maandag 12 november 2018
Na vele mislukkingen weer een banenplan in het Westland
Na vele mislukkingen gaat de gemeente Den Haag weer proberen langdurig (zieke) werklozen in de bijstand aan het werk te helpen. De ruime meerderheid van de mensen langdurig in de bijstand is arbeidsongeschikt, maar dit wil maar niet tot de bestuurders doordringen. Wethouder Rachid Guernaoui van Groep de Mos in Den Haag gaat in innige samenwerking met Bert van Alphen van Groen Links 500 werklozen aan een baan helpen zeggen ze. Met stopzetten van de uitkeringen wordt alvast gedreigd. Het functioneert niet, die dreigingen maar om dat boven tafel te krijgen kun je tegenwoordig in veel gemeenten ook niet bij Groen Links of de SP terecht. In Amsterdam hebben we daar ervaringen mee met wethouder Andree van Es van Groen Links. Lees hier het bericht over de nieuwe bestuurders in Den Haag met oogkleppen op
Nieuwe cijfers over armoede in Nederland
In 2017 hadden 599 duizend van de ruim 7,3 miljoen huishoudens een inkomen onder de lage-inkomensgrens, 27 duizend meer dan in 2016. Het aandeel huishoudens met een armoederisico steeg daarmee van 7,9 naar 8,2 procent. Ook het aandeel huishoudens dat vier jaar of langer van een laag inkomen moest rondkomen nam toe, van 3,2 naar 3,3 procent. Dit meldt het CBS op basis van nieuwe definitieve armoedecijfers 2016 en voorlopige cijfers 2017. Let wel: het gaat hier om mensen die onder de officiele armoedegrens leven. Daarnaast zijn er nog velen die op of net boven die grens leven. Een grens, die erg laag is vastgesteld bovendien. Terwijl het aantal miljonaires explodeert, leven velen in bittere armoede.
dinsdag 23 oktober 2018
Ik voel mij bestolen
Deze bijdrage verscheen ook op de website van SP Zaanstreek. https://zaanstreek.sp.nl/nieuws/2018/10/ik-voel-mij-bestolen
Door: Willem Croese
Na zijn opleiding als edelsmid wilde de Wormerveerder aan de slag, maar helaas in zijn branche bleek het slecht te gaan en daarom kreeg hij geen baan. En daar stond Arjen dan. Zonder werk maar wel met een Bijstandsuitkering. Blij werd Arjen in 1990 toen hij een baan kreeg als conciërge op de basisschool De Mei in zijn woonplaats, het was een Melkertbaan dus gesubsidieerd. Na negen jaar werken kwam daar een eind aan. Hij vond het heerlijk werk: “De omgang met leraren en leerlingen was leuk. Kinderen zijn zo eerlijk en ik kreeg veel energie door hen.”
Opnieuw werkloos
Niet getreurd, want Arjen vond in het millenniumjaar 2000 een baan als edelsmid bij een diamantbedrijf in Amsterdam. De zaak had veel werk, het was druk waardoor er regelmatig overgewerkt moest worden maar de werkgever had geen tijd om hem te begeleiden. Na één maand stond de Wormerveerder weer op straat en na een korte periode werkloosheid verdiende hij de kost als uitzendkracht bij onder meer Forbo in Krommenie. Een jaar later kon Arjen aan de slag met een deeltijdbaan als edelsmid bij een juwelier. Aanvullend werd hij krantendistributeur voor de Persgroep vanuit zijn woonadres. In 2004 eindigde zijn contract bij de juwelier en in 2012 was het einde oefening bij de krantendistributie.
En weer was Arjen werkloos. Vanuit de WW belandde hij in de Bijstand. Vier jaar lang solliciteerde hij zich suf en kwam mede dankzij de crisis niet aan het werk. In het kader van de Participatiewet deed hij een cursus. “De psychologische druk was hoog. Sommigen barstten zelfs in huilen uit. Mensen namen ‘niet passende banen’. Wij werden klaargestoomd door ZZP’ers (Zelfstandigen Zonder Personeel).”
Huismeester
In het jaar 2016 moest Arjen een zogenaamde ‘elevator pitch’ doen. “Stel je voor dat je in een lift staat met iemand en dat je van de begane grond naar de vijfde etage moet. In die korte tijd moet je jezelf aan die persoon verkopen”, licht hij toe. Met het zweet in de handen stond Arjen achter het katheder in de raadszaal van het Stadhuis zich aan te prijzen tegenover zo’n vijftig mensen van onder meer uitzendbureaus. Hij kreeg een baan als huismeester in het Stadhuis van Zaanstad, maar niet in dienst van de gemeente, wel bij Eurest, een bedrijf dat ingehuurd wordt om facilitaire diensten uit te laten voeren.
“Ik was echt blij met de baan. Eindelijk werk en geen uitkering. Ik had weer geld te besteden, want in de Bijstand was het armoede”, aldus Arjen. Hij had plezier in zijn werk en dat om te beginnen voor een periode van twaalf maanden. “Toen ik begon had Zaanstad zelf twee mannen als huismeester in dienst. Zij zaten tegen hun pensioengerechtigde leeftijd aan. Ik volgde hen op, dus van twee huismeesters ging het naar één. Na twaalf maanden kreeg ik contractverlenging van Eurest voor nog een periode van elf maanden. En daar zat een addertje onder het gras, want in plaats van 24 maanden kwam naar het later bleek het bedrijf makkelijker van mij af met namelijk totaal 23 maanden. En ik moest in de tussentijd mijn opvolger inwerken die met twee dagen per week werken startte en na mijn vertrek voor slechts dertig uur per week aan de bak kon wat gelijk staat qua inkomsten aan de Bijstand die de man had voordat hij begon. Ook zijn baan is gesubsidieerd.”
Boos
Arjen noemt zijn ontslag als huismeester in het Stadhuis een ‘smerige truc’. Vanaf 9 september 2018 is de Wormerveerder weer werkloos. Intussen heeft hij zich als werkzoekende ingeschreven bij het UWV om in aanmerking te komen voor drie maanden WW en hierna begint alles van voor af aan. Het ontslag bleek ook nog eens te laat aangezegd te zijn door Eurest waarvoor hij hoopt in aanmerking te komen voor een zogenaamde ‘aanzegvergoeding’.
Het contract niet omzetten in een vast dienstverband speelde Eurest door niet de bal te spelen maar wel de man, het zou aan Arjen liggen. Bovendien was de subsidie voor hem op. “Ik ben zo boos. Niet verdrietig. Ik ben bestolen. Kwaad ben ik hierover. Iedereen mag het weten, want het is te gek voor woorden dat de gemeente zelf geen mensen in dienst heeft als huismeester van het Stadhuis maar het werk uitbesteedt aan de commerciële partij Eurest die nota bene subsidie ontving om mijn salaris te betalen.”
En zo komt de ex-werkloze via een ‘nepbaan’ uiteindelijk weer in de Bijstand. Wat zal de huidige verantwoordelijke wethouder Natasja Groothuismink (ROSA) hierover zeggen? Bij Arjen Rijst zakt de moed in de schoenen en hij is echt niet de enige die zich belazerd voelt en is.
Ik voel mij bestolen
Iedere wethouder ‘Werk en Inkomen’ laat graag weten dat er minder mensen werkloos zijn in de gemeente en bijna altijd wordt de link gelegd naar het door het college geweldig uitgevoerde beleid. Wat niet verteld wordt is dat mensen via de achterdeur er uitgewerkt worden om vervolgens via de voordeur een nog goedkopere werknemer in huis te halen. Ervaringsdeskundige Arjen Rijst (51) uit Wormerveer doet zijn verhaal.Door: Willem Croese
Na zijn opleiding als edelsmid wilde de Wormerveerder aan de slag, maar helaas in zijn branche bleek het slecht te gaan en daarom kreeg hij geen baan. En daar stond Arjen dan. Zonder werk maar wel met een Bijstandsuitkering. Blij werd Arjen in 1990 toen hij een baan kreeg als conciërge op de basisschool De Mei in zijn woonplaats, het was een Melkertbaan dus gesubsidieerd. Na negen jaar werken kwam daar een eind aan. Hij vond het heerlijk werk: “De omgang met leraren en leerlingen was leuk. Kinderen zijn zo eerlijk en ik kreeg veel energie door hen.”
Opnieuw werkloos
Niet getreurd, want Arjen vond in het millenniumjaar 2000 een baan als edelsmid bij een diamantbedrijf in Amsterdam. De zaak had veel werk, het was druk waardoor er regelmatig overgewerkt moest worden maar de werkgever had geen tijd om hem te begeleiden. Na één maand stond de Wormerveerder weer op straat en na een korte periode werkloosheid verdiende hij de kost als uitzendkracht bij onder meer Forbo in Krommenie. Een jaar later kon Arjen aan de slag met een deeltijdbaan als edelsmid bij een juwelier. Aanvullend werd hij krantendistributeur voor de Persgroep vanuit zijn woonadres. In 2004 eindigde zijn contract bij de juwelier en in 2012 was het einde oefening bij de krantendistributie.
En weer was Arjen werkloos. Vanuit de WW belandde hij in de Bijstand. Vier jaar lang solliciteerde hij zich suf en kwam mede dankzij de crisis niet aan het werk. In het kader van de Participatiewet deed hij een cursus. “De psychologische druk was hoog. Sommigen barstten zelfs in huilen uit. Mensen namen ‘niet passende banen’. Wij werden klaargestoomd door ZZP’ers (Zelfstandigen Zonder Personeel).”
Huismeester
In het jaar 2016 moest Arjen een zogenaamde ‘elevator pitch’ doen. “Stel je voor dat je in een lift staat met iemand en dat je van de begane grond naar de vijfde etage moet. In die korte tijd moet je jezelf aan die persoon verkopen”, licht hij toe. Met het zweet in de handen stond Arjen achter het katheder in de raadszaal van het Stadhuis zich aan te prijzen tegenover zo’n vijftig mensen van onder meer uitzendbureaus. Hij kreeg een baan als huismeester in het Stadhuis van Zaanstad, maar niet in dienst van de gemeente, wel bij Eurest, een bedrijf dat ingehuurd wordt om facilitaire diensten uit te laten voeren.
“Ik was echt blij met de baan. Eindelijk werk en geen uitkering. Ik had weer geld te besteden, want in de Bijstand was het armoede”, aldus Arjen. Hij had plezier in zijn werk en dat om te beginnen voor een periode van twaalf maanden. “Toen ik begon had Zaanstad zelf twee mannen als huismeester in dienst. Zij zaten tegen hun pensioengerechtigde leeftijd aan. Ik volgde hen op, dus van twee huismeesters ging het naar één. Na twaalf maanden kreeg ik contractverlenging van Eurest voor nog een periode van elf maanden. En daar zat een addertje onder het gras, want in plaats van 24 maanden kwam naar het later bleek het bedrijf makkelijker van mij af met namelijk totaal 23 maanden. En ik moest in de tussentijd mijn opvolger inwerken die met twee dagen per week werken startte en na mijn vertrek voor slechts dertig uur per week aan de bak kon wat gelijk staat qua inkomsten aan de Bijstand die de man had voordat hij begon. Ook zijn baan is gesubsidieerd.”
Boos
Arjen noemt zijn ontslag als huismeester in het Stadhuis een ‘smerige truc’. Vanaf 9 september 2018 is de Wormerveerder weer werkloos. Intussen heeft hij zich als werkzoekende ingeschreven bij het UWV om in aanmerking te komen voor drie maanden WW en hierna begint alles van voor af aan. Het ontslag bleek ook nog eens te laat aangezegd te zijn door Eurest waarvoor hij hoopt in aanmerking te komen voor een zogenaamde ‘aanzegvergoeding’.
