Werken met behoud van uitkering voor hotdogverkopers toen en voor ijsventers nu

In Het Parool van 12 mei staat in de rubriek Amsterdam toen een prachtig
artikel van Bart van Zoelen onder de kop 'in het spoor van de pinda'
over het gemeentelijk reintegratieproject voor werkloze jongeren waarbij
die deze zomer ijs gaan verkopen met medewerking van Unilever. Van
Zoelen trekt, daartoe op het spoor gezet door Jacques Peeters van de
Werklozen Belangen Vereniging, een vergelijking met een project in 1989,
toen het niet ging om ijsverkopers maar om hotdogverkopers. De
geschiedenis herhaalt zich.

Van Zoelen memoreert de kritiek die er eertijds op het project was
waarbij o.a. een artikel in 'De Baanbreker' het blad van de Werklozen
Belangen Vereniging, aan de orde komt. Citaat uit het artikel: 'de
gemeente sluist mensen door naar naar een hotdog-economie, waarin je
altijd weinig inkomen zult hebben om een redelijk bestaan op te bouwen'.

Al in 1991 besloten de gemeente en het gewestelijk arbeidsbureau met het
project te stoppen. Het was geen succes. Weinigen vonden op deze manier
werk. Bij de gemeente herinnert een oud gediende zich, dat het project
teveel concurreerde met bestaande hotdog verkopers.

Helaas is het artikel achter een betaalmuur geplaatst. Je zult naar
Blendle moeten gaan of zo om het artikel te lezen.

Piet vdL

Misstanden bij reintegratie-trajecten voor werklozen in Amsterdam duren gewoon voort

De misstanden bij de reintegratietrajecten in Amsterdam duren gewoon
voort. Wethouder Vliegenthart had beloofd, dat er voortaan alleen nog
leer-werk stages van een half jaar tot maximaal een jaar zouden zijn.
Hoewel ook tegen die vorm van werken voor je uitkering door het
actiecomité dangarbeidnee geprotesteerd is, blijkt nu, dat er ook heel
andere nieuwe trajecten worden uitgevoerd in het kader van het woon-werk
traject voor daklozen waarbij de oude misstanden dat je geen rechten
hebt en dat de trajecten in principe voor onbepaalde tijd zijn gewoon
worden gehandhaafd. Zie bijgaande brief. Je moet net zo lang in het
traject blijven tot je betaald werk hebt. En voor velen komt dat nooit.
Betrokkenen bij dit woon-werk traject hebben soms ook gewerkt bij
Herstelling Werk en Uitvoering en het Praktijkcentrum op de
Laarderhoogtweg, verantwoordelijk voor de misstanden in het Amsterdamse
Bos. Er lopen nu twee onderzoeken naar misstanden in
reintegratietrajecten. Een van de Gemeentelijke Ombudsman en een van
twee wetenschappelijke onderzoekers. De voorstanders van de keiharde
aanpak, nu van daklozen die het moeilijk hebben, kunnen gewoon doorgaan
met hun praktijken.

PvdL

De voorzitter van de Vereniging voor Verzekeringsgeneeskunde Jim Faas aan het woord

Jim Faas, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Verzekeringsgeneeskunde (NVVG) protesteert vandaag in het dagblad Trouw tegen het feit- als ik het kort mag samenvatten- dat de geneeskunde oplossingen moet zoeken voor politieke problemen.

De jurist en arts Faas heeft een account op twitter waar regelmatig bijdragen worden geplaatst. (https://twitter.com/JimFaas?lang=nl). Maar hij heeft opmerkelijk weinig volgers. Misschien gaat dat nu veranderen. Wat Faas in mijn ogen aan de orde stelt (ik geef mijn subjectieve interpretatie) is het volgende. Steeds meer mensen worden onterecht ziek verklaard. Daardoor loopt 'het systeem' vast. Straks miljoenen mensen zitten in een of andere arbeidsongeschiktheidsregeling, waar ze meer of minder geisoleerd van de rest van de samenleving op basis van allerlei uitsluitingsmechanismen hun leven slijten.

