Thuiskomen op de pakezel

De laatste tijd las ik her en der noodkreten over"onze" nationale soevereiniteit. Tegelijkertijd las ik over het nieuwe Nederlandse conservatieve wonderkind Thierry Baudet, die flink wat boeken verkoopt die deels over ditzelfde onderwerp gaan.

Thierry Baudet (in het Nederlands vertaald: Diederik Pakezel) waarschuwt ons voor de zogenaamde oikofobie (in tegenstelling tot xenofobie is dat de angst voor het eigene) en houdt een pleidooi voor de natiestaat. Volgens hem worden de grootste hedendaagse bedreigingen voor de Nederlandse samenleving gevormd door het multiculturalisme, de Europese Unie en het modernisme in de kunst. Hij sympathiseert openlijk met de PVV van Geert Wilders. Ik vind hem lachwekkend, vooral zijn opvattingen over moderne kunst zijn hilarisch. Maar helaas heeft hij wel veel succes.

Volgens mij kun je die nationale soevereiniteit met een gerust hart overlaten aan de rechtspopulisten en neo-conservatieven. Voor wie het nog niet wist: de natiestaat is een 19de-eeuws gedrocht waarmee de moderne staatsvorming een romantisch nationalistisch jasje kreeg. Zelfs in een klein land als Nederland is het verhaal dat er eerst een Nederlands volk bestond en dat er vervolgens een Nederlandse staat werd gevormd, een flauwekul verhaal. Alleen al taalkundig bestond Nederland uit een lappendeken van Fries, Limburgs en allerlei verschillende Nedersaksische talen, waarin het Hollands als taal van een handels en bestuurselite uiteindelijk tot het Algemeen Beschaafd Nederlands is verheven. Ironisch genoeg lijkt een supranationale staatsvorm als de EU juist meer ruimte te bieden voor verschillende nationale identiteiten, omdat er geen Europese Leitkultur of een EU-voertaal bestaan.

De idiote opvattingen over de natiestaat hebben in de jaren negentig overigens geleid tot een bloedige burgeroorlog in Joegoslavië, waar lokale elites in een tijd van crisis de bevolking voor hun militaire karretje wisten te spannen. Het zal vermoedelijk nog generaties duren voor de wonden die deze oorlog geslagen heeft weer zijn geheeld. In een tijd waarin xenofobe scherpslijpers als Geert Wilders onverminderd hoog eindigen in de peilingen, kan het geen kwaad om op de consequenties van zulke politiek te wijzen.

Wie zegt voor de nationale soevereiniteit te zijn en tegen supranationale instellingen, doet er beter aan om in het vervolg ook geen beroep meer te doen op internationale verdragen en verklaringen, zoals de Rechten van de Mens, het EVRM et cetera. Je zoekt het maar uit met de Nederlandse grondwet (waar je trouwens niet eens een beroep op kunt doen, omdat rechters de wetgeving niet aan de grondwet mogen toetsen) en met de plaatselijke bourgeoisie, die immers het beste met je voorheeft. Volgens mij hebben sociale bewegingen uiteindelijk helemaal niets aan die nationale soevereiniteit - het is het overnemen van begrippen van nieuwrechts, waarmee je in nationalistische denkkaders blijft steken die niet de jouwe zijn. Je hebt er daarentegen meer aan om je te oriënteren op sociale bewegingen in het buitenland, om te kijken wat die de afgelopen jaren hebben gedaan, wat ze hebben bereikt en waar ze tegenaan zijn gelopen. Het kapitaal is allang internationaal en laat zich niet door grenzen tegenhouden, dus de strijd voor emancipatie zal ook internationaal gevoerd moeten worden. Om je te concentreren op een nationaal muizenhol-perspectief is contraproductief en draagt alleen maar bij aan je eigen onderdrukking.

Sander Janzweert