Het contract niet omzetten in een vast dienstverband speelde Eurest door niet de bal te spelen maar wel de man, het zou aan Arjen liggen. Bovendien was de subsidie voor hem op. “Ik ben zo boos. Niet verdrietig. Ik ben bestolen. Kwaad ben ik hierover. Iedereen mag het weten, want het is te gek voor woorden dat de gemeente zelf geen mensen in dienst heeft als huismeester van het Stadhuis maar het werk uitbesteedt aan de commerciële partij Eurest die nota bene subsidie ontving om mijn salaris te betalen.”
En zo komt de ex-werkloze via een ‘nepbaan’ uiteindelijk weer in de Bijstand. Wat zal de huidige verantwoordelijke wethouder Natasja Groothuismink (ROSA) hierover zeggen? Bij Arjen Rijst zakt de moed in de schoenen en hij is echt niet de enige die zich belazerd voelt en is.
maandag 27 augustus 2018
Young and United en de doorgeslagen flex
De Bijstandsbond heeft afgelopen zomer enkele malen gepraat met
vertegenwoordigers van FNV Young and United. Zij vroegen de
Bijstandsbond om hen te steunen in de strijd tegen de doorgeslagen flex.
Met de campagne WTFlex richt Young and United zich op het failliete
systeem van flexcontracten en gaan ze voor contracten die zekerheid
bieden. Bij structureel werk horen ook vaste contracten en daarmee een
vast en zeker inkomen.
Met name bij de groep mensen onder de 35 jaar is het aantal onzekere contracten extreem toegenomen. Bijna 50% van deze werkenden heeft een onzeker contract. Het aantal onzekere contracten stijgt (het aantal steeg van 1,1 naar 1,9 miljoen in 2013, een stijging van 75%). De leeftijd waarop mensen kunnen beginnen een toekomst op te bouwen is omhoog gegaan van 24 naar 28 jaar, dan heeft 50% van de jongvolwassenen een vast contract. Dit heeft onder meer tot gevolg dat mensen het krijgen van kinderen uitstellen en er een toenemend aantal burn-outs is onder jongeren, die vaak onder het bestaansminimum leven met alle gevolgen van dien.
Door de concrete gevolgen van de onzekere contracten zichtbaar te maken gaat FNV Young de politiek en werkgevers ervan overtuigen dat hier iets aan gedaan moet worden. We hebben afgesproken begin volgend jaar gezamenlijk hierover een bijeenkomst te organiseren. Na de vakantie praten we verder.
Verschillende acties
In het kader van de campagne WTFlex organiseerde Young and United een advertentie over uitzendbureau Randstad. ‘Randstad helpt flexverslaafde werkgevers om mensen met een flexontract nog minder te laten verdienen. Dit moet stoppen!' De grote advertentie werd geplaatst in de Metro en al meer dan 1000 mensen hebben hem gedeeld op Facebook. Ook hebben ze Flexkoning Randstad een witboek overhandigd, en is er de hele dag door in het hele land actie gevoerd (op 13 juni bij vestigingen van Randstad). In het kader van de campagne WTflex zijn er ook acties bij supermarkten.
Op 7 oktober is het International Decent Work Day en komt Young and United in actie voor meer zekere contracten. Het is een recht in Nederland om voor jezelf en je collega’s op te komen, ook al is dat moeilijk als flexwerker, als je niet zeker bent van je werk. Desondanks gaan flexwerkers uit heel Nederland op 7 oktober naar Rotterdam, om te laten horen dat zekere contracten weer normaal moeten worden! Young & United roept werkgevers en politiek op om andere keuzes te maken. Ze eisen zekere contracten, zodat huidige en toekomstige generaties een fatsoenlijk bestaan op kunnen bouwen. Sta op en sluit je aan. Kom op 7 oktober naar Rotterdam! De mars start om 14.00 uur. Verder is er een petitie die getekend kan worden.
Actie bij het call center van de gemeente Amsterdam
In een volgend gesprek tussen Young and United en de Bijstandsbond kwam een concrete actie aan de orde, waarin we ook gaan samenwerken. Wethouder Touria Meliani (Kunst & Cultuur, GroenLinks) heeft een flexibel plaatsnaambord gekregen van medewerkers van het gemeentelijke Contactcenter van Amsterdam. Zij komen in actie tegen de enorme flexibilisering op hun afdeling. Bij het contactcenter is maar liefst 60% flexwerker, terwijl de gemeente zelf streeft naar goed werkgeverschap en een flexibele schil van 15% onder haar werknemers. De medewerkers moeten 30 uur per week beschikbaar zijn, maar krijgen een contract voor 20 uur.
Dat zien we meer bij flexwerk, waar je maar een beperkt aantal uren werk hebt maar wel de hele week beschikbaar moet zijn. Je kunt daardoor geen andere baan aannemen en bent gedwongen op het bestaansminimum te leven. Er werken meer dan 200 mensen. Alle medewerkers worden via uitzendbureaus geworven. Ze blijven in principe de hele tijd die ze voor het contactcenter werken in dienst bij het uitzendbureau. Dit is een periode van maximaal 5,5 jaar waarin de medewerkers in ieder geval 7 keer een contractverlenging moeten krijgen en dus voortdurend moeten vrezen om hun baan en hun toekomst. En die vrees voor baanverlies is zeer reëel. Wie namelijk vaker dan 2 keer per jaar ziek is krijgt geen contractverlenging. Als de periode van 5,5 jaar is afgelopen, het wettelijke maximum waarin iemand in een uitzendconstructie zonder vaste aanstelling mag worden gehouden, dan mag de medewerker solliciteren op eventueel ‘vrij gekomen’ vaste posities bij het CCA. Het beleid is namelijk om maximaal 40% van de medewerkers een vaste aanstelling te geven (we hebben het sterke vermoeden dat het daadwerkelijke percentage medewerkers met vast contract zelfs nog lager ligt). De hoge onzekerheid, het volstrekte gemis aan perspectief en de enorme werkdruk zorgen er – samen met de vele contracten die niet worden verlengd – voor dat er een enorm personeelsverloop is en ten minste 8 keer per jaar 12 nieuwe medewerkers worden ingewerkt. Dit betekent dat jaarlijks meer dan de helft van het personeel weggaat.
Deze toestand is zacht gezegd schandalig. Het gaat om mensen die een publieke dienst verlenen, het contact tussen gemeente en burger, een dienst die structureel noodzakelijk is en door goed opgeleide en ingewerkte vakmensen zou moeten worden gedaan. Als de helft van het personeel steeds uit nieuwe mensen bestaat is dit onmogelijk. Los van de vergaande gevolgen voor het leven van de medewerkers. Velen hebben een gezin te onderhouden, iedereen heeft vaste lasten maar moet onder voortdurende onzekerheid over zijn of haar inkomen leven. Extra wrang is dat de gemeente een streefnorm van maximaal 15% flexcontracten hanteert, maar bij het CCA de boel omdraait en niet een maximum voor werknemers in onzekerheid hanteert, maar een maximum van werknemers met een zekere aanstelling. Zijn de medewerkers op deze afdeling minder waard?
De medewerkers hebben een petitie opgesteld waarin ze eisen dat na één jaar werkzaam te zijn bij de gemeente, vaste dienst wordt aangeboden; en dat er net als gemeente-breed maximaal 15% flexwerkers zijn op het CCA. Deze petitie is eerst aan de directie gepresenteerd, vervolgens ook aan de wethouder en aan de gemeenteraad. Op dit moment is de wethouder bezig om ‘een oplossing te zoeken’ en ‘met antwoord te komen’. Als dit antwoord na het zomerreces niet op de korte termijn komt, of als niet aan de eisen van de werkers wordt voldaan, dan zal er verdere actie nodig zijn. Met name gericht op wethouder Touria Meliani, omdat zij de uiteindelijke beslissingsbevoegdheid heeft. Op dat moment zou alle publieke steun van Amsterdammers, en sociale organisaties in Amsterdam – zoals de Bijstandsbond – hartelijk welkom zijn, en misschien een beslissende bijdragen kunnen leveren in de strijd voor zekere arbeidscontracten bij de gemeente.
Voor meer informatie: https://www.youngandunited.nl/
Met name bij de groep mensen onder de 35 jaar is het aantal onzekere contracten extreem toegenomen. Bijna 50% van deze werkenden heeft een onzeker contract. Het aantal onzekere contracten stijgt (het aantal steeg van 1,1 naar 1,9 miljoen in 2013, een stijging van 75%). De leeftijd waarop mensen kunnen beginnen een toekomst op te bouwen is omhoog gegaan van 24 naar 28 jaar, dan heeft 50% van de jongvolwassenen een vast contract. Dit heeft onder meer tot gevolg dat mensen het krijgen van kinderen uitstellen en er een toenemend aantal burn-outs is onder jongeren, die vaak onder het bestaansminimum leven met alle gevolgen van dien.
Door de concrete gevolgen van de onzekere contracten zichtbaar te maken gaat FNV Young de politiek en werkgevers ervan overtuigen dat hier iets aan gedaan moet worden. We hebben afgesproken begin volgend jaar gezamenlijk hierover een bijeenkomst te organiseren. Na de vakantie praten we verder.
Verschillende acties
In het kader van de campagne WTFlex organiseerde Young and United een advertentie over uitzendbureau Randstad. ‘Randstad helpt flexverslaafde werkgevers om mensen met een flexontract nog minder te laten verdienen. Dit moet stoppen!' De grote advertentie werd geplaatst in de Metro en al meer dan 1000 mensen hebben hem gedeeld op Facebook. Ook hebben ze Flexkoning Randstad een witboek overhandigd, en is er de hele dag door in het hele land actie gevoerd (op 13 juni bij vestigingen van Randstad). In het kader van de campagne WTflex zijn er ook acties bij supermarkten.
Op 7 oktober is het International Decent Work Day en komt Young and United in actie voor meer zekere contracten. Het is een recht in Nederland om voor jezelf en je collega’s op te komen, ook al is dat moeilijk als flexwerker, als je niet zeker bent van je werk. Desondanks gaan flexwerkers uit heel Nederland op 7 oktober naar Rotterdam, om te laten horen dat zekere contracten weer normaal moeten worden! Young & United roept werkgevers en politiek op om andere keuzes te maken. Ze eisen zekere contracten, zodat huidige en toekomstige generaties een fatsoenlijk bestaan op kunnen bouwen. Sta op en sluit je aan. Kom op 7 oktober naar Rotterdam! De mars start om 14.00 uur. Verder is er een petitie die getekend kan worden.
Actie bij het call center van de gemeente Amsterdam
In een volgend gesprek tussen Young and United en de Bijstandsbond kwam een concrete actie aan de orde, waarin we ook gaan samenwerken. Wethouder Touria Meliani (Kunst & Cultuur, GroenLinks) heeft een flexibel plaatsnaambord gekregen van medewerkers van het gemeentelijke Contactcenter van Amsterdam. Zij komen in actie tegen de enorme flexibilisering op hun afdeling. Bij het contactcenter is maar liefst 60% flexwerker, terwijl de gemeente zelf streeft naar goed werkgeverschap en een flexibele schil van 15% onder haar werknemers. De medewerkers moeten 30 uur per week beschikbaar zijn, maar krijgen een contract voor 20 uur.
