Succesvolle bijeenkomst Bijstandsbond en stichting Wereldse Wijk in het Dijktheater in Amsterdam

Op maandag 30 januari hebben ongeveer 50 mensen op verschillende tijdstippen de activiteiten van de Bijstandsbond en de stichting Wereldse Wijk bijgewoond die georganiseerd werden in het Dijktheater aan de Da Costakade. Het programma begon om 15.00 uur met een inleiding van Marc van Hoof, advocaat, over de nieuwste veranderingen in de bijstandswet. De belangrijkste veranderingen per 1 januari werden over het voetlicht gebracht. Daarbij gaat het vooral om de toets op het huishoudinkomen, de veranderingen op het gebied van vakantieregels, de verplichting een tegenprestatie te leveren als je een bijstandsuitkering hebt en de gevolgen voor jongeren door opheffing van de Wet investeren in Jongeren (wet WIJ).  In de discussie die volgde kwam nog een vrijwel onbekende maatregel op tafel, waaraan in de publiciteit nauwelijks aandacht is besteed, maar die wel schrijnend is. In Osdorp is een instelling gevestigd die jonge moeders met een licht verstandelijke handicap ondersteunt in een begeleid wonen project. Wanneer deze vrouwen geen betaald werk hebben kwamen ze in aanmerking voor een bijstandsuitkering. Per 1 januari is deze uitkering drastisch verlaagd, tot iets van 200 euro per maand. Deze jonge moeders hebben daardoor bijna geen eigen inkomen meer.

Marc van Hoof en enige andere advocaten zijn aan het nadenken over een proefproces in verband met de toets op het huishoudinkomen en aan de rechter voor te leggen of dit zo wel kan. De aanwezigen constateerden, dat de nieuwe maatregelen erg ingewikkeld zijn met vele uitzonderingen. De toets op het huishoudinkomen wordt voor nieuwe gevallen per 1 januari ingevoerd, voor ‘oude’ gevallen op 1 juli. We verwachten dan veel problemen bij de uitvoering door de gemeenten. Er zullen door de complexiteit van de regelgeving in eerste instantie veel fouten gemaakt worden bij de bepaling van de nieuwe uitkeringsrechten. Bovendien betekent de maatregel dat in veel gezinnen spanningen gaan ontstaan tussen kinderen en ouders. Dit kan leiden tot gebroken gezinnen, zwerfjongeren, toename van huiselijk geweld en andere problemen. De sombere verwachting is dat het hulpverleningscircuit hierdoor zal worden overspoelt.

Na de discussie volgde een pauze met muziek en daarna was er een discussie over projecten van de Bijstandsbond en Stichting Wereldse Wijk om in 2012 concreet vorm te geven aan de ondersteuning van mensen die door de vele maatregelen van de regering Rutte en oa de gemeenten worden getroffen. Uitgangspunt is daarbij, dat ervaringsdeskundigen elkaar op basis van solidariteit ondersteunen in activiteiten die ze zelf organiseren. Daarbij proberen we niet zozeer aan charitas te doen, dat wil zeggen a-politieke projecten waarbij mensen nog wat geld en/of goederen kunnen krijgen als druppel op de gloeiende plaat. Er zijn al veel van die projecten. We proberen een verband te leggen met belangenbehartiging, dwz dat mensen collectief opkomen voor hun rechten en belangen in de maatschappij. En de ontwikkeling van activiteiten om de rechten die er nog wel zijn ook daadwerkelijk te realiseren en fouten van uitvoeringsinstanties te corrigeren, zoals die bijvoorbeeld zullen ontstaan bij de invoering van de toets op het huishoudinkomen. Aan de orde kwam echter, dat de meer a-politieke charitas projecten en wat wij willen elkaar niet bijt en dat we elkaar over en weer kunnen ondersteunen in samenwerkingsverbanden en netwerken.

We denken bij de projecten van de Bijstandsbond aan een pool van vrijwilligers die met anderen meegaan naar instanties, een publiciteitsgroep om de gevolgen van onrechtvaardige maatregelen meer in de publiciteit te brengen, een stedelijk spreekuuroverleg van vrijwilligersorganisaties en een ‘overlevingsgids voor de mensen met een minimuminkomen’ met praktische tips hoe te handelen in noodsituaties, die door het regeringsbeleid ongetwijfeld meer zullen ontstaan.

