Noodoproep Bijstandsbond

De Bijstandsbond verkeert financieel in zwaar weer. Als er geen inkomsten bijkomen, ziet de toekomst van de organisatie er somber uit. Ondanks onze lage begroting van 14.000 euro per jaar. Daarvan betalen wij de huur, gas en licht, kopieerapparaat, telefoon, administratiekosten, papier, etc. We hebben tot nu toe geen schulden. Maar we zijn wel door onze reserves heen, en hebben voor de nabije toekomst weinig structurele inkomsten. We hebben geen subsidie van de overheid. We zijn voor een groot gedeelte afhankelijk van de bijdragen van leden en giften.
Wij doen een dringend beroep op u een financiële bijdrage te storten. 

De lonen, de flexibilisering van de arbeid en de concurrentiekracht van de Nederlandse economie

Premier Rutte, die leider is van een regering die vooral oog heeft voor ondernemers- en niet voor arbeidersbelangen, deed zaterdag 15 juni op een VVD-congres een opmerkelijke oproep aan de grote bedrijven in Nederland om de lonen te laten stijgen. "De winsten bij de grote ondernemingen klotsen tegen de plinten op, maar het enige dat in die bedrijven echt stijgt, zijn de salarissen van de topmannen en niet de cao-lonen. Die gaan onvoldoende omhoog en ik vind dat niet acceptabel."

Rutte sprak het dreigement uit om de voorgenomen verlaging van de winstbelasting voor het grote bedrijfsleven terug te draaien als de lonen in de cao's de komende tijd niet stijgen. "Misschien moeten we gaan nadenken of we daar mee door moeten gaan", aldus Rutte afgelopen zaterdag.

Gaat Groot Wassink, wethouder werk en inkomen in Amsterdam nu ook een uitrookbeleid van bijstandsgerechtigden voeren onder druk van het Rijk?

Een samenvatting van het artikel verscheen ook in Het Parool.

Wethouder Rutger Groot Wassink van Amsterdam, die gaat over de uitvoering van de Participatiewet, stuurde 20 mei een brief naar de gemeenteraad waarin hij zijn plannen voor de nabije toekomst uiteen zet. Deze brief werd begeleid met zijn commentaren in de pers, o.a. een artikel in Het Parool, waarbij de wethouder zijn plannen toelichtte. In de pers wordt gesproken over een ‘militaire operatie’ maar het is enigszins onduidelijk of Groot Wassink deze woorden in de mond genomen heeft.

René Beunders (59) van sociaal hart zoekt een donornier

De voorman van Stichting 'Sociaal Hart Enschede' die al jaren opkomt voor de rechten en belangen van kwetsbare inwoners (zorg, bijstand en armoede) is nu vanwege ernstig nierfalen op zoek naar een donornier. Na hartfalen, diabetes mellitus, polyneuropathie en neurogene claudicatio wordt hij sinds vorig jaar vanwege nierfalen dagelijks geconfronteerd met zware dialyse-verplichtingen. Aangezien de wachttijd voor een donornier maar liefst vier jaar bedraagt is hij dringend op zoek naar een nier van een gezonde donor (tussen 20 en 60 jaar) bij voorkeur met bloedgroep nul positief. Graag uw reacties via mail renebeunders@live.nl of tel. 06-51322224.

Een tijdbom onder de financiering van bewindvoering voor mensen met schulden uit de bijzondere bijstand?

De gemeente Groningen wil de kosten van bewindvoering voor mensen met schulden inperken door standaard de bewindvoering te laten uitvoeren door de Gemeentelijke Krediet Bank (GKB). Dit legt een bom onder de financiering van de bewindvoering uit de pot voor de bijzondere bijstand. De kostenpost van bewindvoering bij mensen met schulden legt een groot beslag op die pot. Commerciële bureaus van bewindvoerders verdienen door die financiering veel geld. Door de werkwijze van de gemeente Groningen kan het geld uit de pot voor bijzondere bijstand voor andere doeleinden worden aangewend.

