Richtlijn voor een Europese norm van het sociaal minimum door Europees parlement afgewezen.

Door verschillende lobby en actiegroepen die op Europees niveau actief zijn (oa de EAPN en de Euromarsen) wordt een Europese richtlijn voor een sociaal minimum in alle landen van Europa al langer bepleit. Daarbij verschillen de rekenmethoden, maar het komt erop neer dat dit sociaal minimum op de een of andere manier gekoppeld is aan de rijkdom van een land en/ of aan wat de mensen gemiddeld of via een mediaaninkomen in een land verdienen. Uitwerking van de richtlijn in een sociaal zekerheidsstelsel zou dan verder aan de lidstaten kunnen worden overgelaten.

Het Europees parlement heeft in october gediscussieerd over zo'n Europese richtlijn. Maar die richtlijn gaat er voorlopig niet komen. Europarlementariërs gingen wel akkoord met een rapport waarin EU-landen worden opgeroepen om in hun sociale stelsels een bestaansminimum op het niveau van zestig procent van het mediane inkomen te garanderen. (Het mediaan inkomen is het inkomen waar de ene helft van de bevolking boven zit en de andere helft onder.) Maar die oproep is niet bindend. Dat Europa zich met de verarming in de lidstaten gaat bemoeien, is onvermijdelijk. Weliswaar hebben de regeringen in de kleine lettertjes van het akkoord dat de Europese leiders in juni bereikten de slappe afspraak gemaakt dat landen mogen kiezen om armoede op één van deze drie manieren te meten:

1. Het aantal mensen met een inkomen lager dan 60% van het mediaan inkomen
2. Het aantal mensen dat geen beschikking heeft over een vastgestelde lijst met basisgoederen
3. Het aantal mensen dat leeft in huishoudens waarin niemand betaald werk heeft
   

Maar het is desondanks duidelijk, dat de verschillende lidstaten in de tokomst op de een of andere manier op Europees niveau verantwoording zullen moeten afleggen over hun pogingen, verarming te bestrijden. De discussie is met het verwerpen van de resolutie in het Europees parlement dus niet afgelopen.

Een goed overzicht van de discussie vind je op de website van Groen Links Europa:

• Armoede. Meten is weten
• Stel Europese minimumeisen aan een sociaal vangnet
• Geen steun voor Europese minimumeisen aan sociaal vangnet

Wat me echter bij dit overzicht van de discussies opvalt is, dat Marije Cornelissen, de woordvoerster van Groen Links in het Europees parlement op dit onderwerp, in haar analyses verder naadloos aansluit bij de uitgangspunten van de strategie Lissabon 2020, en dat zij naast een pleidooi voor een Europese norm voor een sociaal minimum, kritiekloos de analyses over de financiele gevolgen van de vergrijzing van de hoofdstroom in de politiek overneemt, zonder daar vraagtekens bij te plaatsen, ondanks de vele economen zoals Paul de Beer en anderen die er ook zijn, die zeggen dat de veel gebruikte voorspellingen over de gevolgen voor de begrotingen en de arbeidsmarkt niet kloppen. Lees hier over wat Paul de Beer zegt over de nog komende gevolgen van de economische crisis voor de massawerkloosheid en de arbeidsmarkt. Marije Cornelissen pleit op de website van Groen Links Europa voor een 'hervorming van de pensioen stelsels' (langer doorwerken) en voor 'hervorming' van de arbeidsmarkt. Daarbij verdere flexibilisering, die de arbeidsparticipatie zou bevorderen. Zoals gezegd, hiermee neemt zij de uitgangspunten van de strategie van Lissabon kritiekloos over, terwijl het nou juist deze strategie is die bij een blijvende massa-werkloosheid en inperking van de sociale zekerheid in verschillende landen de verarming veroorzaakt. De uitgangspunten van Cornelissen staan of vallen wat betreft bestrijding van de armoede door het bevorderen van arbeidsparticipatie met de veronderstelling, dat er door de vergrijzing en wellicht economische groei in de toekomst veel nieuwe banen gaan ontstaan, die de talloze werklozen op een flexibele arbeidsmarkt nieuwe kansen bieden. Deze ontwikkeling is echter allerminst zeker. De flexibilisering van de arbeidsmarkt in het kader van de Lissabonstrategie is onderdeel van pogingen, arbeid zo goedkoop mogelijk te maken om zo de concurrentiekracht op een vrije wereldmarkt op te voeren en een race naar de bodem ontstaat tussen de verschillende machtsblokken. Terwijl die internationale handel slechts een klein deel uitmaakt van het Europees Bruto nationaal product en heel andere oplossingen juist op Europees niveau mogelijk zijn waarbij de verdeling van de welvaart niet wordt overgelaten aan de markt, deze (financiele) markten sterk worden gereguleerd en collectieve voorzieningen in stand gehouden of uitgebreid zonder dat hoeft te leiden tot een teruggang in de productie van materiele en immateriele goederen die voor iedereen nodig zijn.

