De G20 in Hamburg. Tijd voor grote veranderingen

 

Als politiek dakloze ben ik zaterdag, 9 juli 2017 met de bus naar Hamburg geweest om te protesteren bij de G20 top. De bus reis was georganiseerd door de SP. Het was de grootste demonstratie die ik in mijn leven heb meegemaakt. 200.000 mensen uit heel Europa hebben geprotesteerd tegen het neoliberale beleid in de wereld, tegen de macht van het geld en de wapens, tegen het beleid waarbij de basale mensenrechten worden geschonden en de basis van het menselijk bestaan wordt ondermijnd. Jongeren, kinderen en volwassenen hebben gedemonstreerd voor een meer rechtvaardige en schone wereld en tegen de moderne financiële slavernij.

Beeld van de media

Helaas hebben journalisten van de massa-media, afhankelijk van een rechtse lobby, een ander beeld van de werkelijkheid gecreërd. Op basis van de manipulatietechnieken en trucs die we van hen gewend zijn hebben ze een valse waarheid laten zien. De media benadrukten het geweld dat vrijdag in Hamburg naar voren kwam en daar gingen alle reportages over. Daardoor missen veel mensen in de media en de politiek het belangrijke feit dat de vreedzame demonstratie in Hamburg op zaterdag een historische gebeurtenis was, die hoop, inspiratie en perspectief biedt voor de toekomst. Het ergste nieuws over deze demonstratie is echter wel, dat er geen partijen meededen die regeringsverantwoordelijkheid dragen, alleen oppositiepartijen. Maar dit zal het begin zijn van demonstraties met een nog grotere opkomst. Ik ben nu een halve eeuw op deze aarde en ik ben heel enthousiast geworden over het feit, dat zoveel mensen zich ervan bewust worden dat verandering noodzakelijk is. De toenemende snelheid waarmee onrechtvaardigheid wordt gecreërd in de wereld, de vernietiging van mensenrechten, en de opkomende macht van de financiële instituties hebben een erg slechte gewelddadige omgeving geschapen waarin meer geweld gedijdt.

wereldregering

 

De bijeenkomst van de G20 is discriminatie ten opzichte van andere landen in de wereld. Deze benadering van de politiek, waarbij mensen worden verdeeld in groepen die heel veel rechten hebben en degenen, die geen rechten hebben zal niets goeds brengen. Meer dan ooit is het noodzakelijk, om de top van de G20 te vervangen door een wereld bestuur (Global Council) waar alle landen in de wereld deel van uitmaken. Verder wordt het tijd dat we allemaal beschaafd worden en ons baseren op wereldwijd geldende mensenrechten. Rechtvaardigheid als doelstelling is de enige weg naar een betere wereld. Muren bouwen en barrières oprichten is een signaal van onrechtvaardigheid. We leven met alle mensen op 1 planeet, en er is voor ons geen alternatief. Als het nog niet duidelijk was, dan is het wel nu dat we een ander systeem van regeren nodig hebben in onze maatschappij. Mensen voelen zich belazerd en misbruikt door de politiek en lobby groepen uit het bedrijfsleven die beschermd door de wetten en het financiële systeem hun bedrijfsbelang en hun winst doelstellingen doorzetten. De arme landen worden misbruikt door rijke en machtige bedrijven die daarbij enorme winsten realiseren over de ruggen van de arme mensen en landen en de locale samenlevingen. De politici die de macht hebben gebruiken hun positie om de de lobby van de bedrijven en rijken een betere werkomgeving te geven. Bedrijven steunen en financieren hun politieke campagnes. Maar dit model van politiek populisme is reeds aan een einde gekomen. Wij hebben allemaal maar 1 leven, we leven op 1 planeet en als mensen hebben we allemaal dezelfde basisbehoeften in het leven. Het is tijd voor grote veranderingen.

Petar Kapralov

“Als MS-patiënt ben ik gesloopt door de zorgbureaucratie”

Verscheen eerder op Doorbraak. Naam en adres bij Bijstandsbond bekend.

De toenemende verbureaucratisering van de zorg en de bezuinigingen die daarmee gepaard gaan hebben de zwaar gehandicapte Nannie naar eigen zeggen “gesloopt”. “Doordat veel regelgeving van de gemeente en de zorgverzekeraars niet helder uiteen is gezet, wordt alles een grijs gebied en blijkt de kwaliteit van de zorg ver te zoeken”, laat ze weten. Een ervaringsverhaal over haar strijd.

De overheid heeft het in de wet vastgelegde recht op gezondheid praktisch onmogelijk gemaakt. De zorg is niet meer toegankelijk zoals het zou moeten zijn. Het hangt van het karakter, de conditie, de vastberadenheid en het cognitieve vermogen van de patiënt af in hoeverre hij of zij de strijd wil en kan aangaan met de bureaucratische molen die in feite geen “zorg” mag heten.

Bezwaarprocedures

Als progressieve MS-patiënt ben ik al tweeënhalf jaar bezig om mijn zorg op orde te krijgen. Daar horen ook hulpmiddelen bij als een rolstoel, een tillift, tilmatten en zitkussens. Voor alles dat ik nodig heb, moet ik een aanvraag indienen bij mijn zorgverzekeraar of bij de gemeente. Ontelbare keren hebben zorgmedewerkers vanwege mijn aanvragen huisbezoeken bij mij afgelegd. Elke keer moet ik tot vervelens toe het hele verhaal over mijn ziekte vertellen, en wat de gevolgen daarvan zijn. Op mijn aanvraag volgt een beschikking. Meestal zit er een flinke adder onder het gras en wordt mijn aanvraag afgewezen. Daar moet ik dan weer bezwaar tegen gaan maken. De ene keer is dat voldoende en wordt mijn aanvraag alsnog toegekend. Maar de andere keer wordt het bezwaar ongegrond verklaard en moet ik in beroep gaan. De ene bezwaarprocedure is nog niet afgehandeld of ik moet de volgende alweer opstarten. In tweeënhalf jaar tijd heb ik zo’n zes bezwaarprocedures moeten beginnen waarvan er nog twee lopen.
Ondertussen kan ik de zorg niet plannen en ben ik er ongerust over of ik nog wel geholpen kan worden en de zorgverleners kan laten uitbetalen. Niemand werkt voor niets. Er zijn zoveel dossiers over mij aangemaakt dat ik daar heel Nederland mee kan volplakken. Toch is er blijkbaar nooit informatie genoeg. En dan heb ik volgens het indicatie-adviesbureau dat door de gemeente wordt ingehuurd ineens een dochter! Ik ben een 48- jarige vrouw en ik ben kinderloos. Wat is mij hier ontgaan? Heb ik mijn eigen zwangerschap gemist? Ik kan wel tegen een stootje, maar stel nu dat ik altijd al een kinderwens zou hebben gehad, maar door mijn ziekte geen kind zou hebben kunnen krijgen…
Welke consequenties heeft mijn niet bestaande dochter voor mij op het gebied van zorg? Ik ben afhankelijk van een adviesbureau waarvan de gemeente gebruik maakt. En de gemeente gaat er vanuit dat ik een netwerk van mantelzorgers heb of zou moeten hebben. Dat is voor de gemeente goedkoper, want mantelzorgers hoeft men alleen maar het informele tarief uit te betalen. Dus een dochter die uit de lucht komt vallen is voor de gemeente wel heel aantrekkelijk.

