VVD voorstel in strijd met de mensenrechten

Onder juristen is op internet een discussie ontstaan over wat in juridische zin dwangarbeid is. Hoe je daar verder ook over denkt, wij hebben immers onze argumenten in de discussie- is wel interessant dat de meest centrale rol in die discussie de criteria zijn die door Mark van Hoof en de Bijstandsbond zijn aangedragen in de rechtszaak over dwangarbeid in januari bij de Centrale Raad van Beroep. De Centrale Raad heeft toen (voor het eerst!!!!!) criteria geformuleerd waaraan moet worden voldaan wil er geen sprake zijn van dwangarbeid of verplichte arbeid die in strijd is met artikel 4 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. (EVRM).
De Raad formuleerde in die rechtszaak de volgende criteria:

1) de aard, de plaats, de duur en de werktijden van de in het kader van de aangeboden voorziening te verrichten werkzaamheden in relatie tot de mogelijkheden, de werkervaring, de opleiding en de gezinssituatie van de betrokkene,
2) de duur van de werkloosheid van de betrokkene,
3) of en zo ja, hoe de aangeboden voorziening kan bijdragen aan de arbeidsinschakeling van de betrokkene, en
4) de zwaarte van de sanctie bij niet meewerken aan de aangeboden voorziening.

Bij de categoriale werkverplichting die VVD en CDA in de Tweede Kamer bepleiten, (dat is om misverstanden te voorkomen, een voorstel wat een beetje losstaat van de publiciteit over het sneeuwruimen. Dit voorstel in de Tweede Kamer is gedaan bij de begrotingsbehandeling van het ministerie van Sociale Zaken) loopt het in ieder geval fout bij het eerst een derde criterium. ‘Iets terug doen voor de samenleving’ heeft immers niets te maken met het verkleinen van het gat tot de arbeidsmarkt.

Het grote verschil tussen wat nu gebeurt en wat VVD en CDA voorstellen is het doel van de arbeid. De hoogste rechter heeft bepaald dat wat tot nu toe gebeurde in het specifieke geval dat door Van Hoof werd aangedragen wel kon, het was volgens de Raad toegestane verplichte arbeid, maar tegelijkertijd zie de Raad erbij, dat het in andere individuele gevallen anders kan zijn. Bij de rechtszaak die wij in januari aandroegen, zei de Raad dat betrokkene wel had kunnen meewerken aan een onderzoek naar het wel of niet geschikt zijn van het Hoya traject in zijn individuele geval en dat pas daarna kon worden beoordeeld of er sprake was van dwangarbeid in dit individuele geval. Kunnen de huidige ‘work first’ trajecten door de Raad nog worden gezien- in individuele gevallen- als gericht op het weer naar de arbeidsmarkt toe leiden van de bijstandsgerechtigden, het leidende principe in het voorstel van VVD en CDA is niet het arbeidsmarktperspectief, maar het principe van reciprociteit: omdat je van de samenleving (lees: de hardwerkende Nederlander) bijstand ontvangt, mag die samenleving van jou verwachten dat jij werkzaamheden verricht ten gunste van die samenleving. In een principe van reciprociteit ontbreekt elke individuele toets: het maakt feitelijk niet uit of die werkzaamheden bijdragen aan het arbeidsmarktperspectief van de bijstandsgerechtigde.

Het voorstel van de VVD en meneer Aznani van die partij is dus in strijd met de mensenrechten. Het is daarbij voor mij zeer de vraag, of- wat de gemeente Amsterdam nu doet- jongeren uit hun toeleidingstraject naar de arbeidsmarkt halen en laten sneeuwruimen- in dit kader niet evenzeer in strijd is met artikel 4 EVRM.

Wie de discussie wil volgen

Piet

Wat heeft die dode Duitse man met de discussie over sneeuwruimen van bijstandsgerechtigden in Amsterdam te maken?

Dat komt zo. Gisteren werden we bij de Bijstandsbond overvallen door de grote publiciteit rond het idee van een VVD duo raadslid in Amsterdam die heeft voorgesteld bijstandsgerechtigden te laten sneeuwruimen. We werden bijna platgebeld door de pers, die onmiddelijk reacties van de Bijstandsbond en bijstandsgerechtigden wilden. Item daarbij was, een steeds terugkerende vraag, maar de bijstandsgerechtigden hebben toch niets te doen, die kunnen best gaan sneeuwruimen, en als ze niet willen dan strenge sancties. Dat is goed voor henzelf, en de samenleving wordt er beter van (begaanbare wegen) dus dat is een win-win situatie. En wij maar weer onze argumenten naar voren brengen. De discussie is volkomen voorspelbaar en keert steeds opnieuw terug, met steeds dezelfde argumenten wat je ook voor argumenten ertegen aanvoert. Ook is voorspelbaar wanneer dit soort discussies opduiken. Dat is bv in het najaar het vraagstuk van het aspergesteken, als het daar het seizoen voor is. Of bollenpellen en champions plukken. Als er grote rampen gebeuren, bijvoorbeeld de tsunami in Zuid-Oost Azie, dan worden we gebeld door de pers of er geen Nederlandse werklozen naar Thailand kunnen om te helpen. Ik geloof dat dit ook een voorstel was van de VVD. En dus bv sneeuwruimen als er sneeuw ligt. Ik werd op een gegeven moment door een radioverslaggever gebeld. U wilt over sneeuwruimen praten zei ik. Het was stil aan de andere kant van de lijn. Zijn wij zo voorspelbaar? Ja dus. Het bovenstaande betekende enerzijds dat wij om de moed erin te houden grappen begonnen te maken over dit item, we konden dit nauwelijks nog serieus nemen, hoewel die discussies in de zin van gestaag toenemende verslechteringen wel degelijk invloed hebben. En ik ging enigzins wanhopig op zoek naar nieuwe argumenten, in een poging de zich repeterende argumenten over en weer te doorbreken. Je kunt bij wijze van spreken een artikeltje over sneeuwruimen van twee jaar geleden in een krant gewoon kopieren en weer publiceren, dan is het weer actueel, met precies dezelfde argumenten. De journalisten die de actualiteit doen hebben geen verstand van het item, googlen wat, vragen links en rechts wat, en moeten in een uurtje zich verdiepen in de problematiek en vragen bedenken. En het vele dat (zogenaamde) deskundigen en ervaringsdeskundigen zeggen een samenvatting maken of een artikel in eigen bewoordingen. En dat is dus steeds hetzelfde. Voor het schrijven van het verhaaltje is niet veel tijd. De volgende actualiteit die met te weinig personeel moet worden verslagen wacht alweer. Hoezo communicatie?