Dat zien we meer bij flexwerk, waar je maar een beperkt aantal uren werk hebt maar wel de hele week beschikbaar moet zijn. Je kunt daardoor geen andere baan aannemen en bent gedwongen op het bestaansminimum te leven. Er werken meer dan 200 mensen. Alle medewerkers worden via uitzendbureaus geworven. Ze blijven in principe de hele tijd die ze voor het contactcenter werken in dienst bij het uitzendbureau. Dit is een periode van maximaal 5,5 jaar waarin de medewerkers in ieder geval 7 keer een contractverlenging moeten krijgen en dus voortdurend moeten vrezen om hun baan en hun toekomst. En die vrees voor baanverlies is zeer reëel. Wie namelijk vaker dan 2 keer per jaar ziek is krijgt geen contractverlenging. Als de periode van 5,5 jaar is afgelopen, het wettelijke maximum waarin iemand in een uitzendconstructie zonder vaste aanstelling mag worden gehouden, dan mag de medewerker solliciteren op eventueel ‘vrij gekomen’ vaste posities bij het CCA. Het beleid is namelijk om maximaal 40% van de medewerkers een vaste aanstelling te geven (we hebben het sterke vermoeden dat het daadwerkelijke percentage medewerkers met vast contract zelfs nog lager ligt). De hoge onzekerheid, het volstrekte gemis aan perspectief en de enorme werkdruk zorgen er – samen met de vele contracten die niet worden verlengd – voor dat er een enorm personeelsverloop is en ten minste 8 keer per jaar 12 nieuwe medewerkers worden ingewerkt. Dit betekent dat jaarlijks meer dan de helft van het personeel weggaat.
Deze toestand is zacht gezegd schandalig. Het gaat om mensen die een publieke dienst verlenen, het contact tussen gemeente en burger, een dienst die structureel noodzakelijk is en door goed opgeleide en ingewerkte vakmensen zou moeten worden gedaan. Als de helft van het personeel steeds uit nieuwe mensen bestaat is dit onmogelijk. Los van de vergaande gevolgen voor het leven van de medewerkers. Velen hebben een gezin te onderhouden, iedereen heeft vaste lasten maar moet onder voortdurende onzekerheid over zijn of haar inkomen leven. Extra wrang is dat de gemeente een streefnorm van maximaal 15% flexcontracten hanteert, maar bij het CCA de boel omdraait en niet een maximum voor werknemers in onzekerheid hanteert, maar een maximum van werknemers met een zekere aanstelling. Zijn de medewerkers op deze afdeling minder waard?
De medewerkers hebben een petitie opgesteld waarin ze eisen dat na één jaar werkzaam te zijn bij de gemeente, vaste dienst wordt aangeboden; en dat er net als gemeente-breed maximaal 15% flexwerkers zijn op het CCA. Deze petitie is eerst aan de directie gepresenteerd, vervolgens ook aan de wethouder en aan de gemeenteraad. Op dit moment is de wethouder bezig om ‘een oplossing te zoeken’ en ‘met antwoord te komen’. Als dit antwoord na het zomerreces niet op de korte termijn komt, of als niet aan de eisen van de werkers wordt voldaan, dan zal er verdere actie nodig zijn. Met name gericht op wethouder Touria Meliani, omdat zij de uiteindelijke beslissingsbevoegdheid heeft. Op dat moment zou alle publieke steun van Amsterdammers, en sociale organisaties in Amsterdam – zoals de Bijstandsbond – hartelijk welkom zijn, en misschien een beslissende bijdragen kunnen leveren in de strijd voor zekere arbeidscontracten bij de gemeente.
Voor meer informatie: https://www.youngandunited.nl/
Piet van der Lende
maandag 20 augustus 2018
Donut D-Day
Op zaterdag 15 september
wordt de Donut D-Day gehouden in de Keizersgrachtkerk in
Amsterdam. De Donut economie is goed voor mens,
maatschappij, milieu en dier. Kate Raworth maakt overal
furore met de duurzame Donut-economie. Op Donut-D-Day (DDD)
willen we elkaar inspireren, van elkaar leren en concreet
aan de slag gaan. Vanuit drie verschillende bewegingen komen
we samen op DDD. De milieubeweging, monetaire hervormers
(Ons Geld) en de voorstanders van het basisinkomen (
Vereniging Basisinkomen en Basisinkomen2018) ontmoeten
elkaar op DDD. Wees van harte welkom op DDD om jouw actieve
steentje bij te dragen. Het wordt een gedenkwaardige dag in
de Keizersgrachtkerk, in hartje Amsterdam. Na Kate Raworth
spreekt de jonge econoom Harro Boven over basisinkomen. Anne
Knol ( Milieudefensie) over een schone en rechtvaardige
wereld. Prof Klaas van Egmond over monetaire hervorming. Er
zijn 10 pitches voor concrete doelen. Veel standjes van
verschillende organisaties. Afsluitend reflectie door Herman
Wijffels. Koffie, thee, donut en veganistische lunch in
begrepen. Na afloop borrel.
Let op! Je moet wel 25 euro ophoesten om de dag te kunnen bijwonen. Maar dan mag je ook mee-eten dus. Website van het event
piet
Let op! Je moet wel 25 euro ophoesten om de dag te kunnen bijwonen. Maar dan mag je ook mee-eten dus. Website van het event
piet
zaterdag 11 augustus 2018
De Turkse weekend school
Er is nog een aantal mensen dat ook snel Turks zou moeten
leren. Daartussen zit premier Rutte en minister van
Buitenlandse Zaken Blok. En ook alle Nederlandse werkgevers en
met name de middelgroten, groten en grootsten daaronder. Die
gaan soms met de premier en de minister samen voor een
handelsmissie mee op reis naar Turkije. Dan moeten ze er
natuurlijk wel kunnen communiceren. En soms komen ook Turkse
delegaties naar Nederland. Ja, de argumenten dat eigenlijk de
hele wereld Turks zou moeten leren hopen zich op. Het Turks
zou eigenlijk ook als communicatie- en educatietaal in het
Nederlands onderwijssysteem ingevoerd moeten worden. Erdogan
heeft zichzelf tot wereldleider verklaard en dat moet dan ook
consequenties hebben voor het Turks, de magnifieke Turkse
geschiedenis en de Turkse religie, zijnde de islaam.
En de Nederlandse overheid, die steunt dat initiatief van de
weekendschool. Een initiatief dat zogenaamd door Turkse
burgers in Nederland wordt opgepakt maar in werkelijkheid
voorbereid en voorgekookt is door het Turkse staatsdepartement
voor in het buitenland levende Turken.
De bedoeling is om de Turkse kinderen in de leeftijd tussen de
5 en de 17 jaar Turks onderwijs (lees: indoctrinatie en
hersenspoeling) te geven.
En dan iedere week, 5 uur per week, en dat zo'n 40 weken per
jaar.
Wat krijgen de kinderen te leren?
Wekelijks 2 uurtjes Turks taalonderwijs. Op zich is daar niets
mis mee. Een taal erbij leren (die toevallig in de regel de
taal van je ouders is), daar is niets mis mee. Integendeel,
het is een verrijking die een aantal voordelen heeft ook. Dus
da's meegenomen. Maar nu komt het:
Onderdeel van het wekelijkse programma is ook: 3 uurtjes
onderwijs (lees: indoctrinatie) in anti-wetenschappelijk
ultra-Turks nationalistisch geschiedenisonderwijs,
jihadistisch gemotiveerd politiek-islamistisch
godsdienstonderwijs en zogenaamde maatschappijleeronderwijs
waarbij ze de kinderen allerlei leugens gaan leren dat
socialisten crimineel zijn, het socialisme dictatoriaal is
en de islaam verbiedt, dat atheïsme slecht is, dat de
christenen en de joden niet deugen en dat je om tactische
redenen de Nederlandse wet moet respecteren maar schijt moet
hebben aan de Nederlanders en de Nederlandse samenleving.
(Eigenlijk precies dezelfde principes als de principes die aan
het onderwijs in Turkije ten grondslag liggen.)
En de Nederlandse regering vindt dat zo maar
goed en steunt het initiatief zelfs. Als het in het belang van
de Nederlandse regering was om de lange arm van Ankara aan de
kaak te stellen dan schreeuwde deze regering moord en brand
maar deze keer vindt deze regering het goed dat de lange arm
van Ankara van alles organiseert.
Eigenlijk is er niet zo veel nieuws onder de
zon. Voorheen werden de Turkse kinderen evenwel
geïndoctrineerd en gehersenspoeld door organisaties die direct
of indirect in verbinding stonden met Ankara (denk aan
Stichting Diyanet en andere). Nu wordt die indoctrinatie en
hersenspoeling legitiem erkend en zelfs gesteund door de
Nederlandse regering. Toch is dat nog steeds een activiteit
van de lange arm.
Het opportunisme van neoliberale regeringen en het
parlement (voor zover dat de regering in het steunen van
het genoemde initiatief steunt), dat is om van ziek te
worden.
Maar ja, die liggen niet wakker van het feit dat zo
veel kinderen vergiftigd worden en zullen blijven worden
met ondemocratische, anti-democratische en reactionaire
ideeën en denkbeelden.
Met de steun van het bovengenoemde initiatie door
het kabinet Rutte wordt de Nederlandse
fascistische, racistische en populistische partijen en
groepen weer een flinke vracht voer toegeworpen.
Let maar op!
Meriç Esin
donderdag 9 augustus 2018
Werken bij Cordaan
Ik ben in 2011, na een tijdje werkloos te zijn geweest door
de crisis, gaan werken in de huishouding bij Cordaan. Ik
heb achtereenvolgens 3 keer een jaarcontract gehad. Ondanks
een schriftelijk verzoek aan de directeur voor een vast contract
waar ik nooit een antwoord heb gehad, werd ik weer werkloos.
Na ongeveer 200 sollicitaties ben ik in 2016 maar weer gaan
solliciteren bij Cordaan wederom in de huishouding. Dit keer
kreeg ik een contract voor 7 maanden en slechts 16 uur per week.
Daar ik hier niet van leven kon ben ik bij Joods Maatschappelijk
Werk gaan solliciteren. Dat was in februari 2017 in het begin
kon ik maar 4 tot 8 uur per week krijgen, maar men beloofde
mij meer uren in juli en boden mij een opleiding tot verzorgende
C en D aan. Dit vond ik heel aantrekkelijk en kon eindelijk de
huishouding verlaten en per 1 juli als helpende B aan de slag.
Deze werkzaamheden bestaan uit het aan en uitrekken van steun-
kousen, ogen druppelen, wassen en aankleden en verstrekken van
medicijnen. En natuurlijk in de gaten houden hoe het met de cliënten
gaat. Ik had veel plezier in dit werk, de cliënten waren blij en mijn
studieresultaten waren meer dan goed.
Door de ver uiteenliggende adressen van cliënten fietste ik gemiddeld
per week zo een 150 a 200 kilometer, ik ging een dag per week naar
school van 9 tot half 4 en vaak had ik voor school nog een of twee
cliënten. Mijn diensten bestonden uit ongeveer 14 cliënten en of ik
had een ochtenddienst ( 08.00 tot 14.00 u) of een avonddienst ( 17.00
tot 11.00u) ook werkte ik om de week in het weekend. Daar ik in juli
nog geen vakantie-uren had en veel college op vakantie gingen heb ik
extra veel gewerkt. In oktober werd het weer iets minder ongeveer 24
uur per week. Al met al ik had het prima naar mijn zin. Ook JMW was
heel tevreden over mij.
In augustus kregen we te horen dat ons bedrijf zou worden overgenomen
door een ander bedrijf er werden nog geen namen genoemd, maar intern
wist men toen al dat het Cordaan zou worden. We zouden precies dezelfde
arbeidsvoorwaarden krijgen en de opleiding zou ook kunnen worden afge-
rondt. Cordaan zou ook voor ons cliënten zoeken, waar we voor onze studie
praktijkopdrachten en proeven van bekwaamheid konden afleggen.
