Krakkemikkig automatiseringssysteem Socrates in de vier grote steden maakt veel fouten bij de berekening van bijstand.

Calamiteiten met Socrates

Wigo4it is in 2007 opgericht als ICT-dienstverlener van en voor het sociale domein van de G4. Dat zijn de vier grote gemeenten in Nederland, Rotterdam, Den Haag, Amsterdam en Utrecht. Als rechtsvorm is gekozen voor een coöperatie. Dat is een private rechtsvorm. De aandeelhouders zijn de vier gemeenten, waarbij het beleid bepaald wordt door de wethouders sociale zaken van de vier gemeenten. Een van de projecten van Wigo4it is het computersysteem Socrates. Dit automatiseringssysteem is ontworpen om in de gemeenten de Participatiewet en het gemeentelijk minimabeleid uit te voeren. Socrates heeft de mogelijkheid per geemeente specifiek beleid in die gemeente in te voeren. De werkprocessen zien er als volgt uit. (Van de website van Wigo4it)

‘We ondersteunen de uitvoering van de Participatiewet (verstrekken van maandelijkse uitkeringen voor levensonderhoud), de uitvoering van de Bijzondere Bijstand en verschillende minimavoorzieningen, en nog enkele kleinere inkomensregelingen.

De burger vraagt een uitkering aan met een aanvraagformulier in onze online applicatie. Via dit aanvraagformulier valt een deel van de mensen af door een slim vragenformulier. Zij komen überhaupt niet in aanmerking. Vervolgens wordt de aanvraag automatisch klaargezet en waar mogelijk automatisch afgehandeld. De uitkering wordt toegekend of afgewezen. Het systeem geeft aan of de gemeenteprofessional de aanvragen nog verder moet beoordelen. 

Aanvragen en verstrekken van uitkeringen en armoedevoorzieningen

De gemeenteprofessional verwerkt de aanvraag. Bij deze verwerking wordt gebruik gemaakt van alle gegevens die al bekend zijn van de aanvrager in BRP, CAK, SUWI-keten, GMU en de Belastingdienst. Dit voorkomt fouten en versnelt het aanvraagproces. Op basis van die gegevens en de door de aanvrager en gemeenteprofessional ingevulde gegevens, berekent de applicatie Socrates recht, duur en hoogte van de uitkering.

Wetswijzigingen zijn binnen een maand ingevoerd: Wigo4it werkt met een 4-wekelijkse uitrol van nieuwe functionaliteiten. Configuratieaanpassingen releasen wij dagelijks. 

Tot zover de website van Wigo4it. Er blijken 12 gemeenten te zijn die met een Socratesachtig systeem werken of willen gaan werken. Larissa Zegveld was in 2017 de nieuwe directeur van Wigo4it. Ze zegt in een interview uit 2017: ‘We zien nu dat er nog twaalf gemeenten zijn die zich daarbij willen aansluiten. Samen met ons vormen ze de ‘GBI-gemeenten’ (Gemeentelijke Basisprocessen Inkomen) om de uitvoering van de inkomensverstrekking voor de Participatiewet in te richten.” https://ibestuur.nl/nieuws/we-gaan-niet-commercieel-de-boer-op

De GBI gemeenten hebben een website https://gbi-gemeenten.nl

Automatiseringssystemen als Socrates, waarmee de vier grote steden werken voor de uitvoering van de bijstand, hebben ingebouwde automatismen waardoor er brieven worden gestuurd waar geen ambtenaar aan te pas komt. Dat bleek hierboven al bij de beschrijving van de werkprocessen van de website. Dat levert complicaties op. Bijvoorbeeld: je moet binnen een bepaalde termijn bewijsstukken inleveren. Doe je dat niet, dan spuugt het systeem automatisch een brief met afwijzing uit, die wordt opgestuurd. Ook als je in overleg bent met een ambtenaar dat je nadere gegevens wat later inlevert, kan dit vaak niet worden veranderd. Daardoor moet met de hand van alles worden gerepareerd en hersteld, wat zeer veel moeite kost.

Een ander voorbeeld van automatismen in Socrates is dat het systeem automatisch vakantiegeld berekent bij mensen die een ander inkomen hebben naast hun uitkering. Zo kan iemand een ziektewetuitkering hebben naast een bijstandsuitkering. Het vakantiegeld zit al in de ziektewetuitkering, maar Socrates berekent naast de opgegeven ziektewetuitkering ook nog eens vakantiegeld dat op de bijstandsuitkering in mindering wordt gebracht. Ambtenaren kunnen dat niet in het systeem veranderen. Ook als ze aanvinken “inclusief vakantieuitkering” blijft Socrates het vakantiegeld berekenen. Op 9 juli 2020 hoorden wij van ambtenaren van WPI dat Socrates zou worden aangepast. De uitkeringsspecificaties zijn te complex en het systeem doet teveel zelf zonder tussenkomst van een ambtenaar. Men beweerde toen dat het hele systeem op de schop ging. 

Verrekening van bijverdiensten

Socrates is ook niet geschikt voor het volgende. De Participatiewet kent drie ingewikkelde bijverdienregelingen voor verschillende doelgroepen. Amsterdam heeft nog een eigen vierde regeling ontworpen. Hoofdprincipe is, dat mensen hun verdiensten uit werk niet helemaal hoeven in te leveren bij de sociale dienst (WPI) maar dat ze een gedeelte mogen houden. Het van toepassing verklaren van de bijverdienregelingen gebeurt niet automatisch ambtshalve. Daardoor wordt mensen vaak niet op de regelingen gewezen en weten mensen vaak niet, dat die van toepassing is en worden alle bijverdiensten verrekend. Bij mensen die in bezwaar gaan wordt het wel automatisch verrekend. Bij de verrekening worden veel fouten gemaakt. De gemeente stuurt geen brief waarin men aangeeft hoe men tot de berekening is gekomen. Mensen ontvangen dan een uitkeringsspecificatie waar bedragen op staan die niet thuis te brengen zijn. Ambtenaren zeggen dat het probleem niet kan worden opgelost. Als de berekeningen onbegrijpelijk zijn of niet kloppen moeten mensen in bezwaar gaan en er worden daardoor veel procedures gevoerd die eigenlijk overbodig zouden moeten zijn. Er worden ook fouten gemaakt bij de verrekening van bruto naar netto. Bij de bijstand moet het netto worden verrekend, bij de IOAW bruto. Wij hebben een voorbeeld van een mevrouw in de bijstand die bijverdient en de afgelopen maanden structureel 100 euro onder het sociale minimum zit. Veel fouten worden ook gemaakt bij de omrekening van weken naar maanden. De bijstandsuitkering is maandelijks, maar het loon wordt soms per 4 weken uitbetaald. Bovendien worden de berekeningen steeds meer aan de computer overgelaten. Dat is een groot probleem. Zo wordt er op een ziektewetuitkering geen vakantiegeld ingehouden. Als iemand dan naast de gedeeltelijke ziektewetuitkering een bijstandsuitkering heeft, berekent de computer in amsterdam automatisch vakantiegeld dat verrekend wordt, terwijl er geen vakantiegeld is uitbetaald. Ambtenaren hebben niet de bevoegdheid -of het computerprogramma laat dat niet toe- om dit te corrigeren. Mensen krijgen zoals reeds gezegd ook geen brieven over hoe en wat worden verrekend. Ze moeten het maar afleiden uit de uitkeringsspecificatie. Bij sommige mensen is het een chaos, waarbij het berekende dagloon iedere maand weer anders is. De problemen zijn heel divers. 

