Bijstandsgerechtigde uit Almere wordt 1 maand gekort op haar uitkering wegens weigering van dwangarbeid bij het dwangarbeidersproject 'Centrum Schoon'. Centrale Raad van Beroep bevestigt uitspraak.

Op 30 juli 2019 heeft de Centrale Raad van Beroep uitspraak gedaan in een zaak die een vrouw uit Almere had aangespannen tegen de gemeente. Zij had sinds augustus 2015 aanvullende bijstand op basis van de kostendelersnorm. Zij verrichtte daarnaast twee en een half uur per week werkzaamheden als schoonmaakster. De vrouw had twee bij haar inwonende kinderen. De vrouw volgde het traject Intensieve Werkbegeleiding. Het lukte de vrouw echter niet om tijdens dit traject een betaalde baan te krijgen. Dit ondanks de constatering van de gemeente dat zij voldoende gemotiveerd was en ook voldoende solliciteerde. In 2016 werd de vrouw uitgenodigd voor een gesprek, waarin haar werd meegedeeld dat zij zou worden aangemeld voor het traject @Work. In een vervolggesprek werd haar meegedeeld, dat zij van 10 februari 2016 tot 11 augustus 2016 het traject @Work zou gaan volgen bij het subproject 'Centrum Schoon'. Daarna werd een werkervarings overeenkomst 'Centrum Schoon'ondertekend. De vrouw moest met behoud van uitkering gaan werken bij de stadsreiniging bij dus het project Centrum Schoon en dat de werkzaamheden zouden bestaan uit het legen van prullenbakken, vegen en prikken (verwijderen van vuil met een knijper). De werkzaamheden moesten worden verricht tussen half 8 's s morgens en 16.00 uur 's middags. Dit gedurende 4 dagen per week en donderdag vanaf 13.00 uur.

Misstanden bij werk-leer bedrijf in Voorne-Putten. FNV vraagt Autoriteit Persoonsgegevens om onderzoek

In een brief aan de Autoriteit Persoonsgegevens vraagt FNV-bestuurder uitkeringsgerechtigden, Felix Alejandro Perez, om te onderzoeken of de gemeenten Nissewaard, Hellevoetsluis, Brielle en Westvoorne in strijd met de wetgeving op het gebied van de persoonsregistratie, de AVG en WBP hebben gehandeld.

Andree van Es, wethouder werk en Inkomen in Amsterdam voor Groen Links wil voor bepaalde groepen de bijstand afschaffen

Zie voor update de nieuwe bijdrage. 

In de begrotingsstukken voor het jaar 2014 die in november en december in de gemeenteraad besproken worden staat een zinsnede, waaruit blijkt dat Van Es wethouder Werk en Inkomen in Amsterdam de bijstand voor bepaalde groepen wil omzetten in een tijdelijke bijstand. Wanneer je bijstand aanvraagt, omdat je werkloos bent, of in een scheiding ligt of vanwege andere onvoorziene omstandigheden een beroep moet doen op bijstand dan wordt tegen je gezegd: je krijgt bijvoorbeeld drie maanden bijstand, dan heb je tijd om betaald werk te zoeken en lukt dat niet, dan heb je pech gehad. Je zoekt het dan maar uit. Ga maar in de goot liggen. Je kunt opnieuw bijstand aanvragen en de gehele administratieve procedure opnieuw doorlopen maar of je het krijgt is maar de vraag.

Letterlijk luidt de passage in de begrotingsstukken: ‘Het college wil het tijdelijke karakter van de bijstand als vangnetfunctie in de uitvoering meer benadrukken. In 2014 wordt in kaart gebracht of, en zo ja, voor welke klanten de bijstand tijdelijk kan worden toegekend op basis van een inschatting vooraf van de maximale uitkeringsduur’.

Het is onmiddellijk duidelijk dat dit in strijd is met de huidige wet, maar er bestaat een kans dat de staatssecretaris van sociale zaken Amsterdam bijvoorbeeld via een Algemene Maatregel van Bestuur de mogelijkheid geeft als gemeente aangewezen te worden waar uitzonderingen gelden.

De pilot die Van Es in Amsterdam wil is belangrijk, omdat zij een flinke vinger in de pap heeft bij het tot stand komen van de nieuwe participatiewet, die de huidige bijstand, Wajong en WSW moet gaan vervangen en die op 1 januari 2015 moet worden ingevoerd. In het kader van het sociaal akkoord is in de Stichting van de Arbeid de zogenaamde werkkamer opgericht, waar vakbonden en werkgevers met de Vereniging van Nederlandse Gemeenten tot een akkoord hopen te komen over inrichting en uitvoering van de nieuwe participatiewet. Nu bestaan er grote belangentegenstellingen tussen de genoemde drie partijen, die allemaal een grote invloed willen in de uitvoering. Wethouder Andree van Es is voorzitter geworden van deze werkkamer.

De staatssecretaris heeft in het verleden ook al laten blijken, wel gecharmeerd te zijn van een tijdelijke bijstand en daarna zoek je het maar uit.  In Nederland bestaat sowieso een sterke lobby voor het invoeren van het Amerikaanse systeem in de bijstand. Je kunt in je leven maar voor 5 jaar bijstand ontvangen, en voor de rest ga je maar naar de voedselbank of wordt een systeem van voedselbonnen ingevoerd. In het dagblad Trouw verscheen een artikel  over een snoepreisje van prominente sociaal-democraten, waaronder Klijnsma, naar de Verenigde Staten, waar men voordelen zag in een tijdelijke bijstand.

http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1178815/2009/12/03/Warm-worden-van-de-Amerikaanse-aanpak.dhtml

Daaruit bleek, dat behalve de staatssecretaris ook Eric ten Hulsen, directeur van de dienst Werk en Inkomen in Amsterdam 'interessante kanten'  zag aan een tijdelijke bijstand.

In een debat in de Rode Hoed, waar de journaliste Clairy Polak gespreksleidster was, heeft wethouder Van Es zich in vergelijkbare bewoordingen uitgelaten. ‘En aan de andere kant zou ik wel een pleidooi durven doen dat ook de bijstandsuitkering in principe tijdelijk is en dat als je daarin terecht komt dat dat een tijdelijk vangnet is, het is de bedoeling om daar zo snel mogelijk uit te komen en dat betekent he, dat je toch iedere keer, nou, laten we zeggen een keer in het jaar eh opnieuw door de molen zal moeten, van is dit nog terecht, moet je niet eh weer een ronde solliciteren, moet je niet op de een of andere manier weer zelf het initiatief nemen om toch aan het werk te komen dus wat dat betreft strenger dan nu’.

Polak: ‘Ja, want als je zegt je moet een nieuwe ronde solliciteren, goed, dat moet je doen, maar als je zegt hij is tijdelijk, dan zeg je ook na – laten we even zeggen na een paar jaar – en nu, nu houden we ermee op’.

Van Es: ‘Ja, maar dat ik denk dat je… ik zou graag out of the box willen springen maar.. ja, nee, maar dat zou ik wel willen, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je dat niet haalt. Als mensen geen andere bron van inkomsten hebben, de bijstand is toch terecht en natuurlijk ook echt de bottom line, de bodem, maar nu lijkt het wel alsof het is, of, he via een werkloosheidsuitkering kom je in de bijstand, en daar blijf je dan. En ik zou in die zin zou ik het vervolgens terecht vinden om het besef, dat dat een tijdelijk vangnet is waar je echt zelf alles aan moet doen om daar weer uit te komen, die druk zou ik graag willen opvoeren, en als dat dan zou moeten door te zeggen ja, het is tijdelijk, dat betekent ook dat we na een jaar of twee jaar echt gaan kijken heb jij dit nog wel nodig, dat dat misschien zelfs ook nog wel als consequentie zou kunnen hebben dat je ervoor mensen mee stopt’.

Het is duidelijk dat er een sterke sociaal-democratische lobby bestaat die in de nieuwe Participatiewet het principe van de tijdelijkheid in wil voeren. Wat dit betreft lijkt er bij sommige gemeenten ook een koerswending op komst. Men wil geen langdurige reintegratietrajecten meer, van een jaar of langer, waar mensen met behoud van uitkering = dwangarbeid werken. Dergelijke trajecten leiden nauwelijks tot uitstroom en veel protesten en onderzoek van Jessie Koen van de Universiteit van Amsterdam bij de DWI zou uitwijzen, dat alleen kortdurende trajecten werken en effectiever zijn. Ook de gedachtegang van de gemeenten, dat ze besparingen op de bijstand kunnen doorvoeren door de inzet van langdurig werklozen bijvoorbeeld in de tuinbouw en de bezuinigingen kunnen opvangen door de inzet van dwangarbeiders of toegenomen participatie van de bevolking lijkt een illusie. Experimenten van de wethouder van Rotterdam, Marco Florijn zijn in dat opzicht op niets uitgedraaid. Men focust nu op kortdurende motivatietrajecten in combinatie met een tijdelijke bijstand waar de kersverse werklozen gebrainwashed moeten worden om zich werkend met de ellebogen als de ware neoliberale concurrent om de schaarse arbeidsplaatsen te gedragen. Bezuinigingen wil men nu binnenhalen door de bijstand, die straks ook gaat gelden voor veel mensen die nu nog in de Wajong zitten, nog veel strenger te maken dan nu en de toegang tot het laatste vangnet verder te beperken. Op deze wijze hoopt men ook de druk op de werklozen op te voeren om maar ieder rot baantje te accepteren zonder te kijken naar de arbeidsomstandigheden en voorwaarden.

