1800 illegalen demonstreren in Parijs

In het kader van een al langer lopende campagne van de ‘sans papiers’ de mensen zonder papieren in Frankrijk demonstreerden 5 november 1800 mensen zonder papieren en hun sympathisanten in Parijs. De tocht ging van het Plein St-Michel naar de burelen van de International Labour Organisation (ILO). Een delegatie van de demonstranten werd ontvangen door M. Trogrlic, directeur van de ILO Frankrijk. De demonstranten eisen fundamentele rechten, tegen discriminatie, uitbuiting, onderdrukking en stigmatisering. M. Trogrlic bracht in herinnering dat de ILO in 1975 de conventie 143 heeft uitgebracht, waarin voor de eerste maal de rechten van de illegale arbeidsmigranten werden vastgelegd. Frankrijk heeft deze conventie tot nu toe echter geweigerd te ratificeren. De spreker beloofde de eisen van de demonstranten te zullen overbrengen aan het departement van de Migratie van de Verenigde Naties en aan het Bureau van de ILO in Geneve. Na enige discussie zijn de actievoerders van plan opnieuw te mobiliseren om de regering van Frankrijk onder druk te zetten de conventie van 1975 te ratificeren, zoals 23 landen al gedaan hebben. De eerstvolgende demonstratie is op 14 november. Aan de lijst van ondersteunende organisaties te zien hebben de actievoerders nog niet de steun van vakbonden, uitgezonderd Solidaires en SUD Travail, en van de werklozenorganisaties.

Staatssecretaris Timmermans sluit critici uit van Europafonds

Persbericht Stichting Ander Europa - 4 november 2009 ====================================================

Het Europafonds van het ministerie van Buitenlandse Zaken geeft geen 
subsidie meer aan organisaties die kritisch staan ten opzichte van de 
huidige Europese Unie. Dat concludeert de Stichting Ander Europa uit de 
toekenning van subsidies uit het Europafonds die vandaag bekend is 
gemaakt. Alle aanvragen van Europa-kritische organisaties zijn 
afgewezen, waaronder een project van Ander Europa. Tegen het project zelf heeft het ministerie geen bezwaar, zo blijkt uit de afwijzingsbrief. Wel worden er drie andere bezwaren genoemd als reden 
om het project af te wijzen.

1. Het projectvoorstel is onvoldoende uitgewerkt. Met name wordt hierbij 
genoemd dat in het project wel duidelijk wordt dat er in de 
voorbereiding met andere organisaties is gesproken over dit project en 
dat zij toegezegd hebben “in principe" mee te doen. Maar er blijkt 
volgens het ministerie “niet op basis van concrete brieven of duidelijke 
afspraken dat deze organisaties daadwerkelijk aan de uitvoering van het 
project mee zullen werken." Ook bij de twee eerder door Ander Europa uitgevoerde projecten is nauw 
met een groot aantal organisaties samengewerkt zonder dat daar van 
tevoren met die organisaties schriftelijke afspraken over zijn gemaakt, 
laat staan dat die schriftelijke afspraken bij de projectaanvraag waren 
gevoegd. Ook blijkt nergens uit het aanvraagformulier van het ministerie 
dat het schriftelijk vastleggen van dergelijke afspraken een voorwaarde is.

2. In de tweede plaats wordt aangevoerd dat in de aanvraag sprake is van 
‘onderzoek’ en dat in de regels van het ministerie staat dat ‘onderzoek’ 
niet voor subsidie in aanmerking komt. Dit is een vreemd argument. Het 
project behelst “het verstrekken van informatie en voeren van discussies 
met maatschappelijke organisaties en het op basis daarvan uitgeven van 
een serie publicaties over de rol van de Europese politiek op 
verschillende beleidsterreinen." In de projectaanvraag wordt aangegeven 
dat in een voorfase van het project nauwkeurig gekeken gaat worden welke 
organisaties en welke thema’s hiervoor in aanmerking komen. In dat 
verband wordt het woord ‘onderzoek’ gebruikt. Maar het is volstrekt duidelijk dat het niet gaat om een 
onderzoeksproject. Daar komt nog bij dat deze voorfase valt in de 
periode van voorbereiding van het project, dus vóór dat er van 
financiering door het ministerie sprake is.

3. Als derde reden voor het afwijzen schrijft het ministerie dat op 
"geen enkele wijze concreet is aangetoond dat er daadwerkelijk 
belangstelling bestaat voor de brochures" en dat “daardoor het draagvlak 
voor uw activiteiten onvoldoende is aangetoond." Het ministerie gaat 
daarbij volstrekt voorbij aan de verwijzing in de aanvraag naar de 
uitvoering van andere projecten door Ander Europa, waaronder de twee 
eerder vanuit het Europafonds gefinancierde projecten. In het kader van die projecten zijn een aantal publicaties uitgebracht 
die gretig aftrek vonden. De concrete aantallen bestellingen van die 
publicaties zijn in de betreffende eindverslagen aan het ministerie 
vermeld en mede op basis daarvan zijn die eerdere projecten door het 
ministerie als succesvol beoordeeld.