IOAW en IOAZ

De gemeenten moeten  ook twee bruto uitkeringen uitvoeren, namelijk de IOAW (Inkomensvoorziening Oudere en Arbeidsongeschikte Werknemers) en de IOAZ (Inkomens Voorziening Oudere en Arbeidsongeschikte Zelfstandigen). Bij de bijstandsuitkering zijn de berekeningen net andersom, nl een netto uitkering die omgerekend wordt naar bruto. Maar Socrates, dat dus is gebouwd rond netto uitkeringen, kan dat niet. Alle uitkeringsspecifiacties van alle IOAW en IOAZ gerechtigden zijn fout. Een rekenvoorbeeld van een recente uitkeringsspecificatie. 

Links bij inkomsten staat: 1331,36 IOAW 

Loon Heffings Korting (LHK) 236, 42 

Rechts bij ervan af getrokken staat: 

Loon Heffing (LH) 455, 75 

Vakantietoeslag, die pas eenmaal per jaar wordt uitbetaald, 98,62 

Totaal 1113, 41 

Dit is helemaal fout. De Loon Heffingskorting is geen inkomen, maar een vrijstelling van belastingbetaling over de eerste 6000 euro. De LHK moet links helemaal niet staan, maar verrekend worden met het bedrag aan loonheffing rechts. Het bedrag aan loonheffing rechts is dus veel te hoog. Dat moet lager zijn. Voor de hoogte van de netto uitkering maakt de fout nu nog niks uit. Ook als de berekening goed zou zijn, kom je op hetzelfde netto bedrag uit. Uitkeringsgerechtigden die zo’n foute uitkeringsspecificatie hebben lijden dus geen schade. Wel smijt de gemeenten in sommige gevallen geld over de balk door teveel belasting te betalen. Ze betalen dan te veel Loon Heffing aan het Rijk. En dit probleem bestaat al jaren. Het lijkt erop, dat men het bewust onder de pet heeft gehouden. Want contact met de gemeente Amsterdam leerde ons, dat men al lang van het probleem op de hoogte is maar er tot nu toe niets mee heeft gedaan. Men weet, dat Socrates alleen kan werken met netto – uitkeringen die teruggerekend worden naar bruto en dat het systeem de omgekeerde weg niet aankan. 

Toch zijn er uitkeringsgerechtigden die door dit systeem wel degelijk structureel schade lijden, nl de IOAW-ers en IOAZ-ers die naast deze uitkering nog andere inkomsten hebben. Dan wordt namelijk links de brutoinkomsten opgevoerd PLUS de LHK van 236,42. Maar die LHK moet daar helemaal niet staan. En de LHK klopt dan ook niet, waardoor de mensen netto minder overhouden van hun bijverdiensten of ander inkomen dan wanneer de berekening goed zou zijn. 

Loonheffingskorting

Wij werden gebeld door een jurist die vorige week een zitting had bij de Centrale Raad van Beroep en er was een vertegenwoordiger van de gemeente Den Haag die zei: ‘Socrates maakt veel fouten. Zo wordt de loonheffingskorting aan het begin van het jaar over het hele jaar berekend en als er in de loop van het jaar mutaties zijn moet de loonheffingskorting handmatig bijgewerkt worden, en dat gebeurt niet altijd’.

Piet van der Lende

Demonstratie op de Dam in verband met het toeslagenschandaal

Een strijdbare demonstratie en manifestatie op de Dam in verband met het toeslagenschandaal. Schrijnende verhalen vol emotie verteld. Wat daarbij opvalt is dat het niet alleen gaat om de belastingdienst. Mensen worden vermalen in de bureacratie van IND, Belastingdienst, Jeugdzorg, rechterlijke macht en andere instituties. De individuele verhalen maakten helder duidelijk, wat institutioneel racisme van vernedering, uitbuiting en onderdrukking in de praktijk betekent. De gevolgen van de doorgeslagen fraudejacht van de Belastingdienst had voor de onschuldige betrokkenen vaak grote gevolgen. Door de schulden waarin ouders kwamen, vonden ze bijvoorbeeld bij jeugdzorg dat de kinderen uit huis geplaatst moesten worden. Vluchtelingen raakten hun verblijfsstatus kwijt, waarbij de IND absurde eisen stelde wanneer de mensen het wilden herstellen. Sommige mensen zijn helemaal kapot gemaakt. Grote schulden, dakloosheid, kinderen kwijt, bijstand teruggevorderd, etc. Wat verder opvalt is dat die bureaucratische organisaties doof en blind zijn voor de schrijnende situaties. Maatwerk ontvreekt ten enen male. Er werden drie eisen gesteld: 1. Laat de slager niet zijn eigen vlees keuren. De Belastingdienst is ongeschikt om het toeslagenschandaal en de gevolgen te beoordelen en te repareren. 2. Herstel financiele schade, niet alleen de terugvorderingen, maar ook alle kosten die daarnaast gemaakt zijn. 3. Erkenning en herstel van emotionele schade die de gedupeerden hebben opgelopen.

