Waarom 'links' bij de Statenverkiezingen een desastreuze nederlaag tegemoet gaat

Laat ik eens een voorspelling doen. Nou heb ik niet zoveel verstand van de dagelijkse politiek, ik ben geen lid van een politieke partij en heb geen ervaring in het bestuur, wel als belangenbehartiger. Dus misschien praat ik teveel vanuit mijn eigen ervaringen, maar wat vandaag gebeurt is in de Brakke Grond, op de bijeenkomst van sociaal-democratische en linksere politieke partijen en maatschappelijke organisaties, is desastreus. Ik wil graag met andere linkse mensen de strijd tegen het kabinet Rutte aangaan, niet door alleen maar negatief te doen, maar naast kritiek ook helder een eigen alternatief neer te zetten. En dat doen samen met anderen. Uit de discussie over duurzaamheid bleek, dat die alternatieven er zijn; dat je tegelijkertijd de kortzichtigheid van dit kabinet en je alternatief naar voren kunt brengen. Ik wil geen zwartkijker zijn, en met optimisme met anderen aan de slag gaan. Om met Roemer te zeggen: we moeten benadrukken wat we gemeenschappelijk hebben, en daarmee moeten we het kabinet bestrijden. Velen riepen op de bijeenkomst daartoe op. Maar...
.
Cohen en Sap met name hebben-aan de vooravond van verkiezingen- een tegenstrijdig signaal uitgezonden, dat getuigt van gebrek aan leiderschap en dat wel eens dodelijk zou kunnen blijken voor de toekomst van links in Nederland voor een langere periode. Terwijl ze aan de ene kant het kabinet bekritiseerden en benadrukten dat we niet mee moeten gaan in het zure gekanker van rechts, die de tweedeling in de samenleving bevordert en grote sociale tegenstellingen tot stand brengt, zeiden ze aan de andere kant dat er met dat rechts moet worden samengewerkt en deden daartoe voorstellen. En dat aan de vooravond van verkiezingen!

Sap betoogde omstandig hoe de zon scheen en iedereen optimistisch was, toen... er onderhandeld werd over het Paarse kabinet, dus met dezelfde VVD, een partij waarvan het actieve kader dat optreedt in openbare discussies niet nalaat iedere gelegenheid aan te grijpen om 'links' met alle communicatiemiddelen die hen ten dienste staan de keel uit te snijden. Hoezo uitgaan van eigen kracht? Dit is een zeer tegenstrijdig signaal dat mensen aan het twijfelen brengt (je eigen acherban) om er vol voor te gaan. Na de verkiezingen gaan we immers toch weer met 'ze' regeren, moet ik 'ze' nu bestrijden? De kaderleden van de linkse partijen moeten deze verkiezingsstrijd met PVV-ers en VVD-ers in de discussies aangaan terwijl hun leiders nu al zeggen: ja, maar na de verkiezingen gaan we met ze regeren. En Cohen stak ook de hand uit naar Mark Rutte en wil een onderwijspact, dus samenwerken met de huidige regering. Kaderleden zullen misschien in veel gevallen de neiging hebben, hoewel ze het er niet mee eens zijn, nu al enigzins toegevend te zijn in de discussies met rechts, je moet later toch met ze regeren. De VVD-ers en PVV-ers weten er wel raad mee, met die twijfelaars.

Dat er na de verkiezingstijd voor sociaal democraten een nieuwe situatie ontstaat snap ik. Dat ze dan toch weer compromissen met rechts zoeken, daar zijn het sociaal-democraten voor. Maar dat ook in verkiezingstijd benadrukken? De rechtse weblogs op internet en de nieuwe rechtse media op televisie, of de aanhangers van de PVV en de VVD weten er wel raad mee, met die twijfelende sociaal-democraten. Zij gaan er wel voluit voor, om alles wat links is met alle middelen in een kwaad daglicht te zetten en iedere toenadering af te wijzen. Cohen verkoopt de politiek-strategische tegenstrijdigheid van zijn beleid door de kaart van de redelijkheid te spelen: we moeten niet meegaan ind e truucs van rechts, niet framen zoals zij doen, redelijk blijven, proberen met hen in gesprek te komen, we moeten het samen oplossen. Zal dit de armen in de samenleving, die met de rug tegen de muur staan, of de middenklasse, die angstig afwacht wat de economische crisis hen nog zal brengen, overtuigen? Ik denk van niet. Ze zullen zeggen: de PvdA wil eigenlijk hetzelfde als rechts, daar vinden ze ook dat er veel waars zit in de standpunten van rechts, dus daar stem ik dan maar op. Of: alle politieke partijen zijn een pot nat, ik stem niet.

Is de in verkiezingstijd altijd optredende polarisatie in de politiek hetzelfde als sociale tegenstellingen in de maatschappij creeren, een concurrentie van allen tegen allen bevorderen? Ik vind van niet. Juist de vorming van een linkse tegenmacht die uitgaat van eigen kracht en argumenten, die alternatieven heeft voor de rechtse politiek en die daardoor de spreekbuis is van miljoenen kan mensen in de oude stadswijken en de middenklasse een alternatief bieden voor de geraffineerde combinatie van racisme, politieke en sociale uitsluiting en een schijn verdediging van rechten van de witte middenklasse die rechts propageert en zo de toenemende polarisatie in de samenleving voorkomen. Maar dan moet je wel helder zijn en de mensen die de politieke strijd aangaan een duidelijk verhaal vertellen. Weifelende mensen van links tegenover de keiharde politiek van rechts schiet niet op en betekent bij voorbaat de nederlaag. Of vinden Sap en Cohen dat er eigenlijk wel heel veel goede dingen zitten in het huidige kabinetsbeleid? Dat signaal zenden ze nu wel een beetje uit. Waarom dan op hun gestemd en niet op die rechtse partijen? Dat zullen veel mensen denken.

Piet van der Lende

Betuttelende Krabbé in schaamteloze werklozen-tv

Dagblad de Limburger

BYLINE: door Ivar Hoekstra

SECTION: Blz. 16

LENGTH: 498 words

Beeldenstorm

Nu de crisis over zijn dieptepunt is, slaat RTL er nog snel even een slaatje uit. Met een beetje geluk wordt het achtdelige werklozenprogramma een kijkcijferkanon. Beloof acht langdurig werklozen een baan en laat ze vervolgens in drie maanden tijd een volledig afgeragd hotel op de Veluwe opknappen. Als dat niet uit de klauwen giert, weet zelfs John de Mol het niet meer.

Hotel de Toekomst heet deze zoveelste vorm van hulp-tv. Kijkers scoren over de ruggen van werklozen, kan het nog vernederender?

Ja, dat kan. Gewoon Martijn Krabbé vragen voor de presentatie. De tv-hobbit die nog meer zelfingenomen is dan zijn vader (geloof me, dat is knap) en acht volwassen mensen aanspreekt op een toon alsof ze net zelfstandig hun eerste grote bah op het potje gedraaid hebben. Maar dan moeten jullie nu wel heel hard gaan werken, jongens. Niet meer op die bank gaan zitten, hé. Beloven jullie dat aan oom Martijn, jongens? Ja? Echt waar? Ja?" Je zou Krabbé voor straf drie maanden kippenstallen laten uitmesten in Barneveld, maar de wanhopige werklozen laten zich de betutteling gedwee aanleunen.

Ze willen zo graag een baan dat ze Krabbé op de koop toenemen.

De kandidaten zijn gelokt met de mededeling dat ze 'een baan in de horeca' krijgen.

Dat het drie maanden klussen in een bouwval wordt, is er vast niet bij verteld.Want als de acht het volstrekt uitgeleefde hotel zien, is de schrik enorm. Ze dachten in een gespreid bedje te komen. Dat valt dus tegen!", zegt projectmanager Jacco Voorn. Het type hotelschooldroogkloot dat zelf geen hamer kan vasthouden, maar zijn personeel wel graag zegt hoe het moet. Om de groepssfeer (lees irritatie) tussen de acht te versterken, moeten ze in één ruimte bij elkaar slapen.