Voor meer informatie: Bijstandsbond
020-6898806
info@bijstandsbond.org

Vakgroep A en O, het Employabilitycomplex

Toen ik een interview met Jessie Koen over haar proefschrift las, die zij 4 april verdedigde, dacht ik dat het om een sollicitatietraining ging. Vijf jaar aan gewerkt? Koen zelf verklaart over Prepare and pursue: Routes to suitable (re-)employment op FoliaWeb, platform voor hoger opgeleid Amsterdam: ‘Stel, je wilt graag aan de slag bij een consultancybureau, vraag jezelf af waarom je daar graag wilt werken’. ‘Lukraak zoeken werkt niet, slim zoeken wel’. Ze ontwikkelde daarom een training waarmee werknemers adaptability kunnen ontwikkelen.

Haar Job-search strategies zijn universeel toepasbaar, die gelden voor jong, oud, hoog of laag opgeleid, kort of langdurig werkloos. Niet geheel onverwacht werkt het vooral bij jonge pas afgestudeerde academici van een ‘grote universiteit in Nederland’. En niet alleen Nederland. Koen deed ook onderzoek aan de universiteiten van Toronto en Minnesota. Wetenschappelijk doorslaggevend is wel dat haar training zelfs effectief blijkt voor langdurig werklozen in de bijstand boven de vierenveertig jaar.

Toen zij in 2008 voor Dienst Werk en Inkomen (DWI) haar onderzoeken naar re-integratie startte, vermoedde ik de zoveelste jonge academica die wilde scoren ten koste van de laag opgeleide onderkant van de arbeidsmarkt. (Klik op deze weblink, tik de term re-integratie in, zie de rapporten verschijnen en weet dat dit minder dan de helft is.) Nu haar onderzoeken zijn afgerond, besef ik dat de geesten (nog) rijper gemaakt moeten worden voor de flexwerkmarkt, waar sociale rechten iets van de vorige eeuw zijn. Flexfilosofie zou je de bestaansreden van vakgroep Arbeids & Organisatiepsychologie kunnen noemen. En gunstig voor DWI op wiens kosten Koen de doctorstitel mocht behalen.

Verschafte Koen aan DWI een alibi wat betreft verplicht werken met behoud van uitkering? Ze verklaart: ‘Ik heb geconcludeerd dat verplichte banen niet nadelig hoeven te zijn’. Ze geeft toe dat verplicht werken soms niet werkt. Ze raakt hier even de oorzaak aan waarom veel werknemers, vooral laag opgeleide ouderen, vast zitten in de zwaar onderbetaalde flexmarkt (van DWI) en van de ene onderbetaalde baan in de andere worden gedrukt. Haar gedachte is echter dat ze dan meer adaptable zullen worden. Dan pas kom je verder.

Zoals gewoonlijk verdwijnt de werkelijkheid voor het gemak achter een muur van statistiek. Over getallen praat het immers makkelijker. Maar factoren als leeftijd, opleiding, achtergrond, sociale zekerheid, interacties op de werkvloer, machtsverschillen in het bedrijf en het loon, waar Koen weinig over schrijft, zijn ook van belang. Die bepalen eveneens de motivatie en inzetbaarheid. Dat zou je de blinde vlek van Employability kunnen noemen. Werknemers die weten dat ze nooit uit de onderbetaalde banencarrousel kunnen ontsnappen, zullen weinig hebben aan Employability als het E=mc² van de arbeidsmarkt.

Dit betreft een typisch neoliberale HR ideologie die Koen overnam van professor Nauta, waar ze menigmaal naar verwijst en die in de promotiecommissie zat. Als buitengewoon hoogleraar Employability promoot Nauta voor (voormalig) werkgever Randstad de flex ideologie; aan de UvA bekleedt ze een extern door de NSvP gefinancierde leerstoel voor wie ze zich eveneens inzet voor de flexibele arbeidsmarkt. Daarnaast is Nauta met prof. dr. Baarsma van dezelfde universiteit, waar Koen ook veel naar verwijst, kroonlid in de SER. Econoom Baarsma bedient zich overigens minder van versluierde taal. Kort geleden pleitte ze nog in Nieuwsuur voor gedwongen arbeid met behoud van uitkering. Want goed voor de economie.

Koen is dan wel cum laude geslaagd, maar toch zijn er wat kleine aanmerkingen te maken. Zoals een procedure met vragenlijsten voor langdurig bijstandsgerechtigden die anoniem zouden blijven (2008), terwijl opgeven van het administratienummer verplicht was. Omdat angst voor de DWI vertekende antwoorden tot gevolg had, verklaart Koen ‘sociaal wenselijke antwoorden te hebben verwijderd’. Waarom je dan een representatieve onderzoeksgroep krijgt, legt ze niet uit. Verder verklaart ze met klantmanagers te hebben gesproken, maar een verslag ontbreekt.

En: In de zeven hoofdstukken van het eindonderzoek, ‘met dank aan CFO Niels van Tent van DWI, re-integratiebedrijf Pantar en Randstad HR Solutions’, verwijst Koen veel naar haar artikel in de Journal of Vocational Behavior (2010). Ze behandelt hierin een onderzoek uit 2007 onder 1250 langdurig bijstandsgerechtigden met een gemiddelde leeftijd van 43.5 jaar, waarvan 248 deelnemers overbleven. De training van de juiste adaptability in het (verplichte) re-integratietraject was natuurlijk een succes en ze leefden nog lang en gelukkig in flexland. Alleen jammer dat ook hier de vragenlijsten ontbreken in de Bijlagen. Maar een kniesoor die daar op let.

Ron Kretzschmar

Uitspraak Commissie Gelijke Behandeling (CGB): Stichting Pantar Amsterdam, gericht op sociale werkvoorziening, heeft zich schuldig gemaakt aan victimisatie

15-03-2012. Persbericht Bijstandsbond

Pantar heeft in 2011 geprobeerd te voorkomen dat een werkzoekende die zij bemiddelden een klacht indiende bij de Commissie Gelijke behandeling  omdat hij naar zijn mening door een potentiele werkgever, een uitgever, discriminerend behandeld werd. Hij was door Pantar naar de werkgever gestuurd om daar een participatieplaats te gaan vervullen, werken met behoud van uitkering.

Na het indienen van de klacht heeft Pantar de man op 17 augustus 2011 laten weten dat hij niet meer zou worden bemiddeld en begeleid in afwachting van het oordeel van de Commissie. Op 25 oktober 2011 heeft de stichting besloten de man voor interne trajecten weer te bemiddelen.

Dat ‘bemiddelen’ houdt echter in, dat de man kon kiezen tussen een traject voor ontspoorde jongeren, de Zeehoeve, of een half jaar schoffelen bij de plantsoenendienst.

In het nabije verleden hebben zich meer incidenten voorgedaan waarbij Pantar probeerde te voorkomen dat werkzoekenden die zij bemiddelden van hun rechten gebruik maakten. Hierover is onder andere een televisieuitzending gemaakt van het programma Twee Vandaag in mei 2011.

www.cgb.nl  zaaknr 2012-38 en 39

Verstrekken van informatie aan de werkzoekende over het traject en de voorafgaande cursus die hij/zij verplicht moet gaan volgen

Regelmatig komt op het spreekuur van de Bijstandsbond iemand met de klacht, dat hij door de klantmanager is verwezen naar een traject, en dat de betrokkene te verstaan werd gegeven dat hij verplicht is hier naartoe te gaan. Op vragen over de inhoud van het traject wordt dan geen antwoord gegeven, vaak omdat de klantmanager het ook niet weet omdat het traject wordt uitgevoerd door derden. Wanneer men na verwijzing een gesprek krijgt dat als een soort intakegesprek functioneert voor het volgen van het traject is de informatie vaak ook heel summier. Of u hier maar even wilt tekenen. De Centrale Raad van Beroep heeft nu in een situatie, die veel lijkt op voorgaande beschrijving een uitspraak gedaan. Een waarschuwing is daarbij wel op zijn plaats. Het betreft natuurlijk altijd individuele specifieke situaties, waaruit vaak moeilijk algemene richtlijnen uit af te leiden zijn. Denk dus niet zomaar: o, ik heb onvoldoende informatie naar mijn mening, ik ga niet naar een training.

De uitspraak luidt in het kort als volgt.

Het college bepaalt welke voorziening gericht op arbeidsinschakeling aan een belanghebbende wordt aangeboden. Op grond van artikel 9 lid 1 onderdeel b WWB is belanghebbende in beginsel verplicht om van deze aangeboden voorziening gebruik te maken.

Een belanghebbende kan niet worden verweten niet aan een training in het kader van een werkervaringsplaats te hebben deelgenomen als voorafgaand aan de training die is bedoeld als voorbereiding van de uitvoering van de werkzaamheden, ondanks daartoe strekkend verzoek van de belanghebbende, onvoldoende duidelijkheid is verschaft over de te verrichten werkzaamheden.

CRvB 28-02-2011, nr. 08/6846 WWB, LJN: BP8160

De betrokkene was door de gemeente aangemeld voor een werkervaringsplaats bij het zogenoemde Teli-project, een initiatief van tien gemeenten in de provincie Drenthe (waaronder de gemeente Midden-Drenthe) om huishoudens met lage inkomens te stimuleren energiebesparende maatregelen te nemen. Hiertoe worden huishoudens aangeschreven om pakketten te bestellen met energiebesparende producten. De pakketten worden na een telefonische afspraak door een adviseur thuisbezorgd, waarbij tevens advies wordt gegeven. Werkzoekenden - waaronder de betrokkene - zouden, na een technische opleiding en een sociale vaardigheidstraining, bij dit project worden ingezet als administratief (loket)medewerker, als adviseur of in een gecombineerde functie.