Keuringen

Als ik een aanpassing nodig heb voor mijn “in bruikleen verleende” invalidebus, moet ik de meest gênante vragen beantwoorden. In dit geval gaat het om katheteriseren. Daarbij wil de gemeente van mij weten in welke stoel en in welke positie mijn lichaam zich bevindt, in welke straat, dorp en stad, in welke provincie en op welke snelweg, als ik met de invalidebus op pad ga, en wanneer, waarom en hoe vaak. Voor mij is dat hetzelfde als in het geval dat ik zou vragen aan hen die zich “arts” mogen noemen, hoe vaak, wanneer, waarom, in welke stand en met wie zij seksueel verkeer hebben. Er bestaat nog zoiets als privacy, maar niet voor een zwaar gehandicapte. Ik maak geen moordkuil van mijn hart, maar er zijn grenzen.
De Nationale Ombudsman heeft vastgesteld dat fysieke keuringen “te belastend” zijn voor gehandicapten. De gemeente waar ik woon, is de enige gemeente die een eigen Ombudsman heeft. Die Ombudsman hoeft zich niets aan te trekken van de Nationale Ombudsman. De keuringen vinden op papier plaats, alleen maar om nog meer te kunnen bezuinigen en vaak ook zonder mijn medeweten, zo heb ik gemerkt, uitzonderingen daargelaten. Er wordt zomaar een regeling afgeschaft en een andere regeling in mijn mik geduwd, die uiteraard in mijn nadeel is. Vaak valt dan in de beschikking te lezen dat “de arts” geen medische noodzaak ziet, zonder de patiënt gezien of gesproken te hebben. Als ik dan al voor een keuring moet komen opdraven, dan blijkt het gebouw niet rolstoeltoegankelijk te zijn en wordt me doodleuk verteld dat “de arts” dan wel even naar buiten komt. Dus dan gaan we fijn mijn medische sores op straat bespreken. Nou, ik dacht het niet!

Weegschaal

En neem nu eens de hulpmiddelen die mij worden aangeboden. Omdat ik geen scootmobiel meer kon rijden, moest ik overstappen op een elektrische rolstoel. De gemeente gaf opdracht aan een paar leveranciers om eens in hun depot te kijken of daar misschien nog ergens een tweedehands rolstoel stond weg te kwijnen. Ik kreeg uiteindelijk een rolstoel van een paar jaar oud, die eerst ook nog eens helemaal aan mijn lichaam moest worden aangepast. Er was geen gebruiksaanwijzing bij en het was onbekend hoe vaak de rolstoel al was gerepareerd. Toen ik hem ging uitproberen, bleken de accu’s niet meer te werken en stond ik midden in het veld stil. Het ding bleek niet meer vooruit te branden. Na anderhalf jaar kwam men tot de conclusie dat de aanpassingen aan de rolstoel niet goed functioneerden. Toen ging men maar weer op huisbezoek bij de MS-patiënt en deed men het hele riedeltje gewoon overnieuw. Het mag wat kosten namelijk. Maar men wenst niet “cliëntgericht” te zijn, want dan zou men zogenaamd te ver gaan. Het gevolg is dat er zeker acht tot negen maanden voorbijgaan voordat ik weer over een hopelijk fatsoenlijke rolstoel kan beschikken.
Het is voor patiënten vaak niet duidelijk bij welke organisatie, instantie, gemeente of zorgverzekeraar hulpmiddelen kunnen worden aangevraagd. Dankzij internet lukt mij dat wel, maar er zijn zat mensen die dat niet voor elkaar krijgen, en wat dan? Dan heb je dus vette pech! Men gaat jou namelijk niet wijzer maken dan men zelf noodzakelijk acht. Ik kan best begrijpen dat ik bepaalde informatie moet verschaffen voor aanpassingen of hulpmiddelen. Maar ik vind het wel erg ver gaan dat ik medisch moet aantonen dat ik een speciale weegschaal nodig heb (ik zit immers in een rolstoel). Wat moet ik in hemelsnaam mankeren om in aanmerking te komen voor een weegunit voor mijn tillift? Ik heb niet een of ander griepje onder de leden, nee, ik heb progressieve multiple sclerose en hoe vaak moet ik dat dan nog melden? Dan kom ik bij de cardioloog, die vraagt wat mijn gewicht is. Ik moet het antwoord schuldig blijven en zeg dan ook altijd: “Als u het weet, dan weet ik het ook!”. Elk huishouden kan naar de Blokker gaan om een weegschaal te kopen, maar ik niet. Ondertussen blijk ik behoorlijk vermagerd te zijn, maar ja, we weten niet hoeveel kilo ik kwijt ben geraakt door al deze stress. Ik moet dan maar naar het revalidatiecentrum of naar het ziekenhuis gaan om me daar te laten wegen. Alsof dat niet belastend is voor een – ik zeg het nogmaals – progressieve MS-patiënt.