1 januari 2018 de dag dat Cordaan ons heeft overgenomen begon de ellende
al. ineens stond ik ook ingeroosterd op nieuwjaarsdag wat niet afgesproken
was daar ik op oudjaarsdag al ingeroosterd stond. Hier kon ik nog onderuit
komen maar het was niet van harte. Ook zou iedereen een persoonlijk gesprek
krijgen die zijn er nooit geweest. Een bijeenkomst op 4 januari werd geannuleerd om een onduidelijke reden er was geen communicatie. Tevens waren vier personeelsleden bij ons gestopt toen men overging naar Cordaan. Dit betekende dat de roosters aanzienlijk groter werden van 14 naar 16, 17 cliënten ook werden cliënten gewoon afgezegd. En kregen wij veel klachten hierover. Er begon veel onrust en irritatie te ontstaan. Die werd nog erger toen wij ons computersysteem moesten verlaten en verzocht werden om in te loggen op kantoor bij Cordaan. De eerste keer mislukte dat wegens ondeskundigheid, de tweede keer was het te druk en de derde keer ook. Drie vrije middagen naar de knoppen en geen resultaat. Dit betekende dat ik mijn gewerkte uren en scholing niet meer kon behouden en een planning van dag tot dag wat zeer onhandig is voor je eigen dagelijkse planning.
Cordaan deed echter niets om de problemen op te lossen. Er kwamen geen personeelsleden bij en geen IC-ters om ons te helpen met de computerproblemen. Dit had ook invloed op ons werk, want wij beschikten niet meer over telefoonnummers van college en cliënten. Dit maakte ook dat wij in noodgevallen bij clienten niet meer op een verantwoordelijke manier konden handelen of ingrijpen. Wat veel stress bij mij veroorzaakte. Ik hoopte maar dat er geen noodgevallen zouden gebeuren.
Op 8 januari kregen we een brief dat ineens de joodse feestdagen niet meer
als feestdagen vergoedt zou worden ondanks een eerdere belofte dat dit nog
2 jaar zou doorlopen. En op 15 januari kregen we ineens te horen dat de reis-
tijden tussen cliënten niet meer vergoedt zou worden. Dit betekende veel voor
mij, want ik fietste lange roosters en lange afstanden. Ook bij de overname was
ons beloofd kleinere wijken te krijgen maar dat gebeurde ook niet. Het kwam er
nu op neer dat ik per week ongeveer 10 uur niet betaald kreeg en nog meer moest gaan werken om niet in de min-uren te worden gezet. Wat betreft de studie werden er ook geen cliënten geleverd om de proeven voort te kunnen zetten. Iedereen drong aan op een bijeenkomst maar die zou er pas komen op 31 januari.
Op donderdag 25 januari barstte bij mij de bom toen ik las dat op vrijdagavond een rooster van maar liefst 19 cliënten kreeg voorgeschoteld, een onmogelijke opgave ik zou om half een 's nachts klaar zijn als alles meezat. En werd betaald tot 22.00 uur 's avonds. Ik ben die donderdag naar kantoor gefietst om te willen praten met mijn teamleidster. Ik hoorde van iemand dat zij ergens boven zou zitten en heb op de deur geklopt. Toen ik mijn hoofd om de deur stak sprak zij mij boos aan met de woorden “Hoe durf jij hier binnen te komen ik zit in een vergadering”. Er zat nog iemand naast haar, maar verder leek het niet echt een vergadering. Ik antwoordde dat ik graag een gesprek met haar wilde en zij zei niets terug maar bleef mij boos aankijken. Dit werkte bij haar als een rode lap op een stier en ik heb haar toen nog vlug meegedeeld dat ik dat rooster
voor morgenavond niet van plan was te doen.
Ik deed de deur dicht zat nog wat op de gang met iemand te praten en na 20 minuten kwam ze boos naar mij toelopen en zei dat ik mij morgenochtend om 10 uur moest melden op het hoofdkantoor. Ik drong nog aan op een gesprek en vertelde haar dat ik die ochtend verhinderd was maar zij liep nog steeds weg. Ik heb 'savonds nog een E-mail gestuurd naar het hoofdkantoor, maar die werd geblokkeerd als eveneens een e-mail aan mij docente van de studie en die werd ook geblokkeerd.
Op vrijdagmorgen heb ik toen mijzelf ziek gemeld en maandagavond kreeg een
brief dat ik mij niet ziek had gemeld, dat mijn contract wat vreemd genoeg op
28 februari afliep niet verlengd zou worden en dat ik ook de opleiding die nog
2 maanden zou duren niet kon afmaken.
Ik heb toen contact opgenomen met de FNV en deze verzochten mij zoveel
mogelijk stukken op te sturen die gerelateerd waren aan de problemen en
zij zouden een juriste voor mij zoeken. Hier ging natuurlijk wat tijd overeen
maar nog ruim voor het aflopen van mijn contract op 28 februari heeft de FNV
nog een bemiddelingspoging gedaan die echter werd afgewimpeld onder het
motto: “ we laten het hierbij”. Toen ben ik nog naar het Juridisch Loket gegaan
en die zeiden dat ze ook niet veel voor mij konden doen, omdat je bijna geen
reden hoeft te hebben om iemands contract niet te verlengen.Het vreemde was ook wat er gebeurde is nadat ik mij op drie verschillende telefoonnummers van Cordaan ziek had gemeld, ik op maandag-avond een brief aangetekend ontving
van Cordaan waarin stond dat ik op vrijdagavond 26 januari werkzaamheden had geweigerd, en mij niet ziek had gemeld terwijl ik de volgende dag op dinsdag al door iemand anders van Cordaan aangemeld was om bij hun bedrijfsarts te verschijnen. Deze bedrijfsarts stelde een diagnose.
De eerste 2 maanden na de ziekmelding werd ik met rust gelaten,
maar moest wel steeds om de 6 weken naar de bedrijfsarts toe van
het re-integratiebedrijf SV land een bedrijf wat via een een eigen risico
aansprakelijkheidsformule mij verder moest begeleiden. Ik kwam dus
niet bij het UWV terecht. Op 10 april heb ik dit bedrijf gemeld dat ik
nog naar het juridisch loket ben gegaan om te onderzoeken of het
mogelijk was een procedure te beginnen tegen Cordaan. Dit vonden
ze ok. Half april werd ik verzocht door mevr. E. zaal van het re-integratie-
bedrijf een plan van aanpak te gaan maken. Ik heb tegen haar gezegd dat
ik misschien nog wel iets kon gaan doen met een film die ik in 2012 had
gemaakt. Hier kreeg ik op 30 april een positieve reactie via een mail over.
Ik vertelde haar ook dat wat betreft de editing van deze film mijn visie
iets gewijzigd was en dat ik bepaalde dingen nog wilde veranderen en
ook het editing-programma weer even moest doornemen om dit te kunnen
doen. Dat was ook allemaal prima volgens haar en ze vond het ook niet erg
als het zou mislukken “het was immers al heel goed dat ik ergens weer mee
bezig was”. Op 8 mei vroeg ze of het al een beetje lukte en vertelde ik dat
het wel moeilijk was ook i.v.m met de warmte om er aan te werken met iemand.
Niemand in mijn omgeving had zin om in de hitte mij te helpen bij het editten.
Op 8 juni had ik weer een bezoek bij de bedrijfsarts en deze melde dat mijn
situatie niet veel verbeterd was op geestelijk en fysiek vlak.
Op 13 juni werd ik weer verzocht om bij mevr. Zaal langs te komen ze
wilde mijn film niet zien, vond het goed dat ik in de filmwereld zou gaan
netwerken, maar kwam ineens met een vrijwilligersbaantje aan bij nota
bene Cordaan. Hier ben ik erg boos over geworden temeer ik haar uitge-
breid verteld had over wat mij was overkomen met Cordaan en ik nooit
meer iets wilde doen voor hun. Achteraf schreef ze terug in een e-mail
dat ik gelijk had en dat ze dat verkeerd had ingeschat.
Vanaf januari ben ik onder behandeling van een psycholoog, de huisarts
heeft verklaard dat ik een burn-out heb en een golfarm overgehouden
aan de overbelasting van mijn werk in januari voor Cordaan. De huisarts
zei over deze golfarm dar er geen fysiotherapie voor is doch ben ik via
via iemand tegengekomen die wel een goede fysiotherapeute voor mij wist.
Op 19 juni heb ik dit doorgegeven aan mevr. Zaal.
Doch vond zij dat ik maar eens vrijwiligersbaantje of betaald werk zou
moeten gaan doen. Ik antwoordde haar dat ik nu eindelijk eerst eens
wil gaan genezen van mijn arm voordat ik aan het werk zou gaan. Hier
was zij het niet met mij eens en zei dat ze mij een strafkorting via toe-
stemming van het UWV op zou gaan leggen en zo geschiedde.
de crisis, gaan werken in de huishouding bij Cordaan. Ik
heb achtereenvolgens 3 keer een jaarcontract gehad. Ondanks
een schriftelijk verzoek aan de directeur voor een vast contract
waar ik nooit een antwoord heb gehad, werd ik weer werkloos.
Na ongeveer 200 sollicitaties ben ik in 2016 maar weer gaan
solliciteren bij Cordaan wederom in de huishouding. Dit keer
kreeg ik een contract voor 7 maanden en slechts 16 uur per week.
Daar ik hier niet van leven kon ben ik bij Joods Maatschappelijk
Werk gaan solliciteren. Dat was in februari 2017 in het begin
kon ik maar 4 tot 8 uur per week krijgen, maar men beloofde
mij meer uren in juli en boden mij een opleiding tot verzorgende
C en D aan. Dit vond ik heel aantrekkelijk en kon eindelijk de
huishouding verlaten en per 1 juli als helpende B aan de slag.
Deze werkzaamheden bestaan uit het aan en uitrekken van steun-
kousen, ogen druppelen, wassen en aankleden en verstrekken van
medicijnen. En natuurlijk in de gaten houden hoe het met de cliënten
gaat. Ik had veel plezier in dit werk, de cliënten waren blij en mijn
studieresultaten waren meer dan goed.
Door de ver uiteenliggende adressen van cliënten fietste ik gemiddeld
per week zo een 150 a 200 kilometer, ik ging een dag per week naar
school van 9 tot half 4 en vaak had ik voor school nog een of twee
cliënten. Mijn diensten bestonden uit ongeveer 14 cliënten en of ik
had een ochtenddienst ( 08.00 tot 14.00 u) of een avonddienst ( 17.00
tot 11.00u) ook werkte ik om de week in het weekend. Daar ik in juli
nog geen vakantie-uren had en veel college op vakantie gingen heb ik
extra veel gewerkt. In oktober werd het weer iets minder ongeveer 24
uur per week. Al met al ik had het prima naar mijn zin. Ook JMW was
heel tevreden over mij.
In augustus kregen we te horen dat ons bedrijf zou worden overgenomen
door een ander bedrijf er werden nog geen namen genoemd, maar intern
wist men toen al dat het Cordaan zou worden. We zouden precies dezelfde
arbeidsvoorwaarden krijgen en de opleiding zou ook kunnen worden afge-
rondt. Cordaan zou ook voor ons cliënten zoeken, waar we voor onze studie
praktijkopdrachten en proeven van bekwaamheid konden afleggen.
1 januari 2018 de dag dat Cordaan ons heeft overgenomen begon de ellende
al. ineens stond ik ook ingeroosterd op nieuwjaarsdag wat niet afgesproken
was daar ik op oudjaarsdag al ingeroosterd stond. Hier kon ik nog onderuit
komen maar het was niet van harte. Ook zou iedereen een persoonlijk gesprek
krijgen die zijn er nooit geweest. Een bijeenkomst op 4 januari werd geannuleerd om een onduidelijke reden er was geen communicatie. Tevens waren vier personeelsleden bij ons gestopt toen men overging naar Cordaan. Dit betekende dat de roosters aanzienlijk groter werden van 14 naar 16, 17 cliënten ook werden cliënten gewoon afgezegd. En kregen wij veel klachten hierover. Er begon veel onrust en irritatie te ontstaan. Die werd nog erger toen wij ons computersysteem moesten verlaten en verzocht werden om in te loggen op kantoor bij Cordaan. De eerste keer mislukte dat wegens ondeskundigheid, de tweede keer was het te druk en de derde keer ook. Drie vrije middagen naar de knoppen en geen resultaat. Dit betekende dat ik mijn gewerkte uren en scholing niet meer kon behouden en een planning van dag tot dag wat zeer onhandig is voor je eigen dagelijkse planning.
