Koffieochtend Amsterdamse bijstandsvrouwen

Het Comite Vrouwen en de Bijstand/EVA Amsterdam is een stichting die de belangen van bijstandsvrouwen behartigt. Wij proberen vrouwen hulp te bieden wanneer ze moeilijkheden hebben met hun uitkering. Op 8 oktober is er een koffieochtend van 10.00 uur tot 12.00 uur op de Da Costakade 162. Telefoon: 020-6246666. De koffieochtend kan over vele onderwerpen gaan die de vrouwen zelf aandragen. Bijvoorbeeld bijstandsvrouwen die elkaar willen leren kennen, over de Dienst Werk en Inkomen, huisbezoeken, bijzondere bijstand, etc. Elke maandag van 11.00 uur tot 13.00 uur is er open spreekuur. Je kunt ook medewerkster worden bij het Comite.

Wereldse vrouwendag 10 maart in Amsterdam over oa huishoudtoets in de bijstand

We organiseren ook dit jaar weer een bijeenkomst in het kader van vrouwendag. Het wordt een informele gezellige buurtbijeenkomst op
zaterdagmiddag 10 maart
van 14.00 tot 18.00 uur
op de 1ste Helmersstraat 106.
Deze dag wordt georganiseerd door vrouwen van verschillende achtergronden gezamenlijk. Hieronder volgt het programma! We praten met elkaar over onze situatie en onze rechten. Er komt een vrouwenkoor, een film, spreeksters, tentoonstelling, workshops. We kunnen samen ideeën en ervaringen en verhalen uitwisselen, zingen en dansen.  Voor meer informatie en deelnamen stuur een email naar wereldsewijk@hotmail.com.
Programma:
Presentatie en coördinatie Jet van Rijswijk
14.00: welkomstwoord en liederen van Mathilda en van Maral Jefroudi
14.30: spreeksters
Marijke Colle over de internationale vrouwendag 8 maart en over de specifieke gevolgen voor vrouwen van de huidige wereldwijde crisis.
Fatima Sabah van vrouwenorganisatie Nisa for Nisa over haar ervaringen met huiselijk geweld.
Sofie Meekel over gevolgen van de nieuwe bijstandswet voor vrouwen.
Zeynep Òzkaya over haar film over de impact van migratie op de relatie van haar ouders.
15.30 pauze
15.45 workshops
 Amazigh vrouwen modeshow
Film ‘Leyla en Mecnun in den vreemde’ van Zeynep Özkaya
Henna painting
Linedans
Expositie
16.30 Vrouwenkoor met Harriët Wams
17.00 Wereldmuziek en dans
Doorlopend: activiteiten voor kinderen

Alimentatieverplichtingen worden ingeperkt. Vrouwen met kinderen meer gedwongen te gaan werken.

Je struikelt tegenwoordig over de voorstellen, de druk op de mensen die geen betaald werk hebben op te voeren om ze in een soort dwangpositie beschikbaar te krijgen voor de arbeidsmarkt, vooral voor het ongeschoolde werk. Dat daarbij niet altijd rijksbezuinigingen een rol spelen, maar dat het een ideologisch uitgangspunt is, waarop het hele beleid wordt gebaseerd blijkt uit de jongste voorstellen om de periode van alimentatieverplichtingen voor de veel verdienende ouder (meestal de man) jegens de andere (meestal de vrouw met kinderen) bij een echtscheiding in te korten.

In 2009 werden bijna 32 duizend stellen gescheiden en op dit moment geldt nog de regeling, dat huwelijken en geregistreerde partnerschappen die langer dan 5 jaar duren de eventuele alimentatieverplichtingen maximaal 12 jaar kan zijn. Bij ruim een kwart van de scheidingen is de alimenatieverplcihting meer dan 1200 euro per maand. De alimentatie vervalt als de termijn is verlopen of de ontvangende partner opnieuw trouwt of gaat samenwonen.

