Aan
de ene kant
nieuwe symboolwetgeving aan de andere kant desastreuze gevolgen.
Wie een jaar
na het aanvragen van bijstand verwijtbaar nog geen Nederlands
spreekt, kan zijn
uitkering kwijtraken. Dat is de kern van een wetsvoorstel dat
staatssecretaris
Klijnsma voor advies naar de Raad van State heeft gestuurd. In
de praktijk komt
er voor het verkrijgen van bijstand een beoordelingsmoment bij.
Extra
ambtenaren die moeten gaan beoordelen of iemand Nederlands
spreekt. Hoewel
klantmanagers er niet voor doorgeleerd hebben om dat te
beoordelen. Uitzonderingsgevallen
bedenken, beoordelen of
het verwijtbaar is of niet. Ontwikkeling nieuwe jurisprudentie
door rechters,
op basis van een stortvloed aan bezwaarschriften. Nieuwe
bureaucratie van
examens en examinatoren, ingewikkelder regels en voorschriften,
waar de VVD
zogenaamd tegen is. (Wel voor de rijken minder
overheidsingrijpen en deregulering,
niet voor de armen). In feite symboolwetgeving, omdat voor een
grote groep een
uitzondering zal worden gemaakt, en bezuinigingen niet worden
gerealiseerd,
maar toch ook wel met desastreuze gevolgen. Duizenden zonder
middelen van
bestaan zullen worden uitgesloten van de uitkering, vanwege de
ingewikkelder
worden van de aanvraagprocedures en omdat ze vaak onterecht
verweten wordt dat
ze geen Nederlands spreken.
stukje
geschiedenis
Toen
in de
zeventiger jaren de eerste generatie migranten, die toen
gastarbeiders genoemd
werden, door de werkgevers en de staat geworven werden in o.a.
Marokko en
Turkije was het feit, dat vele n analfabeet waren en geen
Nederlands spraken
geen probleem. Werkgevers en overheid maakten zich er niet druk
om. Er was en
tekort aan arbeidskrachten, en die analfabeten konden mooi
eentonig lopende
band werk doen in de fabrieken. Die migranten verbleven hier
toch maar
tijdelijk, was de redenering, dus waarom zouden we voor mensen
die straks toch
weer weg zijn investeringen doen. Ze zoeken het maar uit, dat ze
niet kunnen
lezen en schrijven. De overheid en de werkgevers investeerden
niet in
taalcursussen en andere faciliteiten. Lekker goedkope
arbeidskrachten. En als
we ze niet meer nodig hebben, doen we ze weg. Mar de migranten
die probeerden
te ontsnappen aan de bittere armoede in het herkomstland bleven,
en velen van
hen wilden -met behoud en verdere ontwikkeling van een eigen
identiteit- maar
al te graag lezen en schrijven leren, en Nederlands. Onderwijs
om lezen en
schrijven te leren is een fundamenteel mensenrecht, waarvoor de
overheid de faciliteiten
beschikbaar moet stellen. Maar dat deed de Nederlandse overheid
in de loop van de
tijd maar mondjesmaat. Er ontstonden in het verleden lange
wachtlijsten bij alfabetiseringscursussen
en taalcursussen. Want de mensen wilden graag leren.
geld
vinden
Toen
de
inburgeringscursussen ingevoerd moesten worden, moest daar geld
voor worden
gevonden. En kijk, de schandelijke situatie doet zich voor dat
in Nederland
anno 2014 meer dan een miljoen in Nederland geboren en getogen
burgers ook niet
kunnen lezen en schrijven. Daar had de overheid oorspronkelijk
wat geld voor uitgetrokken
in de volwassenen educatie om hen lezen en schrijven te leren.
Dat moest voor
een groot gedeelte natuurlijk wel gebeuren door vrijwilligers,
voor voldoende
professionele krachten was geen geld. (Lezen en schrijven en
Nederlands leren
aan andere mensen is een vak) Kijk, zeiden de bestuurders daar
kunnen we mooi
wat verder op bezuinigen en dan zetten we het geld in voor de
inburgeringscursussen. Terecht waren veel mensen daar kwaad
over, want
onderwijs om lezen en schrijven te leren is een fundamenteel
mensenrecht.
Sommigen maakten de fout dat ze daarom de migranten de schuld
gaven, voor hen
wel geld, voor 'ons' niet. Maar de werkelijke veroorzaker van de
problemen is de
staat, die weigert voldoende faciliteiten beschikbaar te stellen
voor mensen die
niet kunnen lezen en schrijven en geen Nederlands spreken,
migrant of niet. De
overheid bezuinigt, ja en dan kun je aan de schandelijke
situatie dat in het
moderne Nederland miljoenen niet kunnen lezen en schrijven niets
doen. Dat door
de inzet van gelden voor volwassenen educatie voor hier geboren
en getogen
burgers voor de inburgeringscursussen van migranten de mensen
tegen elkaar
uitgespeeld werden en de neiging hadden elkaar de schuld te
geven was mooi
meegenomen, dat leidde de aandacht af van de bezuinigingen.
En
nu heeft de
staat een nieuwe stok gevonden om de hond te slaan. Er wordt de
eis gesteld,
dat je Nederlands moet spreken als je een bijstandsuitkering
nodig hebt. Zoeken
naar een stok om de hond te slaan, d.w.z. zoeken naar redenen om
te bezuinigen
op de bijstand en mensen die er eigenlijk recht op hebben geen
uitkering te
geven. Zo´n maatregel is gezien vanuit de burgers volstrekt
overbodig, want de
overgrote meerderheid van mensen die slecht Nederland spreken of
niet kunnen
lezen en schrijven willen daar dolgraag ondersteuning bij
hebben. Dus waarom
dan die verplichting? Gaat de staat nu wel voldoende
faciliteiten ontwikkelen
om de schande van het analfabetisme in Nederland structureel aan
te pakken? Ik
denk het niet. Het zijn maatregelen om te bezuinigen op de
mensen die het
minste hebben en hen de schuld te geven van hun moeilijke
positie. En als er
wel geld voor wordt uitgetrokken, zal het wel worden weggehaald
bij de WMO of
elders bij de volwassenen educatie en cursussen voor mensen het
een
minimuminkomen. Ik hoor de hier geboren en getogen
bijstandsgerechtigden al die
zeggen: voor ons in de bijstand is niets, en voor die
buitenlanders wordt geld
over de balk gesmeten’. De PVV komt aan haar stemmen door het
beleid van deze
regering.
Piet van der Lende