In het kader van het Teli-project heeft betrokkene op 11 oktober 2007 een kennismakingsbijeenkomst bijgewoond. Zij is vervolgens uitgenodigd voor een training op 30 november 2007. Bij die gelegenheid is zij niet verschenen. De projectleider heeft daarover met haar telefonisch contact gehad, waarbij ook de aard van de werkzaamheden aan de orde is geweest. Daarna is zij uitgenodigd voor een training op 7 december 2007. Ook op die training is zij niet verschenen. Op 2 januari 2008 heeft zij met haar consulente van de afdeling Werk van de gemeente Midden-Drenthe (hierna: consulente) gesproken over haar arbeidsverplichtingen. Daarbij is de weigering om op 7 december 2007 op de training aanwezig te zijn ook aan de orde geweest. Bij besluit van 16 januari 2008 heeft het College de bijstand over de maand januari 2008 met 50% verlaagd op de grond dat zij op 7 december 2007 niet is verschenen op de training voor het Teli-project, zodat zij niet voldoende gebruik heeft gemaakt van een door het College aangeboden voorziening gericht op arbeidsinschakeling. De betrokkene is van mening dat haar niet kan worden verweten dat zij niet heeft deelgenomen aan deze training, waartoe zij - samengevat - heeft aangevoerd dat haar voorafgaand aan de training niet duidelijk was geworden welke werkzaamheden nu precies van haar werden verwacht, waarbij met name haar vrees (wegens eerdere negatieve ervaringen) dat sprake zou zijn van colportageachtige activiteiten niet kon worden weggenomen. Bovendien had zij van haar consulente begrepen dat zij slechts bij de administratieve onderdelen van het project zou worden ingezet.

De Centrale Raad is van oordeel dat betrokkene op goede gronden vooraf meer duidelijkheid heeft verlangd over de door haar te verrichten werkzaamheden, in het bijzonder die van adviseur. Van de projectleiding mocht worden verwacht dat die duidelijkheid al was gegeven voorafgaand aan de training. Deze training was immers bedoeld als voorbereiding op de uitvoering van de werkzaamheden. Wat daarvan verder zij, ter zitting van de Raad heeft de vertegenwoordiger van het College niet kunnen bevestigen dat die duidelijkheid ook nog bij de start van de training op 7 december 2007 had kunnen worden verkregen. De Raad is van oordeel dat betrokkene niet kan worden verweten dat zij niet aan de training van 7 december 2007 heeft deelgenomen.

Piet
p

Betuttelende Krabbé in schaamteloze werklozen-tv

Dagblad de Limburger

BYLINE: door Ivar Hoekstra

SECTION: Blz. 16

LENGTH: 498 words

Beeldenstorm

Nu de crisis over zijn dieptepunt is, slaat RTL er nog snel even een slaatje uit. Met een beetje geluk wordt het achtdelige werklozenprogramma een kijkcijferkanon. Beloof acht langdurig werklozen een baan en laat ze vervolgens in drie maanden tijd een volledig afgeragd hotel op de Veluwe opknappen. Als dat niet uit de klauwen giert, weet zelfs John de Mol het niet meer.

Hotel de Toekomst heet deze zoveelste vorm van hulp-tv. Kijkers scoren over de ruggen van werklozen, kan het nog vernederender?

Ja, dat kan. Gewoon Martijn Krabbé vragen voor de presentatie. De tv-hobbit die nog meer zelfingenomen is dan zijn vader (geloof me, dat is knap) en acht volwassen mensen aanspreekt op een toon alsof ze net zelfstandig hun eerste grote bah op het potje gedraaid hebben. Maar dan moeten jullie nu wel heel hard gaan werken, jongens. Niet meer op die bank gaan zitten, hé. Beloven jullie dat aan oom Martijn, jongens? Ja? Echt waar? Ja?" Je zou Krabbé voor straf drie maanden kippenstallen laten uitmesten in Barneveld, maar de wanhopige werklozen laten zich de betutteling gedwee aanleunen.

Ze willen zo graag een baan dat ze Krabbé op de koop toenemen.

De kandidaten zijn gelokt met de mededeling dat ze 'een baan in de horeca' krijgen.

Dat het drie maanden klussen in een bouwval wordt, is er vast niet bij verteld.Want als de acht het volstrekt uitgeleefde hotel zien, is de schrik enorm. Ze dachten in een gespreid bedje te komen. Dat valt dus tegen!", zegt projectmanager Jacco Voorn. Het type hotelschooldroogkloot dat zelf geen hamer kan vasthouden, maar zijn personeel wel graag zegt hoe het moet. Om de groepssfeer (lees irritatie) tussen de acht te versterken, moeten ze in één ruimte bij elkaar slapen.

En om dat er altijd wel iemand is die snurkt of tandenknarst, doen er zeven geen oog dicht. De Achterhoekse Jeanette, type 'lekker gek mens ben ik hé', doet allebei: snurken en tandenknarsen. Dus is iedereen al gebroken als het grote klussen nog moet beginnen.Ik voorspel dat in aflevering twee de Haagse randgroepjongere Jan de tanden uit Jeanettes mond slaat ('zo, ken je ook niet meer knarsen') en dat de voor veertig procent afgekeurde René halsoverkop naar het ziekenhuis wordt gereden, omdat de groep ook van hem honderd procent inzet eist.

Het vileine is dat RTL doet voorkomen eerzaam te werk te gaan. Dit is geen afvalrace.

De groep moet als team de eindstreep halen", benadrukt Martijn. En dan wacht het walhalla: een baan in de horeca. Juist die nadruk op met z'n allen doorzetten" vergroot de druk op de kandidaten individueel enorm. In een voorproefje op de tweede aflevering (komende dinsdag 20.30 uur, RTL 4) zien we dat Sanne er al na één week genoeg van heeft en naar huis wil. Ze pakt zelfs haar koffers, maar uit de commentaarstem valt op te maken dat ze op haar schreden terugkeert.

Want als er één vertrekt, moet de rest nog harder werken.

Als ik een van die acht was, wist ik het wel.

Hamer en kwast aan Martijn geven en weer een uitkering aanvragen.

Kafka in het Groen oftewel de Hoofdstedelijke Goelag

Werklozen in Amsterdamse Bos leggen een dag het werk neer.

Een getuigenverklaring

Op dinsdag 16 november ben ik begonnen met het 'leerwerktraject Groen & Onderhoud' in het Amsterdamse Bos. Op woensdag 15 december hield ik het daar voor gezien. Het 'leerwerktraject' doe je met behoud van uitkering Ik ben daar terechtgekomen via mijn 'klantmanager'. Hij heeft mij de volgende keuze voorgelegd: "of ik deel je in bij de categorie 'laag perspectief' of bij 'hoog perspectief'. Laag perspectief betekent dat het DWI de komende drie jaar niks voor je gaat doen ivm bezuinigingen, hoog perspectief betekent dat je in aanmerking komt voor een traject." In mijn geval ging het om bovengenoemd traject en het traject Formulierenbrigade. Achteraf heb ik er spijt van dat ik niet voor 'laag perspectief' heb gekozen. Dat is althans voor mij nog altijd beter dan dat zogenaamde 'hoog perspectief'. Orwell zou overigens watertanden van de door het DWI gebezigde "Newspeak".

De eerste week heb ik alleen op dinsdag en woensdag gewerkt. Op een van die dagen was er een incident met een rastafari (helaas weet ik zijn naam niet). Ik was er zelf niet bij maar heb het vernomen van verschillende collega's. Hem werd door Marleen in aanwezigheid van een aantal collega's te kennen gegeven dat zijn rastafarikapsel stinkt en dat hij het moet wassen. De collega's die hier getuige van waren spraken er schande van dat zij het zo aanpakte; Als je er al iets van wilt zeggen dan doe je dat onder vier ogen. Dit incident bleek exemplarisch te zijn voor de mijns inziens vernederende wijze wijze waarop sommige werkmeesters en Marleen ( als representante van het DWI) met ons omgingen/omgaan.

Bij groen & onderhoud werken 15 a 20 mensen (te herkennen aan hun fluorescerende gele pakjes) regelmatig aangevuld door mensen uit andere 'leerwerktrajecten'. Op het terrein (De Uitkijk, tegenover Hockeyclub Hurley) waar wij iedere ochtend om 7.45 uur moeten verzamelen staan verschillende keten voor het personeel en een loods waarin het gereedschap ligt opgeslagen. Behalve groen & onderhoud is hier ook het ' Leerwerktraject Toezicht' gevestigd. De deelnemers zijn jongens en meisjes die met behoud van uitkering en walkietalkies pak hem beet zeven uur door het bos mogen slenteren. Wij hadden verder weinig contact met hen.

Onze groep bestond uit voornamelijk mannen in de leeftijdscategorie van ongeveer 18 tot 55 jaar.( In een van de brieven van het DWI staat dat het traject bedoeld is voor mensen in de leeftijdscategorie van 18 tot 65(!!!) jaar die fysiek in staat zijn tot het verrichten van lichamelijke arbeid.) De groep werd begeleid/geinstrueerd door vijf 'werkmeesters' en Marleen die het contact met de diverse 'klantmanagers' onderhield. De onvrede op het werk betrof vooral twee 'werkmeesters' en in het bijzonder Marleen. Opvallend was ook dat de 'werkmeesters' over elkaar en over Marleen klaagden. Een werkmeester beweerde zelfs dat de problemen met de komst van Marleen waren begonnen en dat het er voor haar komst veel rustiger aan toeging.

In mijn derde week (ma 29 tot en met do 2 dec) begon het te vriezen. Op dinsdag en woensdag moesten wij werkzaamheden verrichten op twee eilandjes vlak bij de Bosbaan. Die eilandjes moesten worden ontdaan van wilgenopslag. Op de tweede dag vroor het een graad of vier bij een straffe noordoostenwind. De gevoelstemperatuur was volgens het KNMI zo'n 10 a 15 graden onder nul. Diegenen die op de eilandjes moesten zagen gingen er een voor een met een piepklein en wankel bootje heen.