De SP en de ontwikkeling van ‘linkse’ bagger

Hoewel wat ik noem ‘rechtse bagger’ van alle tijden is, en in de geschiedenis werd vastgelegd in schotschriften en pamfletten, heeft het fenomeen met de komst van sociale media en internet een hoge vlucht genomen. Mensen kunnen vanachter de computer of via mobiele apparatuur anoniem direct zelf berichten publiceren, op een goedkope manier en potentieel toegankelijk voor vele lezers. Er blijken allerlei mensen met ambtelijke posities of in het bedrijfsleven anoniem allerlei vooroordelen en racistisch rotzooi op twitter etc. te produceren. ‘Voor de lol’ of ‘om een beetje te provoceren’. Kenmerk van de rechtse bagger is, dat het gaat om oppervlakkige beeldvorming, het opplakken van een frame op een gebeurtenis of op personen, als een symbool verbonden met emoties. Het gaat daarbij niet om genuanceerde meningen, waarbij je op een oprechte manier probeert de werkelijkheid te analyseren, maar om verdraaiing van feiten, selectieve interpretatie en selectie van feiten, samenzweringstheorieën, stigmatisering van bevolkingsgroepen en vervalsing van de geschiedenis. Alles in dienst van de oppervlakkige beeldvorming op basis van emoties. Of feiten kloppen doet er niet toe, zolang de beeldvorming maar wordt versterkt. 

Hiddema geeft te veel ontvangen onkosten aan Poezenboot

Forum voor Democratie-kamerlid Theo Hiddema doneert zijn te veel ontvangen onkostenvergoeding aan de Poezenboot. Het ‘kattenbeest’ is Hiddema ‘dierbaar’.
Beheerder Judith Gobets van de poezenboot: ,,We stonden er met zijn allen helemaal versteld van. Van sommige mensen wéét je dat het kattenmensen zijn, die zijn er heel open over. Maar van meneer Hiddema wist ik het niet.’’

Het zou gaan om zo’n 14.000 euro. Geld dat Hiddema kreeg omdat hij bij zijn installatie in de Kamer Maastricht als woonplaats opgaf, terwijl hij in Amsterdam resideert. Hiddema gaf direct toe niet in Maastricht te wonen en zei de boel niet bewust te hebben geflest. Het te veel uitgekeerde geld wilde hij teruggeven, maar dat blijkt in de praktijk ingewikkeld. De Tweede Kamer zou zeggen dat het geld wél rechtmatig is uitgegeven. Hiddema staat immers formeel ingeschreven in Maastricht. Hij zegt in de Volkskrant dat hij zich nu gaat inschrijven in Amsterdam.

Ok ok ,zo doen de heren van stand dat. 

Het teveel uitgekeerde geld wilde hij teruggeven, maar dat blijkt in de praktijk ingewikkeld. De Tweede Kamer zou zeggen dat het geld wel rechtmatig is uitgegeven. Ja ja, meneer Hiddema . Stel u was een uitkeringsgerechtigde. Ok,ok ik zeg ook “stel” . Een meneer van stand overkomt zoiets niet. Maar stel u was uitkeringsgerechtigde en u geeft bij uw aanvraag uitkering in Amsterdam op dat u woonachtig bent in Amsterdam, maar in de praktijk verblijft u in Utrecht. Denkt u nu werkelijk dat de Sociale Dienst (DWI) te Amsterdam zou zeggen dat de uitkering wel rechtmatig is gegeven. Omdat u formeel staat ingeschreven in Amsterdam. Nou meneer Hiddema ik kan u verzekeren dat de Dienst Fraude u zal betichten van woonfraude. Vervolgens zullen ze u, omdat u een keer over de scheef bent gegaan u indelen als een zeer fraudegevoelig iemand. Dat betekent in de toekomst bij de geringste twijfel, ondergaat u een onderzoek 

Het zou u sieren als u erop staat om alsnog te zaak te laten onderzoeken. Al was het maar om aan te geven dat u net als een willekeurige steuntrekker niet boven de wet staat
Het zou de Tweede Kamer sieren om deze zaak verder te onderzoeken. Om aan te geven dat niemand, ook geen Kamerlid boven de wet staat en dus ook zou behandeld wordt als een steuntrekker die beticht wordt van woonfraude. 