En om dat er altijd wel iemand is die snurkt of tandenknarst, doen er zeven geen oog dicht. De Achterhoekse Jeanette, type 'lekker gek mens ben ik hé', doet allebei: snurken en tandenknarsen. Dus is iedereen al gebroken als het grote klussen nog moet beginnen.Ik voorspel dat in aflevering twee de Haagse randgroepjongere Jan de tanden uit Jeanettes mond slaat ('zo, ken je ook niet meer knarsen') en dat de voor veertig procent afgekeurde René halsoverkop naar het ziekenhuis wordt gereden, omdat de groep ook van hem honderd procent inzet eist.

Het vileine is dat RTL doet voorkomen eerzaam te werk te gaan. Dit is geen afvalrace.

De groep moet als team de eindstreep halen", benadrukt Martijn. En dan wacht het walhalla: een baan in de horeca. Juist die nadruk op met z'n allen doorzetten" vergroot de druk op de kandidaten individueel enorm. In een voorproefje op de tweede aflevering (komende dinsdag 20.30 uur, RTL 4) zien we dat Sanne er al na één week genoeg van heeft en naar huis wil. Ze pakt zelfs haar koffers, maar uit de commentaarstem valt op te maken dat ze op haar schreden terugkeert.

Want als er één vertrekt, moet de rest nog harder werken.

Als ik een van die acht was, wist ik het wel.

Hamer en kwast aan Martijn geven en weer een uitkering aanvragen.

Kafka in het Groen oftewel de Hoofdstedelijke Goelag

Werklozen in Amsterdamse Bos leggen een dag het werk neer.

Een getuigenverklaring

Op dinsdag 16 november ben ik begonnen met het 'leerwerktraject Groen & Onderhoud' in het Amsterdamse Bos. Op woensdag 15 december hield ik het daar voor gezien. Het 'leerwerktraject' doe je met behoud van uitkering Ik ben daar terechtgekomen via mijn 'klantmanager'. Hij heeft mij de volgende keuze voorgelegd: "of ik deel je in bij de categorie 'laag perspectief' of bij 'hoog perspectief'. Laag perspectief betekent dat het DWI de komende drie jaar niks voor je gaat doen ivm bezuinigingen, hoog perspectief betekent dat je in aanmerking komt voor een traject." In mijn geval ging het om bovengenoemd traject en het traject Formulierenbrigade. Achteraf heb ik er spijt van dat ik niet voor 'laag perspectief' heb gekozen. Dat is althans voor mij nog altijd beter dan dat zogenaamde 'hoog perspectief'. Orwell zou overigens watertanden van de door het DWI gebezigde "Newspeak".

De eerste week heb ik alleen op dinsdag en woensdag gewerkt. Op een van die dagen was er een incident met een rastafari (helaas weet ik zijn naam niet). Ik was er zelf niet bij maar heb het vernomen van verschillende collega's. Hem werd door Marleen in aanwezigheid van een aantal collega's te kennen gegeven dat zijn rastafarikapsel stinkt en dat hij het moet wassen. De collega's die hier getuige van waren spraken er schande van dat zij het zo aanpakte; Als je er al iets van wilt zeggen dan doe je dat onder vier ogen. Dit incident bleek exemplarisch te zijn voor de mijns inziens vernederende wijze wijze waarop sommige werkmeesters en Marleen ( als representante van het DWI) met ons omgingen/omgaan.

Bij groen & onderhoud werken 15 a 20 mensen (te herkennen aan hun fluorescerende gele pakjes) regelmatig aangevuld door mensen uit andere 'leerwerktrajecten'. Op het terrein (De Uitkijk, tegenover Hockeyclub Hurley) waar wij iedere ochtend om 7.45 uur moeten verzamelen staan verschillende keten voor het personeel en een loods waarin het gereedschap ligt opgeslagen. Behalve groen & onderhoud is hier ook het ' Leerwerktraject Toezicht' gevestigd. De deelnemers zijn jongens en meisjes die met behoud van uitkering en walkietalkies pak hem beet zeven uur door het bos mogen slenteren. Wij hadden verder weinig contact met hen.

Onze groep bestond uit voornamelijk mannen in de leeftijdscategorie van ongeveer 18 tot 55 jaar.( In een van de brieven van het DWI staat dat het traject bedoeld is voor mensen in de leeftijdscategorie van 18 tot 65(!!!) jaar die fysiek in staat zijn tot het verrichten van lichamelijke arbeid.) De groep werd begeleid/geinstrueerd door vijf 'werkmeesters' en Marleen die het contact met de diverse 'klantmanagers' onderhield. De onvrede op het werk betrof vooral twee 'werkmeesters' en in het bijzonder Marleen. Opvallend was ook dat de 'werkmeesters' over elkaar en over Marleen klaagden. Een werkmeester beweerde zelfs dat de problemen met de komst van Marleen waren begonnen en dat het er voor haar komst veel rustiger aan toeging.

In mijn derde week (ma 29 tot en met do 2 dec) begon het te vriezen. Op dinsdag en woensdag moesten wij werkzaamheden verrichten op twee eilandjes vlak bij de Bosbaan. Die eilandjes moesten worden ontdaan van wilgenopslag. Op de tweede dag vroor het een graad of vier bij een straffe noordoostenwind. De gevoelstemperatuur was volgens het KNMI zo'n 10 a 15 graden onder nul. Diegenen die op de eilandjes moesten zagen gingen er een voor een met een piepklein en wankel bootje heen.

Aangezien de weersvooruitzichten meer vorst beloofden heb ik verschillende keren aan verschillende werkmeesters gevraagd waarom we niet wachtten tot het ijs sterk genoeg zou zijn om ons te kunnen dragen. Een bevredigend antwoord heb ik niet gekregen. Het reeds aanwezige ijs moest worden stukgeslagen alvorens het bootje te water kon worden gelaten. Er waren ook geen waadpakken aanwezig. Met een waadpak had je gewoon naar de overkant kunnen lopen. Bij het eerste eilandje stonden een man of 15 waarvan gemiddeld de helft niks te doen had en dus noodgewongen stond te koukleumen. Er werd hierover door verschillende collega's geklaagd. Van de gerooide wilgenopslag werden bundels gemaakt die tussen de ijsschotsen door met een touw aan vaste wal moesten worden getrokken.

Tijdens (op woensdag of donderdag) het ontwilgen van het tweede eilandje is er iemand in het water gedonderd. Hij werd naar de loods gebracht en mocht daar in zijn natte kleren uren voor de kachel zitten drogen. Ik snap niet waarom ze hem niet naar huis hebben gebracht. Na dit incident werden de activiteiten op de eilandjes voorlopig gestaakt.....

Op donderdag 2 dec. hebben een aantal mensen, waaronder ondergetekende, van 9.30 uur tot 13.30 uur staan niksen op het terrein. Niksen doe je daar trouwens aan de lopende band maar die donderdag was het wel heel erg. Je dient om 7.45 uur aanwezig te zijn maar gemiddeld begin je pas om 8.30 uur wat te doen. Ik vroeg aan mijn collega's of ze er niet voor voelden om (zonder toestemming natuurlijk) naar huis te gaan. De meesten voelden er wel voor maar durfden de daad niet bij het woord te voegen. Ik ook niet.

Maandag 6 dec. heb ik me ziek gemeld. Alleen deed ik dat veel te laat. Als je ziek bent moet je dat om 7.45 uur melden en niet, zoals ik heb gedaan, om 13.00 uur. Dinsdag deelde Marleen, blijkbaar na overleg met mijn 'klantmanager', mij mee dat dit vergrijp een "ernstige waarschuwing" waard was. Ik heb maar niet gevraagd hoeveel waarschuwingen je moet krijgen om op je uitkering gekort te worden.