Vervolgens was er de presentatie van een buurtproject in Amsterdam West van de Wereldse Wijk in samenwerking met de Bijstandsbond en andere organisaties. Dit project van Wereldse Wijk bestaat uit de viering van wereldvrouwendag op 7 maart, de wereldse keuken waarbij er bijeenkomsten worden georganiseerd waar mensen van verschillende culturen met elkaar een maaltijd bereiden en gezamenlijk eten en een muziekfeest op 21 juni, zoals in Frankrijk het ‘fete de la musique’  op deze dag georganiseerd wordt. In samenwerking met de Bijstandsbond worden vier bijeenkomsten georganiseerd in de vorm van wat we een ‘cultureel cafe’  noemen. Buurtbewoners die met kunst en muziek bezig zijn, als professional of als amateur, worden uitgenodigd tijdens de culturele cafe’s  een activiteit te organiseren. Maar er wordt tijdens de culturele cafe’s ook plaats ingeruimd voor discussie over bijvoorbeeld de projecten van de Bijstandsbond die hierboven staan genoemd. Zo hopen we dat de solidariteit tussen mensen  kan groeien op basis van onderling begrip en respect voor elkaars leefwijzen en culturen.
Na de presentaties en discussies was er een borrel voor de bezoekers, waar  informeel kon worden doorgepraat. Verschillende mensen gaven zich op voor deelname aan de projecten van de Bijstandsbond.
Zie voor een alternatief verslag de website van Doorbraak.

PvdL

Platform AOW omhoog! schandelijk behandeld door Tweede Kamer

Ze hadden er hard voor gewerkt, de actievoerders van het Platform AOW omhoog. Meer dan 40.000 handtekeningen hadden ze verzameld voor een burgerinitiatief. Op basis van zo'n initiatief moet de Tweede Kamer het onderwerp van het initiatief op de agenda zetten. Ze vroegen om 15 tot 17% extra compensatie omdat de AOW in de afgelopen jaren met dat percentage is achtergebleven bij de welvaartsstijging. Ze hadden hun initiatief ook inhoudelijk goed voorbereid, met adviezen van prominente hoogleraren waaruit onder andere bleek dat de verhoging van de AOW helemaal niet onbetaalbaar is. En de initiatiefnemers hadden vertrouwen in hun lobbywerk en in de parlementaire democratie. Men zou luisteren naar hun argumenten.
Wat ik uit de berichtgeving over de discussie in de Tweede Kamer begrijp is dat de Kamer zich er gemakkelijk vanaf heeft gemaakt, waarbij het initiatief op een schandelijk arrogante manier van tafel werd geveegd zonder op de argumenten van de initiatiefnemers in te gaan. Ze werden alleen gesteund door Paul Ulenbelt van de SP. Het bontst maakte Groen Links kamerlid Jesse Klaver het, door naar Paul Ulenbelt te roepen 'waar de kerstboom met geld van de heer Ulenbelt staat'. Daarmee in een moeite door het al geruime tijd geleden gestarte burgerinitiatief dat inhoudelijke argumenten aanvoert, op een schandelijke manier onder tafel vegend.
Als je die vertoning ziet, dan weet je als burger een ding zeker: begin nooit aan zo'n burgerinitiatief, want politiek Den Haag is te arrogant, zelfgenoegzaam en kortzichtig om zo'n initiatief ooit serieus te nemen.

PvdL

Alimentatieverplichtingen worden ingeperkt. Vrouwen met kinderen meer gedwongen te gaan werken.

Je struikelt tegenwoordig over de voorstellen, de druk op de mensen die geen betaald werk hebben op te voeren om ze in een soort dwangpositie beschikbaar te krijgen voor de arbeidsmarkt, vooral voor het ongeschoolde werk. Dat daarbij niet altijd rijksbezuinigingen een rol spelen, maar dat het een ideologisch uitgangspunt is, waarop het hele beleid wordt gebaseerd blijkt uit de jongste voorstellen om de periode van alimentatieverplichtingen voor de veel verdienende ouder (meestal de man) jegens de andere (meestal de vrouw met kinderen) bij een echtscheiding in te korten.

In 2009 werden bijna 32 duizend stellen gescheiden en op dit moment geldt nog de regeling, dat huwelijken en geregistreerde partnerschappen die langer dan 5 jaar duren de eventuele alimentatieverplichtingen maximaal 12 jaar kan zijn. Bij ruim een kwart van de scheidingen is de alimenatieverplcihting meer dan 1200 euro per maand. De alimentatie vervalt als de termijn is verlopen of de ontvangende partner opnieuw trouwt of gaat samenwonen.