Duitser

Daarbij ben ik op het bericht in de pers van gisteren over die Duitser gekomen die zijn buurman doodsloeg omdat die buurman geen sneeuw wilde ruimen. Ik dacht: dit is een mooie illustratie van de misschien wat filosofische vraag: als een ander iets niet wil doen, wat jij graag wilt dat hij doet, hoever ga je dan, om hem of haar daartoe te brengen? Hard tegen iemand schreeuwen, kwaad worden, mag dat? Iemand een gebalde vuist voor het gezicht houden, mag dat? Of.... stalken, mag dat? We hebben allemaal voor onszelf grenzen geformuleerd. Die liggen in beperkte mate voor iedereen misschien anders, maar voor de meeste mensen betekent het: je moet iemand wel in zijn of haar waarde laten, zijn of haar autonomie respecteren. Wij hebben tot nu toe argumenten aangevoerd dat het niet rechtvaardig is, bijstandsgerechtigden als enigen te laten sneeuwruimen, zeker niet bij mensen die dat best zelf kunnen, en dat banen zijn wegbezuinigd waarbij het werk dat blijft liggen door misschien dezelfde mensen die ontslagen zijn nu met een uitkering gedaan moet worden. En we hebben aangevoerd dat een substantieel deel van de bijstandsgerechtigden helemaal niet kan werken. Maar dacht ik, laten we er nu eens van uitgaan dat een bijstandsgerechtigde gezond van lijf en leden is, geen problemen heeft en weigert sneeuw te ruimen, afgezien van die argumenten. Hij heeft er gewoon geen zin in. Hoever mag de staat dan gaan, om die persoon tot een ander gedrag te brengen? Voor die Duitser die zijn buurman doodsloeg was er geen grens. Maar waar ligt de grens van de Nederlandse staat? Bijstandsgerechtigden zijn toch geen criminelen? Er zijn geen politieke partijen in Nederland die pleiten voor het doodslaan van werklozen, gelukkig niet. Maar waar ligt dan voor hen de grens? Want ik heb de indruk dat die grens voor bijstandsgerechtigden langzaam maar zeker steeds verder opschuift. Er is daarbij, hoewel ze (nog) geen criminelen worden genoemd wel degelijk een tendens tot criminalisering van bijstandsgerechtigden en werklozen. En, zegt de PVV, de meeste bijstandsgerechtigden zijn trouwens Turken en Marokkanen. Argumenten om werklozen in discrediet te brengen worden zowel door rechtse als linkse partijen gehanteerd. Rechts zegt: het zijn klaplopers, sommige zogenaamd progressief links-liberale mensen zeggen: o, het is zo conservatief zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw wat als tegenargumenten naar voren wordt gebracht.

schandelijk gedrag

O kijk eens, wat een walgelijk schandelijk gedrag vertonen die werklozen, hoe a-sociaal zijn ze, wat een gebrek aan solidariteit, we kregen via email het verwijt dat we bij de Bijstandsbond lui en elitair zijn in onze reactie, en er worden op internet allerlei ferme maatregelen voorgesteld. Nee, de dwangopvoedingskampen waarbij mensen op straat worden gearresteerd en naar zo'n kamp worden gebracht, nee, dat hebben we nog niet. Maar nogmaals, waar ligt voor die liberaal, die het sneeuwruimen heeft voorgesteld, de grens? Liberalen hebben een zeker wantrouwen tegen de staat, zeker als het gaat om het ingrijpen in het leven van de burger. Maar waar ligt voor die liberalen de grens (en trouwens ook voor bv sociaal-democraten). Of is er voor liberalen een principieel verschil tussen een burger met een uitkering, en mensen die werk hebben? Of mensen die geld hebben en rijk zijn en mensen met een minimuminkomen? Dwangkampen voor werklozen en wat asocialen werden genoemd hadden we in de 19e eeuw. In de grote steden in het westen werden armen op straat gearresteerd, zwerven of dakloos zijn of bedelen was een criminele daad, en ze werden vervoerd naar Drenthe en in de zogenaamde kolonien van de Maatschappij van Weldadigheid tewerk gesteld. In de vijftiger jaren vand e 20ste eeuw gebeurde dit in Amsterdam in oa Asterdorp, waar de a-socialen genoemden bij elkaar werden gezet. Ze moesten het 'fatsoenlijk wonen' leren. Waar ligt de grens? Stopzetten van de uitkering, en dan zoek je het maar uit? Dat is op dit moment wel een grens. Worden veel mensen daardoor niet in ellende gestort? Dat is blijkbaar geen argument om het niet te doen. Hoewel, ik zeg nou wel dat dit een grens is die de staat hanteert, maar hoe zit het met jongeren en andere doelgroepen die zonder vorm van proces in leer-opvoedingsinstellingen worden gestopt? Hoe kan het, dat Nederland van alle Westerse landen het grootste aantal gedetineerden per duizend inwoners heeft na de Verenigde Staten, waarbij een substantieel deel wordt opgesloten zonder vorm van proces?

