijken, om zoiets op te zetten. Domeinnamen als www.amsterdamLeaks.nl en www.HollandLeaks.nl zijn al niet meer beschikbaar en -wellicht- al gereserveerd door domeinnamenverzamelaars, die daarmee geld hopen te verdienen. Alleen hoop ik wel dat deze ontwikkelingen niet tot nog meer maffe samenzweringstheorien zullen leiden (Er staan oa allerlei oude documenten van de Bilderbergconferenties op WikiLeaks) want er dolen heel wat warhoofden rond op internet. Maar misschien is juist die openheid goed om dat soort theorien te weerleggen.

Piet

vrijdag 10 december 2010

Het project 'extra rechtmatigheid' van de Dienst Werk en Inkomen in Amsterdam

De Dienst Werk en Inkomen in Amsterdam is een nieuw project begonnen onder de naam 'project extra rechtmatigheid'. We weten niet, of dit is in het kader van het nieuwe beleid van de wethouder van Groen Links, de dienstverlening en de communicatie te verbeteren door enerzijds een betere hulpverlening en anderzijds strengere controles op rechtmatigheid en pogingen van werklozen aan het werk te komen, maar het lijkt er wel op, als je onze ervaringen hieronder leest. Afgezien van het antwoord op de vraag, of de wethouder het ook zo bedoeld heeft is wel duidelijk, dat de handhavers van de DWI een geheel eigen invulling geven aan het adagium van de wethouder, dat de dienstverlening en de communicatie tot nu toe niet zo goed was en dat dit moet verbeteren. De doelgroep in het nieuwe project is in ieder geval de groep bijstandsgerechtigden die een baantje hebben met een aanvullende uitkering.

Enkele onderdelen uit het project. Op basis van onze spreekuurervaringen. Nadere informatie volgt wellicht later.

Deze week kwam een man op het spreekuur, die ongeveer 15 uur in de week werkt in een broodjeszaak. Hij heeft een aanvullende uitkering van het DWI en een gezin met 4 kinderen. Hij verdient ongeveer 500 euro per maand met zijn werk. Nu was hij meer dan een maand geleden opgeroepen door iemand van de afdeling handhaving van het DWI die hem de volgende opdrachten gaf. Hij moest eerst een formulier invullen, met daarop precies aangegeven de tijden dat hij bij zijn werk aankwam en de tijden dat hij weer vertrok. Vervolgens werd hem meegedeeld, dat hij iedere dag moest bellen wanneer hij naar zijn werk ging en iedere dag (of avond) bellen wanneer hij weer naar huis ging. De man heeft dat gedaan. Daarop werd hij een maand geleden opgeroepen en werd hem verteld, dat de tijden waarop hij belde afweken van de tijden die hij op het formulier had ingevuld. Er zouden verschillende afwijkingen zijn. Een van de afwijkingen: de man van de snackbar had gezegd dat hij normaal 15 a 20 minuten voor werktijd aanwezig was en bij een controle door een handhaver was hij er niet om 18.50 uur (hij begint normaal om 19.00 uur). Hij kreeg een gesprek waarin hij moest verklaren waarom hij er 10 minuten voor aanvang van de werktijd niet was. De man zei dat hij het niet meer wist. Hij begint om 19.00 uur. Men deelde hem mede, dat zijn uitkering zou worden beëindigd om de reden van de afwijkende tijden. Hij zou de inlichtingenplicht hebben geschonden. Er werd een bekend rose formuliertje ingevuld, waarop stond wat de verklaring van de man was voor de afwijkende tijden. Laatste zin: ‘ik begrijp dat ik het u wel bijzonder moeilijk maak vast te stellen of ik recht heb op een uitkering’. De man weigerde te tekenen en is een maand geleden al op ons spreekuur geweest, waar wij tegen hem hebben gezegd dat hij moest afwachten of hij een beschikking kreeg of dat het geld voor december niet gestort was. Deze week kwam hij dus terug met de mededeling, dat het geld niet gestort was. Maar er was ook geen beschikking verstuurd. De man had alleen het rose briefje en zijn mondelinge verhaal over wat er gebeurd was. De advocaat gaat nu een voorlopige voorziening aanvragen en een bezwaarschrift indienen. Er is totaal geen sprake van schending van de inlichtingenplicht, die van belang is voor het vaststellen van het recht op uitkering, wanneer de man aan het DWI zijn loonstrookjes toont en precies opgeeft wat hij heeft verdiend.

Tweede gebeurtenis. In november en december hebben bijeenkomsten bij de DWI in de Weesperstraat plaatsgevonden van klanten van het DWI en enkele functionarissen van de afdeling handhaving. Er waren steeds ongeveer 10 mensen aanwezig. Men zei dat het DWI bezig was met een 'beperkt experiment'. Ongeveer 60 klanten worden voor een bijeenkomst opgeroepen, waarbij die klanten allemaal betaald werk hebben met een aanvullende bijstandsuitkering. De bijeenkomsten begonnen met een inleiding van de heer Bodaar, hoofd afdeling handhaving. Tot verbazing van de aanwezigen trok de heer Bodaar uitgebreid het boetekleed aan. Ze hadden het tot nu toe allemaal verkeerd gedaan op het gebied van communicatie en dienstverlening. Dat moest beter. Men wilde totaal anders gaan werken. Vandaar deze bijeenkomst. Het bleek, dat verschillende mensen verschillende soorten brieven hadden gekregen. Men wilde kijken, zei men althans, wat dan de uitwerking was. Wie komt wel en wie niet en wanneer? Er waren mensen, die een brief hadden gekregen met: u hoeft niet te komen, maar wij willen graag dat u dan en dan komt om zo en zo laat. Anderen hadden een brief gekregen van: u bent op grond van artikel zus en zo verplicht dan en dan bij ons te komen. Sommige brieven bevatten geen mededeling over de bedoeling van de bijeenkomst. Alleen: u moet dan en dan komen. Weer anderen hadden een brief gekregen in de trant van: u mag komen tussen 10.00 uur en 12.00 uur, maar het hoeft niet, zie maar. Verbazing alom dat de ambtenaren van het DWI van te voren niet zelf hadden bedacht dat het toch wel netjes staat om de reden van de oproep in een brief te vermelden, al is het in enkele zinnen, en dat je voor zoiets voor de hand liggends toch geen ingewikkeld experiment op het gebied van communicatie nodig hebt. De heer Bodaar trok weer uitgebreid het boetekleed aan. Ja, misschien was dat wel zo, en we zijn hier om te leren, bedankt voor je tip, etc. Sommige aanwezigen voelden zich misbruikt voor een onduidelijk experiment op het gebied van communicatie. De aanwezigen hadden van te voren een uitgebreid enquete formulier ingevuld, dat moest worden ingeleverd. Maar de bedoeling van de bijeenkomst was de aanwezigen nog steeds niet erg duidelijk. De heer Bodaar had het er maar steeds over, dat de dienstverlening moest verbeteren en dat alles anders moest, en dat ze dit ook gingen doen naar aanleiding van een project in dit opzicht op het Ministerie van Sociale Zaken of zoiets. Het werd er echter niet duidelijker op in de loop van de bijeenkomst. Sommigen begonnen in hun reactie een persoonlijk verhaal, over wat ze allemaal in hun leven meemaakten, maar dit werd min of meer afgekapt. Want het bleek de bedoeling te zijn dat de aanwezigen aan het eind van de bijeenkomst een afspraak zouden krijgen voor een persoonlijk gesprek bij de afdeling Handhaving. Dan zou dat allemaal aan de orde komen. En die afspraak was dan wel weer voor iedereen verplicht. En dan zou iedereen weer op rechtmatigheid worden gecontroleerd. Het was niet duidelijk of mensen, die niet waren komen opdagen, ook zo’n gesprek krijgen of dat het alleen geldt voor de mensen die op een van de bijeenkomsten geweest zijn. Tijdens de bijeenkomst waren sommigen duidelijk niet geïnteresseerd. Aan het eind van de bijeenkomst heeft iedereen inderdaad een afspraak gekregen voor een vervolggesprek, maar dan individueel. Daarop ging men naar huis, sommigen kwaad, sommigen verward en zonder te weten, wat nou eigenlijk de bedoeling was.

We hebben nu ook een beetje zicht op de vervolggesprekken, mensen worden een uur lang doorgezaagd over van alles en nog wat. Welke sociale contacten ze hebben, hoe laat ze naar hun werk gaan en weer naar huis, de giroafschriften van de laatste drie maanden worden post voor post gecontroleerd. 'Waarom doet u die betaling aan die en die privepersoon, hebt u email, hoe de huidige werkgever heet, en welke werkgevers er vroeger waren, of je een relatie hebt, waarom je niet meer uren kunt werken, etc. Mensen krijgen vervolgens een detaillistisch verslag van een dertigtal details toegestuurd waarop ze weer commentaar kunnen leveren. 'Hulpverlening', kijken wat mensen nodig hebben wordt gegoten in een format dat meer met psychisch geweld te maken heeft. Wat, als een detail afwijkt van eerder of later gegeven informatie? Dan wil men weten hoe dat komt. En het eerste voorbeeld geeft aan, dat je dan grote problemen kunt krijgen. We hebben nog meer verklaringen nodig om te kunnen zeggen dat het structureel is, dus de collegepartijen in de gemeenteraad en de wethouder zullen wel zeggen dat we teveel uitgaan van het negatieve, en dat het incidenten zijn, maar we willen op voorhand toch het volgende meegeven aan mensen die ermee te maken krijgen. De werktijden en de gegevens over de arbeidsvoorwaarden worden op zo'n manier geregistreerd, dat ze later eventueel gebruikt kunnen worden om het verwijt van schending van de inlichtingenplicht naar voren te kunnen brengen. Bijvoorbeeld: 'ik kan door mijn arbeidsongeschiktheid maximaal 5 uur per dag werken'. Owee als je dan een dag 6 uur hebt gewerkt.

