In Duitsland worden per 1 januari een soort Melkertbanen ingevoerd

In Duitsland worden per 1 januari 2019 banen ingevoerd voor langdurig werklozen, die enigzins lijken op de Melkertbanen die wij in het verleden hadden. De nieuwe regeling in Duitsland kent echter vele beperkingen, die de Melkertbanen niet hadden. Het Duitse parlement heeft op 8 november de regeling goedgekeurd.

Er komen globaal twee regelingen. Een voor personen, die minstens twee jaar werkloos zijn en een voor personen, die minstens 25 jaar oud zijn, de laatste 8 jaar minstens 7 jaar bijstand gehad hebben. De eerste regeling geldt voor twee jaar, de tweede voor 5 jaar.

Tewerkstelling is in beide regelingen mogelijk in alle mogelijke bedrijven, openbare diensten, voor alle rechtsvormen en regio’s. De personen die onder de eerste regeling vallen krijgen het eerste jaar 75% loonkostensubsidie voor de werkgever, die echter wel het minimumloon moet betalen. Het tweede jaar ontvangt hij 50% van het minimumloon subsidie.

De personen die onder de tweede regeling vallen vergoed de staat het eerste en het tweede jaar 100% van het minimumloon, het derde jaar 90%, het vierde jaar 80% en het vijfde jaar 70%. De werkgever krijgt verder subsidies voor de verplichte begeleiding.

De deelname aan de nieuwe subsidieregelingen is vrijwillig. Men houdt er rekening mee, dat 125.000 werklozen van de regelingen gebruik zullen maken. De regelingen worden ‘Teilhabechancengesetz für Langzeitarbeitslose’ genoemd.

Eigenlijk houdt de regeling het midden tussen loonkostensubsidies en gesubsidieerde banen, anders dan in onze Melkertregelingen die beter waren omdat het niet aan een tijdslimiet gebonden was en er geen afbouw van de subsidie was, terwijl je kon doorgroeien naar 130% van het minimumloon.

Talisa, de werklozenorganisatie in Thüringen, zegt dat de tweede regeling een oplossing kan zijn voor werklozen, die dicht tegen hun pensioen aanzitten. Ze veronderstellen, dat de huidige regering dit soort regelingen aan het invoeren is om de AfD de politieke wind uit de zeilen te nemen.

Bij de discussies in het parlement en elders kwam het zogenaamde ‘lock in effect’ ter sprake. Activeringsprogramma’s zoals het bovenstaande kunnen ertoe leiden, dat deelnemers minder tijd en inspanning verrichten aan zoekactiviteiten naar werk. Daarom is de afbouw van subsidies en de beperking in de tijd ingevoerd, om deze ‘lock in’ effecten te minimaliseren.

Piet van der Lende