Vaak is de situatie zo, dat bij een huwelijk de vrouw een lagere opleiding heeft genoten en de man een hogere, en dat dan beiden gaan werken (de vrouw in het gezin, de man maakt carriere) om het gezin goed door de tijd te laten komen. De man bouwt via zijn werk allerlei rechten op met zijn hogere opleiding, een goede pensioenvoorziening, een hoog persoonlijk salaris, etc. Hij krijgt de gelegenheid zich in de maatschappij te ontplooien omdat de vrouw het gezinshuishouden doet en zorgt voor de kinderen. Dus eigenlijk werken beide voor het gezinsinkomen.

De vrouw bouwt echter veel minder persoonlijke rechten op dan de man. Dit blijkt bijvoorbeeld wanneer beiden ouder zijn dan 65. Wanneer de man nog leeft hebben ze een redelijk pensioen misschien. Maar zodra de man gaat overlijden, gaat dat pensioen drastisch naar beneden. Dat de vrouw ook heeft gewerkt (voor het gezin) speelt geen rol.

Nu kun je zeggen van deze situatie moeten we af en we moeten een beleid ontwikkelen dat beiden evenveel kansen en rechten krijgen op ontplooiing en persoonlijke rechten. Dat lijkt een goede zaak. Wat gebeurt met de inperking van de alimentatierechten is echter de vrouw in een dwangpositie brengen, om zich eerder beschikbaar te stellen voor de arbeidsmarkt, als lager geschoolde of ongeschoolde, waardoor ze gedwongen is een flexibel deeltijdbaantje te nemen waar nauwelijks van valt te leven. Terwijl bij de scheiding de rijkere man van zijn salaris kan leven, en de vrouw niets krijgt, hoewel ze door haar werk in de huishouding dat hoge salaris mogelijk heeft gemaakt en het rechtvaardig is dat rijke mensen bijdragen voor mensen met wat minder kansen.

Wat is de inhoud van een wetsvoorstel om de duur van alimentatieverplichtingen te beperken? Nu is de verplichting voor meestal de man (slechts in 1% van de gevallen de vrouw) dat hij 12 jaar alimentatie moet betalen wanneer hij een hoog salaris heeft. De PVV-er in de Tweede Kamer Louis Bontes heeft een initiatief wetsvoorstel ingediend om deze termijn te beperken tot 5 jaar. En... een meerderheid in de Tweede kamer van PvdA, D'66 en PVV lijkt de voorstellen te steunen, want ook de PvdA en D'66 blijken met een dergelijk voorstel bezig te zijn.

Je struikelt over de drogredenen van de voorstanders om deze maatregel in te voeren, waarbij vanuit het arbeidsethos de suggestie wordt gewekt, dat door deze maatregel vrouwen gestimuleerd worden, betaald werk te aanvaarden en deel te nemen aan de maatschappij, en dat is goed voor hen, ze emanciperen dan en kunnen een zelfstandig bestaan opbouwen. 'Deskundigen' die wel zien dat zo'n geisoleerde maatregel van de inkorting van de alimentatieverplichting niet werkt, doen allerlei compromisvoorstellen om de bezwaren op te vangen. Want wat in werkelijkheid gebeurt door deze geisoleerde maatregel is dat de vrouwen met weinig opleiding en kansen nu eerder gedwongen worden een arbeidsmarkt op te gaan waarbij ze in deze tijd van crisis alleen kansen hebben op ongeschoolde rotbaantjes zonder perspectief. Zo worden ze toegevoegd aan het leger van goedkope arbeidskrachten die geen uitzicht hebben op beter, terwijl de tegenstelling tussen arm en rijk groter wordt (ook langs scheidslijnen van man en vrouw) omdat de verplichtingen van de rijke man bij een scheiding worden ingeperkt.

De rijke man kan de bloemetjes buiten zetten terwijl de vrouw met kinderen zich in deze vechtmaatschappij alsnog omhoog moet vechten vanuit een dwangpositie waarbij ook voor de kinderen moet worden gezorgd en ze in feite een dubbele baan heeft. Het is maar weer eens gezegd: maatregelen die de solidariteit bevorderen en de marktwerking inperken hoef je van links tot rechts niet meer te verwachten
PvdL Wat is de inhoud van een wetsvoorstel om de duur van alimentatieverplichtingen te beperken? Nu is de verplichting voor meestal de man (slechts in 1% van de gevallen de vrouw) dat hij 12 jaar alimentatie moet betalen wanneer hij een hoog salaris heeft. De PVV-er in de Tweede Kamer Louis Bontes heeft een initiatief wetsvoorstel ingediend om deze termijn te beperken tot 5 jaar. En... een meerderheid in de Tweede kamer van PvdA, D'66 en PVV lijkt de voorstellen te steunen, want ook de PvdA en D'66 blijken met een dergelijk voorstel bezig te zijn.