Klachten

Voorkomen is beter dan genezen, dat is een ieder bekend. Maar niet bij de zorgverzekeraar. Als ik in het ziekenhuis word opgenomen, dan krijg ik een luchtwisselmatras om doorliggen te voorkomen. Maar die krijg ik niet van de zorgverzekeraar. Ik heb beginnende decubitus (beschadiging van de huid vanwege doorliggen). Maar voor zo’n matras zou de noodzaak er niet zijn, aldus de zorgverzekeraar, omdat ik nog geen wonden zou hebben. Pas als mijn huid flink kapot is, zou ik een dergelijke matras kunnen krijgen. In het ziekenhuis worden me ook altijd bloedverdunnende injecties toegediend, omdat ik rolstoelafhankelijk ben en er daarom een flink risico is op trombose. De eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat ik zo’n drie jaar geleden een heftige zeldzame sinus trombose heb doorgemaakt. In het ziekenhuis mag ik vooral geen gevaar “lopen”, maar eenmaal weer thuis, ach, niet zo janken…
De nieuwe Wet Kwaliteit, Klachten en Geschillen Zorg (WKKGZ) is waarschijnlijk bedacht aan de keukentafel, niet te verwarren met het keukentafelgesprek waarmee mensen in de bijstand te maken krijgen. Die wet zou erop gericht moeten zijn dat patiënten “laagdrempelig” een klacht kunnen indienen over een zorgverlener. In de praktijk blijkt dat het merendeel van de zelfstandige ondernemers in de zorg zich hier helemaal niet van bewust is en dus ook geen klachtenregeling aanbiedt. Is de patiënt eenmaal voorbij dit stadium en heeft hij of zij daadwerkelijk een klacht ingediend, dan komt hij of zij bij de “onafhankelijke” klachtencommissie waar de bewuste zorgverlener bij is aangesloten. Onafhankelijk my ass! Een gevalletje van de slager die zijn eigen vlees keurt! Zodoende kan een zorgverlener wegkomen met al het kwaad dat is aangericht en wordt hem of haar niets meer in de weg gelegd om de levens van gehandicapten te vernielen. Ook het Landelijk Meldpunt Zorg en de Inspectie voor de Gezondheidszorg doen helemaal niets en het is voor patiënten verspilde moeite om zich daarin te begeven.

Topje van de ijsberg

Ondertussen ben ik met dit gezeur zo een jaar van mijn leven kwijt, en voor wat? Professioneel/niet-professioneel, formeel/informeel, AGB-code, Kiwa-keurmerk, VOG, BIG-geregistreerd, klachtenregeling, geschillencommissie, Nederlandse Zorgautoriteit, casemanager, zomaar wat termen die voor mij dagelijkse kost zijn en toch word ik over één kam geschoren met “de gemiddelde Amsterdammer”. De gemiddelde burger van welke gemeente dan ook heeft hier totaal geen weet van. Zelfs de cliëntondersteuners die de gemeente aanbiedt aan patiënten weten hier niet eens het fijne van.
Ik denk dat dit het topje van de ijsberg is. Ik vind wel dat ik recht heb op compensatie, want de rijksoverheid, de gemeente en de zorgverzekeraar zijn verantwoordelijk voor gederfde levensvreugde, bewegingsvrijheid, woongenot, enzovoorts. Hoeveel tijd heb ik niet moeten besteden aan deze nonsens en aan de administratie die ik krijg opgelegd om de zorg voor mij te kunnen verantwoorden. Hoeveel tijd moet ik er niet in steken om hulpmiddelen te verkrijgen, om advocaten te woord te staan en om bewijsstukken te verzamelen? Dat is allemaal ten koste gegaan van mijn gezondheid. Ik ben moe, zo vreselijk moe… Wie gaat die rekening betalen?

Nannie

Amsterdamse SP-wethouder weigert om individuele inkomenstoeslag te verhogen

Over de perikelen bij de nieuwe individuele inkomenstoeslag in Amsterdam heb ik al veel geschreven. De rechter verklaarde de gemeentelijke verordening over die toeslag ongeldig, nadat een uitkeringsgerechtigde een rechtszaak had aangespannen. De gemeente moest zijn aanvraag in behandeling nemen, ook al zat hij niet in de schuldsanering. Volgens de oude verordening kwamen alleen mensen in de schuldsanering voor de toeslag in aanmerking. Maar de rechter vond dat ook anderen de toeslag dienden te kunnen krijgen. De Bijstandsbond adviseerde iedereen met een minimuminkomen om de toeslag alvast aan te vragen. Ambtenaren en gemeenteraad wisten van niets. Zij werden niet door de wethouder en de hogere amtenaren, die wel op de hoogte waren, ingelicht. Dus iedereen kreeg te horen: “Nee hoor, u komt niet in aanmerking”.

Het duurde maar liefst twee maanden voor er een beetje schot in de zaak kwam, en het tot de uitvoerende ambtenaren en de gemeenteraad was doorgedrongen dat er iets aan de hand was, ook al had de Bijstandsbond diverse malen aan de bel getrokken en meerdere persberichten verstuurd. Een artikeltje in Het Parool bracht de zaak echter aan het rollen. Gemeenteraadsleden vroegen een actualiteit aan in de gemeenteraad en plotseling bleek dat men ermee bezig was: er zou een nieuwe verordening komen. Waarbij ook uitkeringsgerechtigden die niet in de schuldsanering zaten, een toeslag zouden kunnen krijgen. Het was al tweeëneenhalve maand na de rechterlijke uitspraak. Inmiddels had de uitkeringsgerechtigde die de rechtszaak had aangespannen, de gemeente in gebreke gesteld. Men had binnen acht weken op zijn verzoek moeten antwoorden, en dat antwoord was er nog steeds niet. Na de ingebrekestelling zou de gemeente twee weken de tijd hebben een beslssing te nemen. Zo niet, dan zou een dwangsom volgen.

Schande

Vorige week kreeg de uitkeringsgerechtigde een brief: hem werd vijftig euro toegekend. Let wel: in de gemeenteraad was er nog geen besluit genomen over de nieuwe individuele inkomenstoeslag, laat staan over de hoogte ervan. Geheel buiten de regels om had de gemeente dan maar vijftig euro toegekend om te voorkomen dat men een dwangsom zou moeten betalen. De uitkeringsgerechtigde was des duivels: "Zelf moet je je aan allerlei strenge regels houden, en dat wordt voortdurend gecontroleerd, en zij mogen de hand lichten met de regels en doen wat ze willen”.

Vorige week woensdag vond er een debat plaats in de gemeenteraad. SP-wethouder Arjan Vliegenthart had inmiddels een voorstel gemaakt met een nieuwe verordening, waarbij degenen die voor de toeslag in aanmerking kwamen, vijftig euro per jaar zouden krijgen. Velen spraken er schande van. Zelfs VVD-raadslid Marianne Poot noemde het bedrag “vlees noch vis”. Zo'n laag bedrag biedt geen soelaas voor de velen die in armoede leven, dat is wel duidelijk. GroenLinks diende daarop een amendement in om de toeslag te verhogen naar tweehonderdvijftig euro. Het geld hiervoor zou uit de egalisatiereserve moeten komen, die is opgebouwd in perioden dat er geld over was in het bijstandsbudget. Dat geld was bestemd voor moeilijke tijden, als het rijk zou bezuinigen. De wethouder had gemeld dat die egalisatiereserve voorlopig niet aangesproken hoefde te worden, omdat de landelijke overheid had toegezegd om de tekorten in Amsterdam voor zijn rekening te zullen nemen. Daarom zou de nieuwe inkomenstoeslag uit die reservepot gefinancierd kunnen worden, zo vonden GroenLinks en de PvdA.