Het standpunt van Groen Links weerspiegelt in dezen het dilemma waarvoor veel sociaal-democraten zich voelen gesteld: voor de internationale concurrentie moet arbeid zo goedkoop mogelijk worden maar sociaal gezien is dit niet verantwoord, omdat de mensen dan niet van hun werk kunnen leven. Een antwoord zoals in de Verenigde Staten waar in sommige sectoren de lonen 40% zijn gedaald en de werkenden in rijen voor de verdeelcentra van voedsel staan wil men niet, maar ja, het moet wel. Maar toch ook weer niet. Op niets gebaseerde voorspellingen over toekomstige tekorten op de arbeidsmarkt moeten dit dilemma oplossen.

Als je de discussie in het Europees Parlement wilt lezen, kun je hier terecht. Overigens zijn ook de standpunten van Paul de Beer niet zaligmakend, lijkt mij, want ook hij pleit behalve voor arbeidstijdverkorting en een (tijdelijk) basisinkomen voor alle 55 plussers voor arbeidstijdverkorting met evenredige inlevering van loon en loonsverlagingen. Ook hij is dus ondanks zijn veel somberder voorspellingen bij het zoeken naar oplossingen gegrepen door het dilemma van de sociaal-democraten.

Piet van der Lende

Enkele indrukken van de reportage op Canvas over armoede in de Verenigde Staten

Zaterdagavond werd op Canvas (belgie) een reportage uitgezonden over armoede en dakloosheid in de Verenigde Staten. (Zie blog van vrijdag). De reportage is gemaakt door Ramita Navai. Zij is een freelance journaliste. Ze werkt voor verschillende media. Ze schrijft onder meer voor The Independent, The Irish Times en The Sunday Herald. Navai maakte al een hele reeks reportages voor het programma Unreported World van de Britse zender Channel 4.

Naast de aangrijpende verhalen van de dak en thuislozen en de indringende beelden van de vele gedoogde illegale tentenkampen voor daklozen was duidelijk dat de overheid op geen enkele manier hulpverlenend aanwezig is om de ergste nood te lenigen. Men laat de mensen keihard barsten, tot de dood erop volgt. Veel mensen hebben honger in de Verenigde Staten. De ersgte nood wordt gelenigd door voedselcentra van (fundamentalistische) christelijke groeperingen, die dit financieren met giften van rijke Amerikanen. Uit interviews met deze organisatoren van de voedselcentra werd echter duidelijk, dat wat betreft de aantallen mensen die ze konden helpen de grens bereikt was, maar dat in 2011 het aantal daklozen waarschijnlijk nog explosief zal toenemen. Voor deze mensen is er dan helemaal niets.

In de reportage waren twee kinderen te zien, die op een gegeven moment drie dagen niet hadden gegeten. Ook werd uit het interview met hen duidelijk, dat de Amerikaanse maatschappij zich afwendt van deze mensen die in armoede leven en dat dit het hele leven van de kinderen zal beinvloeden. Ze maakten duidelijk, dat de andere kinderen op school zagen, dat ze werden opgehaald bij een opvangcentrum voor dakloze moeders, dat ze zich daarvoor schaamden, dat de andere kinderen het niet begrepen en dat ze er niet over wilden praten met de andere kinderen omdat dit pijn deed. In sommige steden slapen duizenden mensen op straat en zijn de huizen van hele wijken dichtgetimmerd omdat de banken beslag hebben gelegd en de mensen uit hun huis hebben gegooid. Er werd een familie geinterviewd die over 14 dagen haar huis moest verlaten. Geen uitkering, geen werk, niets. Wat er over 14 dagen met hen ging gebeuren was een groot zwart gat. Ik vond het in dit verband jammer dat in de reportage geen mensen werden geinterviewd die het nog wel goed hadden en hoe zij over de verarming en de miljoenen daklozen dachten.

