Vooraankondiging Manifestatie 17 november

Bij de Meervaart in Osdorp
11.30 uur – 13.30 uur.

Met muziek en ervaringsverhalen van ID en WIW werknemers.

Onlangs heeft de gemeenteraad besloten, sterk te bezuinigen op de subsidies voor ID en WIW banen. Daardoor dreigt per 1 januari 2012 ontslag voor ruim 1400 ID-ers en WIW-ers. Door deze en andere bezuinigingen op oa het welzijnswerk wordt het voortbestaan van buurthuizen, buurt-theaters, en andere voorzieningen bedreigd.

Op 17 november wordt de Amsterdamse participatiemarkt gehouden om Amsterdammers te wijzen op de mogelijkheden van vrijwilligerswerk. Het komitee ‘Mijn werk is een baan waard’ grijpt deze gelegenheid aan om te protesteren tegen het ontslag van de ID-ers en WIW-ers, wat juist een grote aanslag is juist op de mogelijkheden om in de samenleving te participeren. Deze mensen zijn vaak de bindende en stabiele factor bij allerlei organisaties. Dankzij hen kunnen veel vrijwilligers ook aan de slag.

Mensen wijzen op de mogelijkheden van participatie op een informatiemarkt is het ene gezicht van het gemeentelijk beleid. Het andere gezicht is, dat de mogelijkheden om te participeren juist worden afgebroken.
Tijdens de manifestatie zal theater de Badcuyp de Pantar Award teruggeven, die ze hadden gekregen omdat ze het beste project waren op het gebied van reintegratie. Door het verdwijnen van de Id banen wordt het voortbestaan van het theater bedreigd. Ook dit teruggegeven van de Award is bedoeld om het tegenstrijdige beleid aan de kaak te stellen: het ene moment over je bol aaien en het volgende moment de stekker eruit trekken.

Gemeenteraad, kom terug op het besluit bij de begrotingsbehandeling!

Komitee ‘Mijn werk is een baan waard’.
Voor meer informatie:
facebook

Acties voor behoud ID banen in Haarlem

In verschillende gemeenten oa in Groningen en Haarlem is het afgelopen half jaar actie gevoerd voor behoud van de voormalige ID-banen. (In en doorstroombanen, de vroegere Melkertbanen) In Groningen zijn 1500 mensen in een demomstratie de straat opgegaan. Hierboven het strijdlied dat gebruikt wordt bij de acties in Haarlem. De acties halen maar mondjesmaat de landelijke publiciteit. Maar de afschaffing van de banen is -naast andere bezuinigingen- een doodklap voor het welzijnswerk in veel gemeenten.

---

Duizenden ontslagen voor ID-ers en de positie van mensen in de bijstand

Het landelijk beeld: duizenden ontslagen dreigen of zijn al gerealiseerd voor mensen met een ID-baan. De positie van bijstandsgerechtigden is wisselgeld in de onderhandelingen over samenvoeging van regelingen.
De gemeenten worden dit jaar drastisch gekort op hun re-integratiebudgetten door het bezuinigingsbeleid van de nieuwe regering. Een reeks van gemeenten heeft daarom besloten het aantal arbeidsplaatsen in de wsw en vooral het aantal mensen met een Instroom-Doorstroom baan drastisch te verminderen. Deze laatste banen zijn ontstaan toen het Rijk alweer een aantal jaren geleden de regeling van de ID-banen- de Melkertbanen afschafte. In veel gemeenten deden deze ID-ers onmisbaar werk, als schoolconciërge, in de wijkopbouw en in vele andere functies. Gemeenten besloten daarom –zij het in beperkte mate- deze ID-banen te blijven financieren uit de re-integratiebudgetten. (Het W-deel van de Wet Werk en Bijstand).

De huidige vermindering van het aantal ID-banen in veel gemeenten en in sommige gemeenten de gehele afschaffing ervan betekenen landelijk gezien opnieuw werkloosheid voor duizenden die tot nu toe zeer nuttig werk deden. Het is een van de eerste vele gevolgen van het afbraakbeleid van deze regering, die zich langzaam maar zeker beginnen af te tekenen. Maar om hoeveel banen het gaat daar heeft landelijk gezien niemand een overzicht van; de gemeenten voeren het beleid uit, en de discussie over de ID-banen en de bezuinigingen op de WSW blijven dan ook meestal op lokaal niveau steken. Een globale inventarisatie die met enig googlen wel te vinden is levert op, dat vanaf oktober vorig jaar tot nu toe actie gevoerd werd in Nijmegen, Groningen, Haarlem, Rotterdam, Leiden, Apeldoorn en verschillende andere gemeenten.

