Van de Amsterdamse banenplannen om bijstandsgerechtigden aan werk te helpen komt niets meer terecht

De tijden veranderen

zondag, 22 maart 2020 Weblog Konfrontatie

11 en 12 maart 2020 vergaderde de Amsterdamse gemeenteraad. Erik van Erp, journalist van de MUG, doet op de website van het blad verslag van de vergadering.

‘Met een aantal banenplannen – onder meer op Schiphol (750 banen) en met ZuidOostWerkt (250) – in combinatie met de zogeheten cohort-aanpak wil de gemeente het aantal bijstanders laten dalen van 40.000 begin 2019 naar 30.000 in 2022. Via de cohort-aanpak worden de komende maanden alle bijstanders opgeroepen, per regio en met speciale aandacht voor specifieke groepen zoals jongeren, statushouders en 50-plussers. Deze aanpak loopt dus al ruim een jaar en volgens wethouder Groot Wassink gaat het voortvarend: onder jongeren van 27 tot 32 jaar in Nieuw-West en Zuidoost is er tot nu toe een uitstroom van 25 procent. Vóór de zomer volgen nieuwe cijfers. Begin dit jaar stond de teller op 38.725 personen in de bijstand.’

Einde citaat. Dat was vorige week.

Alles wordt anders

Maar de dingen kunnen snel gaan. Op het spreekuur van de Bijstandsbond kwam een vrouw, die in het kader van het banenplan op Schiphol was aangenomen om passagiers te begeleiden. Ze heeft één dag gewerkt. Toen werd ze weer ontslagen.

Je moet de zichzelf als links afficherende Rutger Groot Wassink nageven dat hij bij de presentatie van de strenge cohortaanpak waarschuwde voor toekomstige ontwikkelingen. Zijn uitgangspunt: we moeten alles op alles zetten om de mensen aan het werk te helpen nu de economie groeit en bloeit. Want in de nabije toekomst kan er weer een crisis aankomen en worden de mensen misschien ontslagen of hebben geen kansen meer op de arbeidsmarkt.

Dat moment lijkt nu gekomen. Nu de economie praktisch is stilgevallen en velen hun baan zullen kwijtraken of in bedrijven werken die geen inkomsten meer hebben, zijn het vooral ook de ZZP-ers die geen vangnet hebben om op terug te vallen. Daarom maakten de ministers Koolmees, Wiebes en Hoekstra een pakket van zeven noodmaatregelen bekend.

Alles wordt vloeibaar

Een van die maatregelen is een tijdelijke uitbreiding van het Bijstands Besluit Zelfstandigen, BBZ, die aan ZZP-ers de mogelijkheid biedt gedurende een periode van 3 maanden een beroep te doen op deze regeling in het kader van de Participatiewet.

In tijden van crisis wordt alles vloeibaar. De decennialang onwrikbare partnertoets en vermogenstoets in de bijstand, waaraan niets veranderd werd ondanks de eveneens al decennialange klachten van bijstandsgerechtigden over deze principes, worden plotseling volledig buiten werking gesteld in de nieuwe BBZ-regeling. Ook hoeft plotseling niet meer te worden voldaan aan de strenge beoordeling van de levensvatbaarheid van een BBZ aanvragend bedrijf. Ook de levensvatbaarheidstoets wordt buiten werking gesteld.

In een andere noodmaatregel blijkt de alles doordringende bureaucratie van de verzorgingsstaat, voor zover die nog bestaat, en ook het probleem van wachtlijsten simpel oplosbaar. Je maakt gewoon een andere, simpeler regeling. Dat gebeurde met de regeling voor werktijdverkorting. Een recordaantal bedrijven heeft 78.000 aanvragen gedaan. Terwijl in alle bureaucratische procedures de beschikbare ambtenaren eigenlijk maar jaarlijks 200 bedrijven kunnen afhandelen. ‘De groei was voor de uitvoering bij het UWV niet houdbaar’ zei Koolmees. En hup, daar is een nieuwe simpele regeling. Het Noodfonds Overbrugging Werkgelegenheid. ‘een regeling die sneller, wendbaarder is en beter toegerust op de grote aantallen’.

Niet te vroeg juichen

Nu moeten we hierover ook weer niet te vroeg juichen, want Koolmees waarschuwde dat voor dat de nieuwe regelingen echt ingaan daar wel minstens enkele weken overheen gaan. Op de persconferentie zei hij: ‘Maar ik wil nog wel dit kwijt. We hebben een tijd nodig om deze regeling netjes neer te zetten, juridisch kloppend en de uitvoering goed te regelen. Loopt u dus niet morgen naar uw gemeente. Wacht nadere berichtgeving af. We zijn keihard bezig en we houden u op de hoogte’.

In de media en de politiek werd juichend gedaan over de zeven noodmaatregelen. Maar is het echt zo uitgebreid? Een van de andere noodmaatregelen: er komt een noodloket voor de tegemoetkoming in de vorm van een gift voor de eerste nood bij ondernemers die direct zijn getroffen door overheidsmaatregelen ter bestrijding van de coronacrisis en die hun omzet daardoor geheel of grotendeels zien verdwijnen. Het betreft een eenmalig forfaitair bedrag van € 4000 voor de periode van drie maanden en geldt alleen voor ondernemingen die qua type en sector aan bepaalde voorwaarden voldoen. Het geldt bijvoorbeeld voor horecaondernemingen. Nou, het lijkt me dat een horecaonderneming in een beetje drukke winkelstraat met die 4000 euro een paar dagen de huur van het bedrijf kan betalen. Dat zet zoden aan de dijk. En pas op, ook de nieuwe BBZ geldt voor drie maanden. Daarna? Onzeker is, wanneer het coronavirus weg is, waar die voormalige ZZP-ers van moeten leven in een krimpende economie.

En Amsterdam?

Wat betekent dit voor de gemeente Amsterdam? In Amsterdam werken relatief veel ZZP-ers, van grafisch ontwerpers, organisatieadviseurs en cultuurmakers tot sekswerkers.

“Amsterdam kan dit,” zegt wethouder Rutger Groot Wassink (Werk) desgevraagd. Het betekent dat de enorme groep van 80.000 tot 90.000 Amsterdamse zelfstandigen veel makkelijker toegang krijgt tot inkomensondersteuning, oplopend tot 1500 euro netto per maand. Naar schatting 20.000 ZZP-ers in Amsterdam leven nu al op het bestaansminimum of daaronder. Zij zullen een beroep doen op bijstand. “De regeling is versimpeld en uitgebreid waardoor het de facto een bijstandsuitkering voor zzp’ers is geworden, zonder dat zij hun bedrijf hoeven op te geven.”
Inmiddels hebben al ruim 2350 zzp’ers een aanvraag gedaan terwijl er in heel 2019 slechts 900 aanvragen waren. En dat ondanks de waarschuwende woorden van Wouter Koolmees terwijl de nieuwe regeling nog niet eens is ingevoerd. Blijkbaar verkeren velen nu al in nood. We praten met die 80.000 ZZP-ers in nood over heel andere cijfers dan de terugloop naar 30.000 bijstandsgerechtigden waar de gemeenteraad het vorige week nog over had.