overwegingen

Deze overwegingen hebben mij ertoe gebracht het bericht het bericht over de Duitser die zijn buurman doodsloeg omdat hij niet wilde sneeuwruimen op de mailinglijst van de Bijstandsbond te zetten. Het was daarbij verre van mij om een sensationeel bericht over een individueel geval naar voren te halen. Ik dacht, ik geef geen commentaar, de mensen snappen de vraagstelling wel. Maar dat moet je dus niet zo doen. Deze discussie heeft niet alleen betrekking op werklozen of bijstandsgerechtigden, maar ook op andere mensen, drop-outs op school, mensen met schulden, etc. Tot nu toe hebben wij voornamelijk via juridische procedures aan de orde gesteld: waar ligt de grens? En dus door in de publiciteit antwoorden te geven op vragen van journalisten. En soms door allerlei kleinere acties, die ook publiciteit trokken. Maar de rechters formuleren maar in zeer beperkte mate grenzen, moeten ook de wet uitvoeren. Een echte discussie wordt niet gevoerd. Zichzelf herhalende -mediagenieke- argumenten van (rechtse) bestuurders dienen om de druk steeds verder op te voeren en daarbij schuiven de grenzen steeds verder op. De rechtsstaat is de dupe. En een discussie over de relatie tussen de draconische bezuinigingen die nu worden voorgsteld en de rechtsstaat komt al helemaal niet aan de orde. Neem het 'volumebeleid' dat vooral door sociaal-democraten is voorgedragen als oplossing voor het dilemma dat je een sociaal minimum op een bepaald niveau moet handhaven voor mensen die het 'echt' nodig hebben en anderzijds beperking van de toestroom tot de bijstand of andere regelingen die noodzakelijk zou zijn omdat je wilt- denkt te moeten- bezuinigen. Hoe hangen de nu voorgestelde bezuinigingen en een steeds verder eroderende rechtsstaat samen? Het zijn vragen die in de huidige mediahype over sneeuwruimen door werklozen niet aan bod komen.

Piet

Sneeuwruimen

Werken in ruil voor je uitkering En mijn salaris dan!

Je kan er vergif op innemen. Om de zoveel tijd komt verplicht vrijwilligerswerk om de hoek kijken. Maar was het tot voor kort een nogal een vrijblijvende discussie, nu wordt het toch wel menens. Gedoogpartij PVV heeft een verzoek bij de regering ingediend om te onderzoeken of werklozen verplicht aan het werk gezet kunnen worden. VVD en CDA hebben toegezegd er serieus werk van te maken. Dit schreeuwt om een reactie. Het klinkt natuurlijk heel sympathiek Werklozen in ruil voor hun uitkering iets terug te laten doen voor de samenleving. Maar dat is het toch niet.

Per slotte van rekening heb je niet voor niks een uitkering. Die krijg je omdat er niet voldoende werk is voor je. Hier zijn verschillende redenen voor te verzinnen. Maar de meest belangrijke wordt in deze discussie meestal niet genoemd. We leven in een systeem waarbij bedrijven met een minimum aan arbeidskrachten een maximaal resultaat te bereiken. Dit geldt ondertussen niet meer voor klassieke fabrieken maar ook voor de gezondheidszorg. Want bejaardenhuizen, verpleeghuizen en zelfs ziekenhuizen komen steeds meer in handen van investeringspartijen, die geheel volgens bovenstaand principe met een minimum aan arbeidskrachten maximale winst proberen te bereiken En wat blijkt juist hier moeten de uitkeringsgerechtigden ingezet worden om hun uitkering zogenaamd terug te verdienen: bijvoorbeeld door koffie rond te brengen.

Dit zijn juist de banen die in een eerder stadium zijn wegbezuinigd om een overname voor een investeringspartij aantrekkelijk te maken. Ja, ja eerst banen wegbezuinigen waarvan je op je klompen aanvoelt dat dit tot een soort kilte leidt die we absoluut niet willen hebben in onze samenleving. Vervolgens roep je dat de vroegere werknemers maar weer de koffie moeten rondbrengen. Maar nu niet met een salaris maar met een karige uitkering. Tsja,

Jacques Peeters Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam WBVA@dds.nl

Ps. Dit verhaal is natuurlijk op op toepassing bij het voorstel om uitkeringsgerechtigden in ruil voor hun uitkering sneeuw te laten ruilen. Ook hier hebben ze eerst bij de gemeentereiniging mensen ontslagen.

AmsterdamLeaks ?

Hum. Net het artikel gelezen in NRC Handelsblad van vandaag 'WikiLeaks inspireert tot regionale initiatieven'. WikiLeaks inspireert steeds meer anderen om online geheime documenten te openbaren. Er is al een initiatief tot een BrusselsLeaks, dat mensen oproept geheimen over Europese instituties op te sturen, en er is een BalkanLeaks in oprichting, die dat in die streek wil gaan doen. Probleem is oa dat WikiLeaks sinds een paar maanden geen nieuwe documenten aanneemt, omdat het geen gelegenheid heeft het materiaal te controleren. BalkanLeaks.eu is al in de lucht. Er schijnen overigens wel problemen bij Wikileaks te zijn, betreffende de transparantie van de organisatie zelf oa op financieel vlak, die hebben geleid tot lancering van het initiatief OpenLeaks. En dan staat er in het NRC artikel nog IndoLeaks, dat een gesprek tussen de voomalige president van Amerika Ford en Soeharto publiceerde. En misschien zijn er nog veel meer initiatieven. Het lijkt me tijd worden dat we op zijn minst in Amsterdam ook zoiets gaan oprichten, AmsterdamLeaks genaamd. Je zou ook aan een landelijk initiatief, HollandLeaks of zo kunnen denken, maar persoonlijk ben ik meer voorstander van decentrale initiatieven van vele kanten, op verschillende servers, etc. Bv iedere gemeente en de landelijkse politiek ieder hun eigen Leaks. Je zou ook Leaks kunnen maken van bedrijven, bv FourstarLeaks. Of PantarLeaks. Maar misschien zijn die initiatieven er al, ik ken ze niet. Zelf heb ik ook te weinig verstand van computers en internet om zoiets op te zetten. Voorwaarde voor zo'n infrastructuur lijkt mij, dat de eventuele klokkenluider zijn of haar materiaal geheel anoniem moet kunnen publiceren, en niet te traceren valt. Er komt heel wat bij kijken, om zoiets op te zetten. Domeinnamen als www.amsterdamLeaks.nl en www.HollandLeaks.nl zijn al niet meer beschikbaar en -wellicht- al gereserveerd door domeinnamenverzamelaars, die daarmee geld hopen te verdienen. Alleen hoop ik wel dat deze ontwikkelingen niet tot nog meer maffe samenzweringstheorien zullen leiden (Er staan oa allerlei oude documenten van de Bilderbergconferenties op WikiLeaks) want er dolen heel wat warhoofden rond op internet. Maar misschien is juist die openheid goed om dat soort theorien te weerleggen.