Onwil

Maar de collegepartijen wilden niet. Nee, het was volgens hen nog helemaal niet zeker dat dat de landelijk eoverheid de tekorten zou aanvullen, werd er plotseling gezegd door de wethouder en de collegepartijen SP, D66 en VVD. Nee, er was beslist geen geld voor meer dan vijftig euro, zo liet men weten. De wethouder schatte in dat twintigduizend mensen voor die vijftig euro in aanmerking zouden komen. Totaal: 1 miljoen euro, te financieren uit de bestaande pot armoedegelden (wat ten koste zou gaan van andere voorzieningen). Ongerust vroeg SP-raadslid Helmie Bijleveld tijdens het debat of de wethouder die twintigduizend mensen wel goed had ingeschat. Waren het er niet meer? Nee, zo vond zij ook, voor meer dan vijftig euro is beslist geen geld. Het amendement werd in stemming gebracht. Alleen GroenLinks en de PvdA stemden voor een toeslag van tweehonderdvijftig euro. Alle andere partijen, inclusief de Ouderenpartij, stemden tegen. De vertegenwoordiger van de Partij van de Dieren was wegens persoonlijke omstandigheden afwezig, maar de Ouderenpartij is er blijkbaar ook niet voor de oudere minima.

Geld over

Enige dagen later werd bekend dat er bij de presentatie van de Voorjaarsnota bleek dat er in de WMO-pot maar liefst negentien miljoen euro over is. De collegepartijen willen dit nu toevoegen aan de algemene middelen. Om dure toeristenfeestjes en evenementen van te betalen, denk ik, zodat de stad die al overvol is met toeristen nog voller wordt. Aangezien veel WMO-gebruikers een bijstandsuitkering of een ander minimuminkomen hebben, had men het overgebleven geld mooi kunnen gebruiken om de individuele inkomenstoeslag mee te financieren. Dan kunnen de mensen ervan profiteren die het geld echt nodig hebben, die in armoede leven. Maar nee, bij dit college ontbreekt, als het erop aankomt, de politieke wil om de individuele inkomenstoeslag te verhogen en minima zo althans nog enig soelaas te bieden. Met het nieuwe erfpachtstelsel gaat er drieëneenhalf miljard euro naar de huizenbezitters en vijftig euro voor de minima. Zo liggen helaas de verhoudingen.

Piet van der Lende

Enkele opmerkingen over de voorgeschiedenis van de Pim Fortuyn-revolte

Er is al veel over geschreven: de opkomst van Pim Fortuyn, de ruk naar rechts in de Nederlandse politiek en de opkomst van nieuw rechtse media in het kielzog van technologische ontwikkelingen als de opkomst en verbreiding van internet en sociale media. Politieke commentatoren uit de tijd van Paars II (de coalitie van de PvdA en de VVD onder leiding van Wim Kok) stellen vaak vast dat de opkomst van Fortuyn voor hen kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ze waren in het geheel niet voorbereid. 

Even afgezien van het antwoord op de vraag of die waarnemingen wel geheel juist zijn, doet er zich een vraag voor. Namelijk, was die opkomst van de ruk naar rechts op basis van onder meer 'culturele' onderwerpen als de islamkritiek het gevolg van handig manoeuvreren van rechtse politici, die gebruik makend van massamedia de geesten rijp wisten te maken voor die ruk naar rechts? Of is er meer aan de hand? Deden zich aan het begin van de eenentwintigste eeuw ontwikkelingen voor die het gevolg waren van meer fundamentele verschuivingen in de opvattingen van de bevolking, die al in de tachtiger jaren van de vorige eeuw tot stand kwamen, groeiende tegenstellingen tussen belangengroepen en veranderingen in de positie van allerlei groepen in de maatschappij, op de arbeidsmarkt, de woningmarkt, de sociale zekerheid?

Lees meer.......

De Bijstandsbond en stichting IPC/INCA Projectbureau te Amsterdam presenteren: Multiloog

14 juni. 14.00 uur-17.00 uur. Multiloog met Heinz Mölders. De multiloog duurt tot 16.00 uur. Da Costakade 162 1053 XD Amsterdam.

We gaan een multiloog doen met Heinz Molders van de stichting IPC/INCA Projectbureau te Amsterdam. Multiloog-bijeenkomsten zijn gespreksgroepen voor iedereen die belangrijke zaken uit het dagelijks leven met een ander wil delen. Wat je ook op je hart hebt, je kunt ermee komen. We gaan in de multiloog onderwerpen behandelen als: omgaan met de klantmanager van Werk Participatie en Inkomen, meer in het algemeen omgaan met bureaucratisch denken van allerlei functionarissen van belastingdienst en gemeente, problemen met buren zoals geluidsoverlast of onveiligheid, de eigen administratie, schulden, werk of werkloosheid, vrijwilligerswerk, stress, etc.

Voorop staat daarbij het eigen verhaal, maar ook gaat het erom te luisteren en vooral de andere deelnemer erin te ondersteunen de voor hem/haar wezenlijke zaken aan de orde te stellen. Iedereen is welkom en indien gewenst is anonimiteit gewaarborgd. Niemand is verplicht iets te vertellen, alleen maar komen luisteren is ook toegestaan.

De gesprekken kunnen gaan over hoe we ons dagelijks leven vormgeven en wat we aan problemen tegenkomen. Door uitwisseling van ervaringen over hoe daarmee om te gaan kunnen we elkaar inspireren om er concreet uit te komen. We gaan met elkaar om vanuit van het persoonlijke verhaal, niet vanuit een hulpverleners positie. We willen elkaar ondersteunen zodat ieder zijn eigen expert kan worden en we proberen te vermijden dat er externe autoriteiten worden ingevoerd.

Mensen worden aangesproken op hun persoonlijke positie, je vertelt als persoon over je eigen ervaringen. Wel kunnen hulpverleners als persoon ook meedoen, waarbij de perspectiefwisseling- je verplaatsen in de positie van de ander- belangrijk is. In het verlengde van die perspectiefwisseling kunnen gezamenlijke initiatieven ontstaan om gezamenlijk iets aan het repressieve systeem dat we ervaren te doen. We leven in een enorm geïndividualiseerde maatschappij, waarbij we slechte dingen sterk toeschrijven aan het handelen van personen, terwijl wij allemaal opgenomen zijn in het onderdrukkende systeem en dat ook aan elkaar doorgeven.