Vaak is de situatie zo, dat bij een huwelijk de vrouw een lagere opleiding heeft genoten en de man een hogere, en dat dan beiden gaan werken (de vrouw in het gezin, de man maakt carriere) om het gezin goed door de tijd te laten komen. De man bouwt via zijn werk allerlei rechten op met zijn hogere opleiding, een goede pensioenvoorziening, een hoog persoonlijk salaris, etc. Hij krijgt de gelegenheid zich in de maatschappij te ontplooien omdat de vrouw het gezinshuishouden doet en zorgt voor de kinderen. Dus eigenlijk werken beide voor het gezinsinkomen.

De vrouw bouwt echter veel minder persoonlijke rechten op dan de man. Dit blijkt bijvoorbeeld wanneer beiden ouder zijn dan 65. Wanneer de man nog leeft hebben ze een redelijk pensioen misschien. Maar zodra de man gaat overlijden, gaat dat pensioen drastisch naar beneden. Dat de vrouw ook heeft gewerkt (voor het gezin) speelt geen rol.

Nu kun je zeggen van deze situatie moeten we af en we moeten een beleid ontwikkelen dat beiden evenveel kansen en rechten krijgen op ontplooiing en persoonlijke rechten. Dat lijkt een goede zaak. Wat gebeurt met de inperking van de alimentatierechten is echter de vrouw in een dwangpositie brengen, om zich eerder beschikbaar te stellen voor de arbeidsmarkt, als lager geschoolde of ongeschoolde, waardoor ze gedwongen is een flexibel deeltijdbaantje te nemen waar nauwelijks van valt te leven. Terwijl bij de scheiding de rijkere man van zijn salaris kan leven, en de vrouw niets krijgt, hoewel ze door haar werk in de huishouding dat hoge salaris mogelijk heeft gemaakt en het rechtvaardig is dat rijke mensen bijdragen voor mensen met wat minder kansen.

Wat is de inhoud van een wetsvoorstel om de duur van alimentatieverplichtingen te beperken? Nu is de verplichting voor meestal de man (slechts in 1% van de gevallen de vrouw) dat hij 12 jaar alimentatie moet betalen wanneer hij een hoog salaris heeft. De PVV-er in de Tweede Kamer Louis Bontes heeft een initiatief wetsvoorstel ingediend om deze termijn te beperken tot 5 jaar. En... een meerderheid in de Tweede kamer van PvdA, D'66 en PVV lijkt de voorstellen te steunen, want ook de PvdA en D'66 blijken met een dergelijk voorstel bezig te zijn.

Je struikelt over de drogredenen van de voorstanders om deze maatregel in te voeren, waarbij vanuit het arbeidsethos de suggestie wordt gewekt, dat door deze maatregel vrouwen gestimuleerd worden, betaald werk te aanvaarden en deel te nemen aan de maatschappij, en dat is goed voor hen, ze emanciperen dan en kunnen een zelfstandig bestaan opbouwen. 'Deskundigen' die wel zien dat zo'n geisoleerde maatregel van de inkorting van de alimentatieverplichting niet werkt, doen allerlei compromisvoorstellen om de bezwaren op te vangen. Want wat in werkelijkheid gebeurt door deze geisoleerde maatregel is dat de vrouwen met weinig opleiding en kansen nu eerder gedwongen worden een arbeidsmarkt op te gaan waarbij ze in deze tijd van crisis alleen kansen hebben op ongeschoolde rotbaantjes zonder perspectief. Zo worden ze toegevoegd aan het leger van goedkope arbeidskrachten die geen uitzicht hebben op beter, terwijl de tegenstelling tussen arm en rijk groter wordt (ook langs scheidslijnen van man en vrouw) omdat de verplichtingen van de rijke man bij een scheiding worden ingeperkt.

De rijke man kan de bloemetjes buiten zetten terwijl de vrouw met kinderen zich in deze vechtmaatschappij alsnog omhoog moet vechten vanuit een dwangpositie waarbij ook voor de kinderen moet worden gezorgd en ze in feite een dubbele baan heeft. Het is maar weer eens gezegd: maatregelen die de solidariteit bevorderen en de marktwerking inperken hoef je van links tot rechts niet meer te verwachten
PvdL Wat is de inhoud van een wetsvoorstel om de duur van alimentatieverplichtingen te beperken? Nu is de verplichting voor meestal de man (slechts in 1% van de gevallen de vrouw) dat hij 12 jaar alimentatie moet betalen wanneer hij een hoog salaris heeft. De PVV-er in de Tweede Kamer Louis Bontes heeft een initiatief wetsvoorstel ingediend om deze termijn te beperken tot 5 jaar. En... een meerderheid in de Tweede kamer van PvdA, D'66 en PVV lijkt de voorstellen te steunen, want ook de PvdA en D'66 blijken met een dergelijk voorstel bezig te zijn.