Piet

Zwartboek Cohortaanpak

De Bijstandsbond heeft een zwartboek geschreven over hoe het beleid van wethouder Groot Wassink in Amsterdam in de praktijk uitpakt. Het beleid van de wethouder wordt ook wel de ‘cohortaanpak’ genoemd. Bijstandsgerechtigden worden ingedeeld in cohorten van 1500 personen in de stadsdelen. Men werkt de cohorten af door alle bijstandsgerechtigden in een bepaald gebied op te roepen, ook de mensen die zijn vrijgesteld van de sollicitatieplicht om medische of sociale redenen. Het gaat om een nieuwe aanpak. De oude trede indeling wordt losgelaten. (de indeling van bijstandsgerechtigden op de participatieladder van vrijstelling van de verplichtingen om te re-integreren tot trajectbegeleiding). Er wordt gekozen wordt voor een nieuwe strengere ‘integrale’ aanpak. In het zwartboek delen wij de ervaringen met de cohortaanpak in de afgelopen twee jaar. Wij behandelen eerst wat de cohortaanpak inhoudt. Daarna gaan wij in op praktijkvoorbeelden van mensen die zijn vrijgesteld van de sollicitatieplicht en hoe die bijstandsgerechtigden behandeld worden. Over het algemeen wordt geen rekening gehouden met de wensen en mogelijkheden van betrokkene. Klantmanagers gaan aan het dossier en de achtergronden van de bijstandsgerechtigde voorbij en ventileren aan het begin van het gesprek al dat de bijstandsgerechtigde in een traject richting betaald werk moet, door bijvoorbeeld te solliciteren of gekoppeld te worden aan een jobhunter. In de brieven vooraf met een uitnodiging voor een gesprek wordt al gezegd dat de betrokken bijstandsgerechtigde naar werk moet worden begeleid. De brieven en de gesprekken leiden tot veel frustraties, angsten, woede en stress bij de bijstandsgerechtigden die zich weer van voren af aan moeten verdedigen. Bij degenen, voor wie betaald werk te hoog gegrepen is, wordt soms druk uitgeoefend dat men vrijwilligerswerk moet gaan doen, ook als betrokkene erg ziek is hoewel de wethouder heeft gezegd dat hij de verplichte tegenprestatie niet gaat uitvoeren. 

Na te zijn ingegaan op de samenwerking van de sociale dienst (WPI) met andere organisaties zoals de buurtteams gaan we in op de strenge aanpak in het algemeen. Bijstandsgerechtigden die tegen de  AOW aanzitten worden onder druk gezet te solliciteren, voorbijgaand aan hun belemmeringen, met bijvoorbeeld minimaal 5 sollicitaties in de week. Tegen bijstandsgerechtigden die om wat voor reden dan al langer in de bijstand zitten, en die al meerdere vruchteloze re-integratietrajecten achter de rug hebben, wordt gezegd: ‘de bijstand is een tijdelijke noodvoorziening en: als je vrijwilligerswerk kunt verrichten kun je ook werken’.  Een van de klantmanagers verontschuldigde zich. Ze zei: ‘in het kader van de cohortaanpak moeten er 10.000 uit, ik kan er ook niks aan doen’. De vacatures waarmee geschermd wordt bevatten vaak geen essentiële informatie met loonhoogte of adequate omschrijving van de taken en er is geen contactadres waar je naartoe kunt bellen om informatie. Alles moet via de jobhunter lopen. 

Er is sprake van een carrousel van ‘proefplaatsingen’ en “leertrajecten”, waar zonder loon productief gewerkt wordt. Het blijkt dat alle trajecten bestaan uit eerst drie maanden onbetaald werk en daarna kans op slechts een halfjaar 24 uur per week betaald werk vaak tegen het minimumloon. Die kans op een tijdelijk minibaantje geeft de werkzoekende echter maar één zekerheid: Hij zal zes tot negen maanden aan het werk zijn en kosten maken, zonder in staat te zijn ook maar iets aan rekeningen af te betalen.

In het laatste deel van het zwartboek wordt ingegaan op het neoliberale arbeidsmarkt beleid. Daarbij is alles gericht op de individuele aanpak, waarbij het gaat om disciplinering; de werkloze moet worden bijgeschaafd en onder druk gezet om te voldoen aan de eisen van de werkgevers omtrent inzetbaarheid, loonhoogte en arbeidsvoorwaarden die vaak slecht zijn. Creatie van werkgelegenheid middels het scheppen van banen is er nauwelijks. 

U kunt het zwartboek hier downloaden

1 mei viering in Amsterdam

Laat de rijken de crisis betalen!

Dag van de Arbeid - 1 mei - 13.00 - Amsterdam

Op 1 mei gaan we samen en in solidariteit met arbeiders wereldwijd de straat op. Vóór eerlijke arbeidsvoorwaarden zoals een minimum loon van 14 euro per uur en vaste contracten. Vóór goede sociale huisvesting. Vóór een écht klimaatbeleid dat voor iedereen toegankelijk en betaalbaar is. Vóór een inclusieve samenleving waarin iedereen zichzelf mag zijn, werkelijk gelijk is en waar ieders bijdrage waardevol is. Vóór het terugeisen en opeisen van sociale zekerheden. Vóór een goed pensioenstelsel, gratis toegang tot volledige (geestelijke) gezondheidszorg en kosteloos onderwijs. Vóór een sociaal vangnet dat mensen opvangt en niet dehumaniseert. Vóór de bouw van een brede arbeidersbeweging die voor elkaar opstaat, elkaar beschermt tegen repressie van bovenaf en een sociale samenleving af zal dwingen.

Samen maken we een vuist op 1 mei, de internationale dag van de arbeid. Het is hoog tijd, want ondanks de desastreuze 10 jaar Rutte zullen de recente verkiezingsuitslagen ruim baan geven aan een volgende ronde van afbraak van onze rechten. De komende vier jaar zal op structurele wijze worden getracht de positie van werkende mensen, vluchtelingen, migranten, ouderen en hulpbehoevenden nog verder te verzwakken. De door de arbeidersbeweging verworven sociale zekerheden, zoals toegang tot betaalbare (geestelijke) gezondheidszorg, het recht op wonen, een degelijk pensioen, ontslagbescherming, sociale advocatuur, onze privacy en het demonstratierecht staan op het spel. Maar één ding is inmiddels zeker: op oorlogen zal niet worden bezuinigd.

Ook zullen deregulatie en overheidssubsidies vervuilende multinationals als Shell aansporen om door te gaan met het uitbuiten van arbeiders wereldwijd en het verwoesten van onze planeet. Het bedrijf betaalde nooit winstbelasting maar kreeg wel royale staatssteun toen het coronavirus toesloeg. Ook KLM kreeg vorig jaar meer dan 4 miljard van de overheid, terwijl het zelf eerder amper een cent bijdroeg aan de belastingpot. Beide bedrijven ontsloegen vervolgens duizenden werknemers en keerden eindejaarsbonussen uit aan hun CEO's. De in het ZZP systeem gedwongen arbeiders, bijvoorbeeld taxichauffeurs en mensen in de cultuursector, die wel belasting betaalden, moeten het tijdens de lockdown doen met steun op bijstandsniveau. Supermarkten als Albert Heijn draaien tijdens de pandemie recordwinsten. Dit terwijl de ketens voedselproducenten steeds verder afknijpen en de prijzen in de winkels blijven stijgen.