Piet

Het project 'extra rechtmatigheid' van de Dienst Werk en Inkomen in Amsterdam

De Dienst Werk en Inkomen in Amsterdam is een nieuw project begonnen onder de naam 'project extra rechtmatigheid'. We weten niet, of dit is in het kader van het nieuwe beleid van de wethouder van Groen Links, de dienstverlening en de communicatie te verbeteren door enerzijds een betere hulpverlening en anderzijds strengere controles op rechtmatigheid en pogingen van werklozen aan het werk te komen, maar het lijkt er wel op, als je onze ervaringen hieronder leest. Afgezien van het antwoord op de vraag, of de wethouder het ook zo bedoeld heeft is wel duidelijk, dat de handhavers van de DWI een geheel eigen invulling geven aan het adagium van de wethouder, dat de dienstverlening en de communicatie tot nu toe niet zo goed was en dat dit moet verbeteren. De doelgroep in het nieuwe project is in ieder geval de groep bijstandsgerechtigden die een baantje hebben met een aanvullende uitkering.

Enkele onderdelen uit het project. Op basis van onze spreekuurervaringen. Nadere informatie volgt wellicht later.

Deze week kwam een man op het spreekuur, die ongeveer 15 uur in de week werkt in een broodjeszaak. Hij heeft een aanvullende uitkering van het DWI en een gezin met 4 kinderen. Hij verdient ongeveer 500 euro per maand met zijn werk. Nu was hij meer dan een maand geleden opgeroepen door iemand van de afdeling handhaving van het DWI die hem de volgende opdrachten gaf. Hij moest eerst een formulier invullen, met daarop precies aangegeven de tijden dat hij bij zijn werk aankwam en de tijden dat hij weer vertrok. Vervolgens werd hem meegedeeld, dat hij iedere dag moest bellen wanneer hij naar zijn werk ging en iedere dag (of avond) bellen wanneer hij weer naar huis ging. De man heeft dat gedaan. Daarop werd hij een maand geleden opgeroepen en werd hem verteld, dat de tijden waarop hij belde afweken van de tijden die hij op het formulier had ingevuld. Er zouden verschillende afwijkingen zijn. Een van de afwijkingen: de man van de snackbar had gezegd dat hij normaal 15 a 20 minuten voor werktijd aanwezig was en bij een controle door een handhaver was hij er niet om 18.50 uur (hij begint normaal om 19.00 uur). Hij kreeg een gesprek waarin hij moest verklaren waarom hij er 10 minuten voor aanvang van de werktijd niet was. De man zei dat hij het niet meer wist. Hij begint om 19.00 uur. Men deelde hem mede, dat zijn uitkering zou worden beëindigd om de reden van de afwijkende tijden. Hij zou de inlichtingenplicht hebben geschonden. Er werd een bekend rose formuliertje ingevuld, waarop stond wat de verklaring van de man was voor de afwijkende tijden. Laatste zin: ‘ik begrijp dat ik het u wel bijzonder moeilijk maak vast te stellen of ik recht heb op een uitkering’. De man weigerde te tekenen en is een maand geleden al op ons spreekuur geweest, waar wij tegen hem hebben gezegd dat hij moest afwachten of hij een beschikking kreeg of dat het geld voor december niet gestort was. Deze week kwam hij dus terug met de mededeling, dat het geld niet gestort was. Maar er was ook geen beschikking verstuurd. De man had alleen het rose briefje en zijn mondelinge verhaal over wat er gebeurd was. De advocaat gaat nu een voorlopige voorziening aanvragen en een bezwaarschrift indienen. Er is totaal geen sprake van schending van de inlichtingenplicht, die van belang is voor het vaststellen van het recht op uitkering, wanneer de man aan het DWI zijn loonstrookjes toont en precies opgeeft wat hij heeft verdiend.