Discussies over de bezuinigingen op ID-ers in gemeenteraden kun je nog veel meer vinden, oa in Tilburg. Als je het aantal banen optelt dat op de tocht komt te staan heb je het over duizenden. Er zijn verschillende demonstraties en stakingen geweest. Wat mij daarbij opvalt is, dat al vanaf oktober vorig jaar overal in den lande actie gevoerd wordt door ID-ers, maar dat van een landelijke coördinatie in het geheel geen sprake is. De duizenden ontslagen in deze groep dringen dan ook nauwelijks door in de landelijke pers en een meer algemene-nationale- discussie over het nut van ID-banen komt niet van de grond. De actievoerders richten zich uitsluitend op het lokale niveau, en proberen door onderhandelingen met de gemeente te redden wat er te redden valt.

Een van de redenen voor het gebrek aan coördinatie van acties op landelijk niveau is het beleid en de positie van grote landelijke organisaties die voor de ID-ers kunnen opkomen, zoals de linkse politieke partijen en de ABVA/KABO. Enerzijds voeren de linkse politieke partijen oppositie tegen de bezuinigingen van het kabinet. Anderzijds zitten zij op lokaal niveau in het bestuur en zijn de plaatselijke partijbestuurders gedwongen de rigoureuze bezuinigingen van het kabinet door te voeren en de definitieve volledige afbouw van de ID-banen te regelen. Wat daarbij ook een rol speelt, is het steekspel dat op dit moment plaatsvindt over de door de regering aangekondigde samenvoeging van de Wet Werk en Bijstand, (WWB) de Wet Sociale Werkvoorziening (WSW) en de Wet Arbeidsongeschiktheid Jong Gehandicapten. (Wajong).

Over deze samenvoeging en de door de regering al in het regeerakkoord aangekondigde maatregelen zijn op allerlei niveaus onderhandelingen gaande. Met de Vereniging van Nederlandse Gemeenten wordt onderhandeld over een bestuursakkoord en de vakbonden lobbyen in de wandelgangen voor een zo gunstig mogelijke regeling voor de betrokkenen. In deze situatie zoeken de onderhandelaars vanuit het lokale niveau en in het kader van de VNG en in de vakbonden naar posities in de onderhandelingen waarin prioriteiten worden gesteld. Niet alle eisen vanuit het lokale niveau kunnen worden gerealiseerd. Men gaat dus kijken welke insteek men moet laten vallen en voor welke groepen men zich sterk wil inzetten, omdat men inschat dat daarvoor het maatschappelijk draagvlak en de ideologische rechtvaardiging het sterkst is en de organisatiegraad het hoogst is.

In dit kader lijken vooral de bijstandsgerechtigden en de ID-ers het kind van de rekening te worden. De onderhandelaars van de VNG hebben in feite al een bestuursakkoord met de regering alleen de financiering van de WSW en de positie van de WSW-ers is nog een knelpunt. Met andere woorden: men zet zich in dit steekspel op de WSW-ers en ook de Wajongers. De Wajong is in feite een arbeidsongeschiktheidsverzekering en voor de arbeidsongeschiktheidsverzekeringen hebben de vakbonden -met een hoge organisatiegraad van WAO’ers en Wajongers- en de linkse politieke partijen zich altijd ingezet. Mooi bijkomend punt voor de linkse partijen is, dat de Wajong nu niet door de gemeenten wordt uitgevoerd en de lokale bestuurders niet in de knel kunnen komen als er landelijk voor wordt opgekomen.

In Amsterdam hebben de ID-ers ervaringen met de steun van de vakbonden. Enige jaren geleden voerde het college met Groen Links en de Partij van de Arbeid in de gemeente een afbouwregeling voor de ID-ers in. Toen er protesten tegen de afbouw op gang kwamen, haakte de ABVA/Kabo af. De afbouwregeling zou een goede zaak zijn omdat ID-ers tot in lengte van dagen in de ID-regeling zouden blijven hangen, en het is een onvolwaardige gesubsidieerde baan en de mensen moeten doorstromen naar een echte baan, dus moest worden ingezet op het regulier in dienst nemen van de ID-ers door de werkgevers waar zij werkten. Daarbij moest de afbouwregeling van de gemeente worden aanvaard. Bijkomend argument van de ABVA was, dat de banen op een oneigenlijke manier werden gefinancierd: uit de re-integratiebudgetten en niet uit de reguliere begroting. Dat daarbij ook weer een grote groep op straat kwam te staan omdat de werkgevers (veelal eveneens door de gemeente gesubsidieerde welzijnsinstellingen) geen geld hadden om de mensen in dienst te nemen nam de vakbond op de koop toe. De ID-ers die indertijd in deze strategie van de ABVA/Kabo meegingen komen nu van een koude kermis thuis: de banen van veel voormalige ID-ers komen in het kader van de nieuwe bezuinigingsrondes op het welzijnswerk weer op de tocht te staan. En trouwens niet alleen de banen van de ID-ers. Veel ID-ers zijn indertijd in de strategie van de ABVA/Kabo meegegaan om hun eigen individuele hachje te redden.