De arbeidersklasse betaalt wederom de crisis en daar zullen we ons op 1 mei tegen verzetten!

De enorme groei van extreemrechts en de onverschilligheid rondom het toeslagenschandaal laten zien dat racisme en discriminatie systematisch en genormaliseerd zijn. Mensen met gelijke belangen worden tegen elkaar uitgespeeld. Zo houden de ware veroorzakers van de crisis de touwtjes in handen en blijven de echte profiteurs buiten schot. In plaats van meegaan in deze verdeel en heers strategie is het van essentieel belang dat wij, arbeiders wereldwijd van elke kleur, afkomst, gender, geaardheid, religie, etc. juist de handen ineen slaan. Alleen samen kunnen we een harde vuist maken tegen verdere afbraak van onze rechten. In solidariteit met elkaar kunnen we een eerlijke samenleving en bescherming van onze leefomgeving afdwingen. In Nederland, maar ook in landen waar 'onze' multinationals huishouden.

We komen niet uit de crisis door ons te laten leiden door de belangen van het grote geld, die winst en economische groei vooropstellen, de pandemie willen beheersen in plaats van indammen en zo juist meer economische schade aanrichten. Die de culturele sector vernietigen en het sociale leven beperken zodat de fabrieken ongehinderd door kunnen draaien. Waar nu al wordt besproken wanneer er weer kan worden bezuinigd op sociale zekerheden. Wij zeggen hardop: Nee! Laat de rijken de crisis betalen! Belast grote bedrijven en multinationals. Bescherm de arbeiders.

Demonstreer met ons mee op 1 mei om 13.00 in Amsterdam.

Vóór solidariteit. Tégen sociale afbraak.

Actuele informatie omtrent de locatie en het programma is te vinden op ons Facebook evenement:

www.facebook.com/events/1984404695046717/

Brochure Veren plukken van een kale kip. De regels voor kwijtschelding gemeentelijke heffingen.

De Bijstandsbond heeft een brochure geproduceerd over de regels voor kwijtschelding gemeentelijke heffingen en waterschapslasten. De regels hebben veel betrekking op de situatie in Amsterdam maar algemene regels staan er ook in.

De uitleg van de regels wordt voorafgegaan door een analyse over o.a. de belachelijke strenge normen voor de vermogenstoets en een weergave van de politieke discussie over de regels voor kwijtschelding.

U kunt de brochure bestellen door 3,92 euro over te maken op bankrekening NL22 INGB 0004 554841 t.n.v Bijstandsbond o.v.v. bestelling brochure kale kip en uw adres. Dit is inclusief portokosten. Voor leden is de brochure gratis.

U kunt de brochure ook bestellen door een email te sturen naar info@bijstandsbond.org of een whatts app naar 06 20367458

Harde schijf met persoonsgegevens gestolen in pand gemeentebelastingen in Amsterdam

 Uit het pand van de gemeentelijke dienst Belastingen Amsterdam aan de Herikerbergweg in Amsterdam-Zuidoos is een harde schijf gestolen uit een computer die voor het scannen van inkomende poststukken wordt gebruikt. Dat schrijft wethouder Victor Everhardt (Financiën) in een brief aan de gemeenteraad (pdf). Op de harde schijf staan scans van documenten die in de periode van juli 2020 tot en met maart 2021 door zo'n 30.000 belastingplichtigen zijn opgestuurd. Het betreft bezwaren tegen de oplegging van de aanslag gemeentelijke heffingen, verzoeken om kwijtschelding en andere documenten. Daarbij is een reeks van documenten opgestuurd, zoals kopien van ID bewijzen, paspoorten, zorgpolisbladen, contactgegevens, bankafschriften, etc. 

De harde schijf kan niet zomaar worden gelezen, want zij is voorzien van een authenticatiebeveleiliging. Als de dieven de beveiliging kunnen omzeilen, kunnen ze de gegevsn gebruiken voor identitetisfraude en andere criminele activiteiten. Er is aangifte gedaan bij de politie en de Autoriteit Persoonsgegevens.

De gemeente gaat de betrokkenen informeren. Ze worden per brief op de hoogte gebracht. Er zijn geen gegevens verloren gegaan, dus de mensen hoeven niet opnieuw documenten op te sturen om kwijtschelding te krijgen. 

Betrokkenen gevraagd alert te zijn op facturen, telefoontjes, appjes en e-mails van zowel bekende als onbekende afzenders. Zijn het geen criminelen die misbruik maken van de situatie?

Dit is weer zo'n voorbeeld van een calamiteit die ontzettend veel onvoorziene tijd, energie en geld kost om het op te lossen. 

Overzicht van instanties die je persoonsgegevens hebben opgevraagd in de gemeentelijke basisadministratie en waarom

Wil je weten welke instanties allemaal belangstelling voor je hebben en waarom? Je kunt dat opvragen bij de gemeentelijke basisadministratie. 

De gemeente kan je een overzicht leveren van instanties die je gegevens in de Basisregistratie Personen (BRP) hebben geraadpleegd. Het overzicht is gratis. Je kunt het -afhankelijk van de gemeente- meestal op drie manieren aanvragen: online, bij een Stadsloket of stadhuis of schriftelijk.Voor een online aanvraag moet je inloggen met DigiD. 

Je krijgt een overzicht van instanties die je gegevens hebben opgevraagd, met daarbij de datum. Het overzicht gaat maximaal twintig jaar terug in de tijd.Het duurt maximaal 4 weken voordat je het overzicht krijgt.Overschrijdt de gemeente die termijn, dan kun je na enige tijd een dwangsom eisen. Dat kan na 8 weken. Je moet ze eerst in gebreke stellen en daarna eis je de dwangsom. 

Je krijgt in het overzicht niet alleen te zien welke instanties je gegevens hebben opgevraagd, maar ook welke gegevens en waarom ze dat hebben opgevraagd. Sommige mensen krijgen wel een pakket van 80 bladzijden toegestuurd. De gemeente Amsterdam heeft een pagina op haar website met een nadere uitleg en de mogelijkheid digitaal aan te vragen. Andere gemeenten kunnen een andere procudre hebben. procedure gegevens opvragen bij de gemeente Amsterdam /

---

Bouwen van een krottenwijk bij de Tweede Kamer op gehaktdag/bijltjesdag

Op woensdag 19 mei is het de traditionele gehaktdag/bijltjesdag n de Tweede Kamer. Verantwoordingsdag (populair: woensdag gehaktdag of kortweg gehaktdag^[1]) is in Nederland de dag waarop de Rijksoverheid en de ministeries hun jaarverslagen presenteren aan de Tweede Kamer. Op dezelfde dag publiceert de Algemene Rekenkamer haar verslag van de controles op die jaarverslagen. Verantwoordingsdag is jaarlijks op de derde woensdag in mei.