Aangezien door het ministerie geen andere redenen voor het afwijzen van 
deze aanvraag worden genoemd dan deze formele en feitelijk onjuiste 
redenen gaan wij ervan uit dat er andere redenen zijn om de aanvraag van 
onze organisatie af te wijzen. Wij worden in deze opvatting gesterkt 
door het feit dat op zijn minst twee andere Europa-kritische 
organisaties (Campagne tegen de wapenhandel en de Stichting Euromarsen) 
ook een afwijzing hebben ontvangen, terwijl dit jaar het Europafonds een 
onderbesteding kent van bijna honderdduizend euro. De Stichting Ander 
Europa zal dan ook in beroep gaan tegen deze beslissing van het ministerie. HET EUROPAFONDS

Het Europafonds kreeg na het referendum over de Europese grondwet in 
2005 en het afgelasten van de Brede Maatschappelijke Discussie over 
Europa de beschikking over 2,5 miljoen euro per jaar om organisaties in 
staat te stellen het debat over Europa te voeren. Van het begin af aan 
was er kritiek op het fonds omdat critici van Europa daarbij niet aan 
bod kwamen. In eerste instantie werd een aanvraag van acht organisaties die campagne 
gevoerd hadden tegen de grondwet afgewezen. Na Kamervragen en kritische 
stukken in de media verzocht het ministerie uiteindelijk de in het 
Comité Ander Europa samenwerkende organisaties een klein project in te 
dienen. Tot twee keer toe werden projecten van Ander Europa goedgekeurd 
en tot volle tevredenheid van het ministerie uitgevoerd.

In een externe evaluatie van het Europafonds indertijd is gesignaleerd 
dat critici nauwelijks aan bod kwamen. De evaluatoren stelden voor om 
"het beheer van het fonds uit te besteden aan een onafhankelijke 
organisatie" en om “een proactief beleid te voeren om nieuwe groepen 
(Europa-kritische) aanvragers aan te trekken." Beide conclusies werden door staatssecretaris Timmermans verworpen. Dat kritische organisaties slechts 1% van de gelden uit het Europafonds 
ontvingen was volgens hem te wijten aan het feit dat dergelijke 
organisaties geen aanvragen indienden. Nu er wel een aantal kritische 
organisaties aanvragen hebben ingediend worden deze aanvragen niet 
gehonoreerd.

Zie voor meer informatie, de letterlijke teksten van de aanvragen bij het Europafonds en de afwijzingsbrief de ‘Dossiers Europafonds 1 + 2’ 
op de website: http://www.andereuropa.org Reacties: info@andereuropa.org

Nieuw! Blijf-Aan-De-Bal-Banen van de gemeente Amsterdam

Schoon is schoon, maar schoon kan ook soms net iets schoner We hadden in Amsterdam al Sociale Activerings Plaatsen (SAP), Maatschappelijke Activerings Plaatsen (MAP), Participatie Banen (PP), VrijwilligersWerk reintegratie (VRW) en VrijwilligersWerk Maatschappelijk (VRM). Om het onderscheid aan te duiden maken klantmanagers van DWI en consulenten van Pantar graag een vergelijking met het koffiegebeuren.

Je moet het zien als treden van een participatieladder, waarbij je telkens naar een hogere trede kunt promoveren. De klanten op een SAP plaats kunnen nog niet zoveel, alleen koffiedrinken. De mensen op een MAP plaats kunnen al iets meer, ze kunnen ook koffie zetten. En de mensen op een PP plaats kunnen weer iets meer, ze kunnen ook de inkoop van de koffie plannen en uitvoeren. Dit heeft consequenties. Zo is een SAP plaats voornamelijk consumptief, dus die mensen mogen een cursus volgen. Maar van de mensen op een MAP plaats of een PP plaats wordt verwacht dat ze zelf iets doen, dus die mogen geen cursus volgen maar wel bv de pennen en het papier klaarleggen voor de curisisten. Althans zo heb ik het begrepen.

De gemeente Amsterdam noemt het zelf een ‘zorgvuldig doordacht opgebouwd systeem van participatie’. En ach, nu moet de gemeente op dit systeem gaan bezuinigen. De kerstboom kent nog veel meer ballen, zoals de vacature carroussel en de mobiliteitscentra.

Maar dat weerhoudt de ambtenaren er niet van weer iets nieuws te bedenken. Nieuw! Een vervolmaking van het SYSTEEM. De Blijf-Aan-De-Bal-Banen! (In de wandeling al de Blijf-Van-Mijn-Ballen-Banen genoemd) De gemeente Amsterdam wil een nieuwe tijdelijke vorm van ‘additioneel’ werk invoeren voor werkzoekenden: de blijf aan de bal baan. Ter voorkoming van verdringing van banen het werk vooral zoeken in de non-profitsector. De deelnemers krijgen een vergoeding in de vorm van een stageovereenkomst, volgens het systeem dat ook al bestond voor instromers in de WWB. De werkgevers krijgen een vergoeding van 100 euro per deelnemer per maand. De mensen op een blijf aan de bal baan mogen geen werk doen dat minder dan een half jaar geleden is gedaan door iemand met een oude ID baan, dus dat is voor de werkgevers geen probleem. Even wachten en je kunt de nu te dure ID-ers eruit gooien (voorzover dat nog niet gebeurt is) en blijf aan de bal banen nemen. Daar verdien je weer mee.