Het is leuk dat u het geld aan een zeer nobel doel geeft om maar aan te geven dat u in uw ogen niks verkeerd hebt gedaan. Het blijft toch overheidsgeld dat u uitgeeft, zonder dat u kunt aangegeven dat het rechtmatig in uw bezit is gekomen. Gaat u nu deze gift aan de Poezenboot op uw belastingformulier aangeven als gift waardoor u in aanmerking voor belastingaftrek?
Dat de Poezenboot, die constant om geld verlegen is, deze gift accepteert is heel begrijpelijk. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze onwillekeurig worden meegezogen in een politiek spelletje. Het geld is toch enigszins besmet. Als meneer Hiddema zo onder de indruk is van het kattenbeest dan had hij al veel eerder een gift kunnen doen. Maar net nu! 

Een groet van Jacques Peeters 

Op internet is het wijzigingsvoorstel van de Participatiewet en Ziektewet in verband met het breed offensief gepubliceerd.

Het kabinet heeft een breed offensief gelanceerd om mensen met een beperking aan het werk te helpen. Het is daarom wenselijk wijzigingen aan te brengen in de Participatiewet en Ziektewet, zoals het vereenvoudigen en verbeteren van het instrument loonkostensubsidie en van passende ondersteuning aan belanghebbenden. Ook wordt bevorderd dat werken loont voor mensen die in deeltijd met behulp van loonkostensubsidie werken.
U bent van harte uitgenodigd via https://www.internetconsultatie.nl/participatiewet_breed_offensief uw reactie op het wijzigingsvoorstel te geven. De einddatum van de consultatie is 4 juni 2019.

Minima worden genaaid door overheid

Per 1 januari 2019 heeft de regering het lage btw-tarief verhoogd van 6 naar 9 procent. Onder het lage btw-tarief vallen de dagelijkse boodschappen. Concreet betekent dit dat u op 31 december 2018 voor een pak koffie nog €4,- moest neertellen; vanaf 1 januari kost dezelfde koffie €4,12. De dagelijkse boodschappen zijn dus door overheidsbeleid duurder geworden. Uw geld is minder waard geworden.

Toch roept dezelfde overheid dat niemand de btw-verhoging in zijn portemonnee zal voelen. Iedereen zal meer poen krijgen. Dat heeft dan te maken met belastingmaatregelen die ook op 1 januari 2019 zijn ingegaan en de pijn moeten verlichten. Allerlei planbureaus zijn er als de kippen bij om te bevestigen dat niemand erop achteruitgaat. Maar hoe kan het dan dat velen van ons toch het gevoel hebben dat ze weer eens financieel genaaid zijn?

Dat heeft dan te maken met het soort belastingmaatregelen die zijn genomen. Had je in 2018 een belastbaar inkomen tot €20.142,- dus tot minimumloon dan was je 36,55% aan belastingen kwijt. In 2019 ben je iets meer, namelijk 36,65% kwijt aan belastingen. Met andere woorden met een inkomen tot een minimumloon ga je belastingtechnisch er in 2019 op achteruit. En je boodschappen zijn duurder geworden. Dus je levert met een minimuminkomen flink in. Met dank aan onze lieve overheid.

Had je echter een inkomen van €60.000,- dan betaalde je in 2018 over het meerdere €20.142 nog zo’n 40.85% aan belastingen. In 2019 is dat 38,10% geworden. Dus je betaalt over €40.000 in 2019 zo’n 2,75% minder belastingen. Dat is zo’n €1.100,- meer in je portemonnee.

Hoe hoger je inkomen, des te meer profiteer je van de overheidsmaatregelen. Moet je rondkomen van een laag inkomen, dan word je genaaid door dit kabinet van VVD, CDA, D66 en ChristenUnie. Daar verandert geen planbureau iets aan.

Jacques Peeters is spreekuurmedewerker van de Bijstandsbond. Dit artikel verscheen eerder in MUG Magazine van april 2019.