Aangezien de weersvooruitzichten meer vorst beloofden heb ik verschillende keren aan verschillende werkmeesters gevraagd waarom we niet wachtten tot het ijs sterk genoeg zou zijn om ons te kunnen dragen. Een bevredigend antwoord heb ik niet gekregen. Het reeds aanwezige ijs moest worden stukgeslagen alvorens het bootje te water kon worden gelaten. Er waren ook geen waadpakken aanwezig. Met een waadpak had je gewoon naar de overkant kunnen lopen. Bij het eerste eilandje stonden een man of 15 waarvan gemiddeld de helft niks te doen had en dus noodgewongen stond te koukleumen. Er werd hierover door verschillende collega's geklaagd. Van de gerooide wilgenopslag werden bundels gemaakt die tussen de ijsschotsen door met een touw aan vaste wal moesten worden getrokken.

Tijdens (op woensdag of donderdag) het ontwilgen van het tweede eilandje is er iemand in het water gedonderd. Hij werd naar de loods gebracht en mocht daar in zijn natte kleren uren voor de kachel zitten drogen. Ik snap niet waarom ze hem niet naar huis hebben gebracht. Na dit incident werden de activiteiten op de eilandjes voorlopig gestaakt.....

Op donderdag 2 dec. hebben een aantal mensen, waaronder ondergetekende, van 9.30 uur tot 13.30 uur staan niksen op het terrein. Niksen doe je daar trouwens aan de lopende band maar die donderdag was het wel heel erg. Je dient om 7.45 uur aanwezig te zijn maar gemiddeld begin je pas om 8.30 uur wat te doen. Ik vroeg aan mijn collega's of ze er niet voor voelden om (zonder toestemming natuurlijk) naar huis te gaan. De meesten voelden er wel voor maar durfden de daad niet bij het woord te voegen. Ik ook niet.

Maandag 6 dec. heb ik me ziek gemeld. Alleen deed ik dat veel te laat. Als je ziek bent moet je dat om 7.45 uur melden en niet, zoals ik heb gedaan, om 13.00 uur. Dinsdag deelde Marleen, blijkbaar na overleg met mijn 'klantmanager', mij mee dat dit vergrijp een "ernstige waarschuwing" waard was. Ik heb maar niet gevraagd hoeveel waarschuwingen je moet krijgen om op je uitkering gekort te worden.

DInsdag was ik weer present en vernam ik dat er maandag een man of tien hadden gestaakt. Zij wilden ivm de gladheid door ijzel onder andere niet in busjes zonder winterbanden vervoerd worden. Zij werden door een van de werkmeesters gesommeerd naar de Laarderhoogtweg te gaan alwaar zich het 'opleidingscentrum' van het DWI bevindt. Misschien om zich daar bij Marleen te melden. De meesten echter kozen er voor om zelf contact op te nemen met hun 'klantmanager'.

Dinsdag werden de stakers een voor een bij Marleen op het matje geroepen ( in de loods van de 'werkmeesters'). Twee werden er uiteindelijk geschorst. Naar ik heb vernomen was dat omdat ze hun excuses niet wilden aanbieden. Ik wil overigens benadrukken dat volgens mijn collega's deze staking niet alleen te maken had met de weersomstandigheden op maandag maar dat deze het resultaat was van een reeks min of meer vernederende incidenten (o.a. het werken op de eilandjes). Maandag was de druppel. Dat de meeste mensen blijkbaar hun excuses hebben aangeboden of hebben beloofd nooit meer zoiets te ondernemen heeft vooral met geld te maken. Het korten van de uitkering of het dreigen daarmee is het ultieme chantagemiddel van het DWI.

Maandag 13 december december werd er besloten toch weer naar die eilandjes te gaan. Met hetzelfde bootje. Aangezien het nog steeds winters was moest er weer eerst ijs gebroken worden. Ik zei tegen een van de 'werkmeesters' "gaan we nou weer hier aan de slag?" Hij keek me nogal meewarig aan. Ik ben wat anders gaan doen. Na een uur bleek dat de werkzaamheden op het eilandje gestaakt waren omdat dezelfde jongen bijna opnieuw in het water was gedonderd.

Een van de 'werkmeesters' houdt nogal van commanderen. Op een dag lag er een krant in de deuropening van de loods. Hij (de 'werkmeester') stond er met zijn neus boven. Vervolgens wees hij iemand aan en zei: "He ruim jij die krant eens even op". Hetzelfde deed hij met lege koffiebekertjes. Toen ik hem daar op mijn laatste dag op aansprak zei hij dat hij niet goed werd van de troep die wij blijkbaar achterlaten en dat hij op zijn vraag "Van wie is dit bekertje" nooit antwoord kreeg. Dus het kan ook van een van de 'werkmeesters' zijn geweest.

Wij worden ook geacht de wc's en de keet van de 'werkmeesters' en de busjes waarmee wij worden vervoerd schoon te maken hetgeen helemaal niet in de taakomschrijving van het traject staat. Als het wel in de taakomschrijving had gestaan dan was ik niet aan dit traject begonnen. Toen ik dit een van de 'werkmeesters' onder de aandacht bracht besloot hij daar meteen werk van te maken en er voor te zorgen dat dit in de toekomst wel onder de taakomschrijving valt. (Ik zie nu overigens net dat in de brochure Gedragsregels en Voorwaarden van het DWI staat dat "de basislocatie alsmede het gereedschap gezamenlijk door de deelnemers wordt schoongehouden)

Een van de 'werkmeesters' heeft de gewoonte om ieder dag een of meerdere van mijn 'donkere' collega's onder het mom van een grapje aan te spreken met: "He kutneger" of "kutantilliaan". Ik heb een van hen horen zeggen dat deze 'werkmeester' "een racist" is.

In de brochure Gedragsregels en Voorwaarden van het DWI staat dat wekelijks de planning met de deelnemers wordt doorgenomen. Dat is in die maand dat ik er was niet een keer gebeurd. Het is in naam een leerwerktraject. In de praktijk komt van dat leren bijna niets terecht. Van de 15 a 20 man waren er geloof ik drie die met een kettingzaag konden omgaan. Ik weet overigens niet of ze dat gedurende dit traject hebben geleerd of dat ze dat al konden. Wat je "leerde" was o.a. hoe je met een handzaagje dikke balken van tropisch hardhout kunt doorzagen. Je "leert" dan dat je daar ongeveer 20 minuten over doet. Terwijl er gewoon kettingzagen aanwezig zijn. Je "leert" dan verder dat het niet met de kettingzaag kan omdat die dan bot wordt. Terwijl er gereedschap aanwezig is om de ketting weer scherp te maken.

Kortom, ik heb in een maand tijd meer incidenten meegemaakt en onbekwaamheid ervaren dan in de zes jaar bij mijn vorige werkgever. Het traject groen & onderhoud is wat mij betreft vooral één lange exercitie in vernedering, disciplinering dmv dreigen met straf (chantage), verveling en koukleumen. Ondanks het feit dat ik drie van de werkmeesters sympathiek vind. Het is vooral het systeem dat niet deugt. Onze aanwezigheid daar dient echter ook een hoger doel. Wij houden met behoud van uitkering vijf werkmeesters en een consulente van het DWI uit de bijstand/WW. Daar staat echter tegenover dat (dat deel van) het Amsterdamse Bos ook door een flink hoveniersbedrijf zou kunnen worden onderhouden. Afgezien van de onmenselijke werkomstandigheden vind ik dat ook de kwestie 'werken met behoud van uitkering' aan de kaak moet worden gesteld.

Tot zover.

Rechts kaapt handig de misstanden in de commerciële reïntegratie- en inburgerings industrie

In het nabije verleden hebben wij als Bijstandsbond en anderen het nodige gepubliceerd om de misstanden in de reintegratieindustrie aan de kaak te stellen. Het is de laatste tijd van de kant van de Bijstandsbond wat dat betreft misschien wat stiller geworden, omdat de gemeente  Amsterdam in feite na alle berichtgeving en rapporten over die misstanden heeft besloten haar contracten met dergelijke commerciele reintegratiebedrijven te beeindigen en het uitvoeringsbedrijf van de WSW- Pantar- in de nabije toekomst om te gaan zetten in een gemeentelijk reintegratiebedrijf. Blijkbaar mag dat. (Geen Europese aanbestedingsregels die gelden??). Dus veel ervaringen met die bedrijven hebben wij in Amsterdam niet meer. Ondertussen gaat de stroom berichten over misstanden gewoon door. Onlangs nog kwam Fourstar weer in het nieuws in de gemeente Utrecht. Maar populistische media als GeenStijl.nl en Elsevier lijken op de loop te gaan met die berichtgeving, door met name sociaal-democraten aan de schandpaal te nagelen, het zouden de elkaar baantjes toeschuivende PvdA-ers in de reintegratieindustrie zijn die boter op hun hoofd hebben. http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2010/11/rijk_worden_met_de_vogelaarzie.html#more

Andere partijen

En vervolgens worden de gangen van alleen die PvdA-ers nagegaan om de misstanden aan de kaak te stellen. Ook ik heb in het verleden de nodige kritiek op de sociaal-democratie geuit, maar deze ontwikkeling bevalt me helemaal niet. In de eerste plaats zijn het niet specifiek de sociaal-democraten, die de privatisering van de arbeidsbemiddeling hebben gewild, maar de bestuurders van CDA en VVD-huize. De grote man bij Fourstar, Bob Bergkamp, is CDA-wethouder in Breda. Het zou kunnen, dat hij zijn werkzaamheden bij dit bedrijf tijdelijk op een laag pitje heeft gezet, vanwege mogelijke vermenging van belangen, maar dat weet ik niet. Het zou de moeite waard zijn de situatie in Breda wat dit betreft eens goed uit te zoeken. Niet erg bekend is, dat Fourstar een honderden miljoenen contract voor in feite de hele arbeidsbemiddeling in Engeland in de wacht heeft gesleept. Dat is alweer ruim een jaar geleden. Ook dat is waard eens nader te onderzoeken. Hoe zijn de ervaringen van de Engelsen met dat bedrijf?