Het lijkt erop dat in de huidige situatie de onderhandelaars van verschillende huize die met de regering onderhandelen over toekomstige regelingen vooral inzetten op de Wajong en de WSW; daarbij worden de bijstandsgerechtigden en de langdurig werklozen die doorgestroomd zijn naar een ID-baan als wisselgeld gebruikt. De minister van Sociale Zaken De Krom heeft de politieke situatie scherp aangevoeld door nu al-vooruitlopend op de uitkomst van de vele onderhandelingen met maatschappelijke organisaties een reeks van scherpe bezuinigingen aan te kondigen op de bijstand, waarbij een deel van de maatregelen niets met bezuinigen te maken hebben maar kunnen worden gekwalificeerd als zinloze pesterijen. (Het beperken van de mogelijkheid met vakantie te gaan voor AOW’ers met een aanvullende bijstandsuitkering tot 4 weken ipv 13 weken). Zie hier voor een overzicht van de aangekondigde maatregelen in de bijstand. De SP wil in de Tweede Kamer een debat over de ontslagen van Roteb werknemers in Rotterdam. Waarom alleen de situatie in Rotterdam?.

Al met al kan de conclusie worden getrokken, dat de onderhandelingsstrategieën van de vakbonden en de linkse politieke partijen in het politieke steekspel over de bezuinigingen, de discussie over wie wat moet uitvoeren en de verschillende posities van (lokale) bestuurders belemmerend werken waar het gaat om het opzetten van massale oppositie tegen de bezuinigingen en de verdeel en heers politiek van de regering op basis van lokaal georganiseerde initiatieven die aansluiten bij de directe belangen van de mensen.
Piet van der Lende

Klijnsma studeert op gesubsidieerde arbeid

11-dec 2009 
Staatssecretaris Jetta Klijnsma (Sociale Zaken) bekijkt of meer mensen dan alleen werknemers van de sociale werkplaatsen de kans kunnen krijgen om via gesubsidieerde arbeid aan de slag te komen. Desnoods tot aan hun pensioen. Dat maakte Klijnsma donderdag duidelijk tijdens de behandeling van de begroting Sociale Zaken in de Tweede Kamer.

Klijnsma wees erop dat er al wordt gewerkt aan een proef om te onderzoeken of mensen die door een lichamelijke en/of geestelijke beperking niet zelfstandig het minimumloon kunnen verdienen, beter aan een baan worden geholpen via zogeheten loondispensatie. Daarbij betalen werkgevers alleen voor productieve uren van de gehandicapte en krijgt deze werknemer voor de niet-productieve uren een uitkering. CDA-Kamerlid Eddy van Hijum had de PvdA-bewindsvrouw om opheldering gevraagd, nadat ze zich positief had uitgelaten over gesubsidieerde arbeid na een bezoek aan de Verenigde Staten. Ook zijn GroenLinks-collega Ineke van Gent vroeg zich af of er nu “Jettajobs" komen in navolging van de Melkertbanen, waarbij het probleem was dat mensen niet vanuit hun gesubsidieerde plek doorstroomden naar ‘gewoon’ werk.

Maar Klijnsma zei niets te voelen voor nieuwe Melkertbanen. Het is volgens haar “wel wezenlijk" na te denken hoe mensen die niet op eigen kracht aan het werk komen, kunnen worden geholpen met loonkostensubsidie. Dat wordt volgens haar nu onderzocht in de proef met loondispensatie, die is gestart wegens modernisering van de sociale werkplaatsen. Maar ook mensen in de bijstand en personen die van jongs af aan gehandicapt zijn en een Wajong-uitkering hebben, doen mee in de proef. Het kabinet wil de sociale werkplaatsen hervormen, zodat meer werknemers uit de beschutte werkomgeving komen en bij een ‘gewone’ werkgever gaan werken. Ook wil het kabinet de wachtlijst voor de sociale werkvoorziening wegwerken. Veel mensen met een lichamelijke en/of geestelijke beperking die wachten op een plek in de sociale werkplaats, zitten nu in de bijstand of Wajong.