Project opsporen vaders van bijstandsvrouwen met kinderen

12-04-2011. DWI spreekt vaders aan op zorgplicht, GroenLinks vindt dat middel niet erger mag zijn dan kwaal en stelt vragen in de gemeenteraad. (Zie ook bericht hier beneden)

GroenLinks vindt dat dit project zeer zorgvuldig moet worden uitgevoerd. Het middel mag niet erger zijn dan de kwaal. Niet voor niets willen sommige bijstandsmoeder niets meer met de vader van hun kinderen te maken hebben; sommige vaders zijn ook gewoon nare mannen die hun vrouw en kinderen mishandelen. Meer.........

Nieuw project Dienst Werk en Inkomen om achter de naam van de vader van kinderen in een een-ouder gezin te komen.

De gemeente Amsterdam is van mening dat door betere handhaving en de nalevingsbereidheid er bespaard kan worden op het totale bedrag dat de gemeente uitgeeft aan de bijstand. In dit kader is bijvoorbeeld in de afgelopen tijd een speciaal project uitgevoerd door de afdeling handhaving waarbij bijstandsgerechtigden werden opgeroepen die naast hun uitkering inkomen uit arbeid hebben. Daarbij werd en wordt onderzocht in hoeverre die mensen meer kunnen gaan werken zodat de gemeente op de uitbetaling van uitkeringen kan besparen.

De afgelopen week kwamen veel vrouwen op het spreekuur van de Bijstandsbond die hoofd zijn van een een-ouder gezin en die een standaardbrief van de DWI hadden ontvangen waarin wordt aangekondigd dat zij een oproep kunnen ontvangen voor een gesprek. In dat gesprek is het onderwerp in hoeverre het mogelijk is om de vader van hun kinderen aan te spreken op zijn onderhoudsplicht. Volgens artikel 62 van de Wet Werk en Bijstand is de vader namelijk-indien hij over voldoende inkomen beschikt- verplicht alimentatie te betalen waardoor bespaard kan worden op de bijstandsuitkering van de moeder. Daarbij zijn er twee mogelijkheden. Ten eerste kan de bijstandsvrouw alimentatie ontvangen en ontvangt zij navenant minder bijstand. De bijstand vult aan tot de norm van een een-ouder gezin. Soms vordert de DWI rechtstreeks een bedrag bij de vader en krijgt de bijstandsvrouw de volledige uitkering.

In de brief staat dat de bijstandsvrouwen verplicht zijn aan een onderzoek mee te werken, cq de naam van de vader te noemen. En zijn verblijfplaats of adres. Dit omdat de bijstandsvrouw verplicht is alle inlichtingen te verstrekken die van belang is voor het vaststellen van het recht op een uitkering cq alle informatie te verstrekken die van belang is voor het vaststellen van de hoogte van de uitkering. Wij zijn van mening, dat er zich omstandigheden kunnen voordoen waarin de bijstandsvrouw kan zwijgen. Bijvoorbeeld wanneer er sprake is geweest van huiselijk geweld of als de bijstandsvrouw kan aantonen, door het verstrekken van informatie over de vader in moeilijkheden te zullen komen. Dit is trouwens ook een risico dat ontstaat als de DWI zelf op zoek gaat naar de vader en bedragen bij hem gaat vorderen. Wanneer zij zwijgt kan de DWI zich op het standpunt stellen, dat de vrouw toch de naam moet noemen en dat het aan het DWI is om te bepalen of ze wel of niet actie ondernemen richting de vader.

