Persbericht Bijstandsbond Amsterdam over VVD plan 'I HOST Amsterdam'

Het plan van de Amsterdamse VVD om uitkeringsgerechtigden op vrijwillige basis ervaring op te laten doen als gastheer of-vrouw valt bijzonder slecht bij de Vereniging Bijstandsbond Amsterdam, kortweg Bijstandsbond.

De Bijstandsbond is van mening dat het hier regulier werk betreft, waar dan ook een regulier salaris tegenover moet staan.

Loon wat gemakkelijk betaald kan worden, omdat Amsterdam tientallen miljoenen aan euro’s incasseert via de toeristenbelasting.

Vervolgens worden die euro’s wel uitgegeven aan peperdure reclamebureaus en -campagnes. Denk aan” I Amsterdam”. Men is zelfs zo schaamteloos om delegaties uit te zenden naar Shanghai om daar Amsterdam te promoten.

Daar is blijkbaar wel geld voor over. Maar niet om mensen een salaris te betalen.

Jaren geleden werd er flink op het VVV bezuinigd, waardoor een groot aantal mensen hun baan hebben verloren. Nu mogen werklozen op zogenaamde vrijwillige basis dit gat opvullen

Het er met de haren erbij gesleept argument dat mensen werkervaring opdoen en daardoor hun kansen op werk vergroten, is een ernstige vorm van misbruik maken van al die honderdduizenden die geen baan kunnen vinden en er heel veel voor over hebben om betaald werk te vinden.

Zij gaan zelfs zover dat ze als vrijwilliger aan de slag gaan met als enig lokkertje “kansen op de arbeidsmarkt.” Na zes maanden worden ze vervangen door een nieuwe lichting met dezelfde beloftes. Als dat geen misbruik maken is van mensen!

Waarom niet na een gedegen opleiding een baangarantie geven?

Bovenstaand Amsterdams VVD-verhaal doet de Bijstandsbond sterk denken aan een recent werkervaringsproject in Amstelveen, niet toevallig ook een VVD-stad, waar werklozen werden ingezet als hondencontroleurs. Ook met dezelfde riedel om werkervaring en kansen op werk te vergroten.

Wij gaan er natuurlijk vanuit dat de SP-wethouder Arjan Vliegenthart hiermee nooit akkoord gaat. Een duidelijker voorbeeld van verdringing van betaald werk door vrijwilligers kan er niet zijn.

Het HOST plan van de Amsterdamse VVD is daarmee verworden tot een krachtmeting tussen de liberalen van VVD en D’66 enerzijds en de SP anderzijds.

Jacques Peeters, spreekuurmedewerker van de Bijstandsbond

voor meer informatie:
020-6898806
wbva@dds.nl

In mei 2016 bestaat de Bijstandsbond 40 jaar. Dat gaan we groots vieren!

In mei 2016 is het veertig jaar geleden dat, op initiatief en in samenwerking met de toenmalige TV Ombudsman van de VARA, de Landelijke Bijstandsbond werd opgericht. Begonnen als zelforganisatie van bijstandsgerechtigden heeft de bond in de afgelopen veertig jaar onnoemelijk veel activiteiten en acties georganiseerd, zelfstandig en in samenwerking met anderen: van acties tegen tandenborstelcontroles tot acties tegen dwangarbeid; deelname aan nationale en internationale bijeenkomsten tegen armoede; en die jaren hield de bond een spreekuur waardoor duizenden mensen met raad en daad terzijde zijn gestaan. De bond verdedigt, tegen de maatschappelijk trend in, nog steeds onvermoeibaar zowel individueel als collectief de belangen van mensen die rondkomen van een minimum of minder waar andere instanties het laten afweten. Mede dankzij de inspanningen van de Bijstandsbond zijn de praktijken rond tegenprestatie en dwangarbeid aan de kaak gesteld en die inspanningen resulteerden in een aanpassing van de Participatiewet die vanaf 1 januari van kracht wordt.  Daarom willen wij het veertig jarig bestaan van de bond niet ongemerkt voorbij laten gaan maar groots vieren en de resultaten van veertig jaar belangenbehartiging en strijd voor bijstandsgerechtigden en andere minima onder de aandacht brengen door de uitgave van een boek, een brochure, een reizende tentoonstelling en een manifestatie in mei 2016. Het project past in onze niet aflatende strijd tegen de stigmatisering en koeionering van werklozen en bijstandsgerechtigden. Dit project zal echter het nodige geld kosten. Als u een eenmalige donatie zou willen doen voor de viering van het jubileum zouden wij dat zeer op prijs stellen. U kunt ook lid worden van de Bijstandsbond. U kunt een formulier invullen waarop u aangeeft hoe u ons gaat steunen. Hieronder vindt u een korte uitleg van het jubileum project. Mocht u nog meer informatie willen, dan zijn wij graag bereid deze te verstrekken. Het jubileum project van de Bijstandsbond Gedenkboek. Het is de bedoeling dat er een soort gedenkboek komt, van 40 jaar belangenstrijd waar veel foto’s in staan. Tussen de foto’s een uitgebreide toelichting. Het boek krijgt een indeling  in chronologische volgorde en er worden activiteiten/acties uit ieder jaar vermeld. Het boek wordt voorzien van een uitgebreide toelichting aan het begin. In het boek niet alleen foto’s en illustraties van acties en andere activiteiten van de Bijstandsbond zelf, maar ook van coalities en actiecomitees waar de Bijstandsbond deel van uitmaakte en die soms legendarische acties hebben gevoerd. Het boek is ook gekoppeld aan de manifestatie. We nodigen alle oud medewerkers en oude bekenden van de afgelopen 40 jaar uit. Zij krijgen zo´n gedenkboek. We werken samen met een professionele fotograaf en lay-outer om het boek er mooi uit te laten zien. Er is reeds contact opgenomen met de off-set drukker om eerste afspraken te maken. De brochure over de Participatiewet zal aansluiten op de ‘overlevingsgids voor de minima’ die de Bijstandsbond gemaakt heeft. Van deze overlevingsgids is een android app gemaakt die kan  worden gedownload in de Google Play store. http://www.overlevingsgids.net. Op basis van deze overlevingsgids zullen aanwijzingen worden gegeven hoe om te gaan met (te weinig) minimuminkomen. De brochure zal verder een beschouwing bevatten over de geschiedenis van opvattingen ten aanzien van bijstandsgerechtigden en daarmee samenhangende beleidsmaatregelen waarbij in het bijzonder aandacht besteed zal worden aan de voorgeschiedenis die tot de Participatiewet heeft geleid en de drie grote decentralisaties op het gebied van de gezondheidszorg, de jeugdzorg en de sociale zekerheid. Het kan echter ook zijn, dat wij de bovenstaande twee onderwerpen gaan splitsen en twee brochures gaan uitgeven. De reizende tentoonstelling. Er worden 40 overzichtsbladen samengesteld over de verschillende jaren. Van ieder jaar is een overzichtsblad. Op de bladen zijn pamfletten, foto’s, stickers, affiches, logo’s en ander illustratiemateriaal aangebracht. Deze moeten opgehangen worden op 10 panelen die aangeschaft moeten worden. Daarnaast moeten er faciliteiten komen voor het afspelen van filmmateriaal en fotocollages. De Bijstandsbond beschikt over een archief van films en foto’s. De reizende tentoonstelling zal op verschillende plaatsen te zien zijn. Op die plaatsen zal een opening plaatsvinden met eventueel discussie en een hapje en een drankje. Deze tentoonstellingen zullen het hele jaar 2016 door worden gehouden. Buurtbijeenkomsten in Amsterdam. De Bijstandsbond heeft een kantoor in het gebouw Tetterode aan de Da Costakade in Oud West. In de loop der jaren hebben wij veel contacten in de buurt gekregen. Voorafgaand aan de grote manifestatie zal minstens een buurtbijeenkomst in Amsterdam West worden gehouden en waarschijnlijk ook in andere buurten in samenwerking met buurtorganisaties. Onderwerp van discussie op deze bijeenkomsten zal zijn: vrijwilligerswerk, actiecomitees en belangenbehartiging in de buurt toen en nu en wat is daarbij de rol van de overheid geweest. Op orde brengen en toegankelijk maken van het archief. De Bijstandsbond krijgt regelmatig vragen van studenten van diverse hogere en lagere opleidingen die met een werkstuk of scriptie bezig zijn en die informatie willen over de opbouw en de geschiedenis van het sociaal zekerheidsstelsel en de plaats van de client daarin als belangenbehartiger. De viering van 40 jaar Bijstandsbond wordt aangegrepen om het uitgebreide archief te inventariseren, toegankelijk te maken en beschikbaar te stellen voor derden. Manifestatie 40 jaar Bijstandsbond. De manifestatie 40 jaar Bijstandsbond zal een feestelijk karakter dragen. Wij maken een inventarisatie van alle oud-medewerkers en contacten om hen voor het feest uit te nodigen. Hopelijk wordt dat een soort reunie. Voorafgaand aan het feest zal een soort symposium worden gehouden over de betekenis van sociale bewegingen en belangenbehartiging van mensen die in deze samenleving van groeiende sociale ongelijkheid op de onderste sporten van de maatschappelijke statusladder terecht zijn gekomen. Vragen die op dit symposium aan de orde komen zijn o.a. Wanneer organiseren deze mensen zich wel, en komen ze in actie en wanneer niet? Wat is de rol van de overheid daarbij? Wat is de rol van ‘zaakwaarnemers’ in de belangenbehartiging? Is de beweging van clientenraden een goed middel om de stem van mensen aan de onderkant van de samenleving te laten horen? Deze vragen zullen worden geplaatst in een historisch perspectief. Middels ervaringsverhalen van mensen die actief zijn (geweest) in sociale bewegingen en deskundigen op het gebied van sociale bewegingen zullen wij proberen meer zicht te krijgen op het antwoord op deze vragen.