DInsdag was ik weer present en vernam ik dat er maandag een man of tien hadden gestaakt. Zij wilden ivm de gladheid door ijzel onder andere niet in busjes zonder winterbanden vervoerd worden. Zij werden door een van de werkmeesters gesommeerd naar de Laarderhoogtweg te gaan alwaar zich het 'opleidingscentrum' van het DWI bevindt. Misschien om zich daar bij Marleen te melden. De meesten echter kozen er voor om zelf contact op te nemen met hun 'klantmanager'.

Dinsdag werden de stakers een voor een bij Marleen op het matje geroepen ( in de loods van de 'werkmeesters'). Twee werden er uiteindelijk geschorst. Naar ik heb vernomen was dat omdat ze hun excuses niet wilden aanbieden. Ik wil overigens benadrukken dat volgens mijn collega's deze staking niet alleen te maken had met de weersomstandigheden op maandag maar dat deze het resultaat was van een reeks min of meer vernederende incidenten (o.a. het werken op de eilandjes). Maandag was de druppel. Dat de meeste mensen blijkbaar hun excuses hebben aangeboden of hebben beloofd nooit meer zoiets te ondernemen heeft vooral met geld te maken. Het korten van de uitkering of het dreigen daarmee is het ultieme chantagemiddel van het DWI.

Maandag 13 december december werd er besloten toch weer naar die eilandjes te gaan. Met hetzelfde bootje. Aangezien het nog steeds winters was moest er weer eerst ijs gebroken worden. Ik zei tegen een van de 'werkmeesters' "gaan we nou weer hier aan de slag?" Hij keek me nogal meewarig aan. Ik ben wat anders gaan doen. Na een uur bleek dat de werkzaamheden op het eilandje gestaakt waren omdat dezelfde jongen bijna opnieuw in het water was gedonderd.

Een van de 'werkmeesters' houdt nogal van commanderen. Op een dag lag er een krant in de deuropening van de loods. Hij (de 'werkmeester') stond er met zijn neus boven. Vervolgens wees hij iemand aan en zei: "He ruim jij die krant eens even op". Hetzelfde deed hij met lege koffiebekertjes. Toen ik hem daar op mijn laatste dag op aansprak zei hij dat hij niet goed werd van de troep die wij blijkbaar achterlaten en dat hij op zijn vraag "Van wie is dit bekertje" nooit antwoord kreeg. Dus het kan ook van een van de 'werkmeesters' zijn geweest.

Wij worden ook geacht de wc's en de keet van de 'werkmeesters' en de busjes waarmee wij worden vervoerd schoon te maken hetgeen helemaal niet in de taakomschrijving van het traject staat. Als het wel in de taakomschrijving had gestaan dan was ik niet aan dit traject begonnen. Toen ik dit een van de 'werkmeesters' onder de aandacht bracht besloot hij daar meteen werk van te maken en er voor te zorgen dat dit in de toekomst wel onder de taakomschrijving valt. (Ik zie nu overigens net dat in de brochure Gedragsregels en Voorwaarden van het DWI staat dat "de basislocatie alsmede het gereedschap gezamenlijk door de deelnemers wordt schoongehouden)

Een van de 'werkmeesters' heeft de gewoonte om ieder dag een of meerdere van mijn 'donkere' collega's onder het mom van een grapje aan te spreken met: "He kutneger" of "kutantilliaan". Ik heb een van hen horen zeggen dat deze 'werkmeester' "een racist" is.

In de brochure Gedragsregels en Voorwaarden van het DWI staat dat wekelijks de planning met de deelnemers wordt doorgenomen. Dat is in die maand dat ik er was niet een keer gebeurd. Het is in naam een leerwerktraject. In de praktijk komt van dat leren bijna niets terecht. Van de 15 a 20 man waren er geloof ik drie die met een kettingzaag konden omgaan. Ik weet overigens niet of ze dat gedurende dit traject hebben geleerd of dat ze dat al konden. Wat je "leerde" was o.a. hoe je met een handzaagje dikke balken van tropisch hardhout kunt doorzagen. Je "leert" dan dat je daar ongeveer 20 minuten over doet. Terwijl er gewoon kettingzagen aanwezig zijn. Je "leert" dan verder dat het niet met de kettingzaag kan omdat die dan bot wordt. Terwijl er gereedschap aanwezig is om de ketting weer scherp te maken.

Kortom, ik heb in een maand tijd meer incidenten meegemaakt en onbekwaamheid ervaren dan in de zes jaar bij mijn vorige werkgever. Het traject groen & onderhoud is wat mij betreft vooral één lange exercitie in vernedering, disciplinering dmv dreigen met straf (chantage), verveling en koukleumen. Ondanks het feit dat ik drie van de werkmeesters sympathiek vind. Het is vooral het systeem dat niet deugt. Onze aanwezigheid daar dient echter ook een hoger doel. Wij houden met behoud van uitkering vijf werkmeesters en een consulente van het DWI uit de bijstand/WW. Daar staat echter tegenover dat (dat deel van) het Amsterdamse Bos ook door een flink hoveniersbedrijf zou kunnen worden onderhouden. Afgezien van de onmenselijke werkomstandigheden vind ik dat ook de kwestie 'werken met behoud van uitkering' aan de kaak moet worden gesteld.

Tot zover.

Waar blijven de voorstanders van een basisinkomen?

De afgelopen weken stond de Bijstandsbond in de discussie over het sneeuwruimen in de ideologische vuurlinie waar het gaat om de koppeling van arbeid en inkomen en de verdediging van het traditionele arbeidsethos. Onze kritiek op die koppeling en op het arbeidsethos hebben wij nooit onder stoelen of banken gestoken. Wij zijn vanwege onze standpunten in de sijk genomen door rechts-radikale media, hebben bij andere media wel ons standpunt naar voren kunnen brengen, en worden op internet bestookt met reacties van vooral anonieme zogenaamde reaguurders die ons proberen neer te zetten als waardeloze losers, die egoisitisch en a-sociaal zijn en een gebrek aan solidariteit vertonen. Aan de andere kant hebben we ook veel positieve reacties gehad en proberen sommige individuen en websites het voor ons op te nemen. Wij proberen ons zo goed mogelijk te verdedigen en worden daarbij geconfronteerd met de wetten van de moderne media: het gaat om slogans, ze zeggen tegen ons: gaat u het nu in drie minuten vertellen, of: het item op televisie is precies twee minuten. In die twee minuten moeten zowel voor als tegenstanders aan het woord komen. Wat er aan beeld, geluid en tekst wordt geproduceerd heb je maar beperkt invloed op. Je praat een kwartier als Brugman en er wordt 1 minuut uitgezonden. (Of minder). Het gaat over beeldvorming, snelle indrukken, vaak oppervlakkig, waar onze tegenstanders heel getraind in zijn. En veel kijkers zijn zich er niet of nauwelijks van bewust dat de weergave in de media een systematische vertekening is van andere werkelijkheden.

Bovendien heeft een gedeelte van hen (het bestuur) de macht. Bij de discussie over het sneeuwruimen, die twee weken geleden al begon en die afgelopen dinsdag uitgebreid in de media kwam waarbij het ging om een discussie tussen burgers die wel of niet werklozen gedwongen wilden inzetten intervenieerden de bestuurders en het DWI in Amsterdam woensdag in de discussie door een persbericht uit te brengen waarin stond dat 30 jongeren met een uitkering bij bejaardentehuizen aan het werk werden gezet, en dat dit in januari 300 worden. Onder het motto: het is oud nieuws hoor, dat deden we vorig jaar ook al. Dit leidde tot goedkeurend gemompel van rechtsradikale sites als De Standaard en Elsevier. Zeker om de polarisatie in de samenleving te bestrijden, door toe te geven aan de rechts-radikale standpunten, zullen we maar zeggen. Tenslotte zit de VVD ook in de coalitie in Amsterdam. Tot hoever gaan ze daarmee door? Nu kun je zeggen, wij wenden ons van dit toneelspel af, gaan alleen inhoudelijke zelf gepubliceerde stukjes schrijven, bemoeien ons verder niet met die media-hypes, maar dat schiet ook niet op als het gaat om de verdediging van de belangen van uitkeringsgerechtigden. Bovendien, niet alle media zijn zo oppervlakkig of vijandig, je wordt juist door het feit, dat je in de publiciteit komt benaderd door meer serieuze massamedia, die wel een inhoudelijke discussie voeren. Dus het kan wel degelijk deel uitmaken van het opbouwen van invloed.