Campagne Dokters van de wereld voor betere mondzorg en tandartsbehandelingen

Dokters van de Wereld is een campagne gestart om ervoor te zorgen dat iedereen in Nederland toegang heeft tot tandartszorg. De campagne heet 'Kiezen voor elkaar'. Onderdeel van de campagne is dat mensen hun verhalen kunnen insturen met hun ervaringen ter versterking van de campagne. Dokters van de Wereld wordt overstelpt met reacties van mensen die ook mondproblemen hebben. Het is duidelijk dat mondzorg heel veel mensen raakt! Zij willen heel graag uw ervaringen gebruiken om een nog sterker verhaal te hebben naar de politiek. Mondzorg móet toegankelijk worden voor iedereen! Groot knelpunt is, dat sinds jaar en dag vergoeding van tandartskosten uit de bijzondere bijstand wanneer het niet gedekt wordt door de verzekering onmogelijk is. https://doktersvandewereld.org/verhaal/

Amsterdam, 9 april 2019 – Voor zo’n 500.000 mensen in Nederland is de tandarts onbetaalbaar geworden. Dokters van de Wereld ziet dagelijks de gevolgen hiervan: rotte tanden, ontstekingen en ernstige pijnklachten. Vanaf donderdag 11 april geeft de organisatie met steun van de Postcode Loterij duizend mondzorgbehandelingen aan mensen die anders écht geen toegang hebben tot de tandarts. Met een mobiele tandartspraktijk reist de organisatie de komende maanden naar Waddinxveen, Rotterdam, Amsterdam, Nijmegen, Den Haag en Groningen.

Kiezen voor elkaar

De tandartsbehandelingen in Waddinxveen zijn meteen ook de aftrap van de campagne ‘Kiezen voor elkaar’. De hulporganisatie strijdt met haar campagne voor een structurele oplossing voor toegang tot mondzorg voor iedereen. Maar ook om de aard en omvang van de problematiek beter inzichtelijk te maken. Directeur Arianne de Jong: “Wij zien mensen die niet meer kunnen slapen of eten van de pijn. En zelfs dertigers die al hun tanden laten trekken en een kunstgebit nemen, om de hoge kosten van tandartsbehandelingen te voorkomen. Het is vreselijk schrijnend dat noodzakelijke behandelingen voor zo’n half miljoen mensen in ons land onbetaalbaar zijn.”

Geen verzekering

In Nederland wordt mondzorg voor mensen vanaf 18 jaar niet vergoed vanuit het basispakket. Als mensen geen geld hebben voor een aanvullende verzekering schiet preventieve mondzorg er vaak bij in en als er klachten ontstaan stellen mensen behandeling zo lang mogelijk uit. Voor mensen met een laag inkomen, waaronder ook ouderen, dak- en thuislozen, en voor ongedocumenteerde migranten kan hierdoor een opeenstapeling van problemen ontstaan. Mensen komen bijvoorbeeld in een sociaal isolement terecht of maken weinig kans op de arbeidsmarkt. Bovendien kunnen andere chronische aandoeningen en slechte mondgezondheid elkaar flink versterken. Hoewel mondzorg voor kinderen wel wordt vergoed uit het basispakket blijkt uit onderzoek dat kinderen van ouders met een lage sociaaleconomische status of migratieachtergrond vaker last hebben van gebitsproblemen en ook minder vaak voor controle bij de tandarts komen.

Groeiend probleem         

Straattandartsen, tandartsopleidingscentra en belangenorganisaties hebben verschillende informele netwerken opgezet om mensen in fragiele financiële posities toch van acute tand- en mondzorg te kunnen voorzien. “Wij, maar ook andere maatschappelijke organisaties, proberen zo zelf tandzorg te organiseren voor uiteenlopende kwetsbare groepen. Maar deze noodgrepen zijn helaas niet toereikend voor de ernstige problemen die we tegenkomen”, zegt Arianne de Jong. “Met onze campagne trekken we aan de bel om aandacht te vragen voor het groeiende probleem dat wij als organisaties en tandartsen dagelijks zien.”