Voor meer informatie:
INCA Projectbureau Amsterdam
Buskenblaserstraat 32'
1055 AJ Amsterdam
tel.:(0031) (0)20-6848012/06 110 67 017
www.inca-pa.nl
heinz.molders@inca-pa.nl

De soap over de Individuele Inkomens Toeslag in Amsterdam. Deel zoveel. (wordt vervolgd)

Terwijl de parlementaire enquete over de Panama-papers en de weggesluisde miljarden belastingontduiking van de superrijken gaat krijgen de minima in Amsterdam bij de nieuwe individuele inkomens toeslag 50 euro PER JAAR. Maar dan niet alle minima, natuurlijk. Verschil moet er zijn. De VVD doet niet mee aan de parlementaire enquete. Ze vinden al dat gezeur over belastingontduiking van de superrijken maar onzin. De gemeente moest met vele ambtenaren meer dan 2 maanden nadenken over een rechterlijke uitspraak voordat de concept regeling kwam die nu voorligt. Je moet weer heel wat informatie verstrekken. Met je billen bloot voor 50 euro. Nieuwe conceptverordening Individuele Inkomens Toeslag in Amsterdam echter wellicht weer in strijd met de wet.

In de verordening op de Individuele Inkomens Toeslag die in Amsterdam door de gemeenteraad is aangenomen stond dat alleen mensen met schulden in aanmerking komen voor een toeslag in de vorm van een VVV bon. Het zal inmiddels wel bij velen bekend zijn. Begin april heeft advocaat Marc van Hoof voor een cliënt een rechtszaak gevoerd over die Individuele Inkomens Toeslag.
De cliënt van Marc van Hoof stelde zich op het standpunt, dat de verordening in strijd was met de Participtiewet. De regering besloot bij de invoering van de Participtiewet extra geld aan de gemeenten te geven om op basis van individuele beoordeling de mensen met een minimuminkomen toch een compensatie te geven. Categoraal beleid (automatische toekenning op basis van enkele groepskenmerken) werd verboden. Begin april heeft uiteindelijk de Meervoudige Kamer van de Rechtbank in Amsterdam uitspraak gedaan. De rechters verklaarden, dat de verordening buiten werking moest worden gesteld en ongeldig verklaard. Er is op de manier van de verordening in Amsterdsm inderdaad sprake van verboden categoraal beleid met betrekking tot de inkomenstoeslag. Iedereen moet de toeslag kunnen aanvragen en het moet vervolgerns individueel worden beoordeeld. De rechters spraken uit dat de aanvraag van de cliënt opnieuw in behandeling moest worden genomen en individueel beoordeeld.

Daarop bleef het akelig stil bij de gemeente. Bijna twee maanden lang hoorden we niets. Wij adviseerden bijstandsgerechtigden de toeslag alvast aan te vragen. Mensen werden daarop van het kastje naar de muur gestuurd. Ambtenaren waren nergens van op de hoogte en verwezen naar de oude verordening. 'U komt niet in aanmerking en nee, wij nemen uw aanraag niet in behandeling'. Velen dienden daarop een klacht in. Vorige week ontvingen verschillende aanvragers een brief van de gemeente, waarin werd gesteld, dat betrokkene begin juli een beschikking zou ontvangen wanneer de nieuwe verordening in de gemeenteraad was aangenomen. Ook werden aanvragers verwezen naar de afdeling voorzieningen die de aanvragen zou moeten afhandelen. Blijkbaar werd er intern wel aan gewerkt. Contact met gemeenteraadsleden maakte duidelijk, dat die na meer dan 6 weken na de uitspraak ook nog van niets wisten. Inmiddels vroegen de Partij van de Arbeid, GroenLinks en D'66 een actualiteit aan in de gemeenteraad. Dit naar aanleiding van een artikel in Het Parool over de rechtszaak en haar gevolgen.

En dan ligt er nu een nieuwe verordening. Met beleidsregels en een toelichting voor de gemeenteraadsleden. Korte inhoud: Mensen tot 120% van het minimum met een leeftijd tussen de 18 jaar en de pensioengerechtigde leeftijd krijgen 50 euro per jaar, wanneer ze op de peildatum 31 december minimaal 3 jaar op het minimum zitten. Werkenden krijgen de toeslag niet, maar bijvoorbeeld WSW-ers en Wajongers wel. Om de toeslag te krijgen moet aan een voorwaarde worden voldaan: Er moet geen uitzicht zijn op inkomensverbetering. Wel uitzicht op inkomensverbtering wordt veronderstelt als je niet arbeidsongeschikt bent en in de periode van 3 jaar betaalde arbeid hebt verricht. Verder worden in de beleidsstukken allerlei groepen genoemd, die wel of niet voor de toeslag in aanmerking komen. Studenten komen ook niet in aanmerking.

Hoeveel ambtenaren zich met het formuleren van de regels en de verordening hebben bezig gehouden weten wij niet, maar in de verordening wordt het aan Burgemeesters en wethouders overgelaten nadere regels te stellen. Kijk, en dat zou nou wel weer eens in strijd kunnen zijn met de wet. Het is aan de gemeenteraad om de regels van de verordening vast te stellen, volgens de wet, en niet aan B en W. Verder wordt de toeslag gefinancierd uit de bestaande middelen voor armoedebestrijding. Dus sommigen krijgen op andere gebieden iets minder, of ze krijgen iets niet, in ruil voor die 50 euro. Dat schiet op.

Alle beleidsstukken vindt u op http://www.rechtvaardigamsterdam.nl

Individuele Inkomens Toeslag kan na 28 juni worden aangevraagd.

Individuele Inkomens Toeslag kan na 28 juni worden aangevraagd.

Tot 1 januari 2015 bestond de zogenaamde langdurigheidstoeslag. Dit was een regeling van de Rijksoverheid om mensen met een minimuminkomen die langdurig op het minimum zaten wat extra inkomen te geven. De regering heeft die toeslag afgeschaft met de invoering van de Participatiewet. De gemeenten hebben toen geld gekregen van het Rijk om een gemeentelijke regeling in te voeren. De gemeenten zijn verplicht volgens de wet zo'n regeling in te voeren en een verordening te maken waarin de regels staan. De gemeente Amsterdam had een verordening gemaakt, waarbij alleen mensen in de schuldsanering als het traject succesvol verloopt een VVV bon kunnen krijgen. Advocaat Marc van Hoof heeft mede namens De vereniging Bijstandsbond als belangenorganisatie van mensen met een minimuminkomen een rechtszaak gevoerd tegen de verordening aan de hand van iemand, die niet in de schuldsanering zit en die de toeslag toch had aangevraagd. Die rechtszaak hebben we gewonnen. De gemeente moet de aanvraag in behandeling nemen. De uitslag van de rechtszaak was voor de gemeente aanleiding, nieuw beleid te gaan voeren. Er komt een nieuwe verordening voor de Individuele Inkomens Toeslag, die in principe mensen met een langdurig laag inkomen en geen zicht op inkomensverbetering kunnen aanvragen. Dat betekent niet per definitie dat je hem ook krijgt. De commissie Werk en Inkomen van de gemeenteraad gaat een nieuwe verordening bediscussiëren, in een vergadering op 14 juni. Je kunt die vergadering volgen op http://www.amsterdam.nl. In de gemeenteraadsvergadering van 28 juni wordt de verordening dan vastgesteld en wordt duidelijk, aan welke voorwaarden je moet voldoen om voor de toeslag in aanmerking te komen.