Het Lex Certa beginsel voor de Centrale Raad van Beroep a.s. maandag

Aanstaande maandag dienen vijf rechtszaken voor de Centrale Raad van Beroep in Utrecht over de boete in de nieuwe Participatiewet. In november heeft de Centrale Raad al een ander kader gecreeerd voor de boeten. Tot dan toe was overal, in alle gemeenten het boetebedrag gelijk aan het benadelingsbedrag. De Centrale Raad heft hierover al gezegd dat dit onjuist is. Er moet gekeken worden naar opzet en schuld. En de zaak moet individueel beoordeeld worden.

Maandag zal het gaan over de vraag of het boetebesluit toepasselijk is, waarin staat dat de boete gelijk moet zijn aan het benadelingsbedrag, wat niet in de wet staat. Het is de interpretatie van de wet door de staatssecretaris.

Daarnaast zal er aan de orde komen dat de financiele omstandigheden van de bijstandsgerechtigde ook in beschouwing moet worden genomen en dat daarom de boetes gematigd moeten worden. 

Verder zal de verbindendheid van de strafbepaling aan de orde komen. De ombudsman heeft in december ook een rapport geschreven over de boeten voor bijstandsgerechtigden.

Advocaat Marc van Hoof zal het Lex Certa beginsel aan de orde stellen, waarbij naar voren komt dat de strafbepaling in de wet in strijd is met dit beginsel. Het Lex Certa beginsel houdt in, dat bij een strafbepaling duidelijk en helder moet zijn waaraan je te houden hebt. Voorbeeld: je komt bij een stoplicht en het staat op rood. Dan is duidelijk dat je moet stoppen. Dit Lex Certa beginsel wordt geschonden in de Participatiewet. In de Participatiewet staat dat je in overtreding bent met betrekking tot de inlichtingenplicht als je iets niet meldt, wat van belang zou kunnen zijn voor je recht op een uitkering. Dus niet wat van belang is, maar wat van belang zou kunnen zijn. Daarmee is onduidelijk wat je nu moet melden. Deze formulering is te vaag. 

Heb ik een gebroken arm? Moet ik dat melden? Ja, doe je dat niet dan ben je in overtreding. Krijg je 20 euro op je verjaardag? Moet je dat melden?. Ja dus. Doe je dat niet, dan ben je in overtreding. Je eet iedere week 3 dagen bij je moeder. Je moet het melden. Want het zou van belang kunnen zijn. Dus je bent bij ongeveer alles wat je doet in overtreding als je het niet meldt. Je kunt overal op gepakt worden en gemeentes kunnen hier misbruik van maken. Stel, je wordt opgeroepen om drie maanden giroafschriften meenemen. Je hebt er per ongeluk eentje vergeten. Je bent op dat moment in overtreding, want je voldoet niet aan de inlichtingenplicht. Eerst een waarschuwing en dan een boete.

Bij een eerste overtreding zonder nadeel kan een boete worden opgelegd van 3000 euro. Het enkele feit, dat je het niet hebt gemeld, betekent dat je in overtreding bent.

Professor Gijsbert Vonk gaat onderzoeken hoe mensen die geen bijstand willen of durven aan te vragen overleven

Op 20 maart werd in EO door de week een reportage uitgezonden over de participatiewet. De reportage is gemaakt door Lemke Kraan van de IKON. Je kunt de reportage beluisteren op http://www.eo.nl/radio5/programmas/eodoordeweek/aflevering-detail/eo-door-de-week-20150320t200000/

De verslaggeefster is op de bijeenkomst in Groningen geweest van Dwangarbeidnee Groningen (DANG) waar zij Gijsbert Vonk, Tanja Willems en Hans Alderkamp interviewde. Vervolgens is zij bij de Bijstandsbond geweest waar zij Marc van Hoof ondervroeg. Onderwerpen die aan de orde komen zijn o.a. de omgekeerde bewijslast in de bijstand, dwangarbeid en de nieuwe inlichtingenplicht. Gijsbert Vonk, hoogleraar aan de Universiteit van Groningen heeft geconstateerd, dat veel mensen maar geen bijstand meer aanvragen vanwege de strenge regels en omdat ze er niet tegen kunnen onder grote druk te staan. Maar hij vraagt zich ook af hoe die mensen de tijd doorkomen, waar ze van leven, en hoe ze het hoofd boven water houden. Dat gaat hij de komende tijd onderzoeken. En hij gaat onderzoeken hoe die netwerken waar mensen dan een beroep op doen versterkt kunnen worden. Een mooie reportage

De uitzending is onderdeel van een uur durende uitzending. De reportage wordt uitgezonden van 40:42 tot 53.55. Daarna is er discussie over de reportage tussen twee journalisten, Willem Smouter, dominee en ex-medewerker van de EO en Sjirk Kuijper, hoofdredacteur van het Nederlands Dagblad. Deze discussie duurt van 53:55 tot 59:59. De heren praatten alles wat aan schrijnende verhalen in de reportage naar voren kwam weg. De bijstand moet ook geen hangmat worden, of vergelijkbare bewoordingen, en Marc van Hoof had gezegd wat werken in het Feijenoord stadion en daar stoeltjes schoonmaken nou voor zin heeft vanuit de gedachte: mensen aan het werk helpen. Men vraagt zich nooit af, aldus van Hoof, waarom dit nu voor een bepaalde werkloze in zijn of haar specifieke situatie de kansen vergroot. Daarop reageren de commentatoren door te zeggen dat dagritme opdoen, op tijd uit je bed moeten komen en structuur in je leven iedereen heel goed helpen, het gaat er niet om, dat je werk vind dat bij je past, het gaat over hoe dan ook het verrichten van werk.

Minstens 40 jaar wordt er al gediscussieerd over het sociaal zekerheidsstelsel in Nederland en het arbeidsethos. Er verschenen vele honderden, zo niet duizenden diepgravende meer of minder wetenschappelijke onderzoeken waar verslag van werd gedaan in evenzovele minstens vuistdikke rapporten en boeken, de werklozen en hun organisaties hebben 40 jaar lang gepraat als brugman om vanuit hun ervaring dingen naar voren te brengen, er zijn duizenden acties gevoerd, maar de dominee en de hoofdredacteur van een landelijk dagblad herhalen dezelfde oppervlakkige eenvoudige stellingen en argumenten die 40 jaar geleden bij het begin van de discussie ook naar voren werden gebracht. Ze hebben niets van de discussie geleerd. En er lopen veel van zulke figuren rond. Ik denk dat ik maar in de clientenraad ga zitten. De directeur van de voormalige dienst Werk en Inkomen overtuigen met mijn argumenten.