P vd L. 10-12-2010

donderdag 9 december 2010

Werkplicht voor mensen in de bijstand?

Onderstaand artikel verscheen in de Wegener dagbladen van vandaag. (Limburgs Dagblad, Stentor/Zwolsche Courant, etc.) Mijn naam wordt verkeerd gespeld, in de laatste vraag staat een foutje, want de samenvoeging van wajong, wsw en bijstand wordt niet per 1 januari ingevoerd. (Wel de loondispensatie dus werken beneden het minimumloon) Maar je kunt niet alles hebben.

Piet van der Lende

vragen over - door Joep Trommelen - werkplicht bijstand

SAMENVATTING

Een meerderheid in de Tweede Kamer wil een werkplicht voor mensen in de bijstand. Voor wat hoort wat, redeneren VVD, PVV en CDA, en mensen komen zo sneller weer aan regulier werk. Drogredenen, vindt Piet van der Lenden van de Bijstandsbond Amsterdam.

1. Wat is dan de werkelijke reden dat de regerings- partijen nu met dit voorstel komen?

"Het is een truc om mensen uit de bijstand te kunnen gooien. De meeste gemeenten hebben die werkplicht al lang ingevoerd, via de sociale en maatschappelijke activeringsplaatsen en participatiebanen. Als een sociale dienst zegt dat iemand koffie moet gaan schenken in een buurthuis, heeft die persoon een groot probleem als hij weigert. Maar nu het kabinet de reïntegratiegelden die hier mee gemoeid zijn, wegbezuinigt, zoekt het een andere manier om mensen verplicht te laten werken. Maar een verpleeghuis dat geen vergoeding meer krijgt voor 'verplicht vrijwilligerswerk' zal ook niemand meer willen aannemen."

2. Wat blijft er dan over van de werkplicht?

"Ik voorzie veel ruzies tussen mensen met een bijstandsuitkering en klantmanagers van de sociale dienst die beweren dat iemand niet genoeg zijn best doet om ergens werk te vinden. Het gevolg zal zijn dat mensen uit de bijstand verwijderd worden."

3. Wat gebeurt er dan met die mensen?

"Ze verdwijnen uit de statistieken, worden door hun ouders onderhouden of worden zelfs dakloos. Er zijn nu al zestienduizend jongeren van wie niemand weet waar ze zijn. Dat zijn voor een flink deel jongeren die geen uitkering meer kunnen krijgen."

4. Zijn alle bijstandsgerechtigden wel geschikt om ergens aan het werk te worden gezet?

"Ongeveer twee derde van de bijstandsgerechtigden is arbeidsongeschikt. Het is een groot misverstand dat de bijstand een soort verlengde werkloosheidsuitkering is. De meeste mensen in de bijstand kúnnen niet eens werken."

5. Wat kunnen mensen in de bijstand nog meer van het nieuwe kabinet verwachten?

"Per 1 januari verslechtert hun positie al drastisch. De Wajong, de bijstand en Wet Sociale Werkvoorziening worden samengevoegd tot één regeling. Mensen kunnen dan via loondispensatie worden gedwongen werk te accepteren onder het minimumloon. Dan is het hek van de dam, krijg je Amerikaanse toestanden waarbij mensen twee baantjes hebben en dan nog met z'n vijven ergens op één kamer moeten wonen. Mensen in de bijstand gaan zware tijden tegemoet."

maandag 6 december 2010

Acties van ambtenaren in Amsterdam

Het college van B&W van Amsterdam kondigt in haar begroting voor de komende jaren forse bezuinigingen aan. Abvakabo FNV vreest voor de kwaliteit van het werk, met alle negatieve gevolgen voor de bewoners en ambtenaren van gemeente Amsterdam. Maak jij je ook zorgen? Kom naar de manifestatie op 15 december om 12.00 uur bij de Stopera, bij de start van de begrotingsbehandeling in de gemeenteraad.

Samen sterk

Tijdens de manifestatie maken we duidelijk dat er niet ondoordacht gesneden moet worden in takenpakketten en het aantal ambtenaren. De Amsterdamse ambtenaar is onmisbaar. Abvakabo FNV en ambtenaren hebben genoeg ideeën hoe er constructief bezuinigd kan worden, mét behoud van zoveel mogelijk kwaliteit. Het is daarom belangrijk dat veel ambtenaren aanwezig zijn bij de manifestatie. Samen sterk voor het publieke werk!

Kom naar de manifestatie en neem collega’s mee. Ambtenaren van de gemeente Amsterdam zijn de hoofdrolspelers. Het gaat tenslotte over jullie baan en jullie arbeidsvoorwaarden. Als je daar zelf niets aan wil doen, wie doet het dan wel? Nu is de gelegenheid om je te organiseren, Abvakabo FNV organiseert en ondersteunt deze actie. Je werk is het waard!

Vele handen…

Kun je helpen om de manifestatiedatum bekend te maken onder collega’s? Jazeker! Meld het gewoon tijdens je werkoverleg en tijdens de lunchpauze. Of help flyers uitdelen bij kantoren van gemeentediensten of stadsdelen. Op 8 en 9 december gaan we flyeren. Meedoen? Meld je dan aan via Noord-West@abvakabo.nl.

Voor de invulling van de manifestatie kunnen we ideeën gebruiken. Op welke manier kunnen we het grote nut van Amsterdamse ambtenaren duidelijk maken? Hoe dragen ambtenaren bij aan een veiliger en mooier Amsterdam? Hoe zou Amsterdam eruit zien als ambtenaren er niet meer zijn? Alles kan, denk bijvoorbeeld aan: muziek, cabaret, een quiz, een inspirerende spreker. Ideeën voor het programma zijn welkom op Noord-West@abvakabo.nl

t behoud van zoveel mogelijk kwaliteit. Het is daarom belangrijk dat veel ambtenaren aanwezig zijn bij de manifestatie. Samen sterk voor het publieke werk!

vrijdag 3 december 2010

De FNV wil dat het kabinet zich sterk maakt voor het behoud van de nationale autonomie op sociaal terrein.

De FNV is ook al bezig met een achterhoedegevecht. Steeds meer dingen worden op Europees niveau bepaald. Hoewel de berichtgeving over de euro en de landen met schulden en hoe daarmee om te gaan aaangeeft, dat de EU allesbehalve een stabiele ontwikkeling kent. moet toch worden gesteld dat de verdere samenwerking op Europees niveau een onomkeerbaar proces is.

Het is dus een illusie dat wij als Nederland als een soort eilandje alleen ons sociaal beleid kunnen blijven bepalen. De FNV kan zich er beter voor inzetten dat de samenwerking in het Europees Verbond van Vakverenigingen (EVV) verbetert en dat een daadwerkelijke linkse oppositie op Europees niveau ontstaat, samen met sociale bwegingen die zich ook op Europees niveau organiseren, om te voorkomen dat de strategie van Lissabon met haar flexibilisering van de arbeidsmarkten leidt tot een grote bestaansonzekerheid voor vele miljoenen Europeanen. De FNV doet in de brief het omgekeerde.

Met haar pleidooi voor handhaving van het stabiliteits en groei pact (en dus miljarden bezuinigingen in alle landen waardoor de zwaksten worden getroffen) valt ze haar collega-organisaties in Zuid-Europa af, die in een heel andere positie zitten en die de sociale rechten van de arbeiders en gepensioneerden verdedigen.

De FNV kan zich er, nogmaals, beter voor inzetten dat de verdeeldheid in het EVV minder wordt. Daarbij kunnen op Europees niveau eisen worden gesteld bijvoorbeeld op het gebied van normen voor het sociale minimum in ieder land. Zoiets kan alleen nog op Europees niveau worden geregeld. Dat we dat allemaal in ons kleine landje zelf kunnen blijven regelen is een illussie.

PvdL

Economic Governance

De FNV wil dat het kabinet zich sterk maakt voor het behoud van de nationale autonomie op sociaal terrein. Dat schrijft FNV-voorzitter Agens Jongerius in een brandbrief aan de Tweede Kamer, minister Jan Kees de Jager (Financiën, CDA) en staatssecretaris Ben Knapen (Buitenlandse Zaken, CDA).

Als de strengere regels voor de euro worden aanvaard, kan dit directe gevolgen hebben voor de onderhandelingsvrijheid van sociale partners, de vaststelling van lonen, ontslagbescherming en hervormingen van de arbeidsmarkt. "Brussel is bezig een flink stuk van het tafelkleed naar zich toe te trekken op terreinen waarover het niets te zeggen heeft", stelt Jongerius in de brief.

De FNV is voorstander van een betere naleving van het Stabiliteits- en Groeipact voor de euro, maar de voorstellen van de Europese Commissie, het dagelijks bestuur van de Europese Unie, om ook invloed te krijgen op het macro-economische beleid gaan de vakcentrale te ver. Zo wil de Commissie de eurolanden voortaan niet alleen kunnen toetsen op de hoogte van het overheidstekort, de schuld en de inflatie. Ook moeten "knelpunten" die de economische groei van een land beïnvloeden, tot aanbevelingen van de Commissie kunnen leiden. Hierbij worden onder andere hervormingen genoemd op het gebied van pensioenen, loononderhandelingen om de concurrentiepositie te versterken, de ontslagbescherming en de flexibiliteit van de arbeidsmarkt. Als de aanbevelingen niet worden opgevolgd, volgen er forse financiële sancties.

"Zonder maatschappelijk debat lijkt de Commissie hiermee sluipenderwijs een stok in handen te krijgen, waarmee zij lidstaten om de oren kan slaan op beleidsterreinen waar zij nadrukkelijk geen competentie heeft", schrijft Jongerius in de brief aan de Kamer. Ze roept Kamerleden op aan de rem te trekken bij de minister. De FNV-voorzitter wil voorkomen dat de voorstellen op de bijeenkomst van Europese regeringsleiders op 16 december "worden afgetikt en Nederland verregaande bevoegdheden op sociaal terrein heeft afgestaan zonder dat hierover een breed maatschappelijk debat is gevoerd".

dinsdag 30 november 2010

Wat doen de stadsdelen achter de voordeur?