Discussie over reorganisatie sociale zekerheid barst weer los

Afgelopen zaterdag gaf staatssecretaris Klijnsma van Sociale Zaken een interview aan het dagblad Trouw. Zij was eind october een week op reis geweest in het land en had gepraat met  wethouders sociale zaken en de top van organisaties die de sociale zekerheid uitvoeren maar ook met scholieren en andere werkzoekenden en ze wilde laten zien dat ze de nieuwe of eigenlijk al oude boodschap die deze lobbyisten uitdroegen goed had begrepen. Terugkeer van de Melkertbanen! Het CDA reageert als door een wesp gestoken. De SP is er voorstander van. Dinsdag al zullen Tweede Kamerleden de staatssecretaris over het interview aan de tand voelen. Maar.. wat beweerden wethouders en topbestuurders van organisaties als het UWV nog meer tijdens die studiereis en op een congres van UWV en SER op 26 november? Hun pleidooien sluiten ook wel mooi aan bij een initiatief wetsvoorstel van de VVD, de Participatiewet. En dat is de dood in de pot oftwel afschaffing van de volledige bijstand als laatste redmiddel voor mensen die niks hebben. Voor de op handen zijnde nieuwe reorganisatie, ook al door de rigoreuze bezuinigingen die eraan zitten te komen, nemen de verschillende partijen die ertoe doen weer posities in. Wordt vervolgd.

Staatssecretaris Klijnsma pleitte in het interview voor de terugkeer van permanent gesubsidieerde banen, zonder tijdslimiet. Zeg maar de terugkeer van de Melkertbanen. Volgens Klijnsma weten gemeenten niet wat ze aanmoeten met een groep mensen die al heel lang in de bijstand zit, waarbij er geen aanwijsbare arbeidshandicap is, zodat ze niet in een andere regeling dan de bijstand kunnen, maar er komt ook geen arbeidscontract met een werkgever omdat de betrokkene bijvoorbeeld geen goede scholing en werkervaring heeft.

En, hebben de gemeenten tijdens die studiereis tegen de staatssecretaris gezegd, wij hebben grote behoefte aan mensen voor ondersteunende taken zoals concierges op school, medewerkers van een fietsenstalling of een buurtcentrum. Waarom, zegt Klijnsma nu ook, zou iemand die verder geen kans heeft op een vaste baan, en die op deze manier nuttig is voor de samenleving, dit niet tot zijn of haar pensioen kunnen doen?

wesp

De CDA-kamerlid Van Hijum reageerde als door een wesp gestoken. Hij ziet er niets in. We moeten blijven focussen op doorstroming. Mensen daarbij ondersteunen is prima, maar het moet tijdelijk zijn. Desgevraagd is er volgens van Hijum een groot verschil tussen iemand met een regulier arbeidscontract, die op de loonlijst bij een werkgever of overheid staat en iemand met een regulier arbeidscontract, die via een subsidiepot werkt. Ook al doen ze in beide gevallen zinnig werk. Hij vindt dat permanent gesubsidieerde banen tegenhouden dat mensen zich doorontwikkelen, zoals bij sommige ‘Melketiers’ gebeurde. Hij noemt de Melkertbanen een ‘gouden kooi’. Scholing, of subsidie moet een opstapje zijn naar een betaalde baan voor een bijstandsgerechtigde, en mag niet te lang duren.

De SP heeft ook al gereageerd en is voorstander van de voorstellen die de staatssecretaris doet. Paul Ulebelt zegt in Trouw van maandag, dat de regering geen andere optie heeft. Zij moet volgens hem of de werkgevers verplichten een bepaald percentage langdurig werklozen aan te nemen, of banen scheppen en deze ook betalen. Door het kapitalistisch systeem nemen werkgevers geen mensen aan die niet genoeg opbrengen. Daar moet de overheid voor zorgen, via quota of zelf werk scheppen.