Hoe aanvragen?

Verschillende mensen hebben in de afgelopen 2 maanden na de rechtszaak alvast een aanvraag gedaan of pogen te doen. De contactgegevens van deze mensen worden genoteerd en krijgen bericht van de gemeente als zij de toeslag kunnen aanvragen, nadat de nieuwe verordening door de gemeenteraad is vastgesteld. Totdat de verordening is vastgesteld kan de gemeente de aanvragen namelijk niet in behandeling nemen.

Mensen die in een vroeg stadium een aanvraag hebben gedaan worden gebeld over het verdere verloop van de aanvraag en zij ontvangen een brief waarin wordt meegedeeld, dat de betrokkene begin juli een beschikking zal ontvangen. Het kan zijn, dat de aanvragers al naar gelang de inhoud met voorwaarden van de nieuwe verordening, eerst een brief ontvangen met het verzoek om nadere inlichtingen.

Als u een aanvraag wilt doen voor de Individuele Inkomenstoeslag, dan kunt u dit het beste doen vanaf 28 juni. Dan is duidelijk welke eisen gelden voor de toeslag, welke informatie u eventueel moet aanleveren en kan de gemeente uw aanvraag ook in behandeling nemen. Houd de website van de gemeente (www.amsterdam.nl), Werkwoord en de MUG in de gaten voor de laatste informatie.

Aanvullingen op de overlevingsgids voor de minima

Aanvulling van de overlevingsgids voor de minima. Ik heb een advocaat nodig, maar er zijn goede en slechte advocaten. Waar moet ik op letten bij mijn keuze?

U dreigt verwikkeld te raken in een juridisch conflict of een overheidsinstantie heeft uw aanvraag afgewezen en u bent het er niet mee eens. Dus u zoekt een advocaat om namens u een procedure te voeren. Maar er zijn goede en slechte advocaten. En gespecialiseerde en minder gespecialiseerde advocaten. Regelmatig horen wij op het spreekuur van de Bijstandsbond over advocaten, die slecht functioneren. Niet op hoorzittingen verschijnen, standaard bezwaarschriften schrijven, etc. Hoe weet ik nu wie ik kan kiezen? Lees verder

Aanvulling van de overlevingsgids voor de minima. Ik zie het niet meer zitten in dit reintegratieproject. Hoe kan ik protesteren?

Veel werkzoekenden die een WW-uitkering van het UWV of een bijstandsuitkering van de gemeente hebben worden naar allerlei reintegratietrajecten verwezen. Dat kan een sollicitatietraining zijn in verschillende vormen maar ook een werkproject, waarbij je gedurende een langere periode arbeid moet verrichten met behoud van uitkering, dus zonder dat je een loon krijgt. Veel gemeenten hebben dergelijke projecten. Er kunnen verschillende momenten zijn waarop je het werk in dergelijke projecten niet meer ziet zitten. Dat kan al aan het begin zijn, maar ook later in het traject, wanneer je bijvoorbeeld beloofd is dat je na een half jaar of een jaar een contract zult krijgen en dit blijkt niet het geval te zijn. Beloftes in dit opzicht worden lang niet altijd waargemaakt. Ook kan het zijn, dat je tijdens je werkzaaheden wordt geintimideerd door werkmeesters of begeleiders, waarbij je je vernederd voelt. Je kunt er niet meer tegen. Vaak wordt gedreigd met stopzetting van de uitkering wanneer je hun opdrachten niet meer vervult. Ook kunnen zich misstanden voordoen op het gebied van werkomstandigheden en is het werk vaak zeer eenvoudig inpakwerk dat erg afstompend en geestdodend is, zonder dat je perspectief hebt op een regulier contract. Hieronder volgen enkele tips over wat je kunt doen als je het niet meer ziet zitten. Als je naar de jurisprudentie kijkt bepaalt B&W wat je moet gaan doen, moet je luisteren, moet je een gemotiveerde indruk maken, moet je geen stoorzender zijn, moet je je persoonlijke mening over trajecten, als ze negatief zijn, niet uiten, moet je op tijd komen, kortom de model werknemer zijn.Maar dit betekent niet, dat je rechteloos bent. Er zijn verschillende wegen om de misstanden aan de kaak te stellen. Lees verder

Aanvulling van de overlevingsgids voor de minima. Werken met behoud van uitkering of dwangarbeid

Veel werkzoekenden die een WW-uitkering van het UWV of een bijstandsuitkering van de gemeente hebben worden naar allerlei reintegratietrajecten verwezen. Dat kan een sollicitatietraining zijn in verschillende vormen maar ook een werkproject, waarbij je gedurende een langere periode arbeid moet verrichten met behoud van uitkering, dus zonder dat je een loon krijgt. Veel gemeenten hebben dergelijke projecten. In het hele land zijn enkele actiecomite's opgericht om te protesteren tegen het onder dwang in dergelijke projecten werken, de slechte arbeidsomstandigheden en het feit, dat door te werken in een dergelijk project er geen perspectief ontstaat op regulier betaald werk. In Amsterdam is het actiecomite Dwangarbeidnee opgericht. In Groningen bestaat DANG. (Dwangarbeidnee Groningen) en in Leiden Doorbraak. Ook de FNV heeft een campagne stop werken zonder loon. .Lees verder

Minimabeleid gemeente Amsterdam moet op de schop

Op vrijdag 26 mei staat in Het Parool een artikel over de perikelen bij het beleid aangaande de Individuele Inkomens Toeslag in de gemeente Amsterdam. Begin april heeft advocaat Marc van Hoof voor een cliënt een rechtszaak gevoerd over de Individuele Inkomens Toeslag. De uitspraak van de rechter was 5 april. Zijn cliënt stelde zich op het standpunt, dat de gemeente een aanvraag van hem voor de toeslag in behandeling zou moeten nemen omdat hij langdurig op het minimum zit en geen uitzicht heeft op inkomensverbetering.