Er komen in 2010 1000 van dergelijke banen, die maximaal een jaar mogen duren. Wat voor werk moeten die mensen doen? In de eerste plaats ‘Welkom-medewerker Topstad Amsterdam’. Deze medewerker heet toeristen welkom maar voert ook extra schoonmaakwerkzaamheden uit. Letterlijk citaat uit de brief van de wethouder: ‘Het betreft hier schoonmaakwerkzaamheden die niet in het pakket van de gemeentereiniging vallen, maar die incidenteel of aanvullend plaatsvinden. Het gaat hier om de schoonmaakwerkzaamheden die de normale vorm van de gemeentereiniging overtreffen. Schoon is schoon, maar schoon kan ook soms net iets schoner’.
Verder gaan de mensen in de blijf aan de bal banen buurtvoorlichter en assistent bewoners adviseur worden. DWI wil verder in het Amsterdamse Bos het gevoel van gastvrijheid en veiligheid vergroten. Daarvoor worden in het Bos blijf aan de bal banen gecreeerd, waarin toezicht en gastvriendelijkheid gecombineerd wordt.Het Blijf aan de Bal project is een meer algemene benaming voor nog meer maatregelen, die u hier kunt lezen.http://tinyurl.com/yglbmqj

Gemeente Amsterdam bezuinigt op reintegratiebudget

Bezuinigingen op de zgn ID banen enkele jaren geleden leverde de gemeente een reserve op in het Participatiebudget op die volgend jaar moet worden ingeleverd bij het Rijk. Nieuwe forse bezuingingen op het reintegratiebudget op komst.

04-11-2009. Uit een brief van wethouder Ossel aan de gemeenteraad blijkt, dat de gemeente Amsterdam gaat bezuinigen op reïntegratie. Er is op dat budget een tekort ontstaan van ongeveer 43 miljoen euro. Oorzaken voor het ontstaan van het tekort zijn oa:

1. Door de economische crisis wordt een verhoogd beroep gedaan op bijstand.

2. Het budget dat de gemeente van het Rijk krijgt wordt jaarlijks verlaagd. Daarnaast zijn er extra bezuinigingen door het Rijk aangekondigd bij de Rijksbegroting 2010

3. Er zijn minder inkomsten uit het Europees Sociaal Fonds (?)

4. De kosten van inburgeringstrajecten voor nieuwe- en oudkomers, die uit dezelfde pot (het participatiebudget) worden gefinancierd als de reïntegratie, lopen op en moeten voor een deel worden gefinancierd uit het reintegratiebudget.

De gemeente Amsterdam heeft in het reintegratiebudget (het zogenaamde W-deel van de Wet Werk en Bijstand) in de afgelopen jaren een reserve opgebouwd van 76 miljoen euro. Deze reserve wil men de komende jaren gefaseerd inzetten om tekorten op te vangen. Als ik het goed begrijp blijft er dan nu nog een tekort op de begroting van 43 miljoen euro op de begroting. Met het opbouwen van deze reserve snijdt de gemeente zichzelf in de vingers (deze reserve is ongetwijfeld oa ontstaan door de forse bezuinigingen op de voormalige Instroom en Doorstroombanen, de zgn ID-banen) want het Rijk heeft besloten dat het ‘meenemen’ van het spaarsaldo naar volgende jaren zal worden beperkt. Hoe die beperking eruit zal zien is nog niet bekend, maar bij het berekenen van het huidige tekort van 43 miljoen is hiermee geen rekening gehouden, zodat nieuwe bezuinigingen in de komende jaren voor de hand liggen, zeker als gevolg van het feit, dat de voorspellingen zijn dat de werkloosheid nog fors zxal oplopen.

De gemeente kiest er vooralsnog niet voor het ‘zorgvuldig doordachte systeem van participatie’ gedeeltelijk weer af te breken. Men wil groepen niet uitsluiten en in voorzieningen snijden.

Wethouder Ossel neemt de volgende maatregelen:

1. Geen verdere stijging aantal Sociale Ativerings en Maatschappelijke activeringsplaatsen. (Map en Sap plaaten) Er zijn momenteel 2200 van dergelijke plaatsen. Men wilde dit aantal verdubbelen maar men focust nu op een stijging van 1000 plaatsen.
2. stopzetten integrale activeringsplaasen, een voortraject voor Map en Sap plaatsen.
3. stopzetten vergoeding werkgevers participatieplaatsen. Werkgevers ontvangen op dit moment een vergoeding van 2000 euro per plaats per jaar. Dit wordt stopgezet. Werkgevers ontvangen geen vergoeding meer.
4. Afbouw Leren door Doen contracten
5. Mensen die instroomden in de bijstand kregen tot nu toe dit jaar een stagevergoeding in plaats van een uitkering, gefinancierd uit het W-deel van de WWB. (Het is geen loon en het is geen uitkering) Wij hadden op het spreekuur al mensen, die nu weer gewoon een WWB uitkering krijgen; men gaat op deze stagevgergoedingen bezuinigen door de groep te beperken en bij een aantal activiteiten wordt de stagevergoeding stopgezet.
6. Minder inzet van reintegratietrajecten
7. Bezuinigingstaakstellingen Dienst Werk en Inkomen en pantar. Beide organisaties moeten 1,15 miljoen bezuinigen.