Tweede gebeurtenis. In november en december hebben bijeenkomsten bij de DWI in de Weesperstraat plaatsgevonden van klanten van het DWI en enkele functionarissen van de afdeling handhaving. Er waren steeds ongeveer 10 mensen aanwezig. Men zei dat het DWI bezig was met een 'beperkt experiment'. Ongeveer 60 klanten worden voor een bijeenkomst opgeroepen, waarbij die klanten allemaal betaald werk hebben met een aanvullende bijstandsuitkering. De bijeenkomsten begonnen met een inleiding van de heer Bodaar, hoofd afdeling handhaving. Tot verbazing van de aanwezigen trok de heer Bodaar uitgebreid het boetekleed aan. Ze hadden het tot nu toe allemaal verkeerd gedaan op het gebied van communicatie en dienstverlening. Dat moest beter. Men wilde totaal anders gaan werken. Vandaar deze bijeenkomst. Het bleek, dat verschillende mensen verschillende soorten brieven hadden gekregen. Men wilde kijken, zei men althans, wat dan de uitwerking was. Wie komt wel en wie niet en wanneer? Er waren mensen, die een brief hadden gekregen met: u hoeft niet te komen, maar wij willen graag dat u dan en dan komt om zo en zo laat. Anderen hadden een brief gekregen van: u bent op grond van artikel zus en zo verplicht dan en dan bij ons te komen. Sommige brieven bevatten geen mededeling over de bedoeling van de bijeenkomst. Alleen: u moet dan en dan komen. Weer anderen hadden een brief gekregen in de trant van: u mag komen tussen 10.00 uur en 12.00 uur, maar het hoeft niet, zie maar. Verbazing alom dat de ambtenaren van het DWI van te voren niet zelf hadden bedacht dat het toch wel netjes staat om de reden van de oproep in een brief te vermelden, al is het in enkele zinnen, en dat je voor zoiets voor de hand liggends toch geen ingewikkeld experiment op het gebied van communicatie nodig hebt. De heer Bodaar trok weer uitgebreid het boetekleed aan. Ja, misschien was dat wel zo, en we zijn hier om te leren, bedankt voor je tip, etc. Sommige aanwezigen voelden zich misbruikt voor een onduidelijk experiment op het gebied van communicatie. De aanwezigen hadden van te voren een uitgebreid enquete formulier ingevuld, dat moest worden ingeleverd. Maar de bedoeling van de bijeenkomst was de aanwezigen nog steeds niet erg duidelijk. De heer Bodaar had het er maar steeds over, dat de dienstverlening moest verbeteren en dat alles anders moest, en dat ze dit ook gingen doen naar aanleiding van een project in dit opzicht op het Ministerie van Sociale Zaken of zoiets. Het werd er echter niet duidelijker op in de loop van de bijeenkomst. Sommigen begonnen in hun reactie een persoonlijk verhaal, over wat ze allemaal in hun leven meemaakten, maar dit werd min of meer afgekapt. Want het bleek de bedoeling te zijn dat de aanwezigen aan het eind van de bijeenkomst een afspraak zouden krijgen voor een persoonlijk gesprek bij de afdeling Handhaving. Dan zou dat allemaal aan de orde komen. En die afspraak was dan wel weer voor iedereen verplicht. En dan zou iedereen weer op rechtmatigheid worden gecontroleerd. Het was niet duidelijk of mensen, die niet waren komen opdagen, ook zo’n gesprek krijgen of dat het alleen geldt voor de mensen die op een van de bijeenkomsten geweest zijn. Tijdens de bijeenkomst waren sommigen duidelijk niet geïnteresseerd. Aan het eind van de bijeenkomst heeft iedereen inderdaad een afspraak gekregen voor een vervolggesprek, maar dan individueel. Daarop ging men naar huis, sommigen kwaad, sommigen verward en zonder te weten, wat nou eigenlijk de bedoeling was.

We hebben nu ook een beetje zicht op de vervolggesprekken, mensen worden een uur lang doorgezaagd over van alles en nog wat. Welke sociale contacten ze hebben, hoe laat ze naar hun werk gaan en weer naar huis, de giroafschriften van de laatste drie maanden worden post voor post gecontroleerd. 'Waarom doet u die betaling aan die en die privepersoon, hebt u email, hoe de huidige werkgever heet, en welke werkgevers er vroeger waren, of je een relatie hebt, waarom je niet meer uren kunt werken, etc. Mensen krijgen vervolgens een detaillistisch verslag van een dertigtal details toegestuurd waarop ze weer commentaar kunnen leveren. 'Hulpverlening', kijken wat mensen nodig hebben wordt gegoten in een format dat meer met psychisch geweld te maken heeft. Wat, als een detail afwijkt van eerder of later gegeven informatie? Dan wil men weten hoe dat komt. En het eerste voorbeeld geeft aan, dat je dan grote problemen kunt krijgen. We hebben nog meer verklaringen nodig om te kunnen zeggen dat het structureel is, dus de collegepartijen in de gemeenteraad en de wethouder zullen wel zeggen dat we teveel uitgaan van het negatieve, en dat het incidenten zijn, maar we willen op voorhand toch het volgende meegeven aan mensen die ermee te maken krijgen. De werktijden en de gegevens over de arbeidsvoorwaarden worden op zo'n manier geregistreerd, dat ze later eventueel gebruikt kunnen worden om het verwijt van schending van de inlichtingenplicht naar voren te kunnen brengen. Bijvoorbeeld: 'ik kan door mijn arbeidsongeschiktheid maximaal 5 uur per dag werken'. Owee als je dan een dag 6 uur hebt gewerkt.

P vd L. 10-12-2010

Werkplicht voor mensen in de bijstand?

Onderstaand artikel verscheen in de Wegener dagbladen van vandaag. (Limburgs Dagblad, Stentor/Zwolsche Courant, etc.) Mijn naam wordt verkeerd gespeld, in de laatste vraag staat een foutje, want de samenvoeging van wajong, wsw en bijstand wordt niet per 1 januari ingevoerd. (Wel de loondispensatie dus werken beneden het minimumloon) Maar je kunt niet alles hebben.

Piet van der Lende

vragen over - door Joep Trommelen - werkplicht bijstand

SAMENVATTING

Een meerderheid in de Tweede Kamer wil een werkplicht voor mensen in de bijstand. Voor wat hoort wat, redeneren VVD, PVV en CDA, en mensen komen zo sneller weer aan regulier werk. Drogredenen, vindt Piet van der Lenden van de Bijstandsbond Amsterdam.