Maar ik heb de indruk, dat de rechtstreekse voorstanders van een basisinkomen maar mondjesmaat deelnemen aan de actuele discussies en niet met ons in de vuurlinie gaan staan. Op de website van de Vereniging Basisinkomen bijvoorbeeld worden veel behartenswaardige dingen gezegd waar ik het wel mee eens kan zijn (hoewel ik wel mijn bedenkingen heb bij de basisinkomen-modellen die naar voren worden gebracht) maar de denkrichting is goed. Maar ja, hoe zal ik het zeggen, het zijn tamelijk abstracte verhalen, vaak wel waar, maar niet voor iedereen begrijpelijk denk ik. Een beetje intellectualistisch wereldvreemd, zal ik maar zeggen. Neem bijvoorbeeld het volgende artikel van de website van de vereniging Basisinkomen. Het draagt als titel: Zinloos werk: ook een argument voor een basisinkomen. Je zou zeggen: een mooie probleemstelling, je hebt kritiek op zinloos werk en je hebt een oplossing. Dus een mooie gelegenheid om die meneer Aznani van de VVD eens flink de oren te wassen.

Maar nee hoor, het begint zo: 'Het grootste gevaar voor de toplaag van een hiërarchisch ingerichte maatschappij is overvloed. Overvloed brengt, in tegenstelling tot schaarste, vrijheid. In een situatie van overvloed, kunnen mensen namelijk doen wat ze zelf willen, zonder dat hun bestaan in gevaar komt. Mensen worden onafhankelijk. En onafhankelijkheid is vrijheid. En dat is precies tegenovergesteld aan de belangen van de machthebbers, omdat hun macht nou juist bestaat uit onze onvrijheid. '

Dit is wel een erg simpele verklaring voor het streven van 'machthebbers' om de lonen te verlagen en de werklozen onder druk te zetten. Er is toch overvloed? Het gaat erom, hoe het verdeeld is. Er worden ook argumenten van stal gehaald, die aanvechtbaar zijn. Bijvoorbeeld:

'In deze tijd wordt de productie van steeds meer zinvolle zaken geautomatiseerd. Dat wil dus zeggen dat daarvoor steeds minder arbeid nodig is. Er zijn daarmee steeds minder mensen nodig om de benodigde hoeveelheid aan zinvolle dingen te produceren. Het gevolg daarvan zou dus ook overvloed zijn, namelijk een overvloed aan tijd. Het wordt overbodig om steeds te blijven werken als er voldoende zinvolle zaken beschikbaar zijn. En die overgebleven tijd kan dan aan andere dingen besteed worden. Aan andere zinvolle dingen bijvoorbeeld. '

Het is gewoon niet waar dat er steeds minder zinvol werk komt. Er is weliswaar geen toename die voldoende is -zeker in deze tijd van crisis- om iedereen aan het werk te helpen, maar het is gewoon statistisch gezien niet waar dat er steeds minder arbeid nodig is. Dat hangt van veel factoren af. Het is kortom in mijn ogen een warrig verhaal, waar ik geen touw aan vast kan knopen.

Met zulke artikelen haal je de publiciteit niet. Ik blijf dus zitten met een paar vragen. Ik wil geen vooroordeel ventileren tegen de voorstanders van een basisinkomen (misschien is mijn indruk te impressionistisch) maar ik vraag me af: heeft het te maken met een coalitiepolitiek? Proberen zowel van links en rechts voorstanders van een (gedeeltelijk) basisinkomen te vinden, dus de VVD en D'66 niet teveel voor het hoofd stoten, proberen medestanders te vinden in kringen van voorstanders van bestaansonzekerheid, loonsverlagingen, afschaffing ontslagbescherming e.d. Of zijn er andere redenen? Een beetje een ivoren toren politiek, zo van: ach ik kijk neer op wat er in de massamedia gebeurt, daar doe ik niet aan mee, ik discussieer alleen met goede inhoudelijke argumenten over en weer. En probeer intern in overleggen te lobbyen voor het basisinkomen. Of is mijn waarneming gewoon onjuist? Ik weet het niet.

Zeker is, dat de huidige discussie over het verplichte sneeuwschuiven van werklozen slechts het topje van de ijsberg is. Het gaat om de rigoreuze herinrichting van de sociale zekerheid die eraan zit te komen naar aanleiding van de voorstellen van het nieuwe kabinet en de basisprincipes die daarbij gelden. (De voorwaarden waaronder een uitkering verstrekt wordt) Maar het gaat over veel meer dan dat. Het gaat ook over de positie van mensen die betaald werk hebben, bijvoorbeeld in de gezondheidszorg. Kunnen in de toekomst werklozen worden ingezet om werk te doen in bejaardentehuizen waar de huishoudelijke dienst is wegbezuinigd en de mensen met betaald werk volgens zeer strakke productie en tijdschema's alleen het hoogst noodzakelijke doen in een moordend tempo? En dan ook nog slecht betaald? Als het om deze discussies gaat verwacht ik niets van de liberale partijen, van D'66 tot VVD en PVV. Hoe denken de voorstanders van een basisinkomen hierover?

Piet van der Lende

VVD voorstel in strijd met de mensenrechten

Onder juristen is op internet een discussie ontstaan over wat in juridische zin dwangarbeid is. Hoe je daar verder ook over denkt, wij hebben immers onze argumenten in de discussie- is wel interessant dat de meest centrale rol in die discussie de criteria zijn die door Mark van Hoof en de Bijstandsbond zijn aangedragen in de rechtszaak over dwangarbeid in januari bij de Centrale Raad van Beroep. De Centrale Raad heeft toen (voor het eerst!!!!!) criteria geformuleerd waaraan moet worden voldaan wil er geen sprake zijn van dwangarbeid of verplichte arbeid die in strijd is met artikel 4 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. (EVRM).
De Raad formuleerde in die rechtszaak de volgende criteria:

1) de aard, de plaats, de duur en de werktijden van de in het kader van de aangeboden voorziening te verrichten werkzaamheden in relatie tot de mogelijkheden, de werkervaring, de opleiding en de gezinssituatie van de betrokkene,
2) de duur van de werkloosheid van de betrokkene,
3) of en zo ja, hoe de aangeboden voorziening kan bijdragen aan de arbeidsinschakeling van de betrokkene, en
4) de zwaarte van de sanctie bij niet meewerken aan de aangeboden voorziening.

Bij de categoriale werkverplichting die VVD en CDA in de Tweede Kamer bepleiten, (dat is om misverstanden te voorkomen, een voorstel wat een beetje losstaat van de publiciteit over het sneeuwruimen. Dit voorstel in de Tweede Kamer is gedaan bij de begrotingsbehandeling van het ministerie van Sociale Zaken) loopt het in ieder geval fout bij het eerst een derde criterium. ‘Iets terug doen voor de samenleving’ heeft immers niets te maken met het verkleinen van het gat tot de arbeidsmarkt.