Er heerst een chronische massa-werkloosheid,  al decennia lang, waarvoor de politiek geen oplossing heeft. Ik zeg het in mijn woorden, maar de overheid zet werklozen onder druk terwijl die werklozen door de rest van de samenleving met de nek worden aangekeken, wat op zichzelf ook al ziekmakend is. De werklozen komen bij het UWV maar vooral bij de sociale diensten in de gemeenten op grond van de nieuwe participatiewet terecht in een soort sociaal panopticum. Dit houdt in dat op grond van een ingewikkeld stelsel van regels en een uitgebreide bureaucratie werklozen worden gecontroleerd op van alles en nog wat, middels onverwachte huisbezoeken, inleveren van prive gegevens, etc. Wanneer je eventueel wat kosten van levensonderhoud bepaart (kostendelersnorm) gaat je uitkering omlaag. Verdien je wat bij, dan moet je het inleveren. Op facebook klagen bijstandsgerechtigden al heel lang hun nood over dit onrechtvaardige systeem, dat steeds verder wordt uitgebreid. Daarnaast wordt een betrekkelijk kleine categorie onder druk gezet in trajecten te gaan waar ze voor hun uitkering moeten gaan werken zonder uitzicht op een betaalde baan. De beweging tegen dwangarbeid, die langzaam van de grond komt is een uiting van protest daartegen.

Dit alles is bedoeld om de werklozen (en de werkenden) te disciplineren ieder rot baantje te aanvaarden of te houden, onder slechte omstandigheden.

Faas is deskundig in de enige twee routes die voor werklozen openstaan om althans gedeeltelijk aan het sociaal panopticum te ontsnappen: juridisering of medicalisering van in wezen politieke problemen. Middels de weg van juridische procedures kun je enige bewegingsvrijheid creeren als werkloze, ook al omdat de bureaucratie veel fouten maakt en ondanks de vele regels het onderhandelingsproces tussen de klantmanager en de werkloze een vaag schemergebied is, waarvoor in die individuele situatie vaak geen rechten bestaan waarop je een beroep kunt doen. Middels de weg van de medicalisering van in wezen politieke problemen kun je als zieke aan het sociaal panopticum ontsnappen: als je ziek bent hoef je veel dingen niet.

Is het niet beter, een totaal andere richting in te slaan met basisinkomenachtige regelingen, waarbij de vrijheid en de rechten van de werkzoekenden worden vergroot, meer wordt geluisterd naar hun eigen voorstellen om werk te krijgen, meer regelingen worden ontworpen om mensen geleidelijk aan uit de bijstand te laten komen? Is het niet beter, werklozen  vrij te stellen van de sollicitatieplicht? Er kan worden tegengeworpen, dat dan vele duizenden werklozen tot in lengte van dagen geen betaald werk hebben en hun inkomen toch ook zal moeten worden gefinancierd. 'We moeten ze niet in de steek laten' roepen de voorstanders van het huidige systeem. Faas stelt aan de orde, dat nu in feite- via de medische weg- precies hetzelfde gebeurt. Bovenstaande regelingen zijn ook geen definitieve oplossing van de massawerkloosheid. Daarvoor zijn andere maatregelen nodig, zoals een drastische herverdeling van betaalde arbeid, scheppen van nieuwe vormen van betaalde arbeid en een andere visie op betaalde en onbetaalde arbeid.

Zal wat Faas aan de orde stelt leiden tot een kentering? Ik ben somber. Ik denk dat de rechtse partijen zijn argumenten alleen zullen gebruiken om de arbeidsongeschiktheidsregelingen af te breken en het sociaal panopticum te verscherpen. De ideologische rechtvaardigingen voor die interpretatie zullen ons de komende tijd weer om de oren vliegen. Het thema in het dagblad Trouw zal denk ik wel leiden tot nieuwe konfrontaties tussen politiek links en rechts. Tot nu toe zijn de medicalisering en juridisering als ontsnappingsroute niet echt afgesloten, ook denk ik als onderdeel van een pacificeringsstrategie van de overheid. Dit heeft vrij effectief gewerkt. De arbeidsongeschiktheidsregelingen zijn beperkt aangepakt en breed verzet tegen het kabinetsbeleid op het gebied van sociale zekerheid is uitgebleven. Wanneer de bovengenoemnde ontsnappingswegen worden afgesloten kan dit anders worden. Wat betreft de ontsnappingsroute van de juridisering zijn de eerste aanzetten al gegeven door de bezuinigingen op de rechtshulp.