In de tweede plaats is het zo, dat de bijstandsvrouw kan zeggen dat zij het niet weet. En soms is dat ook zo. Hou er echter wel rekening mee, dat in het kader van het project druk zal worden uitgeoefend ook op vrouwen die zeggen het niet te weten om toch informatie te verstrekken. Als je het werkelijk niet weet, houdt het op. Maar in andere situaties kun je het moeilijk krijgen. Er kunnen zich verschillende problematische situaties voordoen. Behalve de privacy aspecten kan bijvoorbeeld de vrouw de naam van de vader noemen en het DWI benadert de vader. Die wordt kwaad. Ik, de vader, de groeten, ik ben de vader helemaal niet. En vervolgens zoekt hij de vrouw op.

De woordvoerder van DWI geeft aan dat er vanzelfsprekend rekening wordt gehouden met de specifieke situatie van de moeder.

Gezegd moet worden dat het bij dit onderwerp gaat om een rechtsgebied, waarbij de rechten en plichten in sommige opzichten onduidelijk zijn. Er is nauwelijks recente jurisprudentie opgebouwd, en de gemeente Amsterdam heeft zich de afgelopen jaren nauwelijks met dit onderwerp bezig gehouden, bij veel bijstandsvrouwen is nooit naar de vader van de kinderen gevraagd.

Voor meer informatie:
Bijstandsbond 020-6898806
info@bijstandsbond.org

Het VVD voorstel bijstandsvrouwen verplicht stage te laten lopen in de ouderenzorg

Dinsdagmiddag 22 januari 2008 op BNR nieuwsradio geweest.

De VVD had voorgesteld, bijstandsvrouwen met kinderen een verplichte werkstage (dus onbetaald) in de ouderen zorg te laten verrichten als zogenaamd alternatief voor het nieuwe voorstel van de regering om bijstandsvrouwen met kleine kinderen maximaal 6 jaar vrij te stellen van de solicitatieplicht. Ik wist omdat ik zondag aan het surfen was geweest dat dit voorstel van de regering eraan zat te komen. Mij werd gevraagd op het VVD voorstel te reageren.

Ik kreeg eerst een voorgesprek met een journalist, waarin hij mij om een reactie vroeg nadat hij mij het nieuws had uitgelegd. Ik had meteen twee argumenten.

Ten eerste werkt het niet als je een willekeurige groep mensen, die daar misschien helemaal geen affiniteit mee hebben en die niet gemotiveerd zijn om in de ouderen zorg te werken en die daar misschien ook helemaal niet geschikt voor zijn verplicht om het toch te doen. Daar zit niemand op te wachten. De werkgevers niet, en de potentiele werknemers ook niet.

Het tweede argument was, dat ik het voorstel van de VVD niet serieus neem, en dat ze als oppositiepartij stemmen proberen te winnen, omdat het sentiment bij een groot deel van de publieke opinie is, pak ze maar aan die klaplopers, zet ze maar aan het werk. De VVD probeert in het kader van de verwildersing in de samenleving een graantje mee te pikken heb ik in de uitzending gezegd.

Ik discussieerde in het voorgesprek ook nog met de journalist over de vraag, of er tekorten zijn in de ouderenzorg, en ik zei dat het met die tekorten wel meevalt. De werkgevers willen nog steeds kant en klare arbeidskrachten, die meteen voluit aan de slag kunnen en ze zijn in werkelijkheid niet bereid wat dan ook in de mensen te investeren. Soms kunnen ze het niet, omdat ze onder concurrentieverhoudingen sterk moeten bezuinigen en op de kosten letten, en soms als ze ruime marges hebben willen ze het niet. In werkelijkheid bestaat er nog steeds een massa-werkloosheid van meer dan een miljoen mensen en dat is al decennia lang hetzelfde, waarbij voor de werkgevers nog steeds niet werkelijk de urgentie bestaat meer te investeren om aan mensen te komen. Die moeilijk vervulbare vacatures worden ook wel vervuld. Kunnen ze in het werklozenbestand niks vinden, dan halen ze kant en klare arbeidskrachten uit het buitenland.