Het grote verschil tussen wat nu gebeurt en wat VVD en CDA voorstellen is het doel van de arbeid. De hoogste rechter heeft bepaald dat wat tot nu toe gebeurde in het specifieke geval dat door Van Hoof werd aangedragen wel kon, het was volgens de Raad toegestane verplichte arbeid, maar tegelijkertijd zie de Raad erbij, dat het in andere individuele gevallen anders kan zijn. Bij de rechtszaak die wij in januari aandroegen, zei de Raad dat betrokkene wel had kunnen meewerken aan een onderzoek naar het wel of niet geschikt zijn van het Hoya traject in zijn individuele geval en dat pas daarna kon worden beoordeeld of er sprake was van dwangarbeid in dit individuele geval. Kunnen de huidige ‘work first’ trajecten door de Raad nog worden gezien- in individuele gevallen- als gericht op het weer naar de arbeidsmarkt toe leiden van de bijstandsgerechtigden, het leidende principe in het voorstel van VVD en CDA is niet het arbeidsmarktperspectief, maar het principe van reciprociteit: omdat je van de samenleving (lees: de hardwerkende Nederlander) bijstand ontvangt, mag die samenleving van jou verwachten dat jij werkzaamheden verricht ten gunste van die samenleving. In een principe van reciprociteit ontbreekt elke individuele toets: het maakt feitelijk niet uit of die werkzaamheden bijdragen aan het arbeidsmarktperspectief van de bijstandsgerechtigde.

Het voorstel van de VVD en meneer Aznani van die partij is dus in strijd met de mensenrechten. Het is daarbij voor mij zeer de vraag, of- wat de gemeente Amsterdam nu doet- jongeren uit hun toeleidingstraject naar de arbeidsmarkt halen en laten sneeuwruimen- in dit kader niet evenzeer in strijd is met artikel 4 EVRM.

Wie de discussie wil volgen

Piet

Wat heeft die dode Duitse man met de discussie over sneeuwruimen van bijstandsgerechtigden in Amsterdam te maken?

Dat komt zo. Gisteren werden we bij de Bijstandsbond overvallen door de grote publiciteit rond het idee van een VVD duo raadslid in Amsterdam die heeft voorgesteld bijstandsgerechtigden te laten sneeuwruimen. We werden bijna platgebeld door de pers, die onmiddelijk reacties van de Bijstandsbond en bijstandsgerechtigden wilden. Item daarbij was, een steeds terugkerende vraag, maar de bijstandsgerechtigden hebben toch niets te doen, die kunnen best gaan sneeuwruimen, en als ze niet willen dan strenge sancties. Dat is goed voor henzelf, en de samenleving wordt er beter van (begaanbare wegen) dus dat is een win-win situatie. En wij maar weer onze argumenten naar voren brengen. De discussie is volkomen voorspelbaar en keert steeds opnieuw terug, met steeds dezelfde argumenten wat je ook voor argumenten ertegen aanvoert. Ook is voorspelbaar wanneer dit soort discussies opduiken. Dat is bv in het najaar het vraagstuk van het aspergesteken, als het daar het seizoen voor is. Of bollenpellen en champions plukken. Als er grote rampen gebeuren, bijvoorbeeld de tsunami in Zuid-Oost Azie, dan worden we gebeld door de pers of er geen Nederlandse werklozen naar Thailand kunnen om te helpen. Ik geloof dat dit ook een voorstel was van de VVD. En dus bv sneeuwruimen als er sneeuw ligt. Ik werd op een gegeven moment door een radioverslaggever gebeld. U wilt over sneeuwruimen praten zei ik. Het was stil aan de andere kant van de lijn. Zijn wij zo voorspelbaar? Ja dus. Het bovenstaande betekende enerzijds dat wij om de moed erin te houden grappen begonnen te maken over dit item, we konden dit nauwelijks nog serieus nemen, hoewel die discussies in de zin van gestaag toenemende verslechteringen wel degelijk invloed hebben. En ik ging enigzins wanhopig op zoek naar nieuwe argumenten, in een poging de zich repeterende argumenten over en weer te doorbreken. Je kunt bij wijze van spreken een artikeltje over sneeuwruimen van twee jaar geleden in een krant gewoon kopieren en weer publiceren, dan is het weer actueel, met precies dezelfde argumenten. De journalisten die de actualiteit doen hebben geen verstand van het item, googlen wat, vragen links en rechts wat, en moeten in een uurtje zich verdiepen in de problematiek en vragen bedenken. En het vele dat (zogenaamde) deskundigen en ervaringsdeskundigen zeggen een samenvatting maken of een artikel in eigen bewoordingen. En dat is dus steeds hetzelfde. Voor het schrijven van het verhaaltje is niet veel tijd. De volgende actualiteit die met te weinig personeel moet worden verslagen wacht alweer. Hoezo communicatie?

Duitser

Daarbij ben ik op het bericht in de pers van gisteren over die Duitser gekomen die zijn buurman doodsloeg omdat die buurman geen sneeuw wilde ruimen. Ik dacht: dit is een mooie illustratie van de misschien wat filosofische vraag: als een ander iets niet wil doen, wat jij graag wilt dat hij doet, hoever ga je dan, om hem of haar daartoe te brengen? Hard tegen iemand schreeuwen, kwaad worden, mag dat? Iemand een gebalde vuist voor het gezicht houden, mag dat? Of.... stalken, mag dat? We hebben allemaal voor onszelf grenzen geformuleerd. Die liggen in beperkte mate voor iedereen misschien anders, maar voor de meeste mensen betekent het: je moet iemand wel in zijn of haar waarde laten, zijn of haar autonomie respecteren. Wij hebben tot nu toe argumenten aangevoerd dat het niet rechtvaardig is, bijstandsgerechtigden als enigen te laten sneeuwruimen, zeker niet bij mensen die dat best zelf kunnen, en dat banen zijn wegbezuinigd waarbij het werk dat blijft liggen door misschien dezelfde mensen die ontslagen zijn nu met een uitkering gedaan moet worden. En we hebben aangevoerd dat een substantieel deel van de bijstandsgerechtigden helemaal niet kan werken. Maar dacht ik, laten we er nu eens van uitgaan dat een bijstandsgerechtigde gezond van lijf en leden is, geen problemen heeft en weigert sneeuw te ruimen, afgezien van die argumenten. Hij heeft er gewoon geen zin in. Hoever mag de staat dan gaan, om die persoon tot een ander gedrag te brengen? Voor die Duitser die zijn buurman doodsloeg was er geen grens. Maar waar ligt de grens van de Nederlandse staat? Bijstandsgerechtigden zijn toch geen criminelen? Er zijn geen politieke partijen in Nederland die pleiten voor het doodslaan van werklozen, gelukkig niet. Maar waar ligt dan voor hen de grens? Want ik heb de indruk dat die grens voor bijstandsgerechtigden langzaam maar zeker steeds verder opschuift. Er is daarbij, hoewel ze (nog) geen criminelen worden genoemd wel degelijk een tendens tot criminalisering van bijstandsgerechtigden en werklozen. En, zegt de PVV, de meeste bijstandsgerechtigden zijn trouwens Turken en Marokkanen. Argumenten om werklozen in discrediet te brengen worden zowel door rechtse als linkse partijen gehanteerd. Rechts zegt: het zijn klaplopers, sommige zogenaamd progressief links-liberale mensen zeggen: o, het is zo conservatief zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw wat als tegenargumenten naar voren wordt gebracht.