verordening in Amsterdam

In de verordening die in Amsterdam door de gemeenteraad is aangenomen staat echter dat alleen mensen met schulden in aanmerking komen voor een toeslag in de vorm van een VVV bon, wanneer ze een schuldsaneringstraject succesvol doorlopen. Alleen de schuldhulpverlener kan de toeslag aanvragen. De cliënt van Marc van Hoof stelde zich op het standpunt, dat deze verordening in strijd is met de Participatiewet. Tot 2015 bestond een rijksregeling voor de langdurigheidstoeslag, waarbij alle langdurige minima enige honderden euro's per jaar kregen om het verlies in koopkracht vanwege de bezuinigingen enigszins te compenseren. Bij de invoering van de Participatiewet op 1 januari 2015 werd de rijksregeling afgeschaft. De mensen die langdurig op een minmuminkomen zaten dreigden er daardoor honderden euro's per jaar op achteruit te gaan. Daarom besloot de regering bij de invoering van de Participatiewet extra geld aan de gemeenten te geven om op basis van individuele beoordeling de mensen met een minimuminkomen toch een compensatie te geven. Categoraal beleid (automatische toekenning op basis van enkele groepskenmerken) werd verboden. Maatwerk was de slogan. De Amsterdamse verordening over de langdurigheidstoeslag, Individuele Inkomens Toeslag genoemd, betekende echter dat vele minima er financieel erg op achteruit gingen.

rechtszaak

Een Amsterdamse bijstandsgerechtigde vond dat niet eerlijk en is dus naar de rechter gestapt. Met de hierboven genoemde argumenten. Hij kreeg gelijk van de rechter. Begin april heeft uiteindelijk de Meervoudige Kamer van de Rechtbank in Amsterdam uitspraak gedaan. De rechters verklaarden, dat de verordening buiten werking moest worden gesteld en ongeldig verklaard. Er is op de manier van de verordening in Amsterdam inderdaad sprake van verboden categoraal beleid met betrekking tot de inkomenstoeslag. Iedereen moet de toeslag kunnen aanvragen en het moet vervolgens individueel worden beoordeeld. De rechters spraken uit dat de aanvraag van de cliënt opnieuw in behandeling moest worden genomen en individueel beoordeeld.

oproep

Wij hebben als Bijstandsbond daarop de mensen die ervoor in aanmerking denken te komen opgeroepen alvast de toeslag aan te vragen, in afwachting van een nieuwe gemeentelijke verordening. Immers, volgens de wet moeten al die aanvragen in behandeling worden genomen. Daarop speelde zich de afgelopen 6 weken het tafereel af, dat via welke weg mensen ook de toeslag aanvroegen, per brief, email of telefonisch, steeds kregen ze te horen dat het alleen voor mensen in de schuldsanering is. Daarbij werd gerefereerd aan de inmiddels door de rechter buiten werking gestelde verordening. Verder wisten de ambtenaren van niets, het was niet door de 'top' van Werk, Participatie en Inkomen (WPI, vroeger sociale dienst) niet aan het personeel doorgegeven, en de gemeenteraad wist ook van niets. Geen enkele aanvraag werd in behandeling genomen. Ook van de man die de rechtszaak voerde werd de zaak niet in behandeling genomen. De gemeente saboteerde dus de rechterlijke uitspraak. Ze wisten wel, dat als ze 1 zaak in behandeling namen, ook alle anderen behandeld moesten worden. De mensen die telefonisch een toeslag wilden aanvragen, kregen te horen, dat ze er niets van begrepen en dat de ambtenaar veel beter wist hoe het zat. Veel bijstandsgerechtigden voelden zich daardoor beledigd. "Je wordt weer neergezet als een nitwit in de bijstand, die er niets van begrijpt".

klachten

Wij hebben velen daarop geadviseerd een klacht in te dienen. Dat is ook gebeurd. Aanvankelijk was men daar bijzonder vriendelijk en welwillend, het zou uitgezocht worden en meerdere klachten werden in behandeling genomen. Maar de afgelopen drie dagen niet. Steeds een in-gesprek toon, volkomen onbereikbaar geworden, al drie dagen dus. Nu al 7 weken heeft de gemeente NIETS van zich laten horen. Alleen hebben we dus gemerkt, dat de uitvoerende ambtenaren van niets wisten en verwezen naar de oude regeling. Uit intern overleg en wandelgangen gesprekken met beleidsmakers blijkt echter duidelijk, dat de ‘top’ van de uitvoeringsorganisatie en de wethouder precies van de gang van zaken op de hoogte waren. Men heeft er bewust voor gekozen eenvoudigweg niet te reageren. Wat betreft de cliënt die de rechtszaak gevoerd heeft gaan wij volgende week de achtste week in. En de gemeente moet binnen 8 weken reageren. Wij hebben reeds in de openbaarheid aangekondigd, dat als de 8 weken verstreken zijn, wij de gemeente in gebreke gaan stellen en een dwangsom eisen. Overigens had de gemeente ook 6 weken de tijd, om beroep in te stellen, en dat heeft zij ook niet gedaan. Die termijn is nu verstreken, dus de uitspraak van de Meervoudige Kamer is definitief. De verordening is naar de prullenmand verwezen en de gemeenteraad moet een nieuwe aannemen.

Participatieraad

Al in een vroegtijdig stadium is ook de Participatieraad in actie gekomen en zij hebben naar aanleiding van de uitspraak van de Rechtbank een advies opgesteld, dat naar het bestuur gestuurd zal worden. Ze hebben zelfs geheel uit eigen beweging een ontwerp-verordening opgesteld, die de gemeenteraad zo kan aannemen. Lees het advies van de Participatieraad. Maar al zijn we twee maanden verder na de uitspraak, in de gemeenteraad is het nog steeds niet besproken.

Minimabeleid op de schop

In het Parool artikel reageert een woordvoerder van de gemeente voor het eerst in het openbaar op de gang van zaken. “Amsterdam heeft ervoor gekozen het geld voor de toeslag toe te kennen aan groepen: een VVV-bon voor mensen in de schuldhulp, een collectieve zorgverzekering voor minima en, indien nodig, geld voor de aanschaf van een ijskast of wasmachine. Het toekennen van individuele toeslagen is enorm arbeidsintensief,” zegt de woordvoerder. “Dan zou de gemeente een deel van het geld kwijt zijn aan ambtenarentijd. Dat wilden we voorkomen.”
Op zich is het lovenswaardig, dat men zo weinig mogelijk geld kwijt wil zijn aan uitvoeringskosten. En dat daarom zoveel mogelijk collectieve (categorale) regelingen worden gemaakt. Maar in onze ogen is het beleid doorgeslagen. Door de keuze voor enkele specifieke groepen om het schaarse geld te verdelen, krijgen duizenden minima helemaal niets meer om het in de afgelopen jaren opgelopen verlies aan koopkracht te compenseren, ook niet als ze individueel in een schrijnende situatie zitten. Bij de inzet voor enkele specifieke groepen is de bijzondere bijstand in feite op slot gegooid. Je komt nergens meer voor in aanmerking. De woordvoerder zegt dat je een ijskast of een wasmachine kunt krijgen, maar dat is helemaal niet zo. Intern geven beleidsmedewerkers toe dat de gemeente ervan uitgaat dat als mensen wat dat betreft vreselijk omhoog zitten, ze een beroep kunnen doen op het Fonds Bijzondere Noden, een charitatieve instelling van de Kerken. Dus de gemeente speculeert erop, dat als er noodsituaties ontstaan de charitas maar geheel buiten wettelijke kaders om de problemen van de rechteloos geworden minima moeten oplossen. En ondertussen gaat de pot van de bijzondere bijstand toch voor een groot gedeelte naar uitvoeringskosten. Want ui de pot worden de salarissen betaald van de bewindvoerders o.a. van mensen met schulden. Het schijnt zelfs zo te zijn, dat sommige mensen twee bewindvoerders hebben.