Einde cohortaanpak

En de cohortaanpak en haar doelstellingen? De cohort-aanpak was het nieuwe zeer strenge beleid van GroenLinks-wethouder Rutger Groot Wassink. Ondanks mooie woorden over links beleid was dit het zoveelste project om mensen uit de bijstand te jagen. Iedereen werd opgeroepen, ook arbeidsongeschikten. Het veroorzaakte weer veel angst en stress bij mensen die niet kunnen werken. Bij de Bijstandsbond stromen de klachten binnen. Maar nu wordt alles anders.

Alle WPI- afspraken (afspraken met de sociale dienst) worden zoveel mogelijk telefonisch afgehandeld tenzij doelmatigheid, rechtmatigheid én de eerste levensbehoefte van de burger anders vereisen. Schriftelijk verkeer richting de klant vanaf de werklocaties blijft doorgang vinden.

Re-integratie-trainingen & opleidingen vervallen tot nader bericht. In het kader van afspraken met externe partijen op het gebied van o.a. leerstages, volgt de gemeente hun werkwijze waarbij men ervan uitgaat dat zij de richtlijnen van de overheid volgen.

Dienstverlening in het kader van het Startproces (procedure bij aanvraag van een uitkering waarbij je meteen in een soort re-integratietraject komt) en de cohort-aanpak gebeuren zoveel mogelijk telefonisch, tenzij de professional op basis van recht- en doelmatigheid anders besluit. Oftewel: de dienstverlening wordt drie weken bevroren omdat de aanpak zich juist kenmerkt door intensieve fysieke dienstverlening.

En er komen reorganisaties aan: De inzet op BBZ zal de komende dagen worden versterkt. De gemeente ziet ook het aantal aanvragen voor levensonderhoud fors toenemen. De inzet op aanvraag levensonderhoud zal de komende dagen worden versterkt.

De gemeente maakt nu een plan om te kijken hoe mensen die werkzaamheden hebben die stil komen te liggen, ingezet kunnen worden op plekken waar de prioriteit het hoogst is.

Conclusie moet luiden dat men de theoretische mogelijkheid open houdt voor de klantmanager om te besluiten dat iemand op een locatie, bijvoorbeeld het stadsdeelkantoor, moet verschijnen voor een gesprek bv over toeleiding naar betaald werk.

Onder dreiging van?

Ik vind het een schande dat het wordt overgelaten aan de klantmanager, dat deze onzekerheid bestaat en dat men niet gewoon besluit alles te bevriezen. De oude manier van denken blijft voortwoekeren.

Piet van der Lende

Beleid WPI (sociale dienst Amsterdam) bij de corona crisis

Veel activiteiten opgeschort en bevroren

Alle WPI- afspraken (afspraken met de sociale dienst) worden zoveel mogelijk telefonisch afgehandeld tenzij doelmatigheid, rechtmatigheid én de eerste levensbehoefte van de burger anders vereisen. Schriftelijk verkeer richting de klant vanaf de werklocaties blijft doorgang vinden.

Re-integratie-trainingen & opleidingen vervallen tot nader bericht. In het kader van afspraken met externe partijen op het gebied van o.a. leerstages, volgt de gemeente hun werkwijze waarbij men ervan uitgaat dat zij de richtlijnen van de overheid volgen. Dienstverlening in het kader van het Startproces (procedure bij aanvraag van een uitkering waarbij je meteen in een soort reïntegratietraject komt) en de Cohortaanpak gebeuren zoveel mogelijk telefonisch, tenzij de professional op basis van recht- en doelmatigheid anders besluit. Oftewel: de dienstverlening wordt drie weken bevroren omdat de aanpak zich juist kenmerkt door intensieve fysieke dienstverlening. En er komen reorganisaties aan: De inzet op BBZ zal de komende dagen worden versterkt. De gemeente ziet ook het aantal aanvragen voor levensonderhoud fors toenemen. De inzet op aanvraag levensonderhoud zal de komende dagen worden versterkt.


De gemeente maakt nu een plan om te kijken hoe ze mensen die werkzaamheden hebben die stil komen te liggen, ingezet kunnen worden op plekken waar de prioriteit het hoogst is.
Conclusie moet luiden dat men de theoretische mogelijkheid open houdt voor de klantmanager om te besluiten dat iemand op een locatie, bijvoorbeeld het stadsdeelkantoor, moet verschijnen voor een gesprek bv over toeleiding naar betaald werk. Onder dreiging van? Wij vinden het een schande dat deze onzekerheid bestaat en dat men niet gewoon besluit alles te bevriezen.


Piet van der Lende

Campagne voor een crisis basisinkomen

Misschien kunnen we samen met Italianen en meer een campagne starten voor een crisisbasisinkomen?

" Als precaire, autonome en freelance werknemers, studenten, werklozen, migranten en de hele sociale samenstelling die niet kunnen profiteren van de traditionele sociale vangnetten, hebben we een enkele duidelijke eis: een quarantainebasisinkomen voor iedereen. We organiseren een campagne om deze claim op nationaal niveau kracht bij te zetten. Zolang we niet werken of niet betaald worden, moeten we nog steeds de huur, de rekeningen, de leningen en de goederen betalen. Wij vinden dat deze eis de verschillende figuren in de gefragmenteerde arbeidsmarkt en klassensamenstelling moet verenigen en de eerste stap moet zijn om een universele sociale maatregel op te zetten die ook na afloop van de epidemie behouden moet blijven."
https://www.globalinfo.nl/Achtergrond/bericht-uit-het-oog-van-de-italiaanse-covid-19-storm

De corona crisis en de bijstand

Zzp'ers die door de corona crisis hun inkomsten kwijt zijn, komen eerder voor een bijstandsuitkering in aanmerking.
Volgens Haagse bronnen worden de regels voor zo'n uitkering versoepeld.     
                                     
Nu gelden strenge regels. Zo wordt het  inkomen van de partner meegeteld en wie een eigen huis of vermogen heeft, komt  niet voor een uitkering in aanmerking.
Gemeenten krijgen volgens de bronnen de opdracht om sneller uit te keren. Nu kan dat tot wel dertien weken duren.   
                                     
Morgen komt het kabinet met een groot  steunpakket,volgens bronnen "een kanon aan maatregelen". Vanmiddag was er met  sociale partners overleg over de steun.

UITNODIGING VAKBONDSCAFÉ AMSTERDAM 5 MAART 2020

UITNODIGING VAKBONDSCAFÉ AMSTERDAM 5 MAART 2020

“Voor 14 staat voor gelijkwaardigheid en solidariteit”
Voor iedereen een bodem voor bestaanszekerheid

De FNV voert campagne Voor 14 om aan de groeiende ongelijkheid, armoede en onzekerheid een halt toe te roepen. Voor 14 betekent dat het minimumloon drastisch omhoog moet van € 9,54 per uur naar € 14,- bruto per uur. Met Voor 14 stijgt ook het inkomen van mensen met een uitkering en AOW. Sowieso voor iedereen met een veel te laag inkomen om van te leven een bodem voor bestaanszekerheid. Om dit te bereiken bouwen wij aan een sterke beweging die solidariteit en gelijkwaardigheid als grondwaarden heeft.
Zie ook de website van deze campagne https.