Piet

Hoorzitting over dwangarbeid

Hoorzitting over dwangarbeid in Amsterdam

Iets meer dan een half jaar geleden is een nieuw college van Burgemeester en Wethouders aangetreden. Arjen Vliegenthart werd wethouder werk en inkomen namens de SP. Wat is er op het gebied van het werken voor je uitkering oftewel dwangarbeid veranderd? Daarvoor willen we mensen die op dit moment werken met behoud van uitkering aan het woord laten. Dat gebeurt tijdens een hoorzitting op 20 maart.

Hoorzitting dwangarbeid

Met:

-      Gijsbert Vonk hoogleraar aan de Universiteit van Groningen

-      Michi Almer, psycholoog die een onderzoek heeft verricht naar de psychologische gevolgen van de trajecten van Herstelling Werk en Uitvoering

-      Arjen Vliegenthart wethouder Werk en Inkomen

Dagvoorzitter is Frank van Schaick.

20 maart. Potgieterschool, Potgieterstraat 34/hoek Da Costakade.     1053 XX Amsterdam

Aanvang 19.30 uur. 19.00 uur inloop

Voor meer informatie:

Comite Dwangarbeidnee

http://dwangarbeidnee.blogspot.nl/

info@dwangarbeidnee.nl

020-6898806

'de werkloze' en 'de illegaal'

Een beschouwing van Ed.

'de werkloze' en 'de illegaal'

De laatste weken heb ik zelf en door verhalen uit mijn omgeving enig zicht gekregen op de praktijk van de nieuwe participatiewet. Wat mij direct opvalt is de overeenkomst met het vreemdelingenbeleid zoals ik die in het verleden uit de mond van tal van uitgeprocedeerde vluchtelingen heb gehoord, beschreven en proberen te analyseren.
Ik zou het kernachtig omschrijven als het doelbewust vernederen en de-humaniseren van mensen om hen daarmee ergens toe te dwingen, elk verzet hiertegen in de kiem te smoren en een afschrikkingseffect te hebben op derden. Wat vluchtelingen en migranten betreft om hen te bewegen terug te keren naar land van herkomst of in ieder geval naar een land buiten de EU; wat bijstandsgerechtigden betreft het aannemen van werk, welk werk dan ook. Door het afschrikkingeffect is de terugkerende vluchteling of de vluchteling in procedure, door contact met familie of vrienden in eigen land een doorgeefluik van de boodschap dat het voor een vluchteling hier slechter is dan in het land van herkomst. Voor de werkende in Nederland die door ontslag in de WW belandt en langzaam richting bijstand gaat moet de bijstand zo'n afschrikking worden dat je of geen uitkering aanvraagt en op kosten van familie of anderen verder leeft, of bijna gratis het minst aantrekkelijke werk aangaat. Het verkrijgen van WW via het UWV is de lichte vorm wetende dat het later bij DWI veel erger wordt. UWV consulenten laten ook weten dat alles verschuift van hulpverlening naar controle. En veel van hen worden wegbezuinigd.
De afstand tussen de legale en werkende Nederlander en de vluchteling of bijstandsontvanger is zo groot, de kloof is zo diep, dat er geen of nauwelijks identificatie met hen is. Het lijkt voor de meesten een totaal andere, vreemde wereld. Wat het nog absurder maakt is dat die twee werelden tegenover elkaar in de spreekkamer van DWI of Vreemdelingendienst staan. In hun veilige omgeving, vaak klimaatbeheerste maar te warm gestookte kantoren, zullen de meeste medewerkers overtuigd zijn dat ze hun werk goed vervullen. Eventuele opkomende agressie of alleen al enige vorm van opstandigheid van cliënten, wordt in de kiem gesmoord: het wemelt er van de bewakers. Het lijkt wel een penitentiaire inrichting. Na vijf uur gaan alle medewerkers naar huis om dan te genieten van vrije tijd. De cliënten, zoals ze genoemd worden, gaan ook naar huis en hebben meegekregen dat elk moment van de dag zonder aankondiging sociale rechercheurs aan de deur kunnen komen te staan. Vragen of je een relatie hebt, bij je zieke ouders slaapt, sleutels hebt van andere huizen dan die van jezelf. U maakt wel vaak gebruik van het openbaar vervoer? Waarom heeft u twee boormachines, klust u soms bij? Acht borden in de kast?
Voorzieningen worden afgebroken en de trend is dat je maar beroep moet doen op familie en vrienden. Doet een bijstandsontvanger dat, dan wordt die persoon gekort omdat hij/zij woonkosten zou delen (bijvoorbeeld je eet vaak bij je behoeftige ouders, kookt voor je behoeftige bejaarde buurman) dan wel zorgt verleent dus werk verricht.
De cliënten mogen dus niets doen. niets anders dan afwachten en verplicht solliciteren (ook als het volkomen zinloos is), overgeleverd aan de willekeur van het systeem waarin ze gevangen zitten. De bewaker kan elk moment, als bij een cel in de gevangenis, je huis binnenvallen en de boel doorzoeken.
De basis van de ene wereld komt niet meer overeen met de andere wereld. De wereld van werkenden en legalen heeft een vorm van rechtsbescherming, een gevoel van veiligheid, zelfstandigheid, het gevoel iemand te zijn en grip te hebben op het eigen leven. Het is ook de wereld die tot ons komt via vooral tv en reclame, het is de zichtbare wereld. De andere wereld komt zo nu en dan aan bod, maar blijft voor het grootste gedeelte verborgen. De eigen waarde van de vluchteling en de bijstandsgerechtigde wordt afgebroken. Men wordt door het proces waarin men in terechtkomt tot een willoos, zo goed als rechteloos, 'product' gemaakt. Je hoeft maar in de wachtkamer van de DWI of in een asielzoekerscentrum te kijken wat het met mensen doet. Niet de kennis, de creativiteit, sociale vaardigheden worden naar bovengehaald maar je ziet afstomping, lijdzaamheid. Het is niet nieuw maar het is mensonterender dan ooit. Het is ook een volstrekt contraproductieve manier van werken. Als je tenminste met dit werken een positieve manier van werken bedoelt. In plaats van dat mensen gestimuleerd worden om naar eigen kunnen op hun manier verder te komen worden er dwang en sancties vanaf dag 1 ingezet om mensen zo snel mogelijk 'aan het werk te helpen'. Breek je er doorheen, door vluchteling en bijstandsontvanger als mens te benaderen, dan kom je vaak verrassende inzichten, kwaliteiten en mogelijkheden tegen. Eigenschappen die van belang zijn als je een werkelijk humane wereld voor ogen hebt en niet de arbeidskracht benadert als vormloze grondstof die gebruikt wordt in een productie proces. Betaalde arbeid, jezelf op de markt verkopen, lijkt het doel van de mensheid geworden. Dat is wat mensen zin geeft in het leven, zo wordt het voorgesteld. Ook al krijg je nauwelijks betaald voor je arbeid, je hoort er in ieder geval weer bij. Lukt het niet, dan is dat aan jezelf te verwijten. Jij moet je schuldig voelen of in ieder geval kan de rest de schud op jou afschuiven. De moslims hebben het aan zichzelf te verwijten, Grieken hebben het aan zichzelf te verwijten, uitkeringstrekkers hebben het aan zichzelf te verwijten.
Omdat vluchtelingen en bijstandsgerechtigden wat betreft hun positie in de samenleving tot de zwakste groepen behoren, is het met name de behandeling van deze groepen die aangeeft hoe het met de samenleving als totaal gesteld is. Hoe het gesteld is met inhoud geven aan al die mooie woorden deels vastgelegd in verdragen van mensenrechten, democratie, humaniteit, etcetera.
Het is bij deze groepen waar je zicht krijgt op de keiharde, over mensen heen walsende, aard van het systeem. En elk jaar, zoals nu weer met de per 1 januari jl. ingevoerde participatiewet, blijkt het nog erger te kunnen zijn dan het al was. Het is de wereld zoals in sommige science fiction films weergegeven. Maar het is geen fictie.