De journalist van BNR zei: maar de werkloosheid loopt terug. Ik zei: dat is onzin, er heerst massawerkloosheid, lees het maar na op onze site. Ik begon over de nuggers, en rekende voor dat er meer dan een miljoen zijn. We hadden het over de cijfers van het CWI. Die zeggen dat er een half miljoen werklozen zijn. Ik zei het CBS hanteert nog lagere cijfers en ik legde uit hoe ze grote aantallen werklozen wegdefinieren uit de statistieken. (Je moet direct beschikbaar zijn, niet in een traject zitten, geen dagscholing volgen, ingeschreven staan bij het CWI, actief op zoek zijn naar betaald werk, volgens bepaalde criteria, etc.)

In de uitzending die om half drie werd opgenomen, bracht ik de eerste twee argumenten naar voren. Ik zei ook nog iets wat daarvoor niet besproken was, nl dat veel bijstandsvrouwen de ervaring hebben dat wanneer ze zeggen: mijn kinderen zijn klein, ik kan geen betaald werk aanvaarden, maar ik kan wel scholing doen, daar heb ik wat aan en daar heeft de maatschappij wat aan, dat dan wordt gezegd je neemt later maar een ongeschoold baantje of een schoonmaakbaantje als de kinderen groot zijn, dat gaan we niet vergoeden.

Ik wilde toe naar de redenering, dat de VVD een voorstel doet, waarbij ze het doen voorkomen alsof het ook in het belang is van de bijstandsvrouwen voor hun ontplooiing, maar dat in werkelijkheid onder dat mom arbeidskrachten worden gedwongen te gaan werken in dead end jobs met slechte arbeidsomstandigheden en beloning, die helemaal geen perspectief bieden en dat de VVD ook niet in de mensen wil investeren. Maar dat kwam er niet uit. De journalist in de uitzending zei, toen ik noemde dat scholing niet wordt vergoed ja, maar dat is nu. Wat ik toen zei weet ik niet meer. In de uitzending die zeer kort was kwamen alleen kort de eerste twee argumenten naar voren.

Evaluatie

Ik had geen goed gevoel bij de uitzending na afloop, want ik bedacht dat ik was afgegaan op de interpretatie van het nieuws door de journalist, en dat niet zeker was dat dit klopte, want ze hebben belang bij tegenstellingen en tegenovergestelde meningen, discussie, spanning en laten misschien dingen weg daarvoor of leggen het op een bepaalde manier uit. En ik bedacht dat ik bij het eerste argument had gezegd dat je niet een willekeurige groep mensen kunt aanwijzen voor specifieke functies, en dat had de journalist gezegd, maar ik dacht klopt het wel, de VVD zal toch wel zeggen dat in zijn algemeenheid die verplichting moet gelden en niet specifiek voor de ouderenzorg, en dat daardoor mijn argument half in het water zou vallen. Ze zullen toch wel begrijpen dat het op die manier een dom voorstel is? Want afzien van het antwoord op de vraag, of de mensen wel geschikt zijn…….

Na vier uur belde Mark op vanuit de auto dat hij het item op de radio had gehoord en dat hij vond dat ik goed reageerde. Ik heb achteraf het persbericht van de VVD opgezocht en het blijkt, dat de VVD wel degelijk de mensen specifiek wil laten werken in de ouderenzorg, waar tekorten aan arbeidskrachten zouden heersen

Het blijkt ook  dat er die dag of de dag ervoor een groot item over dit onderwerp in de Telegraaf gestaan had, dus het breed uitmeten van het VVD persbericht als tegenhanger voor de voorstellen van de regering. En dat BNR nieuwsradio daarop reageerde. Ik wist dat niet, en dacht dat het een klein bericht was ergens in een krant, wat toevallig door een journalist van BNR nieuwsradio naar voren werd gehaald. 

Hoe moet je handelen in dit soort situaties? Het is van het grootste belang dat je niet alleen afgaat op wat de journalist zegt, zijn of haar interpretatie, maar dat je het originele persbericht hebt om te lezen. Er kunnen argumenten of redeneringen in staan, die de journalist in zijn korte samenvatting niet noemt maar die wel belangrijk zijn. Dus je kunt hem vragen het persbericht op te sturen of  je zoekt het zelf op. Je kunt ook vragen in welke krant het bericht heeft gestaan. Dat ga je dan lezen. Maar meestal vraagt men in het voorgesprek een directe reactie. Belangrijk is ook, dat vervolgens het persbericht ook niet kan kloppen. Daar heb ik ervaring mee gehad met een reactie op een persbericht van het ministerie van sociale zaken, ten aanzien van hoeveel klanten in de WWB nou tevreden zijn en het verschil tussen een kwalitatief en kwantitatief onderzoek. Dus als het een persbericht is naar analeding van een rapport en vooral als het persbericht wordt uitgebracht door een andere dan de onderzoeksinstelling, kunnen er nuances wegvallen.