PERSBERICHT REKENKAMER AMSTERDAM

Resultaten en kosten van huisbezoeken onduidelijk

Amsterdamse stadsdelen bellen, in het kader van armoedebeleid, bij burgers aan. Met deze directe aanpak wil men contacten leggen met hulpbehoevende bewoners. De 5 onderzochte stadsdelen lijken niet goed te weten wat ze willen met deze aanpak. Duidelijke doelstellingen ontbreken. De kosten per succesvol huisbezoek variëren sterk: van € 513 in stadsdeel Westerpark tot € 5.914 in Bos en Lommer. Informatie over behaalde resultaten en gemaakte kosten voor de huisbezoeken is beperkt en kan deze verschillen niet goed verklaren. Dit schrijft de rekenkamer in haar rapport
Achter de voordeur in Amsterdam.

Achtergrondinformatie

De rekenkamer onderzocht de ‘achter de voordeur’ aanpak bij 5 voormalige stadsdelen van de gemeente Amsterdam: Westerpark, De Baarsjes, Bos en Lommer, Slotervaart en Oost-Watergraafsmeer. De omvang en de werkwijze van de aanpak in deze stadsdelen zijn verschillend. Jaarlijkse kosten van de aanpak variëren, grofweg, tussen € 80.000 en ruim € 400.000 per stadsdeel. Het aantal bewoners dat in een jaar benaderd wordt door de stadsdelen varieert tussen 30 en 1.300.

Geen duidelijke keuzes bij de ‘achter de voordeur’ aanpak.

De ambities bij de ‘achter de voordeur’ aanpak zijn duidelijk. De stadsdelen willen de sociaal-economische positie van bewoners verbeteren en hanteren jaarlijkse prestatiedoelstellingen voor de bezoeken. Het bredere perspectief ontbreekt bij alle stadsdelen en de verdere aanpak wordt daardoor onvoldoende duidelijk. Stadsdelen maken geen duidelijke keuzes wat men concreet wil bereiken met de bezoeken. Elk stadsdeel pakt het uiteindelijk ook weer anders aan.

Informatie over resultaten en kosten beperkt

Uit informatie van de stadsdelen blijkt dat bewonersadviseurs erin slagen om in contact te komen met bewoners. Vanwege tekortkomingen in de beschikbare informatie is het moeilijk om de behaalde resultaten en de kosten van de aanpak te bepalen. Bij 4 van de 5 stadsdelen worden jaarlijkse prestatiedoelstellingen niet gehaald of is dit onduidelijk. Een bewoners-adviseur in stadsdeel De Baarsjes en Westerpark benadert ongeveer 7 keer meer bewoners dan in stadsdeel Bos en Lommer. Dit grote verschil kunnen de stadsdelen niet verklaren.
Meer inzicht in kwaliteit dienstverlening nodig
De stadsdelen kiezen bewust voor een laagdrempelige uitvoering van de ‘achter de voordeur’ aanpak met lage administratieve lasten. Hierdoor kunnen bewonersadviseurs en welzijns-instellingen zich richten op de problemen van bewoners in plaats van gemeentelijke procedures. Om de kwaliteit van de dienstverlening aan bewoners te waarborgen is echter meer inzicht nodig in wat er gebeurt bij het bezoek achter de voordeur. De rekenkamer is niet voor gedetailleerdere informatie, maar wel voor duidelijkere informatie. Ook vraagt de rekenkamer meer aandacht voor de implicatie van privacywetgeving bij de ‘achter de voordeur’ aanpak.

Vanaf dinsdag 30 november 2010 om 11.00 uur is het rapport digitaal beschikbaar op de website www.rekenkamer.amsterdam.nl. Voor meer informatie: de heer drs F. Bongaerts of mevrouw Y. Huizinga, tel: 020-552 2897

Groen Links bijeenkomst over participatie

Aha! Daar gaan we naartoe. Vooral de deelname van Rutger namens de FNV en professor Alfred Kleinknecht is interessant. Die heeft altijd gepleit voor loonsverhogingen. In plaats van loonsverlagingen zoals nu bij de pilot loondispensatie. Benieuwd wat hij te zeggen heeft. Kan een leuke discussie worden. Bij de Bijstandsbond gaan er al minstens drie. Hoe meer hoe beter, lijkt mij. Tot ziens op donderdag 9 december. Piet

Komt allen!

9 dec 2010, 20:00u vvvvvvvvv 9 dec 2010, 22:30u

Locatie: café P96
Sprekers: Rutger Groot Wassink, Jan Hoek , Andrée van Es en Alfred Kleinknecht en Dirk de Jager.
Politiek café: participatie - Meedoen voor minder?
Iedereen doet mee! De participatiedoelstelling is inmiddels diep geworteld in het GroenLinks gedachtegoed. We laten mensen niet achter de geraniums zitten. We stoppen mensen niet weg in een uitkering. Iedereen doet mee; jong, oud, gehandicapt of niet. Werk is de beste manier om uit de armoede te geraken en werk is de beste sociale zekerheid.
 Helaas is de arbeidsmarkt nog niet voor iedereen toegankelijk. Outsiders, zoals flexwerkers, (allochtone) jongeren, vrouwen, en (arbeids)gehandicapten krijgen nog te weinig kansen op de arbeidsmarkt. Hoe zorgen we er voor dat ook zij mee kunnen doen? Maar vooral, wat willen we opgeven om de arbeidsparticipatie van deze groepen te bevorderen?
 Binnen GroenLinks wordt de grens van het minimumloon zo nu en dan ter discussie gesteld voor mensen met een lange afstand tot de arbeidsmarkt. In Amsterdam gaat straks de pilot loonsdispensatie beginnen. Die biedt bijstandsgerechtigden en WSW’ers de mogelijkheid op een echte baan, maar wel onder het minimumloon. En op  landelijk niveau zijn we al jarenlang voorstander van de versoepeling van het ontslagrecht en de verkorting van de WW, om outsiders kansen te bieden op de arbeidsmarkt.
 Maar moeten we wel zo gemakkelijk deze linkse ‘verworvenheden’ opgeven om participatie te bevorderen? Wat zijn gevolgen en wat zijn de effecten? Welke sociale zekerheden houden we in stand en aan welke mogen we sleutelen om de participatie van outsiders te bevorderen?
Programma:
20.00 uur (stipt!): Dirk de Jager interviewt de GroenLinkse wethouder Andrée van Es over haar nieuwe plannen ‘Werken het doel, participeren de norm’.
20.30: Debat o.l.v. Dirk de Jager over participatie met Rutger Groot Wassink (FNV, fractievoorzitter GroenLinks in Amsterdam-West), Jan Hoek (Gemeenteraadslid GroenLinks, met de portefeuille Werk en Inkomen) en Alfred Kleinknecht  (TU Delft, econoom).
Iedereen is welkom. We beginnen dit keer écht om 20.00 uur.
datum: donderdag 9 december 2010
tijd:      20.00 uur
plaats:  café P96, Prinsengracht 96 in Amsterdam

conferentie over mensenrechten

In het kader van de dag van de mensenrechten d.d. 10 december 2010 wordt op 10 en 11 december 2010 bijeenkomsten georganiseerd met als thema: Grondrechten en Burgerschap versus uitsluiting en extremisme. Thema’s als vrijheid van meningsuiting en intolerantie zullen aan de orde komen. Moeten we ons zorgen maken over toenemende verrechtsing?. De plenaire discussies en workshops zullen ingeleid worden door een aantal gastsprekers uit Nederland, Europa en Marokko.

Programma 10 december: Grondrechten, uitsluiting en extremisme in Nederland. (voertaal Nederlands)

18.00 Gezamenlijk multicultureel diner

19:30 Opening

19.45 Inleiding dhr. Mohamed Rabbae

20:10 Inleiding mevr. Clemence Ross; oud lid Tweede kamer voor CDA en oud- staatssecretaris van VWS

20.30 Inleiding dhr. Asis Aynan schrijver

20:45 Inleiding mevr. Anja Meulenbelt Lid Eerste kamer SP

21.10 Discussie met de zaal onder leiding van dhr. Rene Danen

22:30 Afsluiting

Deze bijeenkomst zal plaatsvinden bij Partycentrum Palet Jan van Galenstraat 315A te Amsterdam

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met:

- Hassan Ayi : 06-14897479

- Atman Latifi: 06-48403293

donderdag 25 november 2010

Cultuur of ontwikkelingshulp

23-11-2010.

Cultuur gaat mij net als de meeste mensen na aan het hart. Dus toen zaterdag 20 november jongstleden overal verspreid in Nederland protestbijeenkomsten plaatsvonden tegen de draconische bezuinigingen op cultuur, juichte ik dat van harte toe. Helaas was ik zelf niet bij op het Leidseplein in Amsterdam. Achteraf gezien was ik er ook niet rouwig om. Want wie mocht vanaf het bordes van de Stadsschouwburg de menigte toespreken? Dat was VVD-coryfee Bolkestein. Ja, ja u leest het goed, een vooraanstaand lid van de VVD, die samen met CDA en PVV de bezuinigingen heeft doorgevoerd, mocht zijn zegje doen.

Welk idee zat daarachter? Wou men door Bolkestein uit te nodigen het signaal afgeven dat de bezuinigingen allemaal de schuld van de PVV zijn? Beste organisatoren, ik wil u eraan herinneren dat regeringscoalities gesloten worden tussen partijen die het heel goed met elkaar kunnen vinden en die programmatisch dicht bij elkaar staan. Partijen die het best vinden dat er flink gesneden wordt in de kunstensector, hebben elkaar niets voor niks gevonden. Met andere woorden in plaats van VVD-er Bolkestein had men ook PVV-er Wilders de menigte kunnen laten toespreken.

U denkt is die Jacques - schrijver dezes - nou helemaal gek geworden. Nee hoor, want wat Bolkestein de menigte liet horen, wijkt in wezen niet af van de gebruikelijke riedels van de PVV.