En ondanks deze bezuinigingen rest een tekort van 10,7 miljoen euro. Daarom stelt de wethouder voor dit bedrag te dekken uit de algemene middelen bij de begroting van 2010. Zie voor de brief http://tinyurl.com/yfhz3hd

Verontruste vakbondsleden zeggen: NEE tegen het duivelspact FNV-PVV

Als leden van de FNV zijn wij verontrust over de aankondiging van FNV- voorzitter Agnes Jongerius om te gaan praten met de PVV over samenwerking. Wij zijn van mening dat de vakbondseisen tegen de verhoging van de AOW-leeftijd niet binnen gehaald mogen worden ten koste van `de buitenlanders´. Zo zei PVV-Kamerlid Fritsma onlangs nog bij De Wereld Draait Door dat `een AOW leeftijd van 65 jaar betaald kan worden door immigratie uit moslimlanden te stoppen´.

Wij vinden dat de vakbeweging de PVV op geen enkele manier tegemoet mag komen om deze politiek van verdeel-en-heers mogelijk te maken. Hoewel we ons kunnen voorstellen dat vakbondsleden uit verontwaardiging nu hun lidmaatschap willen opzeggen, denken we niet dat dit de juiste stap vooruit is. De FNV is niet van de vakbondstop, maar van de leden. De FNV heeft meer leden van allochtone achtergrond dan welke organisatie in Nederland dan ook.

De FNV zou dan ook juist als eerste de handschoen moeten opnemen en de PVV op inhoud gaan bestrijden. De PVV laat zich met regelmaat van de klok discriminerend uit over moslims en andere minderheden. Het is volgens de eigen beginselen van de FNV een taak van de vakbond om zich te verzetten tegen dit soort racisme. In plaats van te onderhandelen over `samenwerking´, zou de FNV juist luid protest moeten laten horen tegen de discriminerende standpunten van deze partij. Dat is de vakbeweging waar wij samen voor willen vechten.

Des te meer willen wij de alternatieven onderstrepen voor de bezuinigingen op de AOW, die de vakbeweging naar voren heeft gebracht. Onder de leus `de sterkste schouders, de zwaarste lasten´ maken die duidelijk dat de rekening voor de crisis niet bij gewone mensen, maar bij de rijken moet worden neergelegd. Met die koers moet nu de strijd worden aangebonden met het kabinet. De recente peilingen over de grote bereidheid onder de bevolking om de straat op te gaan, geven daarbij aan wat zowel nodig als mogelijk is.

Deze verklaring wordt onderschreven door:

Mo Achahbar, lid FNV Bondgenoten (Amsterdam) / Lot van Baaren, bondsraadlid ABVAKABO FNV (Rotterdam) / Michiel Bakker, lid AOB (Amsterdam) / Leo Benjamins, lid FNV Bondgenoten (Bovensmilde) / Gerko Buist, lid FNV Bondgenoten (Velsen) / Greet Cornello, lid FNV Bondgenoten, Chauffeursvrouwen-in-actie (Niehove) / Willem Croese, lid van FNV Bondgenoten (Zaandam) / Angela Ettema, lid FNV Kiem (Amsterdam) / Bart Griffioen, lid ABVAKABO FNV (Amsterdam) / Sieger Keuning, kaderlid en sectorraadslid FNV Bondgenoten Beroepsgoederenvervoer (Gerkesklooster) / Nuri Karabulut, lid FNV Bondgenoten (Amsterdam) / Patrick van Klink, lid FNV Bondgenoten (Rotterdam) / Martin & Marjolein Kuipers, lid FNV Bondgenoten / Johan Kwisthout, lid ABVAKABO FNV (Breda) / Andre van der Meer, lid FNV Bondgenoten (Hoofddorp) / Ans Nijman, lid ABVAKABO FNV (Heemskerk) / Marcel van Poppelen, lid FNV Bondgenoten (Vlaardingen) / Marcus van Ringen, kaderlid en sectorraadslid FNV Bondgenoten Beroepsgoederenvervoer (Kollumerzwaag) / Egbert Schellenberg, lid FNV Bondgenoten (Rotterdam) / Murat Sekercan, lid FNV Bondgenoten (Zaandam) / Klaas Strooker, kaderlid FNV Bondgenoten Corus (Velsen) / Ruud Stroombergen, kader en sectorraadslid FNV Bondgenoten (Hillegom) / Piet de Vries, kaderlid sectorraadslid FNV Bondgenoten Beroepsgoederenvervoer (Oldeholtpade) / Bram Wanrooij, lid AOb (Amsterdam)

Steun zelf als FNV-lid deze verklaring ook door een mail naar: verontrustevakbondsleden@gmail.com

Proces Arnhemse schoffelweigeraar krijgt vervolg. 2 zaken aangedragen door advocaat Bijstandsbond

Proces tegen Arnhemse schoffelweigeraar krijgt vervolg. 2 zaken aangedragen door advocaat Bijstandsbond De Centrale Raad van Beroep gaat op 17 november om 11.10 uur en 11.55 uur in Utrecht rechtszaken behandelen waarin betrokkenen hebben aangevoerd, dat er bij het Hoya project in Amsterdam in sommige gevallen sprake is van dwangarbeid. Zij worden bijgestaan door Marc van Hoof, advocaat van de Bijstandsbond. De Centrale Raad verzoekt ons uitdrukkelijk te vermelden, dat op 17 november de zaken alleen behandeld zullen worden en dat de uitspraak pas 6 weken later komt.