Cordaan deed echter niets om de problemen op te lossen. Er kwamen geen personeelsleden bij en geen IC-ters om ons te helpen met de computerproblemen. Dit had ook invloed op ons werk, want wij beschikten niet meer over telefoonnummers van college en cliënten. Dit maakte ook dat wij in noodgevallen bij clienten niet meer op een verantwoordelijke manier konden handelen of ingrijpen. Wat veel stress bij mij veroorzaakte. Ik hoopte maar dat er geen noodgevallen zouden gebeuren.
Op 8 januari kregen we een brief dat ineens de joodse feestdagen niet meer
als feestdagen vergoedt zou worden ondanks een eerdere belofte dat dit nog
2 jaar zou doorlopen. En op 15 januari kregen we ineens te horen dat de reis-
tijden tussen cliënten niet meer vergoedt zou worden. Dit betekende veel voor
mij, want ik fietste lange roosters en lange afstanden. Ook bij de overname was
ons beloofd kleinere wijken te krijgen maar dat gebeurde ook niet. Het kwam er
nu op neer dat ik per week ongeveer 10 uur niet betaald kreeg en nog meer moest gaan werken om niet in de min-uren te worden gezet. Wat betreft de studie werden er ook geen cliënten geleverd om de proeven voort te kunnen zetten. Iedereen drong aan op een bijeenkomst maar die zou er pas komen op 31 januari.
Op donderdag 25 januari barstte bij mij de bom toen ik las dat op vrijdagavond een rooster van maar liefst 19 cliënten kreeg voorgeschoteld, een onmogelijke opgave ik zou om half een 's nachts klaar zijn als alles meezat. En werd betaald tot 22.00 uur 's avonds. Ik ben die donderdag naar kantoor gefietst om te willen praten met mijn teamleidster. Ik hoorde van iemand dat zij ergens boven zou zitten en heb op de deur geklopt. Toen ik mijn hoofd om de deur stak sprak zij mij boos aan met de woorden “Hoe durf jij hier binnen te komen ik zit in een vergadering”. Er zat nog iemand naast haar, maar verder leek het niet echt een vergadering. Ik antwoordde dat ik graag een gesprek met haar wilde en zij zei niets terug maar bleef mij boos aankijken. Dit werkte bij haar als een rode lap op een stier en ik heb haar toen nog vlug meegedeeld dat ik dat rooster
voor morgenavond niet van plan was te doen.
Ik deed de deur dicht zat nog wat op de gang met iemand te praten en na 20 minuten kwam ze boos naar mij toelopen en zei dat ik mij morgenochtend om 10 uur moest melden op het hoofdkantoor. Ik drong nog aan op een gesprek en vertelde haar dat ik die ochtend verhinderd was maar zij liep nog steeds weg. Ik heb 'savonds nog een E-mail gestuurd naar het hoofdkantoor, maar die werd geblokkeerd als eveneens een e-mail aan mij docente van de studie en die werd ook geblokkeerd.
Op vrijdagmorgen heb ik toen mijzelf ziek gemeld en maandagavond kreeg een
brief dat ik mij niet ziek had gemeld, dat mijn contract wat vreemd genoeg op
28 februari afliep niet verlengd zou worden en dat ik ook de opleiding die nog
2 maanden zou duren niet kon afmaken.
Ik heb toen contact opgenomen met de FNV en deze verzochten mij zoveel
mogelijk stukken op te sturen die gerelateerd waren aan de problemen en
zij zouden een juriste voor mij zoeken. Hier ging natuurlijk wat tijd overeen
maar nog ruim voor het aflopen van mijn contract op 28 februari heeft de FNV
nog een bemiddelingspoging gedaan die echter werd afgewimpeld onder het
motto: “ we laten het hierbij”. Toen ben ik nog naar het Juridisch Loket gegaan
en die zeiden dat ze ook niet veel voor mij konden doen, omdat je bijna geen
reden hoeft te hebben om iemands contract niet te verlengen.Het vreemde was ook wat er gebeurde is nadat ik mij op drie verschillende telefoonnummers van Cordaan ziek had gemeld, ik op maandag-avond een brief aangetekend ontving
van Cordaan waarin stond dat ik op vrijdagavond 26 januari werkzaamheden had geweigerd, en mij niet ziek had gemeld terwijl ik de volgende dag op dinsdag al door iemand anders van Cordaan aangemeld was om bij hun bedrijfsarts te verschijnen. Deze bedrijfsarts stelde een diagnose.
De eerste 2 maanden na de ziekmelding werd ik met rust gelaten,
maar moest wel steeds om de 6 weken naar de bedrijfsarts toe van
het re-integratiebedrijf SV land een bedrijf wat via een een eigen risico
aansprakelijkheidsformule mij verder moest begeleiden. Ik kwam dus
niet bij het UWV terecht. Op 10 april heb ik dit bedrijf gemeld dat ik
nog naar het juridisch loket ben gegaan om te onderzoeken of het
mogelijk was een procedure te beginnen tegen Cordaan. Dit vonden
ze ok. Half april werd ik verzocht door mevr. E. zaal van het re-integratie-
bedrijf een plan van aanpak te gaan maken. Ik heb tegen haar gezegd dat
ik misschien nog wel iets kon gaan doen met een film die ik in 2012 had
gemaakt. Hier kreeg ik op 30 april een positieve reactie via een mail over.
Ik vertelde haar ook dat wat betreft de editing van deze film mijn visie
iets gewijzigd was en dat ik bepaalde dingen nog wilde veranderen en
ook het editing-programma weer even moest doornemen om dit te kunnen
doen. Dat was ook allemaal prima volgens haar en ze vond het ook niet erg
als het zou mislukken “het was immers al heel goed dat ik ergens weer mee
bezig was”. Op 8 mei vroeg ze of het al een beetje lukte en vertelde ik dat
het wel moeilijk was ook i.v.m met de warmte om er aan te werken met iemand.
Niemand in mijn omgeving had zin om in de hitte mij te helpen bij het editten.
Op 8 juni had ik weer een bezoek bij de bedrijfsarts en deze melde dat mijn
situatie niet veel verbeterd was op geestelijk en fysiek vlak.
Op 13 juni werd ik weer verzocht om bij mevr. Zaal langs te komen ze
wilde mijn film niet zien, vond het goed dat ik in de filmwereld zou gaan
netwerken, maar kwam ineens met een vrijwilligersbaantje aan bij nota
bene Cordaan. Hier ben ik erg boos over geworden temeer ik haar uitge-
breid verteld had over wat mij was overkomen met Cordaan en ik nooit
meer iets wilde doen voor hun. Achteraf schreef ze terug in een e-mail
dat ik gelijk had en dat ze dat verkeerd had ingeschat.
Vanaf januari ben ik onder behandeling van een psycholoog, de huisarts
heeft verklaard dat ik een burn-out heb en een golfarm overgehouden
aan de overbelasting van mijn werk in januari voor Cordaan. De huisarts
zei over deze golfarm dar er geen fysiotherapie voor is doch ben ik via
via iemand tegengekomen die wel een goede fysiotherapeute voor mij wist.
Op 19 juni heb ik dit doorgegeven aan mevr. Zaal.
Doch vond zij dat ik maar eens vrijwiligersbaantje of betaald werk zou
moeten gaan doen. Ik antwoordde haar dat ik nu eindelijk eerst eens
wil gaan genezen van mijn arm voordat ik aan het werk zou gaan. Hier
was zij het niet met mij eens en zei dat ze mij een strafkorting via toe-
stemming van het UWV op zou gaan leggen en zo geschiedde.
woensdag 27 juni 2018
Leugens, suggestieve berichtgeving en verdraaiingen bij een hetze tegen Turkse bijstandsgerechtigden
Regelmatig houden partijen in het politiek rechtse spectrum met
in hun kielzog allerlei boze lieden op sociale media en weblogs zich
bezig met vreemdelingenhaat en het bashen van bijstandsgerechtigden.
Wanneer die twee kunnen worden gecombineerd gaan ze helemaal los. Een
voorbeeld is een artikel in Elsevier van Linda Otter waarin de stelling
wordt verkondigd, dat 20% van de Turkse bijstandsgerechtigden in
Nederland wordt verdacht van fraude met onroerend goed in Turkije.
Hieronder een analyse van het artikel, en van de stelling. Aangetoond
wordt, dat de aanname berust op leugens, verdraaiingen en suggestieve
berichtgeving.
De kwestie van de frauderende Turkse uitkeringsgerechtigden blijkt
steeds weer, ondanks het ontbreken van bewijzen, door de PVV, VVD en
Forum voor Democratie op de agenda te worden gezet met daarbij de roep
om de rechten van bijstandsgerechtigden en migranten verder af te breken
en de zeer strenge controles nog verder uit te breiden. Terwijl
Jonathan Witteman de rechteloosheid naar voren bracht van
bijstandsgerechtigden bij de opsporing van fraude in de Volkskrant van
vorige week zaterdag, zette de rechtse bagger de tegenaanval in. In
Elseviers weekblad van vorige week een uitgebreid artikel van Linda
Otter over frauderende Turkse bijstandsgerechtigden in Nederland die
villa’s en ander onroerend goed in Turkije zouden bezitten en dit niet
opgeven aan de sociale dienst. Het artikel wordt op sociale media
uitgebreid geciteerd als een bewijs voor die klaplopende Turkse
bijstandsgerechtigden die de kluit zouden belazeren en waarbij zeer
strenge controles nodig zouden zijn. Zonder probleem worden
vreemdelingenhaat en bijstandsgerechtigden bashen in een artikel
gecombineerd.
Op welke schaal?
Wij hebben het artikel aandachtig gelezen. Voorop gesteld zij, dat fraude natuurlijk voorkomt. En dan bijvoorbeeld bij AOW-ers met de Turkse nationaliteit, die een aanvullende IOA uitkering hebben. Maar op welke schaal? Het artikel wekt de suggestie, dat het zeer vaak voorkomt. Maar het bewijs daarvoor is flinterdun. Er wordt gezegd dat ‘Nederlandse gemeenten’ schatten dat 1 op de 5 Turkse bijstandsgerechtigden op deze manier zou frauderen. Let op het woordje zou. Een bronvermelding wordt niet genoemd. Verderop in dit artikel gaan we de bronnen na van dit bericht. Verder is het artikel gebaseerd op 3 getuigenverklaringen van Turken in Turkije, die geen inkomsten uit Europa hebben. Het zou heel goed kunnen, dat er sociale tegenstellingen beginnen te ontstaan tussen de teruggekeerde Turken, die inkomsten hebben uit hun werk in Europa, en die dit investeren in Turkije, en de rest van de bevolking, die dat niet hebben. In het artikel wordt handig gebruik gemaakt van deze tegenstellingen. De subjectieve verklaringen van deze getuigen op basis van ‘ik heb gehoord dat’ zijn daarom een zeer dun bewijs.