Ook was duidelijk dat de mensen die in rijen voor de verdeelcentra van voedsel stonden, voor een groot deel betaald werk hadden. Een man zei, dat hij 7 dagen in de week werkte en nog niet genoeg verdiende om te voorzien in zijn levensonderhoud. De lonen-niet alleen voor ongeschoolde arbeid- zijn soms wel met 40% gedaald. Ook hoger opgeleiden worden slachtoffer van het Amerikaanse rauwe kapitalisme. Want ook in beroepen voor hoger opgeleiden zijn de lonen soms te laag om van te leven. De mensen die in de rij stonden wilden voor dat lage loon wel werken, want iets is beter dan helemaal niets. De toegangsvoorwaarden tot de werkloosheidsuitkeringen zijn zeer streng en velen komen daar helemaal niet voor in aanmerking. De reportage noemt harde cijfers over de armoede in de Verenigde Staten en er zijn vele schokkende beelden te zien, die ik hier niet allemaal ga beschrijven. Je kunt fotoos en teksten uit de reportage en de reportage zelf bekijken.

Wat me tenslotte nog opviel was dat er nauwelijks politiek verzet lijkt te zijn en dat de geinterviewden bij reacties op de benarde omstandigheden waarin zij leefden geen enkele vorm van maatschappij-kritiek hebben geuit. Een dakloze kwam niet verder dan: 'ik weet niet wat er aan de hand is met Amerika'. Een andere dakloze werkte dag en nacht 'om er weer bovenop te komen'. Hij geloofde nog steeds in het neoliberale propagandaverhaal dat je- als je in de penarie zit- het slechts een kwestie is van kansen grijpen, hard werken en je best doen, dan kom je er wel. Het feit dat hij al langere tijd op deze manier op straat rondzwierf had hem blijkbaar niet op andere gedachten gebracht en deed hem niet twijfelen aan het neoliberale verhaal. De mensen die werden geinterviewd leken hun lot lijdzaam te ondergaan. Iedere vorm van maatschappijkritiek is ideologisch uitgeramd. Mensen sluiten zich hooguit aan bij een van de vele christelijke (fundamentalistische) kerken, die zich beperken tot charitas.

Toch is er wel verzet, maar het lijkt te gaan om marginale acties. Zie oa de Economic Human Rights Campaign. Wanneer je de term Economic Human Rights Campaign in Google invoert, krijg je vele hits. Eerdere reportages van Maarten van Rossum voor de EO ongeveer een jaar geleden laten de schrijnende sociale toestanden in oa New York zien en deze reportages bevatten wel reacties van gegoede Amerikanen over hoe ze er over denken. Deze reportages lijken echter gemaakt voor de vreselijke gevolgen van de economische crisis echt merkbaar werden.

Ik vraag me af of we in Nederland en Europa ook deze kant opgaan. Er is een duidelijke politieke stroming in Nederland aanwezig, die aansluit bij de Amerikaanse ideologie van onverschilligheid en stigmatisering van mensen die in armoede leven en die voorstander zijn van een keiharde aanpak op de manier zoals dat in Amerika ook gebeurt, daarbij de ideologische rechtvaardiging voor dit soort onrechtvaardige toestanden overnemend. Lees op internet de reacties maar op rechtse blogs als Elsevier en Geen Stijl. De scheldpartijen zijn daar niet van de lucht. Ze zullen wel zeggen dat ze het zo niet bedoeld hebben en dat de mensen 'die het echt nodig hebben' geholpen moeten worden, daarbij tegelijkertijd en direct erachteraan verwijzend naar het laakbare gedrag van de werklozen en daklozen, die door hun eigen gedrag in moeilijkheden zijn gekomen en die 'natuurlijk' streng aangepakt moeten worden. Werkloosheid en armoede is uiteindelijk je eigen schuld en heeft niets met de inrichting vand e maatschappij en de massawerkloosheid te maken. Deze ideologische verbinding van argumenten rechtvaardigt dat duizenden in ellende leven en de beter gesitueerden (bestuurders, politici, gegoede middengroeringen) gaan met een schoon geweten over tot de orde van de dag. Het nieuwe rechtse kabinet gaat allerlei maatregelen nemen die de hulpverlening en de toegang tot sociale zekerheid weer verder inperken en dit maakt deel uit van een ontwikkeling, die al langer aan de gang is. Wat dit betreft bevinden wij ons op een soort glijdende schaal naar beneden, waar in de afgelopen jaren de sociaal-democratie ook aan meegewerkt heeft.