Steun de schoonmakers

Duizenden schoonmakers zijn uit de onzichtbaarheid gestapt. Ze staken al ruim 3 weken. Schoonmakers vragen geen gouden bergen, maar doodnormale dingen: doorbetaling bij ziekte, een normale werkdruk en een paar dubbeltjes per uur erbij om de rekeningen te kunnen betalen.
Heel Nederland steunt de schoonmakers. Opvallend: zelfs enkele grote opdrachtgevers steunen de schoonmakers. Nu de schoonmaakbazen nog.

Vooralsnog vinden zij doorbetaling bij ziekte "onrealistisch", een normale werkdruk "onhaalbaar" en een paar dubbeltjes erbij per uur "onredelijk".
Wat vind jij?

STEUN de schoonmakers, MAIL de bazen.
http://www.schoongenoeg.nu/2012/01/steun-de-schoonmakers-stuur-een-mail-naar-de-schoonmaakbaas/

Roep al je vrienden op om de schoonmakers te steunen.

Met vriendelijke groet,

De stakende schoonmakers van Nederland

Liander sluit wel degelijk af bij vorst

Zaterdag hebben wij op deze weblog informatie gegeven over een bijeenkomst waar een vertegenwoordiger van de Bijstandsbond aanwezig is geweest over de afsluiting van gas en licht. De indruk die in dat verslag wordt gewekt is, dat niet Liander rechtstreeks betrokken is bij de afsluiting en dat dit gebeurt door de energieleveranciers.

Stageaires bij Liander wekten die indruk volgens de vertegenwoordiger van de Bijstandsbond die aanwezig was. Dat is FOUT blijkt bij meldingen die we nu binnenkrijgen. Liander is niet alleen indirect betrokken bij de vorming van beleid, ze sluiten ZELF af. Ook al zijn ze formeel de technische beheerder van het net die met de redenen van de afsluiting weinig te maken heeft. Wat is het geval? Stel, iemand heeft een schuld bij een energieleverancier . Nu mag de energieleverancier niet zeggen: wegens wanbetaling zeggen we het contract op. Dat mag alleen vanwege andere redenen, bijvoorbeeld wanneer iemand van energieleverancier wil veranderen en zelf het contract opzegt of wanneer er door calamiteiten gevaren bestaan voor brand e.d. Maar er bereiken ons signalen dat energieleveranciers bij mensen die een schuld hebben toch proberen het contract op te zeggen om die reden. Het is belangrijk dat je tegen die opzegging protesteert en juridische stappen onderneemt om de opzegging te voorkomen. Het is namelijk wettelijk verplicht om een energieleverancier te hebben. Is dat niet het geval, dan krijg je een brief van Liander, dat je 20 dagen de tijd krijgt om een energieleverancier te vinden. Lukt dat niet, dan gaat Liander over tot afsluiting.

En in die 20 dagen een ander energieleverancier vinden is niet eenvoudig, want anderen sluiten je vaak niet zomaar aan als je ergens een schuld hebt. Dan heb je een probleem. Bij energieleveranciers als NUON en Essent schijnt dat opzeggen terwijl er schulden zijn nogal mee te vallen, maar bij prijsvechters schijnt het vaker voor te komen. Wanneer je een energieleverancier hebt, mag in de zomermaanden gas en licht niet afgesloten worden als je in de schuldhulpverlening zit en in de wintermaanden helemaal niet. Maar door de pogingen van energiebedrijven het contract op te zeggen, wat soms lukt omdat de betrokkene niet adequaat reageert, worden mensen soms toch onterecht afgesloten door liander. Het probleem is, dat Liander een melding krijgt van de energieleveranciers dat de contracten zijn beëindigd en dat Liander niet schijnt te kunnen zien wat de reden is. Sp Tweede Kamerlid Paulus Jansen heeft 14 dagen geleden hierover vragen aan de minister gesteld. Controles op de goede uitvoering van de wet worden helemaal niet door de overheid uitgevoerd. Nieuwe update. Op dinsdag 7 februari 2012 komt weer een melding op het spreekuur van de Bijstandsbond binnen dat in Amsterdam het NUON pogingen doet bij iemand het contract op te zeggen tijdens deze vorstperiode en dat er een brief van Liander in de bus rolt dat men twee weken de tijd krijgt een andere leverancier te zoeken. Men blijft het dus proberen. Opzeggen van het contract mag niet vanwege schulden.