Piet van der Lende

Actie bij Albert Heijn

Persbericht 01-05-2015

Vandaag 1 mei heeft het Actiecomité Dwangarbeid Nee actie gevoerd bij de Albert Heijn aan de Wibautstraat te Amsterdam. De actie is de eerste in een reeks. Het doel van deze reeks acties is om bedrijven en instellingen te dwingen om niet mee te doen aan de moderne dwangarbeid; gedwongen werken zonder loon om de uitkering te mogen behouden.

Het Actiecomité Dwangarbeid Nee is een zelforganisatie van bijstandsgerechtigden die zich verzetten tegen deze dwangarbeid. De Participatiewet maakt ‘re-integratie’ verplicht en elke gemeente probeert bijna overal verplichte ‘re-integratietrajecten’ op te zetten; bij commerciële bedrijven, maar ook bij vrijwilligersorganisaties. De gemeente geeft bedrijven en organisaties zelfs subsidie als zij meedoen.

Wij noemen dit dwangarbeid omdat wij door de wet verplicht worden aan die trajecten mee te doen, geen loon krijgen voor onze arbeid en omdat wij gestraft worden als we kritiek hebben. Dit pikken wij niet en daarom voeren wij actie. Wij accepteren niet dat wij uitgebuit worden onder het mom van ‘participeren’ en ‘re-integreren’. Iedereen die dwangarbeiders wil inzetten en zo subsidie krijgt of op loonkosten kan besparen, is een doelwit. Iedereen die tegen uitbuiting is en tegen gedwongen werken zonder loon, is onze bondgenoot. Wie ons wil helpen met ‘re-integreren’ of met ‘participeren’, mag ons gewoon loon betalen

Middels deze actie heeft het Actiecomité van de Albert Heijn geëist dat zij verklaren niet deel te nemen aan gedwongen werken zonder loon. Zolang de Albert Heijn niet tegemoet komt aan onze eisen, zullen wij en onze bondgenoten in het hele land actie blijven voeren bij verschillende filialen.

Wij eisen dat de Albert Heijn en andere bedrijven en instellingen geen mensen te werk stellen in het kader van de Participatiewet omdat:

– in het hele land mensen actie voeren tegen gedwongen werken zonder loon en iedereen die niet aan deze eis tegemoet komt, een doelwit is;

– gedwongen werken zonder loon wordt mogelijk gemaakt door een strafregime van kortingen op de uitkering waardoor mensen onder het bestaansminimum komen en naar voedselbanken moeten en zelfs uit hun woning gezet kunnen worden;

– gemotiveerde en betaalde arbeiders vervangen door dwangarbeiders alleen maar negatief is voor de organisatie, voor de dwangarbeider en voor de betaalde kracht;

– gedwongen werken zonder loon mensen niet helpt aan een baan;

– iedereen die wel aan deze eis tegemoet komt, aangeeft geen deel te willen zijn van het helse beleid van de Participatiewet.

Filiaalleider Finist van Onna wilde ons niet te woord staan en wilde niks te maken hebben met een verklaring. Toen zijn uiteindelijk drie actievoerders naar binnen gelopen om bij de servicebalie verhaal te halen. 

"Kunnen wij de filiaalleider spreken?"

"Hij wil niet."

Na enig aandringen kwam hij al druk bellend toch.

"Ik sommeer jullie om het pand te verlaten. Anders plegen jullie huisvredebreuk en dan ga ik de politie bellen. Nee, ik wil niks ondertekenen. Ik sommeer jullie om het pand te verlaten."