1. Wat is dan de werkelijke reden dat de regerings- partijen nu met dit voorstel komen?

"Het is een truc om mensen uit de bijstand te kunnen gooien. De meeste gemeenten hebben die werkplicht al lang ingevoerd, via de sociale en maatschappelijke activeringsplaatsen en participatiebanen. Als een sociale dienst zegt dat iemand koffie moet gaan schenken in een buurthuis, heeft die persoon een groot probleem als hij weigert. Maar nu het kabinet de reïntegratiegelden die hier mee gemoeid zijn, wegbezuinigt, zoekt het een andere manier om mensen verplicht te laten werken. Maar een verpleeghuis dat geen vergoeding meer krijgt voor 'verplicht vrijwilligerswerk' zal ook niemand meer willen aannemen."

2. Wat blijft er dan over van de werkplicht?

"Ik voorzie veel ruzies tussen mensen met een bijstandsuitkering en klantmanagers van de sociale dienst die beweren dat iemand niet genoeg zijn best doet om ergens werk te vinden. Het gevolg zal zijn dat mensen uit de bijstand verwijderd worden."

3. Wat gebeurt er dan met die mensen?

"Ze verdwijnen uit de statistieken, worden door hun ouders onderhouden of worden zelfs dakloos. Er zijn nu al zestienduizend jongeren van wie niemand weet waar ze zijn. Dat zijn voor een flink deel jongeren die geen uitkering meer kunnen krijgen."

4. Zijn alle bijstandsgerechtigden wel geschikt om ergens aan het werk te worden gezet?

"Ongeveer twee derde van de bijstandsgerechtigden is arbeidsongeschikt. Het is een groot misverstand dat de bijstand een soort verlengde werkloosheidsuitkering is. De meeste mensen in de bijstand kúnnen niet eens werken."

5. Wat kunnen mensen in de bijstand nog meer van het nieuwe kabinet verwachten?

"Per 1 januari verslechtert hun positie al drastisch. De Wajong, de bijstand en Wet Sociale Werkvoorziening worden samengevoegd tot één regeling. Mensen kunnen dan via loondispensatie worden gedwongen werk te accepteren onder het minimumloon. Dan is het hek van de dam, krijg je Amerikaanse toestanden waarbij mensen twee baantjes hebben en dan nog met z'n vijven ergens op één kamer moeten wonen. Mensen in de bijstand gaan zware tijden tegemoet."

Acties van ambtenaren in Amsterdam

Het college van B&W van Amsterdam kondigt in haar begroting voor de komende jaren forse bezuinigingen aan. Abvakabo FNV vreest voor de kwaliteit van het werk, met alle negatieve gevolgen voor de bewoners en ambtenaren van gemeente Amsterdam. Maak jij je ook zorgen? Kom naar de manifestatie op 15 december om 12.00 uur bij de Stopera, bij de start van de begrotingsbehandeling in de gemeenteraad.

Samen sterk

Tijdens de manifestatie maken we duidelijk dat er niet ondoordacht gesneden moet worden in takenpakketten en het aantal ambtenaren. De Amsterdamse ambtenaar is onmisbaar. Abvakabo FNV en ambtenaren hebben genoeg ideeën hoe er constructief bezuinigd kan worden, mét behoud van zoveel mogelijk kwaliteit. Het is daarom belangrijk dat veel ambtenaren aanwezig zijn bij de manifestatie. Samen sterk voor het publieke werk!

Kom naar de manifestatie en neem collega’s mee. Ambtenaren van de gemeente Amsterdam zijn de hoofdrolspelers. Het gaat tenslotte over jullie baan en jullie arbeidsvoorwaarden. Als je daar zelf niets aan wil doen, wie doet het dan wel? Nu is de gelegenheid om je te organiseren, Abvakabo FNV organiseert en ondersteunt deze actie. Je werk is het waard!

Vele handen…

Kun je helpen om de manifestatiedatum bekend te maken onder collega’s? Jazeker! Meld het gewoon tijdens je werkoverleg en tijdens de lunchpauze. Of help flyers uitdelen bij kantoren van gemeentediensten of stadsdelen. Op 8 en 9 december gaan we flyeren. Meedoen? Meld je dan aan via Noord-West@abvakabo.nl.

Voor de invulling van de manifestatie kunnen we ideeën gebruiken. Op welke manier kunnen we het grote nut van Amsterdamse ambtenaren duidelijk maken? Hoe dragen ambtenaren bij aan een veiliger en mooier Amsterdam? Hoe zou Amsterdam eruit zien als ambtenaren er niet meer zijn? Alles kan, denk bijvoorbeeld aan: muziek, cabaret, een quiz, een inspirerende spreker. Ideeën voor het programma zijn welkom op Noord-West@abvakabo.nl

t behoud van zoveel mogelijk kwaliteit. Het is daarom belangrijk dat veel ambtenaren aanwezig zijn bij de manifestatie. Samen sterk voor het publieke werk!

De FNV wil dat het kabinet zich sterk maakt voor het behoud van de nationale autonomie op sociaal terrein.

De FNV is ook al bezig met een achterhoedegevecht. Steeds meer dingen worden op Europees niveau bepaald. Hoewel de berichtgeving over de euro en de landen met schulden en hoe daarmee om te gaan aaangeeft, dat de EU allesbehalve een stabiele ontwikkeling kent. moet toch worden gesteld dat de verdere samenwerking op Europees niveau een onomkeerbaar proces is.

Het is dus een illusie dat wij als Nederland als een soort eilandje alleen ons sociaal beleid kunnen blijven bepalen. De FNV kan zich er beter voor inzetten dat de samenwerking in het Europees Verbond van Vakverenigingen (EVV) verbetert en dat een daadwerkelijke linkse oppositie op Europees niveau ontstaat, samen met sociale bwegingen die zich ook op Europees niveau organiseren, om te voorkomen dat de strategie van Lissabon met haar flexibilisering van de arbeidsmarkten leidt tot een grote bestaansonzekerheid voor vele miljoenen Europeanen. De FNV doet in de brief het omgekeerde.