Chronisch zieken en gehandicapten

In de afgelopen ongeveer 6 jaar is vreselijk bezuinigd op het inkomen van chronisch zieken en gehandicapten door o.a. de afschaffing van de Wet Tegemoetkoming Chronisch Zieken (WTCG) de invoering van hogere eigen bijdragen en andere maatregelen. Velen zijn er soms wel duizenden euro’s op achteruitgegaan, heeft het Nibud berekent. Maar ook in de gemeente Amsterdam zijn de regelingen voor chronisch zieken en gehandicapten de afgelopen jaren verslechterd. Het water staat velen tot de lippen. Ook in het kader van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning zijn bezuinigingen doorgevoerd. Zo zijn woningaanpassingen uit het pakket gehaald (ook met het argument van de uitvoeringskosten) en de acties van de canta bezitters toonden aan, dat de beoordelingscriteria in het kader van de WMO soms veel te streng zijn. Wethouder Vliegenthart van de SP erkent eerlijk, dat de gemeente niet alle rijksbezuinigingen kan compenseren. ‘We hebben de bezuinigingen gepakt, maar dan wil ik ook beleidsvrijheid’ zegt hij. In de eerste plaats moet er dan ook niet propaganda gemaakt worden over een veelheid aan mooie regelingen dankzij sommige partijen, zoals de SP, die het feit dat de mensen niet kunnen rondkomen bij alle juichtonen over wat de partij in Amsterdam heeft bereikt wat laat ondersneeuwen en geen openbare noodkreten vanuit de gemeenteraad naar Den Haag stuurt dat het zo niet langer kan. Maar ook Marianne Poot van de VVD begon een hetze tegen bijstandsgerechtigden door te suggereren dat de gemeente voor Sinterklaas speelt met de toeslagen, op basis van weliswaar zeer suggestieve maar volkomen onjuiste berekeningen over de inkomens van de werkenden en de werklozen. Want laten we wel wezen, de gemeente heeft geld zat, dat zegt zelfs wethouder van den Burg van de VVD, maar het minimabeleid is een compromis van liberalen en socialisten….De Participatieraad stelt zich op het standpunt, dat wethouder van den Burg heeft gezegd dat er meer dan voldoende geld zit in de pot verkoop van grond. Er wordt flink verdient aan de verkoop van grondzaken. Hier zou de inkomenstoeslag van betaald kunnen worden. De Participatieraad vraagt om een bedrag van 500 euro zowel voor alleenstaanden als gezinnen.

Beleidsvrijheid

In de tweede plaats kunnen vraagtekens worden geplaatst bij de beleidsvrijheid die wethouder Vliegenthart wil, voorzover die al bestaat. Het argument van de uitvoeringskosten speelt daarbij een belangrijke rol. Om misverstanden te voorkomen: wij willen niet dat de verschillende groepen die door het overheidsbeleid worden getroffen elkaar gaan beschuldigen in de zin van jij hebt wat meer dan ik. Dan weten we zeker dat iedereen minder krijgt. Op basis van solidariteit moeten we discussiëren over het beleid. En daarbij willen we het argument van de uitvoeringskosten nog wel eens ter discussie stellen. Waarom zouden/moeten die uitvoeringskosten eigenlijk hoog zijn bij individuele beoordeling? Kan het niet wat minder met de neiging van de bureaucratie zinloze regeltjesneukerij te ontwikkelen voor de bijstandsgerechtigden? En er zijn meer vragen. Die collectieve ziektekostenverzekering bij Zilveren Kruis bijvoorbeeld, zijn dat geen erg dure afspraken en is er ooit na het opslokken van Agis door Zilveren Kruis naar alternatieve ziektekostenverzekeraars gekeken? Agis had een monopoliepositie in Amsterdam en daar is gewoon mee verder gegaan, hebben wij de indruk. Wij vragen ons af of ze in andere gemeenten zoals Rotterdam, waar ze zelfs een verzekering willen maken voor alle Rotterdammers, veel betere regelingen hebben.
Al met al heeft de rechtszaak heel wat losgemaakt. Wordt vervolgd.

Piet van der Lende

CvRM: nationaal programma voor de opheffing van armoede noodzakelijk

Voor een effectieve aanpak van armoede is het noodzakelijk om mensenrechten centraal te stellen. Dat concludeert het College voor de Rechten van de Mens op basis van de rapportage Mensenrechten in Nederland: armoede, sociale uitsluiting en mensenrechten. De rapportage laat zien dat armoede verschillende mensenrechten onder druk zet en omgekeerd dat mensen die arm zijn hun mensenrechten niet kunnen realiseren. Denk aan het recht op gezondheid, onderwijs, arbeid en huisvesting. Bovendien laat een onderzoek naar armoedebeleving zien dat 80% van de mensen die armoede ervaart zich in hun waardigheid voelt aangetast. Het College vraagt de overheid dan ook om een brede beleidsvisie en nationaal programma te ontwikkelen voor het bestrijden van armoede en sociale uitsluiting.

Armoede en mensenrechten

Het recht op een behoorlijke levensstandaard en bescherming tegen armoede en sociale uitsluiting, het recht op gezondheid, het recht op onderwijs, het recht op arbeid en het recht op huisvesting zijn fundamentele rechten van de mens.  Ongeveer 2,5 miljoen mensen in Nederland zijn laaggeletterd. Veel van hen zijn langdurig arm, hebben problemen met hun gezondheid en zijn minder maatschappelijk en politiek betrokken. En hoewel werk nog steeds een belangrijke inkomensbron is, blijkt dat het hebben van betaald werk geen garantie is om niet in armoede terecht te komen.

Lees verder over de rapporten op de website van het College voor de rechten van de mens