PvdL

Het wetsvoorstel van de Wet Werken naar Vermogen komt eraan

Staatssecretartis Paul de Krom heeft maandag voor de OESO in Parijs een presentatie gehouden van de Nederlandse plannen voor de hervorming van wat de onderkant van de arbeidsmarkt wordt genoemd. Het ging daarbij om het duidelijk maken van de samenvoeging van bijstand, sociale werkplaatsen en Wajong. Volgens De Krom wil het kabinet in de zorg aan gehandicapten meer aandacht voor werk. Ook moeten jongeren met een lichamelijke en/of geestelijke beperking in het speciaal onderwijs beter worden voorbereid op een leven van iemand die betaald werk verricht. De staatssecretaris wil nog deze week zijn wetsvoorstel Werken naar Vermogen bij de Tweede Kamer indienen.

De bedoeling is volgens de staatssecretaris dat de gemeenten een centrale rol krijgen bij het beinvloeden van de onderkant van de arbeidsmarkt en dat een totaalaanpak wordt ontwikkeld met het onderwijs en de (jeugd)zorg om mensen met een beperking uit de uitkering te houden en aan het betaalde werk te helpen. De staatssecretaris gaat hierover in maart verder praten met zijn collega's Marja Bijsterveldt van Onderwijs en Marlies Veldhuijzen van Zanten van Volksgezondheid.

De OESO concludeerde maandag ook nog in een studie dat een steeds groter deel van de beroepsbevolking van westerse landen kampt met psychische problemen. Daardoor zou er een toenemend beroep op zorg en uitkeringen zijn. Nederland wordt samen met Zweden en Zwitserland genoemd als landen die op de goede weg zijn met hervormingen. Dus Nederland wordt na de rigoreuze bezuinigingen op het bijzonder onderwijs, de invoering van strenge maatregelen in de bijstand waarbij door de huishoudtoets kinderen voor hun ouders moeten zorgen als voorbeeld genoemd voor andere landen. Dat kan wat worden in die landen. Want het gaat er natuurlijk niet om de oorzaken van de psychische problemen te bestrijden maar zoveel mogelijk mensen de arbeidsmarkt op te jagen tot het uiterste, ook als ze dat nauwelijks kunnen en nog meer in de problemen komen. Alle maatregelen van deze regering zijn erop gericht het leger van mensen die gedwongen zijn zich tegen iedere prijs op de arbeidsmarkt ter beschikking te stellen zo groot mogelijk te maken. Zie ook de voorstellen van vandaag voor inperking van de alimentatieverplichtingen

PvdL

De voorspelbaarheid van het nieuws, de winteropvang van daklozen en het sneeuwruimen van werklozen

Het nieuws dat iedere dag aan je voorbijtrekt kent zijn uitgemolken thema's die telkens weer terugkomen, zonder dat in de discussie daarover enige vooruitgang wordt geboekt. Steeds wordt periodiek hetzelfde nieuws herhaald, met dezelfde reacties en argumenten.

Neem het begin van een vorst en sneeuwperiode. In het nieuws is dan de winteropvang van daklozen en het afsluiten van gas en licht bij mensen met schulden. Deze problematiek lijkt bij vorst een dramatische wending te nemen: niemand wil mensen achterlaten in de vrieskou. Het onderwerp staat even op de agenda, maar als de dooi inzet is de belangstelling voor een groot gedeelte weer verdwenen. Ik weet niet of het deze week gaat sneeuwen, maar als dat het geval is, krijgen we aan het eind van de week weer de discussie over het sneeuwruimen door werklozen. Ook bij de seizoensarbeid in de tuinbouw komt het aan het werk zetten van werklozen aan de orde: als de asperges de grond uitmoeten of de tomaten en aardbeien geplukt. Voor een deel volgt het nieuws slaafs de agenda van de Tweede Kamer: als in het parlement een wet wordt aangenomen is het onderwerp even in het nieuws, daarna verdwijnt het weer. Bijvoorbeeld bij de huisbezoeken.

Dat zijn de momenten die politici aangrijpen om de psychologische oorlogvoering tegen de mensen aan de onderkant op te voeren. Wie de meest boute uitspraken doet en zegt dat de mensen keihard aangepakt moeten worden komt het meest prominent in het nieuws. De achtergronden van dakloosheid en schulden of armoede worden nauwelijks belicht tijdens zulke hypes, hooguit worden de vele nieuwtjes en feiten over het aantal beschikbaar gestelde bedden in een stad of regio naar voren gebracht.