Gedachten tijdens een congres

Op 26 november was er een congres van UWV en Sociaal-Economische Raad (SER) Bestuursvoorzitter Linthorst van het UWV pleitte voor het opknippen van banen, waardoor een terugkeer van de koffiejuffrouw in het verschiet ligt. We moeten dit soort banen weer maken, aldus de bestuursvoorzitter, het is werk waar niet veel scholing voor nodig is en qua beloning net boven het minimumloon zit. Dat werk is volgens hem niet verdwenen, maar wordt nu door duurbetaalde krachten erbij gedaan. Er zouden weer van die eenvoudige banen moeten komen, niet alleen de koffiejuffrouw, maar ook eten rondbrengen in een verzorgingstehuis in plaats van zorgpersoneel, of concierges in flatgebouwen. Ook wil hij weer een nieuwe reorganisatie van de reintegratie-industrie. Niet de gemeenten en het UWV moeten opdrachtgever worden, maar de werkgevers. Die moeten dan een pot met reintegratiegeld krijgen. De grote vraag is of dit nieuwe systeem er moet komen door de werkgevers te dwingen banen ‘op te knippen’ waarbij ze alle lonen uitbetalen, of dat die eenvoudige banen die ontstaan gesubsidieerd worden. Ik heb dat niet kunnen halen uit de berichten over zijn toespraak. Maar het moet in het bedrijfsleven.

Andere gedachten

Een ander proefbalonnetje wordt opgeworpen door Rene Paas, voorzitter van DIVOSA, de vereniging van directeuren van sociale diensten. Hij stelt dat ‘het stelsel’ eenvoudiger moet worden. En hij stelt daarom voor, om de verschillende regelingen zoals Wajong, de WSW en de bijstand in een regeling te stoppen. Dit lijkt rechtstreeks overgenomen uit de Participatiewet van de VVD. Deze wet wil bijstand, WSW, werkloosheidsregelingen en de Wajong ook samenvoegen en beoogt in mijn ogen een door de staat gecreëerde ‘onderklasse’ van qua rechten tweederangs burgers, die met zo minimaal mogelijke publieke middelen hun hele leven aangewezen zijn op een permanente combinatie van een bijstandsachtige minimumuitkering met pulpbaantjes (qua arbeidsvoorwaarden en omstandigheden). Daarbij streng gecontroleerd door de staat. De VVD wil daarbij weliswaar een soort bijverdiensteregeling invoeren, maar ontsnappen uit het armoede-bestaan door betaald werk zal gezien de massawerkloosheid maar voor een kleine minderheid zijn weggelegd. In feite gaat het bij de participatiewet naast het creeren van een klasse van rechteloze en streng gecontroleerde burgers om een gigantische loonkostensubsidie aan het bedrijfsleven, die geen verplichtingen krijgen opgelegd.

De opmaat naar de nog strenger gecontroleerde ‘onderkant’ van de maatschappelijke ladder en om de argumenten voor een particpatiewet-achtige regeling kracht bij te zetten uittte Rene Paas, blijkbaar aan het eind van zijn betoog de volgende waarschuwing:

”Als wij er niet in slagen op wijkniveau de zaken aan te pakken, ontstaat er een kruitvat. Dan komt er een vertrouwenscrisis die veel heftiger is dan de economische crisis die we nu meemaken".

P. van der Lende

Nieuw! Blijf-Aan-De-Bal-Banen van de gemeente Amsterdam

Schoon is schoon, maar schoon kan ook soms net iets schoner We hadden in Amsterdam al Sociale Activerings Plaatsen (SAP), Maatschappelijke Activerings Plaatsen (MAP), Participatie Banen (PP), VrijwilligersWerk reintegratie (VRW) en VrijwilligersWerk Maatschappelijk (VRM). Om het onderscheid aan te duiden maken klantmanagers van DWI en consulenten van Pantar graag een vergelijking met het koffiegebeuren.

Je moet het zien als treden van een participatieladder, waarbij je telkens naar een hogere trede kunt promoveren. De klanten op een SAP plaats kunnen nog niet zoveel, alleen koffiedrinken. De mensen op een MAP plaats kunnen al iets meer, ze kunnen ook koffie zetten. En de mensen op een PP plaats kunnen weer iets meer, ze kunnen ook de inkoop van de koffie plannen en uitvoeren. Dit heeft consequenties. Zo is een SAP plaats voornamelijk consumptief, dus die mensen mogen een cursus volgen. Maar van de mensen op een MAP plaats of een PP plaats wordt verwacht dat ze zelf iets doen, dus die mogen geen cursus volgen maar wel bv de pennen en het papier klaarleggen voor de curisisten. Althans zo heb ik het begrepen.

De gemeente Amsterdam noemt het zelf een ‘zorgvuldig doordacht opgebouwd systeem van participatie’. En ach, nu moet de gemeente op dit systeem gaan bezuinigen. De kerstboom kent nog veel meer ballen, zoals de vacature carroussel en de mobiliteitscentra.