Zo, dat moet ik even kwijt.

Ed

Valse start wethouder Vliegenthart

Wethouder Arjen Vliegenthart is nu bijna een jaar wethouder, en het is tijd voor een eerste evaluatie. Wat merken wij ervan op het spreekuur? Ons beeld is niet positief. De dienstverlening van de voormalige Dienst Werk en Inkomen is dramatisch verslechterd, terwijl beloftes in het coalitieakkoord dat zou worden gestopt met het werken voor je uitkering, door ons dwangarbeid genoemd, niet worden waargemaakt. En de bureaucratie van de voormalige DWI trekt zich nog steeds weinig aan van uitspraken van rechters, met name op het punt van het opleggen van boeten. Ook komen er weer meer klachten binnen over de afdeling handhaving.

De laatste twee maanden is de dienstverlening aanzienlijk verslechterd, naar men intern zegt als gevolg van de laatste reorganisaties. Dat merken wij aan verschillende dingen.

1.  Wij dienen de laatste maanden veel meer klachten in tegen de manier waarop aanvragen worden behandeld.

2.  We merken in toenemende mate, dat wanneer een bezwaarschrift wordt ingediend tegen een beslissing, nog voor dit behandeld wordt de beslissing schielijk wordt ingetrokken omdat die  evident fout is.

3.   Er komen nadat het een tijdje rustig is geweest weer meer klachten binnen over de afdeling handhaving

We kunnen de bovenstaande drie punten met vele voorbeelden staven. Zo was er een dakloze die een uitkering aanvroeg en die een scheurtje in zijn identiteitsbewijs had. Alles was goed te lezen, maar bij de DWI zei men: ‘dit kunnen wij niet lezen, wij nemen uw aanvraag niet in behandeling, vraagt u eerst maar een nieuw bewijs aan’. Een ander voorbeeld. Een mevrouw zei bij een controle onderzoek dat ze wel eens taarten bakte voor de buren of voor familieleden. De DWI veronderstelde, dat ze daarmee wel eens inkomsten zou kunnen hebben uit arbeid en vorderde de gehele uitkering terug met terugwerkende kracht tot twee en een half jaar geleden. Daarop werd een bezwaarschrift geschreven en de terug vordering werd onmiddellijk ingetrokken omdat een procedure evident niets voor de DWI zou opleveren. Als die mevrouw niet op tijd in bezwaar gegaan was, had ze eraan vastgezeten om 40.000 euro terug te betalen. Nog een voorbeeld  van een dakloze. Hij dient enige tijd na de aanvraag ene verzoek in om een voorschot. Er wordt niet onderzocht of er recht is op een voorschot en dat wordt niet verstrekt. Daarop wordt een klacht ingediend. Hij krijgt direct een voorschot. Een laatste voorbeeld. Een mevrouw met een baby van 10 weken vraagt een uitkering aan. Daarop wordt gezegd: ‘u hebt een zoekperiode van vier weken, waarin u naar betaald werk moet zoeken. Daarna wordt de aanvraag in behandeling genomen’. Mevrouw zit helemaal financieel aan de grond en heeft geen geld meer om luiers en babymelk te kopen. Werk kan ze niet zoeken, want wie zorgt voor de kinderopvang? Er gelden voor een- ouder gezinnen mogelijkheden om vrijgesteld te worden van de sollicitatieplicht en over vier weken zal dan worden gezegd: o. Dat gaan we beoordelen. Wij dienen een klacht in. De aanvraag wordt onmiddellijk in behandeling genomen en de 4 weken termijn wachttijd buiten werking gesteld. Blijkbaar werkt men bij de kwalitatief slechte beslissingen in toenemende mate met een ‘piepsysteem’: er wordt nee verkocht, wie niet aan de bel trekt heeft pech gehad, ook had hij wel rechten, en wie aan de bel trekt krijgt gelijk.

Hoge boetes

De Wet Boeten en Maatregelen heeft veel ellende opgeleverd. Veel sociale diensten gingen standaard een boete opleggen die gelijk was aan het benadelings- of terugvorderingsbedrag. De Centrale Raad van Beroep heeft op 24 november uitgesproken, dat dit niet goed is. Er moet rekening worden gehouden met de ernst van de overtreding. De voormalige DWI in Amsterdam legt echter nog steeds de hoge standaardboete op. Een voorbeeld. Een man heeft 4 maanden lang onterecht tegelijkertijd een ziektewet uitkering en een bijstandsuitkering ontvangen. Hij heeft echter wel degelijk bij het UWV een machtiging getekend, dat die instantie zijn ziektewetuitkering rechtstreeks zou overmaken aan de DWI. Door een foutje doet het UWV dat niet, en de man trekt pas na 4 maanden aan de bel. Het DWI legt gewoon de standaardboete van 4000 euro op, zonder rekening te houden met bovenomschreven omstandigheden. Een ander voorbeeld. Een klant krijgt een heronderzoek en levert bankafschriften in. Daaruit blijkt, dat hij 75 euro in een loterij heeft gewonnen. Men zegt tegen hem: ‘je hebt de inlichtingenplicht geschonden, we gaan je een boete opleggen’.

Handhaving

Op het spreekuur van de Bijstandsbond komen ook weer meer meldingen binnen over machtsmisbruik door handhavers. Een voorbeeld. Er is een tip binnengekomen over een man dat hij in tweedehandsauto’s zou handelen. Dit is echter niet het geval. De man heeft een gezin en rijdt af en toe met zijn kinderen in de auto van vrienden. In een verhoor wordt de man onder druk gezet zijn inloggegevens van Marktplaats.nl te verstrekken, zodat de handhaver erin kan kijken. Ook in het verdere gesprek wordt de verdachte slecht behandeld. De handhaver lacht hem steeds uit en stelt niet ter zake doende vragen.

Dwangarbeid

Tot nu toe worden beloftes dat zou worden gestopt met werken voor je uitkering niet waargemaakt. Vliegenthart heeft zogenaamde ‘leer-werk stages’ geïntroduceerd, die tot maximaal een jaar kunnen duren, en waar weer zoals bij de participatieplaatsen met behoud van uitkering wordt gewerkt. Aan het eind van die leerstage ontvangt de bijstandsgerechtigde een bonus van 500 euro. Maar dan moet je wel de hele tijd braaf zijn geweest en aan alle voorwaarden hebben voldaan. Nu zegt Vliegenthart: ‘zie je wel, ze verdienen bijna evenveel als het minimumloon voor een vierdaagse werkweek’. Dit rechtse argument (waar zeuren die bijstandsgerechtigden toch over, ze hebben toch hun uitkering) gaat geheel voorbij aan een van de kernpunten van kritiek op dwangarbeid, namelijk dat je werkt onder de voorwaarden van een bijstandsregiem met partnertoets, vermogenstoets, huisbezoeken, controles, etc. en dat ze je op basis daarvan kunnen maken en breken en je uitkering stopzetten of een sanctie geven. Dit leidt bijvoorbeeld bij het dwangarbeidscentrum, ook wel Praktijkcentrum genoemd tot misbruik van bevoegdheden, zoals intimidaties, bij het minste of geringste dreigen met sancties, vernederingen, etc. Mensen hebben niet de rechten die werknemers hebben die een contract hebben en loon ontvangen en ze zijn nergens voor verzekerd als er een ongeluk gebeurt. Zie voor de verdere kritiek op de ‘leer-werk stages’ de weblog van het Comité Dwangarbeidnee. http://dwangarbeidnee.blogspot.nl/