Piet van der Lende

'Vranckx' over de nieuwe armen van Amerika.

Wat je krijgt als je de bijstand afschaft, het sociale minimum verlaagt en de toetredingsvoorwaarden tot de sociale zekerheid steeds strenger maakt. Gaan we in Nederland met de nieuwe regering ook die kant op?

'Vranckx' op zaterdag bij Canvas (Belgie 2). Twee jaar nadat Barack Obama tot president van de Verenigde Staten verkozen werd, blijft de economische crisis nazinderen. Elke dag moeten Amerikaanse gezinnen hun huis verlaten omdat ze hun lening niet meer kunnen afbetalen. Van een goed leven met een gerespecteerde job, glijden weg in de marginaliteit. 'Vranckx' gaat op zoek naar de nieuwe armen in de Verenigde Staten. stuur dit artikel door discussieer mee in het forum.

De rijen bij de voedselbedeling zijn erg lang. Onder de wachtenden zitten heel wat mensen met een job. Ze houden zo krampachtig vast aan hun werk dat ze tot 40 procent aan loon inleveren. Liever dat dan werkloos, want de criteria om aanspraak te maken op steun van de overheid, zijn erg streng.

Er blijven nieuwe tentenkampen opduiken waar de nieuwe daklozen samenhokken. Ze zijn illegaal, maar worden gedoogd omdat er in de noodopvangcentra niet genoeg plaatsen zijn. In Nashvill is er bijvoorbeeld e´e´n opvangcentrum en maar liefst 40 tentenkampen. De economie komt langzaam uit het slop, maar het einde van de miserie is nog niet in zicht. Verwacht wordt dat de twee volgende jaren nog eens anderhalf miljoen Amerikanen hun huizen zullen moeten verlaten.

'Vranckx', zaterdag 13 november 2010 om 20.10 uur op Canvas. Belgie 2.

Conflict Wet Werk en Bijstand en schuldsanering

Binnenlands Bestuur

D66 in Utrecht heeft schriftelijke vragen gesteld aan wethouder Rinda den Besten van Sociale Zaken over een conflict tussen de Wet Werk en Bijstand (WWB) en de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen (WSNP). Door verschillende belangen raken mensen vertrikt in de regelgeving met soms schrijnende consequenties.

Tegenstrijdige voorwaarden

Iemand met schulden die in een hulpverleningstraject zit, moet zoveel mogelijk inkomen verwerven en is daarom verplicht te solliciteren. Maar het komt voor dat dezelfde persoon een bijstandsuitkering heeft en verplicht aan een re-integratieproject meedoet. In dat geval geldt een verminderde sollicitatieplicht. Deze tegenstrijdige voorwaarden kunnen ervoor zorgen dat een WSNP-traject wordt beëindigd omdat er niet voldoende wordt gesolliciteerd.

Theoretisch probleem

Raadslid Anita Vink: 'In 2008 al heeft D66 de raad erop gewezen dat dit conflict mogelijk was. Maar toen werd gezegd dat het een theoretisch probleem was. In Utrecht kon dat niet voorkomen, omdat er maatwerk geleverd werd.' Toch kreeg D66 de afgelopen maanden meerdere meldingen van mensen die in de problemen waren gekomen. In sommige gevallen was de uitkering gestopt, in andere gevallen waren mensen uit het schuldhulpverleningstraject gezet.

Individuele oplossingen

D66 wil nu van de wethouder weten of bekend is om hoeveel mensen het gaat waarbij wel of geen maatwerk is geleverd en wat de criteria zijn of mensen voor een individuele oplossing in aanmerking komen. Vink: 'Een goede communicatie is het allerbelangrijkste. Het gaat om twee gemeentelijke diensten dus het moet mogelijk zijn dat daar goed overlegd wordt.' De wethouder laat via haar woordvoerster weten dat de vragen uitgezocht worden. Uiterlijk begin december komt ze met een antwoord op de vragen.