Bolkestein zei namelijk dat met hem in het kabinet er een andere keuze zou zijn gemaakt. Hij had nog meer bezuinigd op ontwikkelingshulp, zodat de besparingen op cultuur achterwege hadden kunnen blijven. Gelukkig werd Bolkestein uitgefloten op een welhaast beschaafde manier. Wedden dat Wilders met precies dezelfde boodschap een onbeschoft fluitconcert had moeten ondergaan? En wat is het verschil tussen beide sujetten, niks toch? De grens tussen zogenaamde cultuur en barbarij is blijkbaar academisch van aard. Over normvervaging in de politiek gesproken trouwens!

Jacques Peeters

Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam wbva at dds.nl

woensdag 24 november 2010

Onjuiste berichtgeving over de Wet Tegemoetkoming Chronisch Zieken en Gehandicapten. (WtcG)

Naar aanleiding van een uitzending van een vandaag op de televisie dinsdagavond 22 november zijn in de media berichten verschenen dat de Wet Tegemoetkoming Chronisch Zieken en gehandicapten niet zou werken. Er zou een grote groep mensen zijn, die een relatief groot bedrag zomaar vanuit het niets op hun rekening gestort krijgt, terwijl andere chronisch zieken, die ook hoge kosten hebben, helemaal niets krijgen. Daarbij wordt het argument aangevoerd, dat veel mensen die een bedrag krijgen (het gaat hooguit om enkele honderden euro's per jaar) hun medicijnen al vergoed krijgen van de ziektekostenverzekeraar en dat dit dus dubbelop is. Journalisten interviewen chronisch zieken, die aangeven verrast te zijn dat ze het geld krijgen, en dat ze het eigenlijk helemaal niet nodig hebben. Het bedrag wordt voorgesteld als een onnodig extraatje. De politiek is er als de kippen bij om- in het kader van de bezuinigingen- dan maar de wet af te schaffen omdat ie toch niet werkt en het geld niet terechtkomt bij de mensen die het 'echt' nodig hebben. Dit is echter een wel zeer eenzijdige interpretatie van de WtcG. Laten we de ontstaansgeschiedenis van de wet er even kort bijhalen. Het klopt, dat belangenorganisaties al in een vroegtijdig stadium hebben aangegeven, dat de wet niet zou gaan werken en dat het onrechtvaardig is, dat sommige categorien gehandicapten buiten de boot vallen. Ook is het ingewikkelde administratieve systeem gehekeld. FNV Bondgenoten, de SP en de Chronisch Zieken en gehandicaptenraad hebben kritiek geuit en gelobbyd voor verbeteringen.

Waarom de WtcG?.

De wet is indertijd ingevoerd, omdat de regering wilde bezuinigen. Daarom heeft men besloten, de aftrekposten voor chronisch zieken en gehandicapten in het belastingsysteem af te schaffen. Deze aftrekposten waren bedoeld om chronisch zieken en gehandicapten enigszins te compensren voor de extra kosten voor levensonderhoud, die deze groep heeft. (kosten in de huishouding, kleding, reiskosten, etc.) . Deze afschaffing werd echter niet gemotiveerd met het argument, dat er bezuinigd moest worden, maar met het argument dat veel mensen van de aftrekposten gebruik maakten die helemaal geen extra kosten hadden. Maar er waren Kamerleden die zeiden, ja maar veel chronisch zieken hebben wel degelijk extra kosten van levensonderhoud, op deze manier gaan die mensen er sterk in inkomen op achteruit. Men heeft daarop de WtcG ingevoerd, als typisch poldercompromis tussen verschillende politieke stromingen. Nu de WtcG voor het eerst via het CAK tot uitbetaling komt, blijkt de wet, zoals belangenorganisaties al hadden gezegd, inderdaad niet te werken. Veel mensen met hoge kosten van levensonderhoud krijgen niets en anderen met een hoger inkomen krijgen wel een bedrag. De argumenten tegen de wet die nu in de media op tafel komen kloppen echter niet. Toen de aftrekposten nog in het belastingsysteem zaten, had niemand het over een 'extraatje' voor chronisch zieken. Je had belasting betaald, en daarvan kreeg je een gedeelte terug. De WtcG betekent op zichzelf al een inkomensachteruitgang voor veel chronisch zieken.

De mensen die nu een 'extraatje' denken te krijgen, krijgen niets meer dan een gedeeltelijke compensatie voor de inkomensachteruitgang die ze door de afschaffing van de aftrekposten in het belastingsysteem opgelopen hebben. Dus niks extraatje. Nog steeds een -zij het wat mindere- inkomensachteruitgang ten opzichte van voorgaande jaren. Ook het argument dat medicijnen al vergoed worden door de ziektekostenverzekeraar klopt niet. De aftrekposten in de belastingen waren ook niet alleen bedoeld voor medicijnkosten, maar voor alle kosten die het gevolg waren van de chronische ziekte of handicap. Dus ook algemene extra kosten van levensonderhoud. De vergoedingen in het kader van de WtcG moeten in dat kader worden bezien. Kortom: net als bij de afschaffing van de aftrekposten in het belastingsysteem en de invoering van de WtcG vanwege de bezuinigingen worden nu dezelfde drogredenen aangevoerd om maar de hele WtcG af te schaffen. Het komt toch maar terecht bij mensen die het niet nodig hebben. Zo leidt stapsgewijs in de tijd alweer een poldercompromis uiteindelijk tot grote inkomensachteruitgang voor in dit geval chronisch zieken en gehandicapten. Veel chronisch zieken en gehadicapten hebben het bovenstaande wel in de gaten, ondanks de zeer eenzijdige en slechte berichtgeving in de media tot nu toe. Lees de reacties op een artikel in Trouw maar eens.

dinsdag 23 november 2010

Steun de postbodes en de postbezorgers. Teken de petitie

De postbode van vroeger trekt veel bekijks in een historische optocht
Postbodes bij TNT voeren op dit moment actie. Bij TNT dreigen duizenden gedwongen ontslagen te vallen. Tienduizenden postbezorgers bij Sandd, SelektMail en Netwerk VSP verdienen minder dan het minimumloon en ontberen elke rechtsbescherming. Inmiddels is er een prijzenoorlog op de postmarkt uitgebroken die zijn weerga niet kent. Daarvoor betalen de werknemers op de postmarkt de prijs.

Steun de postbezorgers.

De bonden AbvaKabo FNV, CNV Vakmensen, BVVP en FNV Bondgenoten roepen jou op de postbodes en postbezorgers in Nederland te steunen in hun eisen aan de politiek, om de positie van de werknemers bij álle postbedrijven te verbeteren.

Je kunt dat doen door de petitie te ondertekenen. Aanstaande donderdag worden de handtekeningen aangeboden aan minister Kamp en staatssecretaris Bleker. Dat moeten er zoveel mogelijk zijn, want het komt er nu op aan.

Het invullen is geen moeite: het kost je slechts één minuut.

Teken de petitie

Bedankt!.

Henk van der Kolk Voorzitter FNV Bondgenoten













Protestantse diakenen ageren tegen bezuinigingen

Bezorgd over bezuinigingen

ZA 20 nov 2010 | 10.12

'Wij roepen u op om af te zien van maatregelen die uitsluiting van grote groepen mensen teweeg brengen.' Dat schrijven 800 protestantse diakenen in een open brief aan het Kabinet-Rutte. Zij vrezen de gevolgen van de voorgenomen bezuinigingen van het kabinet.

De diakenen van de Protestantse Kerk waren bijeen tijdens de Landelijke Diaconale Dag van Kerk in Actie in Utrecht.

In de brief worden enkele voorgenomen bezuinigingen opgesomd: de afschaffing van de Wajong-uitkering, bezuinigingen op beschermde werkplaatsen (voor mensen met een arbeids- of verstandelijke beperking) en de verlaging van het sociaal minimum.

Deze bezuinigingen zullen vooral de zwakkeren in de samenleving raken, vanwege de sociale uitsluiting, zo schrijven de diakenen. Zij willen dat ieder mens kan meedoen in de samenleving. 'Wij vragen u om uw beleid van richting te veranderen, om te bewerkstelligen dat alle mensen kunnen meedoen.'

/Bron: IKON

Klik hier om een exemplaar van deze open brief te downloaden

zaterdag 20 november 2010

Vakbondscafé Amsterdam vrijdagavond 26 november 2010

Wat heeft het gemeentebestuur voor uitkeringsgerechtigden in petto en wat vinden uitkeringsgerechtigden en haar organisaties ervan? Het vakbondscafé op vrijdag 26 november staat in het teken van het versterken van de belangenbehartiging van uitkeringsgerechtigden. Wij willen de vertegenwoordigingen in cliëntenraden en de bestaande organisaties van uitkeringsgerechtigden versterken.

Graag nodigen wij mensen uit deze organen en organisaties uit om actief mee te doen aan de discussie. De bestaande Alliantie voor een rechtvaardig Amsterdam zou nieuw leven ingeblazen kunnen worden en uitgebreid met nieuwe organisaties zoals de Vakbond voor Daklozen.

Op poilitiek vlak is de benodigde beroering ontstaan over de andere koers die de gemeente Amsterdam wil gaan varen. Het roer in Amsterdam gaat volgens wethouder van Es in haar nieuwe nota radicaal om. Uitkeringsgerechtigden moeten in haar ogen hun best doen om werk te krijgen, op straffe van het korten en zelfs het verlies van hun uitkering. Voor ons reden om gemeenteraadsleden te vragen hun reactie hierop te geven en antwoord te geven op de vraag wat dit voor uitkeringsgerechtigden gaat betekenen en wat we gezamenlijk tegen verslechteringen uit Den Haag kunnen doen.

Ook zullen zaken aan de orde zijn die we de vorige vakbondscafé’s hebben besproken zoals de acties tegen het verlagen van het minimuloon voor nieuwe werkenden vanuit een uitkeringssituatie. Vanuit het Steuncomité Sociale Strijd zal hier aandacht voor gevraagd worden.