Dwangarbeid centrum

Ook het Praktijkcentrum van Herstelling Werk en Uitvoering aan de Laarderhoogtweg draait gewoon door. Wij merken op ons spreekuur dat het disciplineringssysteem in de bureaucratie op de oude voet doorgaat. Het principe is, dat als er meningsverschillen zijn tussen de klantmanager en de klant, bijvoorbeeld over een plan wat de klant heeft ingediend om als zelfstandige te beginnen, en de klant houdt enige tijd vast aan zijn voorstel, dat dan wordt gezegd: ‘ik stuur je naar de Laarderhoogtweg’. Dit gebeurt ook als iemand in een traject niet aan betaald werk gekomen is, en er protesten zijn van de klant tegen de ineffectiviteit en de uitzichtloosheid van de trajecten. Het systeem blijft dus gewoon hetzelfde. Dat blijkt ook uit het volgende. Meneer G. krijgt een brief met de volgende zinsnede: ‘Een traject naar werk is voor u nu niet aan de orde. U moet eerst gedisciplineerd worden. Daarom sturen we u naar Herstelling Werk en Uitvoering. U moet daar op maandag zo en zo laat verschijnen’. En daar werkt het piepsysteem weer: we dienen en klacht in op de donderdag ervoor, en op vrijdag krijgen we antwoord: ‘nee, nee, dat had nooit zo geschreven mogen worden, meneer hoeft maandag niet te gaan’. Want bij de Herstelling zelf en bij het DWI ontkent men dat het een disciplineringstraject is. Men wil het niet weten.  ‘Nee, zegt men, het zijn reintegratietrajecten naar werk’. En ook op de Laarderhoogtweg zelf verandert er niets. Neem de afdeling horeca en facilitair. Daar worden onder dezelfde voorwaarden als onder de vorige gemeenteraad mensen nog steeds naartoe gestuurd. Een voorbeeld. Er belde een mevrouw die zich tot op het bot vernederd voelde. Ze moest papier prikken en wc’s schoonmaken de hele dag, terwijl ze een MBO opleiding heeft. Ze voelde zich waardeloos, ‘terwijl ik zoveel kwaliteiten heb’ zegt ze zelf. Ook was ze verbolgen over het feit, dat het schoonmaken een totaal zinloze bezigheid is, omdat ’s morgens een professioneel schoonmaakbedrijf alles komt schoonmaken om te voorkomen dat er sprake is van verdringing van betaald werk.

Conclusie

Nu met de nieuwe SP-wethouder is er niets veranderd en sommige dingen functioneren zelfs slechter. Wij vragen ons af of de wethouder wel grip heeft op zijn organisatie en of hij niet teveel zijn oren laat hangen naar de manieren, waarop de bureaucratie een mist opwerpt over de werkelijke ontwikkelingen en de argumenten waarmee zij zichzelf verdedigt. De wethouder lijkt geheel mee te gaan in hun repressieve redeneringen, dat werkloosheid een gevolg is van gebrek aan competenties, en niet van het tekort aan banen, en er een probleem is van de niet-willers (werklozen die niet braaf op alles wat de bureaucratie wil ja en amen zeggen) waarbij de repressiemachine van het DWI in feite de bedoeling heeft, als disciplineringsmachinerie arbeidskrachten ter beschikking te stellen voor slechte werkgevers, die rot baantjes aanbieden onder slechte voorwaarden met voorbijzien aan de belangen van de werklozen op het gebied van ontplooiingsmogelijkheden.

Bijstandsbond Amsterdam

020-6898806

info@bijstandsbond.org

Verplicht traject voor bijstandsgerechtigden schadelijk voor de geestelijke gezondheid

Persbericht

Amsterdam 17 februari 2015 – Psychologisch onderzoek onder deelnemers van een van de trajecten van Herstelling Werk en Uitvoering aan de Laarderhoogtweg te Amsterdam laat zien dat dit traject een gevaar vormt voor de psychische gezondheid. De deelnemers krijgen last van angsten, piekeren veel en slapen slecht. Zij voelen zich gevangen in een situatie van onzekerheid, zinloosheid, willekeur en machteloosheid. Dit ondermijnt hun zelfvertrouwen en stimuleert depressieve neigingen.

In de discussie over zin en onzin van trajecten die bedoeld zijn om bijstandsgerechtigden aan een betaalde baan te helpen gaat het vooral over het geringe effect van deze trajecten en de hoge kosten die ermee gepaard gaan. Het perspectief van de mensen die als deelnemers van deze trajecten dienen te re-integreren ontbreekt in de discussie.

Michi Almer, psychologe, brengt in haar onderzoek Je zit in de leegte hun ervaringen in beeld. Hoe ervaren zij de verplichte deelname en welk effect heeft dit op hun psychische gezondheid? De meesten zien de plaatsing in dit traject, dat bedoeld is voor mensen die vanwege onvoldoende opleiding en gebrek aan werkervaring een grote afstand tot de arbeidsmarkt hebben, als straf of vernedering. Sommigen vrezen dat hun deelname aan dit traject, vanwege het stigma ‘een moeilijk geval’ te zijn, hun kansen op de arbeidsmarkt verkleint.
De combinatie van taken die als zinloos worden ervaren, de onzekerheid over wat eigenlijk de bedoeling van het traject is, de permanente dreiging van sancties – korting van de toch al ontoereikende uitkering – zorgt voor angsten en stress bij de deelnemers. Zowel het zelfvertrouwen als het vertrouwen in de samenleving en in mogelijke toekomstige werkgevers wordt aangetast.
“Wij worden gezien als de niet-willers. Je wordt voortdurend naar beneden gedrukt, je hoort bij de kneuzen van de maatschappij, zo moet je jezelf zien. En als je zelf initiatief neemt, dan is het ook niet goed.” zegt een van de deelnemers.

Het rapport Je zit in de leegte in pdf en het rapport in word.

De schone schijn van de Leerstages van Vliegenthart

De schone schijn van de Leerstages van Vliegenthart.

Wethouder SP Vliegenthart moest zijn vorige plan over de Perspectiefbanen intrekken.

Hier heeft hij niet veel van geleerd. Toen raadslid Maureen van der Pligt ( van zijn eigen partij) de plannen zag, is zij opgestapt omdat ze zich hier niet mee kan verenigen.

Begrijpelijk.

Alleen de hoogte van de 'premie' na afloop van het onbetaalde traject bij de reguliere (lees commerciële)  werkgever is verhoogd. Overigens blijft deze beloning nog steeds achter bij de bestaande 'vrijwilligersvergoeding'.

1. De leerstage is niet vrijwillig

2. tijdens de leerstage heeft de bijstandsgerechtigde geen werknemersrechten.

3. De bijstandsgerechtigde mag meepraten over zijn eigen leertraject, maar mag niet weigeren, er is geen bezwaar en beroepsprocedure

4. De leerstage leidt niet op tot een erkend diploma

5. De leerstage mag 6 maanden duren en met 6 maanden verlengd worden. Er wordt nergens een relatie gelegd met de  inhoud van de 'opleiding'

6.  De leerstage kan plaatsvinden bij een commerciële werkgever

7. De leerstage gaat in eerste instantie over het aanleren van 'werknemersvaardigheden', pas daarnaast over 'vakvaardigheden'

8.  De leerstage kan nog steeds verplicht gesteld worden voor mensen die jarenlang  hebben gewerkt.

9. aantal uren van de leer-werkovereenkomst is niet gemaximeerd op 32 uur

10. productieve arbeid binnen de leerstage wordt niet als zodanig betaald.

            a. productieve arbeid niet als zodanig beloond

            b. er worden voorwaarden gesteld aan het uitbetalen van de premie en              onkostenvergoeding

          c. De premie van €500 (en zelfs met daarbovenop de onkostenvergoeding van          €40) is lager dan de toegelaten vrijwilligersvergoeding:

11. Werkgevers hoeven geen baangarantie te geven

12. Er zijn geen eisen om verdringing van normaal betaalde banen te voorkomen

- wat er wel is, dat zijn gratis arbeidskrachten voor werkgevers

puntsgewijs commentaar:

1. De leerstages zijn niet vrijwillig.

Dat staat heel duidelijk onder beslispunt 2 ( pag 5., onderdeel f) . De betrokkene mag zijn inbreng hebben maar:

'Wel is de werkzoekende verplicht om mee te werken aan de

leerstage die hem of haar uiteindelijk door het college wordt aangeboden.'