Wij willen natuurlijk niks illegaals doen en daarom zijn we weer naar buiten gelopen.

Enkele aldaar winkelende studenten begonnen spontaan leuzen met ons mee te roepen: "Doe gewoon, geef ons loon."; "Albert Heijn doe gewoon, geef ons loon." en deze hadden ze zelf bedacht: "Uitbuiters, uitzuigers, doe gewoon, geef ons loon."

Al met al een geslaagde actie; op naar de volgende!

Meer informatie: info@dwangarbeidnee.nl
020-6898806

***

Verbijsterende uitspraken van de voorzitter van het Landelijk Contact Sociaal Rechercheurs over fraude

Persbericht Bijstandsbond

Oud nieuws om de reeds eind 2014 gehouden discussie over te doen

Met verbijstering heeft de Bijstandsbond kennis genomen van de uitspraken van Irma Heintzberger, voorzitter van het Landelijk Contact Sociaal Rechercheurs (LCSR) in het dagblad Trouw van vandaag.

Van tijd tot tijd laait de discussie over fraude in de bijstand weer op meestal met als gevolg nog strengere maatregelen, nog hogere straffen en nog meer geld voor het aanstellen van sociale rechercheurs met een nog ruimer budget. Het artikel in Trouw is oud nieuws. Het bericht in Trouw is eigenlijk een weergave van het onderzoeksrapport, de boete belicht van 16 december 2014, wat daarin staat wordt door de ombudsman onderuit gehaald en ook een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 24 november 2014 haalt het rapport onderuit, vandaar dat er in december 2014 geen ruimte en aandacht was voor het rapport De boete belicht, maar ja, we zijn nu maanden verder en dan stoffen we het rapport af en brengen een persbericht uit, alsof de ombudsman en de centrale raad uitspraak al van de vorige eeuw zijn. kort geheugen en we roepen maar weer dat het zo verschrikkelijk is die fraude.

Zie

https://www.nationaleombudsman.nl/nieuws/2014/ombudsman-fraudewet-pakt-goedwillende-burgers-aan-als-criminelen

En voor het antwoord van de minister

http://www.rijksoverheid.nl/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2014/12/16/kamerbrief-fraudewet-onderzoek-nationale-ombudsman-en-aanbieding-rapport-inspectie-szw-de-boete-belicht.html

Verder vinden wij, dat de voorzitter van de LCSR een volkomen verkeerd signaal afgeeft. Zij wekt de suggestie, dat fraude in de bijstand zou lonen. Dit kan mensen op ideeen brengen, zo van: o, ze pakken me toch niet, ik ga ook zwart werken, of andere fraude plegen, want ik loop toch niet tegen de lamp. Onze ervaring is, dat het tegendeel het geval is. Vroeg of laat ben je de pineut. Afgezien van de morele discussie over fraude, wij raden daarom iedereen ten sterkste af fraude te plegen. Op ons spreekuur zien wij wekelijks de ellendige gevolgen voorbij komen van mensen die in grote moeilijkheden zijn gekomen omdat ze tegen de lamp liepen. Begin er niet aan! Het is niet waar dat fraude loont!

In de tweede plaats beweert de voorzitter van de LCSR dat alleen de kleine gemakkelijke zaken worden aangepakt en de moeilijke omvangrijke fraudezaken blijven liggen. Daarbij verwijst ze naar 'de gemeente'. Maar 'de gemeente', dat zijn toch de sociale rechercheurs zelf? Zij hebben een grote invloed op de prioriteiten die gesteld worden bij de aanpak van fraude in de gemeenten. Met andere woorden, de voorzitter van de LCSR zegt in feite over haar eigen achterban, dat ze teveel de gemakkelijke kleine zaken nemen en zich niet wagen aan grote moeilijke zaken. Er moet gescoort worden!