Groot thema tijdens deze hypes: de mensen die het echt moeilijk hebben moet je helpen, maar zijn er niet teveel die onterecht gebruik maken van de voorzieningen? Strenge controles zijn nodig, we helpen alleen onze 'eigen' daklozen, armen uit andere landen zijn niet welkom, etc. Waarna de discussie tussen journalisten, politici en de geinterviewden op straat zich volgens dezelfde sjablonen voltrekt en meestal uitloopt op een oproep tot het strenger onder druk zetten van mensen die het moeilijk hebben. Dus een uitbreiding van de neoliberale strafstaat. De mensen hebben het ook aan zichzelf te danken, dus we moeten streng optreden en controleren.

Tijdens de hype gaan journalisten op pad of beginnen te bellen om een dakloze of werkloze te spreken te krijgen. Ze willen dan het liefst een interview, waarbij alle priveomstandigheden van de geintervieuwde schaamteloos de revue passeren. Breng je hele leven maar in de publiciteit!. En wat blijkt? Mensen zijn helemaal niet zomaar de brave voorbeeldarmen die de gegoeden voor ogen hebben wanneer ze spreken over de 'mensen die het echt nodig hebben'. Er wordt een moreel oordeel geveld, over goed en kwaad, goed is goed en kwaad is kwaad en naar een politieke mening of een analyse van zijn positie in de maatschappij wordt de daklozen niet gevraagd. De maatschappelijke kontekst is uit de analyse verdwenen, alles wordt individueel beoordeeld en langs de meetlat van goed en kwaad gelegd. Hooguit worden zogenaamde deskundigen geraadpleegd, die vaal allerlei teorien hebben maar die werken voor onderzoeksinstituten die een maatschappij-kritische analyse allang uit hun rapporten hebben gezeefd. Dit is denk ik hoe veel mensen met weinig inkomen tegen het 'nieuws' aankijken. PvdL

Film over het basisinkomen

Donderdag 2 februari: documentaire 'Basisinkomen, de Film'.

Bij de Bijstandsbond leven de nodige bezwaren tegen de manier waarop veel voorstanders van een basisinkomen hun strijd voeren, de strategie die ze hanteren en de coalitiepolitiek die daar bij hoort. Daarbij gaan we er wel van uit dat we de discussie verder moeten brengen dus reeds afdoende weerlegde argumenten als zou een basisinkomen niet financierbaar zijn of de verwachting dat mensen niet willen werken hoeven we wat ons betreft niet meer te behandelen. Ook de Bijstandsbond is tegen het doorgeschoten arbeidsethos en voor de vrije keuze van mensen op het gebied van arbeid. Maar daar moeten we misschien eerst over praten voor we een technisch volledige invulling geven. 'Een onvoorwaardelijk basisinkomen voor alle leden van de politieke gemeenschap'. Welke politieke gemeenschap?? En krijgen de mensen die een ton verdienen of miljonair zijn er ook een basisinkomen bij? Werkt de markt in een krankzinnig kapitalistisch financieringssysteem inderdaad zo dat mensen niet meer in een dwangpositie komen dat ze toch een onderbetaald flexibel baantje moeten nemen al willen ze dan niet? Misschien is deze bijeenkomst een goede gelegenheid om verder te discussieren. Ziehier een artikel van onze kant dat ook op de website van de Vereniging voor een basisinkomen staat.

aanvang 20 uur, inloop vanaf 19.30 uur
D4net, Bilderdijkstraat 165-f A'dam
Een filmessay van Daniel Häni en Enno Schmidt

Enkele citaten uit de film:

Met het basisinkomen wordt inkomen een mensenrecht.
Een basisinkomen is een inkomen, dat onvoorwaardelijk voor ieder lid van een politieke gemeenschap geldt. Het bestaan zeker stellen en maatschappelijke participatie mogelijk maken gelden als een persoonlijk recht zonder voorwaarden. Absoluut geen arbeidsdwang.
Hoe krijgen mensen vandaag de dag hun inkomen? Slechts 41% van de bevolking verdient zijn inkomen in het arbeidsproces. De anderen krijgen hun inkomen ergens anders vandaan. Zogenaamde overdrachtsinkomens, inkomens die niet rechtstreeks met werk te maken hebben.
In feite leidt een basisinkomen tot een vrijere maatschappij. Dat is het cruciale punt. De loonafhankelijkheid en afhankelijkheid door overdrachtsinkomens verdwijnt en zelfstandigheid ontstaat.
We hebben alles ingezet, om het werk te mechaniseren, om mensen vrij te maken, en nu klagen we, dat we geen arbeidsplaatsen hebben. En niemand zegt ons: Ja, maar verdorie nog aan toe, daarvoor hebben we toch de laatste 100 jaar hard gewerkt, zodat we niet meer hard hoeven te werken! Dat zegt geen enkele politieke partij.
Naast de in geld meetbare toegevoegde waarde, is er nog een tweede waardevermeerdering, die zich niet in geld laat meten: de schepping van onbetaalbare waarden: sociale, culturele, menselijke waarden. Met de invoering van een basisinkomen zou de schepping van onbetaalbare waarden toenemen.
De Vereniging Basisinkomen heeft een vertaling uitgebracht van deze Zwitserse film “Grundeinkommen der Film”, een film over de toekomst van onze samenleving, over onze vrijheid en over de manier waarop wij dit ook in de toekomst weer kunnen verwezenlijken.
Welkom en zegt het voort!
Groeten vanuit D4.

Ontwikkelingen op de arbeidsmarkt tot 2016

Op 20 december verscheen een interessant rapport over de toekomstige ontwikkelingen op de arbeidsmarkt tot 2016 dat rapport heet ‘De arbeidsmarkt naar opleiding en beroep tot 2016’ en is geschreven door het Researchcentrum voor Onderwijs en Arbeidsmarkt (ROA) van de Universiteit Maastricht. Het rapport geeft een goed inzicht waar de meeste banen vrijkomen, en in welke beroepen de kans op betaald werk het grootst is. Het is voor mij echter de vraag, of dat dan ook banen zijn waar je van kunt leven.

Het belangrijkste bij het ontstaan van vacatures is de vervangingsvraag: mensen die ophouden met werken bij een bepaalde werkgever waardoor een vacature ontstaat. Baanopeningen kunnen ontstaan doordat (oudere) werknemers de arbeidsmarkt verlaten of carrière maken en vervangen moeten worden door werknemers met vergelijkbare opleiding en ervaring. Of vrouwen die ophouden met betaald werk verrichten als ze gaan trouwen of kinderen krijgen. Slechts een zeer klein gedeelte van de vacatures ontstaat doordat mensen met pensioen gaan. Bijna negen op de tien baanopeningen zullen ontstaan als gevolg van de grote vervangingsvraag van gemiddeld jaarlijks 4% van de werkgelegenheid tot 2016. Dat speelt vooral in de transport- en agrarische beroepen, en het minst in de informatica beroepen. De werkgelegenheid groeit slechts in beperkte mate, nl met omngeveer 200.000 banen.

De beste perspectieven ontstaan voor schoolverlaters van zorgopleidingen en technische opleidingen, zoals bètatechnische opleidingen elektrotechniek op MBO- en HBO-niveau en werktuigbouwkunde op HBO- en WO-niveau. In de zorgsector ontstaan vooral kansen op alle opleidingsniveaus vanwege de toenemende behoefte aan zorg. Voor VMBO-opgeleiden in de zorg is er bovendien sprake van een hoge vervangingsvraag, en een lage instroom vanuit het onderwijs op de arbeidsmarkt. Ook voor WO-opgeleiden in de zorg is er vooral sprake van een hoge vervangingsvraag. Door de relatief grote arbeidsmarktinstroom de komende jaren van schoolverlaters met een economische opleiding, verslechteren de arbeidsmarktperspectieven op alle opleidingsniveaus voor hen.

In de zorgsector (maar ook in de techniek) kunnen werkgevers zeer grote knelpunten in de personeelsvoorziening verwachten voor de lagere verzorgende en dienstverlenende beroepen (zoals ziekenverzorgenden). Daarentegen blijkt het tekort aan mensen met een zorgopleiding wel degelijk terug te dringen als de deeltijdbanen in de zorgsector opgeplust kunnen worden. Bijvoorbeeld, wanneer alle werkenden in kleine banen met een zorgopleiding op middelbaar niveau minimaal 24 uur zouden gaan werken, dan zouden de personeelstekorten in de zorgsector voor 85% verdwijnen. Ik trek hieruit de conclusie, dat de arbeidskrachten met een middelbare opleiding vaak beneden hun opleidingniveau in de zorg werken en dat ze op zoek zijn naar iets anders of andere voorwaarden.