Voorgeschiedenis

 De afgelopen twee jaren voerde een uitkeringsgerechtigde uit Arnhem processen omdat hij bij het aanvragen van een uitkering te horen kreeg dat hij om voor een uitkering in aanmerking te komen moest deelnemen aan ene zogenaamd ‘work first’ project. Hij kon kiezen tussen schoffelen of tubes inpakken. De betrokkene weigerde, waarop de gemeente hem kortte op zijn uitkering. Met steun van de advocaat Arno van Deuzen van de AbvaKabo FNV ging hij in bezwaar. Zij wilden door naar de Centrale Raad van Beroep om een principiele uitspraak te krijgen over de vraag of er sprake was van dwangarbeid. Ondertussen speelde een vergelijkbare zaak van iemand uit Almere. In beide gevallen oordeelde de rechter dat de betrokkenen klakkeloos naar een ‘work first’ traject waren gestuurd en dat dit in strijd is met het maatwerk dat de WWB voorschrijft. De Centrale Raad van Beroep heeft onlangs over de ‘Arnhemse schoffelweigeraar’ gezegd, dat er geen procesbelang meer is, omdat de betrokkene betaald werk heeft gevonden en daarom doet de Centrale Raad geen uitspraak.

Bij de uitspraak werd echter gezegd dat op 17 november in twee vergelijkbare zaken zullen worden behandeld en uitspraak wordt gedaan. Dit zijn de zaken die advocaat mark van Hoof heeft aangespannen.

De twee zaken

De twee zaken betreft mensen, die zogenaamd eerdere trajecten zouden hebben geweigerd. Dit soort voorbeelden komt in Amsterdam regelmatig voor. In feite is er in veel gevallen sprake van arbeidsongeschiktheid die echter bij verwijzing naar het Hoya traject niet wordt onderzocht. Ook is er soms geen sprake van dat werklozen niet zouden willen meewerken aan toeleiding naar de arbeidsmarkt. Het zogenaamde Hoyatraject in Amsterdam is een disciplineringstraject, primair gericht op disciplinering van mensen en niet op reintegratie naar betaalde arbeid. Er zijn volgens de gemeente Amsterdam de volgende doelgroepen:

1. klanten die zijn teruggemeld door een ander reintegratiebedrijf vanwege uitval of niet meewerken
 2. klanten die een of meerdere afstemmingen (sancties) hebben gehad wegens niet meewerken
 3. klanten die hoger opgeleid zijn en blijven volharden werk te vinden in hun afstudeerrichting
 4. klanten waarvan het VERMOEDEN bestaat dat er zwart wordt bijgeklust, zonder dat daar een bewijs van is.
De klanten moeten in het Hoya traject plantjes knippen, stekken en poten. Het is een project dat wordt uitgevoerd door Pantar op een soort tuinbouwbedrijf. Andere doelgroepen van het Hoya-traject zijn zogenaamde taakgestraften en mensen met een geestelijke handicap. Dit project heeft niets te maken met toeleiding naar betaalde arbeid. Werklozen, die niets hebben misdaan naar het Hoyatraject sturen met als doel het opleggen van een straf is belachelijk. Bovendien is het belachelijk dat er mensen voor straf naartoe gestuurd worden waarvan alleen een vermoeden bestaat dat ze zwart werken zonder dat daar bewijs voor is. Dit is het opleggen van straffen aan mensen waarvan in een rechtsstaat er vanuit moet worden gegaan dat zij onschuldig zijn tot het tegendeel bewezen is.

Een miljoen mensen die eten ophalen in een van de 1200 New Yorkse gaarkeukens of pantries. Een verslag.

Hille Hoogland, coordinator intake en ‘meer dan voedsel alleen’ bij de voedselbank Amsterdam is in het kader van een uitwisselingsprogramma een tijdje in New York geweest waar ze optrok met haar Amerikaanse collega Kristen Mancinelli.http://www.jobswap.org/2009/09/invisible-jobs/

Hieronder een citaat uit haar verslag. ' Waar ik me het meest kwaad om maak zijn  niet alleen dit soort verslagen, maar bv ook de columns van figuren als Heleen Mees in NRC Handelsblad, die betogen dat de New Yorkse arbeidsmarkt zo heerlijk flexibel is en mogelijkheden biedt voor iedereen om hogerop te komen, vooral de nieuwe migranten. En ik maak me kwaad om de mensen die dit in Nederland als voorbeeld stellen. Citaat uit de weblog: 
Donderdag mocht ik mee naar een ‘hele speciale bijeenkomst’, zo vertelde Kristen mij. Er zou iemand van de regering, van het US Department of Agriculturekomen praten over het food stamp programm, child nutrition en de toename van klanten bij food pantriesen soup kitchens.  Het bleek totaal anders te gaan dan ik had verwacht.

Geen formele vergadering, maar een informele discussie in een kerkzaaltje, met mensen van allerlei organisatie die in New York een bijdrage leveren aan bestrijden van honger. Er was veel kritiek op de werking van het Food Stamp Program. Van de ca miljoen mensen die eten ophalen in een van de 1200 New Yorkse gaarkeukens of pantries, maakt maar de helft gebruik van het  Food Stamp program. Dit had volgens aanwezigen vooral te maken met de vingerafdruk, die in New York gevraagd wordt. Mensen voelden zich als ‘crimineel’ behandeld door deze eis. En alleenstaanden konden er helemaal niet voor in aanmerking komen. Ik kwam erachter dat de Foodbank New York een grote rol speelt bij het helpen met aanvragen van food stamps en bij de verdeling van het voedsel dat via het USDA (de federale overheid) gedoneerd wordt. Daarover later meer in een blog over mijn bezoekje aan de Foodbank New York in de Bronx.