Tweede-Kamerfractie
22-1-2008

VVD wil verplichte werkstage in ouderenzorg voor bijstandsmoeders

Het kabinet wil vrouwen met een bijstandsuitkering vrijstellen van sollicitatieplicht wanneer ze jonge kinderen hebben. De VVD heeft een alternatief.

VVD-kamerlid Stef Blok:  "Dit betekent dat tienduizenden vrouwen en kinderen worden weggezet op het bestaansminimum. Bovendien zijn er enorme personeelstekorten in de ouderenzorg. Tijdens het debat over het rapport van de themacommissie ouderenzorg zal de VVD daarom voorstellen om deze vrouwen een verplichte werkstage aan te bieden in de ouderenzorg. Dat biedt perspectief op een betaalde baan en een stevige aanpak van het personeelstekort in de ouderenzorg."

Blok is van mening dat CDA en PvdA de problemen in de ouderenzorg alleen maar groter maken. Daarom zal hij tijdens het debat over het rapport van de 'themacommissie ouderenbeleid' concrete voorstellen doen om de personeelstekorten in de ouderenzorg aan te pakken:
-In plaats van het afschaffen van de sollicitatieplicht voor bijstandsmoeders met jonge kinderen moet iedere bijstandsmoeder een verplichte werkstage in ouderenzorg  aangeboden krijgen.
-Werken en langer werken moet juist voor vrouwen aantrekkelijker worden: goede buitenschoolse opvang, geen inkomensafhankelijke regelingen die er voor zorgen dat een dag langer werken niet leidt tot een dag extra loon.
-Onmiddellijk de toezegging krijgen dat ZZP-ers in de zorg niet verder lastiggevallen zullen worden met naheffingen loonbelasting en sociale premies, gevolgd door een heldere wettelijke regeling (motie Blok bij begroting SZW).
-Geen automatisch ontslag op 65 jaar bij CAO’s in de zorg maar maatwerk met wederzijds goedvinden. Anders CAO’s niet meer algemeen verbindend verklaren.
-Afspraak met werkgevers in de zorg over gerichte werving en omscholing van oudere werkzoekenden.Er zijn veel werkloze 45-plussers die graag aan de slag willen, maar de kans niet krijgen. De zorg moet juist deze groep benaderen, ook als hun werkervaring in een andere sector ligt.

Geen bijzondere bijstand en ook geen lening.

Gedeeltelijk gepubliceerd in het maandblad MUG

Onlangs kwam een mevrouw op het spreekuur van de bijstands­bond, die al meer dan tien jaar een bijstandsuitkering had. In die tijd had ze als hoofd van een een-ouder gezin haar kinde­ren opgevoed. Haar jongste zoon was inmiddels 12 jaar. Door de minimale uitkering was ze al die tijd niet met vakantie ge­weest, en ook de inrichting van het huis was in al die tijd niet vernieuwd. Daar wilde ze wat aan doen. Ze had de voor­lichtingscamapgne van de G.S.D. gevolgd over de mogelijkheden voor bijzondere bijstand. Op de trams waren leuzen te zien als: "Bijzondere kosten? Vraag bijzondere bijstand aan!. Ze stapte naar de G.S.D. om bijzondere bijstand aan te vragen voor het opknappen van haar woning en voor een nieuwe inrich­ting. De bank was versleten en een nieuw behangetje was na al die jaren ook wel nodig. De aanvraag werd afgewezen. 