Structurele oplossingen

Dokters van de Wereld pleit voor een structurele, landelijke oplossing die voorziet in toegankelijke en betaalbare preventieve en acute mondzorg voor álle kinderen en volwassenen. Arianne de Jong: “Wij vinden dat iedereen naar een tandarts moet kunnen gaan, zeker bij acute problemen, ongeacht de portemonnee. Toegang tot zorg is een mensenrecht, géén privilege! Hier zit duidelijk een enorm gat in ons mondzorgsysteem.”

Oude stakingen en de oorsprong van de rode vlag op 1 mei

Het is weer bijna 1 mei, de dag van de arbeid, met de rode vlag als symbool. Enkele socialisten hebben het initiatief genomen waarbij ze iedereen oproepen op 1 mei de rode vlag uit te steken. (www.rodevlag1mei.nl) De rode vlag is al ver voor de opkomst van het socialisme het symbool van eendracht, strijdbaarheid en verbondenheid. Rode vlaggen, sjaals, capes en rode doeken werden gebruikt bij stakingen, optochten en feesten. Hieronder een kort (onvolledig) overzicht van het gebruik van de vlag voor de opkomst van het socialisme en hoe de vlag het symbool werd van het socialisme.

Stakingen onder veenarbeiders komen al in de 17e en 18e eeuw voor. Ik geef hieronder enkele voorbeelden. In de 17e eeuw horen we over onrust bij de verveningen in Diever, Leggelo en Smilde. In april 1634 brachten enkele kooplieden uit Amsterdam een bezoek aan de veengraverijen aldaar. De kooplieden constateerden, dat er arbeiders waren die onrust stookten. Zij beklagen zich hierover bij de Drost van Drente.

Ook in de 18e eeuw zijn er stakingen. Dit blijkt bijvoorbeeld uit een plakkaat van 18 juni 1728, waarbij bij het graven van het diep te Pekela verboden wordt het "Levaay maken" en “stek

roepen". Verder is er een plakkaat van 3 mei 1721 tegen het verwekken van wanorde te Veendam en Wildervank door arbeiders die niet tevreden waren met het loon, dat door de gecommitteerden van de veenbazen werd vastgesteld.

In 1797 worden strafmaatregelen aangekondigd tegen veenarbeiders, die het werk staken en die met een lap of hemdrok aan een stok, lawaai makende, optrekken, daarbij op trommels slaande.

Stakingen kwamen in de 18e eeuw echter niet alleen voor in de veenderijen in Groningen en Friesland; ook bij de indijking op Zuid-Beveland in 1773 werd door de werklieden gestaakt. De geschiedschrijver vermeld, dat deze werklieden voor een groot deel uit Oost Friesland afkomstig waren.‘ 

Over de stakingen van veenarbeiders en grondwerkers in de 19^e eeuw is meer bekend. We horen daarbij ook voortdurend, dat er arbeiders uit Duitsland bij betrokken zijn. (1)

stakingen en de rode vlag

Men sprak in het noorden van Nederland bij het staken van "levay maken." Van der Molen zegt dat men in de hoogveenafgravingen met "Lawei" een korf bedoelde, die aan het uiteinde van een houten stok was gehangen. Deze houten stok zat weer vast aan een verticaal geplaatste paal. Het ophalen of neerlaten van de korf gaf begin- en eindtijd van de werk-tijden aan. (2) “levay maken “ betekende dan dat men tijdens werktijd de korf neerhaalde en dus stopte met werken. De tochten door het veen werden in Friesland ook wel "bollejagen" genoemd. De stakers trokken in die provincie met een rode vlag door het veen, en riepen andere arbeiders op, zich bij de stoet aan te sluiten. Soms waren er werkwilligen, hetgeen wel eens tot gewelddadigheden leidde. De tochten door het veen of langs openbare werken hadden dus tot doel, dat meerdere groepen arbeiders zich aansloten en dat werkwilligen werden gedwongen te stoppen met werken. Na de tocht door het veen verzamelden de stakers zich op het zogenaamde appel, bijeenkomsten in de open lucht op strategische plaatsen in een dorp. Tijdens die bijeenkomsten werden een of meerdere voormannen gekozen, die voorstelden, bepaalde looneisen bij de werkgevers naar voren te brengen. Deze voorlieden werden wel "appelmeesters" genoemd. Na het appel trokken alle stakers naar de werkgevers. Deze werden een voor een bezocht, en de eisen werden naar voren gebracht. Tot de tachtiger jaren in de 19e eeuw, wanneer bv activisten van de S.D.B. zich met de onderhandelingen gaan bemoeien, hadden de vertegenwoordigers van de stakers weinig of geen speelruimte om te onderhandelen. Er werden eisen gesteld, en die moesten worden ingewilligd. (3)