Dit volgt uit de Participatiewet (artikel 9, eerste lid, onder b) en de Reintegratieverordening

Participatiewet (artikel 1.6, derde lid).

'Indien van toepassing motiveert het college waarom geen uitvoering wordt gegeven aan een door de

belanghebbende zelf voorgestelde plek voor een leerstage.'

    

     In de reintegratieverordening staat het volgende:  In lid 1.6. punt 5:

        5. Een persoon uit de doelgroep dient bij zijn aanspraak op ondersteuning bij arbeidsre-       integratie:

      - mee te werken aan een onderzoek naar zijn mogelijkheden tot arbeidsinschakeling;

      - inlichtingen te verstrekken die van belang zijn voor de beoordeling van de aanspraak op    ondersteuning;

      -  naar vermogen mee te werken aan een aangeboden voorziening en aan het realiseren van het doel           van de voorziening.

2.  Tijdens de leerstage heeft de werknemer geen werknemersrechten

Het is en blijft een half jaar werken voor je uitkering. Dat betekent dat je nog steeds leeft onder dreiging van een korting op je uitkering. Je valt niet onder een cao, je hebt geen werknemersrechten, geen pensioenopbouw en geen opbouw van WW.  

3. Wel meepraten over leerdoelen, maar geen invloed op inhoud en geen recht op weigering

Er is geen invloed van de betrokkene op aard van de leerstage, slechts op de plaats waar die vervuld kan worden. ( Dus bij de Albert Heijn of de Jumbo, of de Wibra? )

wel worden de 'leerdoelen in overleg'vastgesteld. Maar als ze het niet eens worden, is er geen beroepsmogelijkheid voor betrokkene.

      Geen bezwaar/beroepsmogelijkheid

Onder beslispunt 2, onderdeel f. staat heel duidelijk dat het college beslist.

'Indien van toepassing

motiveert het college waarom geen uitvoering wordt gegeven aan een door de

      belanghebbende zelf voorgestelde plek voor een leerstage.'

      Er staat nergens dat er een bezwaar/beroepsmogelijkheid ingesteld kan worden.

Het besluit wordt genomen 'na' inbreng niet 'in overleg'

     In de re-integratieverordening staat in artikel 1.6 lid 2:

     'Het college stelt na samenspraak met de persoon uit de doelgroep vast welke           voorziening het meest geschikt is om het beoogde doel te behalen.'

4. De leer-werkstage leidt niet op tot een erkend diploma

Onder beslispunt II ., punt 1 staat het volgende:

'Waar mogelijk vormt het behalen van een of meer certificaten onderdeel van de leerstage.' en:

'Een onderdeel van deze overeenkomst is dat de deelnemer op verzoek na afloop van de leerstage een getuigschrift ontvangt.'

    

     Centraal staat in de leerstages het ontwikkelen van 'werknemersvaardigheden' en      daarnaast pas de 'vakvaardigheden'

    

     Onder beslispunt II. 1 staat:

Kern van de leerstage is dat vaardigheden worden ontwikkeld die nodig zijn om

aan het werk te komen bij een werkgever. Centraal staat hierbij de

gedragscomponent – werknemersvaardigheden – en daarnaast ook het aanleren

van vakvaardigheden.

     Dus dan krijg je een certificaat: 'ik kan op tijd komen', 'ik kan met twee woorden      spreken' ? En een eindgetuigschrift: 'ik ben een brave werknemer geweest?

NB!- In een toelichtende brief aan de leden van de commissie worden een aantal 1-daagse cursussen genoemd ( Horeca: HACCP, bouw VCA, heftrucchaufeur, lassen en computercertificaten) die niet veel toevoegen aan de arbeidsmarktpositie.

In ditzelfde stuk wordt genoemd dat de leer-stage een voorschakeltraject zou kunnen zijn voor een BBL-traject.

Het zou beter zijn de leerstage te vervangen door een BBL traject.

5. De leerstage mag 6 maanden duren en met 6 maanden verlengd worden. Er wordt nergens een relatie gelegd met de  inhoud van de 'opleiding'

         

In dit stuk staat het niet, maar de leerstages mogen tot een jaar duren:

In de re-integratieverordening staat in artikel 2.1.:

      d. leerstage bij een werkgever of andere organisatie voor een aaneengesloten periode van           maximaal zes maanden, met de mogelijkheid deze periode tot maximaal twaalf maanden te          verlengen;

      e. leertraject in een praktijkomgeving, gericht op het aanleren en toepassen van werknemers-       en       beroepsvaardigheden, voor een aaneengesloten periode van maximaal zes maanden, met           de        mogelijkheid deze periode tot maximaal twaalf maanden te verlengen;

Er wordt alleen onder II 1.a gezegd dat:

'Een leerstage kan worden aangeboden aan werkzoekenden voor wie het

nodig is dat zij hun werknemers- en beroepsvaardigheden ontwikkelen

voordat zij in dienst kunnen komen bij een werkgever; onderdeel van het

aanbod van een leerstage zijn:

beschrijving van te behalen leerdoelen en certificaten met

betrekking tot beroepsvaardigheden; de deelnemer stelt de

leerdoelen op in overleg met de klantmanager;'

Alleen bij een proefplaatsing  wordt een maximale termijn van 2 maanden aangegeven

'Een proefplaats bij een werkgever kan worden aangeboden aan

werkzoekenden onder de volgende voorwaarden:

a. de proefplaatsing (voor maximaal twee maanden) is nodig om te

bepalen of de betrokkene geschikt is voor de functie en/of voor het

vaststellen van diens loonwaarde in een functie;'

     

6.  de leerstage kan plaatsvinden bij een commerciële werkgever

Onder beslispunt II:

'Een leerstage kan zowel bij een reguliere werkgever als in een voor dit doel ingerichte oefenomgeving plaatsvinden.'

Dus bij reguliere werkgever of op de Laarderhoogtweg of één van de (Pantar)vestigingen in de wijken.

Dat betekent dat de werkgever gewoon een gratis arbeidskracht heeft.

7. De leerstage gaat in eerste instantie over het aanleren van 'werknemersvaardigheden', pas daarnaast over 'vakvaardigheden'

(onder beslispunt II, punt 1:)

'Kern van de leerstage is dat vaardigheden worden ontwikkeld die nodig zijn om

aan het werk te komen bij een werkgever. Centraal staat hierbij de

gedragscomponent – werknemersvaardigheden – en daarnaast ook het aanleren

van vakvaardigheden.'

8.  De leerstage kan nog steeds verplicht gesteld worden voor mensen die jarenlang  hebben gewerkt, maar nu niet meer worden aangenomen omdat ze wat ouder zijn.

(onder beslispunt II, punt 1:)

'Kern van de leerstage is dat vaardigheden worden ontwikkeld die nodig zijn om

aan het werk te komen bij een werkgever. Centraal staat hierbij de

gedragscomponent – werknemersvaardigheden – en daarnaast ook het aanleren

van vakvaardigheden. Het aanbod van een leerstage zal dus niet worden gedaan

aan iemand die op korte termijn bemiddelbaar is naar werk.'

9. aantal uren van de leer-werkovereenkomst is niet gemaximeerd op 32 uur

Er staat nergens dat de leerstage maximaal 32 uur per week is, dus full-time moeten leerwerken is gewoon mogelijk. Als het toch full-time is, dan wordt je zes maanden lang bijna driehonderd euro per maand onder het wettelijk minimumloon tewerkgesteld... zelfs met premie.

De wethouder heeft het alleen over een 32 urige werkweek, dan kom je achteraf ongeveer uit ( op voorwaarde dat je heel braaf bent) met alle premies en toeslagen rond het minimumloon.

Maar: als er toch full-time wordt gewerkt dan:  

bijstandsuitkering € 912,79 per maand, plus 1/6 van de premie ( als die al uitgekeerd wordt) €83,33 plus 40€ onkostenvergoeding (als je voldoende meewerkt)  = € 1084,16  per maand. 

Minimumloon is € 1303,99 per maand.

Dat betekent dat de 'stagaire' per maand € 288,46 onder het minimumloon wordt betaald.