Met haar pleidooi voor handhaving van het stabiliteits en groei pact (en dus miljarden bezuinigingen in alle landen waardoor de zwaksten worden getroffen) valt ze haar collega-organisaties in Zuid-Europa af, die in een heel andere positie zitten en die de sociale rechten van de arbeiders en gepensioneerden verdedigen.

De FNV kan zich er, nogmaals, beter voor inzetten dat de verdeeldheid in het EVV minder wordt. Daarbij kunnen op Europees niveau eisen worden gesteld bijvoorbeeld op het gebied van normen voor het sociale minimum in ieder land. Zoiets kan alleen nog op Europees niveau worden geregeld. Dat we dat allemaal in ons kleine landje zelf kunnen blijven regelen is een illussie.

PvdL

Economic Governance

De FNV wil dat het kabinet zich sterk maakt voor het behoud van de nationale autonomie op sociaal terrein. Dat schrijft FNV-voorzitter Agens Jongerius in een brandbrief aan de Tweede Kamer, minister Jan Kees de Jager (Financiën, CDA) en staatssecretaris Ben Knapen (Buitenlandse Zaken, CDA).

Als de strengere regels voor de euro worden aanvaard, kan dit directe gevolgen hebben voor de onderhandelingsvrijheid van sociale partners, de vaststelling van lonen, ontslagbescherming en hervormingen van de arbeidsmarkt. "Brussel is bezig een flink stuk van het tafelkleed naar zich toe te trekken op terreinen waarover het niets te zeggen heeft", stelt Jongerius in de brief.

De FNV is voorstander van een betere naleving van het Stabiliteits- en Groeipact voor de euro, maar de voorstellen van de Europese Commissie, het dagelijks bestuur van de Europese Unie, om ook invloed te krijgen op het macro-economische beleid gaan de vakcentrale te ver. Zo wil de Commissie de eurolanden voortaan niet alleen kunnen toetsen op de hoogte van het overheidstekort, de schuld en de inflatie. Ook moeten "knelpunten" die de economische groei van een land beïnvloeden, tot aanbevelingen van de Commissie kunnen leiden. Hierbij worden onder andere hervormingen genoemd op het gebied van pensioenen, loononderhandelingen om de concurrentiepositie te versterken, de ontslagbescherming en de flexibiliteit van de arbeidsmarkt. Als de aanbevelingen niet worden opgevolgd, volgen er forse financiële sancties.

"Zonder maatschappelijk debat lijkt de Commissie hiermee sluipenderwijs een stok in handen te krijgen, waarmee zij lidstaten om de oren kan slaan op beleidsterreinen waar zij nadrukkelijk geen competentie heeft", schrijft Jongerius in de brief aan de Kamer. Ze roept Kamerleden op aan de rem te trekken bij de minister. De FNV-voorzitter wil voorkomen dat de voorstellen op de bijeenkomst van Europese regeringsleiders op 16 december "worden afgetikt en Nederland verregaande bevoegdheden op sociaal terrein heeft afgestaan zonder dat hierover een breed maatschappelijk debat is gevoerd".

Wat doen de stadsdelen achter de voordeur?

PERSBERICHT REKENKAMER AMSTERDAM

Resultaten en kosten van huisbezoeken onduidelijk

Amsterdamse stadsdelen bellen, in het kader van armoedebeleid, bij burgers aan. Met deze directe aanpak wil men contacten leggen met hulpbehoevende bewoners. De 5 onderzochte stadsdelen lijken niet goed te weten wat ze willen met deze aanpak. Duidelijke doelstellingen ontbreken. De kosten per succesvol huisbezoek variëren sterk: van € 513 in stadsdeel Westerpark tot € 5.914 in Bos en Lommer. Informatie over behaalde resultaten en gemaakte kosten voor de huisbezoeken is beperkt en kan deze verschillen niet goed verklaren. Dit schrijft de rekenkamer in haar rapport
Achter de voordeur in Amsterdam.

Achtergrondinformatie

De rekenkamer onderzocht de ‘achter de voordeur’ aanpak bij 5 voormalige stadsdelen van de gemeente Amsterdam: Westerpark, De Baarsjes, Bos en Lommer, Slotervaart en Oost-Watergraafsmeer. De omvang en de werkwijze van de aanpak in deze stadsdelen zijn verschillend. Jaarlijkse kosten van de aanpak variëren, grofweg, tussen € 80.000 en ruim € 400.000 per stadsdeel. Het aantal bewoners dat in een jaar benaderd wordt door de stadsdelen varieert tussen 30 en 1.300.

Geen duidelijke keuzes bij de ‘achter de voordeur’ aanpak.

De ambities bij de ‘achter de voordeur’ aanpak zijn duidelijk. De stadsdelen willen de sociaal-economische positie van bewoners verbeteren en hanteren jaarlijkse prestatiedoelstellingen voor de bezoeken. Het bredere perspectief ontbreekt bij alle stadsdelen en de verdere aanpak wordt daardoor onvoldoende duidelijk. Stadsdelen maken geen duidelijke keuzes wat men concreet wil bereiken met de bezoeken. Elk stadsdeel pakt het uiteindelijk ook weer anders aan.