Maar dat weerhoudt de ambtenaren er niet van weer iets nieuws te bedenken. Nieuw! Een vervolmaking van het SYSTEEM. De Blijf-Aan-De-Bal-Banen! (In de wandeling al de Blijf-Van-Mijn-Ballen-Banen genoemd) De gemeente Amsterdam wil een nieuwe tijdelijke vorm van ‘additioneel’ werk invoeren voor werkzoekenden: de blijf aan de bal baan. Ter voorkoming van verdringing van banen het werk vooral zoeken in de non-profitsector. De deelnemers krijgen een vergoeding in de vorm van een stageovereenkomst, volgens het systeem dat ook al bestond voor instromers in de WWB. De werkgevers krijgen een vergoeding van 100 euro per deelnemer per maand. De mensen op een blijf aan de bal baan mogen geen werk doen dat minder dan een half jaar geleden is gedaan door iemand met een oude ID baan, dus dat is voor de werkgevers geen probleem. Even wachten en je kunt de nu te dure ID-ers eruit gooien (voorzover dat nog niet gebeurt is) en blijf aan de bal banen nemen. Daar verdien je weer mee.

Er komen in 2010 1000 van dergelijke banen, die maximaal een jaar mogen duren. Wat voor werk moeten die mensen doen? In de eerste plaats ‘Welkom-medewerker Topstad Amsterdam’. Deze medewerker heet toeristen welkom maar voert ook extra schoonmaakwerkzaamheden uit. Letterlijk citaat uit de brief van de wethouder: ‘Het betreft hier schoonmaakwerkzaamheden die niet in het pakket van de gemeentereiniging vallen, maar die incidenteel of aanvullend plaatsvinden. Het gaat hier om de schoonmaakwerkzaamheden die de normale vorm van de gemeentereiniging overtreffen. Schoon is schoon, maar schoon kan ook soms net iets schoner’.
Verder gaan de mensen in de blijf aan de bal banen buurtvoorlichter en assistent bewoners adviseur worden. DWI wil verder in het Amsterdamse Bos het gevoel van gastvrijheid en veiligheid vergroten. Daarvoor worden in het Bos blijf aan de bal banen gecreeerd, waarin toezicht en gastvriendelijkheid gecombineerd wordt.Het Blijf aan de Bal project is een meer algemene benaming voor nog meer maatregelen, die u hier kunt lezen.http://tinyurl.com/yglbmqj

Gemeente Amsterdam bezuinigt op reintegratiebudget

Bezuinigingen op de zgn ID banen enkele jaren geleden leverde de gemeente een reserve op in het Participatiebudget op die volgend jaar moet worden ingeleverd bij het Rijk. Nieuwe forse bezuingingen op het reintegratiebudget op komst.

04-11-2009. Uit een brief van wethouder Ossel aan de gemeenteraad blijkt, dat de gemeente Amsterdam gaat bezuinigen op reïntegratie. Er is op dat budget een tekort ontstaan van ongeveer 43 miljoen euro. Oorzaken voor het ontstaan van het tekort zijn oa:

1. Door de economische crisis wordt een verhoogd beroep gedaan op bijstand.

2. Het budget dat de gemeente van het Rijk krijgt wordt jaarlijks verlaagd. Daarnaast zijn er extra bezuinigingen door het Rijk aangekondigd bij de Rijksbegroting 2010

3. Er zijn minder inkomsten uit het Europees Sociaal Fonds (?)

4. De kosten van inburgeringstrajecten voor nieuwe- en oudkomers, die uit dezelfde pot (het participatiebudget) worden gefinancierd als de reïntegratie, lopen op en moeten voor een deel worden gefinancierd uit het reintegratiebudget.

De gemeente Amsterdam heeft in het reintegratiebudget (het zogenaamde W-deel van de Wet Werk en Bijstand) in de afgelopen jaren een reserve opgebouwd van 76 miljoen euro. Deze reserve wil men de komende jaren gefaseerd inzetten om tekorten op te vangen. Als ik het goed begrijp blijft er dan nu nog een tekort op de begroting van 43 miljoen euro op de begroting. Met het opbouwen van deze reserve snijdt de gemeente zichzelf in de vingers (deze reserve is ongetwijfeld oa ontstaan door de forse bezuinigingen op de voormalige Instroom en Doorstroombanen, de zgn ID-banen) want het Rijk heeft besloten dat het ‘meenemen’ van het spaarsaldo naar volgende jaren zal worden beperkt. Hoe die beperking eruit zal zien is nog niet bekend, maar bij het berekenen van het huidige tekort van 43 miljoen is hiermee geen rekening gehouden, zodat nieuwe bezuinigingen in de komende jaren voor de hand liggen, zeker als gevolg van het feit, dat de voorspellingen zijn dat de werkloosheid nog fors zxal oplopen.