De G.S.D. ambtenaar deelde daarbij mondeling mee, dat bijzondere bij­stand voor inrichtingskosten alleen werd gegeven bij een verhuizing in bijzondere omstandigheden. Dit was het zoveelste bewijs, dat de term "bijzondere omstandigheden" door de G.S.D. zeer eng wordt geinterpreteerd, zodat er in de pot die voor dit doel bestemd is steeds geld overblijft. Als reden voor het niet gebruiken van bijzondere bijstand wordt door politci altijd aange­voerd, dat de clien­ten niet op de hoogte zijn van de mogelijk­heden en dat er dus meer voorlichting moet komen. Het mag waar zijn, dat er aan de voorlichting het nodige schort, er zijn andere redneen voor het niet gebruiken van bijzondere bijstand, waaronder de hierboven genoemde enge interpretatie van de regels, zodat bijna niemand voor bijzon­dere bijstand in aanmerking komt.

Op de voorlichtingsbijeen­komsten over de nieuwe bijstandswet die het Komitee Amsterdam Tegen Verarming heeft gehouden werd echter duidelijk, dat er nog een andere reden is. Veel clienten krijgen angst gevoelens als ze naar de G.S.D moeten, of ze zijn kwaad over de behande­ling door de ambtenaren. Men wil zo weinig mogelijk met de dienst te maken hebben. Sommige clienten ervaren het als vernederend, om bijzondere bijstand aan te vragen waarbij weer allerlei formulieren moeten worden ingevuld, bewijsstukken overlegd, etc. Wanneer het om niet al te grote bedragen gaat, betalen sommigen het liever uit de uitkering, ook al is die laag en ook al heeft men recht op bijzondere bijstand. Dit heeft misschien te maken met opvattingen die in de maatschap­pij leven ( bijstand aanvragen is eigenlijk a-sociaal je hand ophouden) maar de behandeling door sommige ambtenaren is daar ook debet aan.

De mevrouw die ik aan het begin van het stukje noemde kreeg dus geen bijzondere bijstand. Dan maar een lening. Een oude lening bij de Kredietbank (tegenwoordig Crediam geheten) liep in augustus af. Ze had dan rente en aflossing keurig betaald. Ze twijfelde echter, of ze een lening zou aanvragen voor herinrichtingskosten of om na al die jaren eens met vakantie te kunnen. Het werd het laatste. Ze was 20 jaar niet naar het land van herkomst geweest. Dus naar Crediam om een nieuwe lening aan te vragen van fl 3000,-. Deze lening werd haar geweigerd. Crediam stelde zich op het standpunt, dat een lening om met vakantie te kunnen gaan geen consumptief krediet betrof, waarvoor duurzame gebruiksgoederen werden aanga­schaft.  Daarom zou de G.S.D. eerst een soort garnatieverklaring moeten afgeven, waarbij ze zich garant stelde voor afbetaling van de schulden. De G.S.D weigerde deze verklaring. De motivatie: mevrouw is 20 jaar niet naar het land van herkomst geweest, en het weerzien met familie en oude bekenden kan bij haar zoveel emoties losmaken, dat ze besluit daar te blijven. Er zijn dan geen mogelijkheden om de lening terug te vorderen. Daarom geven wij geen garantverklaring. Tegenargumenten telden niet.

Er waren verschillende argumenten voor haar om terug te keren naar Nederland. Haar kinderen woonden in Nederland en die waren niet van plan naar het land van herkomst te gaan. Wan­neer ze die wilde blijven zien zou ze terug moeten. Ze had in Amsterdam een huis en ze zou in het land van herkomst helemaal zonder inkomsten komen te zitten, zodat het niet mogelijk was daar te blijven. Het was allemaal niet van be­lang. De garant­stelling kwam er niet.

Crediam verstrekt in dit soort situaties alleen een krediet en de G.S.D geeft alleen een garantstelling als de client naar het land van herkomst moet in verband met het overl;ijden van een familielid. "Dan willen wij onze hand nog wel eens over het hart strijken" aldus een woordvoerder van Crediam.

Ondanks alle fraaie armoederapporten en intentieverklaringen van politici over maatregelen in het kader van een minimabe­leid die de financiele ruimte van mensen met een laag inkomen wat moeten vergroten en de noodzaak van een individule beoor­deling blijkt in de praktijk telkens weer, dat allerlei alge­meen toegepaste regels ook een incidentele vergroting van de financiele ruimte in de weg staan.

Piet van der Lende