Onbewezen uitspraak
“Bijna alle Turken die in Nederland, Duitsland of België wonen, hebben een huis en een lap grond in Turkije, en velen hebben diverse huizen.” Waar haalt Linda Otter deze informatie vandaan? Als zij spreekt over Turken in Nederland, Duitsland en België dan gaat het om bijna vier miljoen mensen. Zij zegt dat bijna al die Turken een huis en een lap grond in Turkije hebben. En dat velen van hen diverse huizen hebben. Hoeveel zijn dat er dan? Wat verstaat zij onder ‘velen’? Heeft zij het dan over enkelen, tientallen, honderden, duizenden, tienduizenden, honderdduizenden of miljoenen Turken? Ja, het ligt er maar net aan wat je ‘veel’ vindt. Zij vertelt niet hoe zij aan die informatie komt. Is dat ooit onderzocht? Zijn er onderzoeksrapporten waarin die informatie staat? Nergens blijkt dat uit haar artikel. En hoe komt ze d’r bij dat “bijna alle Turken die in Nederland, Duitsland of België wonen, een huis en een lap grond in Turkije hebben”? Ene Ahmet Ozçelik (54) heeft het haar verteld. Wie is dan Ahmet Ozçelik helemaal? Is hij een wetenschapper, een statisticus die dat allemaal keurig heeft onderzocht en netjes vastgesteld? Of is hij een Turks-Duitse boerenlul die zonder iets onderzocht en concreet vastgesteld te hebben alleen maar op basis van zijn subjectieve indrukken en beperkte ervaringen uit zijn nek kletst en verkeerde algemene conclusies trekt. De bronnen van Linda Otter ontbreken of zijn vaag, onduidelijk en onbetrouwbaar. Wat zij van Ahmet Ozçelik heeft gekregen en doorgeeft is geen informatie maar desinformatie. Het artikel speelt alleen de vreemdelingenhaters en de racisten in de kaart. Hen lever je op deze manier munitie aan die zij vervolgens dankbaar en gretig aanwenden voor verdere beknotting van rechten en het plegen van racistische haatzaaierij die tot verdere verdeling en polarisatie in Nederland zal leiden. Dat is iets wat de Nederlandse samenleving niet nodig heeft.
Vijftien mensen op een terras
Nog een quote uit het artikel: ‘Kijk, daar zitten vijftien mensen op het terras, die allen wantrouwend naar ons kijken. Ze gaan me straks vragen wie jij was’. In het artikel wordt de suggestie gewekt, dat het zou gaan om bijstandsgerechtigden. Waarom zouden we van Ahmet Ozçelik zonder meer aannemen dat de vijftien mannen die bij het café in Adayazi zaten te kaarten argwanende blikken wierpen op de buitenlandse bezoeker? Misschien waren het geen argwanende maar nieuwsgierige blikken omdat de mannen niets te verbergen hebben omdat zij een andere uitkering genieten dan een bijstandsuitkering waarvoor meestal geen vermogenstoets geldt. Misschien waren het voor een onbekend groot deel mannen die in Nederland of Duitsland gewoon werkten en er op vakantie of familiebezoek waren. Linda Otter neemt niet de moeite om de waarneming van de getuige te verifieren en het hen te vragen.
Hoe gaat het met Turkije?
Er wordt in het artikel door Ahmet Ozçelik beweerd dat onder Erdogan de Turkse economie gegroeid is, dat Turkije ontwikkeld en gemoderniseerd is enz. Hoe kan het dan dat de staatsschuld sinds Erdogan aan de macht is verdriedubbeld is? Hoe kan het dan zijn dat de werkloosheid onder zijn macht meer dan verdubbeld is? Hoe kan het zijn dat het productievolume in het land onder Erdogan sterk ingekrompen is en het importvolume 38,8% groter is dan het exportvolume? Door Erdogans politiek van ongekende privatisering kwamen miljoenen arbeiders op straat terecht en werd bij honderdduizenden kleine boeren het brood uit de hand gerukt. Die boeren zijn tot een door honger en uitzichtloosheid getekend bestaan veroordeeld. En dan hebben we het nog niet gehad over de situatie van mensenrechten, vakbondsrechten, persvrijheid, de onderdrukking van de Koerden, de alevieten en de andere bevolkingsgroepen onder Erdogans regime. We hebben het ook nog niet gehad over de directe of indirecte betrokkenheid van Erdogan en zijn regime bij de ontwrichting van Irak en Syrië en medeverantwoordelijkheid voor de moorden en andere misdaden van ISIS, QAÏDA-NUSRA en de andere terroristische moordbendes die onder andere bekend staan als het ‘vrije Syrische leger’ of de ‘gematigde oppositie’.
En we hebben het dan ook niet gehad over de valsheid van het door Erdogan verspreide beeld dat hij door de meerderheid van het volk gewild en gewenst zou zijn. Degenen die beweren dat Erdogan door de meerderheid van het volk gewild zou zijn hebben het niet over de enorme verkiezingsfraude waar Erdogan zich keer op keer schuldig aan maakt. Ze willen niet geconfronteerd worden met het feit dat Erdogan zonder verkiezingsfraude al lang weggestemd zou zijn. Ahmet Ozçelik die duidelijk niet alleen een Erdogan-stemmer, maar bovendien een overtuigd Erdogan-aanhanger is, zal natuurlijk niets anders dan lof spreken over de politiek van Erdogan en de AKP-regering. Die zal de gevolgen van die politiek voor de miljoenen arbeiders en miljoenen arme boeren uiteraard verzwijgen. En misschien kent hij de situatie van de arbeiders en boeren in Turkije helemaal niet. Hij maakt er zelf zo te zien al lang geen deel meer van uit.
De hetze in Nederland
Het zal de rechtse bagger een zorg zijn. Zij hebben in hun propagandamachine weer slachtoffers gevonden om tegenaan te trappen. Op twitter gaan de bashers los. Aandachtig en kritisch beoordelen van het artikel is er niet bij. Het artikel mist zijn uitwerking niet. Ab Flipse is blijkens zijn profiel op twitter ‘geldcoach, mediator en claimexpert. Voorzitter oa Vereniging http://woekerpolis.nl. Wekelijks live op omroep Flevoland. Hij stuurt de volgende tweet de wereld in: ‘Ik ben het zo ongelofelijk zat belasting te blijven betalen aan hen die ons recht in onze smoel uitlachen. Ik voel mij zo ontzettend misbruikt, genaaid en geminacht door mijn eigen hypocriete overheid, dat ik zelfs misselijk ben van woede.' De tweet is 421 maal geretweet en heeft 565 likes. Honderden tweets worden de wereld ingestuurd met als teneur: er zijn veel Turken in de bijstand die frauderen met onroerend goed in Turkije. Het blijkt een geliefd onderwerp te zijn dat periodiek steeds in het nieuws terugkeert. Net als bijvoorbeeld enerzijds een groot aantal werklozen en anderzijds grote tekorten aan arbeidskrachten in de tuinbouw. Achtergronden daarvan worden niet over het voetlicht gebracht.
Telegraaf-artikel
De kwestie van frauderende Turken in de bijstand dook ook op op 23 februari, in de Telegraaf. Volgens de rechter is er sprake van discriminatie omdat gemeenten particuliere bureaus vermogensonderzoek laten doen in Turkije, maar niet in andere landen. In recente vonnissen werd daarom bepaald dat betrapte fraudeurs geen geld hoeven terug te betalen. De Telegraaf meldt dat het zou blijken ‘uit een reeks van vonnissen die wij hebben bestudeerd’. Beetje vaag dus. In welk vonnis staat dat? Is het misschien een subjectieve uitspraak van een (particuliere) opsporingsambtenaar? Dat blijkt niet het geval te zijn. In het Telegraaf-artikel wordt met name ingegaan op een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep over de handelwijze van de gemeente Tilburg. Die uitspraak van de Centrale Raad van Beroep maar eens opgezocht (1) en wat blijkt? In deze uitspraak komt de schatting van 20% voor. De gemeente Tilburg was een pilot begonnen om fraude op te sporen waarbij alle bijstandsgerechtigden met een niet-nederlandse nationaliteit werden onderzocht maar er werd vervolgens een splitsing in de pilot gemaakt tussen Turkse bijstandsgerechtigden en anderen. En nu komt het: de gemeente Tilburg veronderstelde vooraf dat 20 tot 25 % van hen zou frauderen. Dus de schatting van 20% heeft betrekking op een specifieke steekproef uit Tilburg. Het is dus geen representatieve steekproef onder Turkse Nederlanders. Maar Telegraaf journalist Joris Polman maakte ervan: tegen 20% van de Turkse bijstandsgerechtigden in Nederland bestaat de verdenking dat ze frauderen met onroerend goed.
Interessant is ook wat het onderzoek in de pilot nou eigenlijk opleverde. Vijfhonderdvijftien dossiers van Turkse uitkeringsgerechtigden werden onderzocht. Na een eerste selectie werden 100 dossiers toegezonden aan het bureau dat de fraude moest onderzoeken. Met de andere dossiers was blijkbaar sowieso niets aan de hand. Na een verder indicatieonderzoek bleven 79 dossiers over. Die dossiers werden vervolgens door het bureau dat het onderzoek verrichtte aan een precheck onderworpen. Toen bleven er nog 15 dossiers over die men ‘onderzoekswaardig’ noemde. In de pilot zijn vervolgens 9 van deze dossiers daadwerkelijk onderzocht. In die gevallen werd onroerend goed in Turkije aangetroffen.
Andere bron
Maar als het gaat om het vaststellen van de omvang van fraude met onroerend goed door Turkse bijstandsgerechtigden wordt in de uitspraak nog een andere bron genoemd. Er vond een ‘spoeddebat’ plaats in de Tweede Kamer op 31 maart 2011, waarin zou worden gesteld dat minimaal 10% van de bijstandsgerechtigden van niet-westerse afkomst verzwegen vermogen in het land van herkomst heeft. Althans, zo staat het in de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. Om te beginnen is dit alvast de helft minder dan de schattingen die door de Telegraaf en Elsevier worden genoemd. Ook deze bron er maar eens bijgepakt. Het blijkt te gaan om een onderzoek van het Bureau Fraude Informatie in opdracht van het Ministerie van Sociale Zaken. Het gaat om een gericht onderzoek naar mensen bij wie men al fraude vermoedde. De bezittingen en inkomsten van 945 personen die in Nederland een bijstandsuitkering ontvangen, zijn nagetrokken. Daarvan bleek 10 procent ook daadwerkelijk te hebben gefraudeerd. De motivatie van de gemeente Tilburg om een nader onderzoek in een pilot in te stellen naar onroerend goed van Turkse bijstandsgerechtigden omdat in zijn algemeenheid 10% zou frauderen is dus op niets gebaseerd. Het gaat alleen maar om 10% van de dossiers die al waren uitgeselecteerd op vermoeden van fraude.
De heren Azmani van de VVD en De Jong van de PVV vroegen een spoeddebat aan in de Tweede Kamer, ook weer naar aanleiding van een artikel in de Telegraaf van 8 februari 2011. Hoewel dus uit niets blijkt dat er op grote schaal iets vreselijks aan de hand is schreeuwen de VVD en de PVV moord en brand, met in hun kielzog de vele rechtse bagger op internet. Ook toen het Telegraafartikel van 23 februari 2018 verscheen brak de rechtse bagger los over hetzelfde onderwerp. De rechter zou gezegd hebben dat het discriminatie is dat in Turkije particuliere onderzoeksbureau’s worden ingeschakeld. Voor de rechtse bagger is dit koren op de molen. Discriminatie?!. Wij Nederlanders worden gediscrimineerd, bij ons wel strenge controles en de Turken gaan vrijuit. De VVD liet weten laaiend te zijn. En weer werd een spoeddebat aangevraagd in de Tweede Kamer. Het patroon is steeds hetzelfde. Wanneer opsporingsinstanties een rapport over opgespoorde fraude van migranten publiceren, of wanneer een verband wordt gelegd tussen migratie en bijstand zoals bij de publicatie van het CBS over de oorzaak van de geldtekorten in het bijstandsbudget ven gemeenten die het gevolg zouden zijn van de komst van politieke vluchtelingen, verschijnt er een suggestief artikel in de Telegraaf en daarop volgend wordt door VVD, PVV of Forum voor Democratie een spoeddebat aangevraagd in de Tweede Kamer, waarbij het Telegraaf-artikel dan als reden wordt genoemd om de urgentie van het ‘probleem’ dat prominent in het nieuws komt aan te tonen. Deze strategie volgt de VVD al minstens sinds de jaren negentig van de vorige eeuw.