In de derde plaats stelt de voorzitter van de LCSR, dat gemeenten veel te weinig boetes opleggen en ook nog een veel te laag bedrag. Uit bovenstaande rapporten en brieven blijkt, dat dit onzin is. In de rechtspraak zijn (o.a. in een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep in november en het rapport van de Ombudsman) gemeenten op hun vingers getikt omdat ze na de invoering van de wet boeten en maatregelen standaard een hoge boete opleggen gelijk aan het benadelingsbedrag, zonder rekening te houden met de mate van verwijtbaarheid. Gemeenten leggen dus geen lage boetes op, ze leggen juist veel te hoge boetes op, vaak tot in het absurde, en tot nu toe hebben veel gemeenten de uitspraken van de rechters hierover naast zich neergelegd.

Al met al zijn de uitspraken in Trouw onbegrijpelijk en begrijpen wij niet, waarom daar nu deze publiciteit wordt gemaakt.

Steun de stichting Vajra voor de armsten in Nepal

De meesten van jullie zullen beelden van de aardbeving in Nepal hebben gezien. Dorpen waar Stichting Vajra actief is liggen voor 90% in puin. Aantal slachtoffers daar is nog niet bekend.
We weten nu niet of de families van de schoolkinderen veilig zijn.

De Vajra Academy is deels getroffen in het hostel. Meerdere slaapkamers zijn beschadigd. Het gebouw is niet veilig. Daarom slapen de kinderen nu buiten in tenten.
Bijdrage voor de slachtoffers van de aardbeving in Nepal kan via het Rode Kruis, maar een bijdrage via Stichting Vajra is ook zeer welkom.
Rekening NL96INGB0003237025 tnv Stichting Vajra Amsterdam ovv 'Aardbeving Nepal'.
BIC: INGBNL2A
Zie www.vajra.nl en/of https://www.facebook.com/StichtingVajra
Als je wilt, dan mag je dit bericht doorsturen naar jouw (facebook)vrienden en kennissen.
Met grote dank en vriendelijke groet,
Tonia Star

De gemeentelijke Ombudsman in Amsterdam zou niet politiek bezig zijn

Vandaag de Ombudsman met zijn caravan aan de Laarderhoogtweg uitgebreid in Het Parool. Het irriteert me een beetje dat de gemeentelijke Ombudsman steeds zegt dat hij niet politiek bezig is. In het Parool van vandaag staat: Maar zoveel signalen dat er iets mis was, kreeg hij ook weer niet. En die gingen toch vooral over de weerzin tegen het re-integratiebeleid en niet over burgers die als gevolg van dat beleid onbehoorlijk behandeld werden. En tot dat laatste is de bevoegdheid van de ombudsman beperkt.
"Als ik iets aan het beleid wil veranderen, had ik in de politiek moeten gaan."
Maar wat hij doet is zo politiek als het maar kan, want zijn oordeel over de behandeling speelt een grote rol in de politieke discussie. Als hij constateert, dat iedereen in die trajecten van werken met behoud van uitkering dik tevreden is, of omgekeerd, zeer ontevreden, dan heeft dat politieke gevolgen. Het is duidelijk dat hij geen klachten opneemt van: ik ben 55 en ik ben hier kansloos, want ik leer niks, en de massawerkloosheid is groot, en ik kom hier niet aan de bak. Want dat is een politieke mening, en daar gaat de Ombudsman niet over. Dus ook niet over: er is bij die trajecten sprake van verdringing van betaald werk en al dat soort argumenten. Nee de ombudsman is politiek neutraal. Schei toch uit. Als je het over de gevolgen van het beleid hebt dan heb je het toch ook over het beleid zelf? Die twee dingen kun je niet scheiden, zoals de Ombudsman probeert te doen. Ik vind het een technocratische benadering, waarbij de politieke discussie wordt geneutraliseerd en op een poldermodelachtige manier tegenstellingen worden verdoezeld, zo van: de mensen die in het repressie-systeem werkzaam zijn moeten toch redelijk met de bijstandsgerechtigden omgaan. Maar de regels (huisbezoeken, dwangarbeid, kostendelersnorm, strenge controles, vermogenstoets, je hele hebben en houden op tafel leggen, etc. daar zeg ik niets over. We moeten de repressie op een humane manier uitvoeren.