De grote ongelijkheid in Nederland wordt vooral gevoeld door arbeiders, door vrouwen, door mensen die lichamelijk niet voldoen aan de norm, door mensen van kleur. Daarom is de strijd voor 14 euro onlosmakelijk verbonden met feminisme, antiracisme en de strijd tegen iedere vorm van onderdrukking. Dat is ook de reden dat er vanuit de FNV wordt gemobiliseerd voor de antiracisme demonstratie van 21 maart.

Op dit moment heeft het grote geld het voor het zeggen. Daarom hebben miljoenen mensen geen fatsoenlijk inkomen. Ondertussen worden wij door sommige politici tegen elkaar uitgespeeld. Er wordt gewezen naar mensen met een uitkering, asielzoekers en arbeidsmigranten als oorzaak van de oneerlijkheid. Blijven we verdeeld dan wint het grote geld, de grote bedrijven. Voor 14 gelooft echter in het verhaal van samen sterk zijn.
Waar iedereen vrij is en gelijkwaardig en waar je een fatsoenlijk en menswaardig bestaan niet hoeft te “verdienen”. Waar mensen voorop staan in plaats van bedrijven. Wij kunnen samen Nederland zo maken!

De campagne loopt vanaf de zomer 2019. Eerst in Rotterdam en nu op meerdere plaatsen waaronder Amsterdam. Er wordt samengewerkt met andere organisaties die enthousiast zijn over deze campagne van de FNV. Wat heeft deze campagne nog meer voor ons in petto? Wat betekent deze campagne voor de vakbeweging in zijn geheel? Voor de mensen in bedrijven die een CAO hebben? Wat betekent dat voor mensen die een flexbaan hebben of ZZP’er zijn? Wat betekent dat voor de manier waarop de vakbeweging nu is georganiseerd? Wat betekent dit voor de politiek in onze stad en voor andere sociale bewegingen?

    Datum : Donderdagavond 5 maart 2020
    Tijd : 19.00 – 21.00 uur (van 18.00 tot 19:00 uur heerlijke soep met broodjes)
    Locatie : FNV Regionaal Vakbondshuis Amsterdam (gebouw Trivium), Derkinderenstraat 2-8, Amsterdam

Meld je aan per email en geef aan of je mee eet.

Een panel met: Luisa Moreno Ruiz campagneleidster Voor 14 in Amsterdam en
Piet van der Lende van de Bijstandsbond en actief in Voor 14 en voor het comité
21 maart.

Oproep klachten over de nieuwe strenge aanpak van wethouder Groot Wassink te melden

Oproep klachten over de nieuwe strenge aanpak van wethouder Groot Wassink te melden

De Amsterdamse wethouder Rutger Groot Wassink van Sociale Zaken heeft woensdag 18 december een brief gepubliceerd, waarin een nieuwe aanpak van bijstandsgerechtigden wordt uitgelegd, de zogenaamde ‘cohorten aanpak’. Ondanks mooie woorden over links beleid is dit weer het zoveelste project om mensen uit de bijstand te jagen. Iedereen wordt opgeroepen, ook arbeidsongeschikten. Het zal weer veel angst en stress veroorzaken bij mensen die niet kunnen werken.

Inmiddels komen de klachten over de nieuwe aanpak binnen

 – Een man is zwaar psychatrisch patient en heeft gesprekken gehad die niet goed verliepen. Hij heeft een strafkorting van 30% gekregen
– Een man die al jaren in de bijstand zit en zinvol vrijwilligerswerk doet en daardoor enigszins stabiel is wordt onder druk gezet in zee te gaan met een jobhunter waarbij in het gesprek de klantmanager allerlei vervelende uitspraken doet. De klantmanager zegt ik heb het dossier niet gelezen.
– Een man die o.a. in detentie heeft gezeten en psychisch labiel is heeft de klantmanager volgens zeggen van de klantmanager onheus bejegend en heeft voor die onheuze bejegening een boete gekregen van drie maanden 30% van de uitkering. Volgens de wet mag die boete. Vroeger werkte de gemeente Amsterdam niet met die boetes, het kwam weinig voor, maar in het kader van de cohortaanpak hebben we al twee gevallen gehad. Blijkbaar gaat men het in de cohortaanpak meer toepassen. Een scheldwoordje richting de klantmanager? Hup, drie maanden 30% korten.
 – Een man die al vaker met een bepaalde klantmanager te maken heeft gehad krijgt van hem een brief voor een ‘kennismakingsgesprek’. De klantmanager is het blijkbaar vergeten. De man heeft al een stuk of tien reintegratietrajecten achter de rug sinds de Megabanenmarkt van 15 jaar geleden.
– Een psychiatrisch patiente krijgt een oproep voor een gesprek om over toeleiding naar werk te praten. Ze reageert eerst niet en wordt dan gebeld. – Een vrouw van in de 60 krijgt een gesprek over aan het werk gaan en krijgt een werkervaringsplaats van een half jaar werken met behoud van uitkering aangeboden.
– Bij een man verlopen die gesprekken niet goed en hij wordt voor straf doorgestuurd naar het reintegratiecentrum aan de Van der Madeweg, de opvolger van het dwangarbeidscentrum aan de Laarderhoogtweg
 – Een man heeft een diagnoze gekregen dat hij een zware ziekte heeft en moet na een gesprek bewijzen opsturen van de internist naar de klantmanager. Dit is een onjuiste procedure. Als iemand ziek is moet hij/zij gekeurd worden. Medische rapporten van specialisten horen niet thuis in het dossier.

Dit is een greep uit de zaken die binnenkomen.

Wij roepen iedereen op, ervaringen met de cohortaanpak bij ons te melden. Bijstandsbond Da Costakade 162 1053 XD Amsterdam 020-6898806 info@bijstandsbond.org

Position paper van de Bijstandsbond over evaluatie van de Participatiewet

Op 20 februari houdt de vaste commissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid van de Tweede Kamer een rondetafelgesprek over de Participatiewet. Aanleiding voor het gesprek is het rapport “Eindevaluatie van de Participatiewet” (1) van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP). De Amsterdamse Bijstandsbond (2) neemt ook deel aan het gesprek en heeft bovendien een “position paper” naar de Tweede Kamer opgestuurd. Hieronder de integrale tekst van dat stuk, waarmee de Bijstandsbond vanuit een visie van onderop forse kritiek levert op het beleid tegen mensen met een uitkering.

Ervaringen met de Participatiewet

Wij baseren dit position paper op de spreekuurervaringen van de Bijstandsbond. We hebben een inloopspreekuur in Amsterdam, waar wekelijks 20 tot 30 mensen komen, maar er bellen en mailen ook mensen uit andere delen van het land. De Bijstandsbond is een basisorganisatie van en door bijstandsgerechtigden en andere mensen met een uitkering, waarbij wij in ons spreekuur en bij belangenbehartiging handelen vanuit het perspectief van de mensen die het betreft.