Op die dag willen we laten zien waar het beleid van de afgelopen jaren toe geleid heeft en als er geen drastische veranderingen komen; waar het nog toe kan leiden! Tot een toenemende ongelijkheid en nog grotere armoede problematiek. We willen hierbij het rapport van de Woonbond, Aedes en het Nibud aangrijpen om duidelijk te maken dat het Wettelijk Minimum Loon omhoog moet naar 14 euro en daaraan gekoppeld de uitkeringen zodat mensen überhaupt de woonlasten nog kunnen blijven op brengen. Anders krijgen we ook in Nederland straks te maken met krottenwijken.

https://www.woonbond.nl/nieuws/nieuw-kabinet-moet-inkomens-armere-huurders-verhogen

Naast het ophogen van het WML en de uitkeringen moet er om de wooncrisis te bestrijden ook een einde komen aan de Kostendelersnorm. Hierdoor wordt het mensen onmogelijk gemaakt om een huis te delen als men in een uitkeringssituatie zit. Met als gevolg een toenemende dakloosheid, zeker onder de zogeheten economische daklozen. Het afschaffen van de Kostendelersnorm kan daar een deel van de oplossing van zijn. Op deze dag willen we dan ook meteen de lopende petitie op de Goede Zaak aanbieden aan de nieuwe Tweede Kamer met het verzoek dit mee te nemen naar de onderhandelingen over een nieuw regeerakkoord.

https://campagnes.degoedezaak.org/campaigns/kostendelersnorm

We hopen natuurlijk op zoveel mogelijk deelnemende organisaties aan de actie, die we volledig corona proof zullen organiseren. En we hopen dat jullie als deelnemende organisatie aan de petitie daar natuurlijk bij willen zijn. De vergunning voor het Plein is inmiddels geregeld dus de actie kan plaatsvinden.

Op donderdag 22 april willen we een voorbereidende teams vergadering houden om de actie af te stemmen en een gezamenlijk programma en verklaring voor te bereiden. Deze vergadering willen we houden van 10.00 uur tot 11.30 uur.

We horen graag of jullie daarbij aanwezig kunnen zijn en als dat niet lukt of jullie wel aan willen sluiten bij de actie. Graag een mail aan: maureen.vanderpligt@fnv.nl dan sturen we daarna de link voor de teams vergadering toe.

Wie: FNV Uitkeringsgerechtigden en FNV 14 euro campagne en partners armoedebestrijding en kostendelersnorm afschaffen etc.
Wat: we bouwen een symbolische krottenwijk voor de Tweede Kamer om aan te geven dat het huidige WML en de daaraan gekoppelde uitkeringen te laag zijn om de woonlasten van te betalen. En we maken nogmaals duidelijk dat de Kostendelers Norm van tafel moet@!

Waar: Plein (Den Haag) voor de ingang van de Tweede Kamer
Wanneer: woensdag 19 mei a.s. van 08.00 uur (opbouw) tot 14.00 uur

Meer informatie:

Maureen van de Pligt, bestuurder FNV Uitkeringsgerechtigden, 06-21228123

Maureen.vanderpligt@fnv.nl

Mark Rutte: Trump der Lage Landen? VVD: de Republikeinse Partij?

Ik heb niet gelogen! Ik heb alleen niet de waarheid verteld! Nogmaals…..ik heb niet gelogen, mijn herinnering liet mij in de steek

Paralellen

Trump heeft het leven een stuk simpeler gemaakt. Hij heeft ons de alternatieve waarheid geschonken. Zijn presidentschap is een zegen geweest voor allen die het niet zo nauw nemen met de waarheid. De leugen was er altijd al, het is nu gepromoveerd tot een politiek stuk gereedschap waarvoor je je niet meer hoeft te schamen.  Te gebruiken voor persoonlijk gewin, te verstoppen in veel woorden. Kortom, red je het niet met de waarheid, dan is de alternatieve waarheid goed te gebruiken om het doel te bereiken. Een manier van verdeel en heers overgekomen vanuit het vertroebelde baken der democratie, de Verenigde Staten van Amerika.

 Innovatie 

Nederland is een klein landje maar met vindingrijke mensen. We zijn een innovatief volkje. Zien we iets elders dan willen we het beter maken, vervolmaken. Onze voorman Mark heeft dat goed begrepen. Het botte liegen heeft hij aangepast. Hij heeft bedacht dat er altijd saaie mensen zijn die willen dat de waarheid altijd moet boven komen. Voor deze mensen heeft hij bedacht dat herinnering een geweldige aanvulling kan zijn op de tactiek van jokken. Bijvoorbeeld, word je betrapt op een leugentje dan zeg je gewoon dat je het je niet meer kunt herinneren. En het werkt. Mark heeft het telkens toegepast en velen koesteren zijn innovatie der leugen. En hij is niet alleen. Ter rechterzijde van de VVD hebben twee andere voormannen deze aanpak overgenomen, maar kunnen nog niet in de schaduw staan bij de vakmanschap die Mark laat zien. Bij hen is de leugen nog onbezonnen, nog ruw, zo zichtbaar, maar het zaad der onwaarheid is inmiddels op een uitgestrekt-  en voedzame bodem terecht gekomen.

Een traditionele volkspartij

Ja, ook ik heb weleens mijn stem gegeven aan de VVD. Maar dat stelt niets voor. Ik heb namelijk totaal geen verstand van politiek. Ik kan het niet bewijzen, maar geloof me maar: ik heb bijna altijd mijn stem gegeven aan partijen die in de kiezersgunst ontzettend verloren. Je moet mij dan ook niet om een stemadvies vragen. 

Maar toch, die VVD als partij heeft ook richting Amerika gekeken. Dingetjes geïmporteerd. De VVD lijkt de strategie van de Republikeinse Partij te hebben gevolgd en te hebben omarmd. Je kunt het zien. De VVD-coryfeeën sluiten de gelederen om hun godenzoon, Mark Rutte. Frits Bolkestein, Henk Kamp, Uri Rosenthal, Bas Eenhoorn en anderen, die ik moedwillig vergeet te noemen, zien geen kwaad in de handelswijze van hun voorman, ze wijzen liever naar anderen. Liegen mag van hen omdat het land dat vraagt. Nederland verkeert in een crisis en het is nodig om zo snel als het kan een regering bij elkaar te sprokkelen. Het is dan ook volkomen ongehoord dat mevrouw Sigrid Kaag een spaak in dat wiel steekt in de vorm van een motie van afkeuring. Een weloverwogen motie, specifiek gericht op de lijsttrekker Rutte en niet op de demissionair Minister President Rutte. O ja, dan is er ook nog de heer Gert Jan Segers. Onbegrijpelijk dat een voorman van een klein partijtje opkomt voor z’n eigen achterban. Hoe durft hij de samenwerking in een nieuw kabinet op het spel te zetten door Mark af te wijzen. 