Achtergrond van de rechterlijke uitspraak
Nog even terug naar de in dit artikel behandelde uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. De onderzoekingen in Turkije werden verricht door een commercieel onderzoeksbureau, dat geld verdient met het opsporen van fraude. De onderzoekingen in andere landen werden door een niet-commercieel bureau uitgevoerd. Het is vaste jurisprudentie dat de rechter bewijzen die zijn verzameld door dergelijke commerciele bureau’s niet accepteert. Gemeenten hadden ook bij de opsporing van fraude bij Nederlandse bijstandsgerechtigden dergelijke bureau’s ingeschakeld, die vaak werken op basis van ‘no cure no pay’. De rechters vinden, dat dit niet kan en hebben er een streep door gezet. Gelukkig. De objectiviteit van het onderzoek, de wetmatigheid van gebruikte opsporingsmethoden, de redelijke behandeling van de verdachten komen onder druk te staan als de opsporingsfunctionaris financieel belang heeft bij de opsporing en geld verdient wanneer de fraude zogenaamd wordt aangetoond. Dit betekent echter niet, dat rechters tegen zeer strenge controles zijn.
Dit artikel werd geschreven samen met Meriç Esin
(1) https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:CRVB:2017:43...
Op welke schaal?
Wij hebben het artikel aandachtig gelezen. Voorop gesteld zij, dat fraude natuurlijk voorkomt. En dan bijvoorbeeld bij AOW-ers met de Turkse nationaliteit, die een aanvullende IOA uitkering hebben. Maar op welke schaal? Het artikel wekt de suggestie, dat het zeer vaak voorkomt. Maar het bewijs daarvoor is flinterdun. Er wordt gezegd dat ‘Nederlandse gemeenten’ schatten dat 1 op de 5 Turkse bijstandsgerechtigden op deze manier zou frauderen. Let op het woordje zou. Een bronvermelding wordt niet genoemd. Verderop in dit artikel gaan we de bronnen na van dit bericht. Verder is het artikel gebaseerd op 3 getuigenverklaringen van Turken in Turkije, die geen inkomsten uit Europa hebben. Het zou heel goed kunnen, dat er sociale tegenstellingen beginnen te ontstaan tussen de teruggekeerde Turken, die inkomsten hebben uit hun werk in Europa, en die dit investeren in Turkije, en de rest van de bevolking, die dat niet hebben. In het artikel wordt handig gebruik gemaakt van deze tegenstellingen. De subjectieve verklaringen van deze getuigen op basis van ‘ik heb gehoord dat’ zijn daarom een zeer dun bewijs.
Onbewezen uitspraak
“Bijna alle Turken die in Nederland, Duitsland of België wonen, hebben een huis en een lap grond in Turkije, en velen hebben diverse huizen.” Waar haalt Linda Otter deze informatie vandaan? Als zij spreekt over Turken in Nederland, Duitsland en België dan gaat het om bijna vier miljoen mensen. Zij zegt dat bijna al die Turken een huis en een lap grond in Turkije hebben. En dat velen van hen diverse huizen hebben. Hoeveel zijn dat er dan? Wat verstaat zij onder ‘velen’? Heeft zij het dan over enkelen, tientallen, honderden, duizenden, tienduizenden, honderdduizenden of miljoenen Turken? Ja, het ligt er maar net aan wat je ‘veel’ vindt. Zij vertelt niet hoe zij aan die informatie komt. Is dat ooit onderzocht? Zijn er onderzoeksrapporten waarin die informatie staat? Nergens blijkt dat uit haar artikel. En hoe komt ze d’r bij dat “bijna alle Turken die in Nederland, Duitsland of België wonen, een huis en een lap grond in Turkije hebben”? Ene Ahmet Ozçelik (54) heeft het haar verteld. Wie is dan Ahmet Ozçelik helemaal? Is hij een wetenschapper, een statisticus die dat allemaal keurig heeft onderzocht en netjes vastgesteld? Of is hij een Turks-Duitse boerenlul die zonder iets onderzocht en concreet vastgesteld te hebben alleen maar op basis van zijn subjectieve indrukken en beperkte ervaringen uit zijn nek kletst en verkeerde algemene conclusies trekt. De bronnen van Linda Otter ontbreken of zijn vaag, onduidelijk en onbetrouwbaar. Wat zij van Ahmet Ozçelik heeft gekregen en doorgeeft is geen informatie maar desinformatie. Het artikel speelt alleen de vreemdelingenhaters en de racisten in de kaart. Hen lever je op deze manier munitie aan die zij vervolgens dankbaar en gretig aanwenden voor verdere beknotting van rechten en het plegen van racistische haatzaaierij die tot verdere verdeling en polarisatie in Nederland zal leiden. Dat is iets wat de Nederlandse samenleving niet nodig heeft.
Vijftien mensen op een terras
Nog een quote uit het artikel: ‘Kijk, daar zitten vijftien mensen op het terras, die allen wantrouwend naar ons kijken. Ze gaan me straks vragen wie jij was’. In het artikel wordt de suggestie gewekt, dat het zou gaan om bijstandsgerechtigden. Waarom zouden we van Ahmet Ozçelik zonder meer aannemen dat de vijftien mannen die bij het café in Adayazi zaten te kaarten argwanende blikken wierpen op de buitenlandse bezoeker? Misschien waren het geen argwanende maar nieuwsgierige blikken omdat de mannen niets te verbergen hebben omdat zij een andere uitkering genieten dan een bijstandsuitkering waarvoor meestal geen vermogenstoets geldt. Misschien waren het voor een onbekend groot deel mannen die in Nederland of Duitsland gewoon werkten en er op vakantie of familiebezoek waren. Linda Otter neemt niet de moeite om de waarneming van de getuige te verifieren en het hen te vragen.
Hoe gaat het met Turkije?
Er wordt in het artikel door Ahmet Ozçelik beweerd dat onder Erdogan de Turkse economie gegroeid is, dat Turkije ontwikkeld en gemoderniseerd is enz. Hoe kan het dan dat de staatsschuld sinds Erdogan aan de macht is verdriedubbeld is? Hoe kan het dan zijn dat de werkloosheid onder zijn macht meer dan verdubbeld is? Hoe kan het zijn dat het productievolume in het land onder Erdogan sterk ingekrompen is en het importvolume 38,8% groter is dan het exportvolume? Door Erdogans politiek van ongekende privatisering kwamen miljoenen arbeiders op straat terecht en werd bij honderdduizenden kleine boeren het brood uit de hand gerukt. Die boeren zijn tot een door honger en uitzichtloosheid getekend bestaan veroordeeld. En dan hebben we het nog niet gehad over de situatie van mensenrechten, vakbondsrechten, persvrijheid, de onderdrukking van de Koerden, de alevieten en de andere bevolkingsgroepen onder Erdogans regime. We hebben het ook nog niet gehad over de directe of indirecte betrokkenheid van Erdogan en zijn regime bij de ontwrichting van Irak en Syrië en medeverantwoordelijkheid voor de moorden en andere misdaden van ISIS, QAÏDA-NUSRA en de andere terroristische moordbendes die onder andere bekend staan als het ‘vrije Syrische leger’ of de ‘gematigde oppositie’.
En we hebben het dan ook niet gehad over de valsheid van het door Erdogan verspreide beeld dat hij door de meerderheid van het volk gewild en gewenst zou zijn. Degenen die beweren dat Erdogan door de meerderheid van het volk gewild zou zijn hebben het niet over de enorme verkiezingsfraude waar Erdogan zich keer op keer schuldig aan maakt. Ze willen niet geconfronteerd worden met het feit dat Erdogan zonder verkiezingsfraude al lang weggestemd zou zijn. Ahmet Ozçelik die duidelijk niet alleen een Erdogan-stemmer, maar bovendien een overtuigd Erdogan-aanhanger is, zal natuurlijk niets anders dan lof spreken over de politiek van Erdogan en de AKP-regering. Die zal de gevolgen van die politiek voor de miljoenen arbeiders en miljoenen arme boeren uiteraard verzwijgen. En misschien kent hij de situatie van de arbeiders en boeren in Turkije helemaal niet. Hij maakt er zelf zo te zien al lang geen deel meer van uit.
De hetze in Nederland
Het zal de rechtse bagger een zorg zijn. Zij hebben in hun propagandamachine weer slachtoffers gevonden om tegenaan te trappen. Op twitter gaan de bashers los. Aandachtig en kritisch beoordelen van het artikel is er niet bij. Het artikel mist zijn uitwerking niet. Ab Flipse is blijkens zijn profiel op twitter ‘geldcoach, mediator en claimexpert. Voorzitter oa Vereniging http://woekerpolis.nl. Wekelijks live op omroep Flevoland. Hij stuurt de volgende tweet de wereld in: ‘Ik ben het zo ongelofelijk zat belasting te blijven betalen aan hen die ons recht in onze smoel uitlachen. Ik voel mij zo ontzettend misbruikt, genaaid en geminacht door mijn eigen hypocriete overheid, dat ik zelfs misselijk ben van woede.' De tweet is 421 maal geretweet en heeft 565 likes. Honderden tweets worden de wereld ingestuurd met als teneur: er zijn veel Turken in de bijstand die frauderen met onroerend goed in Turkije. Het blijkt een geliefd onderwerp te zijn dat periodiek steeds in het nieuws terugkeert. Net als bijvoorbeeld enerzijds een groot aantal werklozen en anderzijds grote tekorten aan arbeidskrachten in de tuinbouw. Achtergronden daarvan worden niet over het voetlicht gebracht.
Telegraaf-artikel
De kwestie van frauderende Turken in de bijstand dook ook op op 23 februari, in de Telegraaf. Volgens de rechter is er sprake van discriminatie omdat gemeenten particuliere bureaus vermogensonderzoek laten doen in Turkije, maar niet in andere landen. In recente vonnissen werd daarom bepaald dat betrapte fraudeurs geen geld hoeven terug te betalen. De Telegraaf meldt dat het zou blijken ‘uit een reeks van vonnissen die wij hebben bestudeerd’. Beetje vaag dus. In welk vonnis staat dat? Is het misschien een subjectieve uitspraak van een (particuliere) opsporingsambtenaar? Dat blijkt niet het geval te zijn. In het Telegraaf-artikel wordt met name ingegaan op een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep over de handelwijze van de gemeente Tilburg. Die uitspraak van de Centrale Raad van Beroep maar eens opgezocht (1) en wat blijkt? In deze uitspraak komt de schatting van 20% voor. De gemeente Tilburg was een pilot begonnen om fraude op te sporen waarbij alle bijstandsgerechtigden met een niet-nederlandse nationaliteit werden onderzocht maar er werd vervolgens een splitsing in de pilot gemaakt tussen Turkse bijstandsgerechtigden en anderen. En nu komt het: de gemeente Tilburg veronderstelde vooraf dat 20 tot 25 % van hen zou frauderen. Dus de schatting van 20% heeft betrekking op een specifieke steekproef uit Tilburg. Het is dus geen representatieve steekproef onder Turkse Nederlanders. Maar Telegraaf journalist Joris Polman maakte ervan: tegen 20% van de Turkse bijstandsgerechtigden in Nederland bestaat de verdenking dat ze frauderen met onroerend goed.
Interessant is ook wat het onderzoek in de pilot nou eigenlijk opleverde. Vijfhonderdvijftien dossiers van Turkse uitkeringsgerechtigden werden onderzocht. Na een eerste selectie werden 100 dossiers toegezonden aan het bureau dat de fraude moest onderzoeken. Met de andere dossiers was blijkbaar sowieso niets aan de hand. Na een verder indicatieonderzoek bleven 79 dossiers over. Die dossiers werden vervolgens door het bureau dat het onderzoek verrichtte aan een precheck onderworpen. Toen bleven er nog 15 dossiers over die men ‘onderzoekswaardig’ noemde. In de pilot zijn vervolgens 9 van deze dossiers daadwerkelijk onderzocht. In die gevallen werd onroerend goed in Turkije aangetroffen.