De Participatiewet is de strengste bijstandswet ooit: sollicitatieplicht, huisbezoeken, tegenprestaties, het verplicht volgen van een re-integratietraject, werken met behoud van uitkering, sancties en nauwelijks ruimte om bij te verdienen. De wet is ingewikkeld, omdat het principe geldt dat steeds als je elders inkomsten of vermogen verwerft, dit verrekend moet worden met de uitkering, of steeds als je naar de mening van de overheid kosten bespaart, dit ook verrekend moet worden met je uitkering. Verder is er de partnertoets die leidt tot diep ingrijpen in het privéleven van veel bijstandsgerechtigden. Maar het SCP meldt: de wet werkt niet. De repressiemachine kleineert en helpt mensen eerder in de put dan naar een baan. De invoering van de Participatiewet ging gepaard met rigoureuze bezuinigingen. Daardoor wordt door de gemeenten op alles beknibbeld: de uitvoeringsorganisatie, de bijzondere bijstand, etc. Dat heeft verschillende gevolgen, die we hieronder uiteenzetten.

Eerst gaan we in op de gevolgen van de ingewikkelde regelgeving en de beknibbeling op de uitvoeringsorganisatie. Steeds als er belangrijke mutaties zijn, zoals scheiding van tafel en bed, een echtscheiding of een verhuizing, of inkomen uit een deeltijdbaan, treden er moeilijkheden op bij de toegang tot de Participatiewet. Er is vaak een periode, die soms lang duurt, waarin geen bijstandsuitkering wordt toegekend, terwijl de betrokkene juist in deze periode door de mutatie voor hoge uitgaven staat. Het duurt vaak zo lang omdat de uitvoeringsorganisatie niet in staat is om op korte termijn de ingewikkelde regelgeving te interpreteren en toe te passen op gecompliceerde persoonlijke situaties en de uitvoeringsorganisatie niet de capaciteiten heeft (kennis, personeel) om alles op een adequate wijze af te handelen.

Het systeem van voorschotten verstrekken werkt niet goed. In de wet staat dat de gemeenten na 4 weken tot 95% van de norm aan voorschotten kunnen verstrekken, maar in de praktijk voeren gemeenten dat vaak niet uit, weigeren ze een voorschot of verstrekken ze maar een klein percentage van de norm. De betrokkene doet dan een beroep op de omgeving, en krijgt geld van vrienden, bekenden en familieleden om de tijd door te komen. Dat levert dan weer moeilijkheden op bij de toekenning van de bijstandsuitkering, of de voortzetting ervan, want de sociale dienst wil bepalen of die giften geen inkomsten zijn en hoe men in de moeilijke periode aan geld gekomen is. De sociale dienst stuurt handhavers op pad, terwijl de betrokkene juist in een moeilijke periode zit, wat veel stress en slapeloze nachten oplevert. Die handhavers vragen je het hemd van het lijf, waardoor mensen zich in hun privacy aangetast voelen en onheus bejegend. En er worden bij de beoordeling fouten gemaakt, omdat men er bij voorbaat van uitgaat dat de betrokkene fraudeert.

De overheid gaat vaak uit van een geïnstitutionaliseerd wantrouwen jegens haar burgers, wat zich uit in opmerkingen en redeneringen van klantmanagers. Het komt voor dat dan de uitkering niet wordt toegekend, omdat niet alle gevraagde bewijsstukken zijn ingevoerd. Of gemeenten melden dat ze op grond van de gegevens niet kunnen bepalen of er recht bestaat op een uitkering. Veel sociale diensten gaan bureaucratisch-ambtelijk en gevoelloos met de situatie om, hoewel de betrokkene geen fraude heeft gepleegd. Hieronder worden enkele van de problemen die voortvloeien uit de combinatie van bezuinigingen, ingewikkelde strenge wetgeving en een geïnstitutionaliseerd wantrouwen jegens de burger nader uitgewerkt.

Verdienen naast je uitkering

Sinds enige tijd mogen inkomsten uit werk tot 6 maanden terug verrekend worden met de bijstandsuitkering. De uitvoering van deze maatregel laat veel te wensen over. Mensen krijgen geen brief met een berekening die ze kunnen controleren en ze moeten uit de uitkeringsspecificatie afleiden dat er inkomsten verrekend zijn.

Bijzondere bijstand

De bijzondere bijstand in veel gemeenten is totaal afgeknepen. De tijd is voorbij dat je voor duurzame gebruiksgoederen, zoals een wasmachine, een koelkast of een stofzuiger, in bijzondere omstandigheden bijzondere bijstand kon krijgen. De betalingen aan bewindvoerders en de eigen bijdrage-vergoeding in het kader van juridische procedures nemen het grootste deel van de bijzondere bijstand in beslag. Er wordt in veel gemeenten standaard gezegd: u kunt van uw uitkering sparen. Maar dat is niet waar. Als je spaargeld opbouwt, dan kom je niet meer in aanmerking voor kwijtschelding van gemeentelijke heffingen en waterschapslasten van tussen de 300 en 400 euro per jaar. Dit bedrag moet je eerst sparen om de heffingen te kunnen betalen. Pas wat je daarboven spaart, kun je gebruiken om duurzame gebruiksgoederen te kopen.

Kostendelers

De kostendelersnorm verdeelt mensen. Ze kunnen niet meer samenwonen zonder negatieve gevolgen voor hun inkomen, terwijl ze toch al krap zitten en elkaar nauwelijks nog kunnen helpen. De overheid         neemt zo zelf maatregelen die de zelfredzaamheid en de participatie die zij zegt na te streven belemmeren. Met name kostendelers die inwonen bij hun ouders en een kind hebben, terwijl de vader afwezig is, hebben het financieel erg zwaar. Ze komen niet in aanmerking voor zorgtoeslag en het kindgebonden budget. De regering wil dit niet veranderen met het argument dat het landelijk om maar 3.000 gevallen gaat. Maar ieder geval is er een teveel, dus dat is een onzinargument. Onlangs is nog een verslechtering in de kostendelersnorm opgetreden. Eerst was het zo dat bij bloedverwanten in de tweede graad de kostendelersnorm niet van toepassing was, bijvoorbeeld bij twee broers waarbij de ene broer voor de andere zorgt. Na een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep is dat veranderd en geldt de kostendelersnorm ook voor hen. De kostendelersnorm moet worden afgeschaft. Het stapelen van uitkeringen, het argument waarmee de kostendelersnorm werd ingevoerd, geldt maar in een klein aantal gevallen.

Leven beneden het wettelijk sociaal minimum

Uit de bovenstaande beschrijving blijkt dat de Participatiewet in de praktijk moeilijk toegankelijk is voor velen. Wij denken dat dat tot gevolg heeft dat velen die recht hebben op bijstand of op een aanvulling deze niet krijgen of pas na een lange periode en dat daardoor velen leven beneden het wettelijk sociaal minimum (WSM). Volgens cijfers van het CBS hadden in 2018 in Nederland 526.800 huishoudens een inkomen lager dan 101% van het WSM. Dat komt overeen met 841.800 personen waarvan 182.100 kinderen. Wij hebben het CBS gevraagd hoeveel van die huishoudens beneden het wettelijk sociaal minimum leven en het CBS gaf de volgende cijfers. In Nederland bedroeg het aantal huishoudens in 2018 lager dan 100% van het WSM 399.000. 105.000 huishoudens hadden zelfs een inkomen lager dan 80% van het WSM. Er kunnen verschillende oorzaken zijn waarom mensen leven beneden het WSM. Beschikken over een vermogen boven de bijstandsnorm is zo’n oorzaak. In Amsterdam heeft 38% van de huishoudens met een inkomen minder dan 80% WSM een vermogen groter dan de bijstandsnorm. In de categorie 80-100% van het WSM heeft 11% een vermogen boven de bijstandsnorm. Van het totale aantal huishoudens tot 120% van het WSM heeft 17% een vermogen boven de bijstandsnorm. Ook bij de AOW-ers die geen AIO ontvangen, heeft een klein percentage een vermogen boven de bijstandsnorm.