optochten met rode vlag

Tijdens de massale optochten trok men ook langs verschillende kroegen, waar flink wat drank werd ingenomen. De overheid beschouwde de verschillende stakingen als een verstoring van de openbare orde en er werd politie en marechaussee ingezet om de stakingen te breken en de leiders te arresteren.

Kerst Huisman constateert, dat het uitsteken van een vlag om het begin van een staking aan te geven rond 1880 algemeen gebruikelijk was. Meestal had de vlag een rode kleur: Vlaggen en doeken speelden een grote rol tijdens de optochten die men bij stakingen hield. Dit blijkt uit vele voorbeelden. Zo werd in 1845 in het Friese dorp ter Idzard gestaakt. De staking begon, omdat de veenarbeiders uit hun tenten stokken staken, voorzien van vlaggen en rode wollen dassen. Dit sein werd uit andere trekkerstenten met gelijke seinen beantwoord. Dit was het teken voor het begin van de staking. (4)

Een ander voorbeeld. Op 27 juli 1840 kwamen 200 polderwerkers bij elkaar die werkten aan de ontginning van de Haarlemmermeer. “Allen hadden rode linten aan het hoofd, een haak op de schouder en de groep was voorzien van een rode vlag". (5) 

0p 18 mei 1823 werd er gestaakt door de kanaalgravers die werkten aan het Noord-Hollands kanaal. Nadat verschillende optochten zijn gehouden om te zorgen, dat zoveel mogelijk arbeiders zich bij d staking zouden aansluiten wilde men optrekken naar de keet van de aannemer op 27 mei. De optocht wordt als volgt beschreven: "Voorop loopt een poldergast in een blauwe militaire rok. met glimmende koperen knopen, een sjako op het hoofd. Hij is gewapend met een lange stok waaraan een rode doek is vastgeknoopt. Het is Arie Boom. Achter dit vaandel wordt circus gespeeld. Twee lopen er krom met netten over het hoofd en Wilgentakken aan het lijf. Ze worden met stokken voortgedreven door Arie Aarts, die tegen iedereen die het horen wil roept: "dit zijn mijn beren".11 Dan volgen een fluitist, een trommelaar en zelfs heeft iemand een viool meegenomen. En op hun muziek lopen wel 60 mensen mee schreeuwend en dansend. De meesten hebben hun gezicht zwart gemaakt" . (6)

Rode zakdoeken als vlag' kwamen ook bij andere gelegenheden voor. Over de grote jaarmarkten in Drente wordt geschreven: "in het namiddaguur gaat de dorpsjeugd, die van heinde en ver in gezelschappen van 20 of 30 personen is samengestroomd, zich bij zang en dans, begeleid door strijkmuziek en krassende violen in de herbergen aan pret wijden. Komen zulke troepjes, zoo maakt dit op de kermisbezoekers eenen eigenaardigen indruk. De roode zakdoeken bij wijze van vlag aan een stok gebonden, die heen en weer zwaaien, zijn de symbolen der eendracht, waardoor de jeugd uit elk dorp zich voelt verbonden. Het luide gezang der aangekomenen wordt door de hoera's der reeds aanwezigen afgewisseld. (7)