Over deze zaken willen we met u van gedachten wisselen samen met een aantal inleiders:

Femke Roosma, duo-raadslid gemeente Amsterdam voor Groen Links

Maureen van der Pligt, gemeenteraadslid Amsterdam voor SP

Maaike Zorgman, FNV Bondgenoten regiobestuurder voor uitkeringsgerechtigden

Vrijdagavond 26 november, 20.00 tot 22.00, bij HTIB, 1e Weteringplantsoen 2c, 1017 SJ te Amsterdam; 20.00 tot 22.00 uur, inloop vanaf 19.30 uur.

Contactpersonen voor deze avond : Rob Marijnissen (rbmarijnissen at gmail.com) en Jan Bakker (jaba at janbakkerlanguages.nl)

donderdag 18 november 2010

Rechts kaapt handig de misstanden in de commerciële reïntegratie- en inburgerings industrie

In het nabije verleden hebben wij als Bijstandsbond en anderen het nodige gepubliceerd om de misstanden in de reintegratieindustrie aan de kaak te stellen. Het is de laatste tijd van de kant van de Bijstandsbond wat dat betreft misschien wat stiller geworden, omdat de gemeente  Amsterdam in feite na alle berichtgeving en rapporten over die misstanden heeft besloten haar contracten met dergelijke commerciele reintegratiebedrijven te beeindigen en het uitvoeringsbedrijf van de WSW- Pantar- in de nabije toekomst om te gaan zetten in een gemeentelijk reintegratiebedrijf. Blijkbaar mag dat. (Geen Europese aanbestedingsregels die gelden??). Dus veel ervaringen met die bedrijven hebben wij in Amsterdam niet meer. Ondertussen gaat de stroom berichten over misstanden gewoon door. Onlangs nog kwam Fourstar weer in het nieuws in de gemeente Utrecht. Maar populistische media als GeenStijl.nl en Elsevier lijken op de loop te gaan met die berichtgeving, door met name sociaal-democraten aan de schandpaal te nagelen, het zouden de elkaar baantjes toeschuivende PvdA-ers in de reintegratieindustrie zijn die boter op hun hoofd hebben. http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2010/11/rijk_worden_met_de_vogelaarzie.html#more

Andere partijen

En vervolgens worden de gangen van alleen die PvdA-ers nagegaan om de misstanden aan de kaak te stellen. Ook ik heb in het verleden de nodige kritiek op de sociaal-democratie geuit, maar deze ontwikkeling bevalt me helemaal niet. In de eerste plaats zijn het niet specifiek de sociaal-democraten, die de privatisering van de arbeidsbemiddeling hebben gewild, maar de bestuurders van CDA en VVD-huize. De grote man bij Fourstar, Bob Bergkamp, is CDA-wethouder in Breda. Het zou kunnen, dat hij zijn werkzaamheden bij dit bedrijf tijdelijk op een laag pitje heeft gezet, vanwege mogelijke vermenging van belangen, maar dat weet ik niet. Het zou de moeite waard zijn de situatie in Breda wat dit betreft eens goed uit te zoeken. Niet erg bekend is, dat Fourstar een honderden miljoenen contract voor in feite de hele arbeidsbemiddeling in Engeland in de wacht heeft gesleept. Dat is alweer ruim een jaar geleden. Ook dat is waard eens nader te onderzoeken. Hoe zijn de ervaringen van de Engelsen met dat bedrijf?

Nog veel vreselijker

En als je de dubbelfuncties en sociale netwerken vanuit ook rechtse politieke hoek nader gaat onderzoeken is het denk ik nog veel vreselijker dan op de website van GeenStijl uit de doeken wordt gedaan. Ook (ex) politici van Groen Links zijn erbij betrokken. De moeilijkheid van dit soort dingen is, dat je in mijn ogen wel heel goed moet weten waar je het over hebt voor je beschuldigingen aan het adres van personen gaat uiten. De misstanden in de reintegratieindustrie zijn wellicht een voorbeeld van de ja, eroderende moraal van onze bestuurders en hogere ambtenaren, die bij hun omarming van het neoliberale beleid van ieder voor zich en God voor ons allen er geen been in te zien zichzelf door misbruik van (politieke en ambtelijke) machtsposities te verrijken en hun kennis van en informatie over de politieke besluitvormingsprocessen en de sociale netwerken die zij in het bestuur hebben opgebouwd na de politieke carrierre om te zetten in een zeer lucratief 'adviseurschap' bij de Boer en Croon, om maar eens wat te noemen. 

Privatiseringsoperatie

Maar hoe dan ook, behalve dat de misstanden in de reintegratieindustrie op een handige manier gebruikt worden om 'alles wat links is'  te veroordelen, blijft ook buiten beschouwing dat al die misstanden ook te maken hebben met de hele privatiseringsoperatie als zodanig. In feite betekent het, dat bedrijven geld kunnen verdienen aan de ellende van anderen en niet om werklozen aan werk te helpen en dat ze voor dat doel een hele trucendoos uit de kast trekken om de opdrachten binnen te slepen. De oorspronkelijke gedachtengang dat door privatisering alles veel goedkoper, efficienter en effectiever zou worden blijkt een sprookje. Waar hebben we dat bij privatisering meer gehoord.  En het is juist politiek rechts die al die privatiseringen heeft gewild, denk ik dan. Maar goed, het zou best kunnen dat de parlementaire equete over de arbeidsbemiddeling van de afgelopen 20 jaar er toch gaat komen. Met hartelijke steun van de PVV, VVD en CDA, die in zo'n enquete nu wellicht mogelijkheden zien de rigorueze bezuinigingen op de reintegratie van werklozen en de laatste afbraak van de sociale zekerheid ideologisch verder te funderen, onder het motto: het helpt toch niet, daarbij zelf politiek buiten schot blijvend.

Piet van der Lende

woensdag 17 november 2010

Schreeuw om cultuur

Op zaterdag 20 november 2010 laat het publiek van zich horen door het hele land.

Doe ook mee: schreeuw mee om cultuur, één collectieve, keiharde schreeuw die door heel Nederland klinkt. Het kabinet zal weten dat Nederland zijn cultuur wil behouden. Kijk op de website voor het overzicht van alle locale activiteiten, teken de petitie, schreeuw mee.

nederlandschreeuwtomcultuur.nl

Conferentie over verarming in Den Haag

Beste mensen,

We willen jullie van harte uitnodigen voor een bijeenkomst op maandag 22 november om 14.00 uur op het Westeinde 101a te Den Haag. Deze zal in het teken staan van o.a onze eigen ervaringen met armoede en hoe we er ons tegen teweer kunnen stellen. Het is de bedoeling dat we stapsgewijs ervaringen, oplossingen en moed verzamelen om in 2011 verschillende workshops en een mogelijke conferentie neer te zetten die er toe doet. Zie de agenda onderaan de pagina.

We vragen jullie voor deze startbijeenkomst van te voren na te denken over de volgende punten:

- noem één of twee ervaringen met armoede

- droom eens hoe je het zou willen hebben

- wat moet er echt veranderen?

- welke (creatieve) ideeën heb je?

Tevens vragen we aan jullie om ook binnen jullie eigen netwerk vrienden en kennissen te enthousiasmeren om mee te doen en mee te denken over armoede. Neem ze mee naar onze afspraken , o.a die van 22 november!

Van deze bovengenoemde gebieden willen we per onderwerp een werkgroep die zo’n bijeenkomst gaat voorbereiden, waarbij in de bijeenkomsten steeds centraal moet staan:

-hoe verbreden we onze groep?

-welke actie moeten we daarvoor ondernemen?

-waar moet de bijeenkomst over gaan?

AGENDA

Startbijeenkomst 22 november 2010

(14.00 uur bij Mara, Westeinde 101 A)

1) Inleiding * wat doen we hier en wat willen we * plan en manier van werken (Ron van Leeuwen)

2) Voorstellen en uitwisselen in tweetallen * ervaringen en dromen (Henk Baars)

3) Inventarisatie en presentatie plan (Henk Baars)

4) Gesprek in themagroepen * Wat is de relatie met het thema en armoede? Welke zaken spelen er door en rond armoede binnen het gekozen thema. * Hoe krijg je informatie van/bij en betrokkenheid door de mensen (thema)doelgroepen (bijv. docenten bij ‘armoede en scholen’)? * Hoe verbreden we de actie? * Wat en wie heb je nodig om een themabijeenkomst te organiseren?

Dit zijn de thema's

1. Armoede en scholen

2. Armoede en gezondheidszorg

3. Armoede en jeugd

4. Armoede en ouderen

5. Armoede en ongedocumenteerden

6. Armoede en arbeid

7. Armoede en uitkeringsgerechtigden/ arbeidsgehandicapten

5) Korte presentatie via flappen, afspraken en nieuwe datum.

Met vriendelijke groet,

Henk Baars(Stek), Yvonne Louise Beijeling (FNV lokaal), Ron van Leeuwen(Mara) en Anita Schwab(St. Leergeld)

dinsdag 16 november 2010

Discussiebijeenkomst over het vakbondsmodel organizing

donderdagavond 25 november organiseert D4net een informatie- en discussieavond over 'organizing' met Bob Wester, werkzaam als organizer bij de Abvakabo

Lokatie: D4net ruimte, Bilderdijkstraat 165-f Amsterdam deur open 19.45 uur, start programma 20.15 uur

Entree gratis, donaties welkom

Na jarenlang polderen, hebben de schoonmakers met hun vakbond laten zien dat, als met genoeg mensen bent en je effectieve acties voert, je veel kunt bereiken. Wat kunnen wij, als links (?!, hoe je het ook wilt definiëren) leren van 'organizing' bij de vakbonden? Hoe organiseer je mensen op hun gemeenschappelijk belang? Wat is er vernieuwend aan 'organizing'? Wat zijn de valkuilen en zijn die te overwinnen? Kortom kan 'organizing' ons uit de impasse halen? Zie hier een artikel over wat organizing inhoudt.