( Op voorwaarde dan wel , dat de € 500 premie na 6 maanden wel wordt betaald, hetgeen niet zeker is) Wordt die premie uiteindelijk niet betaald, dan is de bijstandsgerechtigde tewerkgesteld voor € 376,70 onder het minimumloon.

10. productieve arbeid binnen de leerstage wordt niet als zodanig betaald.

a. productieve arbeid niet als zodanig beloond:

  art 5.1 uit de nadere regels:

1. Het college kan aan een uitkeringsgerechtigde of jongere, behorend tot de doelgroep, die zijn

of haar werknemers- en beroepsvaardigheden nog moet ontwikkelen om met een beperkte

begeleiding productief te kunnen zijn bij een werkgever, een leerstage aanbieden, zo mogelijk

bij een werkgever, waarbij de inzet van de deelnemer in het productieproces ondersteunend

is aan het ontwikkelen van werknemers- en beroepsvaardigheden.

b. er worden voorwaarden gesteld aan het uitbetalen van de premie en onkostenvergoeding:

'Om de inzet tijdens een leerstage te belonen,

wordt voorgesteld een premie van € 500 te verschaffen aan een deelnemer van 27

jaar of ouder die zich in het kader van de leerstage voldoende heeft ingespannen om

de vastgestelde leerdoelen te behalen.' ( onder: kopje bestuurlijke achtergrond halverwege pagina 4)

Ook de onkosten die de bijstandsgerechtigde maakt zijn niet leidend, maar de meegaandheid van betrokkene….

artikel 22 Nadere regels bij de Re-integrtieverordening

'Het college kan aan een persoon behorend tot de doelgroep die voldoende meewerkt aan de aan

hem aangeboden voorzieningen, een onkostenvergoeding verstrekken ten bedrage van € 40 per

maand.

Concrete criteria worden hierbij niet genoemd.

Als er daarna een betaalde baan van minimaal een half jaar wordt gevonden, wordt er daarna nogmaals € 250 uitgekeerd. ( artikel II.1.e)

'- van € 250 voor een uitkeringsgerechtigde van 27 jaar of ouder die

aansluitend op een leerstage is uitgestroomd naar werk en daarmee

ten minste zes maanden volledig uitkeringsonafhankelijk is

gebleven;

Hier wordt weer eens heel duidelijk de verantwoordelijkheid voor de werkloosheid bij de bijstandsgerechtigde neergelegd..

c. De premie van €500 plus onkostenvergoeding van €40 per maand is lager dan de toegelaten vrijwilligersvergoeding:

'Indien u een bijstandsuitkering krijgt van uw gemeente, mag u wel vrijwilligerswerk uitvoeren, maar mag er aan u maximaal € 95 per maand en € 764 per jaar vergoed worden. Indien u onder deze maximumbedragen blijft wordt u niet gekort op uw uitkering. Daarnaast kan uw gemeente u verplichten om vrijwilligerswerk uit te voeren in het kader van re-integratie. Dan mag uw vergoeding wel maximaal € 150 per maand en € 1.500 zijn (bron : info nu)

11. Werkgevers hoeven geen baangarantie te geven

Alleen bij de proefplaatsingen wordt gezegd dat de werkgever de bedoeling moet hebben een wajonger of bijstandsgerechtigde in dienst te nemen.

art II.2.b.b. de werkgever heeft de bedoeling om de betrokkene na de proefplaats

een dienstverband aan te bieden van minimaal 6 maanden

en minimaal voor dezelfde arbeidsduur als de proefplaatsing;

art. 5.1.7 uit de nadere regels:

' Indien de leerstage niet direct leidt tot een dienstverband zoals bedoeld in het vorige lid, biedt

het college zo nodig een andere voorziening aan.'

Dit kan zo maar weer een proefplaatsing / leerstage bij een andere werkgever zijn .

12. Er zijn geen eisen om verdringing van normaal betaalde banen te voorkomen

Sterker nog, er wordt geen woord aan gewijd.

Amsterdam, 15 februari 2015

Dejo Overdijk

Reactie op het opgeven van de raadszetel door SP raadslid Maureen van der Pligt

Persbericht Bijstandsbond. Reactie op het opgeven van de raadszetel door SP raadslid Maureen van der Pligt

09-02-2015

De Bijstandsbond heeft kennis genomen van het besluit van SP-raadslid Maureen van der Pligt uit de raad te stappen. Het werken zonder loon oftewel dwangarbeid voor bijstandsgerechtigden is voor haar een breekpunt. Jarenlang hebben wij samen met Maureen actie gevoerd deze maatregel van tafel te krijgen. Wij hoopten dat met de SP in het nieuwe college het werken zonder loon zou worden afgeschaft. Met de invoering van vage 'leer-werk stages' op basis van een nieuwe reintegratieverordening kreeg het beestje een andere naam, maar de maatregelen bleven hetzelfde. Dit ervaren wij ook op ons spreekuur. Vrijdag nog kregen wij een melding binnen van iemand die zich vernederd voelt en niets meer waard omdat ze zonder perspectief WC's moet schoonmaken en papier prikken. (Ze heeft een MBO opleiding). Ook de sluiting van het gehate Praktijkcentrum aan de Laarderhoogtweg wordt op de lange baan geschoven. Wij geloven ook niet meer, dat alles anders wordt. Onze toenemende onvrede hebben wij in twee artikelen onder woorden gebracht.

http://bijstandsbond.blogspot.nl/2015/01/de-sp-op-neoliberale-wegen-in-de.html

http://bijstandsbond.blogspot.nl/2015/01/de-socialistische-partij-is-van-alle.html

Wij zijn bijzonder teleurgesteld in de koers van het huidige college en van de SP in het bijzonder. Wij hopen samen met Maureen en oppositionele geluiden in de SP tegen de huidige koers samen verder te strijden voor de afschaffing van de dwangarbeid. In Amsterdam, maar ook in de rest van Nederland!. Wij wensen Maureen veel sterkte in het verwerken van haar besluit.

Bijstandsbond Amsterdam
020-6898806

Trekarbeiders en loonslaven in West-Europa

Dit artikel verscheen eerder op www.konfrontatie.nl

Dit stukje gaat over de unieke samenwerking bij het verzet in Noordwest Duitsland tegen de systematische uitbuiting van trekarbeiders in de vleesindustrie.

In het weekend van 31 januari/1 februari 2015 was er een coördinatievergadering van het Europese netwerk ‘Euromarsen tegen armoede, werkloosheid en sociale uitsluiting'. Tijdens deze vergadering werd verslag gedaan van een uniek samenwerkingsproject in Noordwest Duitsland om de arbeidsvoorwaarden en omstandigheden van de uitgebuite contractarbeiders in de vleesindustrie te verbeteren. De werklozenorganisatie ALSO in Oldenburg speelt daarbij een belangrijke rol. Ook Nederlandse bedrijven maken zich schuldig aan uitbuitingspraktijken in Duitsland.

Contractarbeiders
Er werken ongeveer 40.000 contractarbeiders in de Duitse vleesindustrie die vooral afkomstig zijn uit Bulgarije en Roemenië en die in deze sector 80% van het slachtwerk doen. In Neder Saksen en Nordrhein-Westfalen hebben worstfabrieken en abattoirs grote delen van het productieproces uitbesteed aan onderaannemers. 'Zo ontstond een miljardenmarkt met maffia-achtige structuren, loondumping en moderne slavernij' zegt de Olde burger secretaris van de strijdbare vakbond voor de voeding, Matthias Brümmer in Die Zeit (1).
De arbeiders verdienen effectief ongeveer 4 tot 5 euro per uur. Maar zij worden tegen hoge huren ondergebracht in omgebouwde stallen en commercieel geëxploiteerde gebouwen, slapen met meerdere personen op een kamer en slapen afwisselend, afhankelijk van de ploegendienst, in hetzelfde bed. Er wordt veel overwerk verricht, ze werken soms 14 tot 15 uur per etmaal, maar dat overwerk wordt niet als zodanig uitbetaald. Pauzes worden niet aangehouden. In de fabriek hebben de arbeiders gekleurde jasjes aan. Iedere nationaliteit heeft zijn eigen kleur. Op die manier kunnen de voormannen de Polen, Roemenen en Bulgaren uit elkaar houden. Velen hebben helemaal geen kamer en zoeken een slaapplaats in het bos. De bevolking in Neder Saksen noemt hen de ‘bosmensen’. ‘We hebben hier met een schaduw wereld van doen, waarbij de meeste mensen wegkijken. Een leger van geesten hebben wij geschapen'. (Eine Geistesarmee haben wir geschaffen). zegt een priester uit Vechta, Peter Kosen in Die Zeit.