schandelijk gedrag

O kijk eens, wat een walgelijk schandelijk gedrag vertonen die werklozen, hoe a-sociaal zijn ze, wat een gebrek aan solidariteit, we kregen via email het verwijt dat we bij de Bijstandsbond lui en elitair zijn in onze reactie, en er worden op internet allerlei ferme maatregelen voorgesteld. Nee, de dwangopvoedingskampen waarbij mensen op straat worden gearresteerd en naar zo'n kamp worden gebracht, nee, dat hebben we nog niet. Maar nogmaals, waar ligt voor die liberaal, die het sneeuwruimen heeft voorgesteld, de grens? Liberalen hebben een zeker wantrouwen tegen de staat, zeker als het gaat om het ingrijpen in het leven van de burger. Maar waar ligt voor die liberalen de grens (en trouwens ook voor bv sociaal-democraten). Of is er voor liberalen een principieel verschil tussen een burger met een uitkering, en mensen die werk hebben? Of mensen die geld hebben en rijk zijn en mensen met een minimuminkomen? Dwangkampen voor werklozen en wat asocialen werden genoemd hadden we in de 19e eeuw. In de grote steden in het westen werden armen op straat gearresteerd, zwerven of dakloos zijn of bedelen was een criminele daad, en ze werden vervoerd naar Drenthe en in de zogenaamde kolonien van de Maatschappij van Weldadigheid tewerk gesteld. In de vijftiger jaren vand e 20ste eeuw gebeurde dit in Amsterdam in oa Asterdorp, waar de a-socialen genoemden bij elkaar werden gezet. Ze moesten het 'fatsoenlijk wonen' leren. Waar ligt de grens? Stopzetten van de uitkering, en dan zoek je het maar uit? Dat is op dit moment wel een grens. Worden veel mensen daardoor niet in ellende gestort? Dat is blijkbaar geen argument om het niet te doen. Hoewel, ik zeg nou wel dat dit een grens is die de staat hanteert, maar hoe zit het met jongeren en andere doelgroepen die zonder vorm van proces in leer-opvoedingsinstellingen worden gestopt? Hoe kan het, dat Nederland van alle Westerse landen het grootste aantal gedetineerden per duizend inwoners heeft na de Verenigde Staten, waarbij een substantieel deel wordt opgesloten zonder vorm van proces?

overwegingen

Deze overwegingen hebben mij ertoe gebracht het bericht het bericht over de Duitser die zijn buurman doodsloeg omdat hij niet wilde sneeuwruimen op de mailinglijst van de Bijstandsbond te zetten. Het was daarbij verre van mij om een sensationeel bericht over een individueel geval naar voren te halen. Ik dacht, ik geef geen commentaar, de mensen snappen de vraagstelling wel. Maar dat moet je dus niet zo doen. Deze discussie heeft niet alleen betrekking op werklozen of bijstandsgerechtigden, maar ook op andere mensen, drop-outs op school, mensen met schulden, etc. Tot nu toe hebben wij voornamelijk via juridische procedures aan de orde gesteld: waar ligt de grens? En dus door in de publiciteit antwoorden te geven op vragen van journalisten. En soms door allerlei kleinere acties, die ook publiciteit trokken. Maar de rechters formuleren maar in zeer beperkte mate grenzen, moeten ook de wet uitvoeren. Een echte discussie wordt niet gevoerd. Zichzelf herhalende -mediagenieke- argumenten van (rechtse) bestuurders dienen om de druk steeds verder op te voeren en daarbij schuiven de grenzen steeds verder op. De rechtsstaat is de dupe. En een discussie over de relatie tussen de draconische bezuinigingen die nu worden voorgsteld en de rechtsstaat komt al helemaal niet aan de orde. Neem het 'volumebeleid' dat vooral door sociaal-democraten is voorgedragen als oplossing voor het dilemma dat je een sociaal minimum op een bepaald niveau moet handhaven voor mensen die het 'echt' nodig hebben en anderzijds beperking van de toestroom tot de bijstand of andere regelingen die noodzakelijk zou zijn omdat je wilt- denkt te moeten- bezuinigen. Hoe hangen de nu voorgestelde bezuinigingen en een steeds verder eroderende rechtsstaat samen? Het zijn vragen die in de huidige mediahype over sneeuwruimen door werklozen niet aan bod komen.

Piet

Sneeuwruimen

Werken in ruil voor je uitkering En mijn salaris dan!

Je kan er vergif op innemen. Om de zoveel tijd komt verplicht vrijwilligerswerk om de hoek kijken. Maar was het tot voor kort een nogal een vrijblijvende discussie, nu wordt het toch wel menens. Gedoogpartij PVV heeft een verzoek bij de regering ingediend om te onderzoeken of werklozen verplicht aan het werk gezet kunnen worden. VVD en CDA hebben toegezegd er serieus werk van te maken. Dit schreeuwt om een reactie. Het klinkt natuurlijk heel sympathiek Werklozen in ruil voor hun uitkering iets terug te laten doen voor de samenleving. Maar dat is het toch niet.

Per slotte van rekening heb je niet voor niks een uitkering. Die krijg je omdat er niet voldoende werk is voor je. Hier zijn verschillende redenen voor te verzinnen. Maar de meest belangrijke wordt in deze discussie meestal niet genoemd. We leven in een systeem waarbij bedrijven met een minimum aan arbeidskrachten een maximaal resultaat te bereiken. Dit geldt ondertussen niet meer voor klassieke fabrieken maar ook voor de gezondheidszorg. Want bejaardenhuizen, verpleeghuizen en zelfs ziekenhuizen komen steeds meer in handen van investeringspartijen, die geheel volgens bovenstaand principe met een minimum aan arbeidskrachten maximale winst proberen te bereiken En wat blijkt juist hier moeten de uitkeringsgerechtigden ingezet worden om hun uitkering zogenaamd terug te verdienen: bijvoorbeeld door koffie rond te brengen.

Dit zijn juist de banen die in een eerder stadium zijn wegbezuinigd om een overname voor een investeringspartij aantrekkelijk te maken. Ja, ja eerst banen wegbezuinigen waarvan je op je klompen aanvoelt dat dit tot een soort kilte leidt die we absoluut niet willen hebben in onze samenleving. Vervolgens roep je dat de vroegere werknemers maar weer de koffie moeten rondbrengen. Maar nu niet met een salaris maar met een karige uitkering. Tsja,

Jacques Peeters Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam WBVA@dds.nl

Ps. Dit verhaal is natuurlijk op op toepassing bij het voorstel om uitkeringsgerechtigden in ruil voor hun uitkering sneeuw te laten ruilen. Ook hier hebben ze eerst bij de gemeentereiniging mensen ontslagen.

AmsterdamLeaks ?

Hum. Net het artikel gelezen in NRC Handelsblad van vandaag 'WikiLeaks inspireert tot regionale initiatieven'. WikiLeaks inspireert steeds meer anderen om online geheime documenten te openbaren. Er is al een initiatief tot een BrusselsLeaks, dat mensen oproept geheimen over Europese instituties op te sturen, en er is een BalkanLeaks in oprichting, die dat in die streek wil gaan doen. Probleem is oa dat WikiLeaks sinds een paar maanden geen nieuwe documenten aanneemt, omdat het geen gelegenheid heeft het materiaal te controleren. BalkanLeaks.eu is al in de lucht. Er schijnen overigens wel problemen bij Wikileaks te zijn, betreffende de transparantie van de organisatie zelf oa op financieel vlak, die hebben geleid tot lancering van het initiatief OpenLeaks. En dan staat er in het NRC artikel nog IndoLeaks, dat een gesprek tussen de voomalige president van Amerika Ford en Soeharto publiceerde. En misschien zijn er nog veel meer initiatieven. Het lijkt me tijd worden dat we op zijn minst in Amsterdam ook zoiets gaan oprichten, AmsterdamLeaks genaamd. Je zou ook aan een landelijk initiatief, HollandLeaks of zo kunnen denken, maar persoonlijk ben ik meer voorstander van decentrale initiatieven van vele kanten, op verschillende servers, etc. Bv iedere gemeente en de landelijkse politiek ieder hun eigen Leaks. Je zou ook Leaks kunnen maken van bedrijven, bv FourstarLeaks. Of PantarLeaks. Maar misschien zijn die initiatieven er al, ik ken ze niet. Zelf heb ik ook te weinig verstand van computers en internet om zoiets op te zetten. Voorwaarde voor zo'n infrastructuur lijkt mij, dat de eventuele klokkenluider zijn of haar materiaal geheel anoniem moet kunnen publiceren, en niet te traceren valt. Er komt heel wat bij kijken, om zoiets op te zetten. Domeinnamen als www.amsterdamLeaks.nl en www.HollandLeaks.nl zijn al niet meer beschikbaar en -wellicht- al gereserveerd door domeinnamenverzamelaars, die daarmee geld hopen te verdienen. Alleen hoop ik wel dat deze ontwikkelingen niet tot nog meer maffe samenzweringstheorien zullen leiden (Er staan oa allerlei oude documenten van de Bilderbergconferenties op WikiLeaks) want er dolen heel wat warhoofden rond op internet. Maar misschien is juist die openheid goed om dat soort theorien te weerleggen.