Richtlijn voor een Europese norm van het sociaal minimum door Europees parlement afgewezen.

Door verschillende lobby en actiegroepen die op Europees niveau actief zijn (oa de EAPN en de Euromarsen) wordt een Europese richtlijn voor een sociaal minimum in alle landen van Europa al langer bepleit. Daarbij verschillen de rekenmethoden, maar het komt erop neer dat dit sociaal minimum op de een of andere manier gekoppeld is aan de rijkdom van een land en/ of aan wat de mensen gemiddeld of via een mediaaninkomen in een land verdienen. Uitwerking van de richtlijn in een sociaal zekerheidsstelsel zou dan verder aan de lidstaten kunnen worden overgelaten.

Het Europees parlement heeft in october gediscussieerd over zo'n Europese richtlijn. Maar die richtlijn gaat er voorlopig niet komen. Europarlementariërs gingen wel akkoord met een rapport waarin EU-landen worden opgeroepen om in hun sociale stelsels een bestaansminimum op het niveau van zestig procent van het mediane inkomen te garanderen. (Het mediaan inkomen is het inkomen waar de ene helft van de bevolking boven zit en de andere helft onder.) Maar die oproep is niet bindend. Dat Europa zich met de verarming in de lidstaten gaat bemoeien, is onvermijdelijk. Weliswaar hebben de regeringen in de kleine lettertjes van het akkoord dat de Europese leiders in juni bereikten de slappe afspraak gemaakt dat landen mogen kiezen om armoede op één van deze drie manieren te meten:

  1. Het aantal mensen met een inkomen lager dan 60% van het mediaan inkomen
  2. Het aantal mensen dat geen beschikking heeft over een vastgestelde lijst met basisgoederen
  3. Het aantal mensen dat leeft in huishoudens waarin niemand betaald werk heeft

Maar het is desondanks duidelijk, dat de verschillende lidstaten in de tokomst op de een of andere manier op Europees niveau verantwoording zullen moeten afleggen over hun pogingen, verarming te bestrijden. De discussie is met het verwerpen van de resolutie in het Europees parlement dus niet afgelopen.

Een goed overzicht van de discussie vind je op de website van Groen Links Europa:

Wat me echter bij dit overzicht van de discussies opvalt is, dat Marije Cornelissen, de woordvoerster van Groen Links in het Europees parlement op dit onderwerp, in haar analyses verder naadloos aansluit bij de uitgangspunten van de strategie Lissabon 2020, en dat zij naast een pleidooi voor een Europese norm voor een sociaal minimum, kritiekloos de analyses over de financiele gevolgen van de vergrijzing van de hoofdstroom in de politiek overneemt, zonder daar vraagtekens bij te plaatsen, ondanks de vele economen zoals Paul de Beer en anderen die er ook zijn, die zeggen dat de veel gebruikte voorspellingen over de gevolgen voor de begrotingen en de arbeidsmarkt niet kloppen. Lees hier over wat Paul de Beer zegt over de nog komende gevolgen van de economische crisis voor de massawerkloosheid en de arbeidsmarkt. Marije Cornelissen pleit op de website van Groen Links Europa voor een 'hervorming van de pensioen stelsels' (langer doorwerken) en voor 'hervorming' van de arbeidsmarkt. Daarbij verdere flexibilisering, die de arbeidsparticipatie zou bevorderen. Zoals gezegd, hiermee neemt zij de uitgangspunten van de strategie van Lissabon kritiekloos over, terwijl het nou juist deze strategie is die bij een blijvende massa-werkloosheid en inperking van de sociale zekerheid in verschillende landen de verarming veroorzaakt. De uitgangspunten van Cornelissen staan of vallen wat betreft bestrijding van de armoede door het bevorderen van arbeidsparticipatie met de veronderstelling, dat er door de vergrijzing en wellicht economische groei in de toekomst veel nieuwe banen gaan ontstaan, die de talloze werklozen op een flexibele arbeidsmarkt nieuwe kansen bieden. Deze ontwikkeling is echter allerminst zeker. De flexibilisering van de arbeidsmarkt in het kader van de Lissabonstrategie is onderdeel van pogingen, arbeid zo goedkoop mogelijk te maken om zo de concurrentiekracht op een vrije wereldmarkt op te voeren en een race naar de bodem ontstaat tussen de verschillende machtsblokken. Terwijl die internationale handel slechts een klein deel uitmaakt van het Europees Bruto nationaal product en heel andere oplossingen juist op Europees niveau mogelijk zijn waarbij de verdeling van de welvaart niet wordt overgelaten aan de markt, deze (financiele) markten sterk worden gereguleerd en collectieve voorzieningen in stand gehouden of uitgebreid zonder dat hoeft te leiden tot een teruggang in de productie van materiele en immateriele goederen die voor iedereen nodig zijn.

Het standpunt van Groen Links weerspiegelt in dezen het dilemma waarvoor veel sociaal-democraten zich voelen gesteld: voor de internationale concurrentie moet arbeid zo goedkoop mogelijk worden maar sociaal gezien is dit niet verantwoord, omdat de mensen dan niet van hun werk kunnen leven. Een antwoord zoals in de Verenigde Staten waar in sommige sectoren de lonen 40% zijn gedaald en de werkenden in rijen voor de verdeelcentra van voedsel staan wil men niet, maar ja, het moet wel. Maar toch ook weer niet. Op niets gebaseerde voorspellingen over toekomstige tekorten op de arbeidsmarkt moeten dit dilemma oplossen.

Als je de discussie in het Europees Parlement wilt lezen, kun je hier terecht. Overigens zijn ook de standpunten van Paul de Beer niet zaligmakend, lijkt mij, want ook hij pleit behalve voor arbeidstijdverkorting en een (tijdelijk) basisinkomen voor alle 55 plussers voor arbeidstijdverkorting met evenredige inlevering van loon en loonsverlagingen. Ook hij is dus ondanks zijn veel somberder voorspellingen bij het zoeken naar oplossingen gegrepen door het dilemma van de sociaal-democraten.

Piet van der Lende

zondag 14 november 2010

Enkele indrukken van de reportage op Canvas over armoede in de Verenigde Staten

Zaterdagavond werd op Canvas (belgie) een reportage uitgezonden over armoede en dakloosheid in de Verenigde Staten. (Zie blog van vrijdag). De reportage is gemaakt door Ramita Navai. Zij is een freelance journaliste. Ze werkt voor verschillende media. Ze schrijft onder meer voor The Independent, The Irish Times en The Sunday Herald. Navai maakte al een hele reeks reportages voor het programma Unreported World van de Britse zender Channel 4.

Naast de aangrijpende verhalen van de dak en thuislozen en de indringende beelden van de vele gedoogde illegale tentenkampen voor daklozen was duidelijk dat de overheid op geen enkele manier hulpverlenend aanwezig is om de ergste nood te lenigen. Men laat de mensen keihard barsten, tot de dood erop volgt. Veel mensen hebben honger in de Verenigde Staten. De ersgte nood wordt gelenigd door voedselcentra van (fundamentalistische) christelijke groeperingen, die dit financieren met giften van rijke Amerikanen. Uit interviews met deze organisatoren van de voedselcentra werd echter duidelijk, dat wat betreft de aantallen mensen die ze konden helpen de grens bereikt was, maar dat in 2011 het aantal daklozen waarschijnlijk nog explosief zal toenemen. Voor deze mensen is er dan helemaal niets.

In de reportage waren twee kinderen te zien, die op een gegeven moment drie dagen niet hadden gegeten. Ook werd uit het interview met hen duidelijk, dat de Amerikaanse maatschappij zich afwendt van deze mensen die in armoede leven en dat dit het hele leven van de kinderen zal beinvloeden. Ze maakten duidelijk, dat de andere kinderen op school zagen, dat ze werden opgehaald bij een opvangcentrum voor dakloze moeders, dat ze zich daarvoor schaamden, dat de andere kinderen het niet begrepen en dat ze er niet over wilden praten met de andere kinderen omdat dit pijn deed. In sommige steden slapen duizenden mensen op straat en zijn de huizen van hele wijken dichtgetimmerd omdat de banken beslag hebben gelegd en de mensen uit hun huis hebben gegooid. Er werd een familie geinterviewd die over 14 dagen haar huis moest verlaten. Geen uitkering, geen werk, niets. Wat er over 14 dagen met hen ging gebeuren was een groot zwart gat. Ik vond het in dit verband jammer dat in de reportage geen mensen werden geinterviewd die het nog wel goed hadden en hoe zij over de verarming en de miljoenen daklozen dachten.

Ook was duidelijk dat de mensen die in rijen voor de verdeelcentra van voedsel stonden, voor een groot deel betaald werk hadden. Een man zei, dat hij 7 dagen in de week werkte en nog niet genoeg verdiende om te voorzien in zijn levensonderhoud. De lonen-niet alleen voor ongeschoolde arbeid- zijn soms wel met 40% gedaald. Ook hoger opgeleiden worden slachtoffer van het Amerikaanse rauwe kapitalisme. Want ook in beroepen voor hoger opgeleiden zijn de lonen soms te laag om van te leven. De mensen die in de rij stonden wilden voor dat lage loon wel werken, want iets is beter dan helemaal niets. De toegangsvoorwaarden tot de werkloosheidsuitkeringen zijn zeer streng en velen komen daar helemaal niet voor in aanmerking. De reportage noemt harde cijfers over de armoede in de Verenigde Staten en er zijn vele schokkende beelden te zien, die ik hier niet allemaal ga beschrijven. Je kunt fotoos en teksten uit de reportage en de reportage zelf bekijken.