Informatie over resultaten en kosten beperkt

Uit informatie van de stadsdelen blijkt dat bewonersadviseurs erin slagen om in contact te komen met bewoners. Vanwege tekortkomingen in de beschikbare informatie is het moeilijk om de behaalde resultaten en de kosten van de aanpak te bepalen. Bij 4 van de 5 stadsdelen worden jaarlijkse prestatiedoelstellingen niet gehaald of is dit onduidelijk. Een bewoners-adviseur in stadsdeel De Baarsjes en Westerpark benadert ongeveer 7 keer meer bewoners dan in stadsdeel Bos en Lommer. Dit grote verschil kunnen de stadsdelen niet verklaren.
Meer inzicht in kwaliteit dienstverlening nodig
De stadsdelen kiezen bewust voor een laagdrempelige uitvoering van de ‘achter de voordeur’ aanpak met lage administratieve lasten. Hierdoor kunnen bewonersadviseurs en welzijns-instellingen zich richten op de problemen van bewoners in plaats van gemeentelijke procedures. Om de kwaliteit van de dienstverlening aan bewoners te waarborgen is echter meer inzicht nodig in wat er gebeurt bij het bezoek achter de voordeur. De rekenkamer is niet voor gedetailleerdere informatie, maar wel voor duidelijkere informatie. Ook vraagt de rekenkamer meer aandacht voor de implicatie van privacywetgeving bij de ‘achter de voordeur’ aanpak.

Vanaf dinsdag 30 november 2010 om 11.00 uur is het rapport digitaal beschikbaar op de website www.rekenkamer.amsterdam.nl. Voor meer informatie: de heer drs F. Bongaerts of mevrouw Y. Huizinga, tel: 020-552 2897

Groen Links bijeenkomst over participatie

Aha! Daar gaan we naartoe. Vooral de deelname van Rutger namens de FNV en professor Alfred Kleinknecht is interessant. Die heeft altijd gepleit voor loonsverhogingen. In plaats van loonsverlagingen zoals nu bij de pilot loondispensatie. Benieuwd wat hij te zeggen heeft. Kan een leuke discussie worden. Bij de Bijstandsbond gaan er al minstens drie. Hoe meer hoe beter, lijkt mij. Tot ziens op donderdag 9 december. Piet

Komt allen!

9 dec 2010, 20:00u 9 dec 2010, 22:30u

Locatie: café P96
Sprekers: Rutger Groot Wassink, Jan Hoek , Andrée van Es en Alfred Kleinknecht en Dirk de Jager.

Iedereen doet mee! De participatiedoelstelling is inmiddels diep geworteld in het GroenLinks gedachtegoed. We laten mensen niet achter de geraniums zitten. We stoppen mensen niet weg in een uitkering. Iedereen doet mee; jong, oud, gehandicapt of niet. Werk is de beste manier om uit de armoede te geraken en werk is de beste sociale zekerheid.
 Helaas is de arbeidsmarkt nog niet voor iedereen toegankelijk. Outsiders, zoals flexwerkers, (allochtone) jongeren, vrouwen, en (arbeids)gehandicapten krijgen nog te weinig kansen op de arbeidsmarkt. Hoe zorgen we er voor dat ook zij mee kunnen doen? Maar vooral, wat willen we opgeven om de arbeidsparticipatie van deze groepen te bevorderen?
 Binnen GroenLinks wordt de grens van het minimumloon zo nu en dan ter discussie gesteld voor mensen met een lange afstand tot de arbeidsmarkt. In Amsterdam gaat straks de pilot loonsdispensatie beginnen. Die biedt bijstandsgerechtigden en WSW’ers de mogelijkheid op een echte baan, maar wel onder het minimumloon. En op  landelijk niveau zijn we al jarenlang voorstander van de versoepeling van het ontslagrecht en de verkorting van de WW, om outsiders kansen te bieden op de arbeidsmarkt.
 Maar moeten we wel zo gemakkelijk deze linkse ‘verworvenheden’ opgeven om participatie te bevorderen? Wat zijn gevolgen en wat zijn de effecten? Welke sociale zekerheden houden we in stand en aan welke mogen we sleutelen om de participatie van outsiders te bevorderen?
Programma:
20.00 uur (stipt!): Dirk de Jager interviewt de GroenLinkse wethouder Andrée van Es over haar nieuwe plannen ‘Werken het doel, participeren de norm’.
20.30: Debat o.l.v. Dirk de Jager over participatie met Rutger Groot Wassink (FNV, fractievoorzitter GroenLinks in Amsterdam-West), Jan Hoek (Gemeenteraadslid GroenLinks, met de portefeuille Werk en Inkomen) en Alfred Kleinknecht  (TU Delft, econoom).
Iedereen is welkom. We beginnen dit keer écht om 20.00 uur.
datum: donderdag 9 december 2010
tijd:      20.00 uur
plaats:  café P96, Prinsengracht 96 in Amsterdam

conferentie over mensenrechten

In het kader van de dag van de mensenrechten d.d. 10 december 2010 wordt op 10 en 11 december 2010 bijeenkomsten georganiseerd met als thema: Grondrechten en Burgerschap versus uitsluiting en extremisme. Thema’s als vrijheid van meningsuiting en intolerantie zullen aan de orde komen. Moeten we ons zorgen maken over toenemende verrechtsing?. De plenaire discussies en workshops zullen ingeleid worden door een aantal gastsprekers uit Nederland, Europa en Marokko.

Programma 10 december: Grondrechten, uitsluiting en extremisme in Nederland. (voertaal Nederlands)

18.00 Gezamenlijk multicultureel diner

19:30 Opening

19.45 Inleiding dhr. Mohamed Rabbae

20:10 Inleiding mevr. Clemence Ross; oud lid Tweede kamer voor CDA en oud- staatssecretaris van VWS

20.30 Inleiding dhr. Asis Aynan schrijver

20:45 Inleiding mevr. Anja Meulenbelt Lid Eerste kamer SP

21.10 Discussie met de zaal onder leiding van dhr. Rene Danen

22:30 Afsluiting

Deze bijeenkomst zal plaatsvinden bij Partycentrum Palet Jan van Galenstraat 315A te Amsterdam

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met:

- Hassan Ayi : 06-14897479

- Atman Latifi: 06-48403293