Dit is duidelijk niet de hoofdoorzaak waarom mensen leven van een inkomen beneden het WSM. Wij denken dat bijvoorbeeld veel ZZP-ers zonder vermogen leven beneden het WSM. Een groot probleem is dat ZZP-ers in sommige gemeenten geen aanvullende bijstand kunnen krijgen. Sommige gemeenten stellen zich op het standpunt dat je ingeschreven staat bij de Kamer van Koophandel als ondernemer en dat daarom geen aanvullende bijstand mogelijk is. Als ondernemer bijstand ontvangen kan in die gemeenten alleen als je gebruik maakt van de BBZ-regeling of werkzaamheden op bescheiden schaal verricht. In andere gemeenten gaan ze er soepeler mee om en is aanvullende bijstand wel mogelijk. Groot knelpunt is ook dat ZZP-ers die aanvullende bijstand krijgen, geen beroepskosten in rekening kunnen brengen. Wanneer je een IOAZ- of IOAW-uitkering hebt of via de BBZ kan het weer wel. Er is nader onderzoek nodig naar de oorzaken waarom mensen leven beneden het WSM, bijvoorbeeld een onderzoek van de Algemene Rekenkamer naar de effectiviteit, efficiency en bereik van de Participatiewet, zoals met de AOW ook is gebeurd in het rapport “Ouderdomsregelingen ontleed”.

De Participatiewet heeft ook allerlei gevolgen voor de reïntegratie en de positie van arbeidsgehandicapten. Veel arbeidsgehandicapten voelen zich onheus bejegend, omdat er niets voor hen wordt gedaan om hen bezigheden te geven of aan betaald werk te helpen. Tienduizenden met een beperking zitten thuis.

De kwaliteit van de reïntegratietrajecten is beneden de maat. Bijstandsgerechtigden moeten dikwijls met behoud van uitkering zeer eenvoudige werkzaamheden verrichten in werkplaatsen waar ze slecht worden behandeld en zich vernederd voelen. En de bemiddeling van jobhunters vindt uitsluitend plaats in de richting van flexibele ongeschoolde banen waar eerst ook weer met behoud van uitkering moet worden gewerkt. Het zijn standaard disciplineringstrajecten om “werknemersvaardigheden” aan te leren die alleen maar frustrerend werken. Inhoudelijk houdt het “werk” niets in en er zijn geen op maat gesneden toeleidingstrajecten met scholing en het aanleren van nieuwe vaardigheden. De eisen van de werkgevers zijn het uitgangspunt, qua voorwaarden, en een aanpassing aan de persoonlijke omstandigheden van de betrokkene vindt niet plaats.

Deze situatie is mede een gevolg van de rigoreuze bezuinigingen op de re-integratie, die een persoonlijke benadering onmogelijk maken. Maar het is ook een gevolg van de manier waarop tegen werkloze bijstandsgerechtigden wordt aangekeken. Klantmanagers, jobhunters en andere bemiddelaars oefenen druk uit op de betrokkene om zich aan te passen aan omstandigheden en voorwaarden waaraan hij/zij door beperkingen vaak niet kan voldoen. Vervolgens wordt de schuld bij de betrokkene gelegd, met als gevolg strafkortingen en onder druk zetten met denigrerende opmerkingen.

De jobcoaches en klantmanagers kunnen vaak niet met uitkeringsgerechtigden omgaan, ventileren vooroordelen, behandelen hen slecht of treden ontactisch op. Of ze delen werkzoekenden onterecht in  bij de categorie mensen met een beperking. Of ze zijn welwillend naar de bijstandsgerechtigden toe, maar zijn zelf gedwongen om mee te draaien in dit systeem. Het is nietszeggend labeltjes plakken. Mensen die op zich gezond zijn en die te maken krijgen met een disfunctionerende sociale dienst, worden op een hoop gegooid mensen met een beperking en krijgen daardoor zelf gezondheidsproblemen, zoals depressies en stress. En mensen met een beperking worden nog zieker dan ze al zijn.

De eisen van de werkgevers op het gebied van flexibele constructies staan niet ter discussie. Hen worden geen verwijten gemaakt. De gemeenten hebben geen beleidsinstrumenten in handen om het personeelsbeleid van werkgevers te beïnvloeden.

Het is bijzonder schrijnend in deze maatschappij dat mensen met een beperking tussen twee vuren zitten bij hun zoektocht naar aangepast werk. Zoals gezegd, aan de ene kant zijn er de werkgevers die mensen niet in dienst nemen en geen rekening met de beperkingen wensen te houden, omdat ze alleen veel producerende werknemers aannemen waarmee ze flink geld kunnen verdienen. Aangepast werk is bijna niet te vinden, en de wanhopige sollicitanten worden niet aangenomen of vallen uit door alle problemen op de arbeidsplaats. Aan de andere kant zijn er de sociale diensten die erop inzet om zoveel mogelijk mensen aan het werk te krijgen, zonder resultaat. De sociale diensten zetten bijstandsgerechtigden met een beperking onder druk door te dreigen met strafkortingen. Ze moeten solliciteren naar banen die er voor mensen met een beperking niet zijn, zodat die mensen terechtkomen in moeilijke situaties.

Er zijn veel projecten in het land om werkzoekenden aan werk te helpen. Werkgevers maken afspraken met vakbonden, gemeenten en de rijksoverheid over het aan werk helpen van arbeidsgehandicapten of mensen met een beperking. Wat zijn er de gevolgen van dat het personeelsbeleid van de werkgevers in feite niet is te beïnvloeden? Werkgevers nemen de krenten uit de pap voor een vast contract. Ze nemen bijvoorbeeld geen mensen aan met een psychische handicap, maar wel iemand met specifieke lichamelijke beperkingen die weinig begeleiding vereisen. De resultaten van dergelijke projecten zijn vaag, want ook zonder hulp en projecten stromen mensen vaak uit. Er wordt dan juichend gedaan over de uitstroom in een traject, terwijl de bijdrage van het project aan de kansen op betaald werk gering is. In de praktijk komen arbeidsgehandicapten nauwelijks aan het werk. In de afspraken die worden gemaakt met werkgevers zorgen die ervoor dat ze uit verschillende doelgroepen kunnen putten, bijvoorbeeld de doelgroep migranten naast arbeidsgehandicapten. Dat maakt het voor hen gemakkelijker om de krenten uit de pap te vissen.

Dwangarbeid

Het is af en toe in het nieuws: uitkeringsgerechtigden, meestal mensen met bijstand, die door gemeentebesturen gedwongen worden om in allerlei werkprojecten met behoud van uitkering arbeid te verrichten. En dat soms tot in lengte van dagen, zonder perspectief op een regulier arbeidscontract of reguliere arbeid voor een loon elders. Mensen moeten onder een bijstandsregime vaak ver beneden hun opleidingsniveau zeer eenvoudige werkzaamheden verrichten zonder perspectief op verbetering.