Nog veel vreselijker

En als je de dubbelfuncties en sociale netwerken vanuit ook rechtse politieke hoek nader gaat onderzoeken is het denk ik nog veel vreselijker dan op de website van GeenStijl uit de doeken wordt gedaan. Ook (ex) politici van Groen Links zijn erbij betrokken. De moeilijkheid van dit soort dingen is, dat je in mijn ogen wel heel goed moet weten waar je het over hebt voor je beschuldigingen aan het adres van personen gaat uiten. De misstanden in de reintegratieindustrie zijn wellicht een voorbeeld van de ja, eroderende moraal van onze bestuurders en hogere ambtenaren, die bij hun omarming van het neoliberale beleid van ieder voor zich en God voor ons allen er geen been in te zien zichzelf door misbruik van (politieke en ambtelijke) machtsposities te verrijken en hun kennis van en informatie over de politieke besluitvormingsprocessen en de sociale netwerken die zij in het bestuur hebben opgebouwd na de politieke carrierre om te zetten in een zeer lucratief 'adviseurschap' bij de Boer en Croon, om maar eens wat te noemen. 

Privatiseringsoperatie

Maar hoe dan ook, behalve dat de misstanden in de reintegratieindustrie op een handige manier gebruikt worden om 'alles wat links is'  te veroordelen, blijft ook buiten beschouwing dat al die misstanden ook te maken hebben met de hele privatiseringsoperatie als zodanig. In feite betekent het, dat bedrijven geld kunnen verdienen aan de ellende van anderen en niet om werklozen aan werk te helpen en dat ze voor dat doel een hele trucendoos uit de kast trekken om de opdrachten binnen te slepen. De oorspronkelijke gedachtengang dat door privatisering alles veel goedkoper, efficienter en effectiever zou worden blijkt een sprookje. Waar hebben we dat bij privatisering meer gehoord.  En het is juist politiek rechts die al die privatiseringen heeft gewild, denk ik dan. Maar goed, het zou best kunnen dat de parlementaire equete over de arbeidsbemiddeling van de afgelopen 20 jaar er toch gaat komen. Met hartelijke steun van de PVV, VVD en CDA, die in zo'n enquete nu wellicht mogelijkheden zien de rigorueze bezuinigingen op de reintegratie van werklozen en de laatste afbraak van de sociale zekerheid ideologisch verder te funderen, onder het motto: het helpt toch niet, daarbij zelf politiek buiten schot blijvend.

Piet van der Lende

FourstaR kreeg miljoenen voor slecht resultaat

UTRECHT - Omstreden re-integratiebedrijf FourstaR heeft in ruil voor miljoenen euro's maar een paar honderd jongeren aan een baan geholpen. Dat blijkt uit cijfers die bekend zijn geworden bij RTV Utrecht.

In vijf jaar tijd kreeg het bedrijf achttien miljoen euro van de gemeente Utrecht. Daarmee zou FourstaR jongeren met een uitkering helpen om een baan te krijgen.

Door een scriptie die een student over de opstartfase van het bedrijf schreef, werd duidelijk dat daar weinig van terechtkwam. De situatie op de werkvloer was bedreigend en erg chaotisch, waardoor jongeren soms geld kregen zonder daarvoor te hoeven werken.

Utrecht werkt sinds deze zomer niet meer samen met FourstaR. De ruim 200 jongeren die nog een traject bij het bedrijf volgen, maken die nog wel af.

http://www.rtvutrecht.nl/nieuws/289323

Principiële uitspraak in dwangarbeidzaak aangedragen door advocaat Bijstandsbond

Principiële uitspraak in dwangarbeidzaak aangedragen door advocaat Marc van Hoof en de Bijstandsbond

De Centrale Raad van Beroep doet op 8 februari 2010 om 11.00 uur te Utrecht in het openbaar mondeling uitspraak over de vraag of het verplicht volgen van een re-integratietraject strijd oplevert met het verbod op dwangarbeid. De Bijstandsbond zal met enkele mensen bij de uitspraak aanwezig zijn.

Bezoekadres CrvB Graadt van Roggenweg 200-250 3531 AH Utrecht (Zie routebeschrijving met openbaar vervoer onderaan)

Anders dan in de welbekende zaak van de schoffelweigeraar komt de Raad hier wel tot een inhoudelijke beoordeling. Het is bijzonder dat de Centrale Raad van Beroep mondeling in het openbaar uitspraak doet, omdat- hoewel dat niet juist is- uitspraken meestal schriftelijk worden afgehandeld. De Centrale Raad van Beroep is de hoogste rechter op het gebied van het sociale bestuursrecht, het burgerlijke en militaire ambtenarenrecht en delen van het pensioenrecht. Op 17 november 2009 is deze bijstandszaak in een zitting van de meervoudige kamer van de Raad behandeld. De zaak werd aangedragen door advocaat Marc van Hoof, die samenwerkt met de Vereniging Bijstandsbond Amsterdam.

De advocaat heeft aangevoerd, dat er bij het Hoya project in Amsterdam sprake is van dwangarbeid. De rechtszaak gaat over een man, die verwezen werd naar het reintegratiebedrijf Consolid. De man vroeg nadere informatie over welk project dan, wat hij daar moest gaan doen en waarom dit voor hem geschikt was. De klantmanager gaf daar geen antwoord op. Daarop weigerde de man naar Consolid te gaan. Deze man werd verwezen naar het Hoyaproject. Uiteindelijk is het zo hoog opgelopen, dat hij twee maanden werd uitgesloten van de uitkering en de nodige kortingen heeft gehad. Toen dit speelde, had hij uit eigen beweging een stageplek gevonden van 3 dagen in de week bij een bedrijf in de media-sector waar hij driedimensionale onderdelen van films ontwierp. Inmiddels zit hij in een ander traject. Bij de rechtbank is de gemeente in het gelijkgesteld. In hoger beroep is uitvoerig betoogd dat de opgelegde verplichting in strijd komt met het in internationale verdragen neergelegde verbod op dwangarbeid of verplichte arbeid. Volgens de bijstandsontvanger heeft de gemeente hem om die reden ten onrechte verplicht aan het Hoyatraject deel te nemen en ten onrechte op zijn bijstandsuitkering gekort.

De Centrale Raad doet de uitspraak in het openbaar om 11.00 uur in het gebouw van de Centrale Raad aan de Graadt van Roggenweg te Utrecht.

Nadere toelichting

In het kader van het gemeentelijk ‘lik op stuk beleid’ heeft de gemeente Amsterdam een disciplineringstraject ingevoerd voor werklozen die volgens de gemeente niet willen werken of volgens de gemeente onvoldoende meewerken om hun herintreding op de arbeidsmarkt te bevorderen. Dit is het ‘Hoya-project’, uitgevoerd door het gemeentelijk reintegratiebedrijf Pantar. Hier worden Hoya planten gekweekt en Pantar is daarmee een van Europa’s belangrijkste exporteurs van deze planten, die in het Hoya-project gekweekt worden. Wanneer de klantmanager van de Dienst Werk en Inkomen meedeelt, dat je naar dat project moet, betekent weigering een korting op de uitkering, een boete of zelfs gedurende een bepaalde periode uitsluiting van de bijstandsuitkering.

Doelgroepen

Er zijn volgens de gemeente Amsterdam de volgende doelgroepen:
1. klanten die zijn teruggemeld door een ander reintegratiebedrijf vanwege uitval of niet meewerken
2. klanten die een of meerdere afstemmingen (sancties) hebben gehad wegens niet meewerken
3. klanten die hoger opgeleid zijn en blijven volharden werk te vinden in hun afstudeerrichting
4. klanten waarvan het VERMOEDEN bestaat dat er zwart wordt bijgeklust, zonder dat daar een bewijs van is.
Straf in plaats van reintegratie Dat het gaat om een soort straf en niet om het vergroten van je kansen op de arbeidsmarkt blijkt uit de rechtszaak die advocaat Marc van Hoof namens de client bij de Centrale Raad van Beroep heeft aangespannen. Het Hoya-disciplineringstraject vermindert de kansen van mensen op betaald werk die gezond zijn omdat ze in hun CV een disciplineringsproject hebben staan en is er op geen enkele wijze op gericht mensen die misschien tijdelijk zonder werk zitten meer kansen te geven door het aanleren van vaardigheden.

In het bovenstaande geval had de klant een regelmatig leefritme en hoefde niet te leren op tijd te komen en je aan de regels houden. Blijkens de verschillende activiteiten en werkzaamheden die hij verricht heeft had hij die vaardigheden al. De verwijzing naar het Hoyaproject was slechts een straf voor gedrag wat de klantmanager even niet beviel, zonder dat er sprake was van kijken naar hoe kunnen we van betrokkene de vaardigheden vergroten en hoe kunnen we op een positieve manier op de voorstellen van de klant ingaan om hun mogelijkheden te vergroten.

Het voldoet dus aan alle definieringsprincipes van een strafkamp waar dwangarbeid verricht wordt. Dergelijke dwangarbeid in strafkampen houdt mensen vast in de uitkerings- en reintegratie carroussel in plaats van hen daaruit te halen. Vaak willen mensen wel betaald werk aanvaarden, maar kunnen ze niet. Bijvoorbeeld omdat ze ziek zijn. De beoordeling of dit het geval is gebeurt zeer onzorgvuldig. Enkel het feit dat iemand zegt ik kan niet is al een reden om te veronderstellen dat ie niet wil en wordt het Hoyaproject aangeboden op straffe van boetes en kortingen.