Piet 

Actie bij gemeenteraadsvergadering in Amsterdam op woensdag 22 april 2015

Het Amsterdamse bos is nu eindelijk gesloten voor dwangarbeid. Wij
stellen al drie jaar de schandalige praktijken in het Amsterdamse bos
aan de kaak, maar niemand wilde naar ons luisteren.

Dezelfde praktijken vinden plaats op de Laarderhoogtweg. Maar
Vliegenthart wil pas in 2017 tot sluiting overgaan.Mensen doen daar
verplicht nog steeds onzinnige taken.

Wij willen dat dat stopt.
    *
KOM DAAROM AS WOENSDAG OM HALF 1 NAAR DE RAADSZAAL IN DE STOPERA, WAAR
DE GEMEENTERAAD HET ZAL HEBBEN OVER HET AMSTERDAMSE BOS.
    *
Wij eisen daar directe sluiting van de Laarderhoogtweg.
    *
Ben je het met ons eens en wil je dat die onzinnige en vernederende
trajecten daar stoppen? Kom dan naar de Stopera en demonstreer met ons
mee.
    *
Maureen van der Pligt zal daar ook zijn.
    *
Déjo Overdijk

multiloog bijeenkomst op woensdag 22 maart

Op woensdag 22 maart om 14.00 uur is er weer een multiloog bijeenkomst bij de Bijstandsbond. De multiloog bijeenkomst duurt tot 16.00 uur. Iedereen is welkom.

gratis
inloop	vanaf 13:30 ( een half uur voor aanvang)
dag en tijdstip:	woensdag van 14.00 - 16.00 uur
plaats:	Gebouw Tetterode (i.s.m. de Bijstandsbond) Da Costakade 162
openbaar vervoer:	Tram: lijn 3, 7, 12, 13, 14 en 17
organisatie & info:	Stichting IPC i.s.m. INCA Projectbureau Amsterdam Heinz Mölders, p/a Buskenblaserstraat 32, 1055 AJ Amsterdam tel. (0)20 – 6848012 e-mail: Heinz.Molders@inca-pa.nl website: www.inca-pa.nl

  

Wat zijn Multiloog^® - bijeenkomsten

Tijdens Multiloog - bijeenkomsten wisselen de deelnemers vanuit hun verschillende achtergronden ervaringen uit met psychisch lijden (zoals angsten, fobieën, psychosen, depressies).

 

Hoewel iedereen welkom is, zijn de bijeenkomsten vooral bedoeld voor mensen die zelf ervaringen hebben met psychisch lijden en die naar de verhalen van anderen willen luisteren of hun eigen verhaal willen vertellen. Verder komen er mensen die dit lijden vanuit de naaste omgeving (bv. partner, ouder, vriend, buurman/vrouw, collega) kennen, of vanuit hun positie als hulpverlener. Ook mensen die vanuit andere rollen of posities met psychisch lijden in aanraking komen zijn welkom zoals medewerkers in de eerstelijns gezondheidszorg (bv. huisartsen, maatschappelijk werkers), van welzijns- en dienstverleningsinstellingen, woningbouwverenigingen, politie (bv. wijkagenten), vakbonden of medewerkers van personeelsafdelingen.

 

Communicatie tussen al deze groepen heeft, zo is inmiddels gebleken, een belangrijke toegevoegde waarde. In tegenstelling tot zuiver lotgenotencontact (bijvoorbeeld alleen cliënten of familie), praten de deelnemers hier vanuit de verschillende posities waar men veelal in het dagelijks leven mee te maken heeft.

 

Een belangrijk uitgangspunt van het Multiloog-project is de ontmoeting op basis van gelijkwaardigheid en ervaringsdeskundigheid. Daarbij staat ‘het verhaal’ centraal. De bijeenkomsten hebben altijd het doorbreken van scheidslijnen op het oog. Verder is het de bedoeling te komen tot een andere ‘taal’, een taal die het mogelijk maakt jezelf en de ander beter te begrijpen. Uitwisseling van ervaringen en de mogelijkheid om van elkaar te leren staan voorop. Multiloog zoekt naar de zin en betekenis van de eigen ervaringen binnen de omstandigheden waar men mee te maken heeft.