De gemeente kiest er vooralsnog niet voor het ‘zorgvuldig doordachte systeem van participatie’ gedeeltelijk weer af te breken. Men wil groepen niet uitsluiten en in voorzieningen snijden.

Wethouder Ossel neemt de volgende maatregelen:

1. Geen verdere stijging aantal Sociale Ativerings en Maatschappelijke activeringsplaatsen. (Map en Sap plaaten) Er zijn momenteel 2200 van dergelijke plaatsen. Men wilde dit aantal verdubbelen maar men focust nu op een stijging van 1000 plaatsen.
2. stopzetten integrale activeringsplaasen, een voortraject voor Map en Sap plaatsen.
3. stopzetten vergoeding werkgevers participatieplaatsen. Werkgevers ontvangen op dit moment een vergoeding van 2000 euro per plaats per jaar. Dit wordt stopgezet. Werkgevers ontvangen geen vergoeding meer.
4. Afbouw Leren door Doen contracten
5. Mensen die instroomden in de bijstand kregen tot nu toe dit jaar een stagevergoeding in plaats van een uitkering, gefinancierd uit het W-deel van de WWB. (Het is geen loon en het is geen uitkering) Wij hadden op het spreekuur al mensen, die nu weer gewoon een WWB uitkering krijgen; men gaat op deze stagevgergoedingen bezuinigen door de groep te beperken en bij een aantal activiteiten wordt de stagevergoeding stopgezet.
6. Minder inzet van reintegratietrajecten
7. Bezuinigingstaakstellingen Dienst Werk en Inkomen en pantar. Beide organisaties moeten 1,15 miljoen bezuinigen.

En ondanks deze bezuinigingen rest een tekort van 10,7 miljoen euro. Daarom stelt de wethouder voor dit bedrag te dekken uit de algemene middelen bij de begroting van 2010. Zie voor de brief http://tinyurl.com/yfhz3hd

Hoe kan een ID-baan van 32 uur beneden het bijstandsniveau zijn?

07-06-2000 belde A dat ze twijfelt of ze een ID baan wel zal nemen. Ze heeft een sollicitatiegesprek gehad met de MDSO om als baliemedewerkster te gaan werken, en het is een ID baan, via Maatwerk. Ze denkt erover om het te gaan doen, want ze heeft met de sociale dienst in de clinch gelegen, naar eigen zeggen, waarbij dingen uit haar sociale dienst dossier aan het arbeidsbureau waren doorgegeven, waarmee ze bestookt werd, toen ze vertelde wat ze eigenlijk zelf wilde, en ze heeft grote moeite moeten doen om die dingen uit het dossier verwijderd te krijgen. Ze heeft zoiets van: dit is weliswaar niet wat ik zoek, maar dan ben ik van het gelazer van de sociale dienst af. "alles wordt strenger hier in Oost' .De gesprekken met arbeidsbureau, sociale dienst en maatwerk waren vreselijk. Maar het gesprek met de MDSO was goed. Het zijn leuke mensen, waarmee je in een team werkt en dat leek haar wel wat, ook al omdat de MDSO een goede naam heeft.

Als ze negatieve dingen in je dossier opnemen bij het arbeidsbureau, dan kun je het wel schudden.

Nu is het probleem: dat ze in het eerste gesprek met de productmanager van de MDSO vroeg, hoeveel uur ze kon werken en hoeveel ze ging verdienen. Ze zei, dat ze het liefste 32 uur wilde werken. De productmanager zei, dat hij niet wist, of de sociale dienst dat wel goed zou vinden, en dat er dan eerst onderhandelingen met de sociale dienst geopend zouden moeten worden omdat ze bij 32 uur onder bijstandsniveau zou zakken. De sollicitante is verbaasd, want bij 32 uur op basis van minimumloon kom je toch boven de alleenstaanden-norm in de bijstand op basis van tariefgroep 2 in de belastingen? Ze begon weer te twijfelen. Ze ging weg en dacht, dat ze niet voor een tweede gesprek zou worden uitgenodigd. Maar dat gebeurde wel. Aanwezig waren vervolgens een viertal personen, een andere baliemedewerkster, die ook een ID-baan had, en de ' leider' van de Balie en een maatschappelijk werkster. Toen het onderwerp beloning ter sprake kwam, deelde de Id ster mee, dat ze in het begin ook niet boven het bijstandsniveau zat, en dat ze pas later meer ging verdienen. De maatschappelijk werkster antwoordde dat als ze geen 36 uur ging werken, ze in overleg moesten treden met de sociale dienst over een toestemming. (De sociale dienst moet ook een ' Melkertverklaring' afgeven.) Ik heb haar uitgelegd, dat ze minstens 1650,- gulden moet verdienen. Daar was ze heel opgelucht over. Ze moest vanmiddag de afdeling P en O bellen, want ze wisten tijdens het tweede gesprek nog niet op die afdeling, wat ze ging verdienen.