Advocaat Marc van Hoof heeft ter zitting verschillende andere voorbeelden aangedragen waarin de beoordeling door het DWI onzorgvuldig was, de verwijzing naar het Hoyaproject slechts disciplinering ten doel had en de kansen op de arbeidsmarkt werden verkleind in plaats van vergroot. Dat het gaat om vergelding in een disiplineringsproject met dwangarbeid blijkt ook uit de volgende feiten.
Andere doelgroepen van het Hoya-traject zijn zogenaamde taakgestraften en mensen met een geestelijke handicap. Dit project heeft niets te maken met toeleiding naar betaalde arbeid. Bovendien is het belachelijk dat er mensen voor straf naartoe gestuurd worden waarvan alleen een vermoeden bestaat dat ze zwart werken zonder dat daar bewijs voor is. Dit is het opleggen van straffen aan mensen terwijl er in een rechtsstaat van uit moet worden gegaan dat zij onschuldig zijn tot het tegendeel bewezen is.

Routebeschrijving Vanaf Utrecht Centraal Station Lopend (10 minuten) Loop in de richting van het Jaarbeursplein. Steek de Croeselaan over en ga rechtsaf. Ga bij het verkeersplein linksaf de Graadt van Roggenweg op. Het kantoor bevindt zich na 200 meter aan de linkerkant.

Persbericht Bijstandsbond over de verplichting deel te nemen aan reintegratie

Persbericht Bijstandsbond over de verplichting deel te nemen aan reintegratie en verplichte of dwangarbeid

Vandaag, 08-02-2010 heeft de Centrale Raad van Beroep uitspraak gedaan in een geschil tussen een bijstandsgerechtigde en de gemeente Amsterdam over een korting op de uitkering die aan betrokkene was opgelegd omdat hij geweigerd heeft deel te nemen aan het zogenaamde Hoya traject, in de woorden van de Centrale Raad ‘werk in broeikassen onder een strak arbeidsregiem’.

De advocaat van betrokkene had aangevoerd, dat de poging tot oplegging van deelname aan het traject kan worden beschouwd als dwangarbeid of verplichte arbeid, in strijd met artikel 4 Europees Verdrag van de Rechten van de Mens (EVRM). De Centrale Raad heeft geoordeeld dat in het onderhavige geval wel sprake was van het opleggen van verplichte arbeid. De volgende vraag is echter, of deze verplichte arbeid, die aan betrokkene werd opgelegd, verboden is. Daarvan zegt de Raad dat dit niet het geval is. De Raad oordeelde echter niet over de vraag, of betrokkene wel of niet aan het traject had moeten deelnemen maar stelde zich op het standpunt, dat alleen de verplichting was opgelegd een asessment van 4 dagen te volgen juist om te beoordelen of het Hoya traject van toepassing kan zijn.

Gezien zijn langdurig verblijf in de bijstand- 18 jaar- kan op voorhand niet worden gezegd dat deelname aan het traject om werknemersvaardigheden en discipline te verkrijgen onjuist was.

Eindelijk criteria

Wel formuleerde de Raad een aantal criteria waaraan voldaan moet worden om ervoor te zorgen dat reintegratietrajecten niet als verplichte arbeid kunnen worden beschouwd, die verboden is. Hierbij gaat het oa om het criterium dat het traject gericht moet zijn op arbeidsinschakeling en dat rekening moet worden met persoonlijke omstandigheden (belastbaarheid van betrokkene) en dat de aard van de werkzaamheden aan bepaalde voorwaarden moet voldoen zoals arbeidstijden. Hiermee geeft de Raad een signaal af aan de gemeenten dat ze niet zomaar met ieder traject kunnen aankomen. Afgaande op deze criteria, die nu voor het eerst zijn geformuleerd, kan worden gesteld dat het de vraag is of alle trajecten in de gemeente Amsterdam aan deze criteria voldoen bijvoorbeeld een verplichte cursus joga of een traject gezond eten leren.

Dit heeft tot gevolg, dat er verschillende nieuwe rechtszaken ook bij lagere rechters aan de hand van deze criteria gevoerd zullen gaan worden. In die zin zal de gemeente Amsterdam de uitvoering van haar beleid alsnog tegen het licht moeten houden om niet alsnog met het verwijt van verboden verplichte arbeid te worden geconfronteerd. Een beroep bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens wordt overwogen. Voor meer informatie: Marc van Hoof

@timedesk 4 Miljard bezuinigen op arbeidsmarkt: dramatisch! TimeDesk Magazine

Het kabinet wil 4 miljard euro bezuinigen op de kosten van de arbeidsmarkt. En in dat bedrag worden niet de sociale uitkeringen meegerekend. Een van de 20 door het kabinet ingestelde commissies moet over deze bezuiniging van 4 miljard in het voorjaar advies uitbrengen. Vooruitlopend daarop beginnen de eerste discussies zich al voor te doen. De ondernemers beginnen al na te denken over welke reorganisaties zij het liefste hebben. Daarbij sluiten zij aan bij de nieuwe Participatiewet van de VVD. De werkgevers en de rechtse politieke partijen hebben al een duidelijk programma. En de vakbonden? Lees verder….

Gemeenten laten veel geld reïntegratie liggen

Gemeenten laten massaal geld liggen dat ze krijgen om mensen aan werk te helpen. Maar liefst negen op de tien gemeenten maakt de budgetten niet op, blijkt uit onderzoek van de Inspectie Werk en Inkomen (IWI). Het uitkeringsinstituut UWV maakt het beschikbare geld wel op. Gemeenten krijgen geld voor de bekostiging van re-integratieprojecten om werklozen te helpen bij het vinden van een baan.
Jaarlijks ontvangen alle gemeenten samen daarvoor ongeveer 1,6 miljard euro, maar in december 2007 werd 830 miljoen aan ongebruikte gelden doorgeschoven naar 2008 en december vorig jaar werd nog eens 735 miljoen overgeheveld naar 2009.

Crisis Volgens de Inspectie hebben de gemeenten zich het afgelopen jaar vooral gericht op mensen die als gevolg van de economische crisis nog maar net hun baan hadden verloren. Dit ging nogal eens ten koste van mensen in ‘kwetsbare groepen’ die al langer een uitkering krijgen en die moeilijker aan werk zijn te helpen, aldus de IWI.

De Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) is het niet eens met de conclusies van de IWI dat gemeenten te weinig doen voor mensen die langer dan drie jaar in de bijstand zitten. De aandacht voor kwetsbare groepen is in het geheel niet verdwenen, aldus de VNG. De opgebouwde reserves zijn de komende tijd nog ”broodnodig”, aldus de VNG. Besparing

Gemeenten mogen ongebruikte gelden nog wel meenemen naar volgend jaar, maar minder dan voorheen. Dat moet volgend jaar een besparing van 75 miljoen euro opleveren en in 2011 ongeveer 159 miljoen. De rijksoverheid heeft met de gemeenten afspraken gemaakt over de uitstroom naar werk van mensen die in de bijstand zitten. Volgens minister Piet Hein Donner en staatssecretaris Jetta Klijnsma (Sociale Zaken) is nu niet eenduidig vast te stellen of gemeenten door de economische crisis hun aandacht echt verleggen naar groepen die makkelijker zijn te bemiddelen.

Aandacht Blijvende aandacht voor de meest kwetsbare groepen op de arbeidsmarkt is van groot belang, schrijven de bewindslieden in een brief aan de Tweede Kamer in reactie op het IWI-onderzoek. Klijnsma zal binnenkort een ”stevig gesprek” met de VNG hebben om ervoor te zorgen dat gemeenten hun hele uitkeringsbestand doorlichten. Donner bekijkt ondertussen de mogelijkheden voor onderzoek naar de kosten en resultaten van alle re-integratieprojecten.

Zie ook website Inspectie Werk en Inkomen

Is Work First een succes? DIVOSA zegt van wel.

                                           Verschuivende Verantwoordelijkheden

Door Nanda van Oo

Het vertrouwen neemt toe en de economie herstelt zich geleidelijk. Volgens het Centraal Planbureau is alleen in 2010 nog oplopende werkloosheid te verwachten als gevolg van de crisis.  Er zit wel een addertje onder het gras. Sinds 2006 is de duur van een WW-uitkering bekort. Dat betekent dat in 2010 zo’n 150.000 mensen als gevolg van de crisis geen recht meer hebben op WW; ze komen dan in de bijstand terecht waar men te maken krijgt met Work First (WF).

Hoe effectief is WF? De onafhankelijke toezichthouder op het beleid, werk en inkomen (IWI) publiceerde onlangs samen met Divosa, de vereniging van managers van sociale diensten, het rapport ‘Maatwerk First’ als vervolg op ‘Work First Werkt’ (2007). Het onderzoek is bekend bij de Koninklijke Academie van Wetenschappen onder nummer 1332996, de organisatie die toeziet op de kwaliteit van wetenschappelijk onderzoek. De onderzoeksperiode is van oktober 2008 tot september 2009; men heeft effecten van de crisis enigszins kunnen meenemen.

   Ondanks lichte daling is er volgens de onderzoekers sprake van succes. In Maatwerk kwam 38% weer aan het werk, minder dan de 45% in Work First Werkt, maar dat wordt veroorzaakt doordat WF is uitgebreid naar langdurig werklozen. Bij nadere lezing blijkt dat verschillende groepen door elkaar lopen die de cijfers vertekenen. In deze periode zaten ook deelnemers die als gevolg van de crisis werkloos raakten en snel uitstroomden. Deze groep staat dicht bij de arbeidsmarkt en heeft geen WF nodig. Ook: ‘Er bestaan twee typen draaideurklanten’ (p23-24) en: ‘Bij 48% van projecten kan men niet inschatten wat het aandeel is van de groep die uitstroomt en weer terugvalt in WWB’. Een grote groep circuleert in de ‘trajectencarrousel’. Verder: ‘uitstroom naar werk is een te beperkte maat om effectiviteit te meten’ toevoeging: ‘Work first levert bijdrage aan de persoonlijke ontwikkeling van klanten (p57-58).