Alles bij elkaar lijkt het bij de VVD allemaal richting onmetelijke arrogantie te gaan. De arrogantie van de macht spreekt bij monde van grootheden uit het verleden. De VVD is de grootste, dus pas je maar aan. Kun je dat niet, dan zoeken we toch een ander.

 De onmacht

Macht en tegenmacht, transparantie van beleid, vertrouwen herwinnen. Vertrouwen van zowel tussen de  Kamerleden onderling, maar zeker ook het vertrouwen van de burger. Geweldig grote en zelf opgelegde opgaven, eerder onmogelijke opgaven. Het zullen onhaalbare opgaven blijken te zijn, misschien wel met een versluierend sausje waardoor het lijkt alsof het beter is geworden. Onhaalbaar, ook omdat het Nederlandse Volk, door hun stem, een onwerkbare Tweede Kamer heeft geconstrueerd. Het is gewoonweg niet mogelijk om de zo algemeen gewenste doelstellingen met zeventien partijen na te komen. Grotere en vooral kleine partijtjes, zij moeten het doen. Zij moeten gezamenlijk die doelstellingen vorm geven ten gunste van ‘de democratie’. Een onmogelijke opgave ondanks de bewezen lippendienst door een ieder.

 Eigenlijk, bij de procedure om een nieuwe Kamervoorzitter te kiezen, zie je nu al de spagaat waarin de Kamer zich bevindt. Vragen over vergaderschema’s die moeten voorkomen dat er eindeloos moet worden gedebatteerd. Spreektijd geven aan woordvoerders van zeventien partijen afzonderlijk vraagt om tijd. En getuige het huidige verloop van debatten veel onnodig verspilde tijd. Een concert aan het herhalen van argumenten geeft de versnippering aan, maar leggen ook de zinloze samenstelling van onze Tweede Kamer weer. 

Een meer nijpender probleem is de behandeling van de onderwerpen. Kleine partijen moeten noodzakelijkerwijze keuzes maken om te bepalen waar zij hun spaarzame energie aan willen spenderen. Het is namelijk onmogelijk om alle onderwerpen die voorbij komen adequaat op de merites te behandelen. Dit is onmogelijk en zij die menen dat zij dat wel kunnen houden zichzelf op een gevaarlijke manier in de maling. Wat zij wel doen is een extra, en bijna niet te verwezenlijken, belasting leggen bij die partijen die meer voorstaan dan een enkel groepsbelang. 

Chantabel. 

Het niet capabel zijn om volwaardig het scala aan onderwerpen te behandelen is niet het enige waar die kleine partijtjes mee te maken krijgen. Het grote dilemma is ook de vraag hoe graag zij hun eigen politieke programma naar tevredenheid behandeld willen zien. En hier hoef je geen waarzegger voor te zijn om te stellen dat hier koehandel wordt bedreven en dit ten allen tijde ook door zal gaan. En, hier zal degene met het meeste wisselgeld als winnaar voor de dag komen. Het zou een sprookje zijn als een klein partijtje kan scoren zonder in te leveren. Ook hier zie je weer het gevaar dat uitgaat van veel te veel partijtjes. Deskundigheid gaat verloren en onafhankelijke besluitvorming op basis van objectiviteit is te grabbel gegooid.

 Remedie

Wilders roept om nieuwe verkiezingen. Eigenlijk helemaal zo gek nog niet. Maar het is te vroeg. Beter is het afwachten van de gebeurtenissen, afwachten hoe het nieuwe beleid en die transparantie eruit zullen komen te zien. Hoe al die kleine partijtjes hun zinloze bestaan verantwoorden richting hun kiezers. Hoe met name Forum voor Democratie laat zien dat de acht Kamerzetels een verspilling aan politieke kracht is geweest. Acht zetels omdat mensen het zo zielig vonden hoe Baudet werd aangepakt in een populair televisieprogramma. 

Het lijkt mij zinvol om oppositie te voeren op basis van de algemeen verwoorde doelstellingen. Doelstellingen die gaan over de omgang met elkaar. De macht versus tegenmacht, transparantie als doelstellingen waarmee uiteindelijk de kiezer beter wordt. Waarmee de kiezer een vervolgens een weloverwogen keuze kan maken. Kiezen, niet alleen kiezen op basis van een hype maar dit doen op basis van informatie vanuit een open en eerlijk politiek debat. Ik wens alle leden van de Tweede Kamer veel wijsheid, eerlijkheid en daadkracht toe. Mogen zij dicht bij hun principes blijven staan.

Met vriendelijke groet,

Aaldert de Jong         

      

Links moet weer eens fuseren

De verkiezingen zijn weer achter de rug. Links likt nog steeds haar wonden. En zoals gebruikelijk na zo’n nederlaag wordt er weer hardop gefilosofeerd over het samengaan van Groenlinks, PvdA en SP tot een grote progressieve partij.

Hoe naief moet je zijn om te denken dat dan alles goed komt? Alsof een grote partij dan altijd groot blijft. Vertel mij dan eens, hoe het kan dat in 1977 de PvdA 53 zetels haalde en dat daar nu nog slechts 9 over zijn?

En in datzelfde 1977 haalden de ARP, CHU en KVP met een gemeenschappelijke lijst 49 zetels. Die drie partiien vormen sinds 1980 het CDA en die partij heeft nu slechts 15 zetels behaald. Een achteruitgang van 34 zetels. Blijkbaar kan de gedachte, we gooien alles op een hoop, dan komt alles weer goed, dus niet als uitgangspunt dienen voor links. De SP had in 1977 nog geen enkele kamerzetel, maar groeide in de loop der jaren uit tot een volwassen partij. De SP had toen een boodschap die aansloeg bij de kiezer. En welke boodschap gaat die nieuwe linkse partij dan verkondigen. Tijdens het afsluitende verkiezingsdebat stonden Lilian Marijnissen van de SP en Lilianne Ploumen van de PvdA tegenover elkaar. Marijnissen wil het eigen risico geheel afschaffen. Ziek worden kan iedereen overkomen en dan voelt het eigen risico als een extra straf. Ploumen is het daarmee eens, maar omdat de gezondheidszorg al duur genoeg is, wil ze het eigen risico slechts halveren. Bij de PvdA betaal je bij ziekte nog altijd bijna €200,-. Bij de SP noppes.