Andere bron
Maar als het gaat om het vaststellen van de omvang van fraude met onroerend goed door Turkse bijstandsgerechtigden wordt in de uitspraak nog een andere bron genoemd. Er vond een ‘spoeddebat’ plaats in de Tweede Kamer op 31 maart 2011, waarin zou worden gesteld dat minimaal 10% van de bijstandsgerechtigden van niet-westerse afkomst verzwegen vermogen in het land van herkomst heeft. Althans, zo staat het in de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. Om te beginnen is dit alvast de helft minder dan de schattingen die door de Telegraaf en Elsevier worden genoemd. Ook deze bron er maar eens bijgepakt. Het blijkt te gaan om een onderzoek van het Bureau Fraude Informatie in opdracht van het Ministerie van Sociale Zaken. Het gaat om een gericht onderzoek naar mensen bij wie men al fraude vermoedde. De bezittingen en inkomsten van 945 personen die in Nederland een bijstandsuitkering ontvangen, zijn nagetrokken. Daarvan bleek 10 procent ook daadwerkelijk te hebben gefraudeerd. De motivatie van de gemeente Tilburg om een nader onderzoek in een pilot in te stellen naar onroerend goed van Turkse bijstandsgerechtigden omdat in zijn algemeenheid 10% zou frauderen is dus op niets gebaseerd. Het gaat alleen maar om 10% van de dossiers die al waren uitgeselecteerd op vermoeden van fraude.
De heren Azmani van de VVD en De Jong van de PVV vroegen een spoeddebat aan in de Tweede Kamer, ook weer naar aanleiding van een artikel in de Telegraaf van 8 februari 2011. Hoewel dus uit niets blijkt dat er op grote schaal iets vreselijks aan de hand is schreeuwen de VVD en de PVV moord en brand, met in hun kielzog de vele rechtse bagger op internet. Ook toen het Telegraafartikel van 23 februari 2018 verscheen brak de rechtse bagger los over hetzelfde onderwerp. De rechter zou gezegd hebben dat het discriminatie is dat in Turkije particuliere onderzoeksbureau’s worden ingeschakeld. Voor de rechtse bagger is dit koren op de molen. Discriminatie?!. Wij Nederlanders worden gediscrimineerd, bij ons wel strenge controles en de Turken gaan vrijuit. De VVD liet weten laaiend te zijn. En weer werd een spoeddebat aangevraagd in de Tweede Kamer. Het patroon is steeds hetzelfde. Wanneer opsporingsinstanties een rapport over opgespoorde fraude van migranten publiceren, of wanneer een verband wordt gelegd tussen migratie en bijstand zoals bij de publicatie van het CBS over de oorzaak van de geldtekorten in het bijstandsbudget ven gemeenten die het gevolg zouden zijn van de komst van politieke vluchtelingen, verschijnt er een suggestief artikel in de Telegraaf en daarop volgend wordt door VVD, PVV of Forum voor Democratie een spoeddebat aangevraagd in de Tweede Kamer, waarbij het Telegraaf-artikel dan als reden wordt genoemd om de urgentie van het ‘probleem’ dat prominent in het nieuws komt aan te tonen. Deze strategie volgt de VVD al minstens sinds de jaren negentig van de vorige eeuw.
Achtergrond van de rechterlijke uitspraak
Nog even terug naar de in dit artikel behandelde uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. De onderzoekingen in Turkije werden verricht door een commercieel onderzoeksbureau, dat geld verdient met het opsporen van fraude. De onderzoekingen in andere landen werden door een niet-commercieel bureau uitgevoerd. Het is vaste jurisprudentie dat de rechter bewijzen die zijn verzameld door dergelijke commerciele bureau’s niet accepteert. Gemeenten hadden ook bij de opsporing van fraude bij Nederlandse bijstandsgerechtigden dergelijke bureau’s ingeschakeld, die vaak werken op basis van ‘no cure no pay’. De rechters vinden, dat dit niet kan en hebben er een streep door gezet. Gelukkig. De objectiviteit van het onderzoek, de wetmatigheid van gebruikte opsporingsmethoden, de redelijke behandeling van de verdachten komen onder druk te staan als de opsporingsfunctionaris financieel belang heeft bij de opsporing en geld verdient wanneer de fraude zogenaamd wordt aangetoond. Dit betekent echter niet, dat rechters tegen zeer strenge controles zijn.
Dit artikel werd geschreven samen met Meriç Esin
(1) https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:CRVB:2017:43...
Piet van der Lende
donderdag 21 juni 2018
Stand van zaken experiment met bijverdienen naast je bijstandsuitkering in Amsterdam.
Inmiddels is het nieuwe experiment met bijverdienen naast je uitkering van start gegaan. Elke deelnemer kan maximaal 200 euro premie ontvangen die tweemaal per jaar wordt uitgekeerd, 30 juni en 30 november. De duur van het experiment is twee jaar. De inschrijftermijn voor het experiment eindigt op 31 juli 2018. Na 1 jaar volgt een evaluatie in het College van burgemeester en wethouders met de mogelijkheid om te stoppen als resultaten van het experiment uitblijven.
Inmiddels hebben 2360 mensen zich opgegeven voor het experiment. 1200 van hen hebben al part-time werk. 750 deelnemers doen mee aan een wetenschappelijk onderzoek over het experiment in de stadsdelen Nieuw West, Zuid-Oost, Noord en Oost. De resultaten van het experiment worden in 2019 in Pakhuis de Zwijger gepresenteerd. De ambtenaren zijn momenteel met de intake van de klanten bezig. In het wetenschappelijk onderzoek worden klanten voor de eerste maal geïnterviewd tussen 1 februari en 1 juli 2018. Er zijn al 300 interviews gedaan.
Inmiddels zijn de eerste ervaringen met het experiment bij de Bijstandsbond binnengekomen. Iemand heeft een deeltijdbaan als postbezorger. Hij had zich opgegeven voor het experiment. Het blijkt, dat de klantmanager de bijverdienregeling die al in de Participatiewet staat (dus niet het Amsterdamse experiment) op hem van toepassing verklaarde hoewel betrokkene daar niet zozeer om gevraaagd had. In principe is het mogelijk, de reeds bestaande bijverdiensteregelingen met het experiment te combineren. Et ontstaat dan echter een zeer ingewikkelde situatie. De bijverdienregeling uit de Participtiewet wordt onmiddellijk op de uitkering toegepast. Achteraf moet dan voor de uitkering van juli berekend worden, hoeveel extra premie betrokkene krijgt. Nu al is het bij betrokkene een ingewikkelde cijferbrij waar moeilijk uit te komen valt, en voor juli wordt het nog erger. De WPI is een pilot gestart van deskundigen, die alle berekeningen kunnen uitvoeren.
Piet van der Lende
Inmiddels hebben 2360 mensen zich opgegeven voor het experiment. 1200 van hen hebben al part-time werk. 750 deelnemers doen mee aan een wetenschappelijk onderzoek over het experiment in de stadsdelen Nieuw West, Zuid-Oost, Noord en Oost. De resultaten van het experiment worden in 2019 in Pakhuis de Zwijger gepresenteerd. De ambtenaren zijn momenteel met de intake van de klanten bezig. In het wetenschappelijk onderzoek worden klanten voor de eerste maal geïnterviewd tussen 1 februari en 1 juli 2018. Er zijn al 300 interviews gedaan.
Inmiddels zijn de eerste ervaringen met het experiment bij de Bijstandsbond binnengekomen. Iemand heeft een deeltijdbaan als postbezorger. Hij had zich opgegeven voor het experiment. Het blijkt, dat de klantmanager de bijverdienregeling die al in de Participatiewet staat (dus niet het Amsterdamse experiment) op hem van toepassing verklaarde hoewel betrokkene daar niet zozeer om gevraaagd had. In principe is het mogelijk, de reeds bestaande bijverdiensteregelingen met het experiment te combineren. Et ontstaat dan echter een zeer ingewikkelde situatie. De bijverdienregeling uit de Participtiewet wordt onmiddellijk op de uitkering toegepast. Achteraf moet dan voor de uitkering van juli berekend worden, hoeveel extra premie betrokkene krijgt. Nu al is het bij betrokkene een ingewikkelde cijferbrij waar moeilijk uit te komen valt, en voor juli wordt het nog erger. De WPI is een pilot gestart van deskundigen, die alle berekeningen kunnen uitvoeren.
Piet van der Lende
woensdag 20 juni 2018
Actie op komst voor een wettelijk verbod op huisuitzettingen wegens huurschuld. Tegelijkertijd wordt de nieuwe handreiking voorkomen huisuitzettingen gepresenteerd
We willen u van harte uitnodigen voor de presentatie van de Handreiking Voorkomen Huisuitzettingen op 6 juli in Amersfoort.
De Handreiking Voorkomen Huisuitzettingen van Eropaf! heeft tot doel om huisuitzetting van mensen met schulden definitief af te wenden. In iedere fase van het proces is interventie mogelijk.
De Handreiking is nu verschenen in een nieuwe, geactualiseerde editie:
De Handreiking Voorkomen Huisuitzettingen van Eropaf! heeft tot doel om huisuitzetting van mensen met schulden definitief af te wenden. In iedere fase van het proces is interventie mogelijk.
De Handreiking is nu verschenen in een nieuwe, geactualiseerde editie:
- Er zijn betere methodes ontwikkeld om huisuitzettingen te voorkomen
- Er zijn diverse vernieuwende praktijken ontwikkeld
- Er zijn baanbrekende inzichten over motivatie, gedragsverandering en zelfsturing van mensen met schulden
Met dit handboek streeft Eropaf! naar afname van het aantal huisuitzettingen door schulden.
Om dakloosheid en maatschappelijke onthechting te voorkomen. Om de positie van kwetsbare mensen te verbeteren.
Omdat uiteindelijk de samenleving opdraait voor de kosten van opvang, hulpverlening, herstel en herhuisvesting.
De Handreiking Voorkomen Huisuitzettingen wordt gepresenteerd op vrijdag 6 juli in Amersfoort, op het Seminar Voorkomen Huisuitzettingen. Gedurende dit seminar bespreken we de mogelijkheid van een wettelijk verbod op huisuitzettingen wegens huurschuld.
Om dakloosheid en maatschappelijke onthechting te voorkomen. Om de positie van kwetsbare mensen te verbeteren.
Omdat uiteindelijk de samenleving opdraait voor de kosten van opvang, hulpverlening, herstel en herhuisvesting.
De Handreiking Voorkomen Huisuitzettingen wordt gepresenteerd op vrijdag 6 juli in Amersfoort, op het Seminar Voorkomen Huisuitzettingen. Gedurende dit seminar bespreken we de mogelijkheid van een wettelijk verbod op huisuitzettingen wegens huurschuld.
U bent daarbij van harte welkom!
Toegang is gratis. Bezoekers krijgen een exemplaar van de Handreiking cadeau.
De locatie is afhankelijk van het aantal deelnemers: het wordt òf Stadslab 033 (Oude Fabrieksstraat 7), òf Podium Fluor (Oude Fabrieksstraat 29).
Beide locaties liggen vlak bij elkaar in Amersfoort. U krijgt na aanmelding bericht welk adres het wordt.
Datum: vrijdag 6 juli van 10:30 – 12:00 uur.Beide locaties liggen vlak bij elkaar in Amersfoort. U krijgt na aanmelding bericht welk adres het wordt.
Meer informatie: Eropaf.nl
Aanmelden via info@eropaf.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)