Een tijdperk van veldslagen

Het overleg over de AOW in de Sociaal-economische Raad (SER) is dus mislukt. Nog steeds staan tegenover elkaar: de huidige regering en de werkgevers, die in wat voor variant dan ook, een verhoging van de AOW-gerechtigde leeftijd willen en de vakbonden, SP en… de PVV die in wat voor variant dan ook de mogelijkheid willen dat iemand met een ‘fatsoenlijk’ inkomen op zijn 65ste met pensioen gaat.

Hierdoor is er een soort monsterverbond tussen rechts van het midden en links van het midden, die ieder vanuit geheel eigen en zeer verschillende doelstellingen op andere terreinen in een concreet politiek hot item dezelfde conclusie delen. Met een zeer moeizame positie voor die andere oppositiepartij, Groen Links, die een soort tussenstandpunt in de AOW-kwestie probeert in te nemen.

Deze situatie heeft zich eerder voorgedaan, en wel bij het referendum over de Europese grondwet. Ook toen kwamen de traditionele middenpartijen en Groen Links klem te zitten tussen links en rechts, die ieder geheel eigen en hemelsbreed van elkaar verschillende analyses en doelstellingen hadden, maar die de conclusie deelden: de Europese grondwet moest er niet komen, met het gevolg dat de meerderheid van de stemmers in het referendum de grondwet afwees. Gaat de geschiedenis zich herhalen?

Er is nog een ander hot item waar min of meer hetzelfde lijkt te gaan gebeuren, nl de kritiek op de controle en strafstaat, met de rationeel-bureaucratische ingrepen in het dagelijks leven van de mensen, die zo langzamerhand door veel mensen een politiestaat wordt genoemd. De staat, of verzelfstandigde instanties die voorheen staatsorganen waren maar nu zelfstandige bestuursinstellingen zijn met een monopoliepositie grijpen steeds verdergaand in bij het prive-leven van mensen. Deze interventiepolitiek-sociale activering van werklozen en inburgering, koppeling van databanken met voorbijzien aan privacy, de nodale politie, huisbezoeken, particuliere bewakers overal, camera’s op straat, belachelijke overregulering etc. wordt uitgevoerd met het argument van preventie en -vanuit de sociaal- democratie- mensen weer kansen geven, empowerment bijbrengen, sterk maken voor de concurrentie in de risicosamenleving.

Tegen deze ontwikkeling, waartegen ik reeds lang ageer, ontstaat meer oppositie, zowel van links als van rechts. D’66- een andere oppositiepartij die op economisch gebied voor strakke overheidsbezuinigingen en een radicale liberale politiek is- staat zeer kritisch tegenover de controlemaatschappij. Een weblog als Geen Stijl ageert tegen de ‘huisbezoeken’ waarbij zonder huiszoekingsbevel ‘handhavers’ aan kloppen om je te controleren. Vooraanstaande wetenschappers als professor Willem Trommel en professor Margo Trappenburg hekelen deze controlemaatschappij ook. Beiden spraken onlangs hun inaugurele rede uit waarin zij de lans braken over wat Trommel de ‘pathologisch gulzige overheid’ noemt.

De liberale professor Ankersmit die onlangs uit de VVD trad, hekelt het verschijnsel, dat er bij de privatisering van overheidstaken een netwerk van min of meer zelfstandige instellingen is ontstaan, deels privaat en deels publiek, waardoor in deze ondoorzichtige structuren iedereen naar iedereen verwijst, niemand verantwoordelijk is en de staat als verdediger van de publieke zaak vervaagd. Hij bepleit- net als links- maar dan precies de andere kant op- een heroverweging van de taken van de staat en een heldere scheiding tussen publiek en privaat. Kritiek op de controlemaatschappij is verder zeer wel combineerbaar met een pleidooi voor strengere straffen, het rechteloos maken van migranten en een strikte immigratiepolitiek.

Kortom, ook hier is de analyse en het doel van delen van politiek links en rechts geheel verschillend, maar de conclusie dezelfde: weg met deze overgereguleerde controlemaatschappij. En nu hebben de werkgeversorganisaties de stekker uit het overleg over de AOW getrokken. Ik denk niet vanwege de AOW, daarover lagen eigenlijk wel compromisvoorstellen- een flexibele AOW- die een kans maakten. Het ging misschien om de pensioenen. De werkgevers wilden die ook later laten ingaan en zeggen ze zelf- de bespaarde gelden besteden om de pensioenfondsen op orde te brengen. De vakbonden zeggen dat ze het geld in hun zak wilden steken. Hier is er geen overheid, die rechtstreeks kan ingrijpen, hooguit via fiscale maatregelen. De werkgevers roken geld, en dan is het moeilijk onderhandelen. Duidelijk is dat het poldermodel zwaar onder druk komt te staan.