FourstaR kreeg miljoenen voor slecht resultaat

UTRECHT - Omstreden re-integratiebedrijf FourstaR heeft in ruil voor miljoenen euro's maar een paar honderd jongeren aan een baan geholpen. Dat blijkt uit cijfers die bekend zijn geworden bij RTV Utrecht.

In vijf jaar tijd kreeg het bedrijf achttien miljoen euro van de gemeente Utrecht. Daarmee zou FourstaR jongeren met een uitkering helpen om een baan te krijgen.

Door een scriptie die een student over de opstartfase van het bedrijf schreef, werd duidelijk dat daar weinig van terechtkwam. De situatie op de werkvloer was bedreigend en erg chaotisch, waardoor jongeren soms geld kregen zonder daarvoor te hoeven werken.

Utrecht werkt sinds deze zomer niet meer samen met FourstaR. De ruim 200 jongeren die nog een traject bij het bedrijf volgen, maken die nog wel af.

http://www.rtvutrecht.nl/nieuws/289323

Kabinet stroomlijnt regelingen onderkant arbeidsmarkt

8 november 2010, 13:30 uur | FD.nl

Door: Ria Cats

Het ministerie van Sociale Zaken werkt koortsachtig aan wat dé grote hervorming van het kabinet-Rutte moet worden: het samenvoegen van de bijstand, de Wajong voor jonggehandicapten en de sociale werkvoorziening. Staatssecretaris Paul de Krom (VVD) laat via zijn woordvoerders weten dat de concrete invulling van dit plan over een maand komt, bij de behandeling van de begroting van Sociale Zaken in de Tweede Kamer. Nu is echter al duidelijk dat de ruim 100.000 mensen met de indicatie 'sociale werkplaats', de dans ontspringen. Zij behouden hun beschutte werkplek. Cedris, de branchevereniging voor de sociale werkvoorziening (WSW) stelt alvast nuchter vast dit weinig ruimte creëert voor de 19.000 mensen op haar wachtlijsten. 'In 1998 zijn de WSW-eisen verscherpt. Er zitten bij ons nog mensen van voor die tijd die naar de huidige maatstaven geen sociale werkplek zouden krijgen', zegt voorzitter Joan Leemhuis-Stout.

Wajong

De jonggehandicapten met een Wajong-uitkering krijgen echter geen respijt van De Krom. Zij moeten straks allemaal langs de keuringsarts. Alleen wie 'volledig en duurzaam arbeidsongeschikt' is, krijgt dan nog een Wajong-uitkering van 75% van het minimumloon. Volgens uitkeringsinstantie UWV geldt dat voor 7% van het huidige aantal Wajong-aanmeldingen. De rest is gedeeltelijk arbeidsongeschikt en krijgt straks nog 70% van het minimumloon: het bijstandsniveau van een alleenstaande ouder. Deze groep moet met hulp en loonsubsidies op zoek naar een baan bij een 'echte' werkgever. Dat geldt ook voor alle bijstandsgerechtigden. Alleen wie nooit zelfstandig bij een werkgever aan de slag kan, valt straks nog onder een nieuwe, WSW-achtige regeling voor beschutte werkplekken.

Het stroomlijnen van de drie regelingen gebeurt omdat de capaciteiten van mensen in de Wajong, bijstand of sociale werkplaats vaak nauwelijks verschillen, terwijl hun recht op loonkostensubsidies en hulp bij het zoeken naar werk flink uiteenlopen. 'Mensen in de bijstand krijgen nu van werkgevers te horen: 'Ik had je wel willen hebben, als je een Wajonger was', zegt René Paas van Divosa, de koepel van sociale diensten.

Lees meer.......

Acties voor behoud minimumloon

Sinds 1 september loopt in de gemeente Amsterdam de zogeheten landelijke proef loondispensatie. De proef, waar wethouder Van Es (GroenLinks) de gemeente voor heeft aangemeld, maakt het mogelijk mensen uit de bijstand en de Sociale Werkvoorziening regulier werk te laten doen voor minder dan het wettelijk minimumloon.

Het Amsterdamse Steuncomité Sociale Strijd voert hier actie tegen, ondere andere bij vestigingen van Albert Heijn, een van de bedrijven die mogelijk door de gemeente verzocht gaat worden aan deze mensonterende proef mee te doen. Ondanks herhaaldelijk aandringen heeft het bedrijf tot nu geweigerd zich uit te spreken voor het behoud van het minimumloon.