Piet

Het project 'extra rechtmatigheid' van de Dienst Werk en Inkomen in Amsterdam

De Dienst Werk en Inkomen in Amsterdam is een nieuw project begonnen onder de naam 'project extra rechtmatigheid'. We weten niet, of dit is in het kader van het nieuwe beleid van de wethouder van Groen Links, de dienstverlening en de communicatie te verbeteren door enerzijds een betere hulpverlening en anderzijds strengere controles op rechtmatigheid en pogingen van werklozen aan het werk te komen, maar het lijkt er wel op, als je onze ervaringen hieronder leest. Afgezien van het antwoord op de vraag, of de wethouder het ook zo bedoeld heeft is wel duidelijk, dat de handhavers van de DWI een geheel eigen invulling geven aan het adagium van de wethouder, dat de dienstverlening en de communicatie tot nu toe niet zo goed was en dat dit moet verbeteren. De doelgroep in het nieuwe project is in ieder geval de groep bijstandsgerechtigden die een baantje hebben met een aanvullende uitkering.

Enkele onderdelen uit het project. Op basis van onze spreekuurervaringen. Nadere informatie volgt wellicht later.

Deze week kwam een man op het spreekuur, die ongeveer 15 uur in de week werkt in een broodjeszaak. Hij heeft een aanvullende uitkering van het DWI en een gezin met 4 kinderen. Hij verdient ongeveer 500 euro per maand met zijn werk. Nu was hij meer dan een maand geleden opgeroepen door iemand van de afdeling handhaving van het DWI die hem de volgende opdrachten gaf. Hij moest eerst een formulier invullen, met daarop precies aangegeven de tijden dat hij bij zijn werk aankwam en de tijden dat hij weer vertrok. Vervolgens werd hem meegedeeld, dat hij iedere dag moest bellen wanneer hij naar zijn werk ging en iedere dag (of avond) bellen wanneer hij weer naar huis ging. De man heeft dat gedaan. Daarop werd hij een maand geleden opgeroepen en werd hem verteld, dat de tijden waarop hij belde afweken van de tijden die hij op het formulier had ingevuld. Er zouden verschillende afwijkingen zijn. Een van de afwijkingen: de man van de snackbar had gezegd dat hij normaal 15 a 20 minuten voor werktijd aanwezig was en bij een controle door een handhaver was hij er niet om 18.50 uur (hij begint normaal om 19.00 uur). Hij kreeg een gesprek waarin hij moest verklaren waarom hij er 10 minuten voor aanvang van de werktijd niet was. De man zei dat hij het niet meer wist. Hij begint om 19.00 uur. Men deelde hem mede, dat zijn uitkering zou worden beëindigd om de reden van de afwijkende tijden. Hij zou de inlichtingenplicht hebben geschonden. Er werd een bekend rose formuliertje ingevuld, waarop stond wat de verklaring van de man was voor de afwijkende tijden. Laatste zin: ‘ik begrijp dat ik het u wel bijzonder moeilijk maak vast te stellen of ik recht heb op een uitkering’. De man weigerde te tekenen en is een maand geleden al op ons spreekuur geweest, waar wij tegen hem hebben gezegd dat hij moest afwachten of hij een beschikking kreeg of dat het geld voor december niet gestort was. Deze week kwam hij dus terug met de mededeling, dat het geld niet gestort was. Maar er was ook geen beschikking verstuurd. De man had alleen het rose briefje en zijn mondelinge verhaal over wat er gebeurd was. De advocaat gaat nu een voorlopige voorziening aanvragen en een bezwaarschrift indienen. Er is totaal geen sprake van schending van de inlichtingenplicht, die van belang is voor het vaststellen van het recht op uitkering, wanneer de man aan het DWI zijn loonstrookjes toont en precies opgeeft wat hij heeft verdiend.

Tweede gebeurtenis. In november en december hebben bijeenkomsten bij de DWI in de Weesperstraat plaatsgevonden van klanten van het DWI en enkele functionarissen van de afdeling handhaving. Er waren steeds ongeveer 10 mensen aanwezig. Men zei dat het DWI bezig was met een 'beperkt experiment'. Ongeveer 60 klanten worden voor een bijeenkomst opgeroepen, waarbij die klanten allemaal betaald werk hebben met een aanvullende bijstandsuitkering. De bijeenkomsten begonnen met een inleiding van de heer Bodaar, hoofd afdeling handhaving. Tot verbazing van de aanwezigen trok de heer Bodaar uitgebreid het boetekleed aan. Ze hadden het tot nu toe allemaal verkeerd gedaan op het gebied van communicatie en dienstverlening. Dat moest beter. Men wilde totaal anders gaan werken. Vandaar deze bijeenkomst. Het bleek, dat verschillende mensen verschillende soorten brieven hadden gekregen. Men wilde kijken, zei men althans, wat dan de uitwerking was. Wie komt wel en wie niet en wanneer? Er waren mensen, die een brief hadden gekregen met: u hoeft niet te komen, maar wij willen graag dat u dan en dan komt om zo en zo laat. Anderen hadden een brief gekregen van: u bent op grond van artikel zus en zo verplicht dan en dan bij ons te komen. Sommige brieven bevatten geen mededeling over de bedoeling van de bijeenkomst. Alleen: u moet dan en dan komen. Weer anderen hadden een brief gekregen in de trant van: u mag komen tussen 10.00 uur en 12.00 uur, maar het hoeft niet, zie maar. Verbazing alom dat de ambtenaren van het DWI van te voren niet zelf hadden bedacht dat het toch wel netjes staat om de reden van de oproep in een brief te vermelden, al is het in enkele zinnen, en dat je voor zoiets voor de hand liggends toch geen ingewikkeld experiment op het gebied van communicatie nodig hebt. De heer Bodaar trok weer uitgebreid het boetekleed aan. Ja, misschien was dat wel zo, en we zijn hier om te leren, bedankt voor je tip, etc. Sommige aanwezigen voelden zich misbruikt voor een onduidelijk experiment op het gebied van communicatie. De aanwezigen hadden van te voren een uitgebreid enquete formulier ingevuld, dat moest worden ingeleverd. Maar de bedoeling van de bijeenkomst was de aanwezigen nog steeds niet erg duidelijk. De heer Bodaar had het er maar steeds over, dat de dienstverlening moest verbeteren en dat alles anders moest, en dat ze dit ook gingen doen naar aanleiding van een project in dit opzicht op het Ministerie van Sociale Zaken of zoiets. Het werd er echter niet duidelijker op in de loop van de bijeenkomst. Sommigen begonnen in hun reactie een persoonlijk verhaal, over wat ze allemaal in hun leven meemaakten, maar dit werd min of meer afgekapt. Want het bleek de bedoeling te zijn dat de aanwezigen aan het eind van de bijeenkomst een afspraak zouden krijgen voor een persoonlijk gesprek bij de afdeling Handhaving. Dan zou dat allemaal aan de orde komen. En die afspraak was dan wel weer voor iedereen verplicht. En dan zou iedereen weer op rechtmatigheid worden gecontroleerd. Het was niet duidelijk of mensen, die niet waren komen opdagen, ook zo’n gesprek krijgen of dat het alleen geldt voor de mensen die op een van de bijeenkomsten geweest zijn. Tijdens de bijeenkomst waren sommigen duidelijk niet geïnteresseerd. Aan het eind van de bijeenkomst heeft iedereen inderdaad een afspraak gekregen voor een vervolggesprek, maar dan individueel. Daarop ging men naar huis, sommigen kwaad, sommigen verward en zonder te weten, wat nou eigenlijk de bedoeling was.

We hebben nu ook een beetje zicht op de vervolggesprekken, mensen worden een uur lang doorgezaagd over van alles en nog wat. Welke sociale contacten ze hebben, hoe laat ze naar hun werk gaan en weer naar huis, de giroafschriften van de laatste drie maanden worden post voor post gecontroleerd. 'Waarom doet u die betaling aan die en die privepersoon, hebt u email, hoe de huidige werkgever heet, en welke werkgevers er vroeger waren, of je een relatie hebt, waarom je niet meer uren kunt werken, etc. Mensen krijgen vervolgens een detaillistisch verslag van een dertigtal details toegestuurd waarop ze weer commentaar kunnen leveren. 'Hulpverlening', kijken wat mensen nodig hebben wordt gegoten in een format dat meer met psychisch geweld te maken heeft. Wat, als een detail afwijkt van eerder of later gegeven informatie? Dan wil men weten hoe dat komt. En het eerste voorbeeld geeft aan, dat je dan grote problemen kunt krijgen. We hebben nog meer verklaringen nodig om te kunnen zeggen dat het structureel is, dus de collegepartijen in de gemeenteraad en de wethouder zullen wel zeggen dat we teveel uitgaan van het negatieve, en dat het incidenten zijn, maar we willen op voorhand toch het volgende meegeven aan mensen die ermee te maken krijgen. De werktijden en de gegevens over de arbeidsvoorwaarden worden op zo'n manier geregistreerd, dat ze later eventueel gebruikt kunnen worden om het verwijt van schending van de inlichtingenplicht naar voren te kunnen brengen. Bijvoorbeeld: 'ik kan door mijn arbeidsongeschiktheid maximaal 5 uur per dag werken'. Owee als je dan een dag 6 uur hebt gewerkt.

P vd L. 10-12-2010

Werkplicht voor mensen in de bijstand?

Onderstaand artikel verscheen in de Wegener dagbladen van vandaag. (Limburgs Dagblad, Stentor/Zwolsche Courant, etc.) Mijn naam wordt verkeerd gespeld, in de laatste vraag staat een foutje, want de samenvoeging van wajong, wsw en bijstand wordt niet per 1 januari ingevoerd. (Wel de loondispensatie dus werken beneden het minimumloon) Maar je kunt niet alles hebben.

Piet van der Lende

vragen over - door Joep Trommelen - werkplicht bijstand

SAMENVATTING

Een meerderheid in de Tweede Kamer wil een werkplicht voor mensen in de bijstand. Voor wat hoort wat, redeneren VVD, PVV en CDA, en mensen komen zo sneller weer aan regulier werk. Drogredenen, vindt Piet van der Lenden van de Bijstandsbond Amsterdam.

1. Wat is dan de werkelijke reden dat de regerings- partijen nu met dit voorstel komen?

"Het is een truc om mensen uit de bijstand te kunnen gooien. De meeste gemeenten hebben die werkplicht al lang ingevoerd, via de sociale en maatschappelijke activeringsplaatsen en participatiebanen. Als een sociale dienst zegt dat iemand koffie moet gaan schenken in een buurthuis, heeft die persoon een groot probleem als hij weigert. Maar nu het kabinet de reïntegratiegelden die hier mee gemoeid zijn, wegbezuinigt, zoekt het een andere manier om mensen verplicht te laten werken. Maar een verpleeghuis dat geen vergoeding meer krijgt voor 'verplicht vrijwilligerswerk' zal ook niemand meer willen aannemen."

2. Wat blijft er dan over van de werkplicht?

"Ik voorzie veel ruzies tussen mensen met een bijstandsuitkering en klantmanagers van de sociale dienst die beweren dat iemand niet genoeg zijn best doet om ergens werk te vinden. Het gevolg zal zijn dat mensen uit de bijstand verwijderd worden."

3. Wat gebeurt er dan met die mensen?

"Ze verdwijnen uit de statistieken, worden door hun ouders onderhouden of worden zelfs dakloos. Er zijn nu al zestienduizend jongeren van wie niemand weet waar ze zijn. Dat zijn voor een flink deel jongeren die geen uitkering meer kunnen krijgen."

4. Zijn alle bijstandsgerechtigden wel geschikt om ergens aan het werk te worden gezet?

"Ongeveer twee derde van de bijstandsgerechtigden is arbeidsongeschikt. Het is een groot misverstand dat de bijstand een soort verlengde werkloosheidsuitkering is. De meeste mensen in de bijstand kúnnen niet eens werken."

5. Wat kunnen mensen in de bijstand nog meer van het nieuwe kabinet verwachten?

"Per 1 januari verslechtert hun positie al drastisch. De Wajong, de bijstand en Wet Sociale Werkvoorziening worden samengevoegd tot één regeling. Mensen kunnen dan via loondispensatie worden gedwongen werk te accepteren onder het minimumloon. Dan is het hek van de dam, krijg je Amerikaanse toestanden waarbij mensen twee baantjes hebben en dan nog met z'n vijven ergens op één kamer moeten wonen. Mensen in de bijstand gaan zware tijden tegemoet."

Acties van ambtenaren in Amsterdam

Het college van B&W van Amsterdam kondigt in haar begroting voor de komende jaren forse bezuinigingen aan. Abvakabo FNV vreest voor de kwaliteit van het werk, met alle negatieve gevolgen voor de bewoners en ambtenaren van gemeente Amsterdam. Maak jij je ook zorgen? Kom naar de manifestatie op 15 december om 12.00 uur bij de Stopera, bij de start van de begrotingsbehandeling in de gemeenteraad.

Samen sterk

Tijdens de manifestatie maken we duidelijk dat er niet ondoordacht gesneden moet worden in takenpakketten en het aantal ambtenaren. De Amsterdamse ambtenaar is onmisbaar. Abvakabo FNV en ambtenaren hebben genoeg ideeën hoe er constructief bezuinigd kan worden, mét behoud van zoveel mogelijk kwaliteit. Het is daarom belangrijk dat veel ambtenaren aanwezig zijn bij de manifestatie. Samen sterk voor het publieke werk!

Kom naar de manifestatie en neem collega’s mee. Ambtenaren van de gemeente Amsterdam zijn de hoofdrolspelers. Het gaat tenslotte over jullie baan en jullie arbeidsvoorwaarden. Als je daar zelf niets aan wil doen, wie doet het dan wel? Nu is de gelegenheid om je te organiseren, Abvakabo FNV organiseert en ondersteunt deze actie. Je werk is het waard!

Vele handen…

Kun je helpen om de manifestatiedatum bekend te maken onder collega’s? Jazeker! Meld het gewoon tijdens je werkoverleg en tijdens de lunchpauze. Of help flyers uitdelen bij kantoren van gemeentediensten of stadsdelen. Op 8 en 9 december gaan we flyeren. Meedoen? Meld je dan aan via Noord-West@abvakabo.nl.

Voor de invulling van de manifestatie kunnen we ideeën gebruiken. Op welke manier kunnen we het grote nut van Amsterdamse ambtenaren duidelijk maken? Hoe dragen ambtenaren bij aan een veiliger en mooier Amsterdam? Hoe zou Amsterdam eruit zien als ambtenaren er niet meer zijn? Alles kan, denk bijvoorbeeld aan: muziek, cabaret, een quiz, een inspirerende spreker. Ideeën voor het programma zijn welkom op Noord-West@abvakabo.nl

t behoud van zoveel mogelijk kwaliteit. Het is daarom belangrijk dat veel ambtenaren aanwezig zijn bij de manifestatie. Samen sterk voor het publieke werk!