De PvdA laat de kleine man weer opdraaien om een sluitende begroting te krijgen. En €200,- stelt toch niks voor. Maar daar denkt de SP toch anders over. Die weet dat 200 piek voor een ziek persoon op het sociale minimum een wereld van verschil uitmaakt. Dit voorbeeld zegt eigenlijk alles. Met welke aansprekende boodschap denk je verkiezingen in de toekomst te winnen? Daar moet het om gaan.

Jacques Peeters is soreekuurmedewerker

van de Bijstandsbond

Dit artikel verscheen eerder in de MUG van april 2021. 

Recht, ruil of gift. Opvattingen van bijstandsgerechtigden over sociale zekerheid

Uit enquetes blijkt dat de meerderheid van de bevolking in Nederland voorstander is van een rechtvaardige sociale zekerheid en goede arbeidsvoorwaarden voor de werkenden. Wel moet misbruik streng worden bestraft. Wie niet naar betaald werk zoekt terwijl ie wel kan werken, of fraude pleegt, moet hard worden aangepakt. Voor de arbeidsongeschikten moet een rechtvaardig sociaal vangnet zijn. Wat uit de enquetes ook naar voren komt is een groot wantrouwen tegenover de overheid. Niet alleen de toeslagenaffaire, maar sowieso het optreden van de overheid bij de benadering van (uitkeringsgerechtigde) burgers is punt van kritiek. Er is veel verontwaardiging over de toenemende kloof tussen arm en rijk en het feit dat veel mensen in Nederland te weinig inkomen hebben om van rond te komen en in armoede leven. Overigens hebben de traditioneel linkse partijen, zoals Groen Links, SP en Partij van de Arbeid die bij de verkiezingen zwaar verloren, in de verkiezingsstrijd nauwelijks gebruik gemaakt van de verontwaardiging hierover. Maar in wat voor kader of frame plaatsen de mensen een rechtvaardige sociale zekerheid? Hoe denken uitkeringsgerechtigden zelf over deze materie? Kunnen we op bovenstaande opvattingen inzoemen om er meer over te weten te komen?

Melissa Sebrechts en Thomas Kampen, beiden verbonden aan de Universiteit voor Humanistiek, resp. als antropologe en socioloog, hebben dat onderzocht in het artikel ‘De bijstand als recht, ruil of gift’. Rechtvaardigheid van de uitkering volgens bijstandsgerechtigden zelf. (1) Weliswaar gaat dit alleen over bijstandsgerechtigden, maar veel andere mensen zullen op dezelfde manier denken. De perspectieven van bijstandsgerechtigden op de (on)rechtvaardigheid van de bijstand staan niet op zichzelf, maar zijn gebaseerd op wat in de maatschappij als rechtvaardig of onrechtvaardig wordt gezien. Daarnaast hebben de veranderende bijstandsregimes waarschijnlijk invloed op de opvattingen– de bijstand is in de loop der jaren steeds strenger geworden en met name vanuit de VVD was het gehak op bijstandsgerechtigden niet van de lucht. Deze invloeden vormen het venster van waaruit bijstandsgerechtigden rechtvaardigheid beoordelen. Zo’n venster wordt frame genoemd. De onderzoekers onderscheiden drie perspectieven of frames waarbinnen bijstandsgerechtigden het hebben van een bijstandsuitkering beoordelen. De bijstand als recht, de bijstand als ruil en de bijstand als gift. Het onderstaande is voornamelijk een samenvatting.

De bijstand als recht

Het frame van de bijstand als recht kwam het minst in het onderzoek voor. In dit frame zou de bijstand een onvoorwaardelijke uitkering moeten zijn voor iedereen die (tijdelijk) niet in zijn of haar levensonderhoud kan voorzien. Bij het rechtenperspectief ga je er als het ware van uit dat ieder mens recht heeft op een waardig bestaan en dat dit recht door de overheid moet worden gewaarborgd. In dit perspectief zijn er bezwaren tegen een verplichte tegenprestatie voor de uitkering. Dat ondergraaft het recht op een uitkering. In dit frame heerst veel verontwaardiging over de tegenprestatie. Aanhangers van dit frame beschouwen gedwongen onbetaald werk als uitbuiting. Bijstandsgerechtigden moeten aantonen dat ze de uitkering nodig hebben, maar (teveel) controle op de naleving van verplichtingen is overbodig en contraproductief. In dit perspectief wordt de nadruk gelegd op de falende reïntegratietrajecten, die uitkeringsgerechtigden demotiveren, nutteloos zijn en waarbij alleen maar baantjes voor improductieve arbeidsbemiddelaars worden gecreeerd. We zagen al dat er in dit frame veel verontwaardiging heerst over de verplichte tegenprestatie. De onderzoekers halen een Amerikaanse socioloog aan, Arlie Hochschild, die een samenhang zag tussen frames en gevoelens. Referentiekaders of frames bepalen vaak welke gevoelens de betrokkene zichzelf en anderen toestaat. Vaak worden in referentiekaders historische, morele of pragmatische argumenten gebruikt die dan weer emoties oproepen. Zoals jaloezie, schaamte of boosheid. Ook in het rechtenperspectief wordt vaak een historische vergelijking gemaakt met hoe de bijstand vroeger was. Ruimer, en met minder plichten. In dit kader past de verontwaardiging over de afbraak van de sociale zekerheid en de verzorgingsstaat. De onderzoekers vinden het opvallend dat vaak relatief hoog opgeleide, witte mannen van 45 jaar of ouder zonder veel psychische of lichamelijke problemen de bijstand als recht beschouwen.