Het poldermodel van overleg, compromissen en daardoor het ontstaan van een ‘gevonden’, door niemand gewild systeem van overheidsinterventie in het leven van de burgers, ondoorzichtige verhoudingen tussen staat en markt en waterige compromissen tussen sociale partners die er alleen maar toe leiden dat de massawerkloosheid voortduurt, steeds meer mensen zich met flexibele baantjes in het leven moeten houden. Maar de tactiek van de werkgevers is vooralsnog onduidelijk. Want zeg nou zelf, zij wilden eigenlijk ook geen verhoging van de AOW leeftijd. Afspraken in 2009 maken om die verhoging in 2024 te laten ingaan, zoals ze wilden, dat is nou ook niet wat je zegt een keiharde bezuiniging, tegen de tijd dat de geboortegolf van na de oorlog tussen de 75 en de 80 is, en dus al aardig gedecimeerd. En zoals gezegd, het flexibele AOW-compromis was in zicht. Volgen van twitterberichten duidt erop, dat de vakbondsonderhandelaars ook in het duister tasten over de werkgeverstactiek, de werkgevers kennen vast de gevolgen voor het ontstaan van bovenomschreven monsterverbond toch ook. Robin van Linschoten, kroonlid van de SER, was in zijn commentaar laconiek: ‘sociale partners hebben wel eerder complete veldslagen gevoerd, en uiteindelijk gaan ze toch weer om de tafel, zegeviert het poldermodel, en komt alles op zijn pootjes terecht’. Of het poldermodel ten dode is opgeschreven, kan ik niet voorspellen, maar hoewel ik het al eerder heb voorspelt, en het toen niet uitkwam, die veldslagen zullen er nu toch wel komen denk ik.

Piet van der Lende

Grafiek: werkloosheid Europa sinds depressie van ‘75- ‘85 niet meer gedaald

Hier een grafiek gehaald uit een artikel van Michel Husson dat laat zien hoe de massa-werkloosheid in Europa niet meer gedaald is sinds de explosie van werkloosheid in het decennium 1975-1985 toen we ook een depressie hadden. En nu gaat de werkloosheid nog verder stijgen. Zie ook *http://tinyurl.com/y8epkp3*

‘staat creëert tweederangsburgers’

Het belangrijkste voor mij van Prinsjesdag was dat aangekondigd werd dat vanaf 2010 30 miljard bezuinigd wordt en daarover een breed maatschappelijk debat moet komen. Wat de regering betreft moet er niet alleen een debat over inkomsten en uitgaven gevoerd worden, maar ook over de herinrichting van de samenleving: een heroriëntatie op de verhouding staat versus markt, op het belastingstelsel en de sociale zekerheid en op de economie. Wouter Bos noemde als voorbeeld alle regelingen die met kinderen te maken hebben: kinderbijslag, kinderaftrek, kinderopvang, etcetera. Waarom maken we daar niet een regeling van die efficiënt door één instantie kan worden uitgevoerd? Wat zorgen baart bij de discussie die ongetwijfeld zal losbarsten, is de manier waarop de burgers op de verslechteringen zullen reageren, hoe die verslechteringen verdeeld zullen worden en hoe de bestuurders denken de mensen die getroffen worden in het gareel te houden.

Anders gezegd: de verdere ontwikkeling van de controle- en strafstaat waar vooral mensen op de onderste treden van de maatschappelijke statusladder mee te maken zullen krijgen. Het gevaar bestaat dat die strafstaat zal worden gebruikt om de gevolgen van de economische crisis af te wentelen op de mensen aan de onderkant van de samenleving, waarbij de middenklasse zijn onvrede zal projecteren op die (allochtone) onderklasse. Al enkele decennia lang wordt de toegang tot de sociale zekerheid en de bijstand ingeperkt door steeds strengere controles en activeringsmethoden voor langdurig werklozen, die slechts tot doel hebben de greep op het leven van deze mensen te vergroten. In dit verband komt de Participatiewet van de VVD op een strategisch belangrijk moment. Deze wet wil bijstand, WSW, werkloosheidsregelingen en de Wajong samenvoegen. Ze mikken hierbij op een door de staat gecreëerde ‘onderklasse’ van qua rechten tweederangs burgers, die met zo minimaal mogelijk publieke middelen hun hele leven aangewezen blijven op een permanente combinatie van een bijstandsachtige minimumuitkering met pulpbaantjes (qua arbeidsvoorwaarden en omstandigheden). Daarbij streng gecontroleerd door de staat. De VVD wil daarbij weliswaar een soort bijverdiensteregeling invoeren, maar ontsnappen uit het armoedebestaan door betaald werk zal gezien de massawerkloosheid maar voor een kleine minderheid zijn weggelegd. In feite gaat het bij de participatiewet om het creëren van een klasse van rechteloze en streng gecontroleerde burgers