strijd om symbolen

Bij de grote veenarbeidersstakingen in de 80-er jaren van de 19^e eeuw kreeg de rode vlag echter steeds meer een politieke betekenis. Hij werd het symbool van het socialisme. Activisten van de Sociaal-Democratische Bond en anderen gingen zich met de stakingen bemoeien. Tijdens de appels spraken zij de stakers toe. Zij vonden dat er tijdens de optochten bij een staking geen sterke drank meer geschonken moest worden en dat men zich gedisciplineerd zou moeten gedragen. Bovendien werden er centrale eisen gesteld, zodat er een verband ging ontstaan tussen de acties in de verschillende veenstreken. De centrale eisen waren: afschaffing van de gedwongen winkelnering, etc. Domela Nieuwenhuis, net verkozen in de Tweede kamer, bracht de eisen op politiek nationaal niveau. Hij koos voor een interpellatie in de kamer, waar de centrale eisen. van de stakers ook weer naar voren kwamen. En de rode vlag werd het symbool van het socialisme, en van de eensgezindheid van de arbeiders.

Na een grote kiesrechtdemonstratie van september 1885 was het ontplooien van rode vlaggen in Nederland verboden. Het gebruik van die vlaggen wekte grote ontsteltenis. Krantenberichten uit het buitenland hielden de schrik voor het rode gevaar levendig. Er ontstond in deze tijd een strijd om de gunst van de veenarbeiders. Niet alleen vertegenwoordigers van de Sociaal Democratische Bond trokken naar het veen, ook vertegenwoordigers van allerlei religieuze groeperingen. En zo ontstond er ook een strijd om de symbolische betekenis van de rode vlag. Vertegenwoordigers van de S.D.B. zorgden, dat er leuzen op kwamen als "recht en brood voor allen". 

Over de Stakingen van 1888 wordt geschreven: bij een optocht van Nieuw-Amsterdam naar Erica en achtergelegen venen had een troep van ca 1500 mannen van de aldaar gevestigde evangelist ter vervanging van hunne rode zakdoeken, van welke zij zich als vaandels bedienden-zich onder dankzegging een nationale vlag laten aanreiken, waarop het rode doek door henzelven in het water geworpen werd, en men onder verheffing van het "Wien Neerlands Bloed" en "Oranje boven" verder het veld introk.

Van belang is hier, dat er niet alleen de vlag als symbool een andere betekenis kreeg en dat er strijd ontstond om de symbolische betekenis van het rode vaandel. Er trad in de 80-er jaren van de 19e eeuw een omslag op in het denken van de arbeiders. De oude cultuur begon te verdwijnen door invloed van socialisten en evangelisten, die de venen introkken. Zij probeerden aansluiting te vinden bij de tradities, die reeds onder de veenarbeiders bestonden. Zoals het te pas en te onpas zingen van liederen, en het gebruik van de rode vlag die nu ook een aanvullende betekenis kregen

Piet van der Lende

(1) Deze voorbeelden worden genoemd in S.J. van der Molen. Turf uit de Wouden. bijdrage tot de geschiedenis van de hoogveengraverij in Oostelijk Friesland tot 1900. Uitgeverij De Tille, Leeuwarden 1978.

(2) Van der Molen blz 267, Turf uit de Wouden

(3) Zie ook Sikko Dubbelboer. Wat met het veen verdween. Historie en humor uit de Drentse veenkoloniën Veendam 1980. En H. J. Prakke- Deining in Drenthe. Van Gorcum/1969

(4) Kerst Huisman. 'Welke dan gewoonlijk de oproerlingen zijn...' : de spontane stakingsbeweging in de Friese venen tot 1888. In: Ferdinand Domela Nieuwenhuis : de apostel van de Friese arbeiders / onder red. van J. Frieswijk ... [et al.]. - Drachten : Friese Pers. 1988.

(5) J. Mac Lean – Arbeidsconflicten in de periode 1813-1872. Gegevens uit het Kabinet des Konings. Blz 302 In: Tijdschrift voor sociale geschiedenis V (1979) blz 292-313

(6) Vincent Vrooland en Jeroen Sprenger- Dit zijn mijn Beren Een studie over de arbeidsverhoudingen tijdens de aanleg van het Noord Hollands kanaal. Blz 50. De brochure is op het internet te raadplegen. http://www.jeroensprenger.nl/Dit zijn mijn beren/index.html

(7) H.J. Prakke- Deining in Drenthe.