Wat me tenslotte nog opviel was dat er nauwelijks politiek verzet lijkt te zijn en dat de geinterviewden bij reacties op de benarde omstandigheden waarin zij leefden geen enkele vorm van maatschappij-kritiek hebben geuit. Een dakloze kwam niet verder dan: 'ik weet niet wat er aan de hand is met Amerika'. Een andere dakloze werkte dag en nacht 'om er weer bovenop te komen'. Hij geloofde nog steeds in het neoliberale propagandaverhaal dat je- als je in de penarie zit- het slechts een kwestie is van kansen grijpen, hard werken en je best doen, dan kom je er wel. Het feit dat hij al langere tijd op deze manier op straat rondzwierf had hem blijkbaar niet op andere gedachten gebracht en deed hem niet twijfelen aan het neoliberale verhaal. De mensen die werden geinterviewd leken hun lot lijdzaam te ondergaan. Iedere vorm van maatschappijkritiek is ideologisch uitgeramd. Mensen sluiten zich hooguit aan bij een van de vele christelijke (fundamentalistische) kerken, die zich beperken tot charitas.

Toch is er wel verzet, maar het lijkt te gaan om marginale acties. Zie oa de Economic Human Rights Campaign. Wanneer je de term Economic Human Rights Campaign in Google invoert, krijg je vele hits. Eerdere reportages van Maarten van Rossum voor de EO ongeveer een jaar geleden laten de schrijnende sociale toestanden in oa New York zien en deze reportages bevatten wel reacties van gegoede Amerikanen over hoe ze er over denken. Deze reportages lijken echter gemaakt voor de vreselijke gevolgen van de economische crisis echt merkbaar werden.

Ik vraag me af of we in Nederland en Europa ook deze kant opgaan. Er is een duidelijke politieke stroming in Nederland aanwezig, die aansluit bij de Amerikaanse ideologie van onverschilligheid en stigmatisering van mensen die in armoede leven en die voorstander zijn van een keiharde aanpak op de manier zoals dat in Amerika ook gebeurt, daarbij de ideologische rechtvaardiging voor dit soort onrechtvaardige toestanden overnemend. Lees op internet de reacties maar op rechtse blogs als Elsevier en Geen Stijl. De scheldpartijen zijn daar niet van de lucht. Ze zullen wel zeggen dat ze het zo niet bedoeld hebben en dat de mensen 'die het echt nodig hebben' geholpen moeten worden, daarbij tegelijkertijd en direct erachteraan verwijzend naar het laakbare gedrag van de werklozen en daklozen, die door hun eigen gedrag in moeilijkheden zijn gekomen en die 'natuurlijk' streng aangepakt moeten worden. Werkloosheid en armoede is uiteindelijk je eigen schuld en heeft niets met de inrichting vand e maatschappij en de massawerkloosheid te maken. Deze ideologische verbinding van argumenten rechtvaardigt dat duizenden in ellende leven en de beter gesitueerden (bestuurders, politici, gegoede middengroeringen) gaan met een schoon geweten over tot de orde van de dag. Het nieuwe rechtse kabinet gaat allerlei maatregelen nemen die de hulpverlening en de toegang tot sociale zekerheid weer verder inperken en dit maakt deel uit van een ontwikkeling, die al langer aan de gang is. Wat dit betreft bevinden wij ons op een soort glijdende schaal naar beneden, waar in de afgelopen jaren de sociaal-democratie ook aan meegewerkt heeft.

Piet van der Lende

vrijdag 12 november 2010

'Vranckx' over de nieuwe armen van Amerika.

Wat je krijgt als je de bijstand afschaft, het sociale minimum verlaagt en de toetredingsvoorwaarden tot de sociale zekerheid steeds strenger maakt. Gaan we in Nederland met de nieuwe regering ook die kant op?

'Vranckx' op zaterdag bij Canvas (Belgie 2). Twee jaar nadat Barack Obama tot president van de Verenigde Staten verkozen werd, blijft de economische crisis nazinderen. Elke dag moeten Amerikaanse gezinnen hun huis verlaten omdat ze hun lening niet meer kunnen afbetalen. Van een goed leven met een gerespecteerde job, glijden weg in de marginaliteit. 'Vranckx' gaat op zoek naar de nieuwe armen in de Verenigde Staten. stuur dit artikel door discussieer mee in het forum.

De rijen bij de voedselbedeling zijn erg lang. Onder de wachtenden zitten heel wat mensen met een job. Ze houden zo krampachtig vast aan hun werk dat ze tot 40 procent aan loon inleveren. Liever dat dan werkloos, want de criteria om aanspraak te maken op steun van de overheid, zijn erg streng.

Er blijven nieuwe tentenkampen opduiken waar de nieuwe daklozen samenhokken. Ze zijn illegaal, maar worden gedoogd omdat er in de noodopvangcentra niet genoeg plaatsen zijn. In Nashvill is er bijvoorbeeld e´e´n opvangcentrum en maar liefst 40 tentenkampen. De economie komt langzaam uit het slop, maar het einde van de miserie is nog niet in zicht. Verwacht wordt dat de twee volgende jaren nog eens anderhalf miljoen Amerikanen hun huizen zullen moeten verlaten.

'Vranckx', zaterdag 13 november 2010 om 20.10 uur op Canvas. Belgie 2.

Conflict Wet Werk en Bijstand en schuldsanering

Binnenlands Bestuur

D66 in Utrecht heeft schriftelijke vragen gesteld aan wethouder Rinda den Besten van Sociale Zaken over een conflict tussen de Wet Werk en Bijstand (WWB) en de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen (WSNP). Door verschillende belangen raken mensen vertrikt in de regelgeving met soms schrijnende consequenties.

Tegenstrijdige voorwaarden

Iemand met schulden die in een hulpverleningstraject zit, moet zoveel mogelijk inkomen verwerven en is daarom verplicht te solliciteren. Maar het komt voor dat dezelfde persoon een bijstandsuitkering heeft en verplicht aan een re-integratieproject meedoet. In dat geval geldt een verminderde sollicitatieplicht. Deze tegenstrijdige voorwaarden kunnen ervoor zorgen dat een WSNP-traject wordt beëindigd omdat er niet voldoende wordt gesolliciteerd.

Theoretisch probleem

Raadslid Anita Vink: 'In 2008 al heeft D66 de raad erop gewezen dat dit conflict mogelijk was. Maar toen werd gezegd dat het een theoretisch probleem was. In Utrecht kon dat niet voorkomen, omdat er maatwerk geleverd werd.' Toch kreeg D66 de afgelopen maanden meerdere meldingen van mensen die in de problemen waren gekomen. In sommige gevallen was de uitkering gestopt, in andere gevallen waren mensen uit het schuldhulpverleningstraject gezet.

Individuele oplossingen

D66 wil nu van de wethouder weten of bekend is om hoeveel mensen het gaat waarbij wel of geen maatwerk is geleverd en wat de criteria zijn of mensen voor een individuele oplossing in aanmerking komen. Vink: 'Een goede communicatie is het allerbelangrijkste. Het gaat om twee gemeentelijke diensten dus het moet mogelijk zijn dat daar goed overlegd wordt.' De wethouder laat via haar woordvoerster weten dat de vragen uitgezocht worden. Uiterlijk begin december komt ze met een antwoord op de vragen.

FourstaR kreeg miljoenen voor slecht resultaat

UTRECHT - Omstreden re-integratiebedrijf FourstaR heeft in ruil voor miljoenen euro's maar een paar honderd jongeren aan een baan geholpen. Dat blijkt uit cijfers die bekend zijn geworden bij RTV Utrecht.

In vijf jaar tijd kreeg het bedrijf achttien miljoen euro van de gemeente Utrecht. Daarmee zou FourstaR jongeren met een uitkering helpen om een baan te krijgen.

Door een scriptie die een student over de opstartfase van het bedrijf schreef, werd duidelijk dat daar weinig van terechtkwam. De situatie op de werkvloer was bedreigend en erg chaotisch, waardoor jongeren soms geld kregen zonder daarvoor te hoeven werken.

Utrecht werkt sinds deze zomer niet meer samen met FourstaR. De ruim 200 jongeren die nog een traject bij het bedrijf volgen, maken die nog wel af.

http://www.rtvutrecht.nl/nieuws/289323

donderdag 11 november 2010

Kabinet stroomlijnt regelingen onderkant arbeidsmarkt

8 november 2010, 13:30 uur | FD.nl

Door: Ria Cats

Het ministerie van Sociale Zaken werkt koortsachtig aan wat dé grote hervorming van het kabinet-Rutte moet worden: het samenvoegen van de bijstand, de Wajong voor jonggehandicapten en de sociale werkvoorziening. Staatssecretaris Paul de Krom (VVD) laat via zijn woordvoerders weten dat de concrete invulling van dit plan over een maand komt, bij de behandeling van de begroting van Sociale Zaken in de Tweede Kamer. Nu is echter al duidelijk dat de ruim 100.000 mensen met de indicatie 'sociale werkplaats', de dans ontspringen. Zij behouden hun beschutte werkplek. Cedris, de branchevereniging voor de sociale werkvoorziening (WSW) stelt alvast nuchter vast dit weinig ruimte creëert voor de 19.000 mensen op haar wachtlijsten. 'In 1998 zijn de WSW-eisen verscherpt. Er zitten bij ons nog mensen van voor die tijd die naar de huidige maatstaven geen sociale werkplek zouden krijgen', zegt voorzitter Joan Leemhuis-Stout.

Wajong

De jonggehandicapten met een Wajong-uitkering krijgen echter geen respijt van De Krom. Zij moeten straks allemaal langs de keuringsarts. Alleen wie 'volledig en duurzaam arbeidsongeschikt' is, krijgt dan nog een Wajong-uitkering van 75% van het minimumloon. Volgens uitkeringsinstantie UWV geldt dat voor 7% van het huidige aantal Wajong-aanmeldingen. De rest is gedeeltelijk arbeidsongeschikt en krijgt straks nog 70% van het minimumloon: het bijstandsniveau van een alleenstaande ouder. Deze groep moet met hulp en loonsubsidies op zoek naar een baan bij een 'echte' werkgever. Dat geldt ook voor alle bijstandsgerechtigden. Alleen wie nooit zelfstandig bij een werkgever aan de slag kan, valt straks nog onder een nieuwe, WSW-achtige regeling voor beschutte werkplekken.