Daarnaast gaat het in feite om een gigantische loonkostensubsidie aan het bedrijfsleven, dat geen verplichtingen krijgt opgelegd. Bedrijven willen geen maatschappelijke kosten betalen, omdat ze zo goedkoop mogelijk willen produceren en daarom maatschappelijke kosten op het gebied van milieu, duurzaamheid en bijvoorbeeld de leefbaarheid in de wijken op het bordje van de gemeenschap schuiven. De sociaaldemocratie staat nu meer dan ooit voor een principiële keuze: of meegaan in de voorstellen van de VVD om een onderklasse te creëren, of een discussie beginnen. Daarbij zouden dan concrete voorstellen gedaan moeten worden om het neo-liberale marktdenken van de afgelopen 30 jaar om te buigen, een deel van de privatiseringen terug te draaien en vitale onderdelen van de maatschappij terug te brengen in handen van de gemeenschap. Kijk naar de financiële sector. De staatsschuld bedraagt momenteel 380 miljard euro. Daarover betalen wij 11 miljard rente per jaar. Deze staatsschuld is niet in de laatste plaats ontstaan door de miljardensteun aan de banken, waarbij in feite de kapitaalverschaffers schadeloos werden gesteld voor hun verliezen en niets in de banken zelf werd geïnvesteerd. Het begrotingsoverschot is vooral daardoor omgeslagen in een jaarlijks tekort van ongeveer 38 miljard euro. De Raad van State wijst er in haar reactie op de miljoenennota op dat als de recessie nog een tijdje aanhoudt, deze staatsschuld met haar steeds verder oplopende rentelasten onbeheersbaar wordt. Deze vergoedingen aan het financierskapitaal dreigen de productieve overheidsuitgaven te verdringen.

De Raad van State zegt dat de winsten van het financierskapitaal zijn geprivatiseerd en de verliezen gesocialiseerd. De systeembanken, die nodig zijn voor het betalingsverkeer in de economie, hoefden niet te boeten voor hun gedrag en hebben de gemeenschap gechanteerd met hun onmisbaarheid. Intussen vragen projectontwikkelaars en financiers op plaatsen waar veel verkocht kan worden nog steeds torenhoge huren. De markt werkt ook hier niet.

Daardoor kom je voor zeer hoge kosten te staan om een bedrijf te beginnen of vol te houden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de hedgefondsen, die bij hun rooftochten kapitaal uit productieve ondernemingen trekken en het bedrijf met grote schulden achterlaten. De rentelasten van het zich als een zeepbel uitdijende financierskapitaal hangen als een molensteen om de nek van de maatschappij. Reorganisatie van het financiële stelsel is dringend noodzakelijk. Anders gaat de geschiedenis van deze crisis zich herhalen. De regering zegt, dat er geen taboes zijn bij de komende discussie over bezuinigingen. Dan zal eerst het taboe op nationalisatie van in ieder geval de systeembanken en een verdere grote greep van de gemeenschap op de financiële sector doorbroken moeten worden.

Bovenstaand artikel verscheen in MUG Magazine van oktober 2009. Piet van der Lende.

Woningcorporaties precies op de hoogte van prive-leven huurders

Op ons spreekuur in Amsterdam zijn wij geconfronteerd met het feit, dat woningcorporaties-in dit geval Stadgenoot precies op de hoogte zijn van de gegevens die bij de energieleverancier- in dit geval de NUON- bekend zijn. Deze gegevens worden bv bij Stadgenoot opgeslagen in een databank. Hoeveel gas en electra er wordt gebruikt, wat de eindafrekeningen zijn over de afgelopen jaren, etc. Deze gegevens krijgen ze van de gemeente die nog veel meer gegevens verstrekt, bv of iemand volgens de gemeente wel daadwerkelijk op het adres woont. Dat werkt zo. Iemand vraagt een bijstandsuitkering aan en er komt een huisbezoek. Tijdens het huisbezoek van de handhavers van de Dienst Werk en Inkomen vermoeden die handhavers, dat iemand niet op het opgegeven adres woont, maar bij zijn vriendin woont. De vaststelling daarvan is arbitrair, want als je zelfstandig woont, je huur betaalt, geen onderhuurder hebt, en je hebt een vriendin, waar je ook wel eens bent, wanneer woon je dan in feite samen? De handhavers gaan informatie verzamelen. Bij de NUON. Hoeveel energie verbruikt die persoon? Als het laag is, zou hij/zij wel eens weinig op het opgegeven adres kunnen verblijven. En er worden nog andere gegevens verzameld.

Artsen van Achmea Arbo, die in Amsterdam de klanten van het DWI keuren, geven ook niet-medische gegevens uit de vertrouwelijke gesprekken die gevoerd worden door. Bijvoorbeeld: ‘ik heb als arts de indruk dat client niet bij zijn vrouw/vriendin woont’. Medisch beroepsgeheim wordt hier met voeten getreden. Ook hiervan hebben wij voorbeelden. De bijstandsuitkering wordt afgewezen omdat betrokkene niet op het opgegeven adres zou wonen. De klant gaat in bezwaar. En ondertussen…… De gemeente heeft een convenant afgesloten met oa de woningcorporaties en de politie over het uitwisselen van de gegevens. De gemeente geeft door aan de woningbouwcorporatie dat meneer die en die volgens de gemeente in feite niet woont op een bepaald adres. Dat is een woning van de woningbouwcorporatie. Die kan vervolgens een procedure voor huisuitzetting starten omdat iemand er niet woont. Op basis van het convenant krijgt de woningbouwcorporatie ook andere gegevens van de gemeente, waaronder dus het gas- en energieverbruik. Zo kan er na het aanvragen van een bijstandsuitkering een sneeuwbal van gevolgen loskomen, waar je op een gegeven moment zelf nauwelijks nog invloed op hebt. Weer een voorbeeld van hoe de staat haar eigen onderklasse creeert. De veel te ver doorgeschoten uitwisseling van privegegevens tussen particuliere organisaties en overheid schijnt samen te hangen met de operatie Zoeklicht.

Piet van der Lende