 

Om de veiligheid te garanderen hanteren de gespreksleiders bepaalde regels. Bijvoorbeeld dat het om luisteren en vertellen gaat en dat iedereen gelijk en vanuit zijn of haar ervaringen deskundig is. Heel belangrijk is ook de positie van de deelnemers ten opzichte van elkaar: soms kan het knap lastig zijn als men samen met een goede bekende aan het gesprek deelneemt, bijvoorbeeld vanuit een partner of ouder-kind-relatie of vanuit een hulpverlener-cliënt-relatie.

 

De Multiloog-bijeenkomsten vinden plaats buiten de reguliere hulpverlening (bv. in buurtcentra) en bij voorkeur onafhankelijk van of in samenwerking met GGz-instellingen.

 

Inmiddels hebben de Multiloog - bijeenkomsten sinds het najaar van 1997 een schat aan ervaringen opgeleverd. In Amsterdam loopt een (half)gesloten groep en sinds mei 1998 zijn er voor iedereen toegankelijke open bijeenkomsten. Op basis van de ervaringen in Amsterdam zijn inmiddels in tal van andere steden in Nederland Multiloog-bijeenkomsten ontstaan.

Actiecomité Dwangarbeid Nee lanceert op 1 mei verrassingsacties tegen de Participatiewet

Het Actiecomité Dwangarbeid Nee is een zelforganisatie van bijstandsgerechtigden die zich verzetten tegen gedwongen werken zonder loon. De Participatiewet maakt ‘re-integratie’ verplicht en elke gemeente probeert bijna overal verplichte ‘re-integratietrajecten’ op te zetten; bij commerciële bedrijven, maar ook bij vrijwilligersorganisaties. De gemeente geeft bedrijven en organisaties zelfs subsidie als zij meedoen.

Wij noemen dit dwangarbeid omdat wij door de wet verplicht worden aan die trajecten mee te doen, geen loon krijgen voor onze arbeid en omdat wij gestraft worden als we kritiek hebben. Dit pikken wij niet en daarom voeren wij actie. Wij accepteren niet dat wij uitgebuit worden onder het mom van ‘participeren’ en ‘re-integreren’. Iedereen die dwangarbeiders wil inzetten en zo subsidie krijgt of op loonkosten kan besparen, is een doelwit. Iedereen die tegen uitbuiting is en tegen gedwongen werken zonder loon, is onze bondgenoot. Wie ons wil helpen met ‘re-integreren’ of met ‘participeren’, mag ons gewoon loon betalen.

Wij gaan vanaf vrijdag 1 mei verrassingsacties voeren om bedrijven en organisaties zover te krijgen dat zij niet meedoen aan gedwongen werken zonder loon in het kader van re-integratietrajecten en ook niet in het kader van de tegenprestatie omdat:
– gedwongen werken zonder loon mogelijk wordt gemaakt door een strafregime van kortingen op de uitkering waardoor mensen onder het bestaansminimum komen en naar voedselbanken moeten en zelfs uit hun woning gezet kunnen worden;
– gemotiveerde en betaalde arbeiders vervangen door dwangarbeiders alleen maar negatief is voor de organisatie, voor de dwangarbeider en voor de betaalde kracht;
– gedwongen werken zonder loon mensen niet helpt aan een baan.

Voor de verrassingsactie van 1 mei gaan we verzamelen op het Weesperplein om 10.00 uur en daarvandaan gaan wij lopen naar de actielocatie.

Wij roepen iedereen op om mee te doen, want zonder actievoeren krijgen we nooit dwangarbeid afgeschaft.

Meer informatie info@dwangarbeidee.nl

Veel mis bij Amsterdams re-integratietraject De Uitkijk in het Amsterdamse Bos

PERSBERICHT BIJSTANDSBOND AMSTERDAM

Amsterdam, 16 april 2015

Gemeenteambtenaren intimideren werklozen die in het kader van een re-integratietraject aan hen waren toevertrouwd. Het te pas en te onpas dreigen met strafkortingen was eerder regel dan uitzondering. Daarnaast worden ze verdacht van misbruik en diefstal van gemeente-eigendommen.