Vraag: hoe kan het, dat Id sters die via Maatwerk bemiddeld worden (Dus naar de publieke sector) beneden het bijstandsnivo verdienen bij 32 uur?

Onder druk gezet een ID baan te aanvaarden

20-01-2000 Er belt een mevrouw van 55 jaar naar het spreekuur, die drie kinderen heeft grootgebracht en al 20 jaar in de bijstand zit. Ze is altijd voor haar rechten opgekomen. Daarover heeft ze vaak in de clinch gelegen met de sociale dienst en ze zegt: 'dat gaat je niet in je koude kleren zitten, het is allemaal wel goed afgelopen, maar het laat toch zijn emotionele sporen na. Als ik dan weer een brief of een mededeling van de sociale dienst krijg, dan denk ik: o God, wat nu weer, en dan speelt alles over stopzetting van uitkeringen en andere problemen weer door mijn hoofd. Dat maakt veel emoties los'.

Nu heeft ze een oproep van het arbeidsbureau gekregen, dat met de sociale dienst samenwerkt om langdurig werklozen weer aan het werk te krijgen. Ze gaat naar het gesprek nadat ze vooraf een slapeloze nacht heeft gehad. Het gesprek duurt drie kwartier. De consulent van het arbeidsbureau zegt, dat ze wil onderzoeken wat de mogelijkheden voor mevrouw zijn op het gebied van betaald werk. Mevrouw zegt, dat ze erg veel last heeft van chronische vermoeidheid, en dat ze hierover verklaringen van de huisarts kan overleggen. Maar ze heeft zich nooit laten afkeuren, want ze dacht: ik kan me wel ziek melden, maar alles blijft toch hetzelfde, de uitkering is hetzelfde.

De consulent van het arbeidsbureau antwoordt, dat het er juist om gaat, vast te stellen wat de mogelijkheden van mevrouw zijn uitgaande van de handicap. Een soort keuring. Daarvoor zou dan een gesprek met een arbeidsdeskundige -niet met een arts-moeten plaatsvinden, waarbij niet zozeer de oorzaken van de chronische vermoeidheid worden onderzocht, maar wat mevrouw gezien die handicap wel kan, om betaald werk te verrichten. De consulent zegt ook nog, dat er wel mogelijkheden zijn bij Maatwerk. Een baan voor 32 uur. 'En dan hebt u wat meer geld omhanden, en kunt u in uw vrije tijd leuke dingen kopen, en bovendien, u zit nu maar thuis, na te denken over uw problemen, en als u betaald werk hebt, dan is dat minder'.

Mevrouw zegt, dat ze al 20 jaar in de bijstand zit, en dat ze zich heeft neergelegd bij haar situatie. Ze is actief op allerlei terrein, en heeft zich ingesteld op: weinig geld omhanden hebben, en toch je leven zonder betaald werk een nieuwe richting te geven. Ze is tevreden met haar situatie. Haar omgeving zegt ook: Mam, waar begin je aan, want ze heeft toch ook wel zoiets van: laat ik er maar in meegaan, want anders krijg ik misschien weer moeilijkheden. De consulent zegt, dat dit het is. Mevrouw twijfelt. De consulent zegt, dat ze er nog twee weken over mag nadenken, maar dat er dan een tweede gesprek zal plaatsvinden, dat op hetzelfde neerkomt als het eerste gesprek. Mevrouw gaat naar huis. 'Ik had allerlei angsten en kon nachten niet slapen'.

Ze vraagt ons om advies, waarbij een belangrijke vraag is, wat ze gaat verdienen in die baan van 32 uur. Ze schrikt van het lage bedrag dat ze krijgt, een minimumloon in een werk week van 32 uur, gebaseerd op het wettelijk minimumloon van 38 uur. Dan heeft die mevrouw gelogen, toen ze tegen me zei, dat ik meer geld omhanden zou hebben. En dan krijg ik moeilijkheden met de huursubsidie en zo. Alles wat ze met de sociale dienst en andere bureaucratische instellingen in het verleden heeft meegemaakt komt weer boven.