De bijstand als ruil

Het ruil-perspectief of -frame wordt gekenmerkt door het uitgangspunt dat er bij het verstrekken van bijstand een evenwicht moet zijn tussen geven en ontvangen. Dit was in het onderzoek verreweg het meest gehanteerde perspectief. In dit perspectief is het rechtvaardig, dat je iets terugdoet voor je uitkering (ruil van geven en nemen) in de vorm van een tegenprestatie. Men vindt het in dit frame rechtvaardig dat het recht op bijstand onderdeel is van een sociaal contract met duidelijke plichten. Het belangrijkste in dit perspectief is wederkerigheid. Maar in het ruilperspectief moet er wel sprake zijn van een evenwicht tussen rechten en plichten. De verplichte tegenprestatie is daarom niet per definitie rechtvaardig. Op basis van het principe van wederkerigheid moet je er iets mee opschieten, zoals het opdoen van een werkritme, sociale contacten of een kans om sociale vaardigheden te ontwikkelen. Bijstandsgerechtigden die vinden dat ze meer terugdoen dan zij ontvangen worden kwaad. In dit frame vergelijken de bijstandsgerechtigden zich met anderen. Wanneer ze bijvoorbeeld streng gecontroleerd worden op fraude, vinden de mensen dat ze strenger worden behandeld dan ze verdienen en voeren ze het argument aan dat de eigenlijke grote fraudeurs niet worden aangepakt. Dit leidt tot jaloezie en wrok jegens andere bijstandsgerechtigden. Hoewel de onderzoekers het zelf niet zo noemen, zou je kunnen zeggen dat het dominante ruilperspectief past in het neoliberale gedachtegoed. Je moet streven naar voor wat hoort wat, in marktsituaties, maar ook in het dagelijks leven. Je moet voornamelijk vanuit je eigen belang redeneren. Kritiek is er niet zozeer op het stelsel van rechten en plichten als zodanig, maar op de uitvoering ervan, waarin een disbalans kan optreden tussen rechten en plichten op basis van wederkerigheid.

De bijstand als gift

Het derde perspectief is minder dominant dan het ruilperspectief maar komt toch vaker voor dan het rechtenperspectief. In dit frame is de bijstand niet een recht, maar moet je je gevoelens van dankbaarheid tonen dat je bijstand krijgt. De mensen die bijstand beschouwen als gift zijn gespeend van kritiek. Om niet ondankbaar te lijken, oefenen ze geen kritiek uit. Ze vinden het niet gepast om te klagen of eisen te stellen aan de bijstand. Ze hanteren een pragmatisch referentiekader, dat wil zeggen ze vergelijken de Nederlandse bijstand met de situatie in andere landen en vinden dat wij beter af zijn. Bij het giftenperspectief is het ontvangen van bijstand niet vanzelfsprekend, en dat betekent een gevoel van afhankelijkheid van de gever, dat schaamte in de hand werkt. Bijstandsgerechtigden die redeneren vanuit het giftenperspectief schamen zich vaak dat ze een uitkering hebben. De verplichte tegenprestatie is niet een kwestie van ruilen, zoals in het ruilperspectief, maar een uiting van behulpzaamheid. Toch kunnen mensen in het giftenperspectief zich onrechtvaardig behandeld voelen. Ze willen zelf graag behulpzaam zijn, en als de klantmanager dan druk op hen uitoefent om iets te doen, vinden ze dat onrechtvaardig. Het valt op dat het vaak alleenstaande moeders met een verleden vol problemen zijn die de bijstand als een gift beschouwen. De bijstand schonk hen financiele onafhankelijkheid van hun voormalige echtgenoten. Maar tegelijkertijd is er het gevoel van een nieuwe afhankelijkheid, nl van de staat. Hoewel de mensen in het giftenperspectief dankbaar zijn, zouden ze toch liever hun eigen geld verdienen, onafhankelijk zijn.

Oordelen

Hoe oordelen bijstandsgerechtigden nu vanuit de verschillende frames over de andere bijstandsgerechtigden?

In het rechtenperspectief zijn andere bijstandsgerechtigden vooral onwetend. Het zijn mensen die laaggeletterd zijn, ze spreken de taal vaak niet goed of hebben problemen zoals schulden, chronische ziekte of een verslaving. Daardoor komen ze niet goed vanuit een rechtenperspectief voor zichzelf op. Overigens worden bijstandsgerechtigden in dit perspectief met vertrouwen en zorgzaamheid benaderd. In het ruilperspectief moet er een evenwicht zijn tussen rechten en plichten. In dit frame worden bijstandsgerechtigden al gauw als profiteurs gezien, die de kantjes eraf lopen en te weinig terugdoen voor hun uitkering. Zij moeten hard aangepakt worden. Vaak zijn het migranten die als profiteurs worden neergezet. Degenen die de bijstand als gift beschouwen, zijn kritisch over bijstandsgerechtigden die kritiek hebben. In dit frame beschouwd men dit als ondankbaarheid. Ondankbaarheid is bijvoorbeeld het aanspraak maken op extra voorzieningen. De bijstand is al een geschenk en dan vraag je daar niet nog eens toeslagen bovenop. Mensen die de bijstand als gift zien zijn dankbaar en verwachten dat ook van anderen.

Onderzoek

In het onderzoek waren ongeveer driekwart van de respondenten voorstander van het ruil- of giftenframe. De onderzoekers vergelijken hun bevindingen met een vergelijkbaar onderzoek eind jaren tachtig van de vorige eeuw (2). In dat onderzoek concludeerde men, dat het rechtenperspectief het meest werd gehanteerd. De huidige onderzoekers constateren, dat dat onderzoek verricht werd op een kantelpunt: daarna is het gehak op bijstandsgerechtigden en werklozen begonnen en werd de bijstand steeds strenger. Zij constateren, dat de hervorming van de verzorgingsstaat diep heeft ingegrepen in de ideeen over rechtvaardigheid van bijstandsgerechtigden. Ik voeg eraan toe dat 30 jaar propaganda voor het neoliberalisme zijn uitwerking op de opvattingen van bijstandsgerechtigden niet heeft gemist, hoe zij de bijstand zien en hoe zij andere bijstandsgerechtigden zien. Voor een uitgebreide behandeling van de 3 frames verwijs ik naar het artikel. Voor ons, als belangenbehartigers, is dit onderzoek van belang omdat het aanwijzingen geeft over hoe wij argumenten moeten aanvoeren waarin het rechtenperspectief centraal staat. Benadrukken dat de bijstand een verworvenheid is waarop recht bestaat en benadrukken van anti-racisme campagnes. Maar ook geeft het onderzoek aanwijzingen hoe het ruilperspectief en het giftenperspectief effectief met argumenten kan worden weerlegd.

Piet van der Lende

(1) Melissa Sebrechts en Thomas Kampen. De bijstand als recht, ruil of gift. Rechtvaardigheid van de uitkering volgens bijstandsgerechtigden zelf. In: Streng maar onrechtvaardig. De bijstand gewogen. Uitgeverij van Gennep. Thomas Kampen, Melissa Sebrechts, Trudie Knijn, Evelien Tonkens (red). Artikel op blz 177 tm blz 197.

(2) H. Kroft, G Engbersen, K. Schuijt, J.S. Timmer, S. Hoegen, H. Muller- 1989. Een tijd zonder werk. Een onderzoek naar de leefwereld van langdurig werklozen. Leiden/Antwerpen. Stenfert Kroese.