Op de spreekuren van belangenorganisaties en vakbonden komen schrijnende verhalen binnen over misstanden die heersen in de dwangarbeidprojecten. Slechte werkomstandigheden, intimidatie, vernederingen, dreigen met stopzetting van de uitkering als je niet constant naar de pijpen van de werkmeesters danst, en vaak zelfs daadwerkelijke kortingen of stopzettingen van de uitkering voor de meest futiele “overtredingen” van de zeer strenge regels. Schrijnend is dat je in dergelijke projecten vaak niets leert en dat ze op geen enkele manier bijdragen aan je kansen op de arbeidsmarkt. Ook meer in zijn algemeenheid worden soms zeer strenge sancties toegepast, zoals een korting van 100% gedurende een maand, oplopend tot een uitsluiting uit de uitkering van drie maanden. Deze sancties moeten worden afgeschaft.

Wij zijn in Amsterdam en elders samen met andere organisaties in opstand gekomen tegen deze mensonterende omstandigheden en gedeeltelijk met succes. Wij noemen dergelijke werken zonder loon-projecten dwangarbeid, omdat de omstandigheden voldoen aan de definitie van verboden verplichte arbeid en dwangarbeid in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Werken zonder loon moet stoppen. Ook de tegenprestatie is in feite verboden verplichte arbeid volgens het EVRM, omdat dit niet als doelstelling heeft om mensen toe te leiden naar betaald werk.

Voorstellen

Wat moet er gebeuren?

1. Veel voorstellen zijn de afgelopen tijd in rapporten de revue gepasseerd. Door de WRR worden “basisbanen” voorgesteld. De commissie-Borstlap richt zich ook op de onderkant van de arbeidsmarkt. De vele voorstellen en de rapporten blijven echter stilstaan bij dat ene punt: de werkgevers zijn, als puntje bij paaltje komt, in hun personeelsleid volstrekt autonoom. Op die manier worden al die voorstellen een afkoopsom voor werkloosheid. Dat geldt ook voor een basisinkomen. Verder behelzen de voorstellen maatregelen die werken via het prijsmechanisme, waarop de werkgevers moeten reageren. Flexibele arbeid duurder maken bijvoorbeeld, in de hoop dat de werkgevers dan hun beleid zullen bijstellen. Het is sterk de vraag of deze indirecte manier van beïnvloeden via het marktmechanisme echt werkt. De Partij van de Arbeid heeft voorgesteld om aan de ene kant werkgevers te belonen die hun personeel zekerheid geven, en aan de andere kant werkgevers te belasten die de risico’s afschuiven op de werknemers. Zo wordt het veel aantrekkelijker om mensen weer in dienst te nemen. En bedrijven die het goede met hun mensen voor hebben, worden zo niet langer weggeconcurreerd door bedrijven die de werknemers uitknijpen. Aldus dat voorstel.

In onze ogen hebben al deze maatregelen aanvechtbaar effect. Nodig is een hernieuwde discussie over directe beïnvloeding van het personeelsbeleid van de werkgevers door de werknemers, in het kader van een agenda over democratisering van de economie. Verder zouden aanzetten kunnen zijn: herverdeling van de arbeid, arbeidstijdverkorting, vroege pensionering, arbeid naar de menselijke maat, terugdringing van de sociale onzekerheid, en verhoging van de minimumlonen en de daaraan gekoppelde uitkeringen, waarbij het wettelijk minimumloon naar 14 euro per uur gaat. Het bijstandsbedrag is simpelweg te laag, Op initiatief van de FNV loopt er nu een campagne voor verhoging van het minimumloon naar 14 euro per uur. De Bijstandsbond en veel andere organisaties hebben zich bij deze campagne aangesloten. Juist omdat mensen niet kunnen sparen voor bijvoorbeeld duurzame gebruiksgoederen of voor wat dan ook, moet de bijstandsuitkering substantieel omhoog.

2. Wat betreft de sociale onzekerheid: oppositie en regering discussiëren over een meer algemene verzekering tegen arbeidsongeschiktheid. Iedereen die werkt, zou steun moeten krijgen als het even tegenzit. Het moet niet uitmaken of je liever als zelfstandige aan de slag gaat of meer hecht aan een vast contract. Waar het om gaat, is dat alle werkenden moeten kunnen rekenen op een goed pensioen én een verzekering tegen arbeidsongeschiktheid. Volgens ons moet deze nieuwe volksverzekering tegen arbeidsongeschiktheid niet alleen gelden voor werkenden, maar voor alle inwoners. Dus ook voor bijstandsgerechtigden. Veel bijstandsgerechtigden zijn arbeidsongeschikt en kunnen niet werken. Dat heeft ook het SCP geconstateerd. Zolang die verzekering tegen arbeidsongeschiktheid er niet is, moeten die mensen met rust worden gelaten. Het opjaagbeleid van nu moet stoppen.

3. Wij pleiten voor een sociale bijstand, waarbij mensen niet worden gestraft voor werkloosheid, maar ze met vertrouwen worden behandeld en waarbij werken loont. Geef bijstandsgerechtigden meer rechten om te kunnen onderhandelen met de diverse partijen. In plaats van dwang en rechteloosheid die misbruik in de hand werkt. Geef mensen de mogelijkheid om zich te verdedigen. In dit kader pleiten wij ook voor afschaffing van de sollicitatieplicht. Veel bijstandsgerechtigden willen graag werken, de sollicitatieplicht is overbodig. Geen werken zonder loon en geen dwang op het gebied van een tegenprestatie, dat is wat we willen. De bezuinigingen van 2015 op de reïntegratiebudgetten moeten worden teruggedraaid. Voorzover reïntegratietrajecten worden uitgevoerd, moet dat gebeuren met instemming van de betrokkenen, gezamenlijk met hen, dus geen van bovenaf bedachte projecten waarbij vervolgens mensen in die projecten worden geduwd. Vaak passen die van bovenaf bedachte projecten niet bij de mensen en sluiten die niet echt aan op de gevraagde kennis en vaardigheden op de arbeidsmarkt. Sociale ontwikkelbedrijven kunnen de functie         van de vroegere sociale werkplaatsen overnemen.

4. Ondanks bovenstaande volksverzekering tegen werkloosheid zal bijstand nodig blijven als laatste vangnet voor mensen die in de andere regelingen buiten de boot vallen, bijvoorbeeld vrouwen die te maken hebben met een echtscheiding. Dat moet echter een andere bijstand worden dan nu. Geen kostendelersnorm, en verruiming van de mogelijkheden om een opleiding te volgen.

5. Als basis voor de ontwikkeling naar een socialere bijstand moet er een onderzoek komen naar de oorzaken van het feit dat honderdduizenden beneden het wettelijk sociaal minimum leven, bijvoorbeeld door de Algemene Rekenkamer.

Mars van #samenvoor14 van het stadhuis naar de Beurs in Amsterdam op Valentijnsdag

Op vrijdag 14 februari staat Voor 14 Amsterdam weer op. Na het startschot in december bij de RAI rukken we nu op naar de binnenstad. Op Valentijnsdag trekken we met een groot hart recht door hartje Amsterdam

Vanaf het stadhuis loopt de kleine beurs richting de grote beuers, om een vuist te maken naar de rijkste 1%: mensen moeten gaan boven winst!. De rijkdom in Nederland moet worden verdeeld. Het minimumloon moet naar 14 euro per uur. Sluit je bij ons aan!

Samen voor 14 - campagne voor hoger minimumloon

Klik hier voor onze webstek www.solidariteit.nl ------------------------------- Extra ------------------------------- Overwinning WAC-MAAN en Palestijnse arbeiders - WAC-MAAN De Zaanstreek kende geen gilden - losse ploegen 28 - Hans Boot Prijzen stijgen meer dan lonen - Maurice Ferares ----------------------- Ingezonden & Overgenomen -------------------- Minimumloon naar 14 euro - Bijstandsbond/stichting Wereldse Wijk In ere herdacht - Maurice Ferares Vordering woningcorporatie Vestia tegen huurders afgewezen

Solidariteit - Commentaar 399 - 19 januari 2020 Samen voor 14 - campagne voor hoger minimumloon Piet van der Lende Al eerder besteedde Solidariteit aandacht aan de nieuwe beweging "Samen voor 14". De benaming voor een initiatief van de FNV, waarbij bewust de samenwerking wordt gezocht met buurtorganisaties, belangenverenigingen en actiegroepen om samen op voet van gelijkwaardigheid van onderop een sociale beweging op te bouwen. Organizers van de FNV gaan naar de buurten in de steden om te proberen lokale actiegroepen "Samen voor 14" te vormen. Uiteindelijk moet het een landelijke beweging worden, waarbij het voornaamste concrete actiedoel is om de politiek zover te krijgen het wettelijk minimumloon naar 14 euro per uur te verhogen. Maar het initiatief poogt ook een nieuw elan te bewerkstelligen om de belangenbehartiging van mensen aan de onderkant van de samenleving nieuwe impulsen te geven. De beweging is nadrukkelijk antiracistisch en streeft op basis van diversiteit en inclusiviteit (dus niemand uitgesloten) naar de deelname van veel groepen in de samenleving. Gericht op het doorbreken van de kunstmatige, door rechtse propaganda aangewakkerde, verdeeldheid langs etnische, sociale en culturele scheidslijnen. Lange adem De opbouw van de beweging "Samen voor 14" is een project van de lange adem. Het is tegenwoordig niet eenvoudig meer om mensen in beweging te krijgen. Velen hebben het vertrouwen in de politiek verloren en herinneren zich de defensieve acties van vroeger zonder resultaat, waarbij we kunnen denken aan de uitspraak van de vroegere VVD-minister Zalm, toen er een demonstratie voorbij trok op het Binnenhof: Ik zal naar ze wuiven. Velen moeten ook alle energie die ze nog hebben, besteden aan het dagelijkse rondkomen, de eindjes aan elkaar knopen via een te lage uitkering of via laagbetaald en inspannend flexibel werk. En velen zijn arbeidsongeschikt of gehandicapt en beschikken niet, zoals de boeren, over de financiën van kapitalisten en andere middelen om harde acties uit te voeren. Ook blijkt het integreren van de antiracisme strijd eenvoudiger gezegd dan gedaan. In de praktijk is het best lastig om te gaan met spanningen tussen groepen en het buiten de deur houden van opvattingen uit PVV en FvD. Veel mensen wantrouwen niet alleen politici, maar ook vakbonden, hoewel de FNV nog altijd een miljoen leden heeft en veel mensen enthousiast zijn over de nieuwe campagne. Daar komt bij dat velen zich zo machteloos voelen dat ze geen hoop en ook geen geloof meer hebben dat het ooit nog door sociale strijd beter gaat worden. Het is van groot belang om die impasse te doorbreken. Groeiende beweging Het initiatief "Samen voor 14" is in april vorig jaar voorzichtig in Rotterdam begonnen en langzaam maar zeker breidt de beweging zich uit. Er zijn nu groepen gevormd in de vier grote steden Den Haag, Rotterdam, Amsterdam en Utrecht die zich in verschillende stadia van ontwikkeling bevinden. Ook in kleinere steden zijn of worden groepen opgezet, zoals in Nijmegen, Haarlem, Leiden, Leeuwarden, Helmond, Maastricht, Heerlen, Zaanstreek. Er zijn inmiddels al flink wat bijeenkomsten, acties en demonstraties gehouden. De publiciteit in de grote media valt nog wat tegen. Daarvoor heeft de beweging blijkbaar nog niet genoeg 'body'. Maar de resultaten zijn positief. In Amsterdam werd op 12 december een actie gehouden bij de 'miljonair fair', om de groeiende tegenstelling tussen arm en rijk aan de kaak te stellen. De actie kende qua deelnemers een grote diversiteit. In feite gingen veel kleine groeperingen die in Amsterdam actief zijn voor het eerst sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw weer samen de straat op voor een gezamenlijke actie. Dit betekent nu al een versterking van de belangenbehartiging van en voor mensen met een minimaal inkomen in de stad. Het uitdragen van een expliciet antiracistisch standpunt blijkt succes te hebben: opvallend veel 'niet witte mensen' sluiten zich bij de campagne aan. Dat is verheugend en noodzakelijk, als we in deze multiculturele samenleving vooruitgang willen boeken in onze strijd tegen onrecht en armoede. Plannen Stip aan de horizon is 16 januari 2021. Dan moeten groepen uit het hele land samenkomen als 'kick off' voor de twee laatste maanden voor de verkiezingen op 21 maart. Het moet een inspiratiedag worden, waarbij zoveel mogelijk mensen samen gaan bespreken hoe kan worden geïntervenieerd in de verkiezingscampagnes van de politieke partijen om de noodzaak van de verhoging van het minimumloon tot 14 euro onder de aandacht te brengen. Nu al wordt op bijeenkomsten van politieke partijen, op eigen bijeenkomsten met fora van politici en tijdens acties en demonstraties, de eis van een hoger minimumloon aan de orde gesteld. En ook wordt er een begin gemaakt met het vormen van 'kernen' van activisten in diverse steden die de campagne moeten dragen en uitbouwen. De 'inspiratiedag' zou bijvoorbeeld in de Jaarbeurshallen in Utrecht kunnen worden gehouden, maar de definitieve plaats is nog onbekend. Maar de campagne richt zich niet alleen op de politiek. Bij de FNV is het nu arbeidsvoorwaardenbeleid. Dat betekent dat bij iedere cao onderhandeling de 14 euro minimumloon als eis moet worden neergelegd. En dat gebeurt ook. Alleen bij de ene werkgever wordt het meer een gevecht dan bij de ander. Komende acties in Amsterdam Het streven is om in Amsterdam nog voor de zomer van dit jaar een kern van 65 activisten met een minimuminkomen te vormen. Met als bedoeling dat mensen met een minimuminkomen vanuit hun eigen ervaringen in de media, aan politici en aan werkgevers vertellen hoe het is om van een minimum te moeten rondkomen. Deze kerngroep gaat allerlei acties organiseren. Tot de zomer wordt iedere 14de van de maand een actie gehouden, te beginnen met 14 februari. Dan is het Valentijnsdag. De Amsterdamse groep van "Samen voor 14" denkt erover om op die dag een groot hart met leuzen naar de Beurs te dragen. Het zou dan gaan om een statement van de kleine beurzen aan de grote beurs. Verder is het plan om in april en mei een actieweek te houden, zoals dat in december ook het geval was. Het idee is om de diverse groepen die aan de campagne deelnemen, zichtbaar te maken. Ook zullen we ons dan richten op de hotemetoten die de verkiezingsprogramma's van de politieke partijen aan het schrijven zijn. Zie: Buurtbijeenkomst "#samenvoor14" - 29 januari 2020, 19.30 uur Amsterdam.