Wegredeneren van mensen

Zoals in de meeste sociaalwetenschappelijke rapporten verdwijnt in Maatwerk de menselijke maat in tabellen en statistische berekeningen. De centrale termen wijzen in de richting voor wie het is bedoeld: dat zijn niet mensen die de pech hebben werkloos te zijn geraakt, maar de beleidsmakers. Meest gebruikte termen: ‘klant’, 303 keer genoemd en ‘benchmark’ 91 keer. De bestuurskundige term ‘benchmark’ betekent‘ijkingskader om prestaties van systemen te vergelijken’. Met ‘systemen’ worden de mensen bedoeld die slachtoffer werden van de onverantwoorde risico’s in de financiële sector en de mensen die onbemiddelbaar zijn door ziekte of leeftijd.

   WF is verplicht, wanneer iemand weigert volgt een sanctie. In Work First Werkt wordt aan de orde gesteld dat WF is bedoeld als afschrikking. In Maatwerk wordt het begrip ‘verplicht’ slechts eenmaal gebruikt en ‘sanctie’ wordt een keertje genoemd, maar gebagatelliseerd. Wie echter de stroom reacties leest op website De Muur (2008), rapporten van Ombudsmannen en de klachten van de Bijstandsbond kent, weet dat dreigen met sancties actueel is. In Maatwerk wordt dat niet beschreven, maar is wel belangrijk voor de antwoorden op de vragenlijst. Die worden gemeten waarna een wetenschappelijke uitspraak volgt. 

Sociaal wenselijke antwoorden

Wanneer iemand met een gezondheidsklacht naar het ziekenhuis of de GGZ gaat, wordt de persoon in kwestie gevraagd een vragenlijst in te vullen om de klacht in beeld te krijgen. Men kan aannemen dat de antwoorden betrouwbaar zijn, want men wil immers verlost worden van de klacht. Wanneer iemand wordt benaderd door een uitkeringsinstantie om een vragenlijst in te vullen, is de kans groot dat vanwege angst voor sancties sociaal wenselijke antwoorden worden gegeven.

   In Maatwerk wordt beweerd dat ruim de helft van de respondenten tevreden is. Nergens wordt echter, zoals gebruikelijk, in een procedure beschreven hoe de respondenten benaderd zijn. Er wordt opgemerkt dat de deelname anoniem was en vrijwillig, maar het blijkt dat de uitkeringsinstantie de klanten benaderde en de lijsten naar hun huisadres heeft gestuurd. Een uitkeringsinstantie wordt door veel mensen gezien als een intimiderende organisatie en niet iedereen zal zich vrij hebben gevoeld om te weigeren. Dat is van belang, er wordt namelijk gevraagd naar tevredenheid over de begeleiding in WF. Menig antwoord zal voorspelbaar zijn en heeft dus wetenschappelijk weinig waarde. 

Creatief boekhouden

Sinds invoering van de wet Wet Werk en Bijstand in 2004 mogen gemeenten het geld dat overblijft van bijstandsuitkeringen houden. Mensen die een uitkering aanvragen, komen in een WF traject en hun uitkering wordt omgezet in bijvoorbeeld een stagevergoeding, dat wil zeggen inkomen op niveau van een uitkering. In 88% van de gemeenten is WF ingevoerd en in geval van oplopende werkloosheid in 2010 zal dat gunstig zijn. 

   Maatwerk heeft onderzoek gedaan in 31 gemeenten. Amsterdam behoorde daar weliswaar niet toe maar kan als voorbeeld dienen, omdat WF hier is ingevoerd. De hoofdstad kampt al jaren met slecht bestuur. De twee meest vooraanstaande musea, het Rijksmuseum en Stedelijk museum, zijn al jaren gesloten als gevolg van mismanagement en het is onbekend wanneer de schatkamers zullen openen. Ook zijn er het debacle van de Noord/Zuidlijn en de fiasco’s op de Zuidas. Het bestuur is niet capabel om deze geldverslindende projecten naar zich toe te trekken. Het rapport Maatwerk First zal bijdragen om de kosten van de werkloosheid als gevolg van de crisis enigszins in bedwang te houden. Zo zijn er meer gemeenten die hun financiële problemen door mismanagement af zullen wentelen op de zwakste groepen.

Persoonlijk bericht uit het doolhof van de reintegratie voor werklozen.

Ik ben Sander, uit Amsterdam, langdurig werkloos geweest en inmiddels spreekuurmedewerker bij de Bijstandsbond. Bij de Bijstandsbond hebben we twee keer per week inloopspreekuur, waar mensen praktisch en juridisch advies kunnen krijgen.

In Amsterdam begon de ellende een jaar of acht geleden met de Megabanenmarkt, door uitkeringsgerechtigden ook wel de Megabananenmarkt genoemd. Een grote opruimoperatie, waarvoor alle uitkeringstrekkers werden opgeroepen en waar we werden bemiddeld richting werk, scholing of begeleiding.

Er was wat gesjoemel met de aanbesteding van de organisatie van dit mega-event, in een grote loods in het Westelijk havengebied. De lokale politici die over de toewijzing gingen bleken na hun carrière plotseling allemaal een lucratief baantje te hebben bij hetzelfde organisatie- en adviesburo. Maar dit terzijde.

De Amsterdamse sociale dienst zou zijn verworden tot een uitkeringsfabriek, de stad had in vergelijking met andere gemeentes een buitenproportioneel aantal werklozen. Daarbij was de oude Algemene Bijstandswet, de ABW, vervangen door de Wet Werk en Bijstand, de WWB. Volgens die nieuwe wet ligt er een grotere verantwoordelijkheid bij de burgers om aan het werk te komen en te blijven. Ook wordt het begrip ‘passende arbeid’ losgelaten - alle ‘algemeen geaccepteerde arbeid’ werd als ‘passend’ beschouwd. Kennelijk als knieval voor de christelijke partijen werd in de praktijk alleen een uitzondering gemaakt voor prostitutie, hoewel er in Nederland zelfs sociale dienst-ambtenaren zijn die ook daar niet altijd moeilijk over doen (een vrouw die uit haar beroep wilde stappen en een uitkering aanvroeg kreeg ooit van zo’n ambtenaar te horen dat ze er toch nog best goed uitzag en nog wel een paar jaartjes voortkon inplaats van dat ze haar hand ophield - dat was nou net niet hoe de wet geïnterpreteerd moet worden!).

Daarbij is de nieuwe wet zo ingericht, dat de gemeenten verantwoordelijk zijn voor de uitvoering en veel geld kunnen besparen door zoveel mogelijk mensen uit de bijstand te werken. Welke methodes daarbij allemaal zijn toegestaan is tot op heden nog onderwerp van allerlei juridische procedures. Handicap daarbij is wel dat mensen bereid moeten zijn om die procedures aan te gaan, waarbij hun inkomen, dus: hun levensonderhoud, op het spel komt te staan. In de praktijk zie je dus dat mensen veel meer slikken dan eventueel wettelijk toegestaan is, omdat ze hun bestaanszekerheid niet kunnen riskeren.

Lees verder over de lotgevallen van Sander

Re-integratie: een moeizaam traject

Amsterdam | 04-12- 2009

Gemeentelijke Ombudsman Ulco van de Pol in Amsterdam heeft onderzoek gedaan naar de wijze waarop de Amsterdamse Dienst Werk en Inkomen de re-integratie van haar klanten uitvoert. Hij concludeert in zijn rapport dat het proces van re-integratie met name door problemen met de trajectkeuze en een opeenstapeling van gebrekkige communicatie, moeizaam verloopt.

AanbevelingenDe ombudsman verbindt een aantal aanbevelingen aan het rapport. Hij stelt diverse maatregelen voor met de strekking het trajectaanbod overzichtelijker te maken, de communicatie tussen alle partijen en de verslaglegging te verbeteren en duidelijke afspraken te maken over de klachtbehandeling.

OnderzoekHet onderzoek bestond uit ruim 70 interviews met klanten, klantmanagers van DWI en trajectbegeleiders van re-integratiebedrijven. Daarnaast is dossieronderzoek gedaan.

TrajectaanbodUit het onderzoek blijkt dat er een groot trajectaanbod is waardoor voor klantmanagers onduidelijk is welk traject het meest geschikt is. Anderzijds is er een tekort aan trajecten voor klanten met een kleine afstand tot de arbeidsmarkt en ontbreken trajecten voor specifieke doelgroepen. Klantmanagers maken vaak gebruik van dezelfde trajecten omdat ze die kennen. Of het ook het meest geschikte traject voor de klant is, blijft onduidelijk.

Communicatie en klachtbehandeling
De communicatie tussen de verschillende betrokken partijen laat te wensen over. Re-integratiebedrijven zeggen onvoldoende informatie over de klant te ontvangen. DWI geeft aan te weinig informatie te krijgen van het re-integratiebedrijf over de voortgang van het traject. Klanten krijgen te weinig of geen informatie over inhoud en doel van het traject. Ook worden klanten van DWI niet geïnformeerd over de mogelijkheid een klacht in te dienen. Wanneer ze een klacht hebben, is in veel gevallen ook niet duidelijk of DWI of het re-integratiebedrijf de klacht behandelt. De resultaten van de klachtbehandeling worden niet teruggekoppeld naar de werkvloer.