Het stroomlijnen van de drie regelingen gebeurt omdat de capaciteiten van mensen in de Wajong, bijstand of sociale werkplaats vaak nauwelijks verschillen, terwijl hun recht op loonkostensubsidies en hulp bij het zoeken naar werk flink uiteenlopen. 'Mensen in de bijstand krijgen nu van werkgevers te horen: 'Ik had je wel willen hebben, als je een Wajonger was', zegt René Paas van Divosa, de koepel van sociale diensten.

Lees meer.......

Acties voor behoud minimumloon

Sinds 1 september loopt in de gemeente Amsterdam de zogeheten landelijke proef loondispensatie. De proef, waar wethouder Van Es (GroenLinks) de gemeente voor heeft aangemeld, maakt het mogelijk mensen uit de bijstand en de Sociale Werkvoorziening regulier werk te laten doen voor minder dan het wettelijk minimumloon.

Het Amsterdamse Steuncomité Sociale Strijd voert hier actie tegen, ondere andere bij vestigingen van Albert Heijn, een van de bedrijven die mogelijk door de gemeente verzocht gaat worden aan deze mensonterende proef mee te doen. Ondanks herhaaldelijk aandringen heeft het bedrijf tot nu geweigerd zich uit te spreken voor het behoud van het minimumloon.

Het Steuncomité Sociale Strijd doet een dringend beroep op Albert Heijn en andere bedrijven om van deelname aan de proef af te zien. Ga naar Albert Heijn klantenservice en vraag aan Albert Heijn de garantie dat iedereen die bij Albert Heijn werkt op zijn minst het minimumloon krijgt uitbetaald.

Meer informatie: website steuncomite

dinsdag 9 november 2010

Geen ontruiming van vrijplaatsen in Amsterdam

Wij vinden het een schandaal dat van der Laan antikraak niet als leegstand ziet en roepen de A'damse gemeenteraad op om zich hiertegen vol te verweren. Leegstand camoufleren met een enkele kraakwacht moet Amsterdam afwijzen. De stad mag niet zwichten voor de druk van de nieuwe regering om alles wat maar enigszins afwijkt van het reguliere te bestrijden, maar moet Amsterdam als tolerante en spannende stad behouden.

Geen ontruiming van Schijnheilig. Website voor meer informatie

Zorg dat je vanavond aanwezig bent !!

Dinsdag 9 november zullen we ’t Blijvertje niet vrijwillig overdragen aan de stormtroepen van Van der Laan. Wil jij je laten horen tegen de idiote ontruiming, kom dan op dinsdag om/vanaf 7.00 naar ’t Blijvertje, Derde Oosterparkstraat 64h.

Iedereen is welkom. Tot de ME komt maken we er een klassieke Blijvertjesdag van, met eten en muziek. Er zal door ons geen geweld worden gebruikt en wie niet gearresteerd wil worden loopt geen risico.

Ben je wel bereid desnoods gearresteerd te worden, laat dit dan weten aan mensen van ’t Blijvertje die maandag bij de demonstratie zijn en die dinsdag op de stoep van ’t Blijvertje staan.

Maandag 18.00, Passeerdersgracht 23: demonstratie tegen Van der Laans ontruimingsbeleid

Dinsdag vanaf 7.00, Derde Oosterparkstraat 64: manifestatie tegen ontruiming ‘t Blijvertje

Het verzet van ‘t Blijvertje

Op dinsdag 9 november zullen wij – krakers, buurtbewoners en sympathisanten – ons verzetten tegen de ontruiming van ’t Blijvertje aan de Derde Oosterparkstraat. Wij laten de ME deze plek dan ook niet geruisloos elimineren, maar ons verzet zal geweldloos zijn. Wij roepen iedereen op om zich aan te sluiten en duidelijk te maken dat met deze ontruiming totaal onnodig een prachtig stukje Amsterdam kapot wordt gemaakt.

/html

woensdag 3 november 2010

Uitspraak 65: Mag een stel in de bijstand huisbezoek van de sociale dienst weigeren?

dinsdag 2 november 2010 door Folkert Jensma van NRC Handelsblad

Mag je de sociaal rechercheur de deur weigeren als je met je gescheiden man dagelijks samen eet en nog een kind kreeg? Met commentaar van NJB-redacteur en hoogleraar bestuursrecht Tom Barkhuysen en van NJB-medewerker Guus Heerma van Voss, hoogleraar sociaal recht. Beiden in Leiden.

De Zaak. Een moeder met drie kinderen en een bijstandsuitkering voor alleenstaanden weigert de Sociale Dienst toegang tot haar woning. Een rechercheur en haar ‘klantmanager’ wilden controleren of haar ‘woonsituatie’ wel klopte met wat zij had opgegeven. De gemeente neemt haar weigering hoog op en trekt de uitkering in. Ze gaat in hoger beroep bij de bestuursrechter waar ze aanvoert dat een redelijke grond voor een huisbezoek ontbrak.

Meer.......

WIJ alleen tegen jullie

Sinds kort is voor jongeren van 18 tot 27 jaar de wet Wij (Wet Investeren in Jongeren) van kracht. Door deze wet kunnen jongeren bij het vinden van duurzame arbeidsparticipatie (lees werk) hulp en ondersteuning vragen van de gemeente. Die ondersteuning is een werkleeraanbod, bestaande uit scholing opleiding, loonkostensubsidie, tijdelijk gesubsidieerde arbeid, sociale activering en stages. Dit lijkt nog allemaal veel op de Wet Werk en Bijstand (WWB). Maar waar ik als oudere nog het recht heb om bezwaar te maken tegen een onzinnig trajectplan is dat voor jongeren tot 27 jaar bijna onmogelijk gemaakt. Want wat staat er in de Memorie van Toelichting bij de wet WIJ: ?indien de jongere bezwaar of beroep instelt tegen een besluit tot vaststelling van het werkleeraanbod, ontvangt hij in de periode dat het bezwaar of beroep aanhangig is geen inkomensvoorziening?. Veel jongeren zullen het dus uit hun hoofd laten om bij een rechter alsnog hun gelijk te halen. Tijdens de bezwaar- of beroepsprocedure krijg je namelijk geen poen. Hier groeit dus een generatie op voor wie een weg naar de rechter nagenoeg onmogelijk is gemaakt. Een generatie die grotendeels overgeleverd is aan de grillen van de overheid, waar een ambtenaar altijd gelijk heeft (niet omdat hij dat heeft, maar omdat hij van rechtswege nauwelijks wordt gecontroleerd). Kortom sinds de Middeleeuwen niet meer gezien, maar nu volledig terug in het Nederlands landschap, namelijk de horige.

Overdrijf ik, wat me als columnist is toegestaan. Nee hoor, kijkt u maar eens naar een gevalletje uit ons spreekuur. 24-Jarige mevrouw met twee jonge kinderen moet opleiding volgen tot gastouder van haar klantmanager. Daarvoor moeten haar eigen kinderen naar een opvang. Bezwaar maken kan, maar omdat ze tijdens procedure geen geld krijgt praktisch uitgesloten. Drie jaar geleden kwam ze zelf met dat idee aanzetten, maar mocht het nota bene niet van de werkmanager.

Jacques Peeters Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam WBVA@dds.nl

Jacques schrijft iedere maand een column in het Maandblad Uitkeringsgerechtigden (MUG) dat in Amsterdam verschijnt. Dit is de bijdrage voor het nummer van november 2010

Ps. Deze wet kwam tot stand onder de vorige regering van PvdA en CDA. Tsja

p/

zaterdag 30 oktober 2010

Dienst Werk en Inkomen lapt uitspraak rechter over vergoedingsregeling voor chronisch zieken en gehandicapten in Amsterdam aan zijn laars. Oproep massaal bezwaarschriften te schrijven

Per 1 april 2009 heeft de gemeente Amsterdam een nieuwe vergoedingsregeling voor chronisch zieken en gehandicapten ingevoerd, die een drastische versobering betekende. Daartegen zijn er allerlei protesten gekomen, oa van de Bijstandsbond, de clientenraad en de stichting Clientenbelang. Enkele advocaten zijn namens een groot aantal clienten in bezwaar gegaan. Deze bezwaren bij Burgemeester en wethouders werden grotendeels verloren. Twintig clienten zijn in beroep gegaan bij de Rechtbank Amsterdam. De rechter heeft op 28 juli uitspraak gedaan waarbij de nieuwe regeling op alle punten in strijd met de wet werd verklaard. De gemeente is niet in hoger beroep gegaan. Voor de twintig clienten herleefde in 2010 de oude regeling. Ondanks een discussie in de gemeenteraad en de uitspraak van de rechter lapt de Dienst Werk en Inkomen de uitspraak van de rechter aan zijn laars. Het beleid is nauwelijks gewijzigd, alleen de maaltijdvergoeding is wat ruimer. Daar wordt nu gekeken naar werkelijke extra kosten vanwege ziekte of handicap.

Voor iedereen die niet in beroep is gegaan of die een vergoeding aanvraagt blijft de nieuwe veel soberder regeling gehandhaafd. Maar ook de clienten die in beroep zijn gegaan en die van de rechter gelijk hebben gekregen ontvingen de afgelopen dagen een brief waaruit blijkt dat de nieuwe regeling per 1 januari 2011 ook voor hen gaat gelden, terwijl de rechtbank heeft gezegd dat de nieuwe regeling gewoon in strijd is met de wet.

De Bijstandsbond en advocaten adviseren niet alleen de 20 clienten, maar iedereen die een vergoeding aanvraagt opnieuw een bezwaarschrift in te dienen en bij afwijzing naar de rechter te gaan om te ageren tegen de strijdigheid met de wet en tegen dit a-sociale beleid. Zij geven die clienten een grote kans dat de rechter opnieuw zal uitspreken dat het beleid niet deugt.