Dit is nummer 399 van Solidariteitcommentaar. We brengen veertiendaags een e-mail uit met brandend commentaar op actuele ontwikkelingen. Het commentaar verschijnt eveneens op onze webstek www.solidariteit.nl. De versie op de webstek is opgemaakt en eenvoudig te printen. Vrienden en bekenden zijn welkom en kunnen zich gratis abonneren op ons elektronisch commentaar: www.solidariteit.nl/webzine.html. of mail ons via redactie@solidariteit.nl.

Bijeenkomst samenvoor14

Cultuurcafé Samen voor 14. 29 januari 2020. Aanvang 19.30 uur. Eerste Helmersstraat 106. Buurthuis Jeltje. 

Buurtbijeenkomst van de nieuwe beweging #samenvoor14 georganiseerd door de Bijstandsbond en stichting Wereldse Wijk

Is het minimumloon wel genoeg om van te leven? Is er genoeg rijkdom om het minimumloon te verhogen? Er is een beweging opgericht voor een minimumloon van 14 euro per uur. Wat vinden we daarvan? Hoe kunnen we samen ervoor zorgen om het minimumloon te verhogen?

Het is tijd om samen wakker te worden en op te staan voor een eerlijke verdeling van de rijkdom. Het is een goed initiatief om het minimumloon te verhogen naar 14 euro, zodat iedereen in Nederland kan leven in plaats van overleven. Om dit te bereiken is de beweging samen voor 14 opgericht. De beweging is een initiatief van de FNV, en vervolgens doen in het hele land vele organisaties mee. In wijken en buurten in verschillende grote steden worden bijeenkomsten georganiseerd om een beweging van onderaf op te bouwen.

De armoede en de grote verschillen tussen arm en rijk worden vooral gevoeld door arbeiders, door vrouwen, door mensen die lichamelijk niet voldoen aan de heersende norm, door mensen van andere achtergronden. Bij het huidige politieke beleid en de neo-liberale economie leven velen in armoede.

Wij vinden het een goed initiatief om te eisen dat het parlement het minimumloon verhoogt tot 14 euro per uur. Hiermee stijgt ook het inkomen van mensen met een uitkering en AOW door de koppeling aan het minimumloon. Vind je dit ook een goed idee en wil je meer informatie over deze beweging opheb je vragen en ideeen hierover? Laat van je horen.

Er zijn al vele acties geweest, ook in Amsterdam en het komend jaar volgen nog veel meer acties in vele buurten. Daarom organiseren wij een buurtbijeenkomst in Amsterdam-West om over de acties en de beweging samen voor 14 te discussieren. Bezoek voor meer informatie de website voor14.nl

Er zal een inleiding worden gehouden door Jesse Oberdorf van de beweging samenvoor14. Daarna is er discussie en na afloop een gezellig samen zijn met muziek.

Wij komen op voor een minimumloon van 14 euro per uur.

Voorlichting en discussie over het minimumloon.

Tijd voor een eerlijke verdeling van de rijkdom.

Georganiseerd door

Stichting Wereldse WIJK

Bijstandsbond 

presentatie van het project "ik ben moe van armoe" in Amsterdam Oost en debat over armoede met stellingen en oplossingen

Het armoedealfabet van Treintje Rosewater en Sonja

Abdelmiskin.

“Er bestaat in Nederland een droom die suggereert dat alle succes een verdienste is, (financiële) rijkdom het resultaat van intelligentie en ongeluk het resultaat is van eigen schuld. Zo zijn er mensen die zich kunnen permitteren te zeggen dat er, als het één niet lukt, er wel iets anders langskomt, er zijn mensen die zweren dat het leven een balans is van harmonieuze tendensen en ieder krijgt wat die verdient. Al deze ideeën zijn platitudes van commentaren langs de zijlijn. Ze wijzen op een samenleving die zich in slaap sukkelt, omdat het makkelijker is blind te zijn voor alles wat niet klopt, dan mee te werken aan de oplossing.”

Dit zijn de eerste zinnen van een boekje met verhalen over armoede in Amsterdam Oost.

In 2019 startte Jungle Amsterdam in samenwerking met antropoloog Mariska Stevens een project: “Ik ben moe van armoe!”

Een groot aantal deelnemers uit Amsterdam Oost werd gevraagd om te vertellen welke knelpunten zij ervaren in inkomensproblematiek en welke oplossingen zij zelf zien. Hun verhalen zijn op humoristische, maar ook satirische wijze samengebracht in de korte publicatie “Het armoede alfabet van Treintje Rosewater en Sonja Abdelmiskin”. De verhalen en ervaringen kwamen voort uit dialoogtafels met mensen op, onder, of net boven de armoedegrens. De verhalen zijn dus gebaseerd op reële situaties maar weergegeven op fictieve locaties en met fictieve personen. Het doel van het project is om armoede uit de taboesfeer te halen en daarmee, weg van achter de voordeur en bovendien actief aan te dragen waar oplossingen liggen.

De presentatie van de resultaten van het project “Ik ben moe van armoe” vindt plaats in Jungle Amsterdam, op 30 Januari van 15.00 tot 17.00 uur, middels een drietal voordrachten en een debat waarin het publiek kan reageren op een aantal stellingen over oplossingen. Aan het eind van de bijeenkomst wordt het boekje aangeboden aan vertegenwoordigers van de stad Amsterdam.

Jungle Amsterdam

Jungle is het onafhankelijke informatie- en adviescentrum voor duurzaamheid in Amsterdam!

De Jungle staat symbool voor de mooiste natuur die wij op deze aarde hebben. Het laatste stukje pure natuur, deels nog ongerept, de longen van onze wereld, maar ook bedreigd door de mens. Het samen toe werken naar een leefbare, rechtvaardige wereld, waarin de Jungle en alle andere waardevolle gebieden behouden blijven, dat is waar Jungle Amsterdam voor wil staan. Een ontmoetingsplaats voor mensen die vol energie en met creatieve ideeën een bijdrage willen leveren aan een wereld waarin ruimte en respect is voor iedereen.

De Jungle wil om te beginnen Amsterdam Oost tot het meest duurzame stadsdeel van Amsterdam maken.
Een stadsdeel waar de verduurzaming van onderop wordt gedragen en waar ook aandacht is voor de sociale aspecten van duurzaamheid. 

Contactgegevens:

Jungle Amsterdam

Tweede van Swindenstraat 26 Amsterdam

Telefoonnummer: 020-7373326

Mailadres: communicatie@jungle.amsterdam

Website: www.jungle.amsterdam