Het ROA verwacht dat bijna negen op de tien banen ontstaan door de grote vervangingsvraag. Uit het onderzoek blijkt dat er een vervangingsvraag is van 2.027.000 banen. Er komen zo’n 200.000 nieuwe banen bij tot 2016. Dat maakt het totaal aantal beschikbare banen ongeveer 2.227.000. Dat betekent dat 89.3% van de banen ontstaan door de vervangingsvraag. Dat is dus negen van de tien.
Op de website van de universiteit van Maastricht is het rapport te downloaden.

Overigens was de berichtigeving in de pers over het rapport gedeeltelijk onjuist. De suggestie werd gewekt, dat de grote vervangingsvraag een gevolg is van de vergrijzing wat betreft het aantal mensen dat met pensioen gaat, maar dit klopt niet. Slechts een fractie van de vervangingsvraag heeft daarop betrekking. Ziehier voor een analyse van een slordig ANP bericht, dat door alle media werd overgenomen.

Mijn conclusie is, dat de toenemende flexibiliering van de arbeidsmarkt (invoering van kleine flexibele deeltijdbanen) de mismatch tussen vraag en aanbod en het ontstaan van moeilijk vervulbare vacatures versterkt: mensen wisselen sneller van baantje, geven het baantje eerder op omdat ze er niet helemaal van afhankelijk zijn, hebben geen binding met het bedrijf, willen niet beneden hun niveau blijven werken, etc. Ook is mijn conclusie dat zeer veel mensen bereid zijn tijdelijk een flexibel deeltijdbaantje beneden hun opleidingsniveau aan te nemen, waar op zich niet van te leven valt, maar dat de tekorten in bv de zorg hierdoor niet opgelost worden, omdat de doorstroom ook zeer hoog is.

P vd Lende

Centrale Raad van Beroep zet de gang van zaken bij bijzondere bijstand nog eens op een rijtje

De Centrale Raad van Beroep heeft in een uitspraak/CRvB 20/12/2011, nr 10-2513 WWB, LJN BV0080- de gang van zaken bij het verlenen van bijzondere bijstand nog eens op een rijtje gezet. Het maakt maar weer eens duidelijk, dat in dagelijkse gesprekken vaak wordt gezegd als je krap zit, kun je toch bijzondere bijstand aanvragen. Maar dat dit in de praktijk dat nog niet zo eenvoudig is. De Centrale Raad deed uitspraak naar aanleiding van een geval, waarin de gemeente een aanvraag om bijzondere bijstand voor de kosten van een wasmachine had afgewezen omdat de kosten niet voortvloeien uit bijzondere omstandigheden.
De CRvB baseert zich voor de criteria op artikel 35 lid 1 WWB

• Eerst beoordeeld dient te worden of de kosten waarvoor bijzondere bijstand wordt gevraagd zich voordoen
• Vervolgens of die kosten in het individuele geval van de alleenstaande of het gezin noodzakelijk zijn
• Daarna of die kosten voortvloeien uit bijzondere omstandigheden.
• Tenslotte dient de vraag te worden beantwoord of de kosten kunnen worden voldaan uit de bijstandsnorm, de langdurigheidstoeslag, het vermogen en het inkomen voor zover dit meer bedraagt dan de bijstandsnorm. 

De CRvB oordeelt dat de kosten van een wasmachine tot de incidenteel voorkomende algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan behoren die in beginsel dienen te worden bestreden uit het inkomen op bijstandsniveau, hetzij door middel van reservering, hetzij door middel van gespreide betaling achteraf. Met andere woorden± je maakt eerst maar eens schulden, en dan zien we wel verder. Belanghebbende had een inkomen dat meer bedroeg dan de voor hem geldende bijstandsnorm en had voor de kosten van een wasmachine kunnen reserveren of op een lening voor een wasmachine kunnen aflossen. Het ontbreken van (voldoende) reserveringsruimte of aflossingsruimte in verband met schulden en de daaruit voortvloeiende betalingsverplichtingen, is niet aan te merken als een bijzondere omstandigheid in de zin van artikel 35 lid 1 WWB. Dat aan belanghebbende eerder bijzondere bijstand voor duurzame gebruiksgoederen was toegekend, houdt niet een toezegging in dat in de toekomst aanvragen om bijzondere bijstand voor duurzame gebruiksgoederen worden ingewilligd. Dit is een betreurenswaardige uitspraak volgens mij want tot nu toe was het beleid bijvoorbeeld in Amsterdam dat je met een afwijzing van een lening bij de Kredietbank wel bijzondere bijstand kon krijgen. Dat wordt hier onderuit gehaald. Ook als je al schulden hebt, kom je niet voor bijzondere bijstand in aanmerking.
P vdL