Interne kolonisering
De bovengeschetste toestanden maken deel uit van wat je de interne kolonisering van de Europese Unie zou kunnen noemen. De Bulgaarse arbeiders in West-Europa bijvoorbeeld zitten volledig klem. In het eigen land is de economie ingestort. In bijvoorbeeld de bouwsector en de agrarische sector op het platteland zijn nog maar weinig activiteiten. Bulgarije was eens een grote graanproducent, maar daar is niets meer van over. In het land heerst een grote corruptie, en de lonen zijn zeer laag. De arbeiders in de agrarische sector en de bouw zijn gedwongen naar West Europa te gaan, waar zij worden uitgebuit. Vervolgens moet Bulgarije het voedsel dat in West Europa geproduceerd wordt tegen hoge prijzen invoeren, omdat in eigen land niets meer is. De voedselprijzen in Bulgarije liggen hoger dan in West Europa.

Verzet
Op de coördinatie vergadering van de Euromarsen vertelde Willi Lüpcke, vertegenwoordiger van de werklozenorganisatie ALSO uit Oldenburg, over verzet tegen de misstanden in de vleesindustrie (2).
De werklozenorganisatie in Oldenburg is er voor alle mensen met en minimuminkomen. Aanvankelijk kwamen vooral werklozen op de spreekuren die zij iedere week organiseren, maar de laatste jaren komen er steeds meer mensen die wel werk hebben, maar zeer weinig verdienen en onder zeer slechte omstandigheden arbeid verrichten. Met name werden zij geconfronteerd met de bovengenoemde trekarbeiders uit Roemenië en Bulgarije. Na enige tijd kregen zij door een toeval contact met een kritische boerenorganisatie die streed tegen de grootschalige agrarische fabrieken, in het bijzonder de melkboeren moeten hun melk verkopen voor een zeer lage prijs. De organisatie heet Aktionsgemeinschaft Bauerliche Landwirtschaft. Deze kritische boeren moeten niets hebben van de officiële boerenorganisaties, die volgens hen alleen maar de belangen vertegenwoordigen van de agrarische grootindustrie.
Vier jaar geleden ontstond het eerste contact met de werklozenorganisatie ALSO. Gevolg was dat de werklozen meededen aan acties van de melkboeren. De eisen tijdens de acties waren: een faire prijs voor de melk, faire voorwaarden voor het verkrijgen van een bijstandsuitkering (faire Regelsatz für Harz IV Empfänger) en in de supermarkten faire lonen voor de arbeiders en betere werkomstandigheden. Tijdens deze acties ontstonden ook contacten met de vakbond voor de voeding. (Gewerkschaft Nahrung Genuss-Gaststätten.) De vakbond voor de voedingsmiddelen, de werklozen en de boeren gingen samen actie voeren.

organiseren
Men besloot, te proberen de contractarbeiders in de vleesindustrie te organiseren en activiteiten voor hen te ontplooien om de omstandigheden te verbeteren. De voedingsbond verstrekte informatie over de werkomstandigheden in de abattoirs. Miserabele arbeidsomstandigheden, hierboven uitgelegd, waren er overal. Er is desondanks een lage organisatiegraad in de vakbonden. Na het informatie verzamelen was een volgende stap om de schandalen publiek te maken. Er werken weinig vakbondsleden, dus ze moesten iets opbouwen. Daarom richtte men zich als volgende stap op enkele bedrijven. Er zijn vier grote concerns in de slachterijen en in de hoenderindustrie, twee daarvan zijn het Deense Dennis Crown en de Nederlandse firma VION NV (3). Dennis Crown heeft ontdekt dat Duitsland in feite ook een lage lonen land is en die zijn toen naar Noordwest Duitsland verhuisd. De Nederlandse firma Vion NV behaalt grote winsten omdat de migranten daar als ZZP-ers via een werkverdrag te werk worden gesteld en dit bedrijf betaalt nog lagere lonen dan de contractarbeiders in andere bedrijven hebben. Vervolgens ontstond een breed samenwerkingsverband, waar de plaatselijke katholieke kerk ook deel van uitmaakt, en werden bijeenkomsten gehouden voor een abattoir van de Nederlandse slachtfabriek. Aan de bijeenkomsten namen 150 tot 200 mensen deel. De pers heeft uitvoerig over de acties bericht. De discussie kwam op gang. Dit werd nog versterkt door het feit, dat twee contractarbeiders in hun woonhuis verbrand zijn. Dit leverde veel publiciteit op over de misstanden. Het samenwerkingsverband eiste toen, dat de Roemenen en Bulgaren goed geïnformeerd zouden worden over hun rechten. Er werd een pamflet verspreid.

contact
Eerste contacten kwamen tot stand. Het was moeilijk contact te maken, de uitzendbureaus en koppelbazen regelen het dagelijks leven van de contractarbeiders, die onder controle heen en weer reizen tussen hun werk en hun kamer. Ze hebben geen contact met de bevolking, en gaan eenmaal per week onder begeleiding naar de supermarkt. Een volgende stap was dat men een mobiel spreekuur-bureau inrichtte. Een combiwagen die als bureau was ingericht is voor de fabriek gereden en er werden adviezen gegeven aan de arbeiders. Bij de spreekuurmedewerkers waren twee vrouwen, een vrouw uit Roemenië en een vrouw uit Bulgarije. Op de achtergrond gingen de vaste spreekuren op kantoor ook gewoon door, waar ook vrouwen uit Oost Europa werkten. Een priester noemde het beestje bij zijn naam: het is slavenarbeid. Daarop werd de man vanuit de bevolking bedreigd. Veel inwoners van Noordwest Duitsland willen niets van de misstanden weten. Er zijn bewoners van Noord West Duitsland, die zelf ook een krakkemikkig kamertje verhuren aan trekarbeiders, en die zo ook aan het hele circus verdienen.

toekomst
Er staan verschillende acties op stapel om de activiteiten voort te zetten. Daarbij neemt men ook deel aan elkaars acties. Zo neemt ALSO deel aan de verschillende acties met de boeren en de vakbonden. De kritische boeren organiseren bijvoorbeeld jaarlijks een demonstratie tegen de agrarische grootindustrie en de schade voor het milieu die deze fabrieken veroorzaken.
Langzaam krijgt het samenwerkingsverband van verzet tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de slachterijen grip op de situatie. Contacten worden geïntensiveerd, en er staan nieuwe plannen op stapel, onder andere in de bouw, waar in Duitsland vergelijkbare toestanden heersen. Roemenen en Bulgaren werken illegaal bijvoorbeeld aan de bouw van een school in Oldenburg. Er zijn ook contacten met de Conféderation Paysanne in Frankrijk. De grote bedrijven proberen de regeringen van verschillende landen tegen elkaar uit te spelen door aparte vestigingsvoorwaarden te eisen. In Frankrijk is een sanering van de slachtindustrie, omdat veel bedrijven uit Frankrijk en andere landen verhuizen naar Noordwest Duitsland vanwege de gunstige uitbuitingsmogelijkheden. Het nieuwe samenwerkingsverband geeft ook een impuls aan de discussie over de samenhang tussen sociale problemen en de ecologische kwestie.

noten:
(1) http://www.zeit.de/wirtschaft/2014-12/schlachthof-fleischindustrie-arbeiter-osteuropa-ausbeutung
(2) http://www.also-zentrum.de/
(3) Zie voor de geschiedenis van het bedrijf en de omzet en winstcijfers Wikipedia (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vion_N.V.) De website van het bedrijf zelf is te vinden op http://www.vionfood.nl/

Piet van der Lende