De Bijstandsbond wil benadrukken dat het hier niet gaat om een incidenteel geval, maar dat het bovenstaande het logisch gevolg is van structurele tekortkomingen bij de re-integratietrajecten. Wekelijks komen er wat dat betreft signalen bij ons binnen. Gaarne verwijzen wij u ook naar het door het Actiecomité Dwangarbeid Nee, waarin de Bijstandsbond anticipeert, uitgebrachte Zwartboek over wantoestanden in het Amsterdamse bos en andere re-integratietrajecten.

Vroeger of later krijgt ieder werkloze wel te maken met een door de gemeente opgelegd trajectplan richting werk. Deelname is verplicht op straffe van geheel of gedeeltelijke inhouding van de uitkering.

In de re-integratieverordening staat dat een traject afgestemd moet zijn op de individuele werkzoekende en zoveel mogelijk in overleg met hem of haar tot stand moet zijn gekomen. Maar er staat ook dat de gemeente uiteindelijke besluit welk traject er gevolgd moet worden. En hier wringt gelijk de schoen, want al te vaak kwamen en komen mensen bij ons op het spreekuur die amper na een half uurtje al te horen kregen: “Je gaat dit en dat traject doen en hier tekenen gaarne”.

Wij, de Bijstandsbond Amsterdam, zijn dan ook van mening dat bovenstaande mistoestanden het resultaat zijn van een onzorgvuldig geformuleerd beleid. De beleidsregels zijn vaag en bieden nauwelijks houvast.

Door het ontbreken van een onafhankelijke klachtencommissie kunnen re-integrerende werkzoekenden ook nergens met hun klachten terecht. Want de klantmanager, die uiteindelijk beslist of je gesanctioneerd wordt, is ook vaak de begeleider van de re-integrerende werkzoekende, zoals we dat terugzien in het Praktijkcentrum Zuidoost. Maar gezien de klachten en de rechteloze positie van de daar tewerkgestelde werkzoekenden is de door de Bijstandsbond Amsterdam gebezigde term Dwangarbeiderscentrum Laarderhoogtweg meer op zijn plaats.

Wij, de Bijstandsbond Amsterdam, zijn dan ook van mening, dat, gezien het bovenstaande, direct het volgende ondernomen moet worden:

1. Instelling van een onafhankelijke klachtencommissie.
2. Onmiddellijke terugdraaiing van de sancties, die zijn opgelegd aan al degenen die bij De Uitkijk te werk werden gesteld. Daarnaast eisen wij van de verantwoordelijke wethouder excuses voor het leed dat onder zijn leiding plaatsvond. Daarnaast is een schadevergoeding ook op zijn plek.
3. Daarnaast eisen wij onmiddellijke sluiting van het Dwangarbeiderscentrum aan de Laarderhoogtweg.
4. In afwachting van het door de gemeente reeds toegezegde onderzoek naar wantoestanden bij re-integratietrajecten eisen wij onmiddellijke stopzetting van verplichte deelname aan een traject.

Tot slot, maar juist niet onbelangrijk willen wij u erop wijzen dat re-integratie van werklozen geen oplossing is van het verschijnsel werkloosheid. De werkloosheid neemt niet af als men werklozen het een na het andere traject laat doorlopen. Door dit, zeg maar gerust gepruts komt er geen baan bij. Toch is dat wat de meeste politici ons willen doen geloven.

Dat maakt het voor politici ook wel gemakkelijk: de werkloze de schuld geven van zijn of haar werkloosheid. Hoeft de politicus ook niet na te denken over de werkelijke oorzaken van massawerkloosheid. Daar wordt hij of zij alleen maar moe van.

Met vriendelijke groet,

Bijstandsbond Amsterdam

Telefoon: 020-6898806

info@bijstandsbond.org

http://www.bijstandsbond.org