In Duitsland worden
per 1 januari 2019 banen ingevoerd voor langdurig werklozen, die
enigzins lijken op de Melkertbanen die wij in het verleden hadden. De
nieuwe regeling in Duitsland kent echter vele beperkingen, die de
Melkertbanen niet hadden. Het Duitse parlement heeft op 8 november de
regeling goedgekeurd.
Er komen globaal
twee regelingen. Een voor personen, die minstens twee jaar werkloos
zijn en een voor personen, die minstens 25 jaar oud zijn, de laatste
8 jaar minstens 7 jaar bijstand gehad hebben. De eerste regeling
geldt voor twee jaar, de tweede voor 5 jaar.
Tewerkstelling is in
beide regelingen mogelijk in alle mogelijke bedrijven, openbare
diensten, voor alle rechtsvormen en regio’s. De personen die onder
de eerste regeling vallen krijgen het eerste jaar 75%
loonkostensubsidie voor de werkgever, die echter wel het minimumloon
moet betalen. Het tweede jaar ontvangt hij 50% van het minimumloon
subsidie.
De personen die
onder de tweede regeling vallen vergoed de staat het eerste en het
tweede jaar 100% van het minimumloon, het derde jaar 90%, het vierde
jaar 80% en het vijfde jaar 70%. De werkgever krijgt verder subsidies
voor de verplichte begeleiding.
De deelname aan de
nieuwe subsidieregelingen is vrijwillig. Men houdt er rekening mee,
dat 125.000 werklozen van de regelingen gebruik zullen maken. De
regelingen worden ‘Teilhabechancengesetz für Langzeitarbeitslose’
genoemd.
Eigenlijk houdt de
regeling het midden tussen loonkostensubsidies en gesubsidieerde
banen, anders dan in onze Melkertregelingen die beter waren omdat het
niet aan een tijdslimiet gebonden was en er geen afbouw van de
subsidie was, terwijl je kon doorgroeien naar 130% van het
minimumloon.
Talisa, de
werklozenorganisatie in Thüringen, zegt dat de tweede regeling een
oplossing kan zijn voor werklozen, die dicht tegen hun pensioen
aanzitten. Ze veronderstellen, dat de huidige regering dit soort
regelingen aan het invoeren is om de AfD de politieke wind uit de
zeilen te nemen.
Bij de discussies in
het parlement en elders kwam het zogenaamde ‘lock in effect’ ter
sprake. Activeringsprogramma’s zoals het bovenstaande kunnen ertoe
leiden, dat deelnemers minder tijd en inspanning verrichten aan
zoekactiviteiten naar werk. Daarom is de afbouw van subsidies en de
beperking in de tijd ingevoerd, om deze ‘lock in’ effecten te
minimaliseren.
Piet van der Lende