Meer informatie:

Rapport Re-integratie: een moeizaam traject

De laatste ontmanteling

In de afgelopen 5 jaar heeft de Baliegroep, een denktank van wetenschappers en andere deskundigen verschillende manifesten gepubliceerd over de toekomst van de sociale zekerheid en de arbeidsverhoudingen. Het nieuwste manifest heet ‘Ontvoogde verhoudingen, kracht van mensen’, en Henk Kroon schreef er een reactie op. (Zie ook http://deonderlinge.com)

De Laatste ontmanteling

In dit stuk ga ik in op een manifest dat is gemaakt door een groep die zich De Baliegroep noemt.  Deze groep is samengesteld uit een gemêleerd gezelschap. Dat zou in principe een goede zaak kunnen zijn, ware het niet dat m.i. de directeur van de ANWB weinig of geen verstand heeft van de materie.

Deze club wil de hervorming van de CAO’s  en meer bijscholing voor werknemers . Ik zou mee kunnen gaan in een plan voor bijscholing als het beter in het stuk wordt uitgelegd.  We praten hier tenslotte over een megavraagstuk die wij massa werkloosheid noemen.

Het groepje zou hebben moeten aangeven voor wie en wat gaat men bij en omscholing ontwikkelen.  Immers het gaat wat werkloosheid betreft voor een groot deel om wat vroeger handarbeiders waren.  Mensen met een lage opleiding. Voor welke beroepen,sectoren gaat men om en bijscholen?  Er is geen werk genoeg voor de hele Nederlandse beroepsbevolking.  De aard van de economie is radicaal gewijzigd.  Een groot deel van de producerende sector kan met een minimale bezetting producten Leveren. Robotisering en computerisering vervangen een substantieel deel van de vroegere handarbeid.  Bovendien zijn productiebedrijven uitgeweken naar lage lonen landen.

De ontwikkeling in deze recessie had al een lange prelude in de tachtiger jaren en is al begonnen

met afbraak van het gebouw van de sociale wetgeving. De verslechtering van de arbeids-voorwaarden nemen draconische en dramatische vormen aan.  Arbeidscontracten worden meestal voor ten hoogste twee jaar afgesloten.  Bestaansonzekerheid is manifest aanwezig op de huidige arbeidsmarkt.  Door het arbeidsoverschot worden eisen op het gebied van arbeidsvoorwaarden onder druk gezet.  De zogenaamde Baliegroep komt nu met een merkwaardig epistel waarin ze met voorstellen komen om het grootste deel van het loongebouw te individualiseren cq te slopen.  Werkgevers en neoliberalen staan te trappelen om de hele CAO af te schaffen.

De Balieclub wil dat werknemers op individuele basis arbeidsovereenkomsten gaan afsluiten.  Kunt u zich voorstellen, u werkt bij Philips, u gaat naar de directeur,  klopt aan en zegt: ik kom effetjes een CAO afsluiten voor mezelf.  De directeur zegt maar natuurlijk Gerrit hoeveel wil je verdienen? Nou doe maar 25 % meer.  Natuurlijk zegt de directeur komt dik voor elkaar, maar Gerrit hoort helaas nooit meer iets van de directeur.

Bovendien wil deze Baliegroep dat individueel onderhandeld gaat worden over pensioen.  Nou deze materie zit vol haken en ogen. Er wordt wel een rol van de vakbeweging weggelegd in de onderhandelingen, maar hoe ze dat zou moeten invullen wordt niet verteld.  Er wordt gesproken over ontvoogding van de relatie werknemer werkgever.  Een volkome verkeerde beoordeling van de relatie. Werkgever en werknemer zijn partij, juridisch gezien. Als de vakbeweging zich niet sterk maakt voor behoud van de Cao,s  zal de al weinige hoeveelheid solidariteit verder worden aangetast.

Henk Kroon,  Bijstandsbond Amsterdam

24 november 2009

Forse gemeentelijke bezuinigingen op reintegratie van werklozen

Besparing nekt werkloze.

Woensdag 11 november 2009. ANP

Gemeenten zetten rigoureus het mes in de re-integratie van mensen in de bijstand. Vooral gesubsidieerde banen worden wegbezuinigd: werklozen die amper kans hebben op een nieuwe baan worden hiervan de dupe. Voor veel van deze werklozen is zo’n baan het hoogst haalbare.

Alleen al in Nijmegen, Utrecht, Groningen en Leeuwarden gaat het om enkele duizenden gesubsidieerde banen. Ook Amsterdam gaat bezuinigen. Nijmegen halveert de komende twee jaar het aantal banen tot zeshonderd. Utrecht heeft nieuwe banen waarin langdurig werklozen drie jaar met subsidie konden werken vorig jaar stopgezet. Leeuwarden schrapt er honderden en Groningen laat geen nieuwe mensen meer toe in de zogenoemde seniorenbanen.
Gemeenten zeggen niet anders te kunnen nu het kabinet fors bezuinigt op de re-integratiegelden. De komende jaren moeten ze samen 435 miljoen euro inleveren. Dat terwijl het aantal bijstandsgerechtigden door de economische crisis snel oploopt. “Het kabinet moet kiezen", zegt de Groningse wethouder Peter Verschuren. " Of het kiest voor participatie, dat betekent dat er geld bij komt. Of het spreekt uit dat het participatie niet meer zo belangrijk vindt. Dan laat het kabinet langdurig werklozen in de steek." Om binnen het budget te blijven begeleiden gemeenten vooral nieuwe bijstandsgerechtigden. Hoe sneller iemand uit de bijstand verdwijnt, hoe minder geld dat kost.

“Ouderen, allochtonen en mensen met een gebrekkige opleiding worden de dupe, zij worden jaren teruggezet", zegt voorzitter René Paas van Divosa, de organisatie voor directeuren van sociale diensten. “Het systeem werkt dat in de hand."

Nieuw! Blijf-Aan-De-Bal-Banen van de gemeente Amsterdam

Schoon is schoon, maar schoon kan ook soms net iets schoner We hadden in Amsterdam al Sociale Activerings Plaatsen (SAP), Maatschappelijke Activerings Plaatsen (MAP), Participatie Banen (PP), VrijwilligersWerk reintegratie (VRW) en VrijwilligersWerk Maatschappelijk (VRM). Om het onderscheid aan te duiden maken klantmanagers van DWI en consulenten van Pantar graag een vergelijking met het koffiegebeuren.

Je moet het zien als treden van een participatieladder, waarbij je telkens naar een hogere trede kunt promoveren. De klanten op een SAP plaats kunnen nog niet zoveel, alleen koffiedrinken. De mensen op een MAP plaats kunnen al iets meer, ze kunnen ook koffie zetten. En de mensen op een PP plaats kunnen weer iets meer, ze kunnen ook de inkoop van de koffie plannen en uitvoeren. Dit heeft consequenties. Zo is een SAP plaats voornamelijk consumptief, dus die mensen mogen een cursus volgen. Maar van de mensen op een MAP plaats of een PP plaats wordt verwacht dat ze zelf iets doen, dus die mogen geen cursus volgen maar wel bv de pennen en het papier klaarleggen voor de curisisten. Althans zo heb ik het begrepen.

De gemeente Amsterdam noemt het zelf een ‘zorgvuldig doordacht opgebouwd systeem van participatie’. En ach, nu moet de gemeente op dit systeem gaan bezuinigen. De kerstboom kent nog veel meer ballen, zoals de vacature carroussel en de mobiliteitscentra.

Maar dat weerhoudt de ambtenaren er niet van weer iets nieuws te bedenken. Nieuw! Een vervolmaking van het SYSTEEM. De Blijf-Aan-De-Bal-Banen! (In de wandeling al de Blijf-Van-Mijn-Ballen-Banen genoemd) De gemeente Amsterdam wil een nieuwe tijdelijke vorm van ‘additioneel’ werk invoeren voor werkzoekenden: de blijf aan de bal baan. Ter voorkoming van verdringing van banen het werk vooral zoeken in de non-profitsector. De deelnemers krijgen een vergoeding in de vorm van een stageovereenkomst, volgens het systeem dat ook al bestond voor instromers in de WWB. De werkgevers krijgen een vergoeding van 100 euro per deelnemer per maand. De mensen op een blijf aan de bal baan mogen geen werk doen dat minder dan een half jaar geleden is gedaan door iemand met een oude ID baan, dus dat is voor de werkgevers geen probleem. Even wachten en je kunt de nu te dure ID-ers eruit gooien (voorzover dat nog niet gebeurt is) en blijf aan de bal banen nemen. Daar verdien je weer mee.

Er komen in 2010 1000 van dergelijke banen, die maximaal een jaar mogen duren. Wat voor werk moeten die mensen doen? In de eerste plaats ‘Welkom-medewerker Topstad Amsterdam’. Deze medewerker heet toeristen welkom maar voert ook extra schoonmaakwerkzaamheden uit. Letterlijk citaat uit de brief van de wethouder: ‘Het betreft hier schoonmaakwerkzaamheden die niet in het pakket van de gemeentereiniging vallen, maar die incidenteel of aanvullend plaatsvinden. Het gaat hier om de schoonmaakwerkzaamheden die de normale vorm van de gemeentereiniging overtreffen. Schoon is schoon, maar schoon kan ook soms net iets schoner’.
Verder gaan de mensen in de blijf aan de bal banen buurtvoorlichter en assistent bewoners adviseur worden. DWI wil verder in het Amsterdamse Bos het gevoel van gastvrijheid en veiligheid vergroten. Daarvoor worden in het Bos blijf aan de bal banen gecreeerd, waarin toezicht en gastvriendelijkheid gecombineerd wordt.Het Blijf aan de Bal project is een meer algemene benaming voor nog meer maatregelen, die u hier kunt lezen.http://tinyurl.com/yglbmqj