Het Steuncomité Sociale Strijd doet een dringend beroep op Albert Heijn en andere bedrijven om van deelname aan de proef af te zien. Ga naar Albert Heijn klantenservice en vraag aan Albert Heijn de garantie dat iedereen die bij Albert Heijn werkt op zijn minst het minimumloon krijgt uitbetaald.

Meer informatie: website steuncomite

Geen ontruiming van vrijplaatsen in Amsterdam

Wij vinden het een schandaal dat van der Laan antikraak niet als leegstand ziet en roepen de A'damse gemeenteraad op om zich hiertegen vol te verweren. Leegstand camoufleren met een enkele kraakwacht moet Amsterdam afwijzen. De stad mag niet zwichten voor de druk van de nieuwe regering om alles wat maar enigszins afwijkt van het reguliere te bestrijden, maar moet Amsterdam als tolerante en spannende stad behouden.

Geen ontruiming van Schijnheilig. Website voor meer informatie

Zorg dat je vanavond aanwezig bent !!

Dinsdag 9 november zullen we ’t Blijvertje niet vrijwillig overdragen aan de stormtroepen van Van der Laan. Wil jij je laten horen tegen de idiote ontruiming, kom dan op dinsdag om/vanaf 7.00 naar ’t Blijvertje, Derde Oosterparkstraat 64h.

Iedereen is welkom. Tot de ME komt maken we er een klassieke Blijvertjesdag van, met eten en muziek. Er zal door ons geen geweld worden gebruikt en wie niet gearresteerd wil worden loopt geen risico.

Ben je wel bereid desnoods gearresteerd te worden, laat dit dan weten aan mensen van ’t Blijvertje die maandag bij de demonstratie zijn en die dinsdag op de stoep van ’t Blijvertje staan.

Maandag 18.00, Passeerdersgracht 23: demonstratie tegen Van der Laans ontruimingsbeleid

Dinsdag vanaf 7.00, Derde Oosterparkstraat 64: manifestatie tegen ontruiming ‘t Blijvertje

Het verzet van ‘t Blijvertje

Op dinsdag 9 november zullen wij – krakers, buurtbewoners en sympathisanten – ons verzetten tegen de ontruiming van ’t Blijvertje aan de Derde Oosterparkstraat. Wij laten de ME deze plek dan ook niet geruisloos elimineren, maar ons verzet zal geweldloos zijn. Wij roepen iedereen op om zich aan te sluiten en duidelijk te maken dat met deze ontruiming totaal onnodig een prachtig stukje Amsterdam kapot wordt gemaakt.

/html

Uitspraak 65: Mag een stel in de bijstand huisbezoek van de sociale dienst weigeren?

dinsdag 2 november 2010 door Folkert Jensma van NRC Handelsblad

Mag je de sociaal rechercheur de deur weigeren als je met je gescheiden man dagelijks samen eet en nog een kind kreeg? Met commentaar van NJB-redacteur en hoogleraar bestuursrecht Tom Barkhuysen en van NJB-medewerker Guus Heerma van Voss, hoogleraar sociaal recht. Beiden in Leiden.

De Zaak. Een moeder met drie kinderen en een bijstandsuitkering voor alleenstaanden weigert de Sociale Dienst toegang tot haar woning. Een rechercheur en haar ‘klantmanager’ wilden controleren of haar ‘woonsituatie’ wel klopte met wat zij had opgegeven. De gemeente neemt haar weigering hoog op en trekt de uitkering in. Ze gaat in hoger beroep bij de bestuursrechter waar ze aanvoert dat een redelijke grond voor een huisbezoek ontbrak.

Meer.......

WIJ alleen tegen jullie

Sinds kort is voor jongeren van 18 tot 27 jaar de wet Wij (Wet Investeren in Jongeren) van kracht. Door deze wet kunnen jongeren bij het vinden van duurzame arbeidsparticipatie (lees werk) hulp en ondersteuning vragen van de gemeente. Die ondersteuning is een werkleeraanbod, bestaande uit scholing opleiding, loonkostensubsidie, tijdelijk gesubsidieerde arbeid, sociale activering en stages. Dit lijkt nog allemaal veel op de Wet Werk en Bijstand (WWB). Maar waar ik als oudere nog het recht heb om bezwaar te maken tegen een onzinnig trajectplan is dat voor jongeren tot 27 jaar bijna onmogelijk gemaakt. Want wat staat er in de Memorie van Toelichting bij de wet WIJ: ?indien de jongere bezwaar of beroep instelt tegen een besluit tot vaststelling van het werkleeraanbod, ontvangt hij in de periode dat het bezwaar of beroep aanhangig is geen inkomensvoorziening?. Veel jongeren zullen het dus uit hun hoofd laten om bij een rechter alsnog hun gelijk te halen. Tijdens de bezwaar- of beroepsprocedure krijg je namelijk geen poen. Hier groeit dus een generatie op voor wie een weg naar de rechter nagenoeg onmogelijk is gemaakt. Een generatie die grotendeels overgeleverd is aan de grillen van de overheid, waar een ambtenaar altijd gelijk heeft (niet omdat hij dat heeft, maar omdat hij van rechtswege nauwelijks wordt gecontroleerd). Kortom sinds de Middeleeuwen niet meer gezien, maar nu volledig terug in het Nederlands landschap, namelijk de horige.

Overdrijf ik, wat me als columnist is toegestaan. Nee hoor, kijkt u maar eens naar een gevalletje uit ons spreekuur. 24-Jarige mevrouw met twee jonge kinderen moet opleiding volgen tot gastouder van haar klantmanager. Daarvoor moeten haar eigen kinderen naar een opvang. Bezwaar maken kan, maar omdat ze tijdens procedure geen geld krijgt praktisch uitgesloten. Drie jaar geleden kwam ze zelf met dat idee aanzetten, maar mocht het nota bene niet van de werkmanager.

Jacques Peeters Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam WBVA@dds.nl

Jacques schrijft iedere maand een column in het Maandblad Uitkeringsgerechtigden (MUG) dat in Amsterdam verschijnt. Dit is de bijdrage voor het nummer van november 2010

Ps. Deze wet kwam tot stand onder de vorige regering van PvdA en CDA. Tsja

p/

Dienst Werk en Inkomen lapt uitspraak rechter over vergoedingsregeling voor chronisch zieken en gehandicapten in Amsterdam aan zijn laars. Oproep massaal bezwaarschriften te schrijven

Per 1 april 2009 heeft de gemeente Amsterdam een nieuwe vergoedingsregeling voor chronisch zieken en gehandicapten ingevoerd, die een drastische versobering betekende. Daartegen zijn er allerlei protesten gekomen, oa van de Bijstandsbond, de clientenraad en de stichting Clientenbelang. Enkele advocaten zijn namens een groot aantal clienten in bezwaar gegaan. Deze bezwaren bij Burgemeester en wethouders werden grotendeels verloren. Twintig clienten zijn in beroep gegaan bij de Rechtbank Amsterdam. De rechter heeft op 28 juli uitspraak gedaan waarbij de nieuwe regeling op alle punten in strijd met de wet werd verklaard. De gemeente is niet in hoger beroep gegaan. Voor de twintig clienten herleefde in 2010 de oude regeling. Ondanks een discussie in de gemeenteraad en de uitspraak van de rechter lapt de Dienst Werk en Inkomen de uitspraak van de rechter aan zijn laars. Het beleid is nauwelijks gewijzigd, alleen de maaltijdvergoeding is wat ruimer. Daar wordt nu gekeken naar werkelijke extra kosten vanwege ziekte of handicap.

Voor iedereen die niet in beroep is gegaan of die een vergoeding aanvraagt blijft de nieuwe veel soberder regeling gehandhaafd. Maar ook de clienten die in beroep zijn gegaan en die van de rechter gelijk hebben gekregen ontvingen de afgelopen dagen een brief waaruit blijkt dat de nieuwe regeling per 1 januari 2011 ook voor hen gaat gelden, terwijl de rechtbank heeft gezegd dat de nieuwe regeling gewoon in strijd is met de wet.

De Bijstandsbond en advocaten adviseren niet alleen de 20 clienten, maar iedereen die een vergoeding aanvraagt opnieuw een bezwaarschrift in te dienen en bij afwijzing naar de rechter te gaan om te ageren tegen de strijdigheid met de wet en tegen dit a-sociale beleid. Zij geven die clienten een grote kans dat de rechter opnieuw zal